ees Kist
Tovert
arijs
Temidden van alle rampspoed
die de krant deze week weer
over ons uitstortte, stond één
zinnetje dat mij tot tevredenheid
stemde. Het was dinsdag. Die dag
stond ook dit blad bol van in de
miljoenennota (of was het toch
miljarden nota?) verpakte
treurigheid.
Maar zie, temidden van alle
ellende, droevigheid en
pessimisme stond er toch: in
vergelijking met 1982 wordt er op
de sport niet bezuinigd. Da 's
mooi, héél mooi, denk je dan in je
betrekkelijke onschuld. Maar je
herinnert je dan ineens de lijvige
rapporten die de Nederlandse
Sport Federatie de voorbije jaren
het licht deed zien. Rapporten,
waarin met klem werd betoogd
dat „de sport" niet vérder moest
worden uitgekleed.
Nu zijn we dan op een punt
waarop „de sport dus kennelijk
niet kaler geplukt kón worden.
Drieënveertig miljoen gulden
staat er op de begroting van CRM
voor sport, een druppel op een
gloeiende plaat. Want de totale
rijksbegroting voorziet uitgaven
tot een bedrag van 156 miljard.
Voor diegenen wier
voorstellingsvermogen daarmee
wel érg op de proef wordt
gesteld, dat ziet er zo uit:
156.000.000.000,00. En daarvan
gaat dus 43.000.000.00 naar „de
sport", soms ook wel eens
aangeduid als een wezenlijk
onderdeel van het lichamelijke
welzijn. Daar is dus 43 miljoen
voor uitgetrokken. Maak de borst
dus maar nat. Al zal dat niet
meer zo gemakkelijk gaan in
gesubsidieerde zwembaden, dito
sporthallen en idem
recreatieparken. Er komt wel
steeds meer vrije tijd. en sommige
mensen hebben van dat ooit als
groot goed beschouwde element
inmiddels zo'n voorraad dat ze
niet meer wéten wat er mee te
doen, maar mogelijkheden om die
zinvol en of plezierig te besteden
komen er niet meer bij. De Boer
heeft er de centen niet voor.
Maar gelukkig: in vergelijking
met 1982 wordt er op de sport
niet bezuinigd, meldt Hans de
Boer, nog even minister van
CRM. De Boer had zijn
ambtenaren ook nog een
alineaatje in zijn toelichting laten
schrijven over de verruwing in
de sport. Die baart de minister
grote zorgen. Maar De Boer laat
het niet bij die constatering. Hij
kondigt „regelingen per tak van
sport aan om de veiligheid beter
te waarborgen evenals
maatregelen die spelverruwing
tegengaan
Zo, het hoge woord is er uit. Maar
wat moeten we in 's hemelsnaam
met een kreet als „regelingen per
tak van sport"? En met
maatregelen tegen
spelverruwing"? Laat ik eens een
gooi doen. De Boer, gezien zijn
politieke geaardheid
waarschijnlijk ooit eens als
korfballer actief geweest zijnde,
gaat een lijstje maken van alle
sporten.
Zijn „eigen" sport kan De Boer
gevoeglijk buiten beschouwing
laten. De (spel)verruwing bij
korfbal is een onbekend
fenomeen. Hoewel ik me van
enige jaren geleden een geval
kan herinneren van onverlaten
die een kantine van een
korfbalclub in de fik staken. En
dat was toch tamelijk ruw. En die
half doorgezaagde palen bij een
andere club waren toch ook niet
niks. En dan vergeten we nog
even voor het gemak de
specifieke problemen die korfbal
kent als enige gemengde sport.
Dat schijnt, naar verluidt, in de
nodige echtelijkerelaties ook
zijn sporen te hebben nagelaten.
Maar goed, dat is nog niets
vergeleken bij andere sporten,
die De Boer per tak gaat
doorlichten: dat heeft hij beloofd.
Doorlichten? Maar als je iets wilt
doorlichten moet je in elk geval
een paar mensen hebben om dat
te doen. En om die mensen wat te
kunnen laten doen is geld nodig.
En dat geld is er niet. Dus, er
gebeurt niets. Maar dat kan De
Boer natuurlijk niet zeggen. Dus
formuleert hij een reeks
volzinnen die even fraai klinken
als weinig inhouden.
Maar even terug naar dat lijstje
van De Boer. Als je het
alfabetisch afwerkt, kom je tegen
het eind voetbal tegen. En dèér
gaat het natuurlijk om. Want er
mag dan bij waterpolo onder
water flink aan allerlei
lichaamsdelen worden getrokken,
bij boksen mogen ook wel eens
neuzen breken, bij autoraces
arm- en beenfracturen ontstaan
en bij tafeltennis nog wel eens
kopstoten worden uitgedeeld, de
hele entourage ademt doorgaans
een plezierige rust uit. Hetgeen
van ons voetbal, zoals bekend,
niet kan worden gezegd. Daar
moet iets gebeuren. Maar wat en
wie betaalt
Eén ding blijft staan: aan de sport
wordt volgend jaar niet getornd.
En 43 miljoen gulden lijkt best
een aardig bedrag. Je kunt er
indien je wilt een paar
kruisraketten voor kopen. Als je
er tenminste plaats voor hebt. En
naar het schijnt heeft ook Hans
de Boer nog wel wat wisselgeld
TINUS L. BUYS
ZATERDAG 25 SEPTEMBER 1982
JS „Monsieur
De langs de door-
buitengewoon
suppoosten van
5t. Germain geglip-
rijzenaar van een
E twintig richt zich
nadrukkelijker tot
ker oorschelp van
lieuwe idool. „U
er vanavond zo
drie ingeschopt.
u niet drie kaartjes
ie regelen? Met het
p de Europa-Cup-
rijd van volgende
u weet wel". De
competitiewed-
Paris St. Ger-
-Mulhouse (5-1) is
alf uur ten einde
et Parijse legioen
ijk voor „monsieur
kiest. Begrijpelijk,
iKees Kist, de blon-
icherpschutter uit
'—wijk, heeft zich
^week in de Licht-
^roor het eerst echt
schijnwerpers ge-
I. Drie treffers op
'den om even opge-
adem te halen. Dat
>c4 wij zittend, omringd
en handtekeningenja-
2z~:fn terzijde gestaan
st is vriendin Inge en
5$ een tas meege-
weg hondje Doggy.
;8 P|
K(6i
Kees Kist staat op het punt in zijn auto te stappen die hem naar de training van Paris St. Germain moet brengen.
de afgelopen weken spor
en niet helemaal naar
'ndanks de aanwezigheid
j?nafaldo Ardiles, de Argentijn
e 5 koorknapenkopje, die als
vf?an de Falkland-oorlog het
I Tottenham Hotspur heeft
I en Dominique Rocheteau,
,an Iris St. Germain slechts een
e SAi de middenmoot. Kees Kist
in zes wedstrijden één maal
1 daarmee ver beneden zijn
ilde. Maar dan is het einde-
Ie. De een nog iets mooier
0Qjander. De eerste bij een
?ng van 2-1: voorzet van
a, de afronding met het
)e tweede: een solo. vervol-
n 1-2 combinatie met Ro-
en zelf raak schietend. De
lannemen op de 16-meter
Nien en in de kruising mik-
iap. vooral als je bedenkt
\r.js St. Germain Kees Kist
I voor veel geld heeft ge-
'.haar zijn speltype nog be-
'?t heeft afgestemd op de
inten van de Steenwijker.
jezegd: Kist liep er in de
lift van het duel met Mul-
it verloren bij, omdat Paris
ain én veel te weinig aan-
-vip n'et nadrukkelijk
met twee vleugelspitsen
Ie. Dus zwalkte Kees Kist
•ren van links naar rechts,
•p zo nu en dan eens een
'gen ontvangen. Dat hij na
zo nadrukkelijk zijn stern
iet duel drukte, dankte hij
de twijfelachtige tactische
van zijn trainer Georges
maar geheel aan zich-
itie Wer het motto: „Als ik het
t. doet niemand het" nam
pding in de voorste lijn ste-
ianden. Met als gevolg dat
pu wél vanaf de flanken-
doel werd gebracht, zoals
maafwenst. Toko, de rijzige ne-
linkervleugel, werd door
nog gecoacht toen ze sa-
loucht en wel, uit de lift
itadion stapten. Even later
ïlershol van zijn club: „Ja,
gezien ontbreekt er nog
aan". Dan glunderend:
iet publiek gehoord? Nou,
iet overdreven hè. Wat een
ken die lui".
N (st heeft dat enthousiasme
Nlp de dag in zijn Parijse on-
pi in geuren en kleuren be
ft Nu gaat hij dineren met
►os/ilggenoten. Eerst naar huize
•-'"' en dan met „Waldo" als
fer het restaurant aan de
"X ti de Are de Triomphe. Al-
igt ver na het middernach-
»r de dag voor Kees Kist.
die 's morgens om tien
d ingeluid in het barretje
hotel.
Grimmig staart hij daar naar de to
matensap voor hem op het tafeltje.
„Ach, die brandaffaire, ik wil er
niets meer over horen. Ik wil. me
niet wéér opwinden. Moet van
avond nog voetballen. Laten we
het leuk houden. Zoals de Fransen
doen. Alles is hier zo vreselijk posi
tief. Het voetbal. De mensen. Al
les".
Even later stapt Kees Kist de loun
ge van hotel Concorde Lafayette
binnen. Mercedesen en een enkele
Jaguar omzomen het gebouw, dat
als een breed en stomp zwaard
staat verankerd in het hart van Pa
rijs. Op de hoek van de straat con
troleert een Parisienne de kassabon
van de supermarkt. Binnen bestelt
een deftige dame drankjes voor
handenvol franken. Een wereld
van uitersten. Kees Kist en aan
staand echtgenote Inge Moeskops
weten er alles van. Kist verruilde
een door onzekerheden, beschuldi
gingen en roddelverhalen verziekt
bestaan voor dat van een „Holland
se oliesjeik". In een leren broek en
poloshirt. Een man van dertig, die
nooit zal vergeten dat hij in het
Dal, een Steenwijkse arbeiders
buurt, is geboren en derhalve af
wijkt van de door en door verwen
de medegasten in het peperdure
hotel.
Met de nodige schroom verhaalt
Kist van een Arabier, die voor drie
maanden een volledige etage in het
horecapaleis heeft afgehuurd en
onlangs manden vol fladderende
duiven uit zijn vaderland liet over
vliegen ter consumptie. Dagelijks
wordt er een geslacht. Concorde
Lafayette telt 600 personeelsleden
en bezit 80 winkeltjes, die door de
Arabieren in stand worden gehou
den, omdat de aangeprezen waren
van dergelijke kwaliteit zijn, dat
niet-miljonairs er slechts van kun
nen dromen. Een paar schoenen:
600 gulden, voor een nachtrust 350
gulden, maar gelieve dan wel voor
eigen rekening in de ochtenduren
een broodje met jam te nuttigen,
want een ontbijt is niet bij de prijs
inbegrepen. In deze entourage ge
dijt momenteel Kees Kist, doelpun
tenmaker van beroep. In een suite
van 550 gulden per dag.
Kees Kist: „Schitterend natuurlijk
om dit een paar weken mee te ma
ken. Toch ben ik blij dat we op 1
oktober een huurhuis in St. Ger
main krijgen. Ik mis een eigen
stulpje, waarin ik „lekker thuis"
kan zijn". Vriendin Inge: „Het is
allemaal betrekkelijk, die weelde
om je heen. Het liefst sta ik op, trek
een spijkerbroek en T-shirt aan en
ga met de honden wandelen. Lek
ker buiten. Daarmee moet ik nog
even wachten".
Inmiddels heeft de ober opnieuw
ingeschonken, niet zonder te vra
Kees Kist en zijn vriendin Inge hebben het bijzonder naar hun zin in
Parijs.
gen hoeveel „monsieur Kiest" er
vanavond tijdens het competitie-
treffen met debutant Mulhouse
denkt in te schoppen. Kist met een
blik van „zie je nou wel" tot zijn ta
felgenoten: „Die gasten hier zijn
vreselijk positief. Als wij winnen
staat het stadion op zijn kop, verlie
zen ze dan juichen ze voor de te
genstander. De pers ook, altijd op
bouwend. Als ik dan een Neder
landse sportkrant in handen krijg
en de negatieve koppen boven de
wedstrijdverhalen lees, dan denk
ik: het kan toch óók anders. Je ziet
het hier. Mijn contract loopt over
drie jaar af. Als het enigszins moge
lijk is teken ik bij. Ik denk er zelfs
hard over om na mijn voetbalcar
rière hier te blijven wonen".
Ander gezicht
Zijn toekomst lijkt hoe dan^ook e
ander gezicht te krijgen. Het uitge
brande winkelpand wordt waar
schijnlijk verkocht en het statige
herenhuis (vraagprijs vijf ton) ver
kocht. Tot zover Steenwijk. Op uit
drukkelijk verzoek van Kist een
ander onderwerp: Dat is St. Ger
main. „Ongelooflijk populair hier",
verzekert de scherpschutter. „Een
paar weken geleden moest ik naar
een wedstrijd, toen het verkeer
hier weer eens muurvast zat. Ik
heb de situatie uitgelegd aan een
taxichauffeur. Helemaal gek, die
vent. Ik zeg tegen Inge: „Ga maar
plat achterin liggen, want dit komt
niet goed". Over het trottoir, door
rode lichten, niet te geloven alle
maal".
Na een slok tomatensap: „Dit zou
een prima club voor ome Georg
zijn. Alles tot in de puntjes gere
geld. Net iets voor Kessler. Alleen
de tijd, hel daarop letten ze niet. Op
mijn eerste trainings^ag stond ik
om tien voor half tien op het veld.
Half tien beginnen was gezegd, nog
niemand te bekennen. Daar moest
Kessler niets van hebben. Te laat
komen, gebak trakteren. Ja, van
die grote punten. Was je veertig
piek kwijt. Hier zijn ze nog blij dat
je komt, als je in het verkeer bent
opgehouden. Voel je het verschil?".
Het verhaal dat Kist een (geestelij
ke) vlucht heeft genomen, wijst hij
van de hand. Kist: „Als ik had wil
len vluchten had ik het twee jaar
geleden gedaan, toen Kessler me op
de reservebank liet zitten. Ik zal je
vertellen: toen ik hier samen met
de AZ-delegatie kwam om met Pa
ris St. Germain te onderhandelen,
zei Klaas Molenaar: Kees, ik speel
het eerljk met je. Als volgend jaar
je contract bij ons afloopt moeten
we je salaris aanzienlijk verlagen.
Op dat moment stond hij toch weer
achter me. Dat heb ik gewaar
deerd".
Schijnbewegingen
En zo vertrok Kees Kist eindelijk
naar het buitenland. Een stap,
waaraan vele schijnbewegingen
vooraf gingen. Kist stond op het
verlanglijstje van achtereenvolgens
West Ham United (1979), Ander-
lecht, Barcelona ('80-'8l) en Genua
(eind vorig seizoen), zonder dat er
overeenkomsten werden gesloten.
Ook de verbintenis met Paris St.
Germain heeft aan een zijden
draadje gehangen. Althans, zo leek
het. De oorzaak: Voorzitter Borelli
van Paris St. Germain dacht de de
legatie van AZ '67 zenuwachtig te
maken, door via het Franse persbu
reau AFP het bericht te versprei
den dat zijn club onderhandelingen
had geopend met Dell 'Haye en af
zag van het contracteren van Kees
Kist. „Voor mij was de zaak zo
klaar als een klontje. Er was gete
kend. Niets aan de hand. Toen ik
de paniekverhalen vanuit Neder
land hoorde, dacht ik: hè, hè, ze
hebben weer wat. Zijn ze nou
blij?".
Het vertrek van Kist bij AZ '67 was
onvermijdelijk. Hij: „Zeg nou zelf:
wat bleef er nu over in Alkmaar?
Jonge jongens. Prima, geef ze maar
een kans. Maar ik zag mezelf niet
in de rol van leidinggevend figuur.
Spelbos weg, Metgod naar Madrid,
Peters naar Genua. En Kessler
weg. Ik had de laatste tijd toch
weer respect voor die man".
En dan lachend: „Ik vergeet nooit
meer hoe we onze ruzie hebben bij
gelegd. Bij ome Georg thuis, het be
stuur er bij. Bestuurslid Schouten
vond dat ik mijn excuses moest
aanbieden. Nou, mooi niet natuur
lijk, dan ben je bij mij aan het ver
keerde adres. Zitten we daar tot
half een 's nachts tegenover el
kaar. Toen zegt Schouten: „Het is
tijd om op te stappen". Ik ant
woord: „Goed idee". Maar nee, ik
moest blijven zitten met Kessler en
zijn vrouw Ingeborg. Om de stilte
te breken, zeg ik tegen Ingeborg:
Vindt u ook niet dat ik gelijk heb?
Zegt ze, half in het Duits, half in
het Nederlands: „Jungen jij habt
gelijk. George moet niet zo gek
doen. Maar jij habt ook een beetje
ongelijk". Even later hebben Kess
ler en ik elkaar de hand geschud".
Kist zou aanvankelijk na het teke
nen van het contract in Parijs te
rugkomen naar Nederland, maar
hij bleef in Frankrijk. Kist: „Ja, dat
is waar. Inge en ik, we hadden
niets bij óns. Mara ik moest en ik
zou van Paris St. Germain een
kwartier meespelen tijdens een
toernooi in Mallorca. Een formali
teit. Volgens de regels van de Fran
se voetbalfederatie moest ik mini
maal vijftien minuten binnen de
lijnen hebben gestaan om aan de
competitie te mogen beginnen. Wat
ik nodig had, moest ik maar kopen.
Uiteindelijk heb ik het gehele toer
nooi meegedraaid. Op de voetbal
schoenen van de directeur van het
stadion".
Dan over zijn medespelers Roche
teau en Ardiles: „Het was wel wen
nen, in het begin. Maar het gaat be
ter, nu. Rocheteau begint me te be
grijpen. Ardiles en ik kunnen het
verder prima met elkaar vinden.
Binnen en buiten de lijnen. We za
ten een paar weken in hetzelfde
hotel en als we met de club op stap
gaan, is hij m'n „slapie". Hij heeft
een stuk of drie personeelsleden
mee naar Frankrijk genomen. Zijn
Kampioenschap
Parijs eist van een duur elftal als
Paris St. Germain volgens Kist
geen kampioenschap. „Beslist niet",
zegt hij. „We staan nu ergens in de
middenmoot, maar echt negatieve
reacties heb ik nog niet gehoord.
De mensen zijn hier echt helemaal
gek van voetbal en benaderen de
sport positief".
Het is één uur in de middag, etens
tijd. In het restaurant op de eerste
verdieping lonkt een koud buffet.
Maar alle tafels zijn bezet. Een kort
onderhoud tussen Kist en de „mai-
tre" brengt uitkomst. „Moet u van
avond voetballen? Dan moet u op
tijd eten! Een minuut later is het
restaurant met een tafel voor vier
personen uitgebreid. De Steenwij
ker, even later nippend aan een
glas ijswater achter een appetijte
lijk gevuld bord: „Heerlijk. Ik eet
hier driemaal per dag warm. Nee,
ze moeten mij niet op de „magere"
voedingslijst zetten. Dan ga ik er
onherroepelijk onderdoor".
Onder de tafel ligt „Doggy". een
guitige terrier, die onlangs het ho
tel in rep en roer bracht toen een
blikje hondevoer moest worden ge
opend. Doggy had honger, maar in
de keuken was geen blikopener te
vinden. Alles wat in het culinair
bolwerk wordt opgediend is vers,
vandaar. Kees Kist: „Ja het is een
leuk beestje. Maar ik mis mijn gro
te honden, Andor en Beitas, enorm.
In oktober komen ze hier. Geluk1-
kig".
Ook de auto van Kist wordt bin
nenkort gebracht. Nu rijdt hij in
een huur-Renault, waarmee hij na
het diner op verzoek van de foto
graaf richting Are de Triomphe
koerst. Opschieten is er niet bij,
want de weg naar de stenen kolos
is geplaveid met blik op wielen.
„Niet te geloven, dat verkeer hier.
Ze rijden als gekken. Het verhuur
bedrijf wilde me eerst een Fiat
Panda geven. Nou heb ik niets te
gen kleine auto's, maar in Parijs
stap ik er echt niet in. Bang? Ja,
vind je het gek? In die Renault
voel ik me wèl tamelijk veilig. Ik
pas me vrij snel aan. Ardiles trou
wens ook. Laatst reed hij met een
brede grijns van achteren tegen me
aan. Dat liet ik niet op me zitten.
Hebben we in het hartje van Parijs
even botsautootje gespeeld".
BERT DIJKSTRA
De Boer, de
druppel en
de kruisraket
