„Ik denk nooit aan doodvallen"
l
X
PARACHUTESPRINGER BIZOT:
ZATERDAG 14 AUGUSTUS
Sport stief kin
van Journaal
Het is niet „bon ton"
naai slecht te vinden. Sinds Ec
Westerloo als opvolger
Simons de leiding van d
op zich nam. hebben tal
of minder deskundigen hun
over dit fenomeen laten sch(
Vrijwel eensluidend
deel: het Journaal is goed. Ik
zo vrij mij hierbij te scharen ii
gezelschap minder deskundi
dat een oordeel heeft over
Journaal. Kortweg luidt dat. op
Journaal is niet goed. Zo'n
spraak schreeuwt om een u
Welnu, die volgt en is bepaald d,
slechts gebaseerd op de bovci
stuk vermelde kop; hoewel da1
peet een niet onbelangrijke en( z
speelt in mijn argumentatie
pleeg tenslotte doorgaans
sport te Schrijven.
Sinds Van Westerloo het Joui
leidt is sport het stiefkind va™
rubriek gebleven. Herman vai
Spek tijgt nog wel eens op pa
een CRM-bijeenkomst ov
balsubsidie te verslaan of ca H
gadering van het betaalde vo1",*1
waar over bijvoorbeeld shirtt n
me wordt gesproken, maar vi ,u
blijft het behelpen. Uitslagen
een schaaktoernooi worden
matig gemeld (hobby van
de Journaalredacteuren?),
den medaille van een Nederli k--
zwemster bij de wereldkamp .|and
schappen vindt ook doorgaan 'oze
wel een plaatsje, de laatste rr .vo°
van een finishreportage vai
Tour worden nog weer eens
haald, maar dan heb je het wj 1
had. Aan „gewoon" sportniiet je
wordt vrijwel niets gedaan. e m
daarom vind ik het Journaal
goed. Maar er zijn
redenen die niets met sport ht u
te maken.
Mijn een
Journaal 1
rubriek is in die zin dat t
te zien moet zijn. Je kunt
van de tien gevallen rustig
beeld op zwart draaien en sl1
luisteren naar de stem van N
van Oostveen. Fred Emmer,
Huizing of Harmen Siezen,
kun je tóch optimaal de inhoui e
het Journaal tot je
elen
ïec-g
Mijn tweede bezwaar tegen
Journaal richt zich op de
derlijk aandoende presentatie
onderwerpen waarbij cijfers
den genoemd, of een aantal a
velingen van noem eens vi
de commissie-Wagner wordi
kend gemaakt. Dan wordt,
Noortje van Oostveen vertelt d
bevolking van Tuindorp Ooi
is verminderd met 334 en
men op 3411, een kaart in beeI agbl;
projecteerd waarop staat:
min 334 is 3411. Kijk. dat
nou onzin. Soms wordt ho
vool naast het hoofd
nieuwslezer, dus in beeld, di ht li
wuste kaart getoondvaker e ing
verdwijnt Harmen, Fred of
ook dienst heeft geheel v.
scherm en is alleen die kas e I
zien. Een concessie aan de ge tiei
gestoorden? Een vporbeeld va Y.V.
ongelooflijke onderschatting v van
doorsnee-kijker? Of dom we
voortvloeisel van gemakzucht, 1
re gewoontes, of ingebakken
oordelen? Wie het weet nun e op
zeggen.
Mijn derde bezwaar tegen hellet cU
naai geldt de nogal vaak toegi ers
aanpak van nieuws-items w lui
ook beelden en een intervi ch i
zijn gemaakt. In het kader li
deze kolom even in „sportter d is.
vertaald gaat dat als volgt: Ni heid
is in beeld en vertelt dat de
ballenfabriek Idadus de proó er d
van de nieuwe kunstvezelbal lid e
zet. Vervolgens deelt Noort 'oor
nog steeds in beeld mee d; toek
bewuste bal niet meer word leer
maakt, omdat de vraag ernaa nv
der de maat blijft en de pi hou<
hoog moet blijven, omdat heti
riaal voor die bal ergens ui
Afrikaans ontwikkelingsland ei
komen waar de politieke situa
onzeker is dat de aanvoer hekt
delijk stagneert. Bovendien,
volgt Noortje, heeft de conci
inmiddels betere ballen
markt gebracht, die bove
goedkoper zijn dan de bal vai
dus. Een en ander heeft tot g -py
besluit Noortje, dat een oil.
werknemers van de vestiging
Idadus in Kloosterstille op
komen te staan.
Maar nu komt het: Noortje
dwijnt uit beeld en er doem
fabriekspoort op, waarop bij
waarneming de naam Idadus
zien. De camera zwenkt naar
en directeur Th. Bal (hoe toei
lijk) mag zijn zegje doen.
ten helaas de produktie
kunstvezelbal staken, omdi
vraag ernaar achter bleef
verwachting. Bovendien v
prijs te hoog. omdat de aanvi
het materiaal problemen gaf
wege de onzekere politieke si
in het land waar wij de gron
fen betrekken. En tenslotte
scherm laat inmiddels het
zien van de fabriek in Kloost
le; een somber kijkende w
mer houdt een nog niet opgei
te bal demonstratief
bracht de concurrent
ballen op de markt", aldus Tl
Einde item, Noortje weer in
Over tot de orde van de dag,
bij het Journaal tot mijn vo
rende verbazing ook nog stee
voorliefde heeft voor brandei
of er geen aardiger dingen
melden? Of prevaleert hier u
plaatje boven het gesp
woord?
Het is niet vreemd dat sport ii
opzet nauwelijks aan bod
Hoewel gezegd moet worde
het Journaal afgelopen dinst
fraaie primeur had van Kee
naar Frankrijk. Maar één z\
maakt nog geen zomer. Ik ki
dit onderwerp nog wel eens l
TINUS L. J
Deze parachutist heett net zijn „kist" verlaten en zoekt het luchtruim op.
sie komen, bestaande uit vertegen
woordigers van de Rijksluchtvaart
dienst en de KNVvL, die de erva
ringen nationaal en internationaal
gaat inventariseren en op basis
daarvan een afsprakenlijst maakt
voor het gezamenlijk vliegen en
springen op de Nederlandse vlieg
velden. In afwachting hiervan is de
afdeling parachutespringen van de
KNVvL reeds enige tijd op zoek
naar een geschikt terrein. Lelystad
lijkt een uitverkoren plek te zijn,
evenals het vliegveld Deelen bij
Arnhem en Woensdrecht. Bezwa
ren tegen beide laatste locaties zijn
echter respectievelijk defensie en
de nabijheid van de zee.
Velthuizen beaamt, dat paraspor
ters eigenlijk nergens welkom zijn.
Hij knikt als de acties ter sprake
komen, die enige jaren geleden
door omwonenden van het vlieg
veld Hilversum werden ontketend
om een eind te maken aan de ge
luidshinder van de Pilatus Porter,
waarmee de paraclub Icarus haar
leden „naar boven" brengt. Hand
tekeningen en bezwaarschriften en
argumenten die, Veldhuizen is het
daarmee eens, er soms met de ha
ren waren bijgesleept.
Zoals die van achtenswaardige da
mes in Maartensdijk, die zich door
parachutisten bespied waanden
wanneer zij geheel of gedeeltelijk
ontkleed in hun achtertuintjes ge
noten van de zomerzon. De acties
leidden ertoe, dat aan „Icarus" een
bak nabij Hollandsche Rading werd
toegewezen door de burgemeester
Als er iets fout gaat, is het met
een mis.
van de gemeente Maartensdijk,
mr. A. Panis. Maar dat leidde weer
tot protesten van boeren en natuur
beschermers, die verstopte wegen,
vertrapte landerijen en opgejaagd
wild vreesden door zowel parachu
tisten als toeschouwers.
Velthuizen: „We hebben de vroege
sprongen op zondagmorgen afge
schaft en ook op feestdagen blijven
we nu aan de grond. We zoeken
nog steeds een oplossing. Maar op
de Leusderhei mogen we ook niet
meer, sinds daar een bom is gevon
den. De militaire commandant
vindt het niet verantwoord, maar
we sprongen er al meer dan twaalf
jaar".
Steun
Om uit die moeilijkheden te gera
ken is hij er voorstander van, dat
er financiële steun komt voor de
aanschaf van duurdere, maar ge
luidsarme vliegtuigen, de zogehe
ten fluister-jets. Maar pas als de fa
brikant een redelijke afzetmarkt
vindt bij de grote luchtvaart, zal
een dergelijke kist in para-uitvoe
ring leverbaar kunnen worden.
Goede en juiste informatiever
schaffing aan verkeersleiders en
burgerij zou ook kunnen helpen,
aldus Velthuizen, evenals aanpas
sing van vliegstijlen en -circuits.
AMERSFOORT De doodsprongen van waag
halzen, want zo worden ze door velen nog be
schouwd, de gekken die het ronduit leuk vin
den om op 2300 meter hoogte pardoes uit een-
éénmotorige Cessna te stappen. Die na een aan
tal salto's en andere capriolen op de centimeter
nauwkeurig landen op de markering van de
landingsplaats.
Parachutisten. Het zijn de mannen
en vrouwen die uit de lucht komen
vallen om de burgemeester van een
of ander dorp de sleutel te brengen,
waarmee de edelachtbare heer de
nieuwe sportkantine opent. Of ze
komen ter verhoging van de feest
vreugde met een rookgranaat of
een vlag aan hun benen keurig te
recht voor de tribune met genodig
den. Soms doen zich ook vervelen
de zaken voor. Zoals enige weken
geleden, toen in Amsterdam een
springfanaat overleed toen zijn pa
rachute en reserve-tuig niet werk
ten. Of zoals onlangs, toen een pa
rachutespringer een val van 2600
meter op wonderbaarlijke wijze
ondanks de weigering van zijn pa
rachute overleefde.
Wat is er nou zo leuk aan om han
gend aan touwen met een scherm
boven je hoofd de aarde tegemoet
te zweven? Michel Bizot (29) uit
Amersfoort, die in 1980 en 1981 Ne
derlands kampioen gecombineerd
stijl- en precisiespringen was, hoeft
over het antwoord niet lang na te
denken. Hij zegt: „Het hangen aan
de chute is enorm fijn. Na al die
herrie in de kist tijdens het klim
men is het opeens helemaal stil om
je heen. Je bent zo vrij als een vo
geltje in de lucht, verlost van alles.
De intens diepe gewaarwoording
geeft je een kick, je laat echt alles
achter je en geniet van de rust en
het fantastische gezicht op de nade
rende wereld beneden je. En daar
heb je dan best 35 gulden voor
over, dat kost één sprong in Neder
land. Vrij duur, inderdaad, want in
de States kost een sprong 12,5 gul
den. Maar die 35 gulden is het
steeds weer waard".
Bizot maakte tijdens de vervulling
van de dienstplicht kennis met de
parasport. Eigenlijk tegen z'n wil,
„Ik lag in het Westduitse Seedorf.
Het hele peloton besloot te gaan
springen. Ik was de pelotonscom
mandant, dus ik moest wel mee. Ik
heb er echter nog geen spijt van ge
had".
„Als je het vaak doet, wordt preci
siespringen toch wat eentonig. En
naarmate je geoefender bent wil je
meer doen", vertelt Bizot. „Het stu
ren van de chute naar de plek waar
jij wilt terecht komen. Dat kan te
genwoordig met die moderne squa
res; het is mogelijk daarmee af te
remmen tot nul. zodat je bij de lan
ding als het ware van een onzicht
bare hand afstapt. En de vrije val,
het samen met anderen een presta
tie leveren tussen hemel en aarde,
terwijl je de zwaartekracht tart.
Gewoon geweldig".
Opluchting
Wie het nooit heeft gedaan, zal dit
hoogstwaarschijnlijk ook nooit be
grijpen. De angst, dé emoties, de
kick en de opluchting als het alle
maal voorbij is. Want een mens
heeft een natuurlijke angst voor
vallen. Vallen betekent pijn, de
angst is welhaast instinctief. Daar
komt bij dat iedereen, die óp 2300
meter boven de aarde uit een vlieg
tuig stapt, weet dat hij een zeker ri
sico loopt. Maar. aldus Bizot, hij
weet ook dat dit risico uiterst mini
maal is. Anders zou hij het immers
niet doen.
En toch gebeuren er ongelukken.
Dodelijke ongelukken, en die ko
men in de krant. Berichten over
parachutisten die ter aarde storten
omdat de hoofdchute een „mal
function" had, zich niet opende. En
vaak de vragen waarom de reser-
vechute niet tijdig „uit" was. Zijn
dergelijke ongelukken, er waren er
meer in de afgelopen jaren, niet
een reden om ermee te stoppen?
Bizot: „Nee. Ik denk nooit aan
doodvallen. Je weet natuurlijk dat
het kan gebeuren, maar je accep
teert het risico, denk ik. 't Is net als
met autorijden. Als jij 's morgens
van huis gaat, weet je ook niet voor
de volle honderd procent zeker dat
je 's avonds weer heelhuids thuis
zult zijn. Ik wil het nog sterker zeg
gen: bij voetballen gebeuren meer
ongelukken dan bij parachutesprin-
Volgens Bizot is de oorzaak van
een ongeluk in tachtig procent van
de gevallen menselijk falen. „Het
zijn vaak puur dingen, die met lo
gisch nadenken hadden kunnen
worden voorkomen. Meestal is er
een malfunction van de hoofdchute
en is de reservechute te laat open
gegaan. Waarom? Omdat de sprin
ger te lang blijft prutsen aan de
koordjes van het hoofdscherm. Als
hij dan inziet dat dat niet helpt en
hij opent de reservechute, dan is
het te laat om nog een remmend
effect te creëren. Het zijn vaak de
ervaren springers wie dit over
komt. Leerlingen hebben altijd een
automatisch reservescherm, dat
zich opent als een bepaalde laagte
wordt overschreden". 1
Hij voegt er na een korte pauze i
toe: „Persoonlijk vind ik dit geen
onveilige sport, anders zou ik het
niet doen. Maar het is niet te ont
kennen dat als er iets fout gaat, het
meteen mis is".
Landingshouding
Uit cijfers van de technische com
missie van de afdeling parachute
springen over 1980 blijkt, dat er bij
32.000 sprongen ruim honderd mel
dingen van een ongeval zijn ge
daan. Die hadden voornamelijk be
trekking op verwondingen, varië
rend van een gebroken vinger tot
rugletsel. Volgens de commissie
zijn deze verwondingen voor 90
procent terug te voeren tot een fou
tieve landingshouding. Overige
aanleidingen waren plotselinge
wisselingen van de weersomstan
digheden, oneffenheden in de lan
dingsterreinen en het ervaringsni
veau van de springers. De reserve
parachute werd ruim honderd maal
gebruikt. Niet geheel ontevreden
constateert de technische commis
sie, dat bij slechts 0,3 procent van
alle in 1980 gemaakte sprongen een
blessure ontstond.
Het burgerparachutisme in Neder
land bevindt zich in een mijnveld,
meent de voorzitter van de afde
ling parachutespringen van
KNVvL, Wim Velthuizen. De
meeste mensen kennen hem als
hoofdscheidsrechter tijdens
NCRV's Stedenspel. Hij zegt: „We
worden aan alle kanten belaagd
door instanties. Almaar instanties.
Als de ene ons ergens heen stuurt
waar me mogen springen, dan is er
onmiddellijk een ander die roept:
„Ho, stop, dat kan niet. In het bui
tenland hebben parasporters n<
problemen over waar te mogen
springen, in Nederland is dat wel
het geval".
„Nergens in ons land is er op het
veld, waar het springvliegtuig op
stijgt, een landingsplaats v
springers. In bijna alle gevallen ügt
het afspringterrein buiten het
vliegveld. Dat brengt grote proble
men met zich mee, zoals die van
het kostbare vervoer met autobus
jes en de gevaren die ontstaan door
gebrek aan overzicht en de com-
Êlexe controle".
•at veel Nederlandse autoriteiten
zo afwijzend tegenover zweefvlie
gen en parachutespringen op één
veld op eenzelfde tijdstip staan,
heeft ermee te maken dat het hori
zontale vliegen algemeen bekend
om ieder z'n eigen stekkie te ge
ven", aldus Velthuizen.
Afspraken
Volgens hem moet er een commis-
en geaccepteerd is en het vertikale
springen niet. Dat lijkt niet samen
te gaan, terwijl juist door de tegen
gestelde bewegingen het zo simpel
is. Want op Teuge kan het wel en
elders in het buitenland ook. „Het
punt is, dat Nederland te klein is
