y e.^°ngen
ill
ficidócSowuvnt
iSf
W
m a
PSk
ZATERDAG 14 AUGUSTUS 1982
S
(illem Nijholt
succes
Ui
m $z&
(Heymans
ineatermodeshow
3 gre^BBKi' 1 i ;*S
)ten
tear J
^qUES Sfo
MAASLAND
Waarom vestigt een
theaterproducent van
allure zich uitgere
kend in Maasland,
vraag je je af. Alsof
de dierentuindirectie «gy:
besluit de giraffes
maar onder te bren
gen in het domein
van de kleine knaag
dieren. Niets tegen
Maasland, een heer
lijk dorp, maar de
bakermat van brui
sende theaterproduk-
ties met sterren als
Willem Nijholt, Jose
phine van Gasteren,
Josee Ruiter,
Alexandra Radius en
Han Ebbelaar? Nou
nee. En toch drijft
ex-Hagenaar Jacques
Senf zijn steeds gro
ter wordend Thea
ter- en Organisatie
bureau aan het
Kerkplein van dat
Westlandse dorp. Be
halve feestpakketten
in bontc-avondver-
pakking biedt hij
daar vandaan de ver
zamelde Nederlandse
theaters een elftal ei
gen produkties aan, plus een acht
tal produkties in samenwerking
met andere producenten. Senfs bu
reau hoopt met alle activiteiten te
zamen dit seizoen een omzet van
vijftien miljoen te halen, heeft
daarvoor een honderdtal mensen
doorlopend in dienst en zal het ko
mend seizoen op de loonlijst plaats
bieden aan een totaal van achthon
derd mensen in korter of langer
verband.
Een amusementsimperium ver
scholen in egn oude scheepskaak-
jesfabriek die bijna schouder aan
schouder staat met een monumen
taal achttiende eeuws kerkje. Senf:
„Ons bureau hoort inmiddels bij de
vijf grootste theaterbureaus in Ne
derland. En misschien wel bij de
twéé grootste. Iemand zou dat 'ns
uit moeten rekenen. Maar Maas
land is geweldig. Mijn artiesten ko
men hier opgetogen naar toe. Een
uniek dorp. Iedereen werkt hier
nog en in de plaatselijke krant
word je meegedeeld dat er ergens
vijfentwintig gulden gevonden is.
Waar vind je dat nog?".
Jacques Senf. inmiddels een stevig
gebouwde vijfendertiger, heeft
sinds hij als broekie opdook tussen
de coulissen van het amusement de
gewoonte gehad voor nieuws te
zorgen. Manager van beatgroepen,
verzinner van feesten en partijen,
opstoker van de laatste muzikale
vuurtjes in het oude Scheveningen
van Zwolsman, horeca-exploitant
en enkele jaren geleden het theater
binnengekomen als respectabel
„vrije producent". Senf: „Wanneer
ik toen een schouwburg binnenliep,
zagen ze me niet staan. En nu is
wat ik zeg heilig". Ofwel: Een ver
haal over „Hoe het verkeren kan"
en „Hoe het is gekomen".
Kortgeleden was Jacques Senf op
nieuw uitgebreid in het nieuws
door zijn aanbod het Rotterdams
Hofpleintheater over te nemen
toen er sprake was van sluiting.
„Niet dat ik zo graag ook nog thea
terexploitant wil worden", veront
schuldigt hij zich, „maar dat thea
ter is gewoon ontzettend belangrijk
omdat 'je er als vrije producent
voorstellingen in serie kunt spelen.
Toen er over sluiting werd gespro
ken, heb ik, natuurlijk erg onver
standig, geroepen: Dan zal ik het
moeten huren. Laat die Senf dat
dan maar doen, riepen ze in de
Rotterdamse commissie kunstza
ken. Nee. nee, zei de man die de
schouwburgen beheert. Senf zou
met zijn produkties wel eens een te
grote zuigkracht tegenover onze
andere theaters kunnen zijn. Oóó,
werd er toen geroepen, dus dat
theater kan wél goed draaien. Dan
moet het blijkbaar anders geëxploi
teerd worden".
Senf heeft het als vrije theaterpro
ducent druk genoeg. Behalve zijn
kantoren heeft hij in Maasland een
eigen decoratelier, en rekwisiéten-
opslagplaats, terwijl er ook nog
eens een achtentwintig auto's staan
die zijn produkties op bestelling
waar dan ook in Nederland afleve
ren. En dat in een tijd dat er voor
cultuur steeds minder geld beschik
baar is. Bij het publiek én bij de
schouwburgen die dank zij de sub
sidies zijn ongesubsidieerde pro
dukties kunnen boeken.
Water in de wijn
Joop van den Ende, tot voor twee
seizoenen dé theatergigant in Ne
derland wat de vrije produkties
Bloeiend
uitgaansimperium
in Maasland met
duivenvereniging
en schouwburg
als klant
Jacques Senf: „Als kind droomde il<
(Foto's: Cees Verkerk)
aangaat, heeft zich inmiddels op te
levisie en film gestort. Niet voor
niets, denk je dan. Senf: „Omdat
winst in het theater steeds moeilij
ker te maken is. Ik doe het omdat
ik het leuk vind dingen mógelijk te
maken en omdat ik met de inzet
van het team mensen dat ik heb
wél winst zie. En misschien is het
in 1982 ook wel zo dat acteurs en
actrices bereid zijn water in de wijn
te doen. Vijf, tien jaar geleden za
ten ze misschien wel erg hoog in de
„Schouwburgen hebben het niet
gemakkelijk, moeten inleveren.
Maar die gebouwen blijven er toch
staan. En misschien moet ik straks
op een stuk eigen risico gaan ex
ploiteren. Misschien moeten er
nieuwe voorwaarden komen. Ik
heb nu al een proef genomen met
een nieuw systeem waarin de
schouwburgen minder betalen als
ze meer voorstellingen nemen. Ze
hebben hun uitkoopsommen dan
zelf in de hand. En dat blijkt een
groot succes. Ik heb niet zulke gro
te angsten, al loop je grote risico's.
Acteurs kunnen ziek worden, een
produktie kan het artistiek niet ha-
„Als jé het allemaal aan een eco
noom voorlegt, roept die: Waar ben
je mee bézig? Maar dat horen we al
achttien jaar. Waar ik me zorgen
over maak, dat is de scheefgroei in
de maatschappij. Ik heb 't vaak ge
noeg gehad, dat ik een acteur een
rol aanbood voor vier- of vijfdui
zend gulden per maand. Maar hij
had een hogere uitkering en zei:
Dat kan ik echt niet doen, want
dan ben ik een dief uit m'n eigen
portemonnee. Hij heeft natuurlijk
gelijk, maar toch zit er dan iets
scheef".
I van het amusementsvak"
Duivenvereniging
Jacques Senf. van beat-boss naar
theaterproducent. Een money-man
bekeerd tot de cultuur? Senf: „Ik
heb best wel 'ns behoefte te vertel
len wat ik aan het doen ben. Maar
één ding moeten we niet vergeten,
de mensen komen niet voor mij
naar het theater. Die komen voor
de acteurs. Ik ben de man die afre
kent. Van toneel wist ik inderdaad
niks, maar ik ben er van gaan hou
den. Achttien jaar geleden begon
nen we als theaterbureau. Een be
drijf viert feest of de duivenvereni
ging bestaat honderd jaar en vraagt
ons om een programma. De winke
liersvereniging wil een stunt en ik
lever de kostuums. Zuidplein in
Rotterdam vraagt: Zeg Senf maak
'ns een Franse week voor ons. Dan
duik ik in m'n decorstukken en ik
maak een Franse week. Want ik
heb in Haarlem een hele school
waar ik al die spullen heb opgesla
gen. De winkeliers uit Hoek van
Holland gebruiken de dierenkos-
tuums uit „Sam Sam". Zo ben ik
bezig. En als jij vraagt: Senf kun je
mij niet verhuizen met één van die
auto's van je9 Dan zeg ik. als die
wagen toevallig werkeloos staat,
dat doe ik ook nog voor je. Ik maak
theater mogelijk dank zij mijn hele
pakket van activiteiten".
Huishoudelijke artikelen
„Als kind droomde ik al van het
amusementsvak. De lagere school
heb ik volbracht, maar op de mulo
en de ulo boterde het niet. In één
jaar drie verschillende scholen.
Toen 's avonds je middenstanddi
ploma halen, want je moest wat le
ren. Maar het was de voordeur in
en de achterdeur uit. Pa kwam er
snel achter en sleepte me terug. We
hebben 't samen toch gefikst. Toen
was ik dertien en ging werken. In
een zaak met huishoudelijke arti-
„Vier jaar heb ik er gewerkt. Toen
ik zestien was werd ik filiaalchef in
Rijswijk. Dat was de tijd met op
elke hoek van de straat een bandje.
Ik werd geïnspireerd door Jaap Eg-
germont die in de Paul Gabriel-
straat een krantewijk had en fietste
voor z'n drumstel. Dat vond ik het
einde. We namen een dubbele
krantewijk. want dan hadden we
nog eerder dat drumstel. Het werd
The Pirates met Jaap Eggermont.
Ik werd voorzitter van de fanclub,
werd manager".
„Maar er was een populairdere
band, de Golden Earrings. Ik naar
de Golden Earrings toe: Die drum
mer van jullie is niks, ik heb een
betere. Dat was dus Jaap Egger
mont. De tijd van Den Haag Beat-
stad nummer één. Zeventien jaar
was ik en ik ben weggegaan bij de
huishoudelijke artikelen. Op 20 fe
bruari 1965 begon ik m'n eigen the
aterbureau. Ik werd manager van
de Golden Earrings, maar als socia
le zekerheid wilden mijn ouders
dat ik nog een werkgever had. Zo
kwam ik bij Polydor terecht waar
ik voor beatgroepen actief was".
„Scheveningen was dood. Zwols-
man verhuurde mij het oude Pala
ce-hotel voor een gulden en zei:
Maak jij maar wat leven, want
Scheveningen slaapt. Ik boekte
The Shoes, de Living Blues Van
'65 tot '69. Ik ben voor World Press
Photo gaan werken, werd manager
van Rob de Nijs, Astrid Nijgh en zo,
via de horeca kwam ik in Pulchri
Studio terecht en daar kwam ik de
journalist Hemmo Drexhage tegen.
Die zei: Je moet die bands laten
schieten, je moet theater gaan doen.
Ik heb geen verstand van theater,
zei ik. Geeft niet, als jij 't maar or
ganiseert. Hij heeft mij in het vak
gebracht. De eerste produktie werd
„Moeder en haar jongens" met
Marjan Berk. Een flop. Toen kwam
John Lanting met het Theater van
de Lach. Een geweldige vakman en
iemand die mij artistiek en als
mens ook nog bijstuurt. Een specia
list in zijn genre, die inmiddels met
zijn kluchten zoveel naam heeft dat
ook de dokters en de notarissen in
de zaal zitten".
Ambitieus
Senfs programma voor het komen
de seizoen ziet er redelijk ambitieus
uit: Willem Nijholt en Linda van
Dijck gaan „Succes" spelen, John
Lanting viert het tienjarig bestaan
van zijn Theater van de Lach met
„Een scheve schaats", Josee Ruiter
en Dolf de Vries brengen „Duet for
one", Josephine van Gasteren komt
met „Die gouden tijd", balletsterren
Alexandra Radius en Han Ebbelaar
brengen een aantal van hun pas de
deux in een avond „Romantisch
klassiek ballet". Frans Halsema
zegt „Dag droom". Adèle Bloemen-
daal zingt solo evenals drs. P, Thijs
van Leer fluit z'n rockmis Dona
Nobis Pacem.
Begin volgend jaar haalt Senf weer
het dans- en zangensemble Opole
uit Polen, hij bereidt een theater-
modeshow met topcouturiers Max
Heymans en Frans Molenaar voor.
Dan zijn er nog produkties samen
met Hans Sleeswijk, o.a. de Moun-
ties in Roussins blijspel „De kleine
hut" nu „Drie in de pan" geheten
en een produktie met Henk van
Ulsen in door Ernst van Altena
vertaalde teksten. Bovendien
werkt Senf met Wout van Liempts
Nederlands Theaterbureau samen
bij twee eenacters met Ton van
Duinhoven in de hoofdrol.
Jacques Senf: „Die produkties heb
ik de schouwburgen
aangeboden, die heb
ben er ja op gezegd
en er zijn er voldoen
de afgenomen. We
zijn ze nu aan het
produceren. Maar
voor elke produktie
heb ik nog wel vier a
vijf voorstellingen
open. Dus we hebben
nog wat te boeken.
Maar tegelijkertijd
werk ik voor het vol
gend seizoen. Straks
ga ik vier dagen naar
Terschelling en daar
ga ik zitten brain
stormen. Ik heb alle
ideeën bij me en ik
ga kijken wat er fi
nancieel mogelijk is.
Ik ben geen produ
cent die stukken gaat
zitten lezen. Ik lees
nooit. Ik wil precies
kunnen reageren zo
als het publiek. Dat
komt op de affiche
af. op de namen van
de sterren. De ac
teurs komen bij mij
met de ideeën aan.
Willem Nijholt
kwam met „Succes".
Zo heeft Josee Ruiter
een plan voor volgend jaar. Dolf de
Vries ook. Linda van Dijck wil ook
iets. Ik ga proberen die plannen te
combineren, mensen te combine
ren. Ik kijk wat kan, stuur com
mercieel bij. Maar het zijn de ac
teurs die de artistieke leiding heb-
„Het circus is nu begonnen, zeg ik
aan het begin van een seizoen. Al
les gaat lopen en ik ga overal kij
ken. Donderdag bijvoorbeeld. Dan
begin ik 's ochtends met de lopen
de zaken en dan doe ik 't atelier.
Dan heb ik een financiële afspraak
met m'n accountant, dan ga ik naar
Walter van der Kamp. Ik ben z'n
manager wat de auteursrechten
voor Willem van Oranje betreft.
Dan naar Tom van Beek die met
„Die gouden tijd" aan het repeteren
is, dan naar Max Heymans, dan
John Lanting die ook repeteert,
daarna naar Hans Boskamp die met
video voor me bezig is, 's avonds
eten met Lex Goudsmit en daarna
naar een musical in Carré. En daar
kom ik weer mensen tegen. Een
drukke dag? Welnee, een léüke
Loopjongen
Een energiek baasje, die Senf. In
een oud interview uit zijn Scheve-
ningse tijd kom ik de kreet tegen:
„Die man is zo energiek, je wordt
er zenuwachtig van". Senf: „Het is
misschien wel een zwak punt van
mij hoor, dat ik van 's ochtends
acht tot 's avonds half twaalf met
die zaak bezig ben. Maar het team
van mensen met wie ik werk is net
zo. Voor achten lopen er al een
paar rond en 's avonds laat zijn ze
er nog. En er staat nergens dat dat
moet. Ze zijn d'r en dat is heerlijk.
Want dit is een gek bedrijf. Voor
de artiest ben ik niet alleen mana
ger. Ik ben de directeur én de loop
jongen. Ik doe de administratie
voor ze, ik produceer met ze mee.
Hoe lang ik het volhou, ik weet het
niet. Want dit bedrijf is wel een
.leuk bedrijf, maar ook een moeilijk
te begroten bedrijf. Om tien over
acht is dat kaartje van je nog vijf
entwintig gulden waard en om tien
voor half negen niets meer".
„Vandaar dat ik zo blij ben dat ik
in Maasland woon. Ik doe de deur
dicht en ik sta in een heerlijk rus
tig dorp. Ik heb hier een houten
huisje in de polder gekocht na de
„Chinese zaak" (Senf is toen ont
voerd en mishandeld omdat de
zoon van een vermoord Chinees
restauranthouderspaar ten onrech
te dacht dat hij iets met de moord
van doen had), heb hier mijn
vrouw en mijn vrienden gevonden
en kan me hier fantastisch ont
spannen. Misschien zou ik wat
„netter" moeten leven. Ik ben dia
beet en dan is regelmaat belangrijk.
Ik heb nu een prik per dag nodig
en als ik anders zou leven, zou het
misschien nog beter gaan. Maar
ach, zo'n prik, dat is maar vijf mi
nuten per dag een crime. Daar valt
echt wel mee te leven".
Als Jacques Senf opstapt vanachter
zijn bureau met de lamp uit John
Lantings eerste produktie „Mag ik
m'n echtgenote terug", met de stoe
len uit een oud Vlaardings theater,
met de lamellen uit een van zijn
andere produkties, wijst hij nog
even op de muur: „Maar dat is geen
produktie van mij". Zijn vinger
gaat in de richting van een kleu-
renfoto-in-lijst van de koninklijke
familie. Tóch een succesproduktie.
BERT JANSMA
Adèle Bloemendaal
zingt solo
Ton van Duinhoven
twee eenacters
"^'.'dona nobis pacem
