Haagse politie doet
heroïnevangst van
meer dan vijf kilo
Strip „Door Dik en Dun"
van Lynn Johnston
verschijnt in 125 kranten
in Noord-Amerika
Cornells Vreeswijk „Ik ben
bijna 45, maar nog steeds n
rusteloze zwerver
KUNST
LEIDSE COURANT
DINSDAG 27 JULI 1982 PAGINA 6
ZWARTE MARKTWAARDE: MEER DAN MILJOEN GULDEN
DEN HAAG De Haagse
politie heeft afgelopen
zondag op de Stationsweg
in Den Haag twee vrou
wen uit Heerlen van 20 en
27 jaar in een taxi aange
houden, die in hun reis
tassen een partij van vijf
en een halve kilo Thaise
heroïne vervoerden met
een zwarte marktwaarde
van ruim een miljoen gul
den.
Later op de dag volgde in Sas-
senheim en Den Haag nog de
arrestatie van twee Chinezen,
die ervan worden verdacht het
drugtransport vanuit Bangkok
naar Nederland te hebben ge
financierd.
De koeriersters waren 's mid
dags, na een vlucht uit Thai
land, via Londen op het vlieg
veld Zestienhoven aangeko
men. De douane liet de vrou
wen, op verzoek van de poli
tie, ongestoord de controle pas
seren, omdat men er op dat
moment nog niet helemaal ze
ker van was dat zij het spul
ook inderdaad in hun bezit
hadden. Later bleek dat de
smokkelaarsters vijf en een
halve kilo zuivere heroïne
hadden verstopt in plastic zak
ken in dubbele bodems van
hun reistassen. De politie was
via een tip op de hoogte ge
steld dat het tweetal, samen
met anderen, betrokken was
bij heroïnetransporten vanuit,
het Verre Oosten.
In Zestienhoven namen de rei
zigsters een taxi naar Den
Haag. Tot hier klopte de infor
matie van de politie, dat de
verdachten ook deze route
zouden volgen. Het bureau
verdovende middelen van de
Haagse politie kon op grond
van die gegevens tot aanhou
ding overgaan. De vrouwen,
die werkloos zijn en onge
huwd, zitten voor verhoor vast
op het hoofdbureau van politie
en worden woensdag voorge
leid aan de officier van justitie.
De twee mannen die later op
de middag werden aangehou
den, zijn een 23-jarige Belgi
sche kelner van Chinese af
komst en een 30-jarige restau
ranteigenaar uit Sassenheim,
eveneens geboren in China,
maar in het bezit van een Brits
paspoort. Eerstgenoemde kon
op de Lange Poten in z'n
kraag worden gepakt, de an
der in zijn restaurant. Het
tweetal zou de vliegtickets
voor de Heerlense dames heb
ben verzorgd, alsmede de ver
dere organisatie van het ver
voer. De politie verwacht in
verband met de heroïnevangst
nog meer arrestaties.
NEW YORK Uitslagen
Noordamerikaanse competi
tie: Toronto Blizzard-Van
couver Whitecaps 3-1, New
York Cosmos-San Diego Soc-
kers 2-1.
LONDEN Steve Ovett zal
zaterdag weer in een atle
tiekwedstrijd starten. Ovett
was enige weken gebles
seerd. Zijn grote tegenstrever
op de 400 en 800 meter, Se
bastian Coe, is nog steeds ge
blesseerd.
Marco Winter „papieren" favoriet op Zee en Duin
KATWIJK/VOORHOUT --
Marco Winter (Heemstede) is
als eerste geplaatst in het B-
toernooi dat deze week op het
Katwijkse Zee en Duin wordt
afgewerkt. Winter voert de
lijst aan voor duitser .Ralf Tep-
per, brabander Ed van 't Wout
en Lex Bosboom. Een plaat
sing met vraagtekens, overi
gens. Zo maakte Tepper bij
voorbeeld in het badgasten-
toernooi van Noord wijk wei
nig indruk en werd Lex Bos
boom inmiddels al door Pieter
Paul Pruin (7-5, 6-0) geëlimi
neerd.
Districtskampioen én Noord-
wijk-winnaar Hans Tönjann
staat slechts als zevende op de
lijst. Hoewel het de vraag is
hoe Tönjann zich op dit toer
nooi heeft ingesteld, blijft dat,
een treetje achter Frans Grim
bergen, een opmerkelijk lage
klassering. Ook onder de niet
geplaatste spelers een aantal
sterkeren. De uit Duitsland af
komstige P. Schreckenberg
deed het in Noordwijk wel
heel erg goed, terwijl Arnold
van der Capellen (halve fina
list Hillegom) en de Roemeen
Dumitrecu - hij kwam acht
jaar geleden nog uit in de
strijd om de Davis Cup en
speelde in de eerste ronde wat
met Har Meyer - eveneens tot
verrassingen in staat moeten
worden geacht.
Bij de B-dames voert Marijke
Guyt de lijst aan. Annette van
der Meij, Liselotte van der Bijl
en Nancy Toole completeren
hier het eerste viertal. Jeugdi
ge talenten Cees Heemskerk
en René van der Wilk (vorige
week wegens dubbel inschrij
ven zowel uit Noordwijk als
Nieuwkoop geweerd) worden
in de C-eindstrijd verwacht,
terwijl bij de dames in die
klasse opnieuw een finale tus
sen Karin Roosendaal en Pa
tricia Lafay staat geprogram
meerd. Willem Taat en Anne-
marie Jünger voeren in de D-
klasse de lijsten aan.
Het C/D-toernooi van Voor
hout kent Eitel Homan van
SVV als lijstaanvoerder in C.
Marcel van Paridon, Mike
Ruijsenaars en Frank van Ba
len zijn zijn papieren volgers.
Bij de C-dames lijkt niemand
Juliëtte Grimbergen van weer
een titel te kunnen afhouden;
Carolien Schoutsen is hier de
nummer twee. In het heren
enkelspel D zullen Jan Baan
en Frank Zaalberg zich een
weg naar de eindstrijd moeten
banen, al zal dat vooral voor
Zaalberg - in dezelfde groep
met Egbert Vonk - wel wat
problemen gaan opleveren.
Hannie van de Akker zou bij
de dames in D als nummer één
van de baan moeten gaan ko
men.
Een 32-jarige Canadese,
die de donkere wolken in
haar leven altijd heeft
weggelachen en de komi
sche voorvallen heeft ver
werkt in drie boeken die
alle drie bestsellers zijn
geworden, wordt met in
gang van 9 september
aanstaande de derde vrou
welijke schrijfster wier
strips in heel Amerika en
Canada te lezen zullen
zijn. Lynn Johnstons strip
„For better or For Wor
se", die in deze krant al
geruime tijd verschijnt on
der de titel „Door Dik en
Dun", zal vanaf die datum
verschijnen in 125 Ameri
kaanse en Canadese kran
ten. „Zoveel klanten heb
ben we nog nooit gehad
als we met iets nieuws be
gonnen" zei John McNeel,
president van Universal
Press Syndicate, de orga
nisatie die de strip ver
spreidt. „Het staat voor
mij vast dat een strip
waarop hoofdredacteuren
zo enthousiast reageren
een „winner" is".
De drie boeken die Lynn
Johnston heeft geschreven en
waarin ze lachend terugblikt
op haar eerste zwangerschap,
haar scheiding, haar tweede
huwelijk en persoonlijke fou
ten, bestonden uit afzonderlij
ke plaatjes met begeleidende
onderschriften. Waarom is ze
nu overgestapt op een strip
van vier plaatjes die dagelijks
verschijnt?
„Op een gegeven moment be
gon ik mijn familie cartoons
over ons gezinnetje te sturen...
Ons gezin was het enige gezin
dat ik kende. Dus ik tekende
elke situatie en elk grapje dat
ik had meegemaakt", zegt
Lynn wier tweede echtgenoot
Rod een tandartsenpraktijk
heeft in een afgelegen Cana
dees mijnstadje en enkele na
bijgelegen indianendorpjes.
„Een groot deel ervan is fanta
sie, maar ik word op het idee
gebracht door echte mensen.
Rod zegt bijvoorbeeld iets als
we zitten te eten en ik maak
er drie of vier strips van. De
mensen brengen me op het
idee; het zusje van Rod zei bij
voorbeeld eens: „Iedereen
houdt van baby's totdat ze een
natte broek krijgen".
Altijd meer dan 100
Van haar eerste boek, „David,
I Think We're Pregnant"
(„David, ik denk dat we zwan
ger zijn") zijn meer dan
100.000 exemplaren verkocht
nadat haar verloskundige er
bij haar op had aangedrongen
om met haar tekeningen naar
een uitgever te gaan. „Ik had
ongeveer tachtig plaatjes gete
kend over hoe het voelde om
zwanger te zijn...ik maakte ze
eigenlijk voor het plafond van
die verloskundige; het is zo
saai om daar maar op die tafel
te liggen... op die manier zou je
tenminste iets hebben om naar
te kijken", aldus Lynn die
haar jeugd heeft doorgebracht
in Collingwood, in de Canade
se provincie Ontario. In het
eerste boek staan 101 cartoons.
„Je wilt er altijd meer dan
100", lacht ze. „De eerste druk
bedroeg vijfduizend exempla
ren, maar we verkochten er al
gauw meer dan 10.000 alleen
in Canada. Nu zitten we al
over de 100.000".
„Hi Dad, Hi Mom", haar twee
de boek, schreef ze nadat ze
opgehouden was met werken
voor een reclamebureau en ge
scheiden was van haar eerste
man. Van dat boek werden
70.000 exemplaren verkocht.
Haar huidige agent, Bruce
Lansky, „belde me thuis op en
zei: Ik heb net de recnten
(Amerikaanse) van je eerste
twee boeken gekocht. Hij bleef
maar zeggen: je gaat het hele
maal maken, hoor.
Haar derde boek „Do They
Ever Grov^ Up" (Worden ze
nooit volwassen?") is onlangs
op de markt verschenen. Nu al
zijn er 40.000 exemplaren van
verkocht.
Lynns gezin, bestaande uit
Lynn zelf, echtgenoot Rod
(30), zoon Aaron (6) en dochter
Katie (18 maanden) worden in
de strip John, Elly, Michael en
Elizabeth.
Niet serieus genoeg
Tijdens haar opleiding en
loopbaan als kunstenaar en il
lustrator heeft Lynn haar
draai eigenlijk nooit goed kun
nen vinden totdat ze met het
schrijven van strips begon. Ze
begon met tekenlessen toen ze
acht jaar was, waarvoor ze
elke zaterdag met de bus. naar
de ruim twintig kilometer ver
der gelegen kunstacademie in
Vancouver ging. „Daar ont
moette ik Ian Mcintosh, die
me op een goede dag bij de
schouders pakte en zei: hou
nou eens op te proberen op ie
dereen indruk te maken en
leer nou maar gewoon te teke
nen. De tekenlessen die ze
volgden aan de middelbare
school in Noord-Vancouver
waren geen onverdeeld succes.
„Mijn tekenleraren hadden
een hekel aan me. Ze vonden
me niet serieus genoeg".
In 1964 ging ze officieel naar
de „kunstacademie". „Ik wilde
iets in tekenfilmpjes gaan
doen, maar wat dat betreft
kon ik op de kunstacademie
niet veel leren". Ze verliet de
kunstacademie na tweeeneen-
half jaar toen „er een baantje
vrij kwam op de afdeling te
kenfilmpjes van een televisie
maatschappij". Het was op de
inkt- en verfafdeling...heel
saai werk. Ik heb de kleuren
ingetekend van Abbott en
Costello. In de twee jaar dat ik
daar gezeten heb, heb ik maar
één karakter zelf ontworpen,
een meermin. Het werd uit
eindelijk afgewezen".
Medische cartoons
Na haar huwelijk in 1969 ver
huisde ze naar Hamilton, On
tario. „Ik zag een advertentie
voor medisch illustrator (aan
de McMaster Universiteit). Ik
had het lef om te solliciteren
en kreeg de baan nog ook; hij
(de man met wie ze het sollici
tatiegesprek had) zag eruit als
een doodsgraver, hij lachte
nooit". Het werk aan de uni
versiteit bestond uit zeer gede
tailleerde medische tekenin
gen. „De colleges waren zo
saai en duurden zo lang dat ik
zei waarom schudden jullie je
studenten niet wakker met
een grapje af en toe. Dat von
den ze prima", herinnert Lynn
zich. „Dus sindsdien kwam ik
op de proppen met een car
toonsituatie: een virus dat bac
teriën aanviel, veranderde ik
bijvoorbeeld in een karakter
dat zich -een weg baant met
zijn zwaard. Ik deed het alle-
maal...maakte zelfs een teken
film van een nierbiopsie. Een
enorme maagzweer werd een
rat die eruit zag als Mae
West".
Rod die in die tijd college liep
aan dezelfde medische facul
teit hoewel hij Lynn toen nog
niet kende, zegt dat haar werk
„grote indruk maakte...alle
cartoons en dia's. Het was alle
maal erg amusant. Ze hebben
nu een museum met haar
werk".
Na de geboorte van Aaron en
de scheiding kreeg ze een
baantje bij een reclamebureau
„waar ik verpakkingen leerde
verzorgen".
Volwassen
„Er komt een gescheiden
meisje voor in de strip. Ik wil
de de mensen laten weten hoe
dat was. Hoe het was? Het is
net als elke andere ervaring.
Ik werd er volwassen van; ik
kon niet terug".
Het huwelijk met Rod? „Ik
ontmoette Rod op een vlieg
veld in 1975. Hij herkende me
van de universiteit", zegt ze.
„Ik was eenzaam. Rod deed
toen tandheelkunde. Hij was
de piloot en had het vliegtuig
net aan de grond gezet. Allebei
hadden we een lange lijst met
eigenschappen die we wilden
in een partner. Rod wilde ie
mand die niet rookte en met
hem naar het noorden wou
gaan. Ik wilde een vent met
gevoel voor humor, die houdt
van het gezinsleven en daar
ook voor uit durft te komen".
Lynn vertrok inderdaad naar
het noorden. Lynn Lake ligt
op 525 vliegmijlen ten noord
westen van Winnipeg. Het is
een mijnstadje met tweedui
zend inwoners. „Je kunt er het
best komen met het vliegtuig"
zegt Rod. „Er is een weg", valt
Lynn hem in de reden. „Een
zandweg, driehonderd kilome
ter in het niets. Je hebt nood
rantsoenen nodig om jezelf in
leven te houden voor het ge
val je auto ermee ophoudt"
EVEN IN ONS LAND VOOR OPNAMEN ELPEE „BANGE BALLADE
Is er nog plaats in de schuilkelder voor een man met een
gitaar
In Hoek van Holland, in Den Helder, Brabant, Limburg,
geeft niet waar
Onder de tafel? Op 't closet?
Mag ik soms bij uw hond in bed?
't Kan me echt maar weinig schelen, Zoetelief
Alles is beter dan radio-acticfl
OUD-LOOSDRECHT
Cornelis Vreeswijk kijkt met
vriendelijke, samengeknepen
ogen door een antiek brilletje
over de ondanks een fris
windje vrijwel onberoerd ge
laten Loosdrechtse Plassen.
Het avondrood kleurt het in
werkelijkheid vies-groene
water nog onwezenlijker.
Ogenschijnlijk een meer dan
vredig plaatje, een op de on
natuurlijke tinten na perfect
gelukt schilderij. De al meer
dan dertig jaar in Zweden
woonachtige troubadour van
het navrante levenslied pakt
een flesje Underberg en
drinkt het in één teug leeg.
Trekt een vies gezicht, staat
op. Z'n kolossale buik hangt
overheersend uit een duide
lijk op de groei gekochte en
dus noodgedwongen door
bretels gedragen blauwe spij
kerbroek. Z'n diep kierende
hemd verraadt dat z'n borst
kas vrijwel geheel schuilgaat
onder een zwoel gekleurde
tatouage. Als een zich onver
wacht ontrollende onweers
bui doorbreekt z'n geëigende,
wat heese basstem de stilte.
„In Zweden ogen de meren
schoner, het milieu lijkt er
onaangetast. Maar op veel
meren mag je niet meer va
ren. Hebben ze bunkers,
schuilkelders onder ge
bouwd. Is het milieu dus on
zichtbaar aangetast. Je kunt
je afvragen wat erger is..."
De snel weggeklokte inhoud
van een tweede flesje Under
berg onderbreekt zijn mono
loog. Opnieuw een vies ge
zicht en vervolgens zichtbaar
opgelucht en begeleid door
een donderende lach: ,,'t Is
net m'n maag. Ook daarin is
onzichtbaar het milieu aan
getast. Op dat verdomde veer
van Gothenburg naar Am
sterdam is de borrel heel wat
goedkoper dan in Zweden.
Samen met die vogels in
het niets wijzend, maar doe
lend op de met hem meege
reisde musici hebben we
er dus duidelijk een paar te
veel gepakt. Is m'n maag
vervuild. En dan doet zo'n
natuurlijke kruidenbitter
wonderen. Het milieu her
stelt zich snel. Laten we dus
nog maar een biertje nemen.
Ha, ha, ha..."
Monoloog
De auteur-vertolker van eer
tijds in Nederland befaamde
nummers als „fie nozem en
de non", „Veronica", „Blues
voor Jantje" en „Morgen
wordt 't teter" is eindelijk
weer even thuis. Om samen
met vriend Gerrit den Bra-
ber na zeven jaar weer eens
een Hollandstalige elpee
z'n derde te gaan maken.
Een paar daagjes logeren dus
in een direct aan de Loos
drechtse Plassen gelegen mo
tel. En, hoewel nogal kop
schuw voor de vaderlandse
(roddel)pers, voelt Cornelis
Vreeswijk zich duidelijk op
z'n gemak. Poseert gewillig
voor fotograaf Cees Baars en
praat honderduit. Volkomen
ontspannen. Toch ontwikkelt
er zich geen echt gesprek. Hij
blijft voornamelijk bij een
Vreeswijk-monoloog. Vragen
blijken overbodig. Hij geeft
er al antwoord op voor je ze
gesteld hebt. Taxeert je ge
dachten, snel en juist.
„Hier kom ik volgend jaar te
rug. Met m'n schijfmachien
tje. Een weekje liedjes, ge
dichten schrijven. Vanmid
dag was ik bij m'n moedertje
in IJmuiden. Ben ik nog
even bij een ouwe vriend van
me in z'n strandpaviljoen ge
weest. Lopen de pijpleidin
gen zo maar langs. En als ik
zo'n smeerpijp zie, denk ik
onwillekeurig aan olie. Ik ge
loof, dat Zweden tot nu toe
het enige land ter wereld is,
waar ze dat spul nog niet ge
vonden hebben. Gelukkig
maar, want alles moet opzij
voor dat vloeibare goud".
Milieu
Het milieu stond en staat
centraal in z'n teksten. Dat
zal blijken als straks z'n nieu
we elpee uitkomt. „Een ban
ge ballade" gaat die plaat he
ten. Gevuld met veertien
liedjes, waarin de hedendaag
se werkelijkheid centraal
staat. Geen plaats voor valse
romantiek dus. Alles recht-
toe-rechtaan, keihard recht
voor z'n raap. Een weerspie
geling van z'n karakter, z'n
levensstijl?
„Een jaar of zeven geleden
had ik plotseling in Neder
land een slechte naam. Was
ik niet meer welkom. Een
geintje met de Zweedse poli
tie. Moest ik de bak in. Werd
zwaar aangedikt in de pers
gebracht. Mishandeling. In
werkelijkheid had ik een
paar opdringerige travestie
ten een Hollands pak op hun
donder gegeven. Fout na
tuurlijk, maar je kunt nu
eenmaal in je leven niet Alles
goed doen. Zou je een heilige
zijn en die lopen er in het he
dendaagse paradijs niet meer
rond. Zelfs een blinde kan
dat zien. En maar goed ook.
Hoe moest ik anders aan de
kost komen? Zouden m'n
liedjes en gedichten als boos
aardige sprookjes op de men
sen overkomen. Zou ik m'n
eigen literatuur niet meer
kunnen bedrijven. Ja, die as
piraties heb ik. Literaire. In
de Stockholm Tidningen, één
van de grootste Zweedse
kranten, publiceer ik regel
matig gedichten. Heb ook al
een paar bundels uitgegeven.
Ik wil op dat gebied meer
gaan doen. Ook m'n Zweed-
stalige liedjes vallen eigenlijk
al in de categorie. Ik werk
meestal in musea, bibliothe
ken. Heel wat anders dus dan
bij Mies of Willem op de Ne
derlandse tv. Of op zondag
morgen in de Kungstrëdsgar-
den, een prachtig park in
Stockholm. Zing ik voor tien
duizend Zweden m'n liedjes.
Ik werk in heel Scandinavië.
Denemarken, Noorwegen,
Finland, maar ook op IJs
land. Leg immense afstanden
af. Van de Hollandse schnab-
beltoer is geen sprake. Altijd
op reis, altijd in hotels. Met
m'n combo hebben we zo'n
Van gekocht. Een comforta
bele auto, waarin je ook nog
slapen kan. Toch blijft het
vermoeiend. Je kunt het niet
eeuwig blijven doen. Op die
lange reizen houdt het decor
Cornelis Vreeswijk: Alles
recht voor z'n raap.
je vaak overeind. In het
noorden van Zweden bij
voorbeeld. Nog echt ongerep
te natuur. En dat is voor ons,
mensen van nu, iets geheel
nieuws geworden. Pas nog
heb ik meegespeeld in een
film. „Ballonvaart naar de
Noordpool" heet 'ie. Zijn we
voor op Spitsbergen geweest.
Fantastisch. Durf je geen si
garet op te steken, zo schoon,
zo puur. In die film ben ik,
nee, ik bedoel er echt niks
mee, een etter van een jour
nalist. Als die film in Holland
komt, moet je gaan kijken. Je
ziet het, ik ben bijna 45 jaar
maar nog steeds een rusteloze
zwerver. Eens zal de grote
verandering komen, dan
schrijf ik alleen nog maar".
Student
Cornelis Vreeswijk emigreer
de dertig jaar geleden naar
Zweden. Met drie zusjes,
moeder en vader, die van de
ene op de andere dag z'n
goed florerende taxibedrijf in
IJmuiden in de steek liet om
in Stockholm aan een nieuwe
toekomst te gaan werken. Op
één zus na, die met een
Zweed getrouwd is, zijn ze al
lemaal weer terug gegaan.
Ook Cornelis bleef achter.
Studeerde er staatkunde aan
de universiteit van Stock
holm, maar raakte als zin
gende en componerende stu
dent al spoedig verslaafd aan
het vak, dat hij nu, bijna 20
jaar later, nog uitoefent.
„Die studie-achtergrond laat
me nooit meer los. Dankzij
die periode kan ik nu schrij
ven zoals ik schrijf. Kijk,
toen ik pas begon vonden de
Zweden het leuk dat een Ne
derlander liedjes zong in hun
taal. Nu hebben ze me volle
dig erkend. Als artiest, als
schrijver. Ik ben geen pop
artiest, ik produceer geen
plastic-muziek zoals, bijvoor
beeld Abba, maar toch haal
ik regelmatig de hitlijsten in
Scandinavië. In feite met ui
terst serieuze teksten. M'n
zoon Jack, achttien is hij, zit
ook in de muziek, maar moet
van mijn werk niets hebben.
Die speelt gitaar, en goed, in
een rock-and-rollband. Ik
heb pas nog tweeëneenhalf
uur voor 'em in de rij ge
staan. Om twintig kaartjes te
kopen voor een concert van
The Rolling Stones. Rare vo
gel. Was 'ie al voor 'ie gebo
ren werd. Midden in de
nacht riep m'n vrouw toen
ineens: „Rabarber, rabarber!"
rechttoe-rechtaan, keiharc
En ik zweer je, ik heb die
nacht heel Stockholm afge
stroopt maar ik kwam thuis
met zo'n bos rabarber onder
m'n arm. Of 'ie het nu' nog
lust? Ik weet het niet, zal het
hem toch eens vragen. Wat
ik wel zeker weet, we nemen
nog een biertje".
Energie
Je ziet het niet aan hem af,
maar Cornelis Vreeswijk
barst van de energie. Is nog I
lang niet klaar en beschouwt
het bijna dagelijks produce
ren van een Zweeds liedje I
politiek, actueel duidelijk
als een aanloop naar het
reeds voorzichtig begonnen
grotere literaire werk. Daar- j
over pratend vergeet hij de
tijd. Vergeet hij, dat hij mor-
genvroeg al in de studio moet
staan om er zijn eerste liedjes
aan de band toe te vertrou-
wen. Het middernachtelijke
uur heeft Loosdrecht al bijna 3
in z'n greep, als onverwacht,,
z'n tatouage ter discussie-
staat. Een onderwerp, dat hij?
liever onbesproken laat,
maar een onder druk van
zijn buik openspringend
overhemdknoopje verruimt
niet alleen mijn blik op dat,
fraaie, wat mythologisch
ogende tafereel, het zet ook
Cornelis Vreeswijk aan tot
een welhaast verontschuldig
gende verklaring. „In Ko-,
penhagen leefde een aantal J
jaren geleden de beroemdste
tatoueur, of hoe heet zo'n
vent, van het westelijk half
rond. Tatoo Jack heette die.
Is al lang dood. Ik maak een
liedje op die man. Komt on
middellijk in de Deense hit
parade. Goed voor mijn por-
temonnaie, maar ook goede
reclame voor Tatoo Jack. Uit
dankbaarheid bleef 'ie me
schrijven. Hij zou het mooiste j
werkstuk uit z'n leven op'
mijn lichaam tatoueren. M'n
eerste vrouw pestte me er da- j
gelijks mee. Ze zei maar'
steeds: „Je durft het niet". En
als je dat als kerel constant
naar je kop krijgt, dan ga je
op een goeie dag door je
knieën. Vandaar dit onvol
tooide schilderij. Want toen
'ie dood ging, Tatoo Jack,
was het nog niet klaar. Stom
van me, maar m'n hele leven
zal ik deze „Unvollendete"
met me mee moeten torsen.
Misschien is het wel symbo
lisch voor m'n dadendrang.
Want klaar met m'n werk
kom ik nooit".
Neerlands hoop in bange dagen
Luister naar dit bange lied
Binnenkort wordt het donderjagen
Is er nog plaats voor mij of niet?
KEES JAGERS
„In Zweden ogen de meren schoner, het milieu lijkt "er onaangetast".
