Gouden Roos naar Dizzy Feet
Cannes '82: kitsch, kul en cultuur
Sportief
aanbod.
Ja
§*6et Binnenh
NEDERLAND VALT BUITEN DE PRIJZEN
Montreuxo
geen mekt'
van tele vi t
amusemem.
35E INTERNATIONALE FILMFESTIVAL VAN START
J Stuur een softtennisset naar:
KUNST LEIDSE COURANT MAANDAG 17 MEI 1982 PA|j\
MONTREUX De inter
nationale jury van het
Gouden Roos-festival voor
televisie-amusement in
Montreux heeft redelijk
aan de verwachtingen
voldaan: de eerste prijs
(een gouden roos en
10.000 Zwitserse franken)
ging naar de inzending
van de Britse Central In
dependent Television voor
de dansshow „Dizzy
Feet"; de Zilveren Roos
kwam terecht bij het
Zweites Deutsches Fernse-
hen voor de escalatie van
opera-ongelukjes „Tosca
op de Trampoline", terwijl
de Bronzen Roos naar
Joegoslavië ging voor de
parodistische tekenfilm
„Festival". De Nederland
se inzending „Clowns in
Gloria" viel geheel en al
buiten de prijzen.
Er waren nog wat kleine
re prijzen te vergeven in
Montreux. In de eerste
plaats de over het alge-
meen redelijk hoog ge
waardeerde pers-prijs. Die
kwam toe aan de Zweedse
televisie voor Bo Parve-
niks verkleedpartijen met
Ronald Reagan als mid
delpunt, „The Making of a
President". En dat on
danks een stevige lobby
die o.a. de Zwitserse jour
nalisten uit de persjury
van 20 man uit zeven lan
den in gang gezet hadden
voor het Nederlandse pro
gramma van Mini en
Maxi. De journalisten lie
ten ook nog hun waarde
ring voor de Joegoslaven
blijken. Tenslotte was een
aantal van hen zéér her
kenbaar aanwezig in deze
getekende parodie op een
festival.
Ook geen troostprijs dus
voor Nederland. Want zo
kun je de categorie van
eervolle vermeldingen en
de speciale prijs van de
stad Montreux rustig noe
men. De laatste ging naar
de Zwitserse inzending
„Hotel", een clowneske
van Rolf Knie en Max
Sieber, twee clowns uit
het Zwitserse nationale
circus Knie. Speciale ver
meldingen in het juryrap
port waren er voor de
show van Kenny Everett
voor de BBC, voor
„Strawberry Ice" van de
Canadese televisie en voor
de Portugezen met de
show rond het fenomeen
vrouw, „Sabadadu". En
nog een waarderende no
titie voor het chereografi-
sche werk van mevrouw
Emöke Pöstényi in het
DDR-programma „Guten
Morgen Dornröschen".
Rijkelijk veel
Dat wil zeggen dat er met prij
zen en vermeldingen totaal
negen programma's gemoeid
John Scoffield met de Gouden Roos. die hij won met „Dizzy Feet". Links Otto Schenk, die
zilver kreeg voor „Tosca op de trampoline" en rechts de Joegoslaaf met de derde prijs, die hij
ontving voor „Festival".
waren. En dat is natuurlijk rij
kelijk veel op een geheel van
31 inzendingen. Over het alge
meen zijn de hoofdprijzen wel
terecht gegeven. De produkten
die met drie rozen aan de haal
gingen waren vakmanschap-
pelijk duidelijk verreweg de
beste. Van „Dizzy Feet" (door
de Britse commerciële zender
ingestuurd) kan je zeggen,
goed. weer een dansshow uit
Engeland, maar de inventieve
manier waafop en de vaart
waarmee klassiek, modern en
ballroom in televisiebeelden
vertaald zijn, moet zonder
meer luide geprezen worden.
Dat de Duitsers hoog zouden
zitten met hun „Tosca op de
Trampoline" was meteen na
het zien al duidelijk. Het ZDF
huurde er de Oostenrijkse ac
teur en operaregisseur Otto
Schenk plus het Weense Thea
ter an der Wien voor af, het
geen een Duitse journaliste de
opmerking ontlokte: „Als wij
leuk willen worden, moeten
we altijd buitenlanders in
dienst nemen. Zoals jullie Rudi
Carell en zoals deze Oostenrij
ker. De ellende bij ons is, dat
je nauwelijks goede tekst
schrijvers voor televisie krijgt.
De betere mensen werken
voor theater, cabaret of film,
die vinden tv blijkbaar te
min".
Het is een opmerking
meer landen geldt.
amusement wordt n -
gezien als een gemic
bruiksding, waarvoor
lijk de bestén in hun
•recruteren. In Ameril ik
geland is dat een vee
lere zaak. En aan hét
zoiets natuurlijk te
Het Gouden Roos-fes
dit jaar beslist niet d
het Mekka van het
amusement te zijn.
gemiddelde dat er
teerd werd, liet je of*
verveelde al na de ee
minuten. Vandaar
merken dat de jou
gingen proberen lichti
enigheidjes uit te
om maar aan stof voo
kunnen komen. In d<
mer was ik getuige
poging van het uil
contingent Britse joui
dat zich er druk om n
er nu te ja of te nee
tussen BBC-artiest
Everett en zijn vorige
ver ITV gaande wa
schappen waaraan je
maar bitter weinig he
tenslotte zitten wij,
buis, gewoon te wat
Amusement. En daar
in Montreux dit jaar
handvol voorbeelder
CANNES Links van
mii, aan de Croisette, de
halsslagader van het film
gekkenhuis dat Cannes
heet, een jonge actrice die
voor de met reclame voor
de James Bond-film van
volgend jaar volgehangen
poorten van het Carlton-
notel een aantal gymnasti
sche oefeningen voor de
fotografen vertoont. Een
bijna puur-natuur-ver-
schijnsel dat haar acteer
talenten waarschijnlijk
nooit zal kunnen bewij
zen. Aan de rechterkant,
langs de terrasjes, een
merkwaardige Hadjeme-
maar-achtige grijsaard,
blazend op een speelgoed
toeter, waarschuwend te
gen de opmars van de
pornografie. Cannes 1982.
Het 35e internationale
filmfestival is begonnen.
Hoewel, begonnen is een
✓eel te vlak woord. Losge
barsten. Met 1700 journa
listen uit 47 landen die op
de vrijdagavond lange
rijen vormen om felbe
geerde perskaarten te
krijgen, met filmers, film
producenten, filmhande
laren. En met sterren.
Voor het Palais du Festival
staat 's avonds een menigte
klaar om de Levende Have
van het circus dat film heet
aan te gapen. Al wordt er een
oudje vertoond, „Intolerance"
van D.W. Griffith, de sterren
zijn er. De kleine Charles
Aznavour wordt bijna onder
de voet gelopen, Ann-Margret
is er, mooi en blond, in tegen
stelling tot de wat grauwe rol
die ze zonder glamour speelt
in Allan Bridges' „Return of
the soldier", Gouden Palm-
winnaars van vorige festivals
zijn er. Ettore Scola, Antonio-
ni, Geraldine Chaplin (namens
.echtgenoot Carlos Saura), Mi-
Iklos Janczo. In totaal zouden
er dertien moeten zijn en ze
krijgen allemaal een ere-palm
tijdens dit jubileumfestival.
Een aantal kranten schrijft al
cynisch: ha. de prijzen gaan er
tegenwoordig aan het begin al
uit. Het is trouwens ongeloof
lijk hoeveel bladen en blaadjes
zich beroepshalve met film be
zig houden: je wordt er mee
om ie oren geslagen, en op de
tafels in hotels, op terrasjes en
hoeken van straten hopen ze
zich op als oud vuil.
Uitje?
Cannes is inderdaad een gek
kenhuis. Zelfs de Franse poli
tie staat altijd hoofdschuddend
(Een agent. „Wat hebben die
mensen er toch voor lol in?")
de wacht te houden bij de me
nigte die buiten het festivalpa
leis bereid is om ruim twee
uur te wachten voor de sterren
weer naar buiten komen, zich
snel in de limousines laten ex
pediëren en naar hun veilige
hotels buiten het centrum ver
trekken. Het zijn de sterren
die vaak door hun filmmaat
schappijen daarvoor betaald
acte de présence geven om de
„verkoop" te bevorderen. Ik
kom Allan Parker, regisseur
van „Shoot the moon" (in
competitie in Cannes) en van
„Pink Floyd: The Wall" (bui
ten competitie te vertonen) te
gen in het Carlton Hotel: „Je
denkt toch niet dat dit mijn
idee is van een uitje? Ik ga
omdat mijn films gedraaid
worden en omdat je daar bii
moet zijn. Maar ik weet wel
iets anders leuks".
Pseudo - intellectueel
Bijzonder is het dat de grote
Franse acteur Jean-Louis Bar-
rault naar Cannes is gekomen.
Hij pleegt bijna geen filmrol
len te spelen en kiest meestal
voor de artistieke eenzaam
heid van zijn Parijse theater.
Hij kijkt dan ook wat somber
toe vanachter de tafel bij de
persconferentie voor Ettore
Scola's nieuwste film „La nuit
de Varennes", waarin hij het
centrale karakter speelt: de
schrijver en vrijdenker Restif
de la Breton, die in deze film
In Cannes is
o.a. Ann-
Margret, mooi
en blond, in
tegenstelling
tot de wat
grauwe rol die
ze zonder
glamour speelt
in Allan
'Bridges'
„Return of the
soldier".
getuige is van de vlucht van
Lodewijk de XVI en Marie-
Antoinette. In Varennes wor
den ze door de nationale garde
gepakt. Een man als Jean-Paul
Belmondo laat zich niet meer
in Cannes zien. In een zojuist
verschenen interview zegt hij
somber: „Cannes is over een
paar jaar dood. Het wordt ver
velend omdat men er denkt
dat er maar één cinema is, de
pseudo-intellectuele cinema.
Zelfs Amerikaanse films heb
ben er geen recht van spreken
meer. Er worden teveel com
promissen gesloten, er worden
veel te veel prijzen uitgereikt.
Zo wordt Cannes vermóórd".
Hugo en Pleunie
Een feit is het, dat je in Can
nes van heel vroeg tot heel
laat films kan zien. De officië
le in competitie, die van de ca
tegorie Un certain regard, in
de Quinzaine des Realisateurs,
en op de commerciële markt
waar geen prijzen tellen, maar
waar gewoon verkocht moet
worden. Wie een beetje van
film houdt en niet oppast, ver
toont al gauw de verschijnse
len van het konijn uit het
wonderland van Alice, dat als
maar te laat is. Producent Mat-
thijs van Heyningen (aanwezig
met zijn film „De Stilte rond
Christine M" op die vrije
markt): „Gewoon af en toe een
pauze nemen, niet alles willen
zien, anders red je het echt
niet". Naast zijn film is René
van Nie's „Sabine" de enige
verdere Nederlandse film die
er te zien is. Rijk de Gooyer
komt er aanstaande vrijdag
voor over, al wil Pleuni Touw,
die met Hugo Metsers een ter
rasje komt opdraven, hem ver
leiden tot een vlucht eerder.
Reden: óf ze wil lachen, óf ze
schrijft voor een publiekelijk
roddelblad. Er wordt met
spanning uitgekeken naar de
komst van de jonge hoofdrol
speelster uit „Sabine", de don
kere Bente Forrer. Er schijnt
een tekort aan nieuwe „star-
Iets" te zijn en het blad
„Screen International" geeft
haar op voorhand grote moge
lijkheden.
Verder nieuws van het Neder
landse front: Max van Praag,
ooit bekend als razendsnelle
winnaar van Bob Bouwma's
filmquiz en ex-directielid van
City-Film, steekt zijn licht op
namens een geheel nieuw Ne
derlands fiimdistributiekan-
toor: een samenwerkingsver
band van Joop van den Ende,
uitgeversconcern VNU en
hemzelf. Zijn interesse is ge
wekt voor „Inchon", een film
over de Koreaanse oorlog van
regisseur Terence Young met
onder andere Laurence Oli
vier (generaal MacArthur) en
Ben Gazzara in de hoofdrol
len. Producent schijnt de
schatrijke Amerikaanse Ko-
reaan Moon te zijn, de leider
van de beruchte Moon-secte.
Mag van Praag: „Ik zal heel
goed opletten of er geen ver
kapte propaganda in die film
zit
In de chaos je weg vinden kost
een aardige zweetdruppel: de
echte sterren houden zich ver
scholen, het mindere volkje
dient zich uitgebreid aan. In
de persvertrekken hoog in het
festivalpaleis hangt al de foto
van ene Annie Ample, die met
haar achternaam parodeert op
de wijdlopigheid van haar bo
venmaten, en (eigenhandig?)
haar telefoonnummer erbij
heeft genoteerd. Op persconfe
renties word je geconfronteerd
met Franse collega's die zich
zelf erg graag horen, ellenlan
ge vragen stellen en zelfs met
elkaar in discussie gaan. Wat
zich trouwens pers noemt is
een uiterst merkwaardig
mengsel bij die gelegenheden:
een darne begint bij de pers
conferentie van een Chinese
filmploeg (Het Ware verhaal
van „Ah Q" is de allereerste
Chinese film in competitie)
over Hindoeisme te praten in-
plaats van óver een Chinese
godsdienst, en eerder
andere dame, even he
war, zich tijdens het
uurtje maar fotograf<
de collega's rond zich
Solide
De jury die de films il|
titie dit jaar gaat beoóW
in elk geval zeer solidi
gesteld: voorzitter is[
liaanse theaterregisseur
gio Strehler, leden zij]
lombiaanse schrijver T'
Garcia Marquez (van o|
zend jaar eenzaamhei
raldine Chaplin, de Irf,
neast Mrinal Sen, dj»®
criticus Florian HopfJ,e
liaanse scenarist dA
Franse filmer Jeanp
Annaud, de Amerika1
gisseur Sidney Lun
Franse producent Re)ei
venet en de eveneenP'
technische man ClauP
Want uit het verledeF
ettelijke schandaalf'
over de jury's. Er sclj-.
actrice ingezeten te hel
alleen maar aandacht I
de laatste twee films V
minnaar van dat mom» i
Kirk Douglas gaat het
dat hij voorlopig nietj
Cannes hoeft te komen
zien hij bij zijn voorzit!
jaren geleden niet van
nisbaan weg is geul
geen film schijnt te he
zien. Inderdaad lopel
Cannes ettelijke figurt
die zo bruin zijn dat j
geval kan vermoedeq
zeker niet overdag i
ker zitten.
Cannes is kitsch, kulL'
tuur. Alles door elkai
nes is een serie tega
gen, waaruit je mag'1
Cannes is wat je er
maakt.
BERT J
GELEEN Het open
lucht popfestival Pinkpop
in het Burgemeester Da-
mensportpark in Geleen
heeft voor 1982 een wat
minder aantrekkelijk pro
gramma dan de afgelopen
drie jaar. Het festijn, dat
31 mei (Tweede Pinkster
dag) om elf uur begint
met de Nederlandse groep
Doe Maar wordt verder
opgeluisterd door Au
Pairs uit Engeland, Kid
Creole and the Coconuts,
Y T, Mink de Ville, het
trio ZZ Top uit Amerika
en de symfonische rock
groep Saga uit Canada.
Met een wat belegen program
ma lijkt de organisatie eerder
op een uitverkocht festival te
mikken, dan de „nieuwe" stro
mingen (vooral uit Engeland)
een kans te geven zich in Ne
derland te presenteren (zoals
voorgaande jaren). Wie zit er
bijvoorbeeld te wachten op
een vijfmansformatie als Saga,
die fantasieloos in het voet-
treedt. Organisator Jan Smeets
laat weten: „Het festival wordt
jaarlijks door zo'n 10.000 bui
tenlanders bezocht, waarvan
het grootste deel afkomstig is
uit Duitsland en België. Dat is
een groep om rekening mee te
houden. Aangezien Saga een
goed verkopende band in
Duitsland is. hebben we hem
gecontracteerd. Bovendien is
het zo, dat ik niet iedereen te
vreden kan stellen.".
Smeets laat ook weten (in zijn
streven om tot een fantasievol
le samenstelling te komen) dat
hij bezig is geweest om The
Talking Heads naar Geleen te
halen, maar de groep bleek té
duur te zijn. Met het wegval
len van XTC door de ziekte
van Andy Partridge waarvoor
de hardrockformatie Y T in
de plaats kwam, werd een be
hoorlijke deuk in de program
mering aangebracht, want
XTC zou (gezien zijn laatste
succesvolle tournee) een van
de hoogtepunten zijn gewor
den. Er valt tweede Pinkster
dag echter genoeg te genieten
van bijvoorbeeld Au Pairs
(misschien wat té gewaagd
voor dit gebeuren), Mink de
Ville (speelde onlangs 'ttog
Au Pairs, geen politieke groep, maar wel érg geangageerd.
voor uitverkochte zalen), ZZ
Top en Kid Creole and the Co
conuts. Live-opnamen van
laatstgenoemde groep die on
langs op de televisie werden
uitgezonden, doen hoopvol uit
een swingende massa, die (met
behulp van goed weer) best
wel eens het kookpunt zou
kunnen bereiken. Een ware
sensatie is ook ZZ Top, die een
mengeling van rock roll,
r&b en boogie brengt en ei
genlijk een echte festival-act
is. De pauze-muziek wordt
weer verzorgd door de Engelse
disc-jockey John Peel
De Pinkpop-organisatie ver
wacht ook dit jaar weer het
maximale aantal bezoekers
van 50.000. Nieuw tijdens het
festival is de lichtkrant, die
halverwege het veld wordt
neergezet. Het voordeel ervan
is dat ook tijdens het optreden
van de groepen berichten
doorgegeven kunnen worden.
Nieuw is ook het speciale
Trein-toegangsbewijs in sa
menwerking met de Neder
landse spoorwegen. Inlichtin
gen hierover kunnen worden
verkregen op telefoonnummer
04490 - 18804. De KRO zal, net
als vorig jaar, van het festijn
radio- en televisie-opnamen
maken. Tot 28 mei zijn op de
kijken naar het gebeuren. De bekende voorverkoopadressen
safari-sound Zal het publiek kaarten voor het Pinkpopfesti-
waarschijnlijk opzwepen tot val 1982 verkrijgbaar.
Een complete softball tennisset
krijgt u toegestuurd als dank
voor de moeite voor het opgeven
van een nieuwe abonnee.
Naam_
I Adres
van dagblad Het Binnenhof
Postcode/Plaats.
Betaald wordt
1
Naam
I Adres
I Postcode/Plaats
I Telefoon-
I per maand (met automatische afschnij»
per kwartaal
Stuur deze bon in open envelop - geen postzegel plak
naar: Dagblad Het Binnenhof, Antwoordnummer 9!
J 2500 VD Den Haag.
