'astor Dirk Koster: 25 jaar
p zoek naar aansluiting
met het hemels gastmaal
T
ONINGONTTREKKING WORDT DUURDER
oor
ndernemersdag
'AD/REGIO
LE1DSE COURANT
VRIJDAG 23 APRIL 1982 PAGINA 5
EN MISSIONAIR VOELENDE OBLAAT RAAKTE
NSLOTTEIN OEGSTGEEST VERZEILD
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
SN Het veranderen van woonruimte in bedrijfsruimte Jaar -aan infkti© aangepast.
een stuk duurder. Het college van B en W zal de gemeen- De tarieven zijn nu respectievelijk 150 en 100 gulden. Deze ver-
eei d voorstellen de tarieven op te trekken naar 500 gulden per goedingen worden in een Fonds gestort waarmee vervangende
ieen ante meter voor zelfstandige woningen en 250 gulden voor woonruimte gecreëerd zou moeten worden. Wethouder D. Tes-
e/Eelfstandige woningen. (Bijvoorbeeld een woning die alleen selaar van volkshuisvesting deed de toezegging over de te ver-
ra o/ten winkel bereikt kan worden.) De tarieven worden elk wachte voorstellen gisteravond in een vergadering van de com-
missie volkshuisvesting naar aanleiding van initiatiefvoorstel den. Ovër deze laatste twee punten deed de wethouder geen toe
van PPR-raadslid F. van Oosten. Van Oosten had voorgesteld zegging: „Het college beraad zich daarover". De tarieven die het
door een aantal maatregelen de leegstand actiever te bestrijden. PPR-raadslid bij woningonttrekking had voorgesteld waren 500
Zo zou er een „halve" ambtenaar aan de Vorderingscommissie en 400 gulden. De wethouder wees erop dat het maar zelden
toegevoegd moeten worden en zouden verbeteringen die een voorkomt, dat een niet-zelfstandige woning aan het woningbe-
aan gevorderde woning getroffen worden, beperkt moeten wor- stand onttrokken wordt.
An
)EN Meer dan 200
nnende) onderne-
hebben zich inschre-
ged voor de maandag in
ran Stadsgehoorzaal te
5CV' ïn ondernemersdag.
activiteit, die be
is om het kleinscha-
■ednjfsleven behulp-
te zijn bij het voeren
h len bedrijf, is georga-
Td door de gemeente
,nhet plaatselijke be-
ou ''even-
hii lenstelling tot eerdere be
richten wordt het gebeuren in
de Stadsgehoorzaal niet geo
pend door staatssecretaris Da-
les van Sociale Zaken. Zij liet
het op het laatste moment af
weten. De eer is nu te beurt
gevallen aan wethouder Jos
Fase van economische zaken
waarna gedeputeerde J. Noor-
land de inleiding zal verzor
gen. Onder de 200 onderne
mers die zich hebben inge
schreven voor deelname- zijn
er zo'n 100 geïnteresseerd in
het opzetten van een eigen be
drijf. Veertig procent van de
belangstellenden is afkomstig
uit de Leidse regio. De onder-
nemprsdag begint om 8.45 en
is gratis toegankelijk ook voor
hen die zich nog niet hebben
aangemeld. Het programma
valt in twee blokken uiteen,
één voor beginnende onderne
mers en één voor reeds geves
tigde ondernemers. Er komen
zaken aan de orde als 'hoe zet
ik een eigen bedrijf op', 'hulp
bij innovatie' en deeltijdarbeid.
De bijeenkomst wordt afgeslo
ten door een medewerker van
de gemeente Leiden die zal
toelichten wat de rol Van de
gemeente Leiden is of kan
zijn.
Eindexamen
De eindexamenkoorts is er
weer. Op alle scholen proberen
de adspirant schoolverlaters
voorafgaande aan het daad
werkelijke examen met een
stunt hun afscheid op te krik
ken tot een onvergetelijke ge
beurtenis. Gistermorgen had
er zo'n stunt plaats op het Bo-
naventura. Op het schoolplein
was een legertent geplaatst.
Met dranghekken hadden de
examenkandidaten een dool-
hof gefabriceerd. Klokslag
kwart voor tien werden alle
leerlingen en docenten ver
zocht naar het schoolplein te
gaan. De docenten waren het
traditionele doelwit. Om tien
voor tien vestigde een heraut
de aandacht op een met een
megafoon gewapende leerling,
die probeerde de jarenlang
door de docenten opgeworpen
frustraties met een min ot
meer geestige speech af te
werpen. Daarna het hoogte
punt: de docenten werden in
groepjes verdeeld en aan de
enkels aan elkaar gebonden.
Vervolgens werden de slacht
offers naar het doolhof geleld
met het verzoek het parcours
af te leggen. Dat lukte, met
vallen en opstaan. De legertent
bleef de gehele dag op hel
schoolplein om een ieder te
voorzien van pannekoeken.
Ook schalde muziek de gehele
dag over het speelplein.
n pater, die voor zijn paro-
anen een boekje, een bro-
ire, bij elkaar schrijft. Bij
ze van herderlijke emotie
geladenheid. Geen patertje
igs de kant, maar een ge-
5 fde, die het boeiend vindt
ester te zijn, en zich vaak
i kabouter voelde die in
vew ookjes geloofde. Gedach-
neergeschreven als een
•rslag, waarvan de dauw
een milde regen op de ge
enschap moge neerdalen
hoopvol is hij wel. Ge-
ireven bij Sint Willibrord,
gstgeest, de eerste christe-
hoolie parochie van boven de
e- >te rivieren. Was getekend
"lirk Koster, pastor",
fentwintig jaar is hij dezer
;en priester. Vandaar het
ïkje. „Het Dal" genoemd,
ar hij komt. daar wel uit,
t zijn visie. Dirk Koster,
pas Abraham heeft gezien,
rdt zondag 25 april als een
begeren jubilaris gevierd en
filerend gedragen door zijn
nêleerde kudde, die hij nu
jaar onder z'n pastoraat
.'ft. Als een „zoet juk", zoals
Heer hem altijd, via gena-
en traciaten, voor ogen
ift gehouden. En dat de
ime kastanje en de triom-
telijke esdoorn, benevens
.rlei bijgoed, in de vorste-
re'1 e pastorietuin aan het uit
en zijn, is mooi meegeno-
to
tor Dirk (doopnaam Theo-
us) Koster probeert twee
ïzende, levendige en ge-
Amtde honden in toom te hou-
hun. nadat ze twee piepjonge
ifochiaantjes die om een
aajp van de kerk kwamen
toegang tot dit paradijs
willen ontzeggen.
k Kosters commando's
den eerst in de wind ge
en, maar even later lieten
dieren zich gezeggen en
den in. „Een foto van de
k; ja ja, we zullen 'ns zien.,
heten jullie?; ik ken je
traat eebs Pikkend, krielend
?7/n/mvee °P ^et hobbelige,
onevenwichtige gazon, dat in
~iaat wedijvert met een
;balveld. Een zwarte geit,
ogelijk een bok, in de
Tussenvormen. Het
t allemaal bij de parochie
St. Willibrord, onder het
pel van Oegstgeest. De
id is nog schraal, maar bin-
j wordt de schuchterheid
de ochtend met donkere
lie verdreven, en vervan-
roeni door hoop op de middag.
u"jat wil je weten?"
alles en nog wat, eigen-
In elk geval laat Theodo-
Koster (die meteen al als
in de wieg lag te blèren)
in Bovenkarspel, West-Fries
land, gewillig zijn leven voor
mij beginnen. Ook kindje
Willebrands later kardi
naal der H. Roomse Kerk
nam daar toe in gewicht, als
aankomend zuigeling. „De ei
genlijke bollenstreek van ons
land is daar in West-Fries
land. Ik wil daar geen twijfel
over laten bestaan. Vader was
er bollenkweker, die zijn
grond voornamelijk met tul
pen stoffeerde. Zelf heb ik,
enigszins afwijkend in com
mercieel opzicht, altijd missio
naris willen worden. Daar
kon onze kapelaan me niet
vanaf brengen; hoezeer hij
ook probeerde me over te ha
len om naar een „gewoon" se
minarie te gaan, want daar
gingen m'n vriendjes ook
naar toe. Dan maar de Obla
ten, vond de kapelaan. Zo
raakte ik in de ban van een
klein groepje: de Oblaten van
St. Franciscus van Sales
nota bene de patroon der
journalisten; schande, dat je
dat niet weet groot stylist
en bekend in de Franse litera
tuur der 17e eeuw. Onze con
gregatie werd de vorige eeuw
opgericht, evenals zoveel an
dere congregaties, die zich
ontfermden over de „werklo
zen en verdrukten" tijdens de
industriële revolutie".
Leuke ploeg
De Oblaten van Sales: in Ne
derland een clubje van een
man of zeventig, verdeeld
over meestal eenmansposten,
of inderdaad in de missie te
rechtgekomen. „Een leuke
ploeg. We zijn pas nog bij el
kaar geweest, teruggetrokken
in retraite, maar zo fijn; van
wege mijn feest", vertelt pas
tor Koster. „Als knaapje liftte
ik direct na de oorlog met een
zware koffer naar Tilburg:
gymnasiale opleiding. Daarna
een jaar noviciaat inf Niime-
gen, een „afwegingsjaar" al
vorens een definitieve keuze
te maken. Een goed ding, zo'n
jaar; alleen dat drillen was
wat hardgrondig. Theologie in
Beek en Donk. Daarna stu
deerde ik Nederland? in Gro
ningen. Die missie was wat
minder geworden. Het zou de
Kalahari kunnen worden, een
woestijn die me niet zo aan
trok. Dan was je half boer,
half pionier, en je gaf te hooi
en te gras les aan kinderen
hier en daar. Ik wilde toch
liever onder de mensen zijn.
Nou, men had een neerlandi
cus nodig. Die studie deed ik
toen, als een soort compromis.
Deed de akten A en B, uni
versitair".
„In Tilburg heb ik daarna
maar even les gegeven/In '67
had je de opsplitsing van de
groot-seminaries in allerlei
theologische hogescholen. Ik
werd, van lieverlee, in Am
sterdam geestelijk begeleider
van een stel Oblaten-studen
ten. Studentenpastor, in een
stad die maatschappelijk en
kerkelijk een kookpunt be
reikte in die woelige jaren.
Steeds minder studenten.
Nou, dan moet je naar wat an
ders gaan uitzien. Ik werd
pastor én teamleider in de pa
rochie van St. Jan de Doper
in Amsterdam-Slotervaart,
Nieuw-West. Zes jaar lang.
Totdat ik in '76 in Oegstgeest
belandde. Ach ja, in die Slo-
tervaartperiode ben ik ook
nog een jaar of drie algemeen
overste van de club geweest.
Maar dat viel niet te combine
ren met een volledige pastora
le job. Wees maar eerlijk: als
overste zit je dan met een
krikkemikkerig stelletje, alle
maal met hun eigen proble
men. Dan had je nog de gees
telijke en materiële belangen
van de drie huizen in Neder
land te verzorgen".
Bekkers9 proefkonijnen
Pater Dirk Koster was met
nog een medebroeder in 1957
de eerste wijdeling van de
Bossche bisschop Willem Bek
kers, de fameuze doorbreker
van veel oude inzichten. Dirk
Koster: „Daar ben ik erg trots
op. Bekkers (heus niet zo'n
gemakkelijke man) was toch
een begrip. Hij had nog niet
eerder priesters gewijd en
wilde zich als kersvers bis
schop „eerst even oefenen op
een paar paters". Wij met z'n
tweeën waren dus monseig
neurs proefkonijnen. Ik hoop,
dat we hern niet teleurgesteld
zullen hebben".
Zo begon de Oblaat Koster
aan een kwart eeuw dienen
van God en de mensen. Een
hele wereld, die 25 iaar, waar
in zoveel veranderde. Vroeger
had je zo ongeveer een gewijd
theater met je rollenspel, als
priester. Koster zegt: „Je had
in de kerk met je hele hebben
en houwen nog geen concur
rentie. Iedereen was bepaald
tot dat gebeuren in die kerk.
We waren volgzame, gelovige
mensen, met veel hoogtepun
ten weliswaar, maar ook met
veel angsten. Daar kwam je
niet omheen. Dat is iets waar
ik nog weieens aan denk, in
mijn Oegstgeestse tijd. Of ik
iets met de bisschop te maken
heb? Ja kijk, als pastor ben ik
afhankelijk van de bisschop
van dit diocees. Hij .is m'n
werkgever. Maar als religieus,
lid van een congregatie, kan
ik wat anders opzoeken, als ik
normaal gemengd: 12 pet. be
iaarden, iets boven het lande
lijk gemiddelde; vrij veel
jeugd nog. De „behoudende"
groep is niet groot. „Maar je
hebt er vrij uitgesproken figu
ren onder. Dat is echt Oegst
geest: een dorp waarvandaan
nog brieven naar de bisschop
worden gestuurd met punts
gewijs de klachten, wensen en
aanbevelingen. Ik vind dat
typisch Oegstgeests: de zaak
no|» eens verwoorden. Overi
gens, de „latinisten" onder
hen, die binnenkort hun toe
vluchtsoord aan de Mariën-
poelstraat verliezen, zijn hier
bij ons van harte welkom. We
hebben ze iets te bieden, als ze
"'zich wat kunnen aanpassen".
Betrokkenheid
Maar een „goeie parochie",
dat is het; met qua geloofsbe
leving een flinke betrokken
heid: circa 1500, bijna 2000
mensen, die „regelmatig"
naar de kerk komen. Er is
een stevige kern van een 30,
40 mensen, die, uit het verle
den gekomen, hier nu een'ei
gen levensstijl zien te vinden.
„Geloof: het komt er niet al
tijd meer van. Klinkt een
beetje sloom misschien, maar
het is zo. Maar dat is nu de
uitdaging voor een parochie:
hoe kan je elkaar een beetje
houvast geven, hoe vind je de
woorden ervoor, hoe maak je
een goeie liturgie Pastor
Koster weet er alles van. Zijn
„bloeiende wijngaard" is niet
zo'n geestelijke meer.
„Die oude tijd terug? Nou nee.
't Heeft ook geen zin om daar
over te piekeren. De tijd is
anders, de mensen zijn an
ders. Niet het geloof, maar
„vroeger" heeft afgedaan. Het
is een nutteloze bezigheid om
je daarmee bezig te houden.
Nee. het is gewoon fijn en
boeiend in deze tijd pastor,
priester te zijm Er moet nog
veel gebeuren, afgebroken
ook; veel mensen hebben daar
gewoonweg moeite mee".
Nieuwe mens
Theodorus, zeg maar Dirk
Koster, ziet er Van buiten al-
lang niet meer uit als een
Oblaat. De eenvoudige zwarte
toog („we onderscheiden ons
in niets, uiterlijk althans, van
de wereldheren") bezit hij
niet meer. Zelfs niet als aan
denken. Hij heeft de nieuwe
mens aangetrokken. Vandaag
staat hij rechtop, met hush
puppies geschoeid en een wei-
gesneden tweed sportcolbert
rond de vrij ascetische leden.
Hond aan de voeten, op het
grasland. Tot deze missie is
priester Koster gekomen.
Maar van binnen bruist het
nog als vanouds, en het doel
ligt nog onveranderd veran
kerd in het gelukzalige hier
namaals, dat ook eigentijds
benaderd kan worden. Ten
gerieve van zijn lammeren en
schapen schreef de pastor een
gelegen heidswerkje „Het
Dal"; uitgegeven in eigen be
heer. Gebundelde gedachten
en ideetjes, soms in essay-
vorm, schetsjes en impressie.
Globaal beeld van een pastor
in deze tijd. Het boekje is
Dirk Kosters „eersteling".
„Het is leuk ontvangen; en
thousiaste reacties, ook van
mensen die me niet kenden,
en nu wel, een beetje". Hij
denkt er, bij zijn jubileum,
aan, een „cadeau aan de paro
chie" te geven. „Ik zeg daar
niets over; het is nog een ge
heim". Dit tekent Dirk Kos
ter. „Ik hou wel van speelse,
creatieve zaken. Gezinsvie
ringen met een. speelse litur
gie; dat vind ik zalig! Het is
een beetje P.R., public rela
tions in religiosis: hoe ver
koop ik het geloof menselijk,
zonder dorre woorden. De
spelende mens is een kant
van het leven die mij dierbaar
is. Er is niets hoogdravends
aan, maar domweg waar: ge
loven is een vreugde. Dat doe
je niet voor je verdriet. Daar
hoort een glimlach bij. Geen
enkel inzicht kan daar iets
aan veranderen. Ook niet in
onze tijd, waarin ons het hui
len vaak nader staat".
Glimlach
Zoiets is het, wat Dirk Koster,
Oblaat en aangepast gezalfde
des Heren, ons voorhoudt.
„Die glimlach probeer ik bij
ons, in Oegstgeest waarin
ik nu dieper geworteld ben
dan een nieuwe grasmat
erin te krijgen: geen Mis zon
der glimlach". Volgens pastor
Kosters gelovige, en erg aan
nemelijke, inzichten, is de
Dies Irae, die dag des toorns,
slechts voor heel weinigen
weggelegd. Misschien voor
niemand. Maar je moet er wel
aan werken, voor zover het in
je vermogen ligt. Daar is die
Kerk, die gemeenschap in
Christus, ook voor opgezet.
Ooit. En vandaag is dat voor
deze Oegstgeestse pastor ook
aanleiding om de mensen in
zijn kerk elkaar de vrede toe
te laten wensen. „Niet speels,
maar wel gemotiveerd. Dat
lukt hier aardig, in alle harte
lijkheid met elkaar. Zou ik
voor geen prijs meer willen
prijsgeven; zonder iemand te
dwingen, natuurlijk, de volks
aard in aanmerking nemend.
Geen afgedwongen vrede; dat
is ook fout...'"
Pastor Dirk Koster: zilveren standaard In de tuin van St. Willibrord, Oegstgeest.
dat zou willen. In overleg met
mijn overste".
Religieuze leefgroep
Enfin, Dirk Koster zocht na
z'n Amsterdamse jaren „een
wat landelijker plaats, om er
met een soort religieuze leef
groep te gaan werken". Een
nieuwe start maken, op z'n
45ste, „dan ben je nog aardig
flexibel". Voor de vuist weg
formulerend (terwijl hij, bijna
onopmerkelijk vermanend,
kijkt naar de sigaretten die ik
in een uur tijd opsteek en
weer uitdoof op de enige as
bak in zijn studeerkamer:
„Waar laat die man 't?", zie ik
hem denken) beschrijft de zil
veren Oblaat en pasto(o)r zijn
parochie op de geestgronden:
„Een vrij grote parochie, ar
beidsintensief ook. Ook al
omdat heel Oegstgeest die pa
rochie is. En je hebt veel or
ganisch contact ook met je
mede-christenen van andere
kerken. Het hele dorp komt
zo'n beetje op je af. Nou, dat
vind ik enorm prettig. Maar
dan komt er nog een Iduif bij:
twee ziekenhuizen. Ende
geest, het woonwagenkamp,
en straks het nieuwe Haas-
wijk. Zo'n 6000 tot 7000 ka
tholieken, schat ik".
.De laatste twee jaar staat Dirk
Koster er als pastor alleen
voor. „Maar ik heb erg veel
medewerking van mensen die
de parochie dragen. Je staat
er samen voor, met elkaar.
Als pastor ben je een binden
de figuur, inspirerend ook
wel. Alles zelf opknappen is
er niet meer bij. Dat zou ook
onjuist zijn. Het is niet meer
de tijd van een pastoor en drie
kapelaans". De katholieke ge
meenschap van Oegstgeest is
