Hagenaar Kees Scheffers (24)
wereldrecordpaalzitten verbeteren
Nero
heeft de
ruimte
nodig
9c Cctcbckc Sou/icmt
Wekelijk, verachijnt In d* LMh Courant do rabriok
„Hond zoekt hulo". In dozo rubrlok wordt oon hond (of
ooms ook wol oon kat) boochrovon dio In hot odlol vor-
blijlt om daar oon zokora dood tegemoet to oaan_ tonzl)
hot dlor oon good tohuia vindt. Do In do rubriek boachro-
van honden zijn At gevonden, At door hondenbezittera
naar hot aalal gebracht. Zo worden om uiteenlopende re
denen algeataan, vaak begrijpelijk, maar eoma ook vol-
alagen onzinnig. Do in „hond zookt huie" boochrovon die
ren zijn allo goed gezond, hebben oon wormkuur onder
gaan on zijn volledig IngoAnt. Togen betaling van circa 80
gulden ten bate van zwerfdieren zijn zo af te halen.
Adrea: Nieuw Loida Dieranaalel, Beajealaan 8b, Leiden.
Tol.: 411670. Geopend di. t/m vr. 10-12 en 14-17 uur, za. 10
tot 12 en 14-16 uur. Zondag en maandag gesloten.
STAD/REGIOLEIDSE COURANT
ZATERDAG 20 FEBRUARI 1982 PAGI]
En we gaan verder, volgende week, want aan de vooravond van de „eer!
Wereldbrand" was heel wat te beleven; „hoewel men het tot dan toe al eerc y
had meegemaakt". Er is inderdaad nog nooit enig' nieuws onder de zon gewee 'an
maar de „nieuwigheden" van die tijd kwamen tamelijk hard aan. Ofschoon ni liei
mand er iets van geleerd heeft, nadien: lijkt het wel. We zien nog wel.
huis zijn, krijgt Nero de nei
ging om niemand meer als
baas te erkennen. Het moet
wel een baas zijn die weet hoe
hij een hond moet aanpakken.
Wanneer Nero bij iemand be
landt, die nog nooit een hond
heeft gehad, is de kans erg
groot dat het fout gaat. Streng
toespreken op zijn tijd is een
eerste vereiste. Duidelijk moet
zijn wie (ook fysiek) de sterk
ste is. Als Nero op die manier
wordt behandeld, wordt ook
duidelijk dat een lief dier is.
Dat moge ook blijken uit de
goedige blik in zijn ogen. Hij is
aanhankelijk, speels en van
een sprong in een sloot schrikt
hij ook niet terug.
Nero kan niet bij katten. Aan
die beesten heeft hij een hekel.
Los laten lopen op straat is ook
niet zo best. omdat dan andere
honden achterna gaat, al is het
maar om te spelen. Ook vech
ten met andere honden wil hij
nog wel eens doen, terwijl hij
dat in het asiel niet doet. „Dat
is niet zo vreemd," zegt Tiele.
In het asiel zit hij met honden
van gelijk grootte en dan kijkt
hij wel uit. Zo'n grote vech
tersbaas is hij nu ook weer
niet. Nero is een herder. Daar
is alles mee gezegd."
Nero heeft wel een beetje de
ruimte nodig. Op een flat kan
echt niet.
Voor Sita, de hond van vorig
week was niet veel belangstel
ling. Toch is de spaniel uit het
asiel verdwenen en in Leiden
in een baas geholpen.
DEN HAAG/STOLWIJK
Ruim een jaar in je
eentje bovenop een paal
zitten. Wie krijg je zo
gek? Kees Scheffers (24)
uit Den Haag in elk geval
wel. Maandagmorgen 1
maart, klokslag acht uur,
beklimt de Hagenaar in
het Zuidhollandse plaats
je Stolwijk een zestien
meter lange mast waar hij
voorlopig niet meer af
komt.
Op 5 april 1983 mag Kees
weer naar beneden. Maar dan
heeft hij wel mooi het absolu
te wereldrecord paalzitten
verbroken en titelhouder
Frank Perkins uit San José
(Californië) op een daglengte
verslagen. Om dat te bereiken
moet Kees vierhonderd dagen
en nachten achtereen op een
zame hoogte doorbrengen. En
dat levert hem buiten een
hoop geld natuurlijk ook nog
een eretitel op in het Groot
Guinness Recordboek, editie
1983.
De kaarten zijn geschud, Kees
kan niet meer terug. Hij zit
aan zijn afspraak vast. Rond
de jaarwisseling deed hii zijn
vader, eigenaar van hotel-res
taurant ,,'t Wapen van Stol
wijk", de belofte: „Top, ik doe
het. Ik waag die stap. Jij zorgt
voor een paal en ik klim erin.
De rest zoek je maar uit".
Vader Bertus Scheffer mag
zichzelf al geruime tijd we
reldrecordhouder whiskyver-
zamelen noemen. Met een col
lectie van 390 verschillende
soorten whisky legt elke lief
hebber op de aardbol het te
gen hem af. Hij is daarin de
onbetwiste kampioen. Maar
het bloed kruipt waar het niet
gaan kan. Zo gebeurde het
vlak voor de Kerst, dat se
nior, trots bladerend in zijn
Grote Guinness uit '82 waarin
hij met foto en al staat afge
drukt, stuitte op het fenomeen
Frank Perkins, een of andere
halfgare Amerikaan, die het
bestond van '75 tot '76 399 da
gen lang moederziel alleen
bovenop een paal te zitten.
„Da's net iets voor Kees",
dacht pa. En zijn zoon dacht
daar kort erop net zo over...
Mentaliteit
Kees, achter zijn tafeltje in
koffiebar „De Kemphaen"
aan de Haagse Kempstraat
(Transvaal) verklaart het hoe
en waarom, plus daarbij de
diepere achtergronden van
zijn onderneming: „Je moet er
wel de mentaliteit voor heb
ben, want reken maar dan het
zwaar wordt. Ik zal in die 400
dagen heus de nodige inzin
kingen te verwerken krijgen.
Daar ben ik niet bang voor.
Er staan gelukkig een hoop
mensen beneden voor me
klaar om me eventueel op te
kunnen vangen", zegt hij,
zonder dat nou direct al te let
terlijk te bedoelen.
Psychiaters, artsen, vrienden,
vriendinnetje Petra en de
kunnen zeggen: „Kijk, ik heb
mijn horecapapieren".
Maar als hij nou eens voortij
dig zijn mast moet verlaten,
omdat het 'm allemaal te veel
wordt? „Dan krijg ik hele
maal niets. Alleen bij over
macht, ziekte of zo, betalen ze
uit. Begrafenissen bijvoor
beeld verstaat men daar niet
onder. Tja, dat het is het risico
dat je loopt: ik blijf in zo'n ge
val, denk ik, gewoon zitten.
Misschien dat sommigen me
hierom een waardeloze gozer
zullen vinden. Dat is dan jam-
Kees Scheffers probeert even hoe het voelt. Een vriend Is hem daarbij behulp
zaam.
hele Stolwijkse gemeenschap,
de burgemeester voorop, kort
om de héle wereld, zullen het
paalzitten van Kees op de
voet volgen. Wie zich voor
stelt dat Kees daar in Stolwijk
zomaar als een vermoeide
ooievaar op die kale paal
neerstrijkt, heeft het niet goed
begrepen. Aan enig comfort is
hoog in de lucht zeker wel ge
dacht: „Anders houdt geen
mens 't uit", vertelt Kees. De
bedoeling is dat op de meters
hoge mast (een flexibele
boomsoort uit Suriname) een
klein woninkje wordt
gebouwd, dat bijna geheel uit
polyester bestaat. Het huisje
wordt niet groter dan 2,20 x
2,20 meter en dat scheelt dan
precies 23 centimeter met de
voormalige stulp van naaste
rivaal Frank Perkins, die per
slot op alle fronten geklopt
moet worden.
Z'n „kist", zoals Kees zijn wo
ning noemt, wordt eenvoudig,
maar gerieflijk ingericht. Een
Stolwijkse makelaar zet het
geval binnen een dag in el
kaar, de constructie van de
paal is lastiger, want er moet
een ladder aan gemonteeerd
worden en een ijzeren kooi,
dit om vallen te voorkomen.
Op het dak (1 meter hoog)
komt een rolluik dat met goed
weer kan worden geopend.
De inrichting is eenvoudig.
Het belangrijkste zijn de com
municatiemiddelen aan boord,
zoals een verrekijker, een
kleuren-tv, een radio, een
scannertje, een video, een
schaakcomputer en het 27
MC-bakje. Verder zijn er een
bed, massa's stripboeken en
halters om in conditie te blij
ven.
Aardige bijkomstigheid is dat
het bouwwerk in het het har
tje van zijn vader zijn zaak
komt te staan, namelijk op het
binnenplaatsje van ,,'t Wapen
van Stolwijk". De paal zal ze
ker tien meter boven het ho
tel uitsteken; zélfs nog een
stukje boven het kerkgebouw
van Stolwijk, het torentje dan
even niet meegerekend. De
toekomstig wereldkampioen
zal over een maand vanuit
alle winstreken te zien zijn,
maar het beste natuurlijk
vanuit het restaurant, waar
een draadloze verbinding (een
27 MC-bakje) ervoor zorgt dat
Kees contact met de buiten
wereld blijft houden. „Degene
die niet gelooft dat ik er nog
zit, kan het dan zo controle
ren".
Een ton
Het jaar paalzitten zal Kees
geen windeieren opleveren.
„Voor een ton klim ik er niet
in", stelt hij beslist. Diverse
grote sponsors financieren de
campagne dan ook en zullen
dagelijks geld op zijn bankre
kening storten. Na een jaar
heeft Kees, als hij het redt,
zijn schaapjes al redelijk op
het droge. Zijn grootste wens
is ergens in Nederland een
bar-dancing te beginnen.
Houdt hij het vol, dan wordt
zijn streven zeker beloond.-
Kees is al tijden werkloos en
kan nergens de baan krijgen
die hij wil. „Op die paal krijg
ik alle tijd om voor mijn mid
denstandsdiploma te studeren.
Als ik er in '83 af kom, wil ik
schap mag Kees, zo luiden de
spelregels voor paalzitters, om
de drie uur vijf minuten on
derbreken. Met een stopwatch
bij de hand is het hem toege
staan om zijn stek vijf kostba
re minuten te verlaten. De re
gels zijn streng. Douchen kan
misschien nog net, een bezoek
aan de wc ook, snel een bier
tje okee... en dan weer fluks
naar boven. Kees: „Een strak
ke dagindeling is echt noodza
kelijk: eten, studeren, een
filmpje kijken, met mijn hal
ters trainen, in mijn dagboek
schrijven, een babbeltje ma
ken, post doornemen. Als ik
me daar aan hou, klauter ik
op 5 april weer fris naar be
neden' voorspelt hij lako-
niek.
Coach
Kees' coach en mentale steun
is zijn vriend Otto de Lil.
„Een vriend die dag en nacht
voor me klaarstaat. Hij zei
me: „Ik heb 't liever niet dat
je het doet, maar ik sta je al
tijd bij"'. Otto die met het
Guinness onder zijn arm „De
Kemphaen" binnenstapt en
deze complimenten verlegen
in zijn zak steekt, zegt: „Kiik,
als hij er eenmaal zit en hij
geeft een belletje dan kom ik.
Met een zendbakkie hou ik
vanuit Den Haag contact met
hem. Minstens twee keer in
de week rijd ik naar de paal
toe. Ik ben zijn vaste suppor
ter en ik zal hem erg missen.
Zeker wat het uitgaan betreft.
Je bent 400 dagen een vriend
kwijt. Ik denk dat ik komend
jaar wel weer wat meer bij
mijn vrouw thuis zal zitten.
Een andere vriend, vrachtwa
genchauffeur Nico, voegt zich
aan het tafeltje en zegt: „Voor
géén miljoen zou ik het doen.
Ik niet, ik zou stapelgek wor
den. Kees lukt het wel, die is
zo verschrikkelijk standvas
tig. Kees zelf: „Iedereen zegt:
je bent gek, dat red je nooit
Toch steunen ze me allemaal.
Dat vind ik tof. Mijn vriendin
staat ook achter me. Het is al
leen rot dat je elkaar in het
weekeinde niet meer ziet. Ik
mag alleen mijn dokter, de
brandweer, de politie en de
pers ontvangen. Dat is dus
voorlopig mijn toekomst. Ik
doe het niet alleen voor het
geld. Het idee om het te kun
nen, de sportieve prestatie,
vind ik net zo belangrijk. Je
wilt toch iets wezen..."
PETER VIERING
LEIDEN Nero is de naam
van de hond van deze week.
Een keizerlijke naam en dat
past ook wel bij hem. Nero is
een hond die er mag zijn. Niet
alleen heeft hij een omvang
waar je „u" tegen zegt, maar
er is ook sprake van een nobel
karakter. Nero zal en doet
daarmee zijn oude Romeinse
keizerlijke naamgenoot weinig
eer aan geen vlieg kwaad
doen. Alleen wanneer Nero
andere honden op zijn weg te
genkomt, krijgt hij soms de
neiging te laten zien wie er de
sterkste is.
Nero is een herder. Geen ras
hond, maar hij heeft er wel
veel van weg. De opvallendste
afwijking is, dat hij flaporen
heeft en een dikke staart. De
rest van zijn uiterlijk komt
overeen met dat van een „nor
male" herder.
Nero is zes jaar oud. Hij is door
zijn vorige bazin naar het asiel
gebracht, omdat ze Nero niet
meer aan kon. „Het is een lief
beest," kreeg Wil Tiele, de be
heerder van het asiel te horen.
„Hij heeft heus niet mijn huis
raad gesloopt maar hij is te
sterk voor me. Ik heb niet ge
noeg overwicht op hem."
Nero is dan ook een grote, ro-
buste, sterke hond die een goe
de begeleiding nodig heeft. Hij
is fors gebouwd. Hij past het
best in een huis, waar niet te
veel mensen rondlopen. Wat
hij nodig heeft is een baas, die
laat blijken dat hii echt de baas
is. Als er teveel „bazen" in
Nero is een lieve en aanhankelijke herder.
En het bleef koud, die
laatste februaridagen en
die van maart in 1912.
Dat lezen we in de afle
veringen van het "Geïl
lustreerd Zondagsblad"
van 1912. Daar lees ik
opeens over "Een boot
tocht in Zuid-Amerika".
Dat was destijds een cu
rieuze onderneming, op
de Magdalenarivier, met
drie verdiepingen hoge
drijvende bouwwerken
uit slecht, week hout",
„ineengetimmerd voor
de zuidelijke broeders"
van de Noordamerika
nen. Stroomversnellin
gen konden nauwelijks
met die bouwsels worden
genomen, en dan waren
er altijd nog de „kaai
mannen, die wachtten
totdat iemand overboord
tuimelde". Ellende alom,
aan boord. De kapitein
was gemeenlijk een Yan
kee, en „altijd een lief
hebber van pure aquar-
diente of Spaansache
brandewijn... En dus
schreeuwt hij onder de
heftigste vloeken als
z'n schip niet meer ver
der kan „Kan je be
grijpen, de vuren opsto
ken, de kleppen belas
ten, vooruit!" „Maar ka
pitein, dan springt de ke
tel!" „Dat kan me niet
schelen! Stoken, als de
hel jongens..! En zo ge
beurde. De Passagiers
waren bleek van de
schrik, de heele boot
dreunde en dan zette ze
aan als een tijger, die
gaat springen...! Hoera
voor Columbia en de
sterrenbanier; de stroom
versnelling is genomen
Zo ging dat nog, in 1912,
toen het Geïllustreerd
Zondagsblad de leze
van de Leidsche Coura
ook in hun weekei
duurtjes aangenaam m
plaatjes en praatjes be:
hield. Maar men had
veel meer nieuws ond(
de kurk, onder andei
ÏB
ïdi
Jei
„een Grap op den juistt T/
Tijd", of „een curieus gi
val", zoals dat van Wi
helm, groothertog v;
Luxemburg. De lezers
lezeressen van die uh
ve bleven nog eens fil
bij den tijd. In voor- evc
tegenspoed. Zonder rad .bl
en nieuwberichten ovi iinf
de „draadloze". Maar h
was wel gezellig. Zondi j
meer. Ofschoon men
vijftig jaar geleden da
toch wel even ande iet
over dacht. Toen was h
ook al kommer en kwt «8'
Maar net nog even ondi
controle te houden.
op den
magdalentféd
stroom in
het noordm
westen var,a;
zuid-
amerika:
C. van Frankfort, die op 20
Februari 1912 de dag
herdacht waaarop hij voor 30
jaar als koperslager en
loodgietersknecht in dienst
trad van de firma
G.S.Ponsloen en Zoon te
Alfen a.d.Rijn; „hij heeft al
die jaren zich doen kennen
als een kundig en eerlijk
vakman.
Wilhelm, groothertog van Luxemburg
overleden in maart 1912: „na een lai „e,
en smartelijke lijden heengegaan, a mz
opvolger van onze koning Willem I Zot
„die zijn Luxemburgschen troon nl j»
aan zijn dochter, Koningin Wilhelmin |e 1
kon nalaten door het Salische famlll ,Jr
instituut der Nassau's. Daar nu echt m
ook de Walramsche tak der Nassau pr.
met dezen Groothertog in mannelijke ®n
nie uitsterft, is het Instltut gewijzigd i "a
volgt de oudste dchter als Groothert' j°'
gin op". En dat geldt nu al meer dan 1 ,u
jaar nog steeds. Daarom is het bij vo
stelijke bezoeken over en weer nc w
steeds „Neef en Nicht"; met kussen (pi
de linker- en rechterwang.
