üller- Thomsen:
nttakeling
ussen de takels
mm
hofb
hofb
)E PLANMATIGE AFBRAAK VAN
1EN ROTTERDAMSE SUPERKRUIER
-INNENLAND
LE1DSE COURANT;
ZATERDAG 5 DECEMBER 1981 PAGINA 7 'i
1
VTERKLAAS 1
Bovendien bezat de verschij
ning van de heilige Nicolaas in
i& blonde jongen %TttTuonTr,^Z
t,e toch te lachen! Kom ],j jmmers. in elk partemJent ler
wereld komt wel eens een
staatshoofd op bezoek, maar
welk parlement ontvangt ooit
Ir eens op het podium naast
staan, jochie". De ogen van
erlerklaas blikten vriendelijk
•4. dwingend in de richting sMerkïaas'
i kamervoorzitter Dick binterKIaas
man. De aangesprokene
ikte zich grinnikend uit de SINTERKLAAS 2
~tte rijen toeschouwers los
begaf zich op weg naar de
Verwierf aan het eind van de
jaren zeventig het toenmalige
PvdA-kamerlid Jacob Vellen-
ga in politiek Den Haag grote
vermaardheid door zijn virtuo
ze optredens als Sinterklaas,
thans heeft de VVD'er Theo
Joekes hetzelfde pad betreden.
Anderhalve maand geleden
verklaarde hij zich tegenover
de personeelsvereniging „Bin
nenskamers" bereid, op de
y.,..* v<auo, ^„5^- avond van 2 december in de
?n dinsdag, deed nog méér gedaante van Sint Nicolaas het
opwaaien (gespreksstof kamergebouw op stelten te
te verstaan, want andere zetten. Vervolgens gaven twee
soorten waren ter gelegen- secretaresses, één van de
d van de komst\ der ko- PvdA en één van het CDA,
klijke gasten zorgvuldig zich op voor de rol van Zwarte
'ezogen en weggedweild) Piet en tenslotte beloofde de
ar wat Sinterklaas teweeg- cabaretgroep van de perso-
'cht mocht er óók wezen, neelsvereniging ter gelegen-
dheiligman die zich, terzij-
gestaan door twee Pieten,
list in een comfortabele
istoel had genesteld. Het
t het begin van een gebeur-
fs die de afgelopen week
het Binnenhof vele tongen
beroering heeft gebracht:
bezoek van Sinterklaas
de Tweede Kamer. Zeker,
ite bezoek van koningin
trix en prins Claus, jongst
heid van het Hoge Bezoek een
voorprogrammaatje te verzor
gen. De mare van het te ver
wachten festijn deed als een
lopend vuurtje de ronde en zo
geschiedde het dat de hoogbe
jaarde Spaanse bisschop don
derdagavond met zijn gevolg
een afgeladen zaal betrad.
Hoewel wij in het verleden
vaker zoiets hebben mogen
aanschouwen, blijft het een
ontroerend gezicht, kamerle
den, personeelsleden en parle
mentaire journalisten èéndr-
ach tig uit volle borst „Sinter
klaasje kom maar binnen met
je knecht" te zien zingen. Nog
maals: in welk parlement is
iets dergelijks mogelijk
Sint Joekes was nog maar
nauwelijks op het podium of
de eerste grappen rolden de
zaal al in. Hij vertelde dat hij
.met een pony was gekomen.
Uit bezuinigingsoverwegin
gen. Het paard liep 1 op 6,
maar de pony 1 op 20. M'n
schimmel heb ik verkocht aan
Unilever, want die had voor
haar Jglo-produkten nog wat
schimmel nodig". In het ge
lach dat daarop volgde, som
meerde hij Dolman bij hem te
komen, waarmee we dus weer
aan het begin van dit verhaal
terug zijn. Tussen de kamer
voorzitter en Sinterklaas ont
spon zich de volgende dialoog:
Sint: „Wat ben jij van je vak
Dolman: „Ik heb geen vak,
Sinterklaas".
Sint: „Een roeping dan
Dolman: „Ja, ik ben geroepen
door de kiezers".
Sint: Hebben ze hier dan een
democratie 1
Dolman: „Jazeker, wij hebben
hier een democratie. Bij u in
Spanje tegenwoordig ook!'.
Sint: „Luister eens, jongeman.
Ik heb verleden jaar mijn zes
tienhonderdste verjaardag ge
vierd. Je hoeft mij dat soort
inlichtingen niet te gevenBo
vendien, ik doe niet aan poli
tiek. Ik heb altijd CDA ge
stemd".
SINTERKLAAS 3
Even later tikte de grijsaard
het jongetje Dickie duchtig op
de vingers vanwege zijn ver
slaving aan pepermunt en
drop. Ook vroeg hij zich af,
waatom Dolman al sinds jaar woord. „Maar je hebt er toch GTIVTJfflK'T A A^ d
r>n rlno rif 7f 1 frlf lnnnh ff. u/fl AArt f TIr hfh if Inntct mft uli T i
en dag dezelfde lunch ge
bruikt: 1 broodje kaas,
krentebol, een glas melk en vanachter de
een appel of sinaasappel. Dol
man kon er geen verklaring
voor geven. „Ook een vorm
van verslaving", oordeelde de
goedheiligman, waarna hij de
kamervoorzitter een cadeautje
overhandigde: een groot pak,
dat echter bij het verwijderen
van het papier steeds kleinere
wel één Ik heb je laatst met
een das gezien", klonk het
witte baard.
„Is Wim Meijer ook in de
zaal riep Sint Joekes, nadat
hij één zijner Pieten iets. te
Kombrink: „Ja hoor, ik heb er drinken had gevraagd. („Doe
kortgeleden één aangeschaft". maar jets met alcohol; het
„Ik heb trouwens ook ge
hoord, dat jij nagel bijt", her
nam de Sint. „Afschuwelijk
veel, ja", gaf Hans toe. Sinter
klaas weer: „Heb je zo'n slecht
afmetingen aannam. „Het geweten „Ik ben m'n jeugd-
wordt steeds kleiner, Sinter
klaas", sprak Dolman beteu-
trauma 's nooit helemaal te bo-
gekomen", antwoordde de
terd. „Ja, jongen, net als som- staatssecretaris, en enigszins
mige regeerprogramma's", beschroomd toonde hij de bis-
antwoordde Sint Joekes ad schop ter illustratie zijn vin-
rem. Het uitpakken leverde gers. Sinterklaas: „Je hoeft je
tenslotte een stolpflesje met
drop op.
Het volgende slachtoffer was
Hans Kombrink, de 35-jarige
PvdA-staatssecretaris van Fi
nanciën. Sinterklaas herinner
de Kombrink eraan dat hij,
toen hij nog kamerlid was,
nimmer een stropdas droeg.
„Je bent nu staatssecretaris.
Waarom draag je nu eigenlijk
geen das sprak de Sint
streng. „Ik heb het zo warm,
Sinterklaas", luidde het ant-
tenen niet te laten zien, maar
is dat daar net zo Kom
brink: „Dat houd ik voor me
zelf". Overigens gaf hij in
bloemrijke bewoordingen toe,
dat het ambt van staatssecreta
ris ook veel nagelbijten met
zich meebrengt. „Ach", sprak
de Sint. „Troost je met de ge
dachte dat het niet lang zal
duren De zaal lag dubbel. De
fantasierijke lezer heeft het al
begrepen: Kombrink kreeg
een schaartje van de bisschop.
geeft niet wat het is. Ik drink
niet voor de smaak, alleen
voor de kick".) Helaas, de
PvdA-fractieleider had ver
stek laten gaan. „Zo, zo. In dat
geval hebben we een niet on
waardevol cadeautje over",
stelde de geestelijke vast.
„Jammer, Sinterklaas", klonk
het uit de monden der Pieten.
Joekes: „Welnee! Da's hele
maal niet jammer. Da's een
ombuiging". Een half uurtje
later, nadat een aantal leden
van het kamerpersoneel in het
zonnetje was f gezet of op de
hak was genomen, besloot de
Sint het voor Meijer bestemde
cadeautje (een chocoladeletter)
toch maar weg te geven. De
gelukkige was Joekes' fractie
genoot Frits Bolkestein. „Hoe
moet dat nu met die ombui
ging, Sinterklaas vroeg
deze bezorgd. De Sint veerde
op. „Kijk!", riep hij uit. Dat
is nou een verantwoordelijk
heidsgevoel, dat hier meer
verspreid zou moeten wor
den
Het einde van de voorstelling
kwam vrij onverwacht, ook
voor Sinterklaas zelf overi
gens. Tot zijn ontsteltenis liet
namelijk na een uur zijn zorg
vuldig opgeplakte baard los.
Het attribuut was nog slechts
met behulp van Sints rechter
hand op zijn plaats te houden.
Dat ging een kwartier goed,
maar toen werd het Joekes
toch te gortig, hoewel hij zijn
waardigheid en goede humeur
uitstekend wist te behouden.
In de zaal werden papieren
rondgedeeld met een af
scheidslied op de wijs van
„Zachtjes gaan de paardevoet-
jes", dat even later uit ruim
200 kelen door de zaal golfde:
Doe de deuren maar weer
open
Sint verlaat het parlement
Het festijn is afgelopen
Ieder heeft hem nu herkend
Makkers staakt uw wild ge-
Nu is Dolman weer de baas
Want de koek is op, helaas
Dank u Wel, heer Theoklaas
DICK VAN RIETSCHOTEN
niet zo lang geleden was Müller-Thomsen het grootste
wadoorsbedrijf van Rotterdam, met circa drieduizend man
r tsöneel. „Superkruiers" zo noemden werknemers zichzelf
enige trots: potige kerels die om het even wat uit de rui-
van schepen sjorden en in korte tijd keurig, wisten te
'enen in kolossale loodsen. Nu heeft het bedrijf nog maar
enhonderd mensen in dienst, is het voorbijgestreefd door
fl van zijn concurrenten en is het orderpakket vergeleken
r'\t 1972 geslonken tot de helft. Dat wordt nóg minder nu de
fer NedLloyd heeft aangekondigd 350.000 ton lading aan
andere stuwadoor te gunnen. Daardoor staan tenminste
"i arbeidsplaatsen op de tocht. De onrust die dat bij Muller
teweegbracht heeft gisteren geleid tot een uniek feit: de
werkgevers Rotterdamse stukgoedsector gaan voor het eerst
samen met de bonden rapporten uitbrengen over de werkge-
legenheidsproblematiek in deze sector. Vooruitlopend op die
studie doen FNV-bestuurder Kees Voormeulen, voorzitter
van de ondernemingsraad Jan Oosthoek en hoofd van het
gemeentebureau Havenbeheer Van den Braak alvast een
boekje open over de volgen hun planmatige afbraak van
Müller-Thomsen. Oosthoek: „Wat zich nu afspeelt is het
wanhopige gevecht om een laatste restje werkgelegenheid. Ik
zeg: wanhopig, want zelfs in dat laatste restje heb ik weinig
vertrouwen meer".
ia' ITERDAM Het waren
uststellende geluiden, die
eveer tien jaar geleden
- aken op de eerste gecombi-
rde vergadering van de on-
nemingsraden van Thorn
's Havenbedrijven NV en
wadoors Mij. Müller Pro-
'$s NV. Beide ondernemin-
IS waren even tevoren gefu-
b leerd en mr. J. Doeksen, op
01 moment directeur Groep
rens van de moedermaat-
appij Internatio-Müller
3 id op het punt deze histori-
gebeurtenis voor het per-
v eel toe te lichten. „Bunde-
- van beide ondernemingen
en bittere noodzaak. Een
hi iw en modern bedrijf is
itptaan, met tien havenloka-
en 3000 werknemers. De
- kgelegenheid is daarmee
;r gewaarborgd", zo verze-
_de hij zijn gehoor. Voor de
n knemers van Muller-
10 imsen klinken deze woor-
m nu als een smakeloze grap.
schone belofte van de heer
tksen werd niet bewaar-
i. Integendeel. Het concern
ginder de voeten van het
soneel afgebroken en sterk
9 waarloosd.
Irog
geschiedenis toont het
rduidelijk aan: wij zijn bij
haling bedrogen en voor de
gehouden. Internatio-Mül-
heeft zijn werkelijke be
lingen met zijn dochteron-
neming Müller-Thomsen
it bekend willen maken,
eds weer waren er mooie
iftes, holle woorden. Maar
gzamerhand is wel duide-
geworden dat Intematio
rust heeft gewerkt aan de
raak van dit stuwadoorsbe-
f", fulmineert Kees Voor
den, districtsbestuurder
i de Vervoersbond FNV nu.
irmeulen en de voorzitter
i de ondernemingsraad. Jan
ithoek, kunnen deze boude
rering met keiharde feiten
ren. Daarvoor liggen een
r rapporten op tafel, die de
iden en ondernemingsraad
het verleden naar aanlei-
g van de moeilijkheden bij
Uer-Thomsen publiceerden,
t meest markante feit dat
e stukken aan het licht
ngen is wel het dramati-
e verlies aan lading bij de
wadoor, vergeleken met de
tcte concurrenten. In heel
tterdam liep het aangebo-
i tonnage conventioneel
I kgoed (vaten, kratten, kis-
i zakken e.d., red.) tussen
3 en 1980 terug van twaalf
lr elf miljoen ton, ofwel 10
procent minder. Müller-Thom
sen verging het in deze perio
de beduidend slechter. Het la
dingaanbod kelderde bij dit
stukgoedbedrijf van 3,6 naar
1,6 miljoen ton: een teruggang
van vijfenvijftig procent. Dit
betekent, dat het marktaan
deel van Thomsen in zeven
jaar tijds is teruggelopen van
28 naar nog maar 15 prpcent.
Als gevolg van deze dramati
sche ontwikkeling trad ook in
de opbouw van het personeels
bestand een zekere „verkrot
ting" op. Het natuurlijk ver
loop werd niet aangevuld,
waardoor het personeelsbe
stand niet alleen sterk terug
liep, maar ook vergrijsde. Bij
na de helft van de werkne
mers is ouder dan 45 jaar. van
de werknemers die Müller-
Thomsen in de periode 1972-
1978 verlieten, belandde vijftig
procent in de WAO.
Uit een recent FNV-rapport
blijkt tenslotte, dat de Interna
tio-Müller de laatste tien jaar
nauwelijks investeerde in Mül
ler-Thomsen. Hoewel de stu
wadoor tot eind 1978 winst
bleef maken, was er steeds
weinig geld voor vernieuwing
van de installaties. De afschrij
vingen zijn al ruim vijf jaar
hoger dan de investeringen. In
de periode 1973-1979 is volgens
de bond minstens 44 miljoen
gulden winst van Müller-
Thomsen naar Intematio
overgeheveld. Dit geld is niet
gebruikt voor toekomstgerich
te investeringen, maar voor
een verdere speiding van de
belangen van Intematio in de
Rotterdamse haven, aldus het
rapport.
Externe oorzaken
De directie van Intematio ont
kent de FN V-beweringen ten
stelligste en wijt de terugloop
van het orderpakket niet aan
een doelbewuste politiek, maar
eerder aan een groot aantal
externe oorzaken. Hoewel de
directie van Intematio overi
gens nooit diepgaand op de
stukgoedproblematiek is inge
gaan, werd de afgelopen jaren
in overlegvergaderingen met
de ondernemingsraad toch een
aantal verklaringen voor de
problemen gegeven. Zo meldt
de directie eind 1976, als het
orderpakket al is ineenge
schrompeld tot 2,5 miljoen ton
per jaar (1973: 3,6 min ton,
red.): „De activiteiten zijn te
ruggelopen als gevolg van
bundeling van belangen van
onze opdrachtgevers en onder
bieding van de concurrentie".
En als het Amerikaanse voed-
-7 -Vm
- V;X>-
i
X
„Handen af van ons werk. Ons pakket blijft ons pakket". Stil protest op de loopplank
van het vorige week geboycotte vrachtschip „NedLloyd Rhone".
Jan Oosthoek: „De afgelopen jaren hebben wij ons steeds weer aan nieuwe strohal
men vastgegrepen. Er waren genoeg veelbelovende toekomstplannen, maar die gin
gen uiteindelijk toch allemaal niet door. Ik ben daar knap moedeloos van geworden".
selconcem United Brands in
november '79 de overslag van
200.000 ton bananen dreigt te
verplaatsen naar Antwerpen,
wordt dit onheil niet gekeerd
maar verklaard uit „een nieu
we werkwijze in deze haven
die duidelijk minder mensen
behoeft". Een klein jaar later
ruilt United Brands zijn veer
tig jaar oude relatie met Mül
ler inderdaad in voor Antwer
pen. Daarmee vervallen nog
eens 350 arbeidsplaatsen. Ui
terst vervelend maar helaas
niets aan te doen, zo werd
opnieuw geredeneerd.
Zowel Oosthoek, ambtenaar
Van den Braak en Voormeu
len zijn echter een heel andere
mening toegedaan.
Laks
Oosthoek: „Ik verklaar de te
rugloop van het orderpakket
voor een groot deel uit een fa
lend commercieel beleid in de
zeventiger jaren. Nu is dat be
ter, maar vroeger bleef onze
eigen verkoopafdeling abso
luut in gebreke als het ging
om het aantrekken van nieu
we orders. Men was te laks, te
bureaucratisch bovéndien. An
dere stuwadoors konden vaak
al binnen één dag een prijs
noemen. Bij ons gingen daar
soms drie weken overheen.
Dan was de order vaak al ver
keken. Nu kun je dit feit na
tuurlijk nooit helemaal toe
schrijven aan een bewuste af-
braakpolitiek van Intematio.
Ook ons eigen middenkader
heeft onvoldoende initiatief
getoond. Maar het valt mij wel
op dat het zeer lang duurde
voor de hoofddirectie maatre
gelen nam, en de juiste men
sen aan de slag konden gaan".
Van den Braak: „Ik zeg: tevre
den klanten raak je niet kwijt.
Is je prijs goed, klopt de kwali
teit en ben je betrouwbaar,
dan kun je bijna niet stuk.
Verlies je klanten, dan moet er
ergens in dit rijtje iets mis
zijn".
En bij Müller-Thomsen?
„Ik kan natuurlijk niet in de
winkel van een bedrijf kijken,
dat wordt gissen. Maar er zit
iets scheef. Niet alleen United-
Brands haakte af, maar ook
Cuba bijvoorbeeld. Dat kan
geen toeval meer zijn".
Boze opzet?
„Ik zou het niet weten. Mis
schien zit Müller er niet ge
noeg achterheen. Ik heb wel
eens de indruk dat de directie
gewoon afwacht tot de proble
men over het bedrijf heenko
men. Kijk, dan is het natuur
lijk al te laat. Ook al verlies je
een order, dan probeer je toch
nieuwe markten te veroveren?
Een directeur moet niet op zijn
stoel blijven zitten, maar re
gelmatig grote opdrachtgevers
aflopen. Praten over weder
zijdse plahnen. Dat gebeurt
naar mijn mening, nog te wei
nig. Het is namelijk niet alleen
goed voor je contacten; een
werkbezoek kan ook nog or
ders opleveren".
Welk belang Intematio erbij
zou hebben om tenslotte een
eigen dochteronderneming een
langzame dood te laten sterven
is al met al nog onduidelijk.
Voormeulen heeft hier zo zijn
eigen theorie over. De bonds-
bestuurder: „Internatio-Müller
is van origine een Indonesisch
concern. Toen de kolonie zelf
standig werd is het bedrijf met
een hoop centen naar Neder
land gevlucht. De bedrijfspoli-
tiek was daarbij gericht op het
zo veilig en winstgevend mo
gelijk beleggen van kapitaal.
De stukgoedsector was kort na
de Tweede Wereldoorlog ook
zeker een veelbelovende sec
tor, gezien de weer op gang
komende wereldhandel. Maar
toen het stukgoed in de zeven
tiger jaren langzaam ging te
ruglopen en de lonen sterk
stegen was Müller-Thomsen
niet zo interessant meer voor
Intematio".
„Onze indruk is dat Intematio
vandaag de dag liever een be
perkt belang in een aantal on
dernemingen koopt, dan dat ze
volledige verantwoordelijk
heid neemt voor de bedrijfs
voering bij één dochter. Je ziet
dan ook dat de vierenveertig
miljoen gulden die uit Müller-
Thomsen is gezogen vrijwel
geheel is belegd in de Graan
Elevator Maatschappij en Eu
rope Container Terminus.
Deze ondernemingen houden
zich bezig met de overslag van
massagoed en containers. Dit
vergt weinig werknemers en
is daarom winstgevender".
Voormeulen vervolgt: „Mül
ler-Thomsen was in 1972 met
drieduizend man personeel en
tien havenlokaties natuurlijk
een veel te arbeidsintensief en
versnipperd bedrijf. Intematio
trekt zich volgens mij liever
terug op een paar lokaties met
een modern goederenpakket.
De overige havens kunnen
dan met flinke winst aan het
gemeentelijk havenbedrijf
verkocht worden. Boyendien
loop je bij sociale onrust min
der risico met een paar hon
derd man dan met een paar
duizend. Die dreiging loon-
golven, stakingen en dergelij
ke is in de Rotterdamse ha
ven natuurlijk nog steeds
reëel".
Toekomstplannen
Voormeulen moet tot zijn spijt
speculeren en gissen, aange
zien Internatio-Müller totnog
toe heeft nagelaten uitgewerk
te plannen te presenteren voor
de toekomst van Müller-
Thomsen. In de overlegverga
deringen met de centrale on
dernemingsraad beperkte de
directie zich tot algemene, op
merkingen als: „Het werken
op zeven terreinen werkt kos-
en: „Intematio heeft niet de
bedoeling om Müller-Thomsen
leeg te maken, maar om in het
stukgoed actief te blijven".
Niet alleen Voormeulen, maar
ook ambtenaar Van den Braak
klaagt zijn nood over het ge
brek aan visie of het tekort
aan informatie daarover bij
Intematio. Om een beter beeld
van de ontwikkeling van de
Rotterdamse haven te krijgen
vroeg hij de havenwerkgevers
onlangs hun toekomstplannen
te overleggen. Internatio-Mül
ler bleef hierbij ernstig in ge
breke. De ambtenaar: „Som
mige bedrijven kwamen met
alleraardigste toekomstplan
nen. Maar Müller-Thomsen
was hier niet bij. De directie
heeft wel pogingen gedaan om
vier velletjes vol te schrijven.
Met het resultaat van die in
spanning was echt niets te be
ginnen. Achtemamiddagwerk,
niet serieus te nemen".
Uitverkoop
Opnieuw een aanwijzing dat
groei, of zelfs een pas op de
plaats er voor Müller-Thom
sen waarschijnlijk niet in zit,
zolang Intematio de touwtjes
in handen heeft. Niet alleen de
vakbonden en ondernemings
raad zien dat in, ook. het ge
meentelijk havenbedrijf reali
seert zich langzamerhand dat
onderhandelen met Intematio
over Müller-Thomsen bete
kent: praten over afbraak van
werkgelegenheid. Dit mag al
thans bijken uit het laatste
aanbod van de gemeente, dat
verrassend goed aansluit bij de
speculaties van Voormeulen
over de verkoop van haven
terreinen. Nog maar zeer re
centelijk heeft de gemeente
namelijk aangeboden om vier
van de acht haventerreinen
mét opstallen van Müller-
Thomsen terug te kopen. Doel
van deze transactie is: het doel
de terreinen door te verhuren
of door te verkopert aan ande
re stuwadoors.
Ambtenaar Van den Braak
over de achtergronden van dit
opmerkelijke initiatief: „Het
havenbedrijf van Rotterdam
heeft onder meer tot taak de
ruimtelijke ontwikkeling van
de haven te begeleiden. Mül
ler-Thomsen heeft nog een re
latief sterke positie op onge
veer vier haventerreinen. Het
is natuurlijk efficiënter om de
activiteiten déór te concentre
ren. Het havenbedrijf wil de
overige terreinen gebruiken
voor nieuwe activiteiten, zoals
de bouw van een moderne
fruitterminal".
Interessant détail: hoewel
Müller-Thomsen de laatste ja
ren veel fruitorders verloor
(United Brands, red.), komt dit
bedrijf in de plannen Voor een
nieuwe fruitterminal niet
voor. Behalve dan misschien
als leverancier van het beno
digde haventerrein. Ook dit
toekomstgerichte initiatief
gaat bijgevolg aan de deur van
Thomsen voorbij.
Strohalmen
Het stemt Jan Oosthoek alle
maal erg droevig. Hij somt op:
„De afgelopen jaren waren er
steeds weer nieuwe strohal
men wij wij ons aan vastgre
pen. Er waren genöeg veelbe
lovende toekomstplannen,
maar die gingen uiteindelijk
allemaal niet door. Zo zou er
een nieuwe bananenorder van
de fruitimporteur Velleman en
Tas komen. Niet doorgegaan.
De fruitterminal zou worden
gemoderniseerd. Niet doorge
gaan. Pier 5/6 zou worden ge
moderniseerd. Is afgeketst om
dat een daar gevestigd bedrijf
niet wilde vertrekken. En zo
kan ik nog wel even doorgaan.
Ik ben daar knap moedeloos
van geworden, dat mag u best
wel weten".
Oosthoek staat op, begint te
ijsberen. Bij het raam houdt hij
stil'en staart naar buiten waar
de „NedLloyd Rhone" is afge
meerd. Vier stalen takels han
gen bewegingloos boven de
ruimen van het vrachtschip.
De ondernemingsraad besloot
de „Rhone" te boycotten, om
dat NedLloyd dergelijke sche
pen voortaan elders wil lossen.
De zoveelste actie inmiddels,
voor weer nieuwe arbeids
plaatsen die op de tocht staan.
Jan Oosthoek relativeert al bij
voorbaat: „Bij de staking in
1979 hadden wij hier ME-tafe-
relen. Werknemers die met
geweld bij de poort werden
weggeslagen. En wat heeft het
opgeleverd? Zoiets mag niet
weer gebeuren. Nee, dat kan
niet".
Zijn handen verdwijnen diep
in de zakken, dan komt moei
zaam van de lippen: „De boy
cot van dat NedLloyd-schip,
noem het maar een doekje
voor het bloeden. Een actie om
te voorkomen dat de bom
barst en ook andere bedrijven
schade gaan lijden. Het is
moeilijk toe te geven, maar tot
op heden hebben wij het ge
vecht steeds verloren. En nu...
Ik denk dat wij onze handen
dicht mogen knijpen als er
werk blijft voor vijfhonderd
man. Dat is dan weer vierhon
derd minder. Het is triest, in
triest".
PAUL KOOPMAN
