„Tarzan,
de aapmens" in
nieuwe versie
van echtpaar
dat niet zonder
elkaar kan
Miles O'Keeffe als een gebeeldhouwde T<
Tarzan-fllm, ze vonden het terecht dat
Tarzan niet praatte. Die beroemde Tarzan
van Johnny Weismuller, dat is eigenlijk
een grapjas, een clown". Echtgenoot
John: „En nogal mechanisch. Je ziet dat
Weismuller aan een trapeze door de jungle
zwaait. Nou, daar komen wij niet mee aan
zetten".
Meisjesachtig
In tegenstelling tot wat uit vroegere Inter
views met het echtpaar te lezen valt (Bo
aan het woord, John almaar nijdassend
van achter uit de kamer) hangt er een ont
spannen praterig sfeertje op de hotelka
mer. De woede tegen de Britse criticasters
heeft een samenzweerderig bodempje van
vertrouwen gelegd met de heren journalis
ten van het vasteland. Wanneer we in de
hall van het hotel zitten te wachten tot het
echtpaar klaar Is met de lunch,- komt Bo
ons in hoogst eigen persoon met de lift
halen. Iets dat een beetje ster niet eens In
zan zonder tekst en Bo els Jane: Poëzie?
z'n hoofd haalt. Al valt haar meisjesachtige
verschijning (lange rok met Schotse ruit,
gewoon truitje erboven, blos op de hoge
jukbeenderen en verward lang blond haar
erboven) nauwelijks op. In de lift mag ze
de begerige handen drukken van een aan
tal toevallige passanten. Bo is bar bekend,
dat heeft ze twee dagen eerder gemerkt
bij een fotosessie in Tarzan-stijl tussen de
levende have van de Londense dierentuin.
Ze arriveerde een beetje te laat (In keurig
safari-pakje met helm), en de popelende
horde fotografen en journalisten had In
middels zo lang In de startblokken ge
staan dat besloten werd tot eensgezinde
bestorming van Bo. Bo moest vluchten
achter de omrastering waar de dierentuin-
bevolking „gelucht" pleegt te worden. Dus
smeuïge verhalen in de Engelse kranten.
Bo voert het gesprek eerst alleen, later
voegt John, die eerst nog even zijn sorbet
In de slaapkamer heeft genuttigd, zich stil
letjes bij haar. „Echt, we hötèn deze publi
citeit" zegt Bo. „Je wordt van hot naar
Filmend echtpaar Bo en John Derek vierentwintig uur per dag samen aan het werk,
hier in de Seychellen.
haar gesleept, zonder dat Je zelf Iets kunt
inbrengen. Het staat in ons contract. Maar
voor een behoorlijk gesprek is geen tijd,
want de journalisten hebben toch al in hun
hoofd wat ze zullen gaan schrijven".
Verknipt
John en Bo Derek blijken helemaal niet zo
bar veel op te hebben met Hollywood. De-
rek: „We hebben ook deze Tarzan-film
voor Bo gekozen, omdat de Hollywood-
machine nauwelijks nog normale vrouwen
rollen oplevert. Elke vrouwelijke hoofdrol
van belang Is een prostituée of verknipt.
Wij willen een film waarbij je je „happy"
kunt voelen. Familie-entertalnment met
een pietsie spot erin. Bo kon na de film
„10" een contract krijgen voor vijf miljoen
dollar voor twee films. Dat hebben we niet
gedaan. Ze had Inmiddels al een contract
voor „Change of seasons" en bovendien
geloof ik dat we de carrière van Bo in onze
eigen handen moeten houden. Je weet
hoe het gaat In Hollywood. Enorme sala
rissen, maar zodra de film flopt, ligt een
ster eruit. De producers worden harder, de
contracten ook. Dan is het niet meer aar
dig van: Zullen we dit zo doen, of dit zo?
Dan wordt het (met stemverheffing): Doe
dit, doe dat. Doe uit die bloes, het staat In
je contract! Of je nu zin hebt of niet. Daar
willen we Bo voor beschermen". Bo voegt
er aan toe: „De filmwereld is echt keihard.
Advocaten staan zo voor Je neus. Holly
wood is net een hersenspoeling". John
Derek kan het In elk geval weten. HIJ
speelde als mooie jongen met Warren-
Beatty-uiteriijk hoofdrollen in een serie
films uit de jaren vijftig, en bracht eerder
twee echtgenoten halverwege de ladder
van een filmcarrière: Ursula Andress (die
hij regisseerde In „Once before I die") en
de even aantrekkelijke Linda Evans (in
„Childish Things"). Toen hij In Griekenland
„Once upon a time" regisseerde, vond hij
In de toen 17-Jarlge Mary Cathleen Collins
alweer zo'n fraaie jongedame. Ook zij
trouwde met John en heet nu Bo Derek.
Middelbare playboy
John Derek weet dus wat glamour Is. Hij
oogt op de bank naast Bo als een playboy
van middelbare leeftijd, het zwart-grijze
hoofdhaar verward over een zeer gebruind
hoofd onder een bril met getinte glazen,
het zwart-grijze borsthaar zichtbaar uit
een wijd open shirt. Later blijkt hij op tij
dens de filmopnamen In de Seychellen en
Sri Lanka geschoten kiekjes merkwaardig
veel grijzer en ouder. Gezichtsbedrog?
Wel geeft hij de Indruk openhartig en eer
lijk op vragen in te gaan, en hij en Bo zijn
de eerste filmmakers die exact hun sala
rissen willen vertellen: Bo kreeg voor haar
„10" vijfendertigduizend dollar, voor
„Change of seasons" honderdduizend.
Bo: „Er staan twee nieuwe films op ons
programma. Het liefst zou Ik „Pirate An
nie" willen maken. Een vrouwelijke piraat
in de hoofdrol van een ouderwetse plra-
tenfilm. We zijn ervoor naar lokaties wezen
kijken in Schotland, een prachtig land.
Maar zoals het er nu uitziet wordt de film
te duur. We willen niet verder gaan dan
een budget van acht miljoen". John: „De
moeilijkheid is dat het publiek verschrikke
lijk verwend is. En met publiek bedoel ik
pok mezelf en u. Budgetten van vijfentwin
tig miljoen en meer, de films van Lucas en
Spielberg. Het kan niet op, krankzinnig. En
dan wordt het moeilijk een beetje specta
culaire piratenfilm te maken voor acht mil
joen. De laatste budgetberekening kwam
op negen en een half, dat was al te veel en
het scenario was me te weinig flamboyant.
De enige manier waarop je zoiets kunt op
lossen is er een zwaar parodistisch tintje
aan te geven. Dan kom je in elk geval
goedkoper uit, maar ik heb gehoord dat
Monty Python daarmee bezig is. De hoofd
figuur gaat bij hen zelfs Yellowbeard he
ten. Daar kunnen wij niet tegen óp. In dat
genre zijn zij koningen".
Verspilling
„Je vraagt Je wel eens af of we niet op de
verkeerde manier aan het werk zijn in de
filmindustrie", vervolgt Derek. „Filmen
wordt onbetaalbaar, salarissen van sterren
gaan omhoog, de kosten van op lokatie fil
men zijn schrikbarend. Maar een deel
daarvan Is te ondervangen. Zo'n public!-
teitstoernee als deze: Dat kost ook han
denvol geld. Wij hoeven echt niet in zo'n
Idioot groot appartement te zitten als dit.
Achter de suite is een kleine slaapkamer,
daar komen Bo en Ik toch terecht. Dat Is
voldoende. Tijdens de opnamen voor
„Tarzan" hebben we daar heel duidelijk
op gelet. Geen idiote kosten als voor luxu
euze hotels en kieedgelegenheden voor
elke ster. Richard Harris, die de vader van
Jane speelt, had In z'n contract staan dat
hij op dezelfde manier behandeld zou wor
den als Bo". Bo Derek giechelt: „Ja, maar
hij wist niet dat Ik me in een gewone cara
van zou moeten verkleden". John Derek:
„Er wordt een hoop geld verspild. Iedere
acteur wil tegenwoordig z'n geld binnen
hebben voordat het publiek de fi|m gezien
heeft. Terwijl vroeger een ster een stuk
van de film kreeg als salaris. Nu vraagt
een ster twee, drie miljoen dollar. En de
maker van die film zegt: Als m'n sterren zo
duur zijn, dan moet ik een verdomd goeie
regisseur zijn. En omhoog gaat zijn prijs.
Alle ego's worden zó groot, dat iedereen
op z'n minst in een even grote limousine
moet rijden. Een gewone taxi Is er niet
Bo Derek in eafari-pak in de Londense
dierentuin: Vluchten voor de fotografen.
meer bij. Dat is toch te gek, we zijn toch
allemaal mensen van vlees en bloed".
Stom grietje
Wanneer „Pirate Anny" niet doorgaat,
wordt de volgende produktie van Bo en
John Derek een eigen versie van het bij
belse Adam en Eva-verhaal. Mef Eva cen
traal uiteraard en Bo dis Eva. „Eva en die
ellendige appel"wordt de titel. Weer een
dubbelproduktie van John achter de ca
mera en Bo als hoofrolspeelster én produ
cer. Een financiële rol die ze ook bij „Tar
zan" speelde. Bo: „Echt niet om te bewij
zen dat ik geen stom grietje ben. John
doet zoveel mogelijk zelf. Hij regisseert,
draait de camera zelf en samen doen we
de montage. Hij heeft geen tijd en geen zin
in financiële zaken en regelwerk. Dat doe
ik dus. En ik vind het leuk, op het ontslaan
van mensen na. Bij „Tarzan" moest dat
een aantal malen. Maar de crew wist dat
het kon gebeuren. Wij werken niet op de
Hollywood-manier, met vaste tijden, met
voor iedereen een aparte taak, en boze
gezichten of weigeringen als iemand iets
voor een ander moet opknappen dat offi
cieel niet in zijn straatje hoort". Er is een
oud adagio dat zegt dat huwelijkspartners
niet samen moeten werken. Hoe lang den
ken Bo en John Derek door te gaan?
John: „Misschien dat God onze samen
werking morgen wel ontbindt, maar wat
ons betreft willen we het zo houden. Ik ge
loof dat Bo ook een sterkere „zij" wordt
op deze manier. En we zijn nog gek op el
kaar". Bo: „Onze verhouding van zeven en
een half jaar is gebaseerd op vierentwintig
uur per dag samen leven en alles samen
doen. Alleen bij „10" en „Change of sea
sons" was dat niet zo. En dat bleek niet
goed voor ons. We kunnen gewoon geen
aparte levens leiden". Haar echtgenoot:
„Na de opnamen kwam ze met traanogen
thuis: Ze zijn zó rot tegen me geweest".
Bo Derek ziet haar carrière evenmin als
haar echtgenoot erg lang duren. Zij heeft
al eens gezegd dat ze met filmen ophoudt
zodra ze geld genoeg bij elkaar heeft ge
speeld. Hij: „Hoe langer we hier mee bezig
zijn, hoe sterker het idee wordt om er mee
op te houden. Helemaal niets doen kan
niet. Een ander beroep, ja waarom niet.
Ons terugtrekken op onze ranch en hon
den fokken". Bo interrumpeert hem met
een „Daar verlang ik nu al naar". „Weet
je", zegt John Derek terwijl hij Je met git-
donkere ogen op zoek naar vertrouwen
aankijkt, „wanneer je al die stukken en al
die interviews leest, dingen die je nooit ge
zegd hebt, dan raak Je toch wel teleurge
steld in mensen. Dan heb ik liever m'n
honden, al poepen die op m'n tapijt". En
John verfrommelt langzaam een Britse re
censie. BERT JANSMA
k.k
Haa9DEN Bo Derek, een magische
n. Je merkt het wanneer je op
bent naar een interview met de
ajw die via een klein rolletje in de
„10" in inmiddels befaamd nat
lirt op affiches over de hele we-
belandde. „Bo Derek? Mag ik
■■ije mee?", zeggen de leuksten
Een Londense taxi-chauffeur,
rs voor zich uitkijkend: „Bo De-
y^^Zó. En wat vindt uw vrouw daar-
*f". De Amerikaanse actrice be-
AR idt de Londense première van
nieuwste film „Tarzan, the ape-
r- I", binnenkort ook in de Neder-
dassjse bioscopen. Een nieuwe versie
het veelverfilmde verhaal van
ar Rice Burroughs, dit keer in
ld gebracht door John Derek, de
a omarige echtgenoot van Bo die zelf
in de twintig is. Er is al veel te
n wfi geweest over de film. De orfge-
|en van Rice Burroughs hebben
1AAJaagd dat er te weinig Tarzan en
/ENifeel blote Jane in de film zou zit-
De filmcriticus heeft straks het
i ite woord, maar een feit is dat
9 de feitelijke hoofdrol speelt in
wat kinderlijke film met dialogen
duidelijk niet van Shakespeare
3-9-j De film is nauwelijks begonnen
409% vait jn het water en komt daar
vandaan met wat inmiddels haar
lelsmerk geworden is. Ze zal
vele malen nat worden in de
De meesmuilende tot neersabe-
reacties van de critici liggen
de hand.
Derek is samen comfortabel
van een riant appartement in
on the Park des duivels
Britse pers. John Derek, zwaaiend i
recensie: „Dit vind Ik vooringeno-
Deze mensen zijn te kwader
die hebben gewoon niet willen be-
wat voor film het is". Wat voor film
Jan. Bo: „Het is escapistlsch amu-
We hebben een soort sprookje
maken, met onwerkelijke figuren,
an levensgroot. Net zoals het beeld
van mij gemaakt hebben na „10".
arzan is poëtisch. Een beetje humor
stukje parodie. Dat willen de critici
Maar het publiek heeft ons tot
niet in de steek gelaten. Er zijn
Tarzan-fans in Amerika en Enge-
van hen hebben we prima reac-
gekregen. Ze vonden het de beste
orang-oetang in „Tarzan fhe ape-
Bo Derelc „Ik kan niet zpnder John".
