'usterErnesta is „uitgekraamd
aar blijft haar L isse trouw
Goekoop ontvangt bruidsparen
Taalproblemen
voor rechter
Illegale snackbar
moet verdwijnen
"rSEaad van State buigt
ch over vordering
ns
ie natuii
g duurt
nsdag
r de geJ
jreekt. 1
)ldoendd
end jaarl
deelnenf
jolitiektj
s het tij
iven." Ij
ten. Zijl
illen. I
bij de I
ïgelijk I
?houdei I
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
ADVERTENTIE.
vakantie?
neem de fiets
mee!
1 PA< AD/REGIO LEIDSECOURANT DINSDAG 12MEI 1981 PAGINA5
Totdat de heer C. Goekoop als burge
meester zijn intrede in Leiden deed, was
het de gewoonte dat 60-jarlge bruidspa
ren door de Leldse burgervader met een
bezoek aan huis werd vereerd. De rollen
zijn met de komst van een nieuwe bur
gemeester eind vorig jaar omgedraaid
en zo was het gistermiddag de heer
Goekoop die als gastheer optrad. Gas
ten waren een stuk of twintig echtparen
die in de afgelopen maanden 60 of 65
jaar getrouwd waren geweest. Een
vriendelijke hand van de burgemeester,
het bijna gebruikelijke filmpje van de
Leldse stadhuisbrand en een optreden
van de televisiepresentator Herman Em-
mink op piano begeleid door de Leidse
pianist Henny Langeveld. Een rondgang
over de tweede etage van het stadhuis,
thee met gebak en een borrel toe. Dat
was het programma waarmee de gou
den echtparen zich uitstekend vermaak
ten. Het is de bedoeling dat een derge
lijke festiviteit elk half jaar herhaald
wordt om zodoende toch niet geheel
aan de gouden huwelijken voorbij te
gaan.
DEN HAAG/ALPHEN
AAN DEN RIJN Een 26-
Jarige in Alphen aan den
Rijn wonende Turk kon nog
niet zo goed met de Neder
landse taal over weg. Dit
bleek gisteren voor de Haag
se politierechter. De man
stond daar terecht wegens
het onder invloed van alco
hol besturen van een auto,
zonder in het bezit te zijn
van een rijbewijs.
De drank gaf geen enkel mis
verstand. Cognac en bier zijn
internationaal bekende begrip
pen. Maar met de naam was
het andere koek. De politie
had de Turk gevraagd van wie
de auto was die hij bestuurde.
De vraag legde de verdachte
uit als informatie naar van wie
hij de auto had gekocht. Later
bleek dat hij zelf de eigenaar
was en werd verdachte even
eens het opgeven van een val
se naam ten laste gelegd. Vol
gens de Turk had hij de vraag
niet goed begrepen. Aangezien
het alcoholpromilage ook nog
al was meegevallen, ging de
rechter uitsluitend over tot het
opleggen van geldboetes: 400
gulden voor het onder invloed
rijden en 175 gulden voor het
niet in het bezit zijn van een
rijbewijs.
LEIDEN B en w van Leiden hebben de eigenaar van een
mobiele snackbar aan de Rijndijk gesommeerd zijn handel
te verwijderen. Wanneer hieraan geen gevolg zal worden ge
geven wordt de nering door de gemeente op kosten van de
eigenaar, verwijderd.
PPR-raadslid Frits van Oosten had bij B en W geïnformeerd of
zij van plan waren maatregelen te nemen tegen de overtreder.
Van Oosten had gesignaleerd dat er op het braakliggende ter
rein tussen de nummers 112-116, dat in het bestemmingsplan
Stevenshof een groenbestemming heeft gekregen, zonder toe
stemming van B en W puin werd gestort en een wooncabine en
een snackbar waren geplaatst. Het college heeft laten weten dat
er proces verbaal is opgemaakt en dat zij er op toe zal zien dat
de nandel ter plekke zal verdwijnen.
L AA TSTE ACTIEVE FRANCISCAANSE WIJKVERPLEEGSTER
1JN BOLLENSTREEK
As pi
nbare v
de bel)
ngen in
jg aremarkt 17
iekvert
)EN/DEN HAAG „Vordering van het pand Gare-
tt 17 is terecht, omdat eigenaar/bewoner J. Groenen-
-| - A geen woonvergunning heeft voor het pand en omdat
X Lfjöok geen woonvergunning krijgt, aangezien de heer
tnendijk niet aan de gemeentelijk normen voldoet." Dit
tevrouw C. de Koster gistermiddag namens de gemeen-
De mjMden tijdens de behandeling van vordering van de wo-
door de afdeling Rechtspraak van de Raad van State,
itspraak wordt vandaag verwacht.
i ver»
benoe Groenendijk was tegen de beslissing van de Leidse vor-
heb 2 'gscommissie om het pand te vorderen en tegen een door de
commissie vastgestelde prijs te verhuren aan een urgent
ngzoekende, in beroep gegaan bij de Raad van State. De
Groenendijk woonde tot 1975 in de bovenwoning, die bij
Ouwen )and hoort. Voor deze bovenwoning had en heeft hij een
n het ^vergunning: In 1975 verhuisde hij naar de benedenwoning
ds I98tferhuurde de overige kamers in het pand aan studenten en
ninklijl :ende jongeren. Hij vroeg voor de benedenwoning echter
woonvergunning aan. De heer Groenendijk zegt, dat hij de
tente wel een brief gestuurd heeft, waarin hij de verhuizing
ondigde. De gemeente heeft deze brief echter nooit ontvan-
'n wist dus niet, dat Groenendijk was verhuisd. Pas in 1980
Groenendijk het bevolkingsregister weten, dat hij beneden
ide.
emeente achtte vordering op zijn plaats omdat. Groenendijk
Heenstaande vijf kamers tot zijn beschikking heeft. „En dat
?t de huidige woningnood niet te toleren," aldus mevrouw
Koster. „Wanneer tot vordering wordt overgegaan, kan
pnendijk weer naar boven verhuizen, want daar staan mo-
peel kamers leeg."
znendijk vreest dat „mijn nu al karige inkomen kijkt u
naar mijn belastingopgave beneden het bijstandsmini-
h komt. wanneer de vordering doorgaat, omdat ik dan min-
mers kan verhuren." De heer Groenendijk verhuurt ook
in de stad kamers. Mevrouw De Koster bestreed dat lage
en met schriftelijke verklaringen van (voormalige) huur-
van kamers in het pand aan de Garenmarkt, waarin
"•rijs van de kamers wordt aangegeven. „Het inkomen i
Groenendijk moet veel hoger zijn, dan hij zegt," merkte
t State doet vandaag uitspraak.
Chemie Dispuut
Leiden over
„milieueffect-
rapportage"
LEIDEN De chemie Is de
laatste jaren in een ongun
stig daglicht komen te
staan; de samenleving voelt
zich bedreigd door „chemisa-
tie" en chemisch afval wordt
gezien als een groot pro
bleem. Dit kan de oorzaak
zijn van het afnemend aan
tal chemiestudenten op uni
versiteiten en hogescholen.
Het Chemisch Dispuut Lei
den stelt deze problematiek
ter gelegenheid van haar elf
de lustrum aan de orde tij
dens een symposium onder
de titel „Milieueffectrappor
tage in relatie tot de che
mie".
Het symposium wordt gehou
den in het Gorleuslaboratori-
um aan de Wassenaarseweg op
maandag 18 mei. Plaatsver
vangend directeur-generaal
van de milieuhygiëne mr.
A.A.M.F. Staatsen zal de bij
eenkomst om tien uur openen.
De komende wet milieueffec
trapportage kan een belangrijk
instrument worden voor een
zo verantwoord mogelijk in
praktijk brengen van chemie.
Deze wet houdt in, dat zowel
particuliere ondernemers als
de overheid verplicht zijn om
in het geval van belangrijke
initiatieven een rapport op te
stellen, waarin de te verwach
ten milieu-effecten van de
voorgestelde activiteit en van
de mogelijke alternatieven zijn
vermeld. Tijdens het symposi
um komen vragen aan de orde
als „hoe zijn lokale metingen
van milieueffecten toepasbaar
in andere situaties, wordt er
wel voldoende basisonderzoek
verricht en kunnen er stan
daard methodieken worden
ontwikkeld. Daarbij wordt ook
ingegaan op de rol die univer
siteit en hogeschool kan spelen
bij dé opleiding van de rappor
terende deskundigen.
Automobiliste
botst tegen
motorrijdster
NOORDWIJK Een 22-jari-
ge motorrijdster uit Alphen is
gistermiddag gewond geraakt
na een botsing met 52-jaj:ige
automobiliste op de Duindam-
seweg in Noordwijk. De be
stuurster van de auto kwam
vanaf de duinen en wilde de
Kraaierslaan inrijden. Zij gaf
geen voorrang aan de motor-
rijdster, die uit de richting
Noordwijkerhout kwam en
rechtdoor reed op de Duin-
damseweg. Bij de aanrijding
die volgde brak de Alphense
een been en een bot in haar
schouder. Zij is vervoerd naar
het Academisch Ziekenhuis
Leiden. De materiële schade
was vrij gering.
Deze week sluit de zuster
een periode af. Dan gaat de
witte schortjurk uit en
wordt de
zu igel i ngen weegschaal
doorgegeven aan-een ander,
de zieken en bedlegerigen
mogen een nieuwe
daadkrachtige hulp
verwachten. „Nu is het op
15 mei wel het afscheid van
mijn werk, maar niet van
Lisse: ik blijf hier wonen,
want ik ben in de loop der
jaren aan dit dorp
verknocht geraakt". Zuster
Ernesta (62) is over enige
dagen wijkverpleegkundige
af. Als je haar zo op d'r
gemak ziet zitten, lijkt ze er
een beetje sceptisch
tegenover te staan: niet
meer tuffen in haar autootje
automatic en niet zo veel
mensen meer om haar
heen. Maar achter de
brilleglazen licht de humor
berustend nu en dan op,
want deze „diepdenker"
(„ik wil van alles ook de
keerzijde zien, ook in deze
tijd met veel vóór en
tegen") weet te relativeren.
„Ik leefde in drie
toestanden in mijn
religieuze loopbaan: een
periode met de ronde kap
op, een tweede in het
„gestroomlijnde",
aangepaste habijt, en nu als
de keurig gekapte dame
ik ben expres voor het
plaatje even naar de kapper
geweest, want ik wilde er
netjes opkomen in een
lichtblauw japonnetje. Maar
of je het nu aan me afziet of
niet: religieuze ben ik altijd
geweest en dat zal zo
blijven. Wat oud- en
nieuwlichters er ook van
weten te fabriceren".
Op 30 april was zuster
Ernesta 40 jaar geprofest en
een paar maanden eerder,
op 2 januari, 25 jaar
wijkverpleegster in Lisse.
Gezondheid best, maar de
ingrijpende hoofdoperatie
was geen sinecure. Dat
betekende: kalmaan doen,
op halve kracht vooruit. En
zo sluit ze ook haar
loopbaan af: self-supporting,
zichzelf wat ontziend, vol
vertrouwen en met een
mooi, levendig uitzicht
vanuit haar knusse
kamertje aan de Eikenlaan
op de Lissese bezige
gemeenschap. Ze zet me een
café filtre voor, pittig, op
z'n Belgisch. Even wachten
tot het uitgedrupt is. „We
zijn alle twee gebonden, zie
ik aan uw ring, maar ik zit
hier dan als de bruid van
Christus; in feite ben ik
nooit verder gekomen dan
verloofde van de goddelijke
bruidegom. En dat is een
ideaal".
„Ze kenden me vroeger
hier als zuster Ernesta; als
een echte non, met die kap
op. Later kwam ik wel
mensen tegen die me
vroegen: kent u zuster
Ernesta ook, die
wijkverpleegster van
vroeger Ze herkenden me
niet. Het leken de
Emmaüsgangers wel. En als
ik leuk wilde zijn,
antwoordde ik: nee, die ken
ik niet Jaren terug stoof ik
nog weg op m'n brommer,
als een paard met
oogkleppen op. Ik kon door
die kap niet naar links of
rechts kiiken. Het gevaar
daarvan heb ik nooit
ingezien". Er wordt aan de
voordeur gebeld en de
zuster maakt omstandig
aanstalten om open te doen,
na enige tijd door het
kijkgaatje geloerd te
hebben. „Ik ben een beetie
bang uitgevallen, snapt u
zegt ze later; „dat heb ik
van mijn vader. Moeder
niet, die kende helemaal
geen angst".
Zuster Ernesta dan, lag in
Ter Aar in de wieg als
kleine Corry Verlaan, maar
een paar jaar later werd ze
met net grote gezin een
Uithoornse: „ik kom uit
Uithoorn, maar ik laat me
niet uithoren, zeiden we als
kinderen al", vertelt
Ernesta, in de wereld
Corry, altijd in voor een
grapje. „Toen ik 18 was
nam ik afscheid van
iedereen die me lief en
dierbaar was en reisde in
m'n dooie eentje en ii\_zwart
gewaad naar Breda. In de
coupé zaten soldaten en die
hoorde ik zeggen: ach, wat
zielig, dat weesmeisje... Dat
was op 16 oktober '38".
Corry Verlaan trad in in de
congregatie van
Franciscanessen van de H.
Elisabeth (van Thüringen),
wie het verplegen al na aan
het hart lag.
„Ziekenverpleging was mijn
motief en Franciscus zei me
ook altijd wat. Dat weet je
niet, hè, waarom". Het
kloosterleven was
begonnen. Corry had nog
nooit van de „gewijde"
naam Ernesta gehoord,
totdat ze haar hand in een
zwart zakje stak dat
moeder-overste op zekere
dag haar voorhield. Ze
haalde daaruit een briefje
met „Ernesta" erop. Ernesta
hoe dan ook. En Ernesta is
het gebleven, vanaf de
kleine professie in 1941. Al
eerder trok ze naar Leiden,
naar het
Elisabethziekenhuis aan de
Hooigracht. Ze kwam daar
op 9 mei '40 aan en de
volgende dag zat Corry als
jong meisje huiverend aan
het bed van een stervende
soldaat: „vreselijk was dat;
ik zag die hersens op en
neer gaan. Aan het sterven
van mensen, vooral van
jonge kinderen, heb ik nooit
kunnen wennen. Dan moet
je altijd weer je geloof te
hulp roepen".
Huize Pius in Lisse werd in
'41 Ernesta's eerste
„buitenhuis". Daar stond ze
in de keuken. Wat later in
Hillegom dito. Terug naar
Leiden, in de opleiding voor
de ziekenverpleging en
kraam-aantekening. „Ik
ben nu de laatste van onze
congregatie die
wijkverpleegster is in de
bollenstreek, waar onze
En zo kennen veel mensen uit Lisse en omgeving zus
ter Ernesta nog uit de tijd dat ze op de brommer „als
een postbode met kepkleppen" door 's Heren dreven
reed.
Franciscanessen zeventig
jaar hun arbeid hebben
verricht". In januari '56
kwam zuster Ernesta naar
Lisse, waar ze tot op de dag
van vandaag heilzaam heeft
gewerkt. „Ik kwam in
dienst van het Wit-Gele
Kruis. Later, in de tijd der
fusies, deed ik mee in de
weekenddiensten, als
religieuze non met de kap
op. Zo kwam ik ook bij
niet-katholieke patiënten,
voor wie het even wennen
was. Maar er is er geen één
van z'n stokje gevallen
hoor, toen ze zo'n roomse
non over de vloer kregen.
Ja, zo was je allround-
wijkverpleegkundige. En
nu ben ik oprecht dankbaar
voor al die ervaringen, voor
dié hele periode in mijn
„eigen" dorp, met „mijn"
kleuters en zuigelingen. Zo
mag ik het wel zeggen,
dacht ik".
Je hoeft zuster Ernesta niet
te vragen of ze iets wil
vertellen over haar
verpleegkundige carrière.
Dat gaat vanzelf. „Ik heb
sinds '65 mijn rijbewijs en
begin sjeesde ik op mijn
eerste brommer, een
Mosquito, keihard over
straat. Tot grote schrik van
pastoor Küsters, van de
Hillegomse
Martinusparochie. Die bad
vast een oefening van
berouw, als hij me de hoek
om zag vliegen. Prachtig
vond ik dat, met die ronde
kap op, als een halfblinde
postbode. Later werd het
plechtiger, met die
Mobylette".
Volop humor „gelukkig
wel" in de wijk van
Ernesta. „Zoals met die
man, die voor z'n zieke,
demente vrouw erwtensoep
moest koken en de hele zak
met erwtjes in de pan
kieperde. DaaV hebben ze
dagen lang met hun tweeën
van gegeten. Maar wat ik
vooral fijn vond, was die
goede collegiale
verstandhouding, ook in de
moeilijkste
omstandigheden.
Bijvoorbeeld als het glad
was, vroeger, toen ik nog
geen auto had en niet uit de
voeten kon op die fiets met
gladde velligen en toen ik 's
nachts iemand moest gaan
afleggen".
Zuster Ernesta heeft pijn
gevoeld nadat rond '70
Huize Pius moest worden
afgebroken: „ik bleef toen
als enige verweesd achter
en/moest noodgedwongen
eenzaam in het wijkgebouw
bivakkeren. Je stond
verlaten in de kou; ja, dat
heeft me echt verdrietig
gemaakt. Na je dagelijkse
werk stond je dan
ontheemd. Dat heeft een
half jaar geduurd. Daarna
kon ik hier aan de
Eikenlaan aan woonruimte
komen. Maar het was een
beroerde tijd, na Pius;
gelukkig dat je dan kunt
terugvallen op een grotere
Macht hierboven".
Maar zuster Ernesta heeft
in Lisse veel hoogtepuntèn
in haar werk gekend. „Dat
waren vooral de
zuigelingen en de
kleuterzorg en vroeger ook
de moedercursus.
Tegenwoordig heb ie veel
praatgroepen, met het
uitwisselen van problemen
en hun oplossingen.
Misschien ben ik wat
eenkenniger, als het om
eigen narigheden gaat. Nee,
met die praatgroepen doe ik
maar niet mee; er wordt
vaak veel meer gepraat dan
gewerkt. Overleggen met
elkaar is best en openstaan
voor eikaars werk, maar
niet dat soms doelloze
praten".
„In Lisse zijn veel leuke
banden gegroeid met de
mensen en ik ben niet
zeldqn een
vertrouwenspersoon
geworden. Ze konden altijd
bij mij terecht. Waar ik mee
door bliif gaan straks zijn de
Zonnebloem ik heb de
afdeling Lisse destijds zelf
opgericht en de
Invalidenbond. Dat waren
steeds al activiteiten van
mij. Alleen als
wijkverpleester zal men
zuster Ernesta niet meer
terugzien. Dat zal toch wel
even moeilijk worden voor
„Nu willen ze me een
receptie aanbieden, vrijdag
15 mei, in het wijkgebouw,
Schoolstraat 4 in Lisse. Dat
is nou eenmaal zo". Maar
eerst is er in de St.
Agathakerk om 2 uur een
eucharistieviering. Daarna
is in het wijkgebouw om
half 4 een ontvangst voor
iedereen daar terecht
om zuster Ernesta de hand
ten afscheid te komen
drukken. Helemaal privé
doet Ernesta het een keer
dunnetjes over in motel
Sassenheim, op 29 mei:
gezellig met de familie bij
elkaar. Wie wil bijdragen in
het cadeau dat zuster
Ernesta wordt aangeboden,
kan dat doen op nr. 33 65 53
609, Rabobank Lisse, t.n.v.
de dames Broerse en Dobbe.
luster Ernesta poseert In ruste.
