Zoeterwoudse Sint Jan's Fanfare is
dringend aan nieuwe uniformen toe
Leids studententeam pleitte zich bijkans
schor en werd „schriftelijk" toch vierde
evrijdingsfeest sombere vertoning in Leidse regio
-TAP/REGIO
LEIDSE COURANT
WOENSDAG 6 MEI 1981 PAGINA 5
UITMONSTERING EN FRANJE VAN EEN BIJNA
80-JARIGE KAMPIOEN ZIJN VERSLETEN
Het gedegen koperwerk
van de aloude (nog
tweeëneenhalf jaar en
dan heeft het korps de
acht kruisjes gehaald)
Zoeterwoudse Sint Jan's
Fanfare is aan een
nieuw jasje toe. Nee, aan
een heel nieuw pak. Het
oude is zo goed als
versleten, en ons
moeder mag dat best
weten, want de fanfare
wil erg graag schallend
de toekomst in gaan,
ook al omdat het
verleden zo succesvol is
geweest voor dit
blazende, geestdriftige
gezelschap. Ik sprak met
Sint Jan's Fanfare-
voorzitter Jan Straathof,
die zo'n beetje 17 jaar
lang de touwtjes in
handen heeft en bij z'n
mensen best een potje
kan breken en z'n zegje
doen. Ten huize van
Tinus Vonk, spelend lid
en deeluitmakend van
de sinds een paar
maanden bestaande
U nif ormen-commissie,
binnenskamers ook wel
„de bende van zes"
genoemd. De Vonken
zijn trouwens met zes
gezinsleden met hart en
ziel en blaasvermogen in
de fanfare
vertegenwoordigd, ook
al wonen ze aan de
Leidse Hoge Rijndijk.
Zonder dat de rafels er nu
onmiddellijk bijhangen, mag
De fanfare hier in de bijkans versleten uniformen.
je toch wel constateren, dat
de huidige uniformen hun
langste tijd meer dan gehad
hebben. Je mag dan als
concerterend koper je
kwaliteiten hebben, het oog
wil ook wat. Dat is een offer
meer dan waard.
De Sint Jan's Fanfare uit
Zoeterwoude-dorp is niet
zomaar wat. Men mag het
een trotse attitude aanmeten.
Opgericht op 19 oktober
1903 heeft het gezelschap,
dat wars is van show maar
zich uitsluitend toelegt op
het geven van verzorgde,
gestyleerde concerten, zich
allengs ontwikkeld tot een
koperkorps (met 54
werkende leden de oudste
is 51 jaar lid en tien
leerlingen, van wie straks
vijf er in de vereniging gaan
blazen) dat er wezen mag.
Jan Straathof, even van z'n,
niet muzikale, dagelijkse
hm®
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
mmm
werk weggelopen in een
groene aandoening, vertelt
eenvoudigweg wat hem voor
de geest komt: „Ons
muzikale peil is hoog. Dat is
ook bekend. In de afdeling
Uitmuntendheid zijn we i
Zuidhollands kampioen en
in die afdeling landelijk
derde. Al 16 jaar lang staan
we onder directie van Jan
Meij (van de K.M.K.), die
ons in staat stelde om drie
keer die Zuidhollandse
beker te veroveren. In juni
gaan we er weer voor op. En
reken maar, dat we heel
behoorlijk weer uit de bus
zullen komen".
Bijna 14 jaar terug kreeg het
fanfareorkest de uniformen
die het nu nog aan heeft.
Tinus Vonk: „We hebben nu
te maken met gebreken in
voering en maten en in
uitmonstering; verkleurende
franje, zogezegd. Onze
grootste zorg (en die delen
we met alle
muziekverenigingen) is het
onderhoud van die kleding
en het eruit groeien van de
jonge leden. Je blijft zo in de
onkosten zitten, en wat je
erbij laat maken is uit de
kleur. Een onhoudbare
toestand. In tien jaar
afschrijven, is normaal voor
een muziekuniform. We
moeten er wat aan gaan
doen. Daarom werd in
februari de Uniformen-
commissie met zes leden in
het leven geroepen. Dat
comité wil, in overleg met
het bestuur, activiteiten
gaan opzetten om aan de
benodigde gelden voor een
nieuwe outfit te kunnen
komen".
Jan Straathof vertelt over
de opzet: „We willen aan
nieuwe uniformen (van
modernere snit, meer
kostuums zonder
tierelantijnen) komen door
onze oude te verkopen aan
winkeliers en particulieren,
tegen een richtprijs van 250
gulden. Vorige week
verkochten we ons eerste
uniform aan de firma van
Hartwijk in Leiden, die er
350 gulden voor gaf, en er
was ook een werkend lid dat
zijn eigen uniform voor z'n
rekening nam. Als
tegenprestatie willen we
eens in de twee maanden als
commissie degenen die een
uniform hebben gekocht een
advertentie in de krant
aanbieden. We denken
ongeveer 60 nieuwe
uniformen nodig te hebben.
Daar is dan 54.000 gulden
mee gemoeid: tussen de 615
en 850 gulden per uniform.
Dat is een hoop geld; ja, dat
weet ik. Maar de Sint Jan's
Fanfare is het waard".
De vaste acties van de St.
Jan's Fanfare zoals de
lompen- en oud papier-
inzamelingen) zijn tot bijna
het nulpunt teruggelopen
vanwege allerlei landelijke
inzamelingen. Maar de
commissie heeft zich schrap
gezet en gaat, bijvoorbeeld,
in juni elke zondagavond
„disco" draaien in Het
Centrum aan de
Schenkelweg. Dan is er de
jaarlijkse muzikale rondgang
door het dorp, met als van
oudsher het rondgaan met
„het bakkie", in een huis-
aan-huis-collecte. Straathof:
„We willen ook
cassettebandjes gaan
samenstellen met muziek
van de vereniging: modern,
klassiek en marsmuziek. En
er is ook nog een dans-
bingo-avond in
voorbereiding. Laten we ook
zeker niet onze steevaste
oliebollenactie met Oudejaar
vergeten; ach, we hebben
genoeg te doen".
Jan Straathof en de zes
Vonken en al die andere
enthousiaste leden die de
Sint Jan's Fanfare naar een
nieuwe, aangeklede
toekomst willen blazen,
verdienen niet het lot, dat de
keizer van China was
toegemeten toen hij dacht
dat ie iets nieuws en moois
aan had en in feite in
minder dan zijn singletje
liep. Zo'n ervaring mag je
het schallend en
concerterend koper van Sint
Jan, in een bloeiende
beleving van plaatselijke
cultuur en ontspanning,
nooit toewensen. Wie veel
met die uitnemende
vereniging op heeft, late de
Sint Jan's Fanfare van z'n
leven niet in haar hemd
staan.
ui/üiv Het ontbrak gisteren tij
de viering van de bevrijding, die
1945 nieuwe perspectieven bood, aan
vorm van uitbundigheid. Het
werd op geringe hoogte af ge-
door een grauwe wolkenbrij, ter-
de regen met enkele tussenpozen
in Leiden maar ook el-
in de Leidse regio gisteren niet
kbt werd gevierd.
?e eerste activiteiten, die voor Bevrij
dingsdag 1981 op het programma stonden,
gisteren om twaalf uur onder de
overkapping van de Korenbeursbrug ten
toon gespreid. Zweeds wittebrood en kof
fie werd geserveerd ter nagedachtenis aan
de magere tijden van vlak na de oorlog,
toen vanuit geallieerde vliegtuigen het
'manna' boven hongerig Nederland werd
gedropt. Ook gisteren verdrongen Leide-
naars zich dit keer echter weldoorvoed
voor de uitdeelposten op de Koren
beursbrug. Het fanatisme waarmee enke
len probeerden hun portie te bemachti
gen, deed vermoeden, dat het wittebrood
en de koffie gisteren wederom werkelijk
redding brachten. Onder degenen, die in
het feest participeerden, bevonden zich
burgers, die niet schroomden om zich met
nog malende kaken van een tweede ot
zelfs derde portie te voorzien. Niet zelden
verdwenen boterhammen in plastic zak
ken of in een ruime zak van een regenjas,
waarna de feestvierders zich ruim verza
digd uit de voeten maakten... Dat het voer
zo rijkelijk van de hand ging, had mis
schien iets te maken met de wetenschap,
dat er geen kosten aan verbonden waren.
Vorig jaar kon koffie en wittebrood
slechts verkregen worden óp vertoon van
een bon. Zodoende werd er niet geham
sterd, maar kreeg een ieder het deel waar
hij of zij recht op had. Een enkele hond en
vele meeuwen deelden gisteren in de
'feestvreugde': afgekloven boterhammen
en plakken worst, die te pas en te onpas
op het plaveisel werden gedeponeerd, wa
ren hun deel. De Old Black Horse Saloon
Band bracht het broodnodige leven in de
brouwerij door swingende en vrolijke me
lodieën de ether in de sturen. Al van ver
re waren de aanlokkende tonen van de
band hoorbaar.
Na het festijn op de Korenbeursbrug werd
het toneel verlegd naar het aangrenzende.
Stadhuisplein. Gedurende twee uren pa
radeerde de majorettengroep 'Cormula'
uit Waddinxveen over het Stadhuisplein.
De kortgerokte dames lieten zich niet
door storm en regen ontmoedigen. De mu
zikale begeleiding werd eveneens door da
mes verzorgd: 'De Zwervers' uit Bever
wijk. Passanten stonden in rijen om het
plein, terwijl de muzikanten en majorettes
eveneens vanaf het dichtbevolkte bordes
belangstellend werden gadegeslagen.
Dan was er nog de avond. Op de Koren
beursbrug speelde het Zigeunerorkest
Lautari. De meeste Leidenaars hadden
zich toen echter al met pantoffels aan de
voeten rond de centrale verwarming en
de beeldbuis geschaard. Maar de fascine
rende muziek van Lautari noopte de toe
vallige passanten om op de brug enige tijd
te blijven luisteren. Van de tafeltjes en
stoeltjes werd echter nauwelijks gebruik
gemaakt. Nu was het weer de voornaam
ste oorzaak, want hoewel de regen achter
wege bleef, was de temperatuur verre van
aangenaam.
In Ter Aar werd Bevrijdingsdag aange
grepen voor het houden van een interna
tionale motorcross waarvan elders in deze
krant verslag wordt gedaan. In de meeste
gemeenten in de Leidse regio zocht men
zijn toevlucht tot club- en buurthuizen om
de op touw gezette spelletjes toch door te
kunnen laten,gaan.
geschil tussen New Togo en New
Ghana aangaande de afbakening van
het continentaal plat. Een fictief
geschil, maar de omstandigheden
waren levensecht. We zouden ons
mannetje wel staan; we hadden immers
onze Utrechtse concurrenten in de
voorronde in Den Haag verslagen. Om
met het einde te beginnen: nummer
één in de finale tegen de winnaar van
de Amerikaanse Divisie werd
Australië, de winnaar van de
Internationale Divisie. Eindelijk ging
de beker weer eens naar een niet-
Amerikaans team. Even hadden we
zelf het gevoel, van Chili en de
Philippijnen gewonnen te hebben,
maar ons wachtte een onaangename
verrassing: Australië eerste, Singapore
tweede. Wel ontvingen wij voor onze
schriftelijke stukken de vierde prijs.
Eigenlijk nog netjes, als je nagaat dat 16
landen deelnamen".
Ton van Tielraden en consorten
hadden een enerverende week achter
de rug; niet alleen vanwege het
pleitconcours, maar het was ook het
eerste bezoek aan Amerika. En dit land
maakte „wel indruk". „De eindeloze
stroom eieren die bij het ontbijt
geconsumeerd werden; het
gechloreerde drinkwater, waardoor je
ijsblokjes naar chloor smaakten en
waardoor ook je cola naar chloor
smaakte. Zoiets imponeert. Maar ook
de enorme vriendelijkheid van de
mensen is voor ons Nederlanders een
ongewone ervaring geweest", aldus
Van Tielraden.
Vier keer pleiten op één dag. „In
voorgaande jaren was dit altijd over
meer dagen verspreid. Het betekende,
dat we de avond tevoren alle
schriftelijke stukken van onze
tegenstanders moesten lezen en onze
pleidooien aanpasssen. Wel, dat was
geen feest. Bij de voorronde in
Nederland hadden we hier tien dagen
voor, zodat er dit keer wel van enige
tijdnood sprake was". Een uitspraak die
duidelijk maakt, dat Van Tielraden het
understatement al aardig onder de knie
heeft.
En dan pleiten in een hotelkamer. De
voorronde eindigde in het Haagse
Vredespaleis, in een zaal met 150 man
publiek: „heel wat spannender dan zo'n
kamer waar je buiten rechters en
pleiters hooguit 10 man zou kunnen
proppen. Als je staat te pleiten, sta je
vlak voor de tafel van de rechters.
Rechts van je zit een juffrouw die aan
een tafeltje de tijd bijhoudt. Regelmatig
houdt ze een bordje onder je neus met
daarop het aantal minuten dat je nog
mag spreken. Is het bordje rood, kun je
weer gaan zitten, want je tijd is dan op:
45 minuten".
Teddy en Theo pleitten voor New
Ghana, Tom en Ton voor New Togo;
het eerste koppel had tegen West-
Duitsland en Chili geloot, het tweede
tegen de Philippijnen en Nieuw-
Zeeland. „Om half negen 's morgens
begon het eerste pleidooi; 's avonds om
zeven uur waren we klaar. Helemaal
fris waren we toen allang niet meer. De
rechters deden flink hun best
vervelende vragen te stellen. Dat lukte
ze ook aardig, moet ik zeggen. Een lid
van het Philippijnse team hield op een
gegeven ogenblik vérbouwereerd zelfs
anderhalve minuut z'n mond. Een
aantal rechters leverde na afloop nog
commentaar. Ze waren allemaal vol lof
over ons enthousiasme en het feit, dat
we in het Engels moesten pleiten. Of ze
het ook goed vonden gaan werd niet
duidelijk: de einduitslag leerde ons
De finale tussen het Amerikaanse team
en de winnende Australische groep was
fenomenaal, volgens Van Tielraden:
„die eindstrijd liet zien hoe het echt
moest. Ongelooflijk gemakkelijk
verdedigden de pleiters zich tegen het
spervuur van vragen. Ga zo maar eens
een winnaar aanwijzen, dat was lang
niet eenvoudig. Ik ben nu aan het
bijkomen; in Leiden zien we over enige
tijd wel weer verder..."
'afzetgebied' voor koffie en wittebrood was bepaald groot te noemen.
Spelletjes In het Warmondse Trefpunt.
De middagactiviteiten op het Stadhuisplein.
npm. ENERVERENDE WEEK
/N WASHINGTON ROND
DEJESSUPLAWCUP
dooüng
Je kunt aan het handschrift zien, dat
hij er nog schor van is. Ton H. P. M.
van Tielraden houdt even rust in de
States, maar hij schreef me alvast een
brief over het resultaat van zijn
mondelinge strijd in Washington D.C.
Die strijd, het juridische steekspel rond
The Philip C. Jessup International Law
Moot Court Competition, waaraan meer
dan honderd gevorderde
rechtenstudenten uit de hele wereld
deelnamen, werd vorige week
beëindigd. Het Leidse rechtskundige
team van vier liet een veer, maar hield
er een kostelijke ervaring aan over.
Van Tielraden vertelt er meer van.
„Uitstekend geprepareerd vertrokken
we Teddy van der Burg, Theo
Daams, Tom Kok en ik naar
Amerika om ons te storten op het
