rovisie
■ng
Maffia houdt
vastaan
zwijgplicht
stival
B1
"st
aatarm
land
Ijoen
De twee moordenaars met in de
hand het geliefkoosde maffiawa
pen, een karabijn met afgezaag
de loop, waren erg vroeg die za
terdagmorgen, toen ze de mon
nikscel van pater Giacinto o.f.m.
in het klooster van Santa Maria
di Gesu in de volkswijk Ciaculli
in Palermo binnentraden. Pater
Giacinto. die zich klaarmaakte
voor het opdragen van het mis
offer, had zijn revolver nog
niet, zoals gebruikelijk, onder
zijn monnikspij gegord. Er klon
ken twee droge knallen en het
ontzielde lichaam van de fran
ciscaan zonk neer in een bloed
plas. Twee dagen later trok een
honderden meters lange rouw
stoet door de smalle stegen van
de Borgata Ciaculli in Palermo.
Er waren opvallend vee! begra-
fenisgangers met brede schou
ders en schichtig naar alle kan
ten lonkende, donkere ogen on
der de diep neergetrokken ran
den van de zwarte gleufhoeden.
Een dozijn met paarden bespan
nen rijtuigen vervoerde mansho
ge bloemenkransen met op
schriften in gouden letters, want
Don Giacinto had veel vrienden.
Wat waren dat voor vrienden?
De politie zou het wel eens pre
cies willen weten. Van sommi
gen waren de namen bekend,
zoals die van mr. Bontade, een
paar weken eerder in de gevan
genis beland wegens het wit
wassen van maffiagelden en we
gens zijn connecties met drugs
handelaren. Mr. Bontade was
aardig op weg een even grote
maffiabaas te worden als zijn
vader, wijlen Don Paolino Bon
tade. Vele jaren was hij „presi
dent" geweest van het geheime
tribunaal, dat oordeelde over al
te loslippige maffiahelpertjes.
Soms werden ze veroordeeld en
dan lag hun lijk plotseling er
gens in een greppel.
Ook Siciliaanse politici behoor
den tot Don Giacinto's boezem
vrienden, zoals Fasino, Carollo,
Gioia en Lima. leder kind in Pa
lermo weet, dat ze behalve het
volk ook de maffia vertegen
woordigen in bestuurscolleges.
Tijdens verkiezingscampagnes
kreeg pater Giacinto een grote
Amerikaanse slee ter beschik
king. Daar reisde hij stad en
land mee af. Met zijn rijke reto
rische gaven wekte hij in kloos
ters en parochiehuizen en als
het zo uitkwam ook vanaf de
kansel in de dorpskerk de be
minde gelovigen op om te stem
men op zijn favorieten van de
Democrazia Cristiana. Meestal
werden ze gekozen en dan had
Don Giacinto er weer een paar
machtige relaties bij. Tot in het
verre Rome beschikte de minza
me Siciliaanse franciscaan over
de onwaarschijnlijkste politieke
vrienden. Hij gebruikte ze om in
Palermo de rol van weldoener te
vervullen.
Wilde iemand een baantje bij de
Azienda Municipale di Trasporto
AM AT, het gemeentelijk busbe
drijf van Palermo? Don Giacinto
zorgde er voor. Wou iemand de
bezem hanteren bij de Azienda
Municipale Nettezza Urbana
AMNU, de gemeentelijke reini
gingsdienst? Don Giacinto
speelde de rol van bemiddelaar.
Honderden arme drommels
heeft hij aan werk geholpen. Al
leen, naar aloud maffiagebruik
moesten ze zeven procent van
hun salaris afstaan aan Don
Giacinto. Wie in gebreke bleef
werd tot betalen gemaand door
een vriendelijke, maar zeer be
sliste maffiabeginneling. Wie
ook daarvoor niet door de
knieën ging, waagde zijn baan
en soms zijn leven of dat van
zijn familieleden. Zo ver hoefde
het meestal niet te komen, want
de inwoners van Palermo zijn
gewend om zuchtend de „be
scherming" te aanvaarden van
„vrienden van de vrienden".
Bij het doorzoeken van de
kloostercel van de overleden
pater deed de politie een paar
verrassende ontdekkingen. An
ders dan men van een francis
caan zou verwachten, was de
„cel" uitgerust met zware zijden
gordijnen, een leren bankstel,
kleurentelevisie en een antieke
etagère vol kostbaar tafelzilver
en duur porselein. Een drank-
kast bevatte een voorraad dran
ken, waarop een nachtclub we
kenlang had kunnen draaien. In
een muurkast hing niet alleen
een rij goed gesneden maatkos
tuums, maar er stond ook een
rijtje dure schoenen, die ver af
weken van de afgetrapte sanda
len van pater Giacinto's mede-
minderbroeders. Ook lag er,
keurig in een lederen foedraal,
de geliefde revolver van de
monnik.
Uit wat de politie ter ore kwam,
kon worden opgemaakt, dat de
bloem van Corleone, het be
ruchte maffianest uit de buurt
van Palermo, gastvrijheid had
genoten in pater Giacinto's
kloostercel, telkens als de politie
een razzia hield. Aangezien zul
ke razzia's al dagen van tevoren
in Corleone bekend waren, had
den de gezochten alle tijd om
zich uit de voeten te maken.
Op een gegeven moment be
sloot de politie pater Giacinto
op te halen voor een verhoor.
Toen nam de maffia het zekere
voor het onzekere, want een ge
vangen 71-jarige pater zou wel
eens de neiging kunnen verto
nen om loslippig te worden. Met
twee droge knallen uit het ge
liefde maffiawapen zorgden de
„vrienden van de vrienden" er
voor, dat er kracht werd bijgezet
aan de zwijgplicht van de
„omerta". Wat de „vrienden" er
overigens weer niet van heeft
weerhouden, pater Giacinto
o.f.m. een mooie begrafenis en
een schitterend marmeren graf
monument te bezorgen.
PIET TUMMERS
Ki
en met
uiring
staat
in
teel
000
per jaar
je maar
uur
9
eit en
it
de
komt,
en
salaris
oyaal
1
n met
n.
de paus aan Ierland. Toen hebben we zevenentwintig
en een half uur live televisie aan de hele wereld doorge
zonden. We hebben hem constant in beeld .gehouden
met uitzondering van de uren, waarin hij sliep. En dat
waren er verdacht weinig, naar mijn smaak. Die man
blijkt over een uithoudingsvermogen te beschikken,
waar een topatleet nog zijn petje eerbiedig voor af
neemt. Daar zal de Heilige Geest wel weer achter zitten,
heb ik vaak gedacht, terwijl ik achter hem aanholde In
Dublin en op de luchthaven Shannon".
Ruggespraak
Noël Greene, die met zijn zorgvuldig getrimd ringbaard
je veel weg heeft van een apostel in moderne prachtuit-
voering heeft na ruggespraak met zijn Nederlandse col-
lopig op, dat Sheba op de zesde of zevende plaats
eindigt. Maar dan moet wel alles meewerken".
Drummer
„Daar zou Healy wel eens gelijk in kunnen krijgen",
meent co-producent Ian McGarry, die in 1971 nog als
drummer zijn oorverdovend aandeel leverde aan het
Ierse succes. „De meisjes van Sheba zijn goeie vrien
dinnen van me. En ik weet, dat ze keihard en professio
neel werken. Maar potentiële winnaressen zijn ze be
slist niet. Daar is hun song net even niet goed genoeg
voor".
Ook McGarry heeft vorig jaar de paus op de voet ge
volgd en oogstte met name bewondering voor zijn
speelse registratie van de openluchtmis voor jongeren
in Galway.
„Ik heb de paus toen overigens alleen op de monitor
gezien", zegt hij, „maar dat was voor mij al voldoende
om te kunnen zien, dat hij er een schitterende happe
ning van maakte. Deze paus is een geboren acteur, die
geen aanwijzingen van een regisseur of producer nodig
heeft. Elk gebaar, dat hij maakt, is raak; elke stap, die
hij zet, doet hij voor de goeie camera. Hij heeft bij ons
in Ierland gaaf vakwerk afgeleverd".
Over de donkerharige Doireann Ni Bhriain (op zijn
Frans uitgesproken als Deurenne Ni Vreeanne), die op
4 april het Song Festival zal presenteren in het Iers,
Frans en Engels, maakt McGarry zich al evenmin zor
gen. „Doireann kent het klappen van de zweep", zegt
hij, „die speelde als meisje van acht al mee in een ra
diohoorspel. Zo'n bijdehand tiepje is het wel. En daarna
is ze stug doorgegaan: ze heeft diverse grote televisie
documentaires gemaakt en drie keer heeft ze het jaar
lijkse festival om de gouden harp in Ierland aan elkaar
gepraat. Nee, die kun je rustig om een boodschap stu
ren. Een paar maanden geleden heeft ze het vrouwen
programma „Woman Today" overgenomen en ook dat
doet ze uitstekend. Ik heb eerlijk gezegd in Doireann
meer vertrouwen dan in de artiesten, die straks voor
mijn camera's opduiken".
Taartdoos
McGarry legt aan het einde van het gesprek met alle
liefde nog even uit, hoe je op de eenvoudigste manier
naar het Simmonscourt Paviljoen kunt rijden. „Aan de
buitenkant stelt het weinig voor", waarschuwt hij maar
vast, „de architect heeft niks anders kunnen verzinnen
dan een platte taartdoos met een onwijs torentje erop.
Ik zou als ik jou was ook maar niet naar binnen gaan,
want er is momenteel een hondententoonstelling aan
de gang".
„Ofschoon, het zou best kunnen zijn. dat je van het ge
luid daar gelijk in de vereiste stemming komt. Want zo
veel verschil is er nou ook weer niet tussen een hon
denshow en een Eurovisie Song Festival".
LEO THURING
lan McGarry: „De Ierse groep Sheba is helaas geen
potentiële winnaar".
s om
'bij het'
heeft
lang
s van
00
ooit[,
Na
is hij
iclusie
dat er
aal
heeft
die vorig jaar het winnende Ierse lied
„What's another year" schreef, is dit jaar in de voor
ronden roemloos gesneuveld met zijn inzending
„Thinking about you".
lega Warry van Kampen te elfder ure alsnog besloten
om van de deelnemende artiest met hun tekstschrijver
en componist in Dublin en omgeving een mini-filmpor
tret te maken, dat als introductie aan de presentatie
van elk land vooraf zal gaan.
„De juffrouw, die Nederland vertegenwoordigt", infor
meert hij, „kan die eigenlijk paard rijden?"
„Geen bleek idee Noël. We hebben Linda Williams ook
in Rotterdam pas voor het eerst in ons leven gezien.
Maar propos, wat heeft dat eigenlijk met zingen te
maken?"
„Dat zal ik je uitleggen", roept hij. „Ik film in de dagen
vóór het Songfestival op lokatie en laat ze daar wat
doen. Nou dacht ik er over om Nederland paard te la
ten rijden in een van onze bossen. Maar ze mogen wat
mij betreft ook in de haven van Dublin vis eten. Zal ik
dan maar op zeker spelen en Nederland vis laten
eten?"
„Dat lijkt me een verstandig besluit Noël".
Greene licht bescheiden op. „Dat is dan hierbij afge
sproken", deelt hij kordaat mede, „en dan zetten we
België op die knol. Is dat probleem ook weer de wereld
uit".
Wasecht baardwerk
Buiten, tussen de barakken, drentelt op dat moment
Shay Healy, de al even overvloedig van waterafstotend
baardwerk voorziene maker van het zoetgevooisde lied
„What's another year", waarmee Johnny Logan zijn va
derland vorig jaar in Den Haag een strop van een mil
joen gulden bezorgde.
Deze keer heeft hij in de Ierse voorronden weer een
gooi naar de top gedaan met „Thinking of you", maar
zijn landgenoten lieten hem ditmaal jammerlijk in de
steek en kozen met een overweldigende meerderheid
van stemmen „Horoscopes", dat op 4 april gezongen
zal worden door Sheba. Achter deze Oosterse naam
verschuilen zich drie dames, die volgens insiders oog
verblindend mooi zijn. Dat lijkt een warme aanbeveling,
die extra punten op kan leveren. Maar wie een uurtje
door Dublin loopt en een nauwlettend oog waagt aan
passerende Ierse vrouwen begint zich toch bezorgd af
te vragen, welke maatstaven er in dit weerbarstige land
voor het begrip „schoonheid" worden gehanteerd.
„Maken ze overigens een kans om te winnen Shay?"
Hij stoot een voorgekrompen schaterlach over zijn lip
pen en heft zijn handen naar de grauwe hemel. „Win
nen?", herhaalt hij luidruchtig, „ze mogen al blij zijn,
dat ze mee mogen doen. Irene McCoubrey, Marion
Fosset en Frances Campbell zijn beste meiden hoor.
Daar hoor je mij dan ook niet over klagen. Maar van
hun artistieke prestaties heb ik vooralsnog geen hoge
muts op. Dat is overigens een zegen voor Ierland, want
als we voor de derde keer winnen, is Ierland gelijk een
ontwikkelingsland geworden. Nee, ik houd het er voor
1973
het fotogenieke waterhoofd van Ierland, dat
inst- en vliegwerk ruim een derde deel herbergt
..Hij totale Ierse bevolking van drie miljoen diepgelo-
nooit blromantische zielen, maakt zich tussen de mal-
>"1 enbuien door in alle rust en kalmte gereed voor
ark te5 editie van het Eurovisie Song Festival, dat op
ag 4 april 1981 live naar'600 miljoen voyeurs in
jeb ik landen zal worden gezandstraald. Deze televi-
aMe monstergrap slaat in het budget van de nood-
doen.ie Radio Telefis Eireann (wat de Keltische roep-
baas |s Van de Ierse Staatsomroep) een bres van bijna
Jiljoen gulden.
een straatarm land als het onze is dat een hoop
geeft super-producer Noël Greene met een vuur-
glimlach toe, „maar als je het bedrag uitsmeert
fer (%\\e festivals, die er
ogtoe geweest zijn,
'n u/fgave, dacht ik,
jerechtvaardigd".
kunst is alleen om
winnen. En daarin
t het Eurovisie
Festival heel duide-
het wedden op
en. Wat mét zingen
primaire hartstoch-
n de Ier behoort",
als je op de race-
je goeie geld inzet
snelste paard, zit je
weel en kun je voor-
weer vooruit in de
Aaar als je het Euro-
Song .Festival wint,
de pineut. Dan heb
Pyrrusoverwinning
ld en is het dokken
ik moet er niet aan
n, dat we dit jaar
iw op de eerste
eindigen. Als dat
jebeurt wat God,
tijd het beste met
heeft voorgehad,
3 kun je spre-
van een nationale
i gunnen de
nning dan ook
al te graag aan een
land. Laten ze daar in 1982 nou maar eens met
bakken peren zitten".
inplaat
•jarige Greene resideert in een keet van spaan-
op het modderige terrein van de Ierse Staatsom-
n een buitenwijk van Dublin. Daar deelt hij een
weinig inspirerende ruimte met een telefoniste die
tisch gapend stripboeken verslindt, terwijl haar
irhand de verbindingen tot stand brengt. Dan
zich er ook nog een onwaarschijnlijk bleke puber
e badend in zijn zweet met één vinger een type-
ne uit het jaar nul ranselt. Zelf heeft Greene de
ikking over een keukentafel, waarover éen biljart-
is gelegd (een kwestie van vaderlandsliefde waar
lijk, want groen is immers de kleur van Ierland),
p staan vier zwarte telefoons, die voortdurend
Bn. Greene pakt op zulke momenten blindelings
ede hoorn en dat met het gemak van een jon-
die na jaren van intensieve training zelden meer
een knots grijpt.
dels werkt hij alweer twaalf maanden aan de
ereiding van het Song Festival, dat hij beschouwt
grootste uitdaging in zijn carrière bij de Ierse te-
die hem al negentien jaar in hoge mate fasci-
Indertijd is hij begonnen als assistent-camera-
en toen Ierland in 1971 de twijfelachtige eer te
viel om de muzikale marathon te organiseren,
lij reeds opgeklommen tot de rang van floor-ma-
„Het jaar daarvóór had onze Dana in Amster-
jewonnen", herinnert hij zich i^et enig gepast af-
i, „het is dus niet de eerste keer, dat Nederland
e zwarte Piet in de maag heeft gesplitst".
Noël Greene heeft een jaar lang gewerkt aan de voor
bereidingen van het 26e Eurovisie Songfestival. Toch
waarschuwt hij bij voorbaat: „We houden het zeer
simpel, maar desondanks wel effectief".
tweede probleem: hoe komen we aan geld? Het Song
festival wordt elk jaar duurder, maar de inflatie neemt
steeds grotere vormen aan. Vroeger vond je in een ver
geten hoek nog wel eens een spaarpot, waar nog wat In
zat om er een leuk plan mee te realiseren. Maar daar
hoef je nu niet meer op te hopen, want het laatste
spaarpotje is allang leeg. Er zit al jaren geen rek meer
in onze produktieschema's en zelfs wanneer je op alles
bezuinigt, kom je aan het einde van de rit nog royaal
boven het beschikbare budget uit".
Beknibbelen
„Het grootste deel van mijn tijd is dan ook gaan zitten
in het beknibbelen en vereenvoudigen. Wat dat betreft
lijk ik meer op een ouder
wetse kruidenier met zo'n
knijpbrilletje dan op een
televisieproducer".
„Ik zal je een voorbeeld
geven: we beginnen met
een openingsfilm van vier
en een halve minuut, die
in beeld en muziek de
aantrekkelijke kanten van
Ierland laat zien. Dat leek
me een aardige binnenko
mer voor onze toeristische
industrie, die toch al geen
gemakkelijke taak heeft.
Ga jij maar eens proberen
om aan Europeanen een
land te verkopen, dat
schitterend mooi is, maar
waar je wel constant met
je paraplu op loopt. Ga d'r
maar aan staan".
„We hadden dolgraag bij
het filmen gebruik ge
maakt van een helikopter.
Maar die konden we niet
betalen. Er zat dus niks
anders op dan als van
ouds weer op kerktorens
te klimmen en op platte
daken van hoge gebou
wen. Als het aan mij gele
gen had, zouden er op 4
april ook meer camera's
worden gebruikt, want op
die manier krijg je alleen de broodnodige afwisseling.
Maar elke camera méér kost ook handen vol geld en
daarom besluit je tandenknarsend om met een mini
mum te volstaan. Op die manier is het een vrij simpel
programma geworden, waarin we desondanks zullen
proberen om te laten zien, wat een klein land op het
gebied van televisie kan presteren. Gelukkig hebben
we een goede test-case gehad tijdens het bezoek van
otste probleem
irootste probleem, dat Greene moest oplossen
iet vinden van een geschikte lokatie voor de ruim
artiesten, journalisten, tekstschrijvers, componis-
n pluggers, die eind maart als een sprinkhanen-
op Dublin zullen neerdalen en voor wie alle hotel-
en in Dublin en wijde omtrek al een jaar geleden
eblokkeerd.
een klein land met kleine theaters", legt hij Wel
ti uit, „wij leren zijn niet gewend om zaken groots
e pakken. In feite kwam dan ook alleen het Sim-
court Paviljoen op het terrein van de Royal Dublin
!ty In aanmerking. Dat „Royal" slaat overigens
ins op, want Ierland heeft al sinds onheuglijke tij-
leen koning meer gehad. Dat zal dus wel weer te
n hebben met onze romantische instelling. Toen
obleem van de zaal was opgelost kwam gelijk het
Doireann Ni Bhriain kent het klappen van de zweep.
