Schaam u niet
langer voor uw
kind. Kom er
voorop..."
11
Schijnheiligheid
„Weet u wat er tussen
mij en mijn Calvlns Is?
Niets". Mij Is In dit geval
Brooke Shields, het
Jeugdige fllmsterretje dat
vla pretty baby"
wereldfaam verwierf,
Calvin staat voor een
spijkerbroek van ontwer
per Calvin Klein, waar
voor je zeker zestig gul
den te veel betaalt, om
dat de naam van de ont
werper op de zak van
het zitvlak prijkt. Het is
een reclameboodschap
die geregeld op de Ame
rikaanse tv verschijnt en
Inmiddels golven van he
vige verontrusting door
grote delen van het land
heeft gezonden.
Dit gaat te ver, dit Is zo
ongekend vulgair, hier
dient een stokje voor ge
stoken te worden, vin
den vele Amerikanen. Ze
hebben vele duizenden
boze brieven naar tv-sta-
tlons geschreven en in
een aantal steden zijn de
drie grote commerciële
tv-bedrljven gezwicht.
Brooke Shields en haar
„schokkende" ontboe
zeming zijn van de buts
genomen.
Afgezien van de vraag of
het Inderdaad zo smaak
vol is om iemand op
deze wijze een veel te
dure broek aan te sme
ren, is de rel tekenend
voor de schijnheiligheid
waaraan de commerciële
tv in de Verenigde Sta
ten ten prooi Is gevallen.
Voordat bij ons de on
vermijdelijk lijkende
„Hoekse en Kabeljauw
se" confrontatie losbarst
tussen voor- en tegen
standers van commer
ciële tv-reclame, Is het
de moeite waard te be
zien wat voor zegenin
gen de handel in tv-beel-
den de Amerikanen
heeft opgeleverd. De be
langrijkste „zegening"
van de commerciële tv
meer geld, meer pro
gramma's werkt in de
Verenigde Staten in opti
ma forma. Dag en nacht,
meer dan twintig uur
achtereen, braakt het
monster beelden uit. In
een gemiddeld Ameri
kaanse gezin staat de tv
ruim zes uur per dag
aan. Het feit dat waar
schijnlijk nergens in de
wereld het gemeen
schapsleven de laatste
Jaren zo hevig is ont
wricht als In de Verenig
de Staten, hangt nauw
samen met de ongebrei
delde ontwikkeling van
tv-bedrljven, wier enige
oogmerk het maken van
geldelijke winst is.
Het ligt voor de hand,
dat er bij zo'n overdadig
aanbod af en toe voor
treffelijke uitschieters
zijn. De Public Broad
casting Service, nog
klein maar wel gestaag
groeiend, heeft regelma
tig Interessante uitzen
dingen. De nieuwspro
gramma's zijn de laatste
tijd beter en uitgebreider
geworden. Film- en
sportliefhebbers komen
uitvoerig aan hun trek
ken, al roept de over
daad daar nog wel eens
de herinnering op aan de
passagier, die na de
aanvaring van de Titanic
met een Ijsberg zou heb
ben uitgeroepen: „Ik had
een Ijsblokje gevraagd,
maar dit is belachelijk".
Het gros van de uitzen
dingen lijkt echter voort
durend een nieuw top
punt van stompzinnig
heid en stupiditeit op te
leveren. Het is een on
voorstelbare golf van cli
ché''s, vooroordelen, op
pervlakkigheden, een
eindeloze optocht van
onbenullighedent waarbij
twistpunten angstvallig
worden vermeden om
kijkers en dus reclame-
makende bedrijven niet
weg te jagen.
De dagelijkse hersen
spoeling werkt op vele
terreinen, maar is het
duidelijkst zichtbaar op
het gebied van de sexu-
aliteit. Voortdurend
wordt op een uiterst ge
raffineerde manier ge
suggereerd dat sex iets
Is dat onzichtbaar blijft.
In de „soap opera's" die
elke middag urenlang
propageren dat je niet
helemaal normaal bent
als je niet tenminste
tweemaal bent geschei
den, een onecht kind of
nog een „echte verhou
ding" hebt; In de quiz
programma's waar bijna
elke zin van de quizmas
ter dubbelzinnig is; in de
voor tv op fatsoensmate
gesneden films; in de
smaakmakende topse-
rles over de liefdesbo
ten, fantasie-eilanden en
misdaad-bestrijdende
engelen; in de praat
shows gaat het over
door gaat het over
tintelende sexuele rela
ties. Er Is slechts één
code: het moet uiteinde
lijk allemaal net onzicht
baar en onuitgesproken
blijven. En dat leidt dan
tot een volledig verknip
te situatie, waarin
Brooke Shields en haar
spijkerbroek worden
weggejaagd maar waarin
een golf van vulgaire ge
niepigheid al jarenlang
ongehinderd over de
Amerikanen wordt uitge
stort.
DICK TOET
waar hij een straf uitzat wegens diefstal, ge
pleegd om aan heroïne te kunnen komen
natuurlijk. Het eeuwige verhaal. „Zo'n jon
gen keert echt gemotiveerd in de maat
schappij terug", vertelt Bom. „Zeven jaar
was hij verslaafd geweest, had hij in de goot
gelegen. Nu zat zijn haar opeens weer goed,
zag hij er gezond uit, kon hij meekomen op
het sportveld, keken de meisjes naar hem.
Ach, wie is niet ijdel? Ijdelheid motiveert.
Het was net een verlepte bloem die eindelijk
water had gekregen".
Breuk
Toch viel diezelfde afgekickte zoon, na veer
tien maanden clean geweest te zijn, weer te
rug. Hij is opnieuw aan de heroïne. Hoe va
der Bom daaronder lijdt, valt uit zelfs geen
trilling in zijn stem op te maken wanneer hij
vervolgt:
„Het moeilijke voor zo'n afgekickte verslaaf
de is de breuk met zijn oude omgeving, zijn
verleden. Hij is helemaal ontregeld geweest
en staat nu voor de opgave een totaal nieuw
leven op te bouwen, met een totaal andere
kennissenkring. Ga daar maar eens aan
staan. Belangrijkste voorwaarde is natuurlijk
dat je de verleiding wegneemt. Dus moet je
actiepunt nummer twee van mijn partij
de handel in heroïne onmogelijk maken. Met
wortel en tak uitroeien. Hoe? Daar heb ik
nog niet zozeer bij stil gestaan. Ik heb me
voornamelijk bepaald tot het verplichte af
kicken. Maar dit weet ik: heroïne is smerig,
ga het dan ook smerig te lijf".
Voorlichting is een volgend punt in het pro
gramma van de partij. „Ik vind dat er op
scholen geregeld aandacht moet worden be
steed aan de gevaren van drugs. We moeten
de kinderen met behulp van video-opnamen,
die ik desnoods zelf ga maken, aantonen
hoe je door het gebruik van verdovende
middelen onherroepelijk kapot gaat. Een
harde manier, ja. maar druk ze gerust met
de neus op de feiten voordat ze in de verlei
ding komen. Ik durf er mijn hand voor in het
vuur te steken dat onze jongste zoon niet de
weg opgaat van zijn twee broers. Welnee,
daarvoor heeft hij de afgelopen zeven jaar
teveel ellende meegemaakt. Hij is zelfs zo op
zijn hoede dat hij in een dancing zijn glaasje
cola meeneemt op de dansvloer omdat hij
weet dat dealers vaak iets in achtergelaten
glazen gooien en zo nieuwe slachtoffers
strikken".
In dit kader wil Cor Bom de strijd ook uit
breiden tot hasj en andere soft drugs waar
van het gebruik min of meer is aanvaard.
„Die aanvaarding wijs ik pertinent van de
hand, want met hasj begint het juist. Dat zie
je in bijna alle gevallen. Ik heb het bij mijn
eigen zoons gezien. Een stiekem stickie in
een Turks restaurant om de hoek. Zo is het
begonnen. Of ik ze dat stickie niet gewoon
uit de mond had kunnen slaan? Man, als je
het merkt, is het al te laat, zo snel gaat het.
Je stinkt er in. Je hebt het niet in de gaten.
Het gebeurt op school, overal, behalve thuis.
Ze zoeken elkaar op. Het zijn net mieren".
Weerklank
Een volksziekte. Cor Bom blijft op dat aam
beeld hameren.
„En dan zeg ik als eenvoudige Amsterdamse
jongen: je mag niet langer gezellig voor de
tv blijven zitten, terwijl je weet wat er bul
ten gebeurt. Je mag niet werkeloos toezien
hoe kinderen naar de knoppen geholpen
worden; en er gaan er wat naar de knoppen.
Het is je maatschappelijke plicht om in het
geweer te komen".
Vandaar de nieuwe partij die komende
woensdag in Amsterdam (gebouw De Hoek
steen, Jan van Galenstraat 6-10, aanvang 8
uur 's avonds) wordt opgericht. De NOS-te-
levisie zal er zijn, belooft Bom. Burgemees
ter Andrè van der Louw van Rotterdam, zelf
voorstander van verplicht afkicken, zal er
zijn. Er zullen Kamerleden zijn. Want de
noodkreet van Cor Brom „Nederland is vér
geven van de heroïne en de cocaïne en het
wordt steeds erger" heeft weerklank gevon
den.
„Op dè Zeedijk zie Je kinderen van een jaar
of twaalf die zich inspuiten. Er moet echt iets
worden gedaan. Daarom roep ik ouders van
verslaafden op uit hun anonimiteit te treden,
net als ik, en zich achter mij te scharen. Sa
men staan we sterk tegenover de rijke
macht van de drugs. Ik zou willen schreeu
wen: schaam u niet langer voor uw kind.
Kom er voor op".
PIET SNOEREN
Cor Brom, oprichter
van de Partij van
Oudere van
Drugsverslaafde
Kinderen
men. Bovendien moeten de verslaafden in
zo'n inrichting een liefdevolle begeleiding
krijgen. Ik heb namelijk nog niet één ouder
horen zeggen: mijn kind is verslaafd geraakt
omdat het niet deugt, omdat het slecht is.
Integendeel, het blijken allemaal heel lieve,
aardige kinderen te zijn".
„Dus moet je ze ook zo aanpakken: lief en
aardig, vol begrip. Daarbij zou je vrijwil-
ligersteams van ouders kunnen Inschakelen
die helpen bij de heropvoeding van de kin
deren. Door samen te sporten bijvoorbeeld
(Ik ben zelf sportlnstructeur van beroep en
wil er mijn vakkennis dolgraag voor Inzet
ten), door ze een vak te leren of door hun
schoolkennis op te halen".
Dan komt zo'n afgekickt kind weer vrij. Bom
heeft het zelf meegemaakt met een van zijn
twee verslaafde zoons, zij het dat die de ont
wenningskuur onderging in de gevangenis
rtij van Ouders van Drugsverslaafde
ve ideren: geen tranen maar daden
ar
3n
ng er leven is, Is er hoop. Dat Is het motto van de
Ij van Ouders van Drugsverslaafde Kinderen,
rvan de oprichtingsvergadering volgende week
nsdag in Amsterdam wordt gehouden. „Maar zet
ilsjeblief bij dat alleen sympathisanten welkom
vraagt initiatiefnemer Cor Bom. „Niet die zoge
nde voorstanders van drugsgebruik. Ik heb ze
meegemaakt op ouderbijeenkomsten. Dan gaan
ipenlijk zitten spuiten; zo van' zie je nou hoe ge-
ig heroïne maakt? Maar niemand kan me vertel-
dat je gelukkig bent als je in de goot ligt. En daar
en de verslaafden in de goot. Ze zijn totaal
egeld. Ze kennen geen fatsoen en normen meer.
Japen zelfs met hun kleren aan om prrrt het bed
e kunnen schieten en stuf te gaan kopen".
tol
^ieei
JÊTlan
r r
top
een vader die het leven van twee zoons
drugs vernield heeft zien worden, praat
Bom verrassend rustig, bijna afstande-
over het vraagstuk. Hoezeer de ellende
tot de lippen is gestegen, blijkt pas
ier hij zich ergens in het gesprek laat
Hen: „Ik speel wel eens met de gedach-
in knokploegen, bestaande uit ouders
[de verslaafden van de straat halen en
opbergen zodat ze kunnen afkicken; in
voormalig Limburgs klooster bijvoor
ddat ik kan kopen". Hij schrikt er zelf
en corrigeert: „Dat mag natuurlijk niet.
is In strijd met de wet. Je mag geen el-
*1* rechtertje spelen. Maar laat er dan in
wielsnaam een wet komen die afkicken
Tcht stelt".
ïderland bestaat al sinds een jaar de
ting Ouddrs van Drugsverslaafden,
ct die de nieuwe partij niet overbodig?
gendeel". vindt Bom. „De Stichting
ervan uit: een kind is verslaafd en daar
en wij ouders verder niets aan verande-
We moeten zo'n kind loslaten om ons
lijk en gezin te redden. We moeten
^-yftomen dat we er onderdoor gaan. In
groepen putten deze ouders uit elkaar
2^-acht om de moeilijke stap te zetten en
verslaafde kind de deur te wijzen. Na-
jk ben ik ook bij die Stichting geweest.
15 25 40 lieve, aardige dametjes. Allemaal erg
g Maar ze vergeten dat de ouders het
zijn wat er voor een junk overblijft.
.MM i worden overal gediscrimineerd. De
™^™Ten ruiken als het ware dat iemand een
is, en ze wijzen hem automatisch af.
an die Stichting wel leren: hoorn op de
als hij probeert te telefoneren, deur
als hij aanbelt, maar wat krijg je? Ik
sn moeder gesproken die de hoorn er
laad op heeft gegooid toen haar zoon
om geld voor de tandarts. Ze dacht
it een smoes was, dat hij het geld no-
id voor heroïne. Later bleek dat hij in-
id dringend naar de tandarts moest,
ouw is er helemaal van overstuur ge-
Ze kon 's nachts van wroeging geen
leer dicht doen".
>rs hebben het volste recht om hun
icht te zoeken bij gespreksgroepen
bevrijdend kunnen uithuilen. Maar ik
r liever actie in plaats van te huilen,
straat op. Reageer. Je kunt je tijd be-
iteden dan met huilen. Daarom heb ik
Ie partij opgericht. Om de mensen te
Iseren. Ze hebben gewoon een knok-
>dig. Dat ben ik. Een vechter. Ik
me er niet voor om met mijn twee
lafde zoons voor de draad te komen. Ik
iet mijn foto in de krant. Door zo de
te mobiliseren, krijg je macht en
moet je hebben, wil je de overheid
eindelijk eens iets te doen".
igduizend
Om denkt de reden te kennen van het
Ie overheidsbeleid inzake drugsbestrij-
Amsterdam telt ongeveer duizend of-
geregistreerde verslaafden. Maar ik
jezien mijn ervaringen van de laatste
dat het er tienduizend zijn. Het lande-
otaal schat ik op zestigduizend. En er
n er dagelijks bij. Neem mijn eigen
okter. Ik woon hier toch in een keurige
wamse volksbuurt, niks geen afbraak-
>f zo. Toch ziet mijn huisdokter elke
entallen nieuwe gevallen zijn wachtka-
linnenkomen. Nou: als je weet dat een
afde per dag wel 1.400 gulden aan
>e kan uitgeven, dan kun je nagaan
miljoenenbedragen er bij de handel in
>el zijn. En daarvan pikken volgens mij
Hde overheidspersonen een graantje
Dat moet wel. Anders hadden we het
iem al lang opgelost. Zo moeilijk is het
>ok weer niet. Dus heb ik het sterke
leden dat er bij de overheid mensen
die geld aan de heroïne verdienen",
citeert met Instemming dr Van Brussel,
nden aan het drugsteam van de Am-
imse Geneeskundige en Gezondheids-
l, die drugsverslaving een volksziekte
t. „Ik heb op de advertentie waarin ik
standers zocht, honderden brieven ge-
n. En bepaald niet alleen uit de grote
n, zoals je zou denken. Hier. Limbricht,
shoorn. Beegden, allemaal nog nooit
ehoord. Balen ellende zijn er door mijn
inbus binnengekomen. Ouders die zich
san auto hebben gegooid, die zich een
door het hoofd hebben gejaagd. Ont-
le huwelijken, dat vooral. Want hoe
)«t? Vader zagt: dat kind eruit; moeder
zegt: geen sprake van. Moeder wil hem geld
geven, vader niet. Die conflicten worden dan
nog aangewakkerd omdat verslaafden ver
schrikkelijk slim zijn. Ze weten enorm op je
gevoel te werken".
Onder de reacties die Bom op zijn adverten
tie („Bent u wanhopig? Wij ook") kreeg, be
vond zich ook een brief van een psychothe
rapeut. Hij werkt in het ziekenhuis van de
Vrije Universiteit te Amsterdam en heeft als
zodanig veel met verslaafden te maken. „Uit
ervaring kan ik zeggen", schreef hij Bom,
„dat het voorkomt dat aanvankelijk totaal
niet gemotiveerde mensen bij langer verblijf
in het ziekenhuis (doorgaans om medische
redenen) wel gemotiveerd raken om af te
kicken, mits er een goede opvang is. Van
enkelen is mij bekend dat ze thans nog
clean zijn. Hiermee wil ik zeggen dat de vaak
gehoorde kreet „Als ze vrij zijn, zijn ze toch
binnen de kortste keren weer aan de heroï
ne" niet altijd opgaat".
Een duwtje
Deze brief heeft Cor Bom zeer bemoedigd.
„Er blijkt uit dat het waar Is wat ik altijd zeg:
als je de verslaafden een duwtje geeft, lukt
het best". Dat duwtje moet er komen in de
vorm van een wet die afkicken voor verslaaf
den verplicht stelt. Actiepunt nummer één
van de nieuwe partij. Bom categorisch: „De
wet moet het mogelijk maken verslaafden al
naar gelang de mate van hun verslaving van
hun vrijheid te beroven en op te sluiten in
een inrichting waar ze niet uit kunnen. Maar
die opsluiting mag niet berusten op een
krankzinnigheidsverklaring, zoals sommige
mensen nu willen, want gek zijn verslaafden
niet, hoewel topverslaafden er dicht bij ko-
„En dan durven ze nog Ie zeggen dat heroïne gelukkig maakt".
