- DENNIS
THATCHER
synoniem voor nuchterheid
Idt "9
"VRIENDEN HEB
JE NIET
INDE
SHOWBIZ"
de man achter de Britse premier, begint er meer dan genoeg van te krijgen
I!
Het duo Maywood, de zusjes De Vries uit het Friese Uitwellingerga, alias Alice
May en Caren Wood, is inmiddels een gevestigde naam op het Nederlandse
popfront. Na de eerste hit „You treated me wrong", volgden in korte tijd „Mo
ther, how are you today", „Late at night" en „Give me back my love". In meer
dan dertig landen zijn hun nummers te beluisteren. De elpee „Maywood" staat
momenteel hoog genoteerd op de Nederlandse hitlijsten. „Mother how are you
today" is ook in het Duits en in het Spaans opgenomen. Er staan inmiddels weer
twee singles op stapel: „Distant Love" en „Manou, Manou, Manou". Het succes
lijkt niet te stuiten.
LLINGERGA Het leven van het
volle duo Maywood speelt zich af
opnamen voor televisie en radio en
ens in het land (in discotheken of
personeelsavonden). Gemiddeld
ze tweemaal, soms driemaal per
op. Samen met hun vader en broer
n de zusjes De Vries uit het Friese
ingerga, ofwel Alice May en Caren
bijna dagelijks hun thuisbasis om
lometers verderop een zaal „plat"
len. Met behulp van een begelei-
iand passeren de hits de revue. De
tamper „Late at night" blijkt telkens
de uitsmijter te zijn. Het publiek
onmiskenbaar duidelijk dat een
i zegepraal realiteit is geworden,
kleedkamer pakken de zusjes hun'
outfit in; hun broer sjouwt met ap-
ur. Een vriendelijke groet voor de
n achter de schermen en even later
tet viertal in een comfortabele auto,
g naar het volgende optreden,
ig uit het leven van een duo dat het
ikt heeft, dat nationaal en internatio-
i doorgebroken, een plaats in de
iz heeft veroverd, dat even gemak
voor de Zweedse en Duitse televisie
lis tijdens de kermisweek in een wil-
Ige plaats, dat kortom be-
i, maar ook publiekelijk bezit is.
»an de andere kant: twee zangeres
ver wie geen wilde verhalen de ron-
len, over wie sensatiebladen geen
Haaltjes weten te melden en die
i bij hoge uitzondering in de Gooise
5 zijn te signaleren om via parties en
jsten hun populariteit langs een an-
reg dan de louter muzikale nog ver-
I te schroeven. Maywood dus, syno-
voor nuchterheid en het vermogen
Btiveren.
U tot voor kort werkzaam in de ver-
g en Caren die zich door studie
fste vijf talen eigen maakte, maar
werigens niet mee te koop loopt. Tot
Irie jaar geleden traden ze op als de
^l's, „maar al9 je daar in Duitsland
■■■Ian kwam, dachten ze dat je aan
ttiek deed". Er moest dus een ande-
im komen en als Maywood oogsten
inde Alice May en de donkere Caren
alom succes. Als ze een hit hebben
ord, denken ze alweer aan de vol-
opname. Daarom is het tweetal va-
vinden in de studio in het fraaie huis
vellingerga („ons werkhok") dan on-
jer s felle schijnwerpers van de publici-
ktie
\Caren bij de concerten de leiding,
laat Alice zich het meeste horen. Alle
OOf van Maywood worden door Alice
(reven en op muziek gezet. Ze be-
Inu tien instrumenten. „Dat schrijven
I verschillend. Soms duurt het erg
soms vloeit het in éèn keer uit de
In de studio, een kleine kamer van
ngalow, wordt het idee van Alice ver-
Is door beiden uitgewerkt. Alice zet
jiziek. instrument na instrument, op
nd. Caren zingt daarna de tekst in.
roet lemo's gaan naar promotor Pim
tisch nan- die 'n overle9 met Caren en Ali-
Ipaalt welke compositie op single
amg uitgebracht. Daarna wordt het num-
I definitieve vorm opgenomen,
schrijft haar liedjes bij voorkeur in
(gels. „In die taal schrijf ik gemakke-
Bn beter, hoewel ik ook wel minder
i teksten heb. „Mother how are you
is er een van. Hij was wel duidelijk
voelig".
litse versie „Mutter, sag geht es dir
gut?" is zo mogelijk nog gevoeliger, terwijl
de Spaanse versie melodieuzer klinkt. Een
Nederlandse versie ontbreekt.
Alice en Caren hebben het druk, maar ze
zien de resultaten van hun vhjchtzame ar
beid. Binnenkort krijgen ze een gouden
plaat voor hun eerste elpee. De gouden
versie van de Story-elpee, waarop ook
Maywood te horen is, siert al een wand.
„Hoe het is om beroemd te zijn? Om jezelf
voor de televisie te zien, om je eigen mu
ziek voor de radio te horen en je foto's
overal te zien? Je kijkt er heel anders te
genaan dan vroeger. Natuurlijk hadden wij
vroeger ook mensen die we voor de televi
sie zagen en van wie we kapot waren.
Maar als je het zelf meemaakt is het heel
anders. Je moet nuchter blijven en je
steeds weer bewijzen", zegt Alice.
Dat er hard gewerkt wordt om het succes
te consolideren ligt voor de hand. „Je
moet die lijn vasthouden hè? Het is kei
hard werken en erg vermoeiend".
Frustratie
Het grote publiek lijkt daar wel eens an
ders over te denken en ziet zo'n optreden
als een „makkie". Even op de bühne, wat
play-backen, applausje, inpakken en weg
wezen. Als je Caren en Alice echt kwaad
wilt krijgen moet je met deze volstrekt
foute zienswijze aankomen. Ze zingen
altijd „echt" en alleen de begeleiding staat
op de band; het is derhalve slechts half
play-back, maar dat schijnt Jan Publiek
doorgaans niet te willen geloven. De zus
ters trachten deze „play-back-frustratie"
wel weg te nemen door bij optredens wat
van de tekst op de plaat af te wijken.
Alice May en Caren Wood zijn al vanaf hun
jeugd bezig met muziek. Ze traden voor
het eerst echt op in de operette „lm weis-
sen Rössl" in Apeldoorn. De zusjes waren
toen elf en dertien jaar oud. Later leerde
Alice gitaar spelen. Zij was ook nog tam-
bour-maïtre van een drumband. Caren
trad een paar maal op als zangeres in een
bandje. Als leden van een klein koor zon
gen ze veel voor gehandicapten en in ge
vangenissen. De muziek nam in de loop
van de jaren een steeds groter deel van
hun vrije tijd in beslag. Toch konden Ca
ren en Alice er niet van leven. „We hadden
wel leuke optredens. Vooral in de week
ends, maar als je in Nederland geen hit
hebt, dan heb je ook geen werk", aldus
Alice.
Meelevend
De voorbereidingen voor de shows vinden
vrijwel allemaal plaats in Uitwellingerga.
waar de familie De V^ies nu zo'n vier en
een half jaar woont. "Uitwellingerga leeft
overigens wel mee met het beroemde duo.
„Vooral de lagere school", vertelt Alice.
„Als we een nieuwe plaat uitbrengen, slui
ten de leerlingen weddenschappen af over
de noteringen in de Top-40". Voordat de
familie De Vries naar Uitwellingerga kwam,
woonde ze in Apeldoorn. Oorspronkelijk
zijn ze echter afkomstig uit Harlingen.
„In het begin was het helemaal te gek",
zegt Caren. „Elke dag luisterde je con
stant naar de radio. Na „You treated me
wrong" hebben we het niet meer bijge
houden". Alle tv-optredens worden wel
vastgelegd op de video. De zusters zijn
lang niet altijd in de gelegenheid hun eigen
optredens voor de televisie te zien, omdat
meestal op hetzelfde tijdstip concerten in
het land op het programma staan.
Tomaat
Dat hun optreden niet altijd wordt gewaar
deerd, ondervinden de zusjes De Vries af
en toe aan den lijve. Tijdens een show krij
gen ze wel eens een tomaat naar zich toe
gegooid, maar dat accepteert Maywood
als het risico van het vak. Ook het optre
den voor een verkeerd publiek behoort tot
die risico's. Tijdens een dorpsfeest trad
Maywood thuis. Links Alice May en rechts Caren Wood.
Maywood eens op voor een tentvol „pun
kers". Alice: „Dat concert zal ons nog lang
heugen. Al die punkers in de tent, terwijl je
„Mother how are you today" staat te zin
gen".
Bij het vak hoorde in het verleden overi
gens ook dat collega's wel eens probeer
den de zusters vlak voordat ze ,,op"
moesten uit hun concentratie te halen.
Zonder succes overigens. Tegenwoordig is
dat geen punt meer en is de verhouding
met de collega's prima. Hoewel: „Echte
vrienden heb je niet in de showbiz. Wel
oppervlakkige kennissen".
Zoals blijkt, heeft het vak voor- en nade
len, maar de positieve aspecten overheer
sen toch. Met plezier en enthousjasme
werken Alice en Caren voort aan hun car
rière. Een loop6aan, die hen misschien in
de naaste toekomst naar de Verenigde
Staten voert, waar het publiek nu al ver
trouwd wordt gemaakt met de naam en de
muziek van Maywood. Als het lukt zal het
de eerste keer zijn dat een Fries duo groot
internationaal succes oogst. En alle echte
Maywood-fans, inmiddels verenigd in een
fanclub met enkele honderden leden, zul
len maar al te graag beamen dat dit volko
men verdiend is.
AREND B. VAN DER MEULEN
pp LI TC
Alice en Caren
De Vries in hun
eigen
„werkhok'". Hier
worden de hits
geboren.
ht in
EN-
taan
fen
|k aai
fe eer
lenis i
Hoewel ze al acht-
laanden aan het bewind
Groot-Brittanniö er
aan wennen dat het
eerste maal in de ge-
een vrouwelijke
h nog wel getrouwde
Br heeft. In plaats van
Hrst lady" (eerste dame),
de Britten er altijd een
I hebben, is er nu in
hg Street 10, waar me-
ift b.V. Thatcher woont, een
Ie heer". Hij heet Dennis
Her en is een 65-jarige
Koneerde zakenman, die
t bijverdient als com-
ris van enkele florissante
bedrijfjes. Zijn tijd
Lhij bij voorkeur door
fspelen.
Dennis Thatcher, heel
l-Brittanniö noemt hem
heeft nu tijd zat. In
ig Street 10 zit hij er
il een beetje verveeld
een piet snot. Op re-
raakt hij geen enkel
ihokkend onderwerp
Thatcher neemt hem
ins mee naar ceremonië-
gteurtenissen of op haar
Ie reizen, maar dan wan-
Dennis altijd achter en
naast haar mee. Net
6rins Philip dat doet als
van de Britse koningin
0th II. Maar met Dennis
|e toch nog meer de in-
dat hij aan de leiband
Intrigeert heel Groot- Dennis Thatcher, de man achter de premier.
Brittannië. Niemand benijdt
hem zijn ongewone positie; het
is hem trouwens aan te zien
dat hij er schoon genoeg van
begint te krijgen. Een tweede
ambtsperiode van vijf jaar voor
Margaret Thatcher zou Dennis'
dood kunnen zijn. Wat niet be
let, dat hij zich altijd heel be
hoorlijk gedraagt. Voor sommi
ge waarnemers is hij geknipt
voor het vak van nette heer
gemaal, die, wanneer hij zijn
vrouw-de-premier vergezelt,
nergens zijn eigen mening
voorop mag zetten.
Dennis Thatcher vermijdt on
gelukken door bij voorkeur te
praten over golf, rugby, auto's
en het weer in die volgorde.
Een goede borrel kan ook
langdurig het onderwerp van
zijn gesprek zijn, want hij
houdt wel van opkikkertjes. In
de zeldzame ogenblikken dat
hij zich door Iemand heeft la
ten verleiden om een politieke
opinie naar voren te brengen,
Is duidelijk gebleken, dat zijn
opvattingen nog radicaler
rechts zijn dan die van zijn
vrouw.
Als we het Londense satirische
tijdschrift „Private Eye" mogen
geloven, stort Dennis Thatcher
om de veertien dagen zijn hart
uit in een brief aan zijn vriend
William Deedes, een gewezen
conservatieve afgevaardigde
die al enkele jaren hoofdredac
teur is van het Londense dag
blad „Daily Telegraph", de
trouwste steunpilaar van de re
gering-Thatcher. Deze (uiter
aard verzonnen) correspon
dentie begint telkens met de
aanhef „Dear Bill". De bijval in
politieke, journalistieke en an
dere kringen is zo groot, dat
„Private Eye" de eerste jaar
gang van Dennis Thatchers fic
tieve briefwisseling in boek
vorm heeft laten verschijnen.
Die versie van „Dear Bill"
(prijs: 1.95 eng.pond) ver
scheen precies zes weken ge
leden in de Britse boekwinkels.
Het succes liet 'niet lang op
zich wachten: „Dear Bill" was
in de kortste keren een best
seller. Hoewel de eerste druk
uit 50.000 exemplaren be
stond. is het boekje al bijna
nergens meer in voorraad.
Bazin
In „Dear Bill" noemt Dennis
zijn vrouw-de-premier meestal
„de bazin", ofwel kortweg M.
In werkelijkheid spreekt de
echtgenoot van de Britse mi-
nister-president altijd bijzon
der liefdevol over haar. Hij
noemt zijn vrouw altijd Marga
ret en verbergt voor niemand
de grote bewondering die hij
voor haar koestert.
Margaret Thatcher-Roberts is
zijn tweede echtgenote. Ze is
10 1/2 jaar Jonger dan hij.
Dennis Thatcher was in 1942
gehuwd met een andere Mar
garet, die luisterde naar de fa
milienaam Kempson. Thatcher
diende als kapitein van de ar
tillerie op Sicilië, in Italië en in
Frankrijk. Na de oorlog volgde,
wat de Engelsen een „vriend
schappelijke" echtscheiding
noemen.
Thatcher leerde zijn tweede
vrouw kennen in 1947, op de
avond dat ze door de plaatse
lijke afdeling van de conserva
tieven van Dartford in Kent ge
kozen werd tot kandidaat voor
de volgende parlementaire ver
kiezingen. Ze trouwde in 1951,
kort nadat Margaret Roberts
de Lagerhuiszetel in het
kiesdistrict 'Dartford veroverd
had.
Tot voor enkele jaren was Den
nis Thatcher directeur van de
Burmah oliemaatschappij. Zijn
vrouw, de premier dus, zegt,
dat ze hem geregeld raad
pleegt over business-kwesties.
Politiek laat hij over het alge
meen ongemoeid. Sedert
1975, het jaar waarin zijn
vrouw leidster geworden is van
de Britse Tory-partij (de con
servatieven), weigert Dennis
zich te laten interviewen. Hij
steekt zich in^geen enkel wes
pennest en blijft voorzichtig op
de achtergrond. De houding
die Thatcher noodgedwongen
aangenomen heeft, noemt men
In Engeland (naar Amerikaans
voorbeeld) „a low profile" (let
terlijk: een laag profiel).
Uit zijn leven gegrepen
Zelf geniet hij, naar verluidt,
erg veel van de „Dear Bill"-
correspondentie in „Private
Eye". De inhoud van die fictie
ve brieven schijnt zó gegrepen
uit zijn leven. Het lijkt allemaal
zo echt, dat Downing Street 10
op een gegeven moment be
gon te geloven in een lek.
Bill Deedes, een pezig manne
tje met een slecht zittend
kunstgebit dat allerlei zonder
linge fluittonen veroorzaakt,
heeft hoofdredacteur Richard
Ingrams van „Private Eye" ooi!
op de man af gevraagd: „Ver
tel eens, Richard, wat zijn jouw
bronnen".
De „Dear Bill"-brleven worden
geschreven door Ingrams en
zijn medewerker John Wells,
die natuurlijk alles uit hun duim
zuigen, op basis van algemeen
bekende feiten. In een van de
brieven komt Dennis M's mi
nister van Financiën tegen, die
„rondhangt" In de hal van
Downing Street 10. Ze praten
over middelen om de Britse
geldomloop te beperken.
Waarop de echtgenoot van de
premier kameraadschappelijk
zegt: „Dat Is toch eenvoudig:
je zet gewoon een nationale
collecte op touw, net zoals we
tijdens de oorlog aluminium
keukengerei ingezameld heb
ben. Daarnaast steek je het
surplus-geld gewoon in
brandl".
Over zijn eerste persoonlijke
ontmoeting met prins Philip
schreef Dennis: „Bill, Ik zeg het
Je, hij is een van de onzen; een
echte ouwe reus, die net zo
graag een borrel lust als wij".
Berucht
De brieven staan vol goif- en
andere sportmetaforen, die
door Dennis Thatcher werkelijk
gebruikt worden in conversa
ties met vrienden en kennis
sen. De schrijvers van zijn brie
ven kennen hem dus erg goed.
Het satirisch blad „Private
Eye", dat om de veertien da
gen verschijnt en een oplage
heeft van 140.000 exemplaren,
is berucht wegens zijn vaak
zeer acurate en niet altijd flat
terende onthullingen over poli
tici en andere prominente Brit
ten.
In zijn 19-jarig bestaan is „Prk
vate Eye" (de bijnaam die in
Amerika wordt gegeven aan
een privë-detective) al ontelba
re keren voor het gerecht ge
sleept. De talrijke processen
hebben Richard Ingrams, die
tegelijk de uitgever van het
blad Is, al veel geld gekost. In
grams zit met een kleine staf
op een triest kantoortje in Lon-
dens Soho. Hij heeft weinig ad
verteerders en leeft van de
trouw van zijn lezers. Enkele
bekwame Journalisten uit Reet
Street helpen hem. Zijn schok
kende onthullingen en bijtende
spot veroorzaken grote toom.
„Private Eye" wordt door vé
len gevreesd en gehaat, maar
niemand zou het blad willen
missen. Vooral de „Dear Bill"-
correspondentle Is een 14-
daagse „must".
ROGER SIMONS
