In Engeland
zagen ze
niet dat ik
briljant ben
*arsons stoeit met kaarten
'ien nieuwe-oude platen van
Concertagenda
PLATEN
(ARK FOGGO:
IVERSUM HU
olijke ogen,
dynamische
praat en lacht
Grappen
hdt bij per dozijn
I de mouw van
tamelijk geba
lde, gewatteerde
en spontaan
I hij mensen op
ïchouder om ken-
fmet ze te maken.
brok uitbundig-
levenslust en
moedigheid
jalt hij uit, deze
Jir Foggo die met
single „New
Ie Neder-
tipparade
Openschoot Maar
üng met
ibuutelpee
!ing My Life
iy waarvoor hij
i de teksten als
muziek schreef,
een andere
kennen. Hij
1-36 floedserieus, op-
16-41 fdig, geënga-
en hanteert
1-27 pen op een som
soms zelfs
7-31 irtgallige,
it c<r.
ingzj
n.paf zo?", roept hij
lasd uit, terwijl
wenkbrauwen
de inplant van
gemillimeterde
3-33 I" klimmen. „Nooit
L Voflefen, ik moet
Tsjegr weer eens snel
:ellinjr de psychiater
fi". Mark kan het
f-43 j laten: hij moet de
k22 iiiek uithangen.
17x1 V niet voor lang,
m leeP hij beseft zelf
en, I dat teksten als
:35 3ry day in every
27-27, things get a little
rse (Political
i The good ti
ne" (Memory
j niet bepaald
turend zijn. „Maar
betekent niet",
t hij ter verdedi-
„dat ik het
i niet zie zitten of
simist kunt la
ten doorgaan. Juist nü
vind ik allés tof. Het
gaat me toch voor de
wind. Een prima be
geleidingsgroep, een
uitstekende platen
maatschappij en al
een beetje bekend
heid als zanger. Wat
wil je nog meer?".
liet oude
liedje
Mark Foggo in ieder
geval niets meer. Al
de wensen die op zijn
verlanglijstje stonden
toen hij op vijftienja
rige leeftijd zijn ge
boortestad Liverpool
verliet, zijn nu uitge
komen. Gelukkig
maar", constateert hij,
„want ik raakte er
knap down door, dat
het allemaal maar
niet wilde lukken. In
Londen, waar ik toen
naar toe trok en dat
het paradijs heette te
zijn voor talentvolle
muzikanten, kreeg ik
geen voet aan de
grond. Daar zag men
maar niet in, dat ene
Mark Foggo een bril
jante vent was. Met
muziek maken kon ik
er dus niet m 'n kostje
verdienen, vooral om
dat daar duizenden
groepen waren die
aan de bak wilden
komen. Met borden
wassen, achter een lo
pende band staan en
straten vegen wèl,
maar dat waren zulke
rotklussen dat ik het
snel had bekeken. Ik
heb toen m'n biezen
gepakt en ben naar
Noorwegen gegaan.
Maar daar stond me
nog meer ellende te
wachten, omdat daar
op muzikaal gebied
doodgewoon niets te
doen is. Van een
vriend hoorde ik dat
Nederland een land
was, waar je als "ar
tiest goed kpn opere
ren. Waar je boven
dien slokken geld kon
verdienen, wanneer
je zeven avonden per
week wilde werken.
Nou, dat wilde ik wel.
Hoe meer werk, des
te liever".
Anderhalf jaar gele
den toog Mark naar
Nederland, nestelde
zich in Leeuwarden
en sloot zich aan bij
de Friese jazzrock-
band Pavone. Maar al
snel hield hij deze
groep voor gezien,
omdat hij meer voor
New Wave/Ska-songs
voelde. Hij formeerde
de van-alles-wat-for-
matie „The Secret
Meeting" en won
deze groep de tweede
plaats op het Talen
tenjacht dat in het
voorjaar door o.a. Mu
ziek Expres, Mars
Ariola wérd georgani
seerd. Van laatstge
noemde platenmaat
schappij kreeg hij
overigens geen
tract aangeboden, wèl
van Polydor waarbij
hij dan ook zijn de
buutelpee maakte.
Vol trots wil Mark,
die geen Nederlands
spreekt omdat ieder
een in het Engels met
hem wil converseren,
iets kwijt over de be
zetting van The Se
cret Meeting, die be
staat uit toetsenspeler
Willy Huisman (van
Pavone), bassist Mei
vin van Dijk, gitarist
Simon van Veen (bei
den van de funkband
Deuce) en de Britse
drummer Steve Keen,
die op het punt stond
weer naar zijn ge
boorteland te vertrek
ken. „Een formidabe
le groep", stelt hij iet
wat zelfgenoegzaam
vast. We hebben van
alles wat in huis. Reg-,
gae, funk, jazz, rock
en new wave. Onze
muziek is daarom ook
moeilijk te omschrij
ven. Heel algemeen
zou je kunnen zeggen
dat we lekker harde,
energieke muziek
maken in de trant
van The Cure en Eric
Burdon die vooral
„dansbaar" moet zijn.
Want elk optreden
van ons moet één
groot feest zijn. De
hele zaal moet swin
gen, dansen, klappen
en zingen". Contact
met het publiek
noemt Mark belang
rijk. Hij hield zijn
hart dan ook vast,
toen hij afgelopen
september moest op
treden op het Rotter
damse New Pop Fes
tival. „Maar dat viel
gelukkig ontzettend
mee. Na ons eersfe
nummer al raakte ons
publiek in een feest
stemming".
„Mijn tekstengeeft
hij uiteindelijk toch
toe, „zijn inderdaad
niet zo vrolijk. Maar
heel de wereld is er
toch niet naar om joli
ge nummers te schrij
ven. Overal om ie
heen zie je ellende,
armoede, gebroken
relaties en schijnhei
ligheid en dat zit me
geweldig dwars. Ove
rigens heb ik met
mijn schrijverij niet
de bedoeling om te
wereld te veranderen.
Ik ben geen hervor
mer en ook geen idea
list. Bovendien herin
ner ik me uit de ge
schiedenisboekjes van
vroeger, dat er in de
prehistorie ook al zo
veel narigheid was.
Aan onze wereld valt
dus niet te sleutelen
LUDUINA
SALTERS
^VERSUM —r „De tweede plaatxijdc
een zekere continuïteit Het begint
het titelnummer The Turn of a
fy Card, dat aan bet eind nog eens
herhaald". Ja maar Alan, dat wil
j niet zeggen, dat het een project is zoals
les of Mystery and Imagination en I Ro-
i Alan Parsons kijkt wat beteuterd. „Ik
de eerste die toegaf, dat Eve gewoon
Icollectie nummers was en als „project"
'j niet zo geslaagd was. Deze plaat gaat
al over het gokken met kaarten".
Parsons en compagnon Eric Woolfson
m vorige week even in ons land om hun
■e elpee The Turn of a Friendly Card te
interen. Hiervoor hadden ze de Wisse-
■studio, gelegen in het bosrijke Gooi, uit-
'ht. In gezelschap van gitarist Ian Bairn-
77 zanger Elmer Gantry reist het duo mo-
IfeeV door Europa om de plaat onder de
lacht te brengen. Promotie is óh zo belang-
niet waar? Op tijd komen is er echter niet
let gezelschap arriveert twee uur later dan
heling is en mist de „lekkere hapjes".
Niets nieuws
In de riante studio 1 klinken de eerste tonen
van de nieuwe plaat. Anderhalf uur later is het
duidelijk. Bij Parsons niets nieuws onder de
zon. The Turn of a Friendly Card is een per
fect geproduceerde langspeler, die muzikaal
gezien geen haar afwijkt van I Robot of Pyra
mid.
Na het beluisteren moet er wat aan de promo
tie gedaan worden. Dat is tenslotte het doel
van de komst naar Nederland. In een rustig
hoekje van het gigantische Wisseloord-com
plex zegt Alan: „De basis van de elpee hebben
we in Engeland opgenomen; daarna zijn we
naar Miinchen vertrokken om de orkestpar
tijen op de band vast te leggen. Daarvoor heb
ben we het orkest van Eberhard Schoener ge
bruikt.
Alan en Eric werken in stukjes en beetjes.
„Eric komt bij me met een band vol geluiden
en ideeën en daaruit komt op een gegeven mo
ment een elpee tevoorschijn". The Turn of a
Friendly Card is inmiddels een jaar oud en
voor Erie Woolfson en Alan Parsons alweer
verleden tijd. In november gaan ze aan een
nieuwe elpee beginnen. We willen de eersten
zijn die met een video-disc op de markt ko
men, maar het moet geen opgenomen concert
worden zoals bij de Blondie- en Gary Numan-
video's. We schrijven een verhaal maken er
muziek bij en gebruiken acteurs om het project
uit te werken".
Werkwijze
Ian Bairnson (ex-Pilot), die niet alleen als stu
dio-muzikant met Alan Parsons heeft gewerkt,
maar ook met grootheden als Kate Bush, Steve
Harley en Chris Rainbow, wil best wat over
Parson's werkwijze vertellen. Hij heeft bij de
presentatie van de langspeler met een gezicht
van „wat doe ik hier eigenlijk" een beetje ach
teraf gestaan. „Je hebt veel vrijheid bh Alan
zegt hij. „Er staat niets op papier. In de studio
luister je naar wat er al op de band staat en je
speelt dan, in de sfeer die inmiddels is ont
staan, een solo. Als Alan die goed vindt, wordt
hij onveranderd opgenomen. De grootste uitda
ging is zonder bijgeluiden te spelen. Zodra hij
het pakken van een akkoord hoort of het plec
trum op de snaren moet het over. Je kunt ook
niet zomaar even je gitaar stemmen en spelen
zoals bijvoorbeeld bij Kate Bush. Alan ver
trouwt op niemands gehoor. Alles wordt met
een apparaat gesteipd. Daardoor klinkt alles zo
zuiver en krijg je een perfect, bijna een té per
fect produkt
Ian heeft, evenals Alan Parsons en Eric
Woolfson, veel bewondering voor Chris Rain
bow, die veelvuldig op het album te horen is.
„Zonder dat er één noot op papier staat, zingt
hij de mooiste harmonieën. Die man is wat dat
betreft een genie".
De elpee ligt inmiddels in de winkel en zal in
Nederland goed zijn voor een verkoop van
naar schatting 20.000 exemplaren. Dat bete
kent dus weer geen goud voor Parsons. Wat
dat betreft zou hij beter naar Amerika kunnen
verhuizen, want daar wordt hij aanbeden.
Daar zal ook The Turn of a Friendly Card wel
weer een gigantisch succes worden.
HANS PIëT.
18 oktober Girlscbool, Paradiso in Amsterdam
18 oktober The Photos, Exit in Rotterdam
18 oktober The Health Band, Paard van Trqje in Den
Haag.
19 oktober Robert Palmer, Congresgebouw in Den
Haag.
19 oktober Weather Report, Jaap Edenhal in Amster
dam.
24 oktober Rex Rea Son Bluesband, Paard van Troje
in Den Haag.
24 oktober Matchbox, Paradiso in Amsterdam.
25 oktober Poison Ivy, Paard van Troje in Den Haag.
Voorprogramma: Fresh.
30 oktober Leonard Cohen, Concertgebouw in Amster
dam.
31 oktober Skids, Paard van Troje in Den Haag. 999,
Paard van Troje in Den Haag.
31 oktober Mitch Ryder, Paradiso in Amsterdam.
The Specials More Specials (2 Tone)
Met „Gangsters" op hun eigen 0 Tone-label keerden The
Specials zich begin '79 tegen de grote platenmaatschappijen
en de managers. De aanstekelijke ska-klanken luidden een
trits hits in en groepen als Madness en The Selecter deel
den op hetzelfde label mee in het succes. Plotseling brak
echter het besef door dat het gevaar dreigde ingekapseld te
worden in de vermaledijde muziekindustrie. De leider van
The Specials, Jerry Dammers, vond dan ook dat 2 Tone
een grote verantwoordelijkheid was geworden. „We beïn
vloeden de mensen door onze keuze en dat is niet de be
doeling. Maar ik denk dat het nu rustiger wordt. Ik geloof
niet dat al onze platen hits zullen worden".
De tweede elpee „More Specials" lijkt deze bewering van
Jerry Dammers te bevestigen. Minder tot de verbeelding
sprekende muziek met op kant 1 een mengeling van ska,
blue beat en regelrechte soul. Kant 2 lijkt uitsluitend een
uit de hand gelopen grap te bevatten. Een ritmebox, een
achtergrondkoortje en Mexicaanse trompetjes vormen hier
de hoofdbestanddelen. De van „More Specials" afkomstige
en op single uitgebrachte „Stereotypes" kan nog wel een
hit worden, maar na een paar nummers weten we wel dat
The Specials de muzak (muziekbehang) op de hak willen
nemen. Om daarvoor een hele plaatkant vol te spelen, is
wat teveel van het goede. De titel van deze elpee had beter
kunnen luiden: „No More Specials".
TvR
The Meteors
Hunger (EMI)
Na de opnamen
van de debuut-LP
Teenage Heart is
er bij de Meteors
flink de bezem
door gehaald. Zo
zette de sterk do
minerende zanger
van de groep,
Hugo Sinzheimer,
de hele ritme-sec
tie aan de kant.
In de nieuwe sa
menstelling met
één gitarist min
der trok het ge
zelschap in april
van dit jaar naar
de studio van de
Dui tse prod ucer
Conny Plank in
Keulen voor de
opnamen van
Hunger. Deze
oosterbuur maak
te naam als pro
ducer met platen
van Brian Eno,
UI tra vox en
DEVO. De nieu
we Meteors-LP is
in vergelijking
met Teenage
Heart een duide
lijke stap vooruit.
Plank zorgde
voor een gladde
productie en Der
Sinz en Co voor
composities waar
eigenlijk maar
weinig mee mis
is. Met uitzonde
ring misschien
van een minku
kel als Cindy. De
Sinz-Band"
In, die uitermate
geschikt is voor
een donkere, re
genachtige na
middag in okto
ber. Together Too
Long tenslotte is
een voor de hand
liggende single
keus. Ondanks
speelt op safe
aantal
teloos meezingba-
re stukken als
Candy en Mon
day Night Exile.
Hoogtepunten op
Hunger zijn er in
de vorm van de
swing van Bom-
bitta, waarin Sin
zheimer zingt als
het verlegen
broertje van Gra
ham Parker en de
lichtgevoelige
ballad No Way
een peperdure re
clamecampagne
die aan de release
van Hunger voor
afging, dreigt
voor de derde
keer in successie
een prima hitsin
gle van deze „on
Nederlands
goeie" band te
floppen. De Mete
ors verdienen
meeF' N.M.
Police Zenyatta Mondatta (CBS)
De verrassing is eraf. De sound bekend. Met deze twee ge
gevens dook de Police de Nederlandse Wisseloord-studio's
in en werkte dit jaar aan de-opvolger van de1 zeer succes
volle elpees Outlando's d'Amour en Regatta de Blanc. El
pees die voor het eerst een reggae-rock concept lieten ho
ren (Outlando's) en vervolgens de vervolmaking daarvan
(Regatta). Wat zou daarop volgen?
Het teleurstellende maar niet geheel onverwachte ant
woord is te vinden op Zenyatta Mondatta. Het Engelse
drietal handhaafde de succesformule en het resultaat is
wederom zeer luisterbaar, doch dit keer niets meer.
De koude rillingen die Roxanne, The Bed's Too Big Wit:
hout You en Walking On The Moori bewerkstelligden, blij
ven deze hele plaat lang achterwege. Want de songs zijn
vlakker geworden, harmoniëren meer met elkaar. Minder
hoogtepunten en minder dieptepunten. Kon je op bepaalde
nummers van de vorige twee elpees even bijkomen en
adem halen voor de volgende weergaloze fusie van reggae
en rock, Zenyatta is een elpee van uitsluitend bijkomen.
Zenyatta is een plaat die het als debuutelabum evenwel
zeer goed gedaan zou hebben. Want de onmiskenbare rit-
mezwendel van Copeland, de dunne en soulvolle stem van
Sting blijven apart en vindingrijk. Maar haalt het bij lange
na niet bij het meer ongepolijste niveau van weleer.
AvdM
Herman Krebbers sal sijn ar
tistieke leven anders moeten
gaan inrichten. Wat er tot nu
toe de glorie van uitmaakte:
bet optreden als bewonderd
rioolsolist, fijnzinnig kamer-
muziekspeler, bekwaam con
certmeester van een van 'a
werelds beroemdste orkesten
is definitief herinnering ge
worden. Terecht spreekt bij
van geluk dat bij desondanks
als veelgevraagd en veelei
send pedagoog aan de toe
komst mag blijven werken, in
Amsterdam zowel als in Düs-
scldort.
Dit neemt natuurlijk niet weg
dat het ongeluk bij het afme
ren van de zeilboot van deze
niet-zeiler in de haven van
Durgerdam op 2 augustus 1979
een onverwacht einde maakte
aan een wereldcarrière, op de
kaart waarvan alleen Austra
lië en Indonesië nog witte
plekken vormden die echter
op korte termijn ook zouden
worden ingevuld. Die ontijdig
afgesloten carrière was 47 jaar
eerder begonnen toen de ne
genjarige in de dorpskerk van
zijn woonplaats Ede voor het
eerst in het openbaar optrad.
Had hij toen van een zekere
Johan Cruyff kunnen horen,
dan was zijn carrière mogelijk
al veel eerder beëindigd want
ten tijde van zijn debuut vond
Herman voetballen wel zo be
langrijk als vioolspelen waar
hij ook al van zijn vijfde jaar
at mee bezig was en wat toen
nog betere maatschappelijke
perspectieven opende.
Overigens heeft Krebbers al
eens eerder ernstig moeten
overwegen met vioolspelen te
stoppen. Dat was in 1973 met
in het vooruitzicht een jubi
leumseizoen met 85 solocon
certen in ons land. Een oog
aandoening leek toen een ern
stige handicap te worden maar
die wist hij gelukkig te over
winnen, mede met assistentie
van de pianiste Ans Torlau die
hij op het Amsterdamse Mu-
zieklyceum leerde kennen en
die zijn vrouw werd. Zij dien
de hem, toen de nood aan de
man kwam, niet alleen als
chauffeur, maar zij deelde on
gevraagd en soms onnodig zijn
plankenkoorts, al was het dan
in de solistenkamer want zij
waagde het niet in de zaal te
gaan luisteren uit vrees dat er
iets mis zou gaan. Natuurlijk
ging er wel eens wat mis maar
meestal alleen voor de kriti
sche oren van de solist zelf.
En nu resten dan de herinne
ringen aan dit vaak zo grootse
spel, groots in zuiver violis-
tisch opzicht, mede vanwege
de pure, volle, zangrijke, dik
wijls ook milde en rijkgescha
keerde toon, en verder groots
door de sterk doorleefde, maar
ook eerlijke en ongekunstelde
expressie die werd gevoed
door de romantische traditie
en die Krebbers in zijn gelief
de Italië de bijnaam „il Paga
nini olandese' bezorgde.
De romantiek heeft Krebbers
nooit verloochend, ook niet als
het ging om muziek uit andere
stijlperioden. Naar zijn opvat
ting is romantiek blijkbaar
niet alleen een stijl maar een
algemeen levensgevoel dat
zich altijd en overal beeft ge
manifesteerd. Hiermee moet
de luisteraar rekening houden
die een of meer van de tien
platen opzet die CBS bij Kreb
bers' afscheid van het concert
podium zojuist op de markt
bracht. Het gaat om herpersin
gen van opnamen die tussen
1964 en 1967 werden gemaakt
toen het destijds al een jaar of
vijf bestaande Amsterdams
Kamerorkest met Krebbers als
vioolsolist, concertmeester en
incidenteel ook als dirigent
voor televisie en radio ging
optreden. Op de tien hoezen is
telkens een deel van de gevel
van het Amsterdamse Con
certgebouw afgebeeld (leden
van dit orkest waren soms ook
lid van het kamerorkest) met
daarvoor telkens een ander
porcelemen viool-spelend fi
guurtje, sierlijke of komische
volkskunst, afkomstig uit
Krebbers befaamde privé-col-
'ectie.
het bij deze technisch
gaans zeer acceptabele platen
die vrijwel steeds een uitste
kende indruk geven van
Krebbers' spel, bijna uitslui
tend om muziek uit de 18e
eeuw, late barok dus, rococo
en vroege romantiek. Kreb
bers als vioolsolist hoort u
vooral op twee aardige Vival-
di-platen, een met de „Vier
Jaargetijden" (no. 51210) en
een met vijf vioolconcerljes en
een concerto grosso (no.
51211), en verder op een plaat
met twee bekoorlijke vioolcon
certen van Haydn (no. 51209).
Natuurlijk is er ook een plaat
waarop Krebbers samenspeelt
met Theo Olof, zijn mede-leer
ling bij de legendarische Oskar
Back, met wie 'hij bovendien
een kwart eeuw een eerste or
kestlessenaar deelde, eerst bij
het Residentie-Orkest, later bij
het Concertgebouworkest Het
duo speelt op nr. 51208 een
dubbelconcert van Vivaldi, het
onvolprezen dubbelconcert
van Bach en daaraan voegt
Krebbers alleen nog het viool
concert in a klein van Bach
toe.
Op drie platen met uitsluitend
Italiaanse meesters hoort u
Krebbers afwisselend in solo
partijen, concertmeester of als
dirigent. Samen met de klave-
ciniste Janny van Weering en
het kamerorkest speelt hij op
nr. 51214 werken van Albino-
ni, Locatelli en Pergolesi (Ric-
ciotti). Dirigent is Krebbers op
nr. 51215 met werken van Be
nedetto Marcello, Manfredini,
Albinoni en Veracini en dan is
er nr. 51216 met negen frag
menten uit Italiaanse werken
die op de andere platen meest
al compleet zijn opgenomen.
Krebbers is ook dirigent op
plaat 51213 gewijd aan Tele-
mann, de grote rivaal van
Bach. Op deze aantrekkelijke
plaat staat de Don Quichotte-
suite, een andere, ongetitelde
maar even omvangrijke suite,
een sinfonia en een concertje.
De hoboïst Han de Vries en de
klaveciniste Leny van der Lee
zijn hier de solisten. Op plaat
51212 gaat Krebbers als con
certmeester schuil achter het
kamerorkest dat onder André
Rieu twee bekoorlijke symfo-
nietjes van Bachs tweede zoon
Carl Philipp Emanuel en Mo-
zarts de laatste tijd weer popu
lair geworden symfonie no. 29
uitvoert.
Deteeks wordt gecompleteerd-
met een recital-plaat waarop
Krebbers samen met de pia
niste Danielle Dechenne sona
tines voor viool en piano
speelt van Valentini (bewer
king Respighi), Schubert (opus
137) en Dvorak (opus 100).
Voor sommigen wellicht de
begeerlijkste plaat uit deze
veelzijdige serie.
JOHAN KASANDER
Herman Krebbers
