Amerikanen en Russen lijnrecht
tegenover elkaar in kernwapenoverleg
»g
Publiek hielp Fons Jansen aan goede voorstelling
Kardinaal Willebrands:belangrijke rapporten op
komst over contacten met kopten en anglicanen
kerk
wereld
Hoge kosten van pauselijk bezoek
roepen in Duitsland reacties op
Korte metten
BUITENLAND/KUNST
LEIDSE COURANT
VRIJDAG 17 OKTOBER 1980 PAGIN
In Geneve zijn deze week met een nauwe
lijks verhuld gebrek aan enthousiasme
door Amerikanen en Russen de onderhan
delingen geopend over de zogenaamde Eu-
rostrategische kernwapens. In onder
staande beschouwing wordt op deze be
langrijke besprekingen nader ingegaan.
Ze beloven in ieder geval zeer langdurig
te worden en de kans op succes lijkt voor
alsnog bijzonder klein
DEN HAAG In gesprekken
die de Amerikaanse onderhan
delaar Paul Warnke had met
zijn Russische tegenspeler
wladimir Semyonov voor de
afsluiting van de onderhande
lingen voor het tweede SALT-
akkoord (sinds 1969 lopende
besprekingen voor de beper
king van de grotere kernwa
pens) verklaarde de laatste dat
ook, wanneer in de komende
SALT-akkoorden de beide
grootmachten ooit overeen
stemming zouden kunnen be
reiken over de afschaffing van
de intercontinentale raketsys
temen het Westen nog genoeg
hypermodern wapentuig over
zou hebben om de Sovjet-Unie
op te blazen. De Russische on
derhandelaar doelde daartiij op
de zogenaamde vooruitgescho
ven Amerikaanse wapensyste
men (Forward-Based Systems,
FBS) die her en der in de
NAVO-landen staan opgesteld:
Amerikaanse bommenwerpers
die zowel kernraketten als
conventionele wapens kunnen
vervoeren, vliegtuigen die ge
stationeerd kunnen worden op
vliegdekschepen enzovoort.
Ook andere Russische defen
siespecialisten hebben in de
periode voordat het moderni-
seringsbesluit van de NAVO
in december vorig jaar van
kracht werd, in gesprekken
met westerse media laten blij
ken hoe groot hun afkeer is
van deze zogenaamde vooruit
geschoven Amerikaanse wa
pensystemen. De aanwezig
heid daarvan in Europa vormt
voor hen de rechtvaardiging
voor de productie en statione
ring van de SS-20 die in 1977
in productie werd genomen en
waarvan er op dit ogenblik
ruim 100 op West-Europa ge-
vechtsklaar staan afgericht.
In kringen van de NAVO is
men echter van de gelijkwaar
digheid, laat staan van de su
perioriteit van de vooruitge
schoven Amerikaanse wa
pensystemen bij lange na niet
meer overtuigd. Zij kunnen, zo
menen militaire strategen, bij
voorbeeld gemakkelijk het
doelwit vormen van Russisch
afweergeschut. In de NAVO
werd dan ook spoedig nadat
van het bestaan van de SS-20
raket werd vernomen, gepleit
voor een aangepast antwoord.
De westerse militaire techno
logie bleek volop in staat een
dergelijk aangepast „ant
woord" te kunnen leveren.
Het waren de kruisraket, die
al tien jaar geleden in Ameri
ka is ontwikkeld en de Pers-
hing II waarvan de ontwikke
ling ook in het begin van de
jaren zeventig lag. In reikwijd
te en effectiviteit werden ze
tezamen van dezelfde capaci
teit beschouwd als de Russi
sche SS-20. De opstelling er
van zou op het Europese to
neel zorgen voor het zo ge
wenste evenwicht, aldus de
NAVO.
Afkeer
Hoe groot de Russische afkeer
van de nieuwe wapens was als
antwoord op de Russische SS-
20 bleek wel uit de reacties
van de Russische leiders op de
mogelijke plaatsing van deze
raketten, nog voordat hiertoe
officieel was besloten. Indien
de NAVO zou besluiten tot
plaatsing van de nieuwe raket
ten over te gaan, zou de Sov
jet-Unie überhaupt niet meer
bereid zijn gesprekken over de
wapenbeheersing te voeren.
Minister Gromyko over het
NAVO-standpunt op 23 no
vember 1979: „De huidige po
sitie van de NAVO-landen
waaronder de Bondssrepubliek
zoals die er momenteel uitziet,
vernietigt de grondslag voor
onderhandelingen." Daarmee
werd impliciet dét deel van de
westerse opinie, dat allang zijn
bekomst had van een nieuwe
ronde in de bewapeningswed
loop, aangespoord om alsnog
zijn invloed aan te wenden om
het NAVO-voornemen te
voorkomen. De druk mocht
niet baten. De NAVO besloot
in december toch tot moderni
sering van de kernwapens
over te gaan, ook al hielden
Nederland en België een flin
ke slag-om de arm.
De kruisraket, die door de NAVO als een tegenwicht tegen de Russische SS-20 wordt beschouwd.
onderhandelen. De Sovjet-
Unie maakte wel duidelijk dat
haar er alles aan gelegen was
de opstelling van nieuwe
Amerikaanse kernwapens te
verhinderen en dat zij ook zou
vasthouden aan de SS-20-ra-
ket Maar nadat het middel
van het weigeren van overleg
had gefaald, werd nu alsnog
het overleg aangegrepen om
dit doel te kunnen bereiken.
Ruim zes maanden na het
NAVO-besluit, bleek het Rus- Afstand
sische standpunt toch niet zo
categorisch afwijzend als haar
leiders het in het'najaar van
1979 hadden geformuleerd.
Helmut Schmidt kon na zijn
bezoek eind juni aan Moskou
terugkeren met de vreugdevol
onthaalde boodschap dat het
Kremlin alsnog bereid was te
Dit minieme overzicht van de
voorgeschiedenis van de on
derhandelingen welke dezer
dagen nu heel traag in Genève
van start gaan, maakt duide
lijk hoe groot de afstand tus
sen de standpunten van de.
Russen en Amerikanen wel is.
De Amerikanen hebben im
mers helemaal geen oren meer
naar de Russische wens om de
vooruitgeschoven Amerikaan
se wapensystemen te ontman
telen in ruil voor verwijdering
van de SS-20 raketten. De
laatste wapens zijn immers in
de ogen van de Amerikaanse
strategen eenvoudig „geen
partij" voor de SS-20 raketten.
Om het evenwicht te herstel
len eisen de Amerikanen hoe
dan ook de invoering van mo
derne kernwapens voor de
middellange afstand.
Het is verder duidelijk dat de
Amerikanen in het kader van
de nucleaire wapenbeheersing
over zeer veel zaken willen
onderhandelen, maar nu uit
gerekend niet op dat terrein
waar zij in productie-opzicht
een achterstand hebben. Het
gebrek aan Amerikaanse be
reidheid om serieus te onder
handelen (verliepen er sinds
het uitspreken van de Russi
sche bereidheid tot onderhan
delen al niet al meer dan drie
maanden?) heeft eveneens te
maken met de Amerikaanse
prioriteiten binnen het SALT-
overleg.
In het kader van de twee. Stilgestaan
SALT-overeenkomsten die in
de jaren zeventig zijn uitge
werkt en waarvan het tweede
nog altijd door de Amerikaan
se senaat moet worden goedge
keurd, is een vermindering
bepleit van de aantallen zoge
naamde intercontinentale ra
ketten. Dat zijn de wapens die
sinds het begin van de jaren
zestig de strategie van de we
derzijdse afschrikking hebben
gediend: het gebruik ervan (op
eikaars steden) zou zelfmoord
betekenen. Aan dit soort wa
pens bestaat zo'n enorme over
daad dat de beide grootmach
ten wat dat betreft best onder
speciale voorwaarden een
stapje terug zouden kunnen.
De kernwapentechnologie
heeft sinds de jaren zestig ech
ter niet stilgestaan. En daar-
'mee veranderde ook de strate
gie. Ter aanvulling van de in
tercontinentale kernvernieti-
gingsmacht is door de Russen
een regionale kernmacht ont
wikkeld waarvan de voor
naamste wapens de SS-20 en
de zeer geavanceerde Russi
sche bommenwerper Backfire
vormen. Ook de Amerikanen
hebben deze wapens ontwik
keld. Het verschil met Ameri
ka is evenwel dat deze wapens
door de Sovjet-leiding politiek
operationeel zijn gemaakt.
Hun voornaamste doelwit zijn
de militaire centra in westelijk
Europa.
De meeste militaire en politie
ke leiders in Europa hebben
daarom dan ook aangedrongen
op een gelijkwaardig ant
woord. Daarbij wijst men erop
dat de wederzijdse vernieti-
gingsstrategie door de Sovjet-
Unie is verlaten. Men wijst op
Russische theorieën waarin
een beperkte kernoorlog als
haalbaar wordt aangemerkt.
Als het meest ter zake in dat
verband wordt dan beschouwd
het feit dat deze beperkte
kernmacht door de Sovjet-
Unie in b e d r i j f is gesteld.
Soortgelijke Amerikaanse wa
pens moeten nu het vacuum
dat dreigt te ontstaan, opvul
len.
Blijft een Amerikaans/Euro
pees antwoord op de Russische
SS-20 achterwege, dan vrezen
politici en militaire deskundi
gen dat geleidelijkaan de situa
tie zal ontstaan dat de Russi
sche greep op het Europese
continent zal worden vergroot.
Men spreekt dan in navolging
van het lot dat Finland na de
oorlog heeft ondergaan van de
finlandisering van Europa.
Met verwijzing naar de expan
sieve politiek die de Sovjet-
Unie sinds het begin van de ja
ren zeventig heeft gevoerd
(men denke aan de Hoorn van
Afrika, Angola en, heel recent,
Afghanistan) is een dergelijk
gevaar van finlandisering in*
derdaad allerminst denkbeel
dig.
Kwetsbaar
Niettemin zijn er velen die
zich afvragen of een verder
opvoeren van de kernbewape
ning in West-Europa wel aan
zijn strategische doel het
vermijden van een kernoorlog
v beantwoordt. De opstelling
van nieuwe kernwapens zou
West-Europa volgens bepaalde
militaire strategen kwetsbaar
ijzc
der kunnen maken. N;
opvatting van de Ameril
SALT-onderhandelaar
Warnke dreigt West-Ei
met de opstelling van de
dellange-afstandsraketten
schietschijf te worden
neer de Russen om wat
reden dan ook tot een nui
re aanval zouden besluii
een kernoorlog zulllen zijf'^
beren te raken wat zij o'
bereik krijgen. West-Ei
zou dan vooraan in het
veld liggen. Een evei
versterking van het w<
kernpotentieel zou dan
naar zijd mening niet te
moeten worden uitgevt
maar bij voorkeur op sch»
en vliegtuigen, die niet
een vaste plaats gebonden jC
De voorstanders van de pj
sing van de kruisraketteilg.
Pershing-II hangen de ojr®"
ting aan dat wanneer tot pl i
sing van deze raketten wf C
overgegaan een vacuüm
gedicht en daarmee ook oj
lager niveau het afschrikte
sevenwicht gehandhaafd
Of de uitbreiding van de
rikaanse atoomparaplu
middel van de nieuwe
ten een feit zal worden, zi
sterke mate afhangen van 3 5
vraag in hoeverre de Eurc
landen van het NAVO
tijdens de komende onderfyo
delingen zullen optreden
zien het feit dat de landi
het Atlantisch BondgeifJ^
schap die bij de bewaper
tactiek de toon aangevei
Verenigde Staten, West
land), ervan uitgaan dat zij
achterstand "hebben in te 1^
in bewapeningsopzicht di
hoe dan ook zullen willen
effenen om aan de Russi
dreiging het hoofd te bi
resteert slechts de vraag
gescheiden dan wel gezaii
lijk zal gebeuren. Met a4- 1
woorden: het ontstaan be
verschillende kernmacfe.
binnen het WesteuroHas
kamp is op de lange (an.
geenszins uitgesloten. Eent d(
zamenlijk optreden vanjig t
westerse blok lijkt evei d<
vooralsnog het beste antwied,
om tot het uiteindelijke [asti
van de besprekingen in Qeor
ve: een evenwichtige ven s<
dering van het kernwap
stand in Europa, te komei
PAUL VAN VELTHO tw
bu
(on
Het nieuwe programma van
Fons Jansen „Zullen we
handhaven" steekt voortref
felijk in elkaar, zowel qua
tekst als typeringen en ver
schijningen en verdwijnin
gen in een toneel op het to
neel. Natuurlijk komt de
verdienste hiervoor op reke
ning van de artiest en zijn
medewerkers, maar niet
minder mag hiervoor zijn
publiek openlijke dank in
ontvangst nemen. Dat ver
scheen twee maanden lang
avond aan avond in het
Haagse Diligentia om sa
men met Jansen de nieuwe
show uit te proberen. Tesa-
men en in vereniging
schaafden zij aan de teksten
en schoven zij met de num
mers tot een puntgaaf resul
taat was bereikt, dat men in
hetzelfde theater nu nog
veertien dagen kan bekij
ken.
Al die tijd mocht op vriende
lijk verzoek van Fons Jansen
geen publiekelijk oordeel over
dit programma gegeven wor
den, zodat men zich begon af
te vragen wat daar achter de
gordijnen van Diligentia voor
geheimzinnige zaken zich af
speelden. Nu achteraf blijkt
was er voor dit verstolen op
treden geen enkele grond.
Fons Jansen heeft in het ge
heel niets te verbergen. De
man staat er doodgewoon met
een steengoed programma.
Jammer, dat de pers dit zo
lang in het ongewisse heeft
moeten laten. Intussen mag
Fons Jansen zijn publiek innig
dankbaar zijn. Het liet zich ge
bruiken om pointes uit te pro
beren, ideeën aan te dragen, te
zoeken naar wat de lach los
weekte en dit alles tegen beta
ling van de volle mep in plaats
van geld toe. Maar nu is het
dan zover, het volk in de zaak
heeft zijn werk goed gedaan,
te merken aón de veelheid
van vormen, waarin zijn frap-
pes zijn gestoken, de figuren
die hij neerzet in de dubbele
betekenis van dit woord en
vooral in zijn zuivere zicht op
de verzonnen verhalen, waar
aan hij telkens een gortdroge
draai weet te geven, zoals in
de avontuurlijke belevenissen
in zijn prenatale periode, tij
dens welke zijn verblijf voor
zien was van warm stromend
vruchtwater en hij alleen
maar last had van zijn broer,
die hem voor feut uitschold en
van wie zijn moeder soms
kotsmisselijk werd. Bij dit alles
fungeerde het publiek als in
spirator, een normaal ver
schijnsel in de kleinkunst,
maar Fons Jansen heeft hier
een kunst apart van weten te
maken.
Heel schoorvoettend kwam
zelfs „De lachende kerk" nog
om de hoek kijken, ten eerste
omdat Fons Jansen het niet
kan laten de kerk op de korrel
te nemen en ten tweede door
toedoen van organist-pianist
Frans Oudhoff, die religieus
getinte leisen de zaal inwerkte.
Daar werd dit alles met grote
gretigheid ontvangen. Aldus
eenzaam, maar niet alleen leg
de Fons los van enkele liedjes
het zwaartepunt bij de confé
rence, volgens hem een vaar
digheid met een lange voorge
schiedenis. In zijn bedenkin
gen tegen het huwelijk, uitge-
sprokeen door een ambtenaar
van de burgelijke stand, zome
de in zijn politieke conférence
„Borden in Den Haag" laveert
hij tussen je reinste kolder en
kernachtige voltreffers. En op
muziek van Mozart hem „Als
ik macht had" te horen ver
woorden, grenst aan het on
grijpbaar grandioze in taaitoe
passing en woordweelde. Hier
voegt zich nog bij het feit, dat
hij zich per show energieker
gaat bewegen en dat voor een
man, die ooit met lezingen
achter een katheder begonnen
is. Zijn bewegingslessen zijn
uitstekend aan hem besteed en
zijn mime wint nog aan zeg
gingskracht met direct een
sterk openingsnummer, waar
in hij zonder woorden de on
hebbelijkheden van het ge
middelde publiek uitstalt. Min
der geslaagd mag het nummer
genoemd worden, waarin hij
de menselijke vrijheid hier
vergelijkt met die achter het
ijzeren gordijn. Blijkbaar een
tekstbijdrage van Jan Blokker,
maar die moet hij eerst nog
maar eens aan Wolf Biermann
ter lezing voorleggen. Van een
ongekende scherpte zit „Su
permarkt" vol. Wie hem dit
heeft zien en horen doen, zal
zijn levep lang geen super
markt meer kunnen betreden
zonder in lachen uit te barsten
om de humbug van de indu
striële voedselvoorziening.
Fons Jansen maakt er geen
geheim van, dat van de ht
daagse cabaretier engage
wordt verwacht. Hij zegt
hebben geprobeerd, maai 'f
het hiervoor nodig is hel
bliek om te scholen, omda
de neiging vertoont ni<
kunnen lachen om gei
geerd cabaret. Misschien
om die reden wordt Fons
sen meer en meet de nai
altijd al in hem heeft gest
en die in de vroegste tijd
zowel de koning als het g 5.
ne volk tot in de pit van
ziel tegelijk pijnigde en lm
seerde. Noem het grote 1 jg
kunst.
TON OLIEMUI 1
Kardinaal Willebrands,
voorzitter van het secreta
riaat voor de eenheid van
de christenen, heeft tijdens
de algemene bisschop
pensynode verslag gedaan
van de werkzaamheden
van dat secretariaat. Hij
herhaalde daarbij de op
roep tot de bisschoppencon
ferenties van paus Johan
nes Paulus II, gedaan in de
encycliek „Redemptor Ho-
minis", om elke mogelijk
heid tot contact met andere
kerken en tot gemeen
schappelijk getuigenis aan
te grijpen. Nog lang niet
alle mogelijkheden worden
benut.
Uitvoerig ging kardinaal
Willebrands in op de contac
ten, die er de laatste jaren
met de andere kerken zijn
geweest. In de eerste plaats
noemde hij de betrekkingen
met de orthodoxe kerken en
de belangrijke theologische
dialoog op Patmos en Rho-
dos.
Uitgangspunt voor dit ge
sprek is wat beide kerken ge
meenschappelijk hebben, na
melijk de sacramentele op
vatting over de kerk. Van
hier uit. zal worden gepro-.
beerd de verschillen tussen
de beide kerken ter sprake te
brengen. Er zijn al drie sub
commissies aan het werk, die
in de loop van het volgend
jaar verslag zullen uitbren
gen.
Over de band met de Kopti-
sche kerk zei kardinaal Wil
lebrands binnenkort de pu-
blikatie te verwachten van
een belangrijk document, dat
een stap kan zetten naar een
heid met de Koptische kerk.
Dit document is het werk
van een gezamenlijke com
missie, die in 1979 in Rome
bijeengekomen is. Dit docu
ment, zo zei de kardinaal,
kan een nieuw begin zijn
voor samenwerking tussen
beide kerken en een klimaat
scheppen, dat een theologi
sche discussie mogelijk
maakt.
Kardinaal Willebrands
noemde voorts de dialoog
met verschillende kerken
over eucharistie/avondmaal,
de andere sacramenten en
het ambt. Er zijn hierover ge
sprekken gaande met de an
glicanen, de methodisten, de
lutheranen en de hervormde
wereldfederatie. Ook zijn er
contacten met de baptisten
en de pinksterbeweging.
In de herfst van 1981 wordt
het rapport verwacht van de
internationale commissie
over de eenheid met de an
glicaanse kerk. Waarschijn
lijk is het voor het eerst in de
geschiedenis van de kerk, dat
men met een dergelijk rap
port wordt geconfronteerd.
Hier is namelijk sprake van
een gezamenlijke teksl van
twee christelijke gemeen
schappen, die jarenlang ge
scheiden zijn geweest en die
verlangen naar eenwording.
Tot slot noemde kardinaal
Willebrands ook de betrek
kingen met de Wereldraad
van Kerken en wees op de
mogelijkheden van bisschop
penconferenties en plaatselij
ke kerken soortgelijke con
tacten op eigen niveau op te
zetten.
Het bezoek dat paus Johan
nes Paulus II van 15 tot 19
november aan de Duitse
Bondsrepubliek zal bren
gen zal, naar wordt ge
schat, een bedrag vragen
van vijftien tot twintig
miljoen mark. Tot nu toe
was de Russische partijlei
der Leonid Breznjev de
duurste gast van de Bonds
republiek. Zijn staatsbe
zoek in 1973 vroeg 1,5 mil
joen mark.
De hoge kosten hebben in
middels al veel kritiek in
West-Duitsland opgeroëpen.
De verzoeken van kerkelijke
zijde aan de overheid om een
bijdrage in de kosten heeft
bijvoorbeeld de burgemeester
van Keulen, Kurt Rossa, aan
leiding gegeven zich af te
vragen waarom de katholie
ke kerk de kosten niet zelf
kan betalen. Het weekblad
„Der Spiegel" maakte de
kanttekening, dat het vooral
de regeringen van de door
SPD en FDP geregeerde
deelstaten moeilijk viel mil
joenen uit te trekken voor
„de missiereis naar Luthers
land, zo kort nadat de Duitse
bisschoppen zoveel CDU-slo-
tans in nun herderlijke brief
adden gedaan".
Het hardst kwam tot nu toe
de kritiek aan, die de katho
lieke theologe prof. Uta Ran-
ke-Heinemann, dochter van
de voormalige bondspresi
dent Heinemann leverde in
een commentaar in het B^r-
lijnse blad ..Abend". Onder
meer vroeg zij zich tegen de
achtergrond van de kosten
van het bezoek af. of daar
mee niet „een vroomheids-
spektakel" werd betaald met
het leven van velen die hon
ger lijden en die met het geld
hadden kunnen worden ge
red. Het recht van de armen
overal op de wereld moet ho-
fer worden aangeslagen dan
e „vrome nieuwsgierigheid
van de verzadigden", zo
schreef zij.
Het aartsbisdom München
reageerde daarop met te stel
len, dat het juist de katholie
ken en protestanten zijn die
binnen de Duitse bevolking
hun aandeel leveren in de
strijd tegen de armoede, dat
ook wanneer van het bezoek
van de paus zou worden af
gezien geen cent meer naar
de armen zou gaan en dat
maar eens moest worden ge
keken naar de 1,5 miljard
mark. die kinderen tussen
zes en veertien jaren in
Duitsland per jaar aan zak
geld krijgen en die voorna
melijk aan snoep worden be
steed. Overigens werd het
bedrag van twintig miljoen,
dat het bezoek van de paus
zou vragen „astronomisch"
en „onrealistisch" genoemd.
Er is nog een scherp kantje
aan het komende bezoek en
wel aangaande een ontmoe
ting tussen de paus en bonds
kanselier Schmidt. Als de
paus niet bereid is naar de
kanselierswoning te komen,
gaat deze ontmoeting niet
door. Schmidt weigert op een
receptie „als gast onder de
gasten" even een paar woor
den met de paus te mogen
wisselen. Hij wil in zijn eigen
ambtswoning „een diepgaand
gesprek over de bevolkings
explosie en de sociale leer
van de katholieke kerk", al
dus een naaste medewerker
van de bondskanselier.
Ook de Evangelische Kerk in
Duitsland (evenals de katho
lieke kerk 26 miljoen leden)
neemt geen genoegen met
een verloren uurtje. Boven
dien wil de EKD als partner
en niet als verloren zoon
worden behandeld, aldus
EKD-woord voerder dr. Die
trich Sattler. De voormalige
voorzitter van de EKD, bis
schop Hermann Dietzfelbin-
ger, zou graag eens met de
paus praten over de proble
men die de oecumene mo
menteel kent: de onfeilbaar
heid van de paus, de Maria
verering, de discriminatie
van het gemengde huwelijk
en het uitblijven van de we
derzijdse erkenning van het
huwelijk.
m
President Sadat van Egypte zal, volgens het dagblad
Achbar, paus Johannes Paulus II uitnodigen om op DL
veraber deel te nemen aan de viering van de derde
jaardag van zijn historische reis naar Jeruzalem. Dat
gebeuren aan de-voet van de berg Sinaï, waar zoals
kend de Egyptische president een oecumenisch centr
wil laten bouwen met een christelijke kerk, een mos
en een synagoge. Volgens de Egyptische pers heeft
paus, tijdens een recent bezoek van de Egyptische viK
president Hosni Moubarak aan Vaticaanstad, laten dot
schemeren, dat hij een uitnodiging in welwillende o*
weging zou nemen.
De regering van de Chinese Volksrepubliek heeft een vo»
aanstaand moslim benoemd tot vice-premier. Het is Yang J]
gren (75) tot dusver minister voor minderheidsgroepen
China. Yang Jingren behoort tot de kort geleden geko
moslimraad in China. Men ziet in zijn keuze een teken, dat
Chinese Volksrepubliek haar betrekkingen met de islam, v
wel in eigen land als ihternationaal, van grote waarde a(
De moslimgemeenschap in China telt 75 miljoen volgeling
Tijdens de plechtige herdenking van het honderdjarig
staan van de Vrije Universiteit in de Nieuwe Kerk
Amsterdam op 20 oktober zal aan de zendingsarts F >gQ
Kruyt een eredoctoraat worden verleend op grond van
les wat zij heeft gedaan voor de bevordering van de
zondheidszorg en het sociale werk in Indonesië en voc
in Soerabaja. Mevrouw Kruyt (67) is de eerste vrouw q,u
de geschiedenis van de VU aan wie deze eer te beurt v
Zij bezit sinds 1950 de Indonesische nationaliteit In 1 |g v
trad zij in dienst van de zending. Sinds 1957 is zij dir
teur van het ziekenhuis „Mardi Santosa".
De Bondsrechtbank voor arbeidsconflicten in Kassei h<
ook in tweede instantie de eis van een medewerkster van |tuig
Westduitse Caritasorganisatie afgewezen, die ontslagen
omdat zij na haar scheiding opnieuw was getrouwd. Zij
daarmee volgens haar werkgeefster tekort geschoten in b
plichten naar kerkelijk arbeidsrecht. Deze ontslagreden
volgens de rechtbank maatschappelijk niet onrechtvaardi 1
Een van de fraaiste kerkgebouwen van New York,
protestantse Saint-Bartholomew aan Park Avenue, bl te
voor de stad behouden. Het kerkbestuur heeft verk 1
van het gebouw eenstemmig afgewezen. Een niet na
genoemd bedrijf had voor kerk en grond honderd 1
joen dollar geboden. Men had er een kantoorflat vooi »t vl
de plaats willen zetten. Zeer velen waren in het gew »ider
gekomen om de kerk, grenzend aan hotel Waldorf A 1
ria en gebouwd in byzantijnse stijl, te behouden als r*n
punt aan Park Avenue. tou
