Koster Henk van der Hoeven
van de Meerburg laat „O.L.Heer
na 56 jaar aan z'n lot over...."
;,K
Boris houdt
van biefstuk
Aad Blom bowlt 35 uur
achtereen voor het K.W.F.
hond
zoekt;
huis
ïlNAg'
TAD/REGIO
LEIDSE COURANT
ZATERDAG 11 OKTOBER 1980 PAGINA
NOG EEN PAAR VAN DIE BEDIENAREN EN JE KUNT HET WEL VERGETEN
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
Oktobermaand...
Rozenkransmaand!
Jawel; en in de
Meerburgkerk aan de
Zoeterwoudse Rijndijk is
het Maria-altaar
versierd met hoge ritsen
witte chrysanthen. Die
kwamen van het
hoogaltaar, maar voor
•Maria's beeldtenis deed
hun najaarspracht het
ook uitstekend. Op het
priesterkoor zelf is de
laatste compositie van
Henk van der Hoeven te
zien: kronkelende
anthyriums; op de
veiling niet te verkopen,
maar voor een stuk zo
wonderwel geschikt
omdat de fantasie hier
aan haar trekken komt.
De koorwanden,
achterin, zijn verticaal
opgesmukt met
eveneens lichtgele
chrysanthen, met die
lange pikkels, weet u
wel. Henk van der
Hoeven, zonder extra te
blozen, want zijn blos
doet al denken aan de
maand waarin de rozen
het duurst zijn: „Ik ben
wel tevreden over die
versiering; zeker Voor
het laatst had Henk, de
enig echte koster van de
Meerburg en nu
hekkesluiter, in de kerk
„met bloemen gewerkt".
„Misschien ben ik nu een
beetje verwaand", zo tastte
Van der Hoeven het
„forum" dat uit een
verslaggever bestond af.
Mag best, Henk, mag best l
Je hebt er nu de leeftijd
voor en een bloemrijke
ervaring in je Vrolijke hart
en nog gezonde nieren. Die
versiering is er nu, en nog
een kostelijke plantenbak,
die voor het altaar komt te
staan. Ze zijn Henks
geschenk aan de kerk en de
parochiegemeenschap. Daar
heeft hij zich 56 jaar lang
voor ingespannen, en
trouwens die plantenbak
wilde hij al langer bij dat
altaar hebben. Zondag,
morgen, mag iedereen die
afsluitende schikking Zien.
Weet je; ik heb zo het idee,
dat Henk van der Hoeven
bijna net zoveel van
bloemen houdt als van Onze
Lieve Heer...
Kijk maar eens in z'n
achtertuin; een smal
lustoord dat afloopt naar de
Oude Rijn. De borders gaan
schuil onder de meest
sprekende kleuren; van felle
afrikanen tot geelhartige
giftigpaarse herfstanjers.
Met wat kleingoed
daaronder. En dan die lange
grasmat: glad en zo brutaal
groen als een biljartlaken.
Punctueel onderhouden.
Gemaaid Nee, dat is geen
woord daarvoor. Dat is
„geknipt". En Henk heeft in
de loop der jaren een
dermate hoge knipsnelheid
ontwikkeld, dat hij nu zou
willen meedingen naar de
wereldtitel grasknippen. Je
denkt (als je hem niet kent)
nog steeds, dat de koster
bloost, maar dat heeft deze
geboren Rijndijker voor
mij een ere-burger van de
Meerburg hooguit in zijn
jeugd gedaan: de kleur van
wangen en konen is
gemeengoed van de hele
parochie geworden. Dat
hoeven ze daar nog niet te
missen, maar 's Meerburgs
authentieke koster is
morgen „buitenkerkelijk" -
geworden.
Nog even vraag ik: "koster,
heer Henk, hoe hou je die
grasmat nou zo prachtig
geschoren en frisgroen En
Henk van der Hoeven
beantwoordt wederom aan
zijn faam, waarbij geloof.
Koster Henk vam der Hoeven is bezig met zijn
laatste „kerkelijke" versiering; en ditmaal bestemd
voor hemzelf
hoop en liefde, twijfel,
vreugde en verdriet, maar
vooral vertrouwen om de
voorrang strijden, en hij
voegt me, fluisterend, achter
een hand bij de mond toe:
„Knippen,...en veel bidden
Dit is nou een facet van
Henk van der Hoeven, die
morgen afscheid neemt van
zijn kostersloopbaan.
Iedereen, en niet alleen „bij
ons aan de Meerburg", heeft
zien aankomen, dat koster
Henk aan z'n „natijdig
uittreden" toe zou zijn. Een
VUT-regeling zou bij hem in
zeer slechte aarde gevallen
zijn. Bij hem was het veel
eerder: eens koster, altijd
koster. En
begrafenisondernemer, en
tuinman, en
verzekeringsagent. Morgen
en iedereen is daarbij
uitgenodigd gaat koster
Henk z'n laatste functionele
gang. Die begint met een
Hoogmis om 10 uur, want
Henk wil God en de hem
omringende menselijke
genegenheid bedanken voor
zoveel vertrouwen en
aanmoediging. Henk op
zijn beurt, maar dat
vermeldde ik al wil dan
iets terugdoen. Daarna
wordt hij in een open
landauer gereden naar de
Eendenkooi, het Rijndijkse
trotse multifunctionele
centrum, annex dorpshuis,
om daar nog eens op handen
gedragen te worden. En in
de bloemetjes gezet.
Misschien, dat je je dan kunt
afvragen of Henk van der
Hoeven nog wel bloemen
kan zien
Meerburgers en andere
buitenlui, tot in Leiden toe,
zullen moeten weten, dat
bloemen-Henk, mitsgaders
koster, z'n attributen erbij
neerlegt. Men kent hem
zelfs nationaal, sinds hij op
10 juni op de beeldbuis
kwam in de KRO-
uitzending „Heel de mens",
in gesprek met Harry
Mourits. Koster Henk deed
zich toen kennen als iemand
die de vernieuwingen in de
Kerk van dichtbij
meemaakte en als positief
ervaarde. Ik hoef daar niet
al te diep op in te gaan, want
de mensen die Henk van der
Hoeven een warm hart
toedragen en die zijn niet
te tellen hebben zijn
uitspraken gehoord. Vanaf
de prille ervaringen bij
pastoor Meijer, die ook al
gek op bloemen was, begin
'20.
Als je alles zou moeten
registreren wat een koster in
de roomse moederkerk heeft
meegemaakt, vanaf '20 tot
'80, zou iedereen kunnen
opveren, glimlachen of
briesen. Van der Hoeven
werd in het t.v.-interview
bijvoorbeeld de vraag
gesteld: wat moet je doen als
je koster bent De
Meerburgse koster
antwoordde toen, in een
eerste opwelling:
„versieren". Inderdaad, dat
heeft Henk tenslotte 56 jaar
lang volgehouden. En dan
moest ie nog zorgen, dat de
kussentjes goed lagen na de
mis. En vervolgens, we
kennen dat: geld ophalen.
Zo voldeed vroeger een
koster aan zijn
zondagsplicht. Heeft u zich
ooit weieens afgevraagd, hoe
een gebakken roomse koster,
dag en bijna nacht in touw
voor het kerkelijke
gebeuren, z'n zondagsplicht
vervulde Nee; dat heeft
nog nooit iemand gedaan
Maar de koster deed het:
met eerst kaarsengeld
ophalen, tot zowat de preek,,
en daarna het plaatsengeld,
tot na de consecratie en
dan knielde de koster even
tussen de gelovigen door, op
een vrij knielbankje, om na
de laatste schel weer door te
gaan met innen. En verder
rooide hij het ook wel, tot na
de communie-uitreiking.
Een koster die een hele mis
uitzat Daar zijn zeer
schaarse voorbeelden van
bekend. Kbster Henk is in
zijn vak een kleinood
geworden. Een mens, zonder
een gewijd ambt in de
bloeiende wijngaard des
Heren, die een levend
voorbeeld van de tweede
partij in „God met ons" is
geworden.
Natuurlijk kun je de notulen
van die uitzending „Heel de
mens" wel doorlopen, en
dan lees-je: „er zijn zoveel
dingen". Henk van der
Hoeven kwam op het
scherm als een eerlijk mens.
Hij beleefde „de Kerk"
vanaf „vanouds" tot aan de
(zegt hij zelf:
geconsolideerde) toestand
van vandaag. „Meer
vertrouwen op God", heeft
koster Henkdestjds gezegd.
En na z'n pensioen (en daar
is hij nu aan toe): „ik heb
kippen, dat is een hobby".
Voor de Meerburgparochie
en dan heb ik het maar
niet over de nasleep voor
pastoor-deken Schlatmann,
met al z'n zorgen is het
tijdperk Van der Hoeven
voorbij. Koster Henk heeft
zijn parochie gediend en hij
komt nu nog in de kerk als,
ambtloze gelovige, met een
glimlach, en een warm
kloppend hart. Voor de rest
heb ik het verleden maar
laten rusten. Daar zijn
aanmerkelijke geluiden te
registreren, maar dat weten
de ouderen onder ons ook
wel: let by gone's be by
gone's, for ever Dat zongen
we eens, met het oog op de
toekomst. Laten we het
maar vergeten. Voor het
post-Henkse tijdperk zijn
oplossingen gevonden. Van
der Hoeven, dat was vrijheid
in gebondenheid. Ik
signaleer nog-even wat
Henk zei, zes jaar geleden:
„Ik heb mijn vreugde gehad
in wat vroeger was, maar ik
beleef nog steeds m'n
vreugden in de vieringen
van vandaag". Daar neemt
hij nog geen wwoord van
terug.
Maar nu zijn er de
vrijwilligers, die Henks taak
overnemen. Goddank. Er
zijn vrijwilligers, die het
aanzien van de Meerburg,
van binnen en buiten goed
en hoog houden. Henk zegt
nu: „dat is fijn, dat wilde ik
ook zo". Voor het
schoonhouden van het
kerkgebouw is er een
Aad Blom, 31-jarige
monteur van Hans Menken
Bowling in Leiden Zuid-
West, gaat zich op een
bijzondere wijze inzetten
voor de kankerbestrijding.
Hij wil 35 uur achtereen in
z'n dooie eentje aan een
baan gaan staan gooien.
Single bowling, heet dat,
en vorig jaar werd door het
Oegstgeestse meisje Paola
de Leeuw in die categorie
bowlen het record op 24
uur gebracht, met een fraai
gemiddelde van 172. U
begrijpt, dat dit gegevens
zijn die aan me zijn
doorgespeeld, .want m'n
eigen kennis omtrent deze
binnensport die zich in
toenemende mate in de
volksgunst mag verheugen
is miniem.
Er moet een Amerikaan zijn
die 140 uur lang gebowld
heeft, maar men mag
aannemen dat hij nu enkele
vingers zal moeten missen,
„want", zo zegt men t>p de
sportredactie, „zoiets is niet
vol te houden !"'Aad gaat
het anders aanpakken, met
een-heel feest eromheen.
Dat wordt 35 uur mikken op
RECORDPOGING TEN BATE VAN DE KANKERBESTRIJDING
de pins en op de solidariteit
van velen en Aad Blom
streeft daarbij een
gemiddelde van boven de.
175 na. Allemaal ten bate
van het K.W.F., het
Koningin Wilhelmina
Fonds.
Tot aan zijn nek zit Aad
Blom in de bowlerii. Niet
alleen als monteur die de
machinerieën feilloos doet
functioneren (en zich vaak
ergert aan mensen die niet
weten hoe ze zich op de
bowling moeten gedragen,
tot aan het gevaarlijke toe),
hij traint ook huisvrouwen
die de bal willen laten rollen
en is bestuurslid van de
Bowling Bond Leiden Zuid-
WEst. En dan bowlt hij
vanzelfsprekend zélf
regelmatig. Vorig jaar kon
hij niet meedoen aan het
Hans Menken Vijfmans-
toérnooi, omdat hij het te
druk met de machines had.
„Dat heb ik moeten laten
lopen", vertelt hij, „maar ik
wil er alles aan doen om
meer mensen met deze sport
in aanraking te brengen. En
niet alleen dat, men moet
ook met een bowling om
weten te gaan. Het is een
olympische sport géwordén
en een steeds populairder
wordende tak van recreatie.
Daar kun je nooit genoeg
propaganda voor maken. Zo
ga ik nu spectaculair
bowlen, voor een goed doel
Toen Aad daar zo over zat te
denken, kwam eigenlijk
meteen al dat K.W.F. op de
proppen. „Ik heb al een paar
keer goede kennissen
verloren aan deze ziekte.
Dat was verschrikkelijk. Ik
ben blij, dat ik zelf iets kan
gaan doen om mee te helpen
deze volksvijand te
bestrijden". Op zaterdag 15
en zondag 16 november
wordt het bij Hans Menken
bowlen voor Aad, van
zaterdagmorgen 9 uur tot
zondagavond 7 uur. Single,
in z'n eentje dus en 35 uur
achterelkaar. Rondom komt
er een heel gebeuren, met
een dag- en nachttoernooi
voor leden van de bowling
bond. Verder worden er
loterijen georganiseerd en
verschillende instanties gaan
voor de prijzen zorgen.
Zesduizend brieven met
stencils gaan er naar
bedrijven en verenigingen
in den lande. Pers, radio en
teevee zullen „bewerkt"
worden. Ook zal de
organisatie van dit bowling
evenement proberen de
brandweer in het zwembad
te krijgen met allerlei
demonstraties op
reddingsgebied.
Aad Blom: „Een beetje goed
bqwlen gaat wel in de armen
en benen zitten. Vorig jaar
hebben we nog met z'n
vijfen 60 uur aan een stuk
gebowld, dus die 35 uur red
ik wel. Alleen dat
gemiddelde moet fors
omhoog. Het Guinness Book
of Records is al
gewaarschuwd, want daar
moet dat record in
•natuurlijk. Drie keer in de
week doe ik een uurtje of
twee aan conditietraining,
■het bowlen zelf zal op
rolletjes lopen, dat zie ik wel
zitten. Men zal er nog wel
meer van horen
mevrouw die vrijwilligers
werft, en in het weekeinde
komt Adri van der Zon uit
Zoeterwoude-Dorp die de
kostersactiviteiten gaat
overnemen. Henk: „Hij doet
dat goed, dat weet ik nu al.
Pastoor Schlatmann moet
ook weten, dat dit goed zit,
want die heeft al genoeg
zorgen. Ik ben bang, dat
meneer Schlatmann (en ik
heb zo geweldig goed met
hem kunnen samenwerken)
er meer zorgen bij krijgt.
Het versieren van de kerk
Ja, daar is een bloemenfirma
voor gevonden, voor Pasen
en Kerstmis, en voor de
verdere toekomst hopen we
ook op vrijwilligers. Voor
trouwtjes en zo. Zie je: tijd
was voor mij geen geld,
maar voor die vaklui wel
En dan is er het groepje
„gastvrouwen"; een stuk of
vier dames, die in de week
de vieringen „veilig" willen
stellen. Ze zijn een
halfuurtje vóór aanvang
aanwezig, bij een trouwtje
bijvoorbeeld, en dan doen ze
de lichten aan, doen de
deuren open, zetten de
klokken aan tot samenspel,
en prepareren alle
liturgische benodigdheden
voor de pastoor. Meerburgse
Kerk '80. Bijna oud-koster
Henk van der Hoeven heeft
er geen enkele moeite mee.
Hij heeft de stromingen
gekend; van erg nabij. Nog
een paar jaar hoopt hij de
bode van de
Ziekenhuisverpleging
Leiderdorp te kunen blijven,
want contact met mensen
vindt koster Henk erg
prettig. Hij is en blijft de
man van de humor. Dat gaat
bij Van der Hoeven als
vanzelf. En ai die
bijkomende mensen, dat
vindt Van der Hoeven
alleen maar waardevol: „hoe
meer mensen erbij
betrokken zijn, des te rijker
het is..."
Henk van der Hoeven was
steeds een man van de
humor. Hij was een koster
uit duizenden; laten het er
honderden zijn geweest,
maar een Van der Hoeven
tref je niet meer. Nog niet zo
lang geleden moest hij de
kerk van eind oktober tot
m^art zien warm te stoken,
met gruis. Dan zag hij zowat
de hele week zwart, ad
majorem Dei gloriam. „En
dan was je nog blij, dat het
wijwatervat, achterin de
kerk, niet bevroren was...
Dan stond de oven te
sidderen en te gloeien. Als
dat ding goed brandde, had
je daar je voldoening van. Je
wist niet beter.
Tegenwoordig draai je alleen
maar een knopje om. De
hele week zag je toen zwart,
en dan ging je eenmaal naar
het badhuis. Je wist niet
beter. En als zo'n ding, die
oven, goed brandde, had je
daar je voldoening van. Ik
wil maar zeggen: vandaag
maken we samen de sfeer in
de Kerk. En wat die
bloemen betreft: ach, ik heb
ze eigenlijk de laatste
tientallen jaren een beetje
verwend
i
Wekelijks verschijnt in de Leidse Courant de rubriek
„Hond zoekt huis". In deze rubriek wordt een hond (of
soms ook wel een kat) beschreven die in het asiel ver
blijft om daar een zekere dood tegemoet te gaan... tenzij
het dier een goed tehuis vindt. De in de rubriek beschre
ven honden zijn óf gevonden, óf door hondenbezitters
naar het asiel gebracht. Ze worden om uiteenlopende re
denen afgestaan, vaak begrijpelijk, maar soms ook vols
lagen onzinnig. De in „hond zoekt huis" beschreven die
ren zijn alle goed gezond, hebben een wormkuur onder
gaan en zijn volledig ingeënt. Tegen betaling van circa 60
gulden ten bate van zwerfdieren zijn ze af te halen.
Adres: Nieuw Leids Dierenasiel, Besjeslaan 6b, Leiden.
Tel.: 411670. Geopend di. t/m vr. 10-12 en 14-17 uur, za. 10
tot 12 en 14-16 uur. Zondag en maandag gesloten.
LEIDEN Het begint erop te lijken
dat een aantal mensen een beetje on
doordacht een hond hebben meegeno
men, die op de dierenshow 'Beesten
spul' werd aangeboden. Werd de hond
van vorig week na een paar dagen
weer teruggebracht, omdat hij in con
stante staat van oorlog verkeerde met
de poes des huizes, de hond van deze
week, Boris genaamd, werd door zijn
nieuwe baas binnen twee weken weer
bij het asiel aangeboden. De reden: hij
had een biefstuk van bijna een pond
verorberd die zijn baas op tafel had
gezet, waarna Boris een kwartiertje
alleen gelaten werd met het sappige
stuk vlees.
Dat was niet zo heel erg slim, want wel
ke hond houdt niet van vlees? Maar Bo
ris moest weer terug naar het asiel. Hij is
daar ruim zes maanden geleden terecht
gekomen, nadat hij door de politie van
Katwijk gevonden was. (De Katwijkse
politie schijnt een abonnement te heb
ben op het brengen van honden naar het
Leidse Dierenasiel: Boris is al de derde
hond die gevonden is door deze plaatse
lijke Hermandad en in de krant staat.)
Boris is een bastaard Hollandse herder.
Zijn vacht is verschillend gekleurd. Zijn
kop is zwart met hier en daar wat don-,
kerbruine haren, zijn romp is zwart, zijn
poten zijn lichtbruin en over zijn hele li
chaam begint al een behoorlijk aantal
zwarte haren de kop op te steken. Dat is
niet zo verwonderlijk want Boris is on
geveer negen jaar oud. Toen hij een half
jaar geleden door de politie gevonden
werd, was hij de Billy Turf onder de
honden. Hij was zo dik, bijna vierkant.
Tijdens het verblijf in het asiel is hij al
weer aardig afgeslankt, maar een echt
slanke herder zal hij nooit meer worden.
Boris is een erg lieve en rustige hond,
die eigenlijk alles goed vindt. Tegen
autorijden heeft hij geen bezwaar en met
kinderen kan hij uitstekend opschieten.
Hoe hij op katten reageert is onbekend.
Zijn enige negatieve punt is dat hij een
beetje in een vechtersbaas verandert,
wanneer hij andere honden tegenkomt.
Brescar
Brescar de bouvier van vorige week is
het erg goed vergaan. Hij stond zaterdag
vol trots in de krant en dezelfde dag
werd hij al opgehaald. Zijn nieuwe te
huis is in Rijswijk.
