■■■lil
Fellini, Mastroianni en het feminisme
Werk Saskia Splinter
in LAK-Galerie
Zombies slaan weer bloedig toe
:v (ff0
'x
Voetbal centraal
in Franse comedie
Haagse Comedie
brengt Ayckbourn
Han Kapaan in Noordwijk
Tentoonstelling
'Joden en Leiden'
LEIDSE COURANT
VRIJDAG 3 OKTOBER 1980 PAGINA 9
LEIDEN In de LAK
Galerie aan het Leven
daal 150 wordt deze
maand een expositie ge
houden van etsen door
de Leidse kunstenares
Saskia Splinter. In het
Academiegebouw aan
het Rapenburg wordt
eveneens deze maand
onder auspiciën van het
LAK een expositie ge
houden door de schilder
Urs Pfannenmtiller.
Saskia Splinter is geboren in
1956 op het eiland Curasao,
maar verhuisde al in haar
eerste levensjaar naar Neder
land, waar ze in de omgeving
van Amsterdam opgroeide.
Haar vakopleiding kreeg ze
aan de Rietveld Academie in
Amsterdam. Zij behaalde daar
de aktes MO-A en B. Momen
teel is zij als lerares tekenen
en kunstgeschiedenis verbon
den aan een scholengemeen
schap in Leiden. Daarnaast
houdt zij zich voornamelijk
bezig met het maken van gra
fisch werk. Op de expositie
van het LAK worden etsen
van haar vertoond.
deerde aam de AGS Bazel,
Vrije Akademie in Den Haag
en St. Martin's School of Art
in Londen. Hij woont sedert
1971 in Den Haag. Urs legt
zijn linnen op de grond en
brengt een grondering aan.
Vervolgens zet hij wat wateri
ge strepen op het liggende
doek en laat deze onregelma
tig opdrogen. Daaroverheen
schildert hij later verschillen
de lagen puntjes of verfspet-
ters, op sommige plekkken
dichter op elkaar om de on
dergrond te benadrukken. Hij
onderbreekt zachte overgan
gen door stukken te vouwen
en/of af te plakken met
strips. Over deze strips heen
werkt hij verder. Later haalt
hij ze weg. Soms brengt hij fi
guratieve elementen aan. Wat
er gebeurt verloopt voorna
melijk volgens gevoelsmatige
beslissingen. Tijdens het ma
ken van een doek dient zich
volgens hem vanzelf de totale
oplossing voor dat doek aan.
Daar werkt hij dan toe. Hij
noemt zichzelf geen richtin
gaangever, maar iemand die
heel stabiel invloeden ver
werkt. Hij exposeerde in Rot
terdam, Bazel en Den Haag.
LIDO I: Vrouwenstad (16)
met Marcello
Mastroianni. Regie:
Federico Fellini.
Hoewel hij er alle feminis
ten mee tegen de haren in
strijkt, is het niet zo ver
wonderlijk dat juist een
regisseur ^ls Federico Fel
lini met een film als
„Vrouwenstad" tevoor
schijn komt. Fellini's
wereldje van „La dolce
vita" uit 1959 en „8 1/2" uit
1963 was er een waarin de
mannen nog de toon aan
gaven en de vrouwen niet
meer dan mooi speelgoed
waren. De tijden zijn ver
anderd, beide films zijn
verouderd nu de rol van de
vrouw en zeker die van
de Italiaanse vrouw
niet meer een onderge
schikte is. Fellini's ant
woord hierop is „La citta
della donne", waarbij hij
de inmiddels ook al tegen
de zestig lopende Marcello
Mastroianni mee trok in
het avontuur.
Avontuur, jawel, want de
held van „La dolce vita" en
„8 1/2" mag nog wel even in
de trein op ouderwetse wijze
een fraaie overbuurvrouw
trachten te versieren, als zij
uitstapt en haar door het
weiland achterna puft,
wacht hem de ene vernede
ring na de andere. Hij be
landt als geamuseerd toe
schouwer bij een conventie,
van zeer militante feminis
ten zoals alleen Fellini
die maar kan schilderen
maar al spoedig is hij het op
gejaagde wild en moet hij
asyl zoeken bij een zonder
ling, die zich op zijn slot te
gen de oprukkende amazo
nes heelt verschanst.
De rijkheid aan detail, die
dit gedeelte voor de pauze
kenmerkt, wordt daarna
overdaad met bizarre
droombeelden in Fellini's
bekende kermis- en circus-
sfeer. Het blijft echter een
boeiend kijkspel vol verras
singen, al is het de toeschou
wer dan wel duidelijk dat al
les maar een droom was en
dat we weer zullen eindigen
zoals we begonnen waren in
de treincoupé, waar Ma
stroianni bij het ontwaken
van zijn overbuurvrouw te
horen krijgt dat hij twee uur
heeft zitten kreunen.
Nou, dat laatste hoeft u als
toeschouwer bij „La citta
della donne" beslist niet.
Hoewel vaak karikaturaal
en overtrokken alle vrou
wen zijn hellevegen en je
vraagt je af of de dames toen
ze voor de camera stonden
wel precies wisten wat ze
deden geeft Fellini het
geheel zo'n adembenemende
vaart mee, dat je aandacht
geen ogenblik verslapt.
Duidelijk is ook Fellini's
hommage aan de grote ko
mieken van het witte doek.
In de sketch tussen de huis
vrouw en het Frankenstein-
monster klinkt het kelners
liedje uit Chaplin's „Modern
times", terwijl later twee
vrouwen een Laurel en
Hardy-imitatie weggeven.
Slechts twee voorbeelden uit
de reeks vondsten waar ook
deze film mee beladen en
zoals we reeds zeiden na de
pauze overladen is.
De nu 60-jarige Federico
Fellini is met deze film zijn
gram kwijt. De feministen
zullen er niet blij mee zijn,
maar als objectief toeschou
wer heeft de Italiaanse tove
naar van het witte doek je
weer ruim twee uur koste
lijk bezig gehouden.
MILO
-
Vrouwen en (mannelijke) monsters. Hoofdthema van Fellini's „Vrouwenstad"
Fellini's jongetjes kijkend naar een sexfilm in „Vrouwenstad".
LIDO III 'N trap na
(16) Met Corrinne
Marchand, France
Dougnac en Patrick de
Waere.
Voetbal staat centraal in
de Franse comedie 'N trap
na. De film verhaalt over
een voetbalgekke Franse
Erovinciestad en een voet-
aller die de dupe van dat
fanatisme wordt. Een aar
dig gegeven dat echter niet
leidde tot een komisch
eindprodukt. 'N trap na
kent enkele grappige voor
vallen maar is over het al
gemeen niet echt leuk.
De macht van de voorzitter
van de voetbalclub Trin-
camps is erg groot. Zeker
wanneer die voorzitter ook
nog eens directeur van de
grootse fabriek in die plaats
is. Francois Perrin, rechts
buiten van het eerste elftal,
ondervindt dat wanneer hij
na een ruzie met de vedette
Berthier van de training
wordt gestuurd. Zijn baan in
de fabriek is Perrin ook
meteen kwijt.
Perrin besluit de stad te ver
laten maar op het station
wordt hij cp beschuldiging
van verkrachting gearres
teerd. Een verkrachting die
overigens werd begaan door
Berthier, maar aangezien die
onmisbaar is voor het team,
belandt Perrin na wat mani
pulaties van de almachtige
voorzitter in de gevangenis.
Op de dag varf een zeer be
langrijke wedstrijd raakt de
spelersbus van Trincamps,
die op weg is naar het sta
dion, van de weg af. Nadat
de schade is opgemaakt
blijkt dat er nog maar tien
spelers fit zijn om te spelen.
De voorzitter besluit Perrin
uit de gevangenis te halen
en, na wat verwikkelingen
(Perrin ontsnapt en zoekt
het meisje op dat hij zou
hebbben verkracht), staat
Perrin op het veld. met twee
doelpunten bezorgt hij zijn
ploeg een zeer belangrijke
overwinning.
Nu zijn de rollen omge
draaid en is Perrin een tijdje;
de machtigste man van de
stad. Hij wendt die macht
aan om alle mensen die hem
bedrogen hebben de stuipen
op het lijf te jagen.
LIDO II: In de greep van
de zombies (16) met
David Egme en Ken
Foree. Regie: George A.
Romero.
Vampiers, weerwolven,
Frankensteinmonsters en
insectenplagen schijnen
bij de makers van griezel
films uit de gratie te zijn.
De levend doden, de Zom
bies, zijn in. Maar de ko
lossen, die vroeger met
veel tam tam als angstaan
jagende robots uit hun
graf werden gehaald zijn
bloeddorstige verscheuren
de monsters geworden se
dert in 1968 een ambitieus
onafhankelijk filmmaker
ze in „Night of the living
dead" na een atoomexplo
sie op de mensheid losliet.
Diezelfde nog steeds onaf
hankelijke filmmaker
George Romero, die van
geen censuur op zijn films
wil weten, heeft elf jaar na
„Night" weer een poging ge
waagd om de Zombies te ex
ploiteren. „Dawn of the li
ving dead" (In de greep van
de Zombies beweegt zich
langs dezelfde wegen als Ro
mero's eerste .deel, is zo mo
gelijk nog iets gruwelijker
met meer kannibalisme en
een viertal in het nauw ge
dreven overlevenden drie
mannen en een zwangere
vrouw die de overmacht
van Zombies buiten als
schietschijf gebruiken.
Je moet er maar van hou
den. De stukken vlees vlie
gen je in rappe montage bij
na om de oren, die toch al
veel te lijden hebben van
het onsmakelijk gesmikkel.
Maar er schijnt in Amerika
een uitstekende markt te
zijn voor dit soort gruwelijke
films en steeds meer onhaf-
hankelijke producenten wa
gen er hun spaarcenten aan.
Nederland wil blijkbaar niet
achterblijven, want na
Gewapende strijd tegen de levend doden in de bloe
dige griezelfilm „In de greep van de zombies".
LUXOR American
Gigolo (16) Een naar
het damesbladen-genre
overhellende film over
een Amerikaanse gigolo,
(tweede week)
STUDIO The black
hole (a.l.) Weinig orgi-
nele, maar razend knap
gemaakt science-fiction
film die fascineert.
vierde week)
TRIANON Het teken
van het beest (16) Uit
stekende Nederlandser
film over het platte
landsleven van zo'n vijf
tig jaar geleden, wan
neer klompenmaker Ijlje
vier veldwachters om
het leven brengt (twee
de week).
REX r Spel zonder
remmen (16). Porno
film.
CAMERA Dog day
afternoon (tot en met
zondag); Bobby Deer-
field (ma,di,wo) Tweede
week in de serie van
drie met werk van regis
seur Al Pacino.
EUROCINEMA I (Alp
hen) The black hole
(a.l.) Zie Studio.
EUROCINEMA II (Alp
hen) The big red one
(12) Oorlogsfilm met de
immer robuuste Lee
Marvin, (derde week).
EUROCINEMA III (Alp
hen) Zombie holo
caust (16) Film over de
onsmakelijke wezens,
die mensen oppeuzelen.
EUROCINEMA IV (Alp
hen) American gigo
lo (16) Zie Luxor
GREENWAY (Voor
schoten) Hair (a.l.)
Ook: Monty Pythons
life of Brian (16).
Wim van Rooij en Anne-Wil Blankers.
LEIDEN Het is de lezer in de loop der tijd mis
schien duidelijk geworden dat ik Alan Ayckbourn niet
mag, ja zelfs een diep wantrouwen tegen hem koester.
Ayckbourn schrijft komedies die geen komedies zijn.
Hij stelt zijn personages genadeloos ten toon, en laat
ze stuk voor stuk door de mand vallen. De lach die hij
daarmee oproept is eht niet een vrolijke, maar een ge
geneerde. Nu is hier op zich niets op tegen; Molière en
Shakespeare weten ook mensen heel raak te typeren
en onverbiddelijk hun zwakheden bloot te leggen.
Het verschil zit hem in de manier waarop dat gebeurt;
Ackbourn heeft geen binding met zijn karakters, hij houdt
niet van ze, hij minacht ze. Ook dat kan nog heel goede
stukken opleveren, maar naar mijn mening buit Ayck
bourn zichzelf, zijn talent en zijn karakters uit, om snel en
goedkoop successen te behalen. Het publiek is blijkbaar te
vreden met wat hij schrijft, dus zal hij blijven schrijven op
de manier waarop hij het nu doet; alleen rijn zijn oprecht
heid en betrokkenheid totaal verdwenen.
De Haagse Comedie speelt morgenavond in de Schouw
burg Ayckbourns 'Zonder gekheid'. Het stuk speelt zich af
in de tuin van Antine en Hans, twee zeer levenslustige en
openhartige mensen. Rondom hen hebben zich een aantal
mensen verzameld, die zich in de loop van het stuk steeds
meer van hun mislukte leven bewust worden. Steeds meer
blijkt dat ze niet zijn zoals ze zouden willen zijn, en ook
denken dat ze zijn. Alleen Hans en Antine blijven over
eind; zij als enigen zijn en hebben datgenen wat ze wensen,
en steken bij de anderen af als een stel supermensen.
De personages zijn weinig genuanceerd, en de akteurs van
de Haagse Comedie weten ze niet erg goed gestalte te ge
ven. Anne-Wil Blankers als Antine probeert de levenslus
tige Antine weer te geven door snel en hoog te praten en
alle handelingen versneld te plegen. Jules Hamel als Hans
is wat rustiger en heeft meer de uitstraling die hij dient te
hebben. Wim van Rooy en Lies Francken als de dominee
en zijn vrouw zetten een paar typen neer, die in al hun ste
reotypheid heerlijk komisch werken. Zij maakten voor mij
in Den Haag de voorstelling de moeite waard. De overige
spelers deden hun best, maar konden niet voorkomen dat
de voorstelling zwaar en traag verliep; de uiterlijkheden
van de personages konden niet blijven boeien, en een in
nerlijk leven werd niet ten toon gespreid.
Jacqueline Mahieu
NOORDWIJK In het karakteristieke Noordwijkse
'Hof van Holland' is zondagmiddag 5 oktober het twee
de zondagmiddagconcert uit een serie die door 'SKAN-
klassiek' wordt georganiseerd.
In een optreden van Erika Waardenburg (harp), Dieks Vis
ser (fluit) en Han Kapaan (hobo) is zowel ensemble, als so
listisch werk opgenomen. Teogangskaarten voor het con
cert dat om 13.00 uur begint, zijn aan de zaal verkrijgbaar.
De toegangsprijs is zes gulden, terwijl 65-plussers, CJP
houders en SKAN-donateurs 5 guldn betalen. Voor kinde
ren is de toegangsprijs 2 gulden.
LEIDEN In de tentoonstellingszaal van de Gemeen
telijke Archiefdienst, Boisotkade 2a in Leiden wordt
vah 7 oktober tot en met 8 november de tentoonstel
ling 'Joden en Leiden' gehouden.
Tentoongesteld worden afbeeldingen, boeken, archiefstuk-'
ken en voorwerpen betreffende joden, speciaal in hun re
latie tot Leiden. Openingstijden: maandag tot met vrijdag
9.00 uur tot 17 uur, zaterdag 9 tot 12 uur Toegang is gratis.
