T2
Leiderdorps meisje fietste
met vriendin ruim 6000
kilometer door Scandinavië
Ziekenomroep St- Elisabeth tien jaar in de ether
Totstandkoming centrale
post ambulancevervoer
roept nog problemen op
UNA 4—
TAD/REG 10
LEIDSE COURANT
VRIJDAG 3 OKTOBER 1980 PAGINA 5
els S
let zie
ie Fei
Hah
le-dor;
vordei
erkee
Bewo
in d
ftelijl
de vei
immis
en mi
In de
Seplei
atrege
reacti
e brie
li da
oud
en ge
ssitua
bren
Wet
oorzit
de be
rigou
Er kan heel wat
gebeuren, als je je
zinnen hebt gezet op een
flinke fietstocht. Dat
hebben die Antonet en
Anneke maar weer eens
bewezen. Het
vriendinnenstel
peddelde, te beginnen in
mei, even naar de
Noordkaap, alsof het
niets was. Gewoon om
stil van te worden, als je
die verhalen hoort. Nou
heb ik zo'n verhaal
gehoord en het was
Anneke die het
vertelde. Anneke van
Rossum (23) komt uit
Leiderdorp. Ze is nu
bezig aan haar laatste
jaar
„publiciteitsvorming" op
de kunstacademie in
Utrecht.
Vriendin Antonet (21) is een
Brabantse en werkt bij een
Utrechts reisbureau. Al een
tijd geleden stond het voor
die twee vast, dat ze een
redelijk fietstochtje wilden
gaan maken. Anneke wilde
aanvankelijk Amerika van
oost naar west doorfietsen
en Antonet, ook niet mis,
koos voor Israël. Dan maar
meteen heel wat anders en
de jongedames besloten,
naar het noorden te gaan.
Voor Anneke zou het haar
vierde tocht worden en
tegen Antonet zei iedereen,
dat ze het niet zou halen
omdat het haar eerste
fietstocht was. Een te gekke
tocht ook, oordeelde men,
want het was daar veel te
koud en te woest en er
zouden te veel muggen zijn.
De twee lieten zich niet van
de wijs brengen en zetten
door: Antonet met drie
maanden onbetaald verlof
van haar baas en Anneke
met drie maanden vakantie.
Het eerste traject begon
rustig, op 20 mei: met de
fietsen op de trein naar
Flensburg, aan de Duits-
Deense grens. Twee weken
Denemarken werden
gebruikt als een
trainingsperiode en er werd
een flinke kanotocht
gemaakt. Op 4 juni kwam
het tweetal in Kristiansand,
Zuid-Noorwegen, aan, waar
het 28 graden C. was.
Anneke: „Dat
temperatuurtje hebben we
vijf weken gehouden en de
muggen kwamen meteen al
op c
af.
Voordat we ons konden
insmeren met anti-
muggenspul hadden ze ons
al flink te pakken gehad.
Enfin, de route ging langs
prachtige meren, over stille
wegen en geen mens te zien,
over hoge bergen (als bij de
volgende bocht de top nog
niet is, stap ik af, dachten
we telkens, maar je trapt
door en als je dan eindelijk
zwetend boven komt, ben je
trots op jezelf omdat je het
toch maar weer gehaald
hebt). Op naar Oslo, waar
we de eerste etappe afsloten
op 10 juni, met 800 kilometer
al in de benen".
De eerste pech. Anneke
werd door een auto met
caravan van de weg
afgereden. Dokter,
ziekenhuis, röntgenfoto's;
van binnen niets ernstigs,
maar aan de buitenkant zat
ze vol schrammen, wonden,
bulten en een dik oog. Naar
later bleek had ze ook nog
drie gekneusde ribben door
die Noor opgelopen en daar
bleef ze zes weken lang last
van houden. Na een paar
rustdagen fietsten Anneke
en Antonet verder, richting
Trondheim, via kleine
weggetjes zonder asfalt maar
met een wegdek dat uit zand
en olie bestond. „Niet zo'n
ramp als het droog is, maar
die nauwelijks onderhouden
wegen zaten vol kuilen en
gaten en daar maakten we
dan en slalom omheen.
Gevolg: onze eerste lekke
band en een flinke deuk in
mijn velg waardoor m'n
remmen aanliepen. We
wisten dat er in Noorwegen
maar heel weinig
fietsenmakers waren en we
hadden op dit soort pech
gerekend, dus met een grote
tang werd de deuk eruit
geslagen en de spaken
werden opnieuw
gespannen". Anneke van
Rossum zuchtte er niet eens
meer van, merkte ik.
Het was nog maar het begin.
Verder ging het, door een
landschap dat bleef boeien,
van lief en landelijk tot zeer
ruig en w.oest. En de meisjes
maar fietsen, op hun „iets
zwaarder uitgevoerde"
racefietsen met zwaar-
profiel achterbanden (in het
geheel slechts vier lekke
banden en vier
buitenbanden) en ieder
ongeveer 14 kilo bagage.
Meestal slapen in hun tentje
ergens langs een riviertje of
aan een meertje en een
enkele keer op een camping
campings liggen daar te
ver van elkaar om dat in
één dag te kunnen fietsen.
Na Trondheim (1400 km)
weer flink wat bergen voor
de boeg en om de 20 of 30
kilometer een bootje nemen
Anneke en Antonet tegen
elkaar: hier komen we een
keer terug.
Op een gegeven moment de
poolcirkel over. Anneke van
Rossum: „We hadden een
slechte dag gekozen; wel
droog, maar een
temperatuur van 6 graden,
en om dan in een racebroek
een hoogvlakte over te gaan
is niet aan te raden. De
Clcirkel ligt op 700 meter
gte en we moesten 20
km. klimmen om daar
bovenop te komen. Met een
felle noordenwind en
sneeuw rondom ons gingen
we erover. Toen we daarna
30 km. moesten dalen,
kregen we het zo koud dat
we zaten te klappertanden
op de fiets. Dan is het erg
fijn als je zo gauw mogelijk
in de slaapzak kunt kruipen
om weer een beetje warm te
worden".
De twee meisjes namen een
omweg om de Saltstromen te
gaan zien, „de snelst
opkomende vloed in de hele
wereld, omdat het water
door een engte in een fjord
geperst moet worden. Bij
Bodö namen we de boot, een
echte oude boot die rook
naar boenwas en ingericht
was met veel pluche, naar
de Lofoten en Vesteralen, de
eilandengroep bij Narvik.
En nog steeds bloedheet, niet
te geloven. De natuur was zo
schitterend dat we het wat
rustig aan gingen doen, zo'n
60 km. per dag, en 's
middags lekker liggen
zonnen. Maar dan waren er
de hordes muggen die je
aanvielen en opvraten. En
dan de horzels die ons het
leven zuur gingen makend.
Het best kon je op een steen
in het water gaan zitten,
maar fijn bijbruinen is
andere
In Narvik hadden ze er 2600
km. opzitten. Met de trein
naar het Zweedse Kiruna,
omdat er geen weg
heenging. Door Zweden en
Finland op weg naar de
Noordkaap, gewapend met
een mijnwerkerehelm uit de
grootste ertsmijn var^ Europa
als souvenir. En met de
muggen op de hielen.
„Immers, Lapland",
vertelt Anneke,
toch wel ontzag
stem, „Lapland is hèt
muggencentrum, en soms
moesten we met
muskietengaas om ons hoofd
koken en lagen we om 7 uur
al in ons tentje omdat het
buiten zwart zag van de
muggen. Met ademen zoog je
ze gewoon mee naar binnen.
Intussen was de temperatuur
flink gedaald, tot zowat 5
graden; ook overdag, en de
koude noordenwind maakte
dat we rillend wensten dat
we wanten meegenomen
hadden. Op 15 juli, hartje
zomer, kwamen we na 3200
km. aan de Noordkaap, het
noordelijkste puntje van de
bewoonde wereld, een raar
gevoel en een fantastische
ervaring
Anneke en Antonet waren
intussen dermate aan het
fietsen verslaafd geraakt,
dat ze voor honderd
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag ménsen tegen Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen, Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
nriwi?
kilometer meer of minder
niet meer terugdeinsden en
op Kirkenes aan de Sowjet-
grens afstevenden. Daar
waren ze op 20 juli en 3500
km. van huis af. Nog even
proberen een visum voor
Rusland te krijgen, r
vlieger ging niet op"
die
Anneke is daar nog
verwonderd over, maar ze
moet wel begrijpen, dat de
Sowjets ter plekke de meest
intensieve en geheime
militaire activiteiten
ondernemen die voor
westeree ogen niet geschikt
zijn. Goed (of niet goed),
maar ze reden toen Finland
binnen: 140 km. langs het
fantastische Inarimeer over
de slechtste weg van heel
Scandinavië, met bergen,
kuilen, zand, grint en keien.
De Noordkaap; dat spreekt voor zich, meenden Anneke en Antonet, toen ze voor het bord stonden, In een
grandioze verlatenheid aan de rand van de wereld..
Soms hele stukken lopen,
vanwege het mulle zand. En
weer eventjes zomaar 28
graden. Het leek niet
normaal meer. Om dan je
fiets met 14 kg. bagage naar
boven te zeulen is geen
pretje
Op 26 juli voor de tweede
keer de poolcirkel over, na
4000 km. fietsen. „Onze
conditie was door het bergen
fietsen best geworden en we
snelden als gekken door
Finland, dat veel minder
bergen heeft dan
Noorwegen. Soms hadden
we 's middags om 3 uur al
130 kilometer gefietst. 10
Augustus waren we in
Helsinki: 5200 km. gefietst.
Helsinki is een heel leuke
stad, maar nog niets
vergeleken met Stockholm,
waar we enkele dagen later
de boot heen namen. Zo'n
geweldige stad hadden we
nog nooit gezien: zo mooi,
groots, vriendelijk, helder,
enfin noem maar op
Aangezien we al drie
maanden geen echte winkels
meer hadden gezien, keken
we hier onze ogen uit
Na vijf dagen Abba-
hoofdstad bereikten Anneke
en Antonet op 22 augustus
de Deense hoofdstad
Kopenhagen. Na al die
geweldigheden van
Stockholm besteedde
Anneke in haar verslag geen
woord aan Kopenhagen, dat
minstens zo fantastisch en
uitzonderlijk is als de stenen
trots van Zweden. Ze
hadden toen 6036 km. in de
ervaren benen zitten. Toen
vonden de vriendinnen het
welletjes en namen op 30
augustus de trein terug naar
Nederland. Terug in het
milieu. Maar zo voldaan als
wat Vermoeid, maar
dankbaar. En Anneke heeft
nog steeds heel veel goeie
woorden over voor de
mensen in Scandinavë en
dan moet ik haar bijvallen,
al zijn mijn noordse
ervaringen tot stand
gekomen via auto-matische
uitstapjes in een gebied waar
de Noordkaap nog een
sprookje is en de
midzomernachtzon een
verre idylle. Ook die
nachtelijke zon moet
Anneke en Antonet laag
boven de horizon beschenen
hebben. Maar toen lagen ze,
waarschijnlijk moe gefietst,
te slapen. Anneke repte er
in elk geval niet van.
„Maar die mensen in
Scandinavië zijn ontzettend
aardig en gastvrij. Vaak
gebeurde het, dat ze ons
spontaan in hun huis
uitnodigden voor een kop
koffie en vaak aten we met
die mensen mee, konden in
huis slapen in een bed. Ze
deelden alles met ons, hoe
arm ze ook soms zijn, en van
een vergoeding was geen
sprake. We maakten ons
verstaanbaar door
tekeningetjes op de rand van
de krant en door onze
handen en voeten te
gebruiken, vooral in
Finland. Als ze weten, dat ej
uit Hólland komt, is alles
helemaal okee. Op de
Noordkaap kwamen we
twee Stockholmse meisjes op
de motor tegen. Ze nodigden
ons uit in Stockholm aan te
komen. Daar hebben we
toen vijf nachten geslapen
en we kregen de sleutel van
hun appartement mee. En
dat was geen uitzondering;
dit soort dingen gebeurde
aan de lopende band.
Ongelooflijk
Anneke en Antonet, die
volgend jaar uiteraard weer
op de fiets springen, zijn
weer thuis. En ze weten nu,
wat je nodig hebt om
dergelijke ondernemingen
op touw te zetten: een flinke
dosis moed,
uithoudingsvermogen,
fietskennis wat reparaties
betreft, een fototoestel, een
racebroek met zeem en een
regenjack: „is het niet voor
de regen dan is het wel de
wind waartegen je je moet
wapenen". Anneke van
Rossum en routinière
geworden Antonet van
Bommel weten er alles van.
Daar moet je je petje diep
voor afnemen, vind ik.
LEIDEN
ONDERTROUWD: I. E. Poelman en E.
i. M. Overdevest, A. H. Siebert en G.
Trouerbach, J. V. E. E. Aubry en A.
[Rlezebos. J. Rusman en E. M. Jeus-
',_C. L. P. Stikkelorum en L. Visser,
i Raalte en E. S. Mulder, J.
Boom en W. M. Hoogeveen. R.
ïn M. E. C. Bosch. J. J. H.
i J. Noppe, R. P. J. Ooslburg en M.
J't Hoff. Jacob z van J. van der Plas en
jj. Kromhout, Diana Renata d van C.
?lfj. Hoogenboom en H. M. Tjoelker.
Sandra Cornelia d van J. Kuijt en S.
""nlc, Mariska Greta Maria d van
Giesbergen en M. E. M. van den
amlBurg, Chrlsta Thea Dora Margaretha
n A. Hillebrand en T. D. M. Tls-
Johannes Hendrlcus Maria z
fnvan L. M. Duivenvoorde en H. C. H. J.
atfvan der Drift, Margrietje d van H. S.
van der Zee en M. J. A. Berk-
!rJhout, Vincent z van P. Ouwerkerk en
G. E. Regeer, Teunis z van H. Guijt en
A. de Jong, Patrick z van P. A. Ouds
hoorn en H. A. Remmelzwaan, Maya
I Saira Roslta d van D. J. de Vries en
G. Abdulla, Klasina Lisette d van W.
J. Piket en L 1'Amie, Dragan z van Z.
Horvat en O. Cosic, Martine Agnes d
i C. la Lau en L. A. Duiverman,
Mark z van R. C. A. Verstraeten en P.
iIJNH Kulk. Edwinus Jacobus z van J.
Vliegenthart en M. J. Schipper, Nata-
scha d van L. C. C. Volkers en D.
Vlieland, Martje Christina
is(Jacobs. Jan-Pieter z van P. Boot en
F. J. P. M. van Rooden, Amber d van
W. T. Pompe en C. M. Verhaar, Carel
- Jong, Jo-
kaa J
A. C. Rijper e
hannes Adrianus Maria z
Schrama en A. M. E. v:
Raymond Jordie z van J
25 mrt. 1911, echtg. van J. Broëke-
ma; J. N. van der Geest. geb. 2 jan.
1917 man; N. A. van Zandwijk, geb.
23 juli 1966 dochter; J. Ouwersloot,
glïij geb. 9 okt. 1909, echtg. van J. T.
aanfPommer; S. den Os. geb. 25 jan.
1897 man; H
1915 man; M. C.
1906, geh. gew. m. A. Pronk; K.
B. Krijger, geb. 16 jan. 1905. geh
gew. m. M. Vink; M. A. H. Starren-
er burg, geb. 8 juni 1902 man; A. A.
'Blom.
Aanen. geb. 25 juli
'Blom, geb. 14 mrt. 1899, geh. gew.
A. H. van der Vooren; C. Varkevis-
geb. 20 dec. 1897 man; J. van
Soest, geb. 20 dec. 1946, geh. gew.
m. J. Klootwijk; A. Scheffer, geb. 21
Jan. 1906 man; D. Perekalin, geb. 13
LEIDERDORP De zie
kenomroep Radio 0-3-0
van het St-Elisabeth Zie
kenhuis in Leiderdorp
bestaat tien jaar. Radio
0-3-0 werd opgericht op 3
oktober 1970 naar aan
leiding van het Drie Ok
toberfeest en dankt daar
ook zijn naam aan, want
de combinatie „0-3-0"
staat voor „Opgericht 3
Oktober".
De ziekenomroep groeide 'in
tien jaar tijd uit van een hand
vol apparaten bediend door
een paar mensen in een ach
teraf kamertje tot een vol
waardige studio met dertig
medewerkers die een pro
gramma van 24 uur per week
verzorgen.
Toen Radio 3=-0-3 in 1970 werd
opgericht stond het St-Elisa-
bethziekenhuis nog aan de
Hooigracht in Leiden. De di
recte aanleiding tot de oprich
ting van de ziekenomroep was
een gesprek tussen de patiënte
Petra Jacobs en een mede
werkster van de welfare, Cla
ra Sikking, die bespraken wat
er kon worden georganiseerd
voor de patiënten op de dag
van de viering van Leidens
Ontzet. De collega's van het
Academisch Ziekenhuis Lei
den waren bereid een paar
banden met reportages af te
staan, maar eerst moest wor
den onderzocht of het tech
nisch mogelijk was deze repor
tages naar de patiënten door te
seinen. Bij de technische
dienst van het ziekenhuis trof
fen de twee dames de electri-
cien Kees van der Hulst, die
dusdanig enthousiast werd
over het idee dat dezelfde dag
nog het idee werd geboren om
een eigen ziekenomroep op te
richten. Tien dagen later ging
de eerste uitzending de lucht
in vanuit een klein kamertje
naast de hoofdingang dat on
der meer dienst deed als radio-
kamer. Met het weinige aan
wezige en veel eigen materiaal
werd begonnen met een ver-
zoekplatenprogramma van an
derhalf uur dat éénmaal in de
v/eek werd uitgezonden. Lang-
medewerkere zich uit.
Verhuizing
In de maand december van
het jaar 1972 verhuisde het St-
Elisabethziekenhuis naar Lei
derdorp. Daar kwam in de
kelder een veel ruimere studio
beschikbaar. Aanvankelijk
bleef het echter „afzien" voor
de medewerkers van Radio 3-
0-3 omdat de studio nog vol
stond met opgeslagen materia
len en men verder onder
„moerasachtige" omstandighe
den te werk moest gaan met
een vloer die vol stond met
plassen en wanden vol met
stemmig meezoemende mug
gen. Met pijn en moeite werd
nog even een keretuitzending
in elkaar gedraaid en daarna
bleef het een tijdlang stil in de
studio. Er volgde een periode
van improviseren en tenslotte
kon dan in november 1974 een
compleet ingerichte studio in
gebruik worden genomen, op
gebouwd door de technische
dienst en de eigen niet betaal
de medewerkers. De burge
meester van Leiderdorp, de
heer M.A. van der Have was
er dan ook als de kippen bij
om dit werkstuk officiëel te
openen.
Ieder jaar werden apparatuur
en materiaal dankzij de steun
van de directie wat uitgebreid
en de studio is nu, in 1980 uit
gegroeid tot een professioneel
apparaat waar het materiaal
inmiddels driehoog staat opge
stapeld. Het huidige jasje be
gint alweer aardig te knellen.
De grootste wens van de me
dewerkers is om te verhuizen
naar de verpleegafdelingen zo
dat de patiënten nog meer bij
de programma's kunnen wor
den betrokken. Radio „0-3-0"
heeft zich ten doel gesteld om IxCCeptie
de gedwongen verblijfstoes-
tand voor de patiënten wat te
veraangenamen. De zendtijd
van 24 uur per week die via
het kanaal vier van de huisra
dio de patiënten bereikt omvat
verzoekplaten en kinderpro
gramma's, geestelijke en klas
sieke muziek, jazz en popmu
ziek, eigen reportages en nog
veel meer.
Het tienjarig jubileum van de
ziekenomroep wordt gevierd
op zaterdag 11 oktober in het
restaurant van het zieken
huis. De receptie wordt ge
houden van 15.00 tot 17.00
.uur en alle belangstellenden
zijn van harte welkom. Te
vens wordt op deze dag een
open huis gehouden zodat
ook de studio in groepjes kan
worden bekeken. Voor de
patiënten wordt er op zondag
12 oktober nog een speciaal
feestelijk programma vanuit
het restaurant georganiseerd
en ook aan de kinderafdeling
is gedacht.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiH
Het bestuur en ambulancevervoerders gebroederlijk bijeen.
LEIDEN Vooruitgang in de uitvoering
van de centrale post ambulancevervoer is
voorlopig niet te bespeuren. De bestuurlijke
basis van de centrale post is weliswaar aan
wezig, maar concrete resultaten blijven uit.
Met name het vraagstuk van de kostenver
deling is een groot struikelblok. Het eind
augustus geïnstalleerde algemeen bestuur
kwam gisteren bijeen om informatie over
de stand van zaken uit te wisselen.
De wet Ambulancevervoer gebiedt gemeenten
en particuliere ambulancevervoerdere tot sa
menwerking. Aanvankelijk stuitte de wet op
nogal wat problemen vanuit de particuliere
vervoerswereld, omdat deze vervoerders hun
zelfstandigheid zagen vervliegen. Toch moet
een compromis worden gevonden. De proble
men, die aangepakt moeten worden, zijn niet
gering. De prille basis is inmiddels gelegd door
dat er een algemeen bestuur is gekozen. „Ge
lukkig heeft de gemeente Leiden het opge
bracht om wat betreft bepaalde punten van me
ning te veranderen," aldus mr. M. Teekens jr.,
de vertegenwoordiger van de particuliere am
bulancevervoerdere. Wat betreft de kostenver
deling houdt de gemeente echter voet bij stuk.
Volgens de overheid moeten de ziekenfondsen
en ziektekostenverzekeraars de kosten voor
hun rekening nemen. Als de fondsen daar ech
ter niet toe in staat zijn, kan een deel van de
last afgeschoven worden aan de gemeente, die
op haar beurt een beroep op de vervoerders zal
doen. „De gemeente moet een vergoeding van
de ziekenfondsen krijgen en de ambulancever
voerdere moeten de kosten, die zij door de ge
meente voorgeschoteld krijgen op hun beurt
met de ziekenfondsen verrekenen," aldus
Teekens, die voorts van mening was, dat de
ambulancevervoerdere en de gemeente elkaar
niet langer de 'Zwarte Piet' moeten toespelen.
„Die hoort thuis bij de ziekenfondsen," zo.
meende Teekens. Dit plan stuit ongetwijfeld op
grote tegenstand vanuit de ziekenfondsen. Het
is dan aan de rechter om uit te maken wie in
het gelijk wordt gesteld.
Voorts zei Teekens aan welke eisen voldaan
moet worden om tot een goede samenwerking
te komen: Het marktaandeel van de particulie
re vervoerders ten opzichte van de GG- en GD
moet gerespecteerd worden; de gemeentelijke
en particuliere vervoerders moeten over eén
kam worden geschoren, buiten de centrale post
om moet van geen kant invloed worden uitge
oefend; de directie moet onafhankelijk en on
partijdig zijn en het bestuur mag geen 'carte
blanche' krijgen.
