Luchtkastelen
als woningen ofwel:
het vermaarde
goochelduo BB &B
Vakbeweging moet nu kiezen:
monddood of medeverantwoordelijk
E^NNENLANC
uitensteBinnenhofbuitensteBinnenhofbuitensteBinnenhofbuitensteBinnenhofbuitensteBinnen
)uitenste3innenhofbuitensteBinnenhofbuitensteBinnenhofbuitensteBinnenhofbuitensteBinnen:
IN HOLLAND STAAT EEN HUIS
LEIDSE COURANT
ZATERDAG 20 SEPTEMBER 1980 PAGINA
WLLENBAK 1
isdag 16 september,
nsjesdag. De gangen
tiet gebouw van de
eede Kamer maken
id kwart voor één
3r i onwezenlijk stille
19 'ruk. Het lijkt wel
ig can tie. Vrijwel alle
jierleden bevinden
jj in de Ridderzaal, m
t' ach ting van de en-
p van Beatrix die, ge-
fd in een azuurblau-
robe de troonrede
voorlezen. (Jawel,
I robe; een journalist
een keer over de
rk" van de koningin
ireef inplaats van
fr haar robe, kreeg
I zijn hoofdredacteur
r fikse uitbrander.
kijken wel uit).
en kamerlid te be
nnen dus. De wan-
Igangen zijn verlaten
het kamerpersoneel
(dringt zich, tezamen
If uitgenodigde fami-
Ieden, voor de ramen
om het kleurrijke
schouwspel op het Bin-
oenhof gade te slaan.
Parlementaire journa-
'jsten nuttigen op de
'weede verdieping, ont-
;pannen in een stoel
hangend, een verfris
sing (de miljoenennota
?n alle afzonderlijke be
grotingen lagen in het
weekeinde al op de re
facties, zodat de Grote
Klus al geklaard was)
erwijl enkele meege
brachte kinderen, han
dend uit de ramen van
le perskamers, adem-
oos de komst van de
louden Koets afwach-
en. Alles in het gebouw
ijkt pais en vree.
)an opeens wordt op de
egane grond de deur
an de hoofdingang
pengeworpen. Drie po-
itie-agenten rennen in
plop het kamergebouw
linnen. De middelste
(raagt een metalen
prullenbak met gestrek-
t armen voor zich uit.
let zorgelijke gezichten
stormen zij langs de
verbouwereerde por
tiers aan de balie en
draven door de stille
gang regelrecht naar de
achteringang van het
gebouw, waar twee be
veiligingsbeambten snel
de deur voor hen ope
nen. Wat is er aan de
hand? Wat zit er in die
prullenbakEen rook
bom, een tijdbom, een
spuitbus met gif, ontfut
seld aan de handen van
een met kwade bedoe
lingen behepte toe
schouwer op het Bin
nenhof?
Nog vreemder wordt
het schouwspel, als het
wakkere trio van de
Haagse Hermandad na
twintig seconden la
chend het gebouw weer
betreedt. „Niks aan de
hand", gebaart één van
hen opgelucht. Dat
blijkt wel, ja. Maar
waar was al die drukte
nou voor nodig? Een
diepgaand onderzoek
leerde ons enige tijd la
ter het volgende.
PRULLENBAK 2
De prullenbak bevatte
een kartonnen doos met
suikerklontjes. Doodge
wone suikerklontjes. De
zoetwaren dienden ter
versterking van de
Grenadiers, die rond
het Binnenhof een deel
van de erewacht vorm
den. De commandant
had de suikerklontjes
mee laten brengen om
zijn manschappen gedu
rende het urenlange
staan zo nu en dan een
kleine oppepper te ge
ven. De prullenbak, ge
leend uit het Tweede
Kamergebouw, werd
gebruikt als geïmprovi
seerde opbergplaats
voor de klontjes. Het
voorwerp stond daar
onopvallend tegen de
muur van de Tweede
Kamer en niemand had
er oog voor.
Inmiddels was het al te
gen enen. De Grena
diers stonden stram in
het gelid en schonken
geen aandacht meer
aan hun versnaperin
gen. Op dat moment
kreeg een argeloze toe
schouwer uit de achter
de ruggen der militai
ren opgestelde menigte
de prullenbak in de ga
ten. Hij keek erin, zag
de kartonnen doos en
dacht: „O, jee. Dit is
niet pluis. Da 's vast een
bom. Je weet nooit.
Misschien kan ik het
Binnenhof wel redden
van een rampzalige ge
beurtenis!". Hij waar
schuwde onverwijld een
agent, die vervolgens
één van zijn meerderen
van de vondst op de
hoogte stelde. Wat het
ook mag zijn, weg met
dat ding en gauw een
beetje!", besliste de
meerdere. De activitei
ten die kort daarna
werden ontplooid, zijn
inmiddels bekend.
Achter het gebouw van
de Tweede Kamer ligt,
als gevolg van enkele
verbou wingswerkzaam -
heden, een hoopje zand.
Toen de drie agenten
met hun geheimzinnige
prullenbak aan kwa
men rennen, kregen ze
een lumineus idee: we
ledigen de bak in het
zand! Zo gezegd zo ge
daan. De doos viel uit
de bak en scheurde
open, waardoor de tien
tallen klontjes zich met
het zand vermengden.
De opluchting was
groot. Suikerklontjes!
Wie had dat gedacht?
De spanning maakte
plaats voor hilariteit.
Het slot van het liedje.
Vlak voor de afmars
der Grenadiers kwam
één van hen zoekend
het Kamergebouw bin
nen. „Heeft u een prul
lenbak met suikerklon
tjes gezien? Hij stond
net nog buiten tegen de
muur", sprak hij veron
trust tot de balie
beambten. Het ant
woord was duidelijk,
maar riep bij de militair
tal van vraagtekens op.
aan de achterkant van
het gebouw? Daar lig
gen de klontjes in. Het
knarst een beetje, maar
ze zijn nog goed te
eten
BALLENGOOIEN
Dezelfde Prinsjesdag.
Rond een uur of drie
circuleert in het kamer
gebouw een brief die
velen doet schateren
van de lach. Het keurig
getypte epistel, dat in
de postvakjes van alle
Tweede Kamerleden
was gestopt, had de vol
gende aanhef: „Brief
van Bart Lubbers, Ma-
rius Brinkhorst en
Wouter Verkerk. Aan
de dames en heren poli
tici".
Vreemd. Sinds wanneer
heet CDA-fractieleider
Lubbers geen Ruud
meer? Waarom tooit
Laurens-Jan Brinkhorst
van D'66 zich opeens
met de naam Marius en
hoe komt de VVD-ster
Erica Verkerk-Terpstra
plotseling aan een man
nelijke voornaam? Bij
nadere beschouwing
blijkt de brief echter
geschreven te zijn door
drie mannelijke telgen
van voornoemde ka
merleden, respectieve
lijk 13, 14 en 12 jaar
oud. Wat willen ze? Zie
hier de letterlijke tekst.
„Aanstaande zaterdag
bemannen wij, Bart
Lubbers, Marius Brink
horst en Wouter Ver
kerk een marktkraam
op het Binnenhof ten
bate van het Kinder
fonds van de 'Unicef.
Onze bedoeling is er
een „ballengooi-tent"
van te maken, waar
mensen tegen betaling
kunnen proberen con
servenblikken om te
gooien, die beplakt zijn
met foto's van politici.
De Rijksvoorlichtings
dienst maakte ons erop
attent, dat het beter zou
zijn, alleen die foto's te
gebruiken van politici,
die daar geen bezwaar
tegen hebben. Hoewel
wij ons niet kunnen
voorstellen dat u er be
zwaar tegen heeft als
we eventueel ook uw
foto voor het goede doel
gebruiken, willen wij
het zekere voor het on
zekere nemen en u vra
gen, uiterlijk donderdag
dit briefje ingevuld en
ondertekend in het
postvakje van Erica
Verkerk-Terpstra te re
tourneren. Hartelijk
dank voor uw mede
werking. Met vriende
lijke groeten, Bart, Ma
rius en Wouter".
Waarna een invul-
strookje volgt met de
woorden: Ondergete
kende, puntje puntje
puntje puntje, heeft er
wel/geen bezwaar te
gen dat haar/zijn foto
wordt gebruikt voor de
ballengooitent Handte
kening.
Wie zou er nou aarzelen
bij zo'n vriendelijk ver
zoek? Voor de zeker
heid donderdagavond
toch maar even gebeld
met Wouter Verkerk.
„Ik weet niet hoeveel
reacties er al binnen
zijn, want ik heb m'n
moeder nog niet gespro
ken vandaag. Ze is nog
niet thuis. Kun je mor
gen terugbellen?"
Vrijdagmorgen. Erica
Verkerk„Je houdt het
niet voor mogelijk,
maar er zijn inderdaad
mensen die bezwaar
hebben gemaakt. Meer
dan ik ooit had gedacht
zelfs. Nee, laat ik maar
niet zeggen wie het zijn.
Maar we hebben ook
leuke reacties gekregen,
hoor. Sommige kamer
leden schreven op het
an t woordbriefje zelfs
dat ze het op hoge prijs
zouden stellen als hun
hoofd met een bal om
ver zou worden ge
gooid. Al met al hebben
de jongens keus ge
noeg".
(Door Rik in 't Hol)
DEN HAAG In Hcland
staat een huis. En i dat
huis daar woont een man.
En die man die kies een
vrouw..., klonk het in le ja
ren vijftig. Kennelljl was
het toen nog vanzelspre-
kend dat een burge een
thuis had, vanwaar hi zich
naar buiten waagde n de
maatschappij. Of betr ge
zegd: algemeen vond men
dat het zo diende te z)n en
de overheid deed zijl best
in razend tempo wonngen
uit de grond te stampn.
Nu staan we aan hetbegin
van de jaren tachtig e blij
ken de omstandighedenin zo
verre niet veranderd at er
nog steeds grote wonii?nood
is. De laagste schattinge ver
melden een tekort var hon
derdtienduizend. Daar komt
nog bij dat de bouwnijvrheid
dit jaar een ernstige nergang
vertoont, met als gevolj ruim
vijftigduizend wekloze
bouwvakkers deze wintr. De
houding van de overbid is
echter wel veranderd. Want
waar de woningnood ertijds
tot volksvijand nummr één
werd verklaard, heft di rege
ring nu de armen maclteloos
ten hemel. We willei wel,
maar we kunnen niei lijkt
het motto van ministe Bee-
laerts van Blokland q zijn
staatssecretaris Brokx.
men. Zo lieten zij koningin
Beatrix vanuit de Ridderzaal
plechtig verkondigen, dat
„ook voor het komende jaar
het programma woningwet
woningen met bijna tiendui
zend (zou worden) opge
voerd". Maar dat vermocht
alleen de leek te imponeren.
Het is namelijk geen verho
ging ten opzichte van vorig
jaar, zoals gesuggereerd werd,
maar ten opzichte van zoiets
vaags als de meerjarenramin
gen (opgesteld in 1977 als
richtlijn).
Nog zo'n staaltje demagogie
vertoonden de bewindslieden
door in het persbei
on t werp-begroting
huisvesting en Ruimtelijke
Ordening te zeggen dat er in
1981 voor maar liefst 96.000
gesubsidieerde woningen geld
zou worden uitgetrokken. Dit
suggereerde dat er van dit
soort woningen zestiendui
zend extra zouden worden
gebouwd. Maar wat is de
waarheid? Het programma
voor volgend jaar ziet er vrij
wel hetzelfde uit als dat voor
dit jaar: tachtigduizend sociale
woningen en twintigduizend
woningen in de vrije sector.
Appels bij peren
De „truc" van het duo van
Volkshuisvesting en Ruimte
lijke Ordening was dat het bij
die tachtigduizend gesubsi
dieerde woningen voor 1981
zestienduizend „wooneenhe
den" had opgeteld. In vorige
jaren deed men dit niet, om
de eenvoudige reden dat het
geen zin heeft appels bij pe
ren te tellen. Wooneenheden
zijn immers geen echte wo
ningen, maar kleine behui-
zinkjes voor alleenstaanden of
huishoudens van twee perso
nen. Een echte vergelijking
met dit jaar is dus alleen mo
gelijk door op het huidige
programma sociale woningen
(ook tachtigduizend) dezelfde
goocheltoer toe te passen en
er dus eveneens de voor dit
jaar geplande (twaalfduizend)
wooneenheden bij op te tel
len.
Dat levert een totaal op van
92.000, zodat de reële verho
ging slechts vierduizend ge
subsidieerde behuizingen is,
in plaats van zestienduizend.
Ziedaar het resultaat van de
„grote zorg", die de regering
zich maakt „zowel uit een
oogpunt van volkshuisvesting
als van werkgelegenheid" (al
dus de troonrede).
Optimisme?
Nog somberder wordt men
behalve die media als het
NOS-joumaal, dat zich zand
in de ogen liet strooien bij
het lezen van de commenta
ren op de concept-begroting.
Beelaerts en Brokx „bouwen
geen huizen, maar luchtkaste
len", constateerden de vak
bonden. De Nederlandse Ver
eniging van Bouwonderne
mers noemde het woning-
bouwprogramma „een illusie
men, in plaats van de
tweeëntwintigduizend, die
Brokx in het vooruitzicht had
gesteld. Ook is er geen kijk op
dat het aantal geprogram
meerde premiehuurwoningen
(vierentwintigduizend) ge
haald zal worden. Dit als ge
volg van de het bewust laag
houden van de huurprijzen,
waardoor het voor grote be
leggers, pensioenfondsen en
verzekeraars, onaantrekkelijk
wordt te investeren in wonin
gen.
Bezweringen
Al probeerde Brokx het te
verbergen, achter een gordijn
van bezwerende formules, het
staat vrijwel vast dat er dit
jaar niet meer dan tachtigdui
zend woningen in aanbouw
worden genomen, ofwel ze
sentwintigduizend minder
dan de bedoeling was. Bij het
ontbreken, van bijsturende
maatregelen is er geen reden
te veronderstellen dat het vol
gend jaar veel anders zal zijn.
Gevolg: de wachtlijsten bij de
gemeentelijke huisvestingbu
reaus zullen nog langer wor
den, evenals waarschijnlijk de
gezichten, zowel voor als ach
ter het loket. Het zou overi
gens niet eerlijk zijn de staats
secretaris alle schuld te geven.
„Wij kunnen hem toch dwin
gen maatregelen te nemen,"
wierp de socialist Marcel van
Dam zijn CDA-opponent Stef
Dijkman in de Kamer voor de
voeten. En gelijk had hij. Het
beleid van BB B is mede
mogelijk, doordat de rege
ringsfracties dat toelaten.
Waardering
Naast alle kritiek op de Bra
bantse bewindsman Brokx
tenslotte ook een woord van
waardering. Hij heeft de
moed opgebracht veranderin
gen voor te stellen met be
trekking tot de achtergeble
ven huren. Een ieder weet dat
er honderdduizenden huizen
voor relatief een habbekrats
bewoond worden, als gevolg
van wettelijke bepalingen.
Wat de vooroorlogse wonin
gen betreft is dat alleen jam
mer voor de eigenaars - hoe
wel het ook de volkshuisves
ting schaadt, doordat elke
huisbaas van elke gelegenheid
gebruik maakt om een derge
lijke woning te verkopen en
dus te onttrekken aan het di
stributiebestand. Maar in het
geval van vele naoorlogse wo
ningen is ook het rijk de
dupe. De huur van die wonin
gen, gebouwd door gemeenten
en corporaties, kan alleen
maar zo laag zijn, omdat de
overheid het ontbrekende
deel aanvult met enorme (ob-
ject)subsidies.
Brokx wil nu dat alle achter
gebleven huren in versneld
tempo worden „geharmoni
seerd" tot het peil van die in
de nieuwbouw. Daarmee
wordt het voor een huizenbe
zitter weer wat aantrekkelij
ker te verhuren (en kan hij
ook het nodige onderhoud la
ten verrichten) en houdt de
regering geld over, omdat zij
minder behoeft te subsidiëren.
De logische aanvullende
maatregel op een versnelde
harmonisatie is het optrekken
van de normen, waaraan men
moet voldoen om in aanmer
king te komen voor individu
ele huursubsidie. Anders zou
het merendeel van de huur
verhoging weer worden ver
haald op de schatkist.
Jammer alleen dat de be
windslieden, in hun streven
de aanspraken op de huursub-
sidiepot te- verkleinen, de sug
gestie doen aan de gemeenten,
woningen bij voorkeur toe te
wijzen aan mensen, die geen
of nauwelijks financiële s"eun
nodig hebben.
Alsof iemand met een laag in
komen minder recht zou heb
ben op een dak boven zijn
hoofd
en weer een staaltje van onge
fundeerd optimisme". Deze
kritiek snijdt hout, omdat zij
de lijn van dit jaar doortrekt
naar 1981. Nu is het maken
van dergelijke extrapolaties
niet zonder gevaar, maar in
dit geval lijkt het geoorloofd,
aangezien de bewindslieden
niet bereid zijn een ander be
leid te gaan voeren en het er
naar uitziet dat de koopkracht
nog verder zal dalen.
Het aanhalen van de broek
riem heeft dit jaar al funeste
gevolgen gehad voor de bouw
van de (wat) duurdere wonin
gen. Brokx moest het deze
week in de Tweede Kamer
zelf toegeven. De verkoop
van de premie-B-woningen
blijft aanzienlijk achter bij de
verwachtingen en datzelfde
geldt voor de premiehuurwo
ningen en de huizen in de
vrije sector. Wat die laatste
categorie betreft schatten de
aannemers dat er in 1980 niet
meer dan negenduizend in
aanbouw zullen worden geno-
J)EN HAAG Stort vloeien van kri-
lek spoelen sinds dinsdagover het ka-
c >inet-Van Agt. Het lijkt eop alsof er
log maar 28 Nederlanderseijn die vol-
edig achter miljoenennot en begro-
ing staan: de 16 ministers^ 12 staats
secretarissen uit het kabiiet zelf. En
.kelfs die volledige steun noet nog in
twijfel worden getrokken.
J|Nu hebben die 28 dames a heren be
windslieden het er natuurljk ook wel
naar gemaakt. Een nieuwe mjesteit maar
meteen gebruiken voor het verlezen van
de troonrede als een soort eclamebood-
Bchap (die bovendien nog erder tot de
veertien miljoen inwoners \»n dit land
lan tot de 225 leden der Statn Generaal
was gericht), verdient noch ui staatsrech
telijke noch uit beleefdheidsofcrwegingen
een schoonheidsprijs. De inhud van het
op Prinsjesdag ontvouwde bleid even-
mm.
Dez«
ze regering is, na zowat demoeilijkste
kabinetsformatie uit onze palementaire
geschiedenis, niet ontstaan on maar een
halve miljoenennota te preseneren en de
rest aan het vrije spel der maaschappelij-
ke krachten over te laten, hoe iberaal dit
op zichzelf ook mag zijn. Bovedien houdt
het kabinet zich niet aan zijr eigen af
spraken. Hoe vaak werd er ut de hoek
van het ministerie van financin niet ge
roepen dat het gat van Nedexand dras
tisch moest worden verkleind.Alleen al
daarvoor waren ombuigingen er grootte
van minstens drie miljard nodg. Bij het
aftreden van minister Andriessin hadden
de achterblijvers dat duidelijk onderling
afgesproken. Dan lag er nog en erfenis
van uitgavenoverschrijdingen van nog
eens enkele miljarden.
Zo ging het kabinet in juli om de tafel zit
ten met de gedachte: we moeter, zes mil
jard bezuinigen. Vervolgens rolè er eind
juli een bezuinigingspost van 4,5 miljard
uit de bus omdat er een aardgasmeevaller
van 1,5 miljard was ontdekt. En wat staat
er nu in de begroting: 3,6 miljard ombui
gen, waarvan 3 miljard een erfenis uit het
verleden is. Met andere woorden: alle am
bitieuze ombuigingsplannen die zo brood
nodig waren voor het herstel van de Ne
derlandse economie zijn geslonken tot een
magere 0,6 miljard. En deze 600 miljoen
werd meteen weer1 besteed aan nieuwe
projecten. De Raad van State had niet
eens alle begrotingen nodig om op dit
punt een vernietigend oordeel te vellen
over het beleid van het kabinet. Oud-mi
nister Andriessen kreeg alweer gelijk
Ongenuanceerd
Lang niet alle kritiek is zo terecht als die
van dit hoogste adviescollege. In tal van
commentaren worden de doelstellingen
van Bestek '81 (daterend uit 1978) naast de
cijfertjes van de harde werkelijkheid van
vandaag gezet. Dan blijkt de werkloosheid
in plaats van verminderd tot 150.000 te
worden verdubbeld tot 300.000, de econo
mische groei gedaald van drie naar nul
procent, de investeringen 2,5 procent ge
daald, de bedrijfswinsten verminderd met
zes procent tot bijna niets meer. Cijfers die
kloppen, maar wel voorbij gaan aan de
grote boosdoener die van buiten komt: de
olieprijsstijging met economische terug
gang over de hele wereld, niet in de laat
ste plaats in Amerika. Ongenuanceerde
kritiek dus.
Terecht wordt in de commentaren opge
merkt dat het kabinet wel wat meer
maatregelen had mogen aankondigen om
wat aan de geschetste economische malai
se te doen en het tij te keren. Eigenlijk
heeft het de ellende alleen nog maar ver
groot door via een lastenverzwaring (pre
mie- en belastingverhoging) de bedrijfs
winsten nog verder onder druk te zetten,
waardoor de werkloosheid voorlopig ver
der zal stijgen.
Erg energiek en stimulerend komen de
bewindslieden bepaald niet over. Inder
daad zou er best eens wat meer aandacht
besteed kunnen worden aan de verouder
de en eenzijdig gerichte industriële struc
tuur van ons land. Maar naast de overheid
hebben hier uiteraard de ondernemers
zelf een belangrijke taak. Als zij nu om
het hardst staan te roepen dat de regering
zo weinig doet, mogen zij eerst wel eens
de hand in eigen boezem steken en op
houden op hun lauweren te rusten. Een
soortgelijk verwijt kan hen gemaakt wor
den als het gaat om het uitstoten van
werknemers naar de WAO. Terecht wij
zen de werkgevers erop dat het leger „in-
actieven" niet verder mag groeien. Maar
dan mogen ze zelf ook wel eens ophouden
die groei te stimuleren.
Loonmaatregel
Ook de kritiek van de vakbeweging is
maar zeer ten dele gerechtvaardigd. „De
regering regeert niet, zij ontloopt haar
verantwoordelijkheid" en meer van der
gelijke commentaren klinken uit deze
hoek. Welnu, inderdaad heeft de regering
met haar onderhandelingssmeekbede de
Zwarte Piet bij de sociale partners, en dan
met name de vakbeweging, gelegd.
Maar laten we er nu eens vanuit gaan dat
de regering dan wel had geregeerd en ge
heel op eigen houtje het inkomensbeleid
zou hebben bepaald. Darv zou zij gedaan
hebben wat 15 van de 16 ministers al me
dio juli wilden (en waar zij thans in beslo
tenheid verder aan werken voor het geval
de vrijwillige matiging niet lukt). Dan was
op Prinsjesdag een nieuwe loonmaatregel
aangekondigd. Dan was het al zeer, twij
felachtig geweest of het kabinet die beslis
sing zou hebben overleefd, omdat minister
Albeda dan beslist was afgetreden. Maar
goed, gesteld dat het kabinet ook die crisis
te boven zou zijn gekomen, dan zouden
we nu al weten waar we aan tóe waren:
een halve vakantietoeslag en een afgetop
te en drastisch geschoonde prijscompensa
tie. Dan zouden met spandoeken bewa
pende FNV-ers het Binnenhof weer mas
saal bevolkt hebben voorzien van stickers
en buttons met „Ik pik 't niet". Dan zou
immers de vakbeweging weer „mond
dood" ziin gemaakt en haar onderhande
lingsvrijheid hebben verloren Dat de
vakbeweging nu in feite vraagt om datge
ne waartegen zij de afgelopen winter zo te
hoop liep is bepaald opmerkelijk.
Kans der armen
Een vakbeweging die zichzelf serieus
neemt zou blij moeten ziin met de troeven
die het kabinet nu uit handen geeft. Zij
krijgt de kans der kansen. Minister Albe-
da zei bij de presentatie van het intussen
zo gehekelde inkomensplaatje (allemaal
anderhalf procent terug) er meteen bij dat
dit voor hem niet aanvaardbaar was. Hij
schetste tegelijk een ander, veel accepta
beler doel: de laagste inkomens min 1,25
en de hoogtse min 3,5 procent. De minis
ter voegde daar meteen aan toe: „Een ka
binet dat een dergelijk normatief plaatje
in haar begroting opneemt, komt natuur
lijk niet door de begrotingsbehandeling
Als de vakbeweging daar nu eens aan
meewerkt en aan die medewerking met
een eisen koppelt over het meepraten
over investeringen (waar Albeda en Van
der Stee best over willen praten), een
raamwet inkomensvorming, zodat nie
mand in Nederland de matigingsdans ont
springt, een strak prijsbeleid, zowel voor
de consumptiegoederen als voor beoefe-
naars van vrije beroepen, beperking van
de hypotheekrente-aftrek en noem maar
op. Dan zou die vakbeweging allerminst
monddood zijn en haar verantwoordelijk
heden en verder geboden mogelijkheden
volledig kunnen uitbuiten. Dan zou zij
zelf het flankerend beleid kunnen af
dwingen wat het kabinet zo stelselmatig
weigert te voeren.
Kritiek leveren en wachten tot het kabi
net uiteindelijk een botte loonmaatregel
neemt, waarop dan weer flink gescholden
kan worden, maakt het fiasco van het
door de vakbeweging zo gebraakte Be-
stek-beleid ongetwijfeld compleet, maar
voert onze samenleving verder naar de
afgrond. En dan zullen de zwaksten uit
die samenleving pas echt het kind van de
rekening worden.
ARJEN BROEKHUIZEN
