-producent
speelfilm
Italiaans eten in Leidschendam
'Sint Bavo' mede
van Nederlandse
smet een zonnigeafloop..
©reserveerde ontvangst
7oor plannen „De Does"
kritiek op
iiieuwbouwnieuws
^schromelijk
overdreven"
LfAD/REGIO
LEIDSE COURANT
DINSDAG 2 SEPTEMBER 1980 PAGINA 5
Leiderdorp
wijst anti-
kraakbepaling
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
door Ton Pieters
weinig waakzaam als maar
mogelijk was door te
brengen. Rome, waar bij het
station Termini 's avonds de
krekels en de vleermuizen
de nacht voorbereiden, bakt
ze wel bruin, tenzij je figghi
freschi con prosciutto
bestelt, want verse vijgen
met ham gaan zo blank als
wat op de tong.
Toen kwam Giovanni's
praktijk, in de Lage Landen.
Daartoe contractueerde hij
zich aan vestigingen als De
Beukenhof in Oegstgeest,
Quinn's Garden restaurant
in Amsterdam, hotel Huis
ter Duin, Noordwijk, en
rotisserie Oudt-Leyden.
Geen poespas dus. Genoeg in
de ransel om
opperkeukenmaarschalk te
worden. Dan draai je
uiteraard je hand niet meer
om voor het bereiden van
een excellent Italiaans
gerecht. Giovanni's opzet is
nu, zijn bezoekers, zijn
etende en drinkende gasten,
in opperste staat van
verrukking te brengen aan
de hand van een Italiaanse
kaart, die op een culinaire
taptoe trots zij aan zij zou
kunnen staan met de Franse
garde.
Giovanni Matarazzi heeft
het ere-saluut aan de
Italiaanse keuken geopend
met een schot van zijn hart.
Hij liet namelijk zijn
bejaarde 76-jarige moeder, la
Mamma, overkomen, omdat
zij als geen ander tortelloni
kan maken. Voor die
tortelloni kon je Giovanni
vroeger al 's nachts wakker
maken. Om verder maar
niet te praten van haar
ravioli; con pommodori, met
tomaten zeg maar. Als la
Mamma de lepel roert,
wordt het niet stil in de
Italiaanse keuken, o nee,
dan juicljt heel het
huisgezin, zoals het een goed
Italiaanse famiglia betaamt.
Of die geluiden nu deze
week ook aan de
Veursestraatweg te
beluisteren zullen zijn
betwijfel ik, want vermoed
wordt dat niet la Mamma,
maar een andere doserende
grootheid de gerechten van
Rozenlust gaat bestieren.
Immers in het gevolg van la
Mamma kwam ook
Italiaanse meesterkok,
maestro della cuccina,
Emanuele Mattarelli mee,
die zijn dagelijkse
meelspijzen verdient als chef
van het roemrijke restaurant
Giannino, ergens op het
Appenijnse schiereiland. Hij
werkt in Villa Rozenrust
samen met vaste chef-de-
cuisine Koos van Noort,
hetgeen de keuken compleet
en het succes verzekerd doet
zijn.
Zondagmiddag werd de
Italiaanse Week van Villa
Rozenrust voor een illuster
gezelschap genodigden
officieel opengevouwen.
Daar was, onder anderen,
Willy Alberti, die, met steun
van Tony Eijk aan de piano,
de meest jordanese
Italiaanse klanken over de
tafels strooide. Tot groot
genoegen van eeniegelijk,
want zelfs de Italiaanse
ambassadeur in Den Haag
werd bijkans tot schreiens
bewogen en zorgde voor
menig open doekje. En dan
die substantiële keur aan
gerechten die af en aan
gedragen werden: eerst aan
en de schaarse restanten
weer af. Onze mede
aanzittende waarnemer
noemde even wat, nou, laat
ik maar van wal steken: „le
ricchezze marine all' aceto
(ik dacht met azijn, T.P.) di
vino i tortellino (of
tortelloni) a la nonna Lina;
II principe del mare 'al
forno; Fantasia del maestro
mattarelli; il Filetto di
vitello ai funghi alpini. Nou
ja, hou maar op; het is teveel
om om te noemen. En dan
komen er nog zo veel
doopnamen bij. Soms denk
ik weieens, dat de
naamgeving onze door
Christus aangegeven
evennachtslijn heeft
bepaald, door de invloed van
geschiedschrijvers. Want
tussen de vini linea recta en
de vini troppo dolci ligt
zoveel drijfzand, dat ik het
daar maar mee moet
houden. Het zijn strelingen
voor alle zintuigen. Zoveel
strelingen, dat ik ze met een
zekere nauwgeletheid moet
registreren en afsluiten.
Volgens Giovanni heeft
de Italiaanse keuken
zoveel culinaire
schoonheden te bieden,
„dat Nederland daar
weinig of nauwelijks iets
aan toe te voegen heeft.
Hier kunnen we slechts
hopen, dat de prijzen in
de hand worden
gehouden". Een menu
van zes gangen voor
honderdenvijftien
gulden, inclusief
aperitief, bittergarnituur
en een likeurtje niet
koffie toe, met daarnaast
een aparte blik op de
speciale kaart. In
Italiaanse lires
opgesomd.. Dan ga je
nog een paar uur door...
HOOFDROL VOOR PETER FABER INTE GEK OM LOS TE LOPEN
2IDERDORP De plannen voor een toe-
imstig recreatiegebied „De Does" zijn gis-
ravond uiterst gereserveerd ontvangen
or de commissie Ruimtelijke Ordening en
>enbare Werken. „Van deze zaak kan ik
»g niet koud of warm worden", zo formu-
erde PvdA-raadslid F. Leijnse het, die
eende dat er weinig behoefte aan was.
it werd de commissieleden spoedig Mijk
t de provinciale behoefte aan een f .u om
g in te storten het belangrijkste uitgangspunt
or de aanleg van een recreatiegebied is, dat
lgens het recreatieschap Noord-Zuid Hol-
ïds Plassengebied een regionaal karakter
)et hebben. De commissie zette wel de nodige
aagtekens met betrekking tot de nabijheid
van rijksweg A4 en de onvermijdelijke geluids
overlast. Vanaf de publieke tribune maakte be
stuurslid Menken van de watersportvereniging
Doeshaven bij voorbaat bezwaar tegen vergro
ting van de jachthaven. „De Does wordt als
vaarwater dan te druk", zo betoogde de heer
Menken. De commissie kwam tenslotte tot de
conclusie dat een langdurige periode van puin-
stort moest worden vermeden. „Als er puin ge
stort moet worden moet de dagrecreant zo spoe
dig mogelijk van het recreatiegebied kunnen
profiteren", was het standpunt van het burger
commissielid Van de Beek, waar een meerder
heid van de commissie zich achter kon scharen.
Alleen het PPR-raadslid J. Gordijn stelde uit
milieuoverwegingen onoverkomelijke bezwa
ren tegen puinstort te hebben.
Regisseur Guldo Pieters (tweede van links) met de bijna voltallige rol
bezetting voor de psychiatrische Inrichting Sint Bavo, toneel voor zijn
nieuwe film „Te gek om los te lopen".
ik me niet verantwoordelijk voor.
Waar ik me wel verantwoordelijk
voor voel, zijn de veranderingen die
we aan het aanbrengen zijn. Een
daarvan is het onderbrengen van een
aantal patiënten in zogenaamde „be
schutte huisvesting". Patiënten zo
maar drie hoog ^chter in een flatge
bouw neerzetten, zou een pure mis
daad zijn. Ze zouden het niet aankun
nen in een maatschappij die zich be
paald niet vlekkeloos tegenover hen
gedraagt. Er moeten dus tussenvoor
zieningen gevonden worden, waar ze
hun zelfstandigheid kunnen hervin
den. Wij zijn hier gaan denken aan
een film over dat probleem en over de
Bavo. Daarvoor hebben we als op
drachtgever Cinecentrum benaderd."
Die geprekken over het hoe van die
film hebben het effect van een olie
vlek gekregen, want het oorspronke
lijke plan voor een korte documentai
re in opdracht van de Bavo, groeide
uit tot een complete speelfilm, gefi
nancierd door het Produktiefonds, di
stributeur Robbert Wijsmuller van
Concorde Films, en de St Bavo-stich-
ting met steun van het Nationaal
Fonds voor de Geestelijke Vblksges-
zondheid en het Koningin Juliana
Fonds.
Regisseur Guido Pieters: „Toen we
drie jaar geleden met de Bavo begon
nen te praten, was het allemaal nog
heel klein. Maar er kwamen steeds
meer ideeën te voorschijn en ik vond
het zonde die los te laten. Na „Kort
Amerikaans" zijn we onmiddellijk
verder gegaan. „Te gek om los te lo
pen" wordt absoluut geen documen
taire. De hoofdpersopnen zijn karak-
ters uit de werkelijkheid," gespeeld
door goede acteurs. En die hebben in
tensief contact gehad met de mensen
en hun levensomstandigheden hier.
We maken een film voor een groot
publiek, niet voor de mensen die de
problemen al kennen. We zijn het fa
cet humor ook niet uit de weg gegaan.
Dat is dan niet lachen óver die men
sen, maar lachen mét die mensen. Na
tuurlijk liggen vergelijkingen met
„One flew over the cuckoo's nest"
voor de hand. Maar ze zijn niette
recht. In die film verenigen bewoners
van een inrichting zich om tegen de
léiding te vechten. De leiding hier
heeft de film gestimuleerd. Ik heb
met Karin Loomans het scenario ge
schreven, maar daar is steeds rugge
spraak over geweest. Over wat kon,
wat niet kon." Directeur van der Lan
de heeft wat dat betreft ervaring. Hij
was supervisor van de opnames van
Renee van Nie's „Kind van de zon".
Hoofdrolspeler Peter Faber: „We heb
ben hier naar mensen gekeken, met
ze gepraat en met ze gegeten. Maar als
ie me nou vraagt hoe je zulke geeste
lijk gestoorde mensen moet spelen,
kan ik 't je nauwelijks zeggen. Ik
denk dat je heel ver komt als je ge
woon normaal doet. De verschillen
zijn niet zo groot. Maar je moet wel
oppassen. Wij zijn bijvoorbeeld ge
wend om elkaar kameraadschappelijk
aan te raken, op een arm of een
schouder te slaan. De mensen hier
zullen dat nooit zo snel doen. Op zul
ke dingen maken de psychiaters en de
verzorgers je opmerkzaam." Jaap
Stobbe, die zijn vriend speelt: „Toen
ik het script thuis gelezen had, wist ik
precies hoe ik mijn rol zou spelen.
Maar toen ik hier kwam, wist ik niks
meer. Ik moest helemaal opnieuw be
ginnen. Als je hier een paar dagen
rondloopt, denk je dat de mensen
„buiten" abnormaal zijn."
Inmiddels zijn er al drie opname-da
gen achter de rug voor de film die
volgend jaar in de bioscoop verschijnt.
De Tsjechische acteur Standa Bares,
in '68 naar Nederland gevlucht en de
laatste tijd opvallend in een aantal
kleine rollen in Nederlandse films,
speelt een van die acht op avontuur:
„Ik heb Peter Faber bezig gezien. Dat
is echt erg goed. Ik heb hier van te
voren een dag rondgekeken, maar hij
is werkelijk dagen achteréén hier be
zig geweest. Soms schrok ik er van als
ik naar hem keek. Ik kon niet meer
zien wat echt was en wat niet"
BERT JANSMA
NOORDWIJKERHOUT Er
hangt een lommerrijke rust rond
de bakstenen burcht van goedertie
renheid in 1914 door de Broeders
van Liefde als De Psychiatrische
Inrichting St Bavo gebouwd. Niets
wijst erop dat er een tiental Neder
landse acteurs plus een complete
filmploeg zijn neergestreken tus
sen de ouderwetse gebouwen voor
een speelfilmproduktie die qua
constructie zonder meer vooruit
strevend te noemen is: Een speel
film over een aantal chronische pa
tiënten die gaan deelnemen aan het
avontuur van een „beschutte behui
zing" buiten de inrichting. Met ac
teurs als Peter Faber, Jaap Stobbe,
Leen Jongewaard, Piet Kamerman,
Marlous Fluitsma en Dolf de Vries
in de hoofdrollen. En met de Bavo
als mede-producent. Regisseur Gui
do Pieters - laatste films „Dr Vlim-
men" en „Kort Amerikaans" „De
werktitel van de film is „Te gek
om los te lopen". Maar wie een an
dere suggestie heeft mag het zeg
gen."
„Te gek om los te lopen" wil het ver
haal vertellen van zes mannelijke en
twee vrouwelijke chronische patiën
ten die langdurig zijn opgenomen in
een psychiatrische inrichting zonder
hoop op genezing. In het kader van
een experiment worden ze onderge
bracht in een huis buiten de inrich
ting, waar pe moeten proberen een ei
gen leefgemeenschap op te bouwen.
Ze gaan er opeens, weliswaar onder
begeleiding, beschikken over een gro
te dosis vrijheid en zelfstandigheid en
moeten er bovendien proberen een
„normaal" huishouden te voeren. Na
hun afzondering van jaren blijken ze
maar matig bestand tegen de proble
men van alledag. Een van de acht,
Piet (gespeeld door Peter Faber) is
een eigenzinnig figuur die het samen
wonen met anderen nauwelijks aan
kan. Als er een calamiteit gebeurt met
zijn enige vriend binnen de groep
(Jaap Stobbe), wil hij terug naar de
maatschappij. Maar die blijkt niet
voor hem open te staan en hij moet
terug.
Geen vrolijk verhaal. Maar wel een
verhaal dat aantal mensen van de St
Bavo al jaren na aan het hart ligt. Di
recteur Dr Jan van der Lande: „Dit
zijn voor ons belangrijke dagen. We
zitten hier met een inrichting waar
van een aantal paviljoenen in deplo
rabele toestand verkeren. Daar voel
ie8.ZL-DIRECTEUR SCHWEIZER:
lis
ha
ie
o]
SIDEN Het Bureau Voorlichting van het Academisch
ekenhuis in Leiden AZL) vindt het een gezonde zaak pa-
Inten en belangstellenden geregeld op de hoogte te houden
.n het verloop van de nieuwbouw van het AZL. Tijdens
n verleden week gehouden vergadering van de Zieken-
ndsraad te Amstelveen verweet VNO-afgevaardigde, H.
n Brussel, het AZL te veel geld uit te geven aan alle pro
banda rondom de nieuwbouw, die zoals bekend vandaag
et het slaan van de eerste paal zijn definitief beslag heeft
kregen.
directeur van het AZL, prof. dr. A. Th. Schweizer, zegt de
""itiek „schromelijk overdreven" te vinden: „De kosten van de
ibliciteit staan niet in verhouding tot de kosten van het nieu-
i ziekenhuis (totaal ruim een half miljard - red.)." De VNO-
rtegenwoordiger had zich vooral gestoord aan een grote ad-
rtentie in de Leidse bladen verleden week, waarin het AZL
lezers uitgebreid informeerde over de nieuwbouwactiviteiten
i de daarmee gepaard gaande geluidsoverlast voor zowel pa-
inten als omwonenden. Volgens .directeur Schweizer is het
■.enwel de taak van het AZL (Bureau Voorlichting) iedereen
4 daar behoefte aan heeft regelmatig in speciaal gedrukte in-
^■matiekrantjes van de nieuwbouw op de hoogte te houden. Die
formatie heeft een meerledig doel, aldus prof. Schweizer: „Bij
i bevolking mag namelijk niet de indruk worden gewekt, dat
!t huidige AZL vanaf en tijdens de bouw op non-actief komt te
kan of dat het er een rommeltje is. Anderszijds moet je de men-
0 ook eerlijk vertellen, dat het heien van palen vlak voor de
;empel van het oude AZL enig ongemak kan veroorzaken,
ktdusverre valt het met de klachten gelukkig heel erg mee."
van de hand
LEIDERDORP De commis
sie Bestuurszaken is van me
ning, dat een gemeentelijke
regeling betreffende het kra
ken van panden niet los kan
worden gezien van de leeg-
standsproblematiek. De com
missie wees gisteravond een
voorstel van het college van
Burgemeester en Wethouders
om een anti-kraakbepaliug in
de Algemene Politieverorde
ning (APV) op te nemen una-
miem van de hand.
Hoewel het kraken geen dage
lijks voorkomend euvel in Lei
derdorp is, meende de com
missie dat het beter is tot een
alles omvattende regeling te
komen. Een dergelijke veror
dening zou behalve een anti-
kraakbepaling waarin de be
langen van huiseigenaren en
de zogenaamde „bonafide"
krakers evenwichtig moeten
worden afgewogen, ook een
registratieplicht van leegko
mende huizen moeten bevat
ten. De gemeente mag ook
best de hand in eigen boezem
steken, vond het VVD-raads-
lid Scheffer, met een bedekte
verwijzing naar het oude raad
huis, dat intussen al meer dan
een jaar leegstaat en waarvoor
de gemeente na- het mislukken
van de plannen voor de vesti
ging van een winkelconcen
tratie nog steeds geen koper
heeft kunnen vinden.
ld
"^[Deze week, exclusief:
lnvolop de gelegenheid
>p<om in Villa Rozenrust,
Ikeen eerzame tempel der
kostelijke
zinsbegoochelende
jUiervaring aan de
hc Veursestraatweg 104 in
»u) Leidschendam, de
rei handen in opperste
00 verbazing ten hemel te
heffen, bij een Italiaanse
di Week in optima forma,
irai Madonna della grazia,
de miracoloso, of per la
grazia della madonna.
Het geeft niet welke kreet er
°n geslaakt wordt, dat zal de
leiding van Villa Rozenrust
geen sliert spaghetti kunnen
schelen. Als de paste maar
besteld worden en
gewaardeerd, als men er
maar van overtuigd is, dat er
ook gans voorbij de azuren
kusten tongstrelende
geneugten te vinden zijn
onder een Italiaanse noemer.
Italiaanse Week aan de
Veursestraatweg, bij
Giovanni (Jan) Matarazzi,
die eens de Appenijnen liet
6* voor wat ze waren en nu
h' onder het ere-teken van de
Guide Michelin-ster vredig
is neergestreken in de
1 maalstroom tussen Den
ee Haag en de Leidse
agglomeratie om daar furore
te maken onder zijn vele
c" discreet likkebaardende en
I®1 nauwelijks hoorbaar
smakkende gasten.
"J Even een dag of zeven
'ei onder de opperheerschappij
ae van de Franse keuken
'ce vandaan. Een ogenblik
bijkomen van de
onaantastbare leer der
cuisine frantjaise. Nu een
open oog en mond voor de
!|5* cuccina italiana, die voor
een echte volhoudende
6* Italiaanse keukenmeester de
IT moeder der Franse keuken
is geweest. Denk u maar
Wi eens in: de aloude Romeinen
,Z( al hielden zich bezig met het
te- mesten van gallische hanen.
Dat de leerling de meester
overvleugeld zou hebben is
een sprookje dat in de
catacomben opgeslagen zou
1 moeten worden. Awel, de
Franse keuken die
onderweg naar de gedekte
tafels ook nog even de
Belgische aandoet mag
dan wel bijzonder hoog
Van links naar rechts: Reglen Matarazzi, Emanuele Mattarell. Giovanni Matarazzi en Koos van Noort.
aangeslagen worden, mag tot
in de hóógste hemelen
geroemd worden, maar
alleenzaligmaken is zij niet.
Concurrerende
smaakmakers laten niet na,
op gezette tijden te trachten
de „cuisine" te ondermijnen
met eigen voortreffelijke
eetladingen.
La cuisine francaise..., mais
oui ehhh. Natuurlijk erg
bon, zowel in de „nouvelle"
als in de „ancienne"
vormgeving. Maar meen nu
niet, dat de smaak hierna
stilstaat. Hier is dan de
Italiaanse keuken; steeds
vaker eer aangedaan in
Nederlandse nederzettingen
door middel van de
denominatieve pizzerie.
Maar ook zomaar een
pizzeria is slechts een
afstraling van wat
gastronomisch uitgekookte
latijnen op de borden van
Friezen, Saksen, Angelen en
wat voor Germanen nog
meer kunnen toveren. De
meeste Nederlandse
fijnproevers hebben nog
geen notie van de Italiaanse
keuken.
Dat de Italiaanse keuken
heel véél te bieden heeft,
gaat Giovanni Matarazzi nu
bewijzen in zijn Rozenrust.
Een illustere en uiterst
eerzame eettent die zich
doorgaans van de Franse
keuken als glorieus wapen
bedient en zodoende de weg
naar vele magen en harten
weet te vinden. En Franse
wijnen Hou op. Mmmmè
Zo fonkelend en bezielend,
alsof de engelen niets anders
te fabriceren hadden.
Giovanni en eega Regien
weten wel wat ze doen.
Succes volop. Zelfs tot
oordelen bevoegde instanties
raakten onder de indruk
van wat in Villa Rozenrust
bekokstoofd wordt. Zo
daalde er boven deze
pastores der Italiaanse
velden de ster van Michelin
neer, gevolgd door een niet
minder kritische
lauwerkrans van de Gault
Millau en Rozenrust werd
ook zwaar genoeg bevonden
voor het lidmaatschap van
de Alliance Gastronomique
Neérlandaise. Een erelijst
die overal getoond mag
worden. Reden te over voor
Giovanni om nu eens de
hoge registers van la bella
Italia open te trekken, in de
cuccina de deksels te lichten
en te laten zien wat de eigen
pot schaft.
De culinaire stunt van de
Matarazzi's stoelt op meer
dan de kennis om zelf een
schotel macaroni te stoven
die de moeite waard is.
Giovanni heeft wel iets
meer in z'n mars. Hij werd
„thuis" opgeleid aan de
hotelscholen van Assisië (in
de directe nabijheid van
Broeder Frans' laatste
rustplaats) en Rome, waar
eens de caesaren het meest
verfijnde uit hun wereldrijk
lieten aanrukken om de
kleine uurtjes in een zo
groot mogelijk genot en zo
