s^BSfesgfeSS
Weduwnaar
Lenie Kemper lacht hoog als ze er aan terugdenkt: een
vrouw belt uit Nederland, ongerust over haar verdwenen
man. Misschien is hij op een camping, waar ze altijd sa
men naar toe gingen. Na een paar telefoontjes is de
camping gevonden. „Oui, Ie Hollandais. C'est triste.
Maar we zorgen goed voor hem. Hij heeft het reuze
naar zijn zin".
„Le Hollandais" had zijn campingvrienden op de mouw
gespeld dat zijn gezin was verongelukt. Niets was hun
daarna te veel om het de vrolijke weduwnaar naar de
zin te maken. En hij bleek er niets voor te voelen weer
naar huis te gaan.
Hoofdschuddend kan Gerard Hecker praten over de
rare raoe naar de kust waarin hij en zijn collega's elk
jaar worden betrokken. De koortsachtige trek schijnt
een besmettelijke bewustzijnsvernauwing te veroorza
ken, die toeneemt naarmate de reis vordert.
Pech onderweg verhevigt deze gemoedstoestand alleen
maar. Niet zelden lerdt dat tot ondankbare, onbeschofte
reacties tegenover hulpverleners. Niet de hulpvaardig
heid wordt hun aangerekend, maar het oponthoud.
„Gelukkig hebben we ook te maken met een heleboel
aardige mensen", sust Lenie Kemper. „Vorig jaar had
den we toch een stuk of tachtig bedankbrieven. Maar
die zijn meestal van mensen die ziek zijn geweest. Daar
ben je veel nauwer bij betrokken dan bij gewone pech-
gevallen".
LOUIS VAN DE GEIJN
©en
no»»18" i«chn'*c ,.nken ®n 9 on9elï_„ drie
JSenM "!*voo< d!L, en <»a9
onze
nBB'
nd de 9'°VjSdvS^"S?«
*d?hert»w'^n op *idïuSn<»e0
'^nhou^Yuto de nond8'<£^ een
rvfS&O w o ff--e»nW*">nw.ind»
"Tif„nen een »P'10>
wc© Is een charmante stad
f Franse provincie. Het is
kilometer voorbij
aan het laatste traject
de autoweg naar de zon.
donkergroen platanen-
fttsoen slingert als een sla-
door het hart van de
)t en Frans Grimberg uit
dhoven hebben er een
k van hun vakantie door
led racht en ze vinden er niks
Valence? Die naam kreeg
gei ir hen pas enige betekenis
f» die maandagmorgen, na-
zij een dutje gedaan had-
i langs de Autoroute du So-
hun auto plotseling niet
svépr vooruit te branden was.
en Nicolet hij met een
k iderig permanent, zij al bij
fiér baat bruin geschilderd
zondagavond van huis
in gezelschap van het
luikfscheidelijke hondje. De
iet jende dag zouden ze aan
strand van Saint-Tropezde
zufooren slaap wel inhalen,
wfiplaats daarvan sliepen ze
maandagnacht op een be
scheiden hotelkamer in Valen
ce. Ze béélden.
De Grimbergs wilden maar drie
dingen: zon. zee en zand. Va
lence kon hun gestolen worden
en na vijf dagen héétten ze
elke straat, elke hoek. De bus
chauffeurs lieten hen niet toe
vanwege het hondje en de VVV
drukte hun een folder in de
hand met toeristische autorou
tes!
Het nietige koppelingskabeltje
dat hun parten speelde, moest
uiteindelijk van Schiphol wor
den overgevlogen. Frankrijk
heeft nu eenmaal een nationale
auto-industrie. De service aan
buitenlandse merken is in het
algemeen miniem. En dus
kostte dat stukje techniek
prijs enkele tientjes, montage
in luttele minuten het Eind-
hovense paar zowat hun hele
vakantie.
Schrale troost..., datzelfde
overkomt duizenden andere
Nederlanders onderweg. Op
de meest onverwachte plekjes
staan ze zichzelf te verbijten,
wachtend op een nieuwe as
voor de caravan, op een oliefil-
Nicolet en Frans Grimberg: balen van Valence.
ter of een carburateur. Ge
woon in een bocht van de weg,
bij een benzinestation of op
een niet verkozen camping.
De statistieken van de ANWB
tragische gebeurtenissen: een
kind dat verdrinkt in een rivier
tje langs de camping, een ge
zin dat gruwelijk verongelukt
op een snelweg, een overspan-
w ON ,,'t Loopt lekker", zegt Lenie Kemper achter
7ar chaotische bureau in het ANWB-kantoor bij Lyon.
j, or de deuropening drijven flarden van telefoonge-
ni lekken binnen: „In brand geraakt... Kapotte lagers?...
rd e garages geprobeerd... Drie dagen op zijn minst...".
to i bouwvakkers in Nederland hebben net vakantie ge-
8,1 igen. Verbeten storten ze zich in de trechter van de
'e' toroute du Soleil. Een paar miljoen Parijzenaars, Bel
li en Duitsers voegen zich in het gedrang op hun jaar-
:se trek naar het zuiden.
it heeft op het ANWB-steunpunt Lyon nog nooit zo
kker" gelopen als het afgelopen weekeinde. De tele-
'5 n stond er niet stil. Alle hens aan dek. Lenie Kemper
d haar ploeg niet voor niets op oorlogssterkte ge-
n acht.
let de ANWB in Lyon". De vrouw aan de andere kant
WB-eiaunpunt Lyon: alle hen. aan dek,
spreken boekdelen. Van onbe- nen jongeman die door de
nullige pechgevalletjes als dat reisleider uit de bus wordt ge-
van de Grimbergs en van diep zet en van een brug springt.
volhardt nog even in haar goed ingeprente Franse lesje
voordat ze opgelucht beseft dat ze haar moeders taal
kan spreken. Het asje van de aanhanger is gebroken.
Wat nu?
„Aanhangers en caravans zijn haast even vaak schuld
aan oponthoud als de auto's", zegt Gerard Hecker. Hij
is een van de 25 hulpverleners die de ANWB in de druk
ke maanden in Lyon aan het werk heeft. „Juist nog had
ik een meneer aan de lijn uit Langres. Ze staan daar al
een week. Wachten op een nieuwe as, moet uit Duits
land komen".
Strengeakela
Lenie Kemper, een ANWB-shawl losjes om de hals ge
knoopt, wordt even een strenge akela: „Laat de mensen
toch zo'n caravan of aanhanger even laten nakijken. Die
dingen staan het hele jaar stil. Voor 175,- wordt alles
goed gecontroleerd".
De meeste problemen, legt Gerard Hecker uit, ontstaan
door de oplooprem. Als die niet goed in het vet zit, kan
hij blijven hangen. Gevolg: de wielen lopen warm, de la
gers gaan eraan, de as kan breken. Reparaties zijn
kostbaar en wat voor de meeste vakantiegangers erger
is, In negen van de tien gevallen moeten de onderdelen
uit het buitenland komen. En dat kan dagen duren.
Het onderhoud van de auto heeft alle aandacht getrok
ken, bang als men bij de ANWB was dat de mensen
daarop zouden gaan bezuinigen met alle nare gevolgen
vandien. Dat effect Is tot dusverre redelijk meegevallen,
Is de indruk. Gerard Hecker: „Een enkele keer stuit je
op zo'n verwaarloosd geval. Maar we vragen ons ook
wel eens af wat een vakantiebeurt eigenlijk voorstelt. De
garagebedrijven leveren soms erg slecht werk af".
Olie 1
.Zelfs gloednieuwe auto's kgnnen het opgeven. „De
mensen vergissen zich in de prestatie die een auto op
zo'n vakantiereis moet leveren. Thuis gebruikt de wagen
nooit olie, maar als je er duizend kilometer vol beladen
mee gaat rijden, wil dat nog wel eens anders uitvallen".
Gerard Hecker knikt. Zaterdagochtend noteerde hij vier
„vastlopers".
„Ik sta hier in Biarritz. Mijn ruitenwissers zijn kapot.
Kunt u even langskomen?"...
Mensen hebben weinig notie van de mogelijkheden van
de ANWB in het buitenland. Thuis is er de Wegenwacht,
maar in Frankrijk is de telefoon het enige gereedschap.
Zelfs de collega's van de Touring Club de France beper
ken de rijdende hulp tot een vijftiental grote steden. Het
enige wat de ANWB kan doen, is bemiddelen bij gara
gebedrijven of zorgen voor verzending van onderdelen
uit het buitenland.
Pneus
Taalproblemen, onwetendheid en onbegrip kunnen
soms grote hilariteit veroorzaken op het ANWB-kantoor.
„We hebben pech, kunnen we gesleept worden?".
„Waar staat u?".
„Tussen Parijs en Lyon".
„Kunt u wat preciezer zijn? Heeft het benzinestation
misschien een naam?".
„Ik kijk even....ja, ik zie het al. Pneus. P en dan gewoon
neus"...
Niet alleen een bandenreclame wordt aangezien voor
een plaatsnaam. Nogal wat mensen blijken in „Centre
ville" te verblijven. Een twijfelachtige anecdote wil zelfs
dat er eens iemand opbelde uit een café en het bordje
op het mannentoilet voor een plaatsnaam hield. „We
zijn in Hommes".
„Ik ben technisch niet onderlegd. Voor mij zijn de men
sen toch het belangrijkst", zegt Lenie Kemper. Gerard
Hecker, die wél alles van auto's weet, valt haar bij. De
menselijke problemen hebben voorrang. Tragische, in
tieme of komische...
Kunstgebit
„Nazenden onderdelen", beperkt zich niet tot autotech
niek. Kunstgebitten, ooglenzen, brilleglazen, zelfs houten
benen als het m°et, worden overgevlogen naar behoef
tige vakantiegangers.
M
Jk
Lenie Kempen „Loet de mensen zo'n caravan toch even laten
rakijkon.-" f
Met enige regelmaat komen er vrouwen aan de balie die
al dan niet met een rood hoofd komen vertellen
dat ze de pil kwijt zijn geraakt en dat ze zich niet durven
overleveren aan een Franse arts.
En dan zijn er wat Lenie Kemper noemt de „Mien-
zoekt-Piet-gevallen". De ANWB-Lyon heeft bijvoorbeeld
de laatste dagen contact met een man die in Lille is ge
strand. Hij zou zijn kinderen opzoeken die ergens in
Bretagne kamperen. Hij wacht al veertien dagen op be
richt.
Het is niet altijd voor beide partijen een probleem als ze
elkaar kwijt zijn. Dochter en vriend, die apart reizen, wil
len wel eens „expres per ongeluk" pa. en ma uit het oog
verliezen. En zo stuit de ANWB nu en dan op intieme re
laties of juist breuken daarin.
