POP
Imposante
strijkers-
studiesnaar
het leven
en de natuur
Lochem verwacht ruim 20.000bezoekers
ff eer leven
inde
KLASSIEK
Provinciaal
gebeuren groeit
uit tot nationaal
festijn
PLATEN
brouwerij
voor Haagse
pop
liefhebbers
Concert
agenda
/V
LEIDSE COURANT ZATERDAG10 MEI 1980
Het is een voor de ontwikkeling van de scheppende}
kunst frustrerende maatstaf te verlangen dat elk imer
nieuw werk in zijn geheel of in onderdelen met nietsfa*
uit het verleden vergelijkbaar zou mogen zijn. Het is naar
even onzinnig als eis te stellen dat elk nieuw werk tenl88**
minste de stijl zou moeten dragen die op een zekeren
ogenblik vrij algemeen als progressief wordt erkend.
Een cultuur die zich moedwillig en exclusief richt op
wat nieuw en jong is, op wat tot elke prijs origineel en
ongekend, vernieuwend en grensverleggend wil zijn, is
ten ondergang gedoemd. Levende cultuur veronder
stelt evenzeer verantwoorde vernieuwing als verant
woorde continuïteit, en veronderstelt in eerste en ih
laatste instantie hoge kwalitatieve normen.
Deze ontboezeming werd ingegeven door een recente plaal
van de Academy of St. Martin-in-the-Fields die beroemt
werd door vertolkingen van barokmuziek in de conventio
nele uitvoeringspraktijk en die roem daarna bevestigdt
met vertolkingen van muziek uit de rococo, de bieder
meier, de vroege en late romantiek en die het ook altijd al
een dwingende taak heeft gezien zich in te zetten vnnr rit
modernen van de eerste helft van onze eigen eeuw, zeke
tot Strawinski en Hindemith en de jongeren die hun pio
nierswerk voortzetten, in het bijzonder uiteraard de Brit
Het is dan ook geen wonder dat de Academy of Neville
Marriner een qua vertolking en opname uitmuntende plaat
heeft gemaakt van de „Life Studies" die de Brit Nicholas
Maw in het midden van de jaren zeventig speciaal voor dit
ensemble componeerde. Deze Argo-plaat ZRG 899 wist mij
verscheidene malen van het begin tot het eind te boeien, ja
zelfs mee te slepenk en het ergert mij dat er over de opge
nomen muziek nu al weer schamper wordt gedaan met de
gebruikelijke clichés als „vakkundig, maar weinig origi
neel na wat bekend is van Britten en Tippett, Bartók, Berg
en Webern". Alsof de eerlijk getoonde echo's en de per
soonlijke verwerkte invloeden van deze voorgangers op
zich zo laakbaar zouden zijn, en alsof de genoemden zelf
door hun voorgangers niet evenzeer werden beïnvloed.'
Nicholas Maw, in ons land vrijwel onbekend, wordt dit
jaar 45 en is een oud-leerling van Nadia Boulanger en Max
Deutsch. Hij is in zoverre vergelijkbaar met onze onlangs
overleden landgenoot Rudolf Escher dat ook hij de seriële
technieken grondig bestudeerde om ze net als Escher af te
wijzen, evenals de historische onontkoombaarheid van
Boulez. Natuurlijk zijn dit ketterijen die hem in bepaalde
kampen komen te staan op absolute negatie, om maar het
minst erge te noemen. Nu echter de laatste tijd Escher de
erkenning begint te krijgen waarop hij al eerder recht had,
en nu alom tekenen waarneembaar zijn dat de zogeheten
nieuwe componeerkunst op een keerpunt staat, is er kans
dat de plaat met de „Life Studies" van Maw toch op zijn
juiste, niet geringe waarde zal worden geschat
Inderdaad: zuiver idiomatisch beschouwd, doet Maw met
de vijftien strijkers van de Academy die hij zijn muziek
ook nog letterlijk op het lijf schreef, geen onvermoede
wonderen. Wie echter bereid is onbevooroordeeld te luiste
ren, zal erkennen, dat hij de strijkersgroepen in telkens
wisselende groeperingen zó hanteert dat een heel specifie
ke klank met een rijk scala aan timbres en nuanceringen
ontstaat. Nu bij de tegenwoordige orkestopstelling de eerste
en tweede violen op één hoop worden gegooid en de twee
de violen niet meer, door hun klankbodems naar de zaal te
richten als het ware vanzelf een eigen bijdrage leveren aan
het orkestrale coloriet, is dit een meer dan alledaagse erva-
ring.
Veel belangrijker is echter dat deze „studies" boven tech
niek en structuur uit een sterk engagement vertonen, een
engagement dat toch weer even anders is dan dat van de
beroemde voorgangers die dan ook een ander leven en een J
andere natuur voor zich hadden. Het is typerend voor het j
niveau van Maw dat de luisteraar in zijn werk telkens an-
dere details ontdekt en waarlijk niet alleen in de harmoni-
sche complicaties. Maar ja, wie niet gegrepen wordt door
de bewogenheid, de bezetenheid van de achtste studie die j
Marriner en de zijnen grandioos realiseren, aan die luiste-
raar is deze plaat helaas echter niet besteed. Jammer voor rink'
zo'n arme van geest!
JOHN KASANDER
Hordon jongeren èlromen op Hemelvaartsdag naar Lochem
Een gigantische geldsom bracht The Romantics zo vet een
eenmalig Europees concert te geven.
Zo'n veertien jaar geleden kreeg de
dynamische Joost Carlier er schoon
genoeg van, dat het in de Gelderse
Achterhoek één duffe bedoening was
op Hemelvaartsdag. Meer dan dauw-
trappen kon je er niet. Vastberaden
daar verandering in te brengen maak
te hij de wildste plannen om op die
dag een muziekfeest op touw te zet
ten. Niet zomaar een bedaard en geza
pig feestje voor de besloten vrienden
en kennissenkring, maar een groots
festijn waar jongeren uit alle uithoe
ken van Nederland naar toe zouden
stromen en waar landelijk én wereld
bekende popsterren met genoegen
zouden optreden. Daarbij wilde deze
Joost dat zijn bezoekers tussen de mu-
ziekbedrijven door zich zouden amu
seren met allerlei spelletjes zoals
paalklimmen, zaklopen en op de kop
van Jut slaan. Een alternatieve pop
manifestatie, dat was dus zijn droom.
Beseffende deze wens niet in z'n eentje
te kunnen waarmaken, nam hij zijn
broers in de arm. Samen met hen ver
raste hij het oosten van ons land een jaar
later, in 1967, met een breed opgezet
popgebeuren in het Lochemse open
luchttheater „De Zandkuil". Joost Car
lier had het goed gezien. De jongeren
daar wilden wat kleur zien in het door
gaans zo grijze verloop van Hemelvaarts
dag. In groten getale trokken zij op naar
dit festijn, ondanks dat de organisatoren
toen nog niet in vetgedrukte letters klin
kende namen op de affiches konden la
ten zetten.
Professioneel
In de loop der jaren groeide het aantal
bezoekers alsmaar en daardoor moest dit
gebeuren op een andere, meer professio
nele manier worden aangepakt. Natuur
lijk wist initiatiefnemer Joost hier wel
weg mee. In de eerste plaats pootte hij
achter de schermen een flinke horde
medewerkers en stelde hij een bewa
kingsteam samen van kerels die behoor
lijk uit de kluiten waren gewassen. Ver
volgens plantte hij luidsprekers van
maar liefst 10.000 Watt op het terrein en
outilleerde hij de kleedkamers op een zo
danige wijze, dat ook de meest verwende
artiest zich daar thuis kon voelen. Tot
slot gaf hij allerhande verkooplustigen
de vrije hand. zodat het theater door de
vele, kleurrijke stands een wereldse
sfeer zou uitademen.
Klinkende namen
Natuurlijk kwam het niet alleen door
deze veranderingen, dat het Lochemse
popfestival vandaag de dag niets meer
weg heeft van een provinciaal gebeuren.
Vanzelfsprekend zorgden de roemruchte
artiesten daarvoor. Ook dit jaar heeft
Carlier die voor zijn naar schatting
20.000 bezoekers weer in petto. Uit
Engeland komt ..Motorhead", de rock
groep die noch zijn snaren noch zijn vel
len en stemmen spaart, uit Jamaica de in
de ghetto opgegroeide Sugar Minott met
zijn reggae-muziek en uit de Verenigde
Staten de 21-jarige Joan Jett die kortge
leden in haar geboorteland met de single
You don't know what you've got" op de
hitlijst belandde. Om te voorkomen dat
de gemoederen al te zeer verhit zullen
raken, is ook de Duitse Udo Lindenberg
uitgenodigd.
Verder zullen de Drentse popgroep
Frankenstein en Bram Vermeulen met
zijn nieuwe groep „De Toekomst" van de
partij zijn. Als topper treedt de populaire
Amerikaanse anti-punkgroep The Ro
mantics" op. Deze groep bezorgde de or
ganisatoren overigens een behoorlijke
maagpijn. Op het laatste moment zag
hun platenmaatschappij namelijk, om fi
nanciële redenen, van een Europese
tournee al. Na veel telefoontjes over en
weer en door een flinke geldsom in het
vooruitzicht te stellen lukte het uiteinde
lijk The Romantics voor een eenmalig
optreden naar Europa te halen.
Tv-uitzending
Vijfentwintig gulden in de voorkoop en
■dertig gulden op dag zelf vragen Joost
Carlier en de zijnen voor dit festijn,
waarbij ook een stuntteam aanwezig zal
zijn dat de meest adembenemende hoog-
werkgrapjes zal uithalen. Degenen aan
wie dit popgebeuren door een te magere
beurs voorbij moet gaan, hoeven niet te
treuren. Want behalve de radio (op 18
mei via Hilversum 3 in het programma
„Het zondagse gezicht van de VARA)
besteedt de televisie in de uitzending
van „Popkrant" op 31 mei en in die van
juli en augustus aandacht aan deze mani
festatie.
LUDUINA SALTERS
Kevin Coyne
doet niet
mee aan j
grijze
muziektrend
In bet popwereldje, waar
bet stikt van de muzikan
ten die zich maar al te
graag aanpassen aan de
hedendaagse, grijze mu
ziektrend, betekent een
nieuwe elpee van Kevin
Coyne telkens weer een
verademing. Ook hij dit
valt niet te ontkennen
brengt in zijn songs ele
menten van rock, disco en
reggae samen, maar deze
zijn allesbehalve overheer
send. Zij vormen meer de
weinig opvallende omlijs
ting van zijn teksten,
waar het Coyne ten slotte
eigenlijk om gaat Want
als een paal boven water
staat, dat hij door middel
van de muziek zijn pu
bliek deelgenoot wil ma
ken van zijn levensver
baal en dat men als bet
even kan er lering uit
trekt
In zijn nieuwe elpee „Bur
sting Bubbles" (Ariola Vir
gin 201.654) verwerkt Coyne
onder meer zijn ervaring als
verpleger in een psychiatri
sche inrichting. Daar hoorde
hij klachten van patiënten
aan en ving hij zwart-wit
analyses op van de zoge
naamd „normalenTegen
deze laatsten heft hij als een
schoolmeester zijn vinger
en zegt, dat ze wel een tikje
minder hoog van de toren
mogen blazen. Een andere
bron van ergernis is voor
Coyne de volgens hem tragi
sche, onpersoonlijke wereld
van mode en confectie. Om
deze wereld en ziin trouwe
aanhangers wakker te
schudden, gaat hij nogal
anarchistisch te werk Muzi
kaal en literair zit dat wel
snor, maar qua voordracht
wordt dit wel al te simpel
gehouden.
Kevin Coyne
Hoewel Coyne een aantal
positieve geluiden laat horen
(hij troost bijvoorbeeld de
eenzamen in „The only one"
en hoopt op een geweldloze
generatie in „Children's
Crusade") is voor deze elpee
toch het protest tekenend. In
„No protest" ageert hij tegen
de verlatenheid die steeds
meer mensen gaan voelen,
in „Dark dance hell" tegen
de duisternis van de disco-
theeklichten en in „The old-
fashioned love song" tegen
de nietszeggende liefdeslied
jes. Zijn religieuze twijfels
spreekt hij uit in Don't
know what to do" en in „A
little peace of heaven" sig
naleert hij de noodzaak een
eigen heelal te scheppen in
de leegte van dit overvolle
leven.
Dat Kevin Coyne een zeer
originele persoonlijkheid is<
in de huidige muziekwereld,
is vooral te horen wanneer
je zijn muzikale prestaties
vergelijkt met die van bij
voorbeeld David Gates, die
onlangs ook een nieuwe
schijf, „Falling in love
againgeheten, afleverde.
Hoewel er goede teksten in
zitten, zoals die van She
was so young" (over de lief
de van een oudere man voor
een jong meisje) en „The
rainbow song" (over het uit
zichtloze bestaan van jonge
werklozen), zijn ze door
drenkt van melodische con
cessies aan modieuze stro
mingen. In muzikaal opzicht
is deze elpee dus net zo'n
t waalf-in -een -dozijn -ge val
geworden als „Lena's Music
Album" van de Engelse zan
geres Lena MarteU, die het
zingen beter maar laten kan.
Het popleven in Den Haag is op sterven na
dood en dit mag eigenlijk niet mogen in
een stad, die in de zestiger en begin zeventi
ger jaren niet alleen talrijke nationale popfor
maties binnen zijn grenzen had, maar ook
een handjevol beatgroepen, dat een niet on
belangrijke plaats veroverde op de internatio
nale hitlijsten. De Stichting Haagse Pop doet
iets aan dit tanende muziekleven in de Resi
dentie en houdt op vrijdag 13 juni aanstaande
een Haagse Beat Nach" in de Houtrusthal-
len. Een hele avond en nacht lang, en wel om
precies te zijn van acht uur 's avonds tot vijf
uur 's morgens. Oude vertrouwde groepen als
Q'65, Livin 'Blues, Incrowd, Sandy Coast,
Rene and the Alligators en The Nicols zullen
dan het publiek vergasten op de muziek van
weleer en mogelijkerwijs de stad Den Haag
weer doen herleven als „het" centrum van de
Nederlandse pop.
12 mei The Sty listics, Concertgebouw
in Amsterdam
19 mei Gerry Rafferty, Carré in. Am
sterdam.
22 jnei The Cure, Paard van Troje in
Den Haag.
24 mei Frank Zappa, Ahoy' in Rotter
dam.
24 mei Herman Brood, Paard van
Troje in Den Haag.
26 mei Pinkpop met o.a. Van Halen,
Joe Jackson, J. Geilsband, Sportpark in
Geleen.
27 mei Peter Gabriel, Carré in Amster
dam.
3 juni Led ZeppelinAhoy in Rotter
dam
6 juni Styx, Jaap Edenhal in Amster
dam.
6 juni Santana, Groenoordhal in Lei
den.
7 juni Roxy Music, Ahoy in Rotter
dam.
13 juni— Fleetwood Mac, Ahoy' in Rot
terdam.
28 juni Rod Stewart, Ahoy' in Rotter
dam.
