URN HUIS UT
Bevecht voor meisjesnaam met gemeente
in computer als directe tegenstanders
I te
rerantwoorde
amers lijken
veel op
Iderpracht
OM DE TUIN
GELEID
Bijgeloof
...En toch met schone
voeten naar bed
WARM, VEREND,
WELDADIG LOPEN...
EN SLAPEN OP EEN
ORTHOPEDISCHE,
ANTI-STATISCHE MATRAS
cl vrouwen ergeren er zich tegenwoordig
i dat ze bij, hun huwelijk de naam van
n echtgenoot krijgen opgespeld. Ze be
nden liever hun eigen naam, de meisjes-
tm dus. Het Burgerlijk Wetboek laat
rover geen twijfel bestaan. De vrouw
ift het recht ook in officiële stukken bij
ir eigen naam te worden genoemd. Zelfs
het sluiten van een huwelijk. Het staat
art op wit in artikel 19: „Een vrouw die
luwd is of gehuwd is geweest en niet her-
uwt, is bevoegd de geslachtsnaam van
ar man te voeren op de in het verkeer ge-
iikelijke wijze aan de hare te doen voor-
faan". Ze heeft dus een keuze. In Ameri-
laat de vrouw doorgaans de naam van
ar man achter de hare zetten: Miss Gor-
n. getrouwd met Mr. Smith zal zich dus
cmen: Mrs Gordon Smith.
ch was er in Amsterdam een proces voor
lig om het voeren van de meisjesnaam na
huwelijk aan de gemeente duidelijk te ma-
1 En zelfs de uitspraak van de rechter
aan dovemansoren te zijn gericht. Nog
ijd krijgt de vrouw die het proces won cor-
Pondentie van de gemeente, geadresseerd
naam van haar echtgenoot.
Ze is hier nogal verbolgen over. Want me
vrouw De Haseth, gehuwd met de heer P.
Kleijn staat in het kiesregister als „Kleijn", ge
boren De Haseth. Wanneer men haar opbelt en
vraagt naar mevrouw Kleijn, is het antwoord
van haar echtgenoot aft hij aan het apparaat
komt: „Mevrouw Kleijn kunt u niet aan de te
lefoon krijgen, die bestaat niet".
Het echtpaar is het er volkomen over eens dat
mevrouw Kleijn haar naam, zoals de wet dit
voorschrijft, laat veranderen in die welke ze
bij haar geboorte meekreeg. Daarom schreef zij
haar voorkeur op 21 november 1978 aan het
College van B. en W. te Amsterdam. Het colle
ge antwoordde dat „de gemeente beslist onder
welke naam iemand wordt opgenomen". En de
hoofdstad had met de vele andere gemeen
ten die samenwerken in het Samenwerkings
verband voor de Overkoepeling van de Auto
matisering bij Gemeenten (SOAG) gekozen
voor de naam van de man. Ook het computer
programma van de SOAG is daar volkomen op
afgestemd. Dit betekent dat Amsterdam en alle
andere SOAG-gemeenten getrouwde vrouwen
hun wettelijk toegestane keuze onthouden.
Mevrouw De Haseth, met heilig vuur bezield,
was niet voor één gat gevangen. Ze stapte naar
de kantonrechter en kreeg haar gelijk. In een
beschikking van 16 mei 1979 werd B. en W.
van Amsterdam bevolen het kiesregister zo te
veranderen, dat zij daarin wordt vermeld on
der haar eigen naam.
Wat haalt zo'n beschikking nu uit? Weinig. In
het computerbestand van de SOAG zal me
vrouw De Haseth tot het bittere einde blijven
staan als mevrouw Kleijn, met als gevolg dat
zij de naam van haar echtgenoot op allerlei
stukken van de gemeente, aan haar gericht, zal
zien staan. Alleen wanneer het gaat om corres
pondentie die rechtstreeks te maken heeft met
het kiesregister, wordt haar naam met de hand
veranderd. Een mager succesje. Het is natuur
lijk ook de vraag of de rechter een dusdanig
enge interpretatie van zijn beschikking voor
ogen stond? Feit is: ook na het proces dat ten
gunste van mevrouw De Haseth heeft be
schikt, blijken koppig Amsterdam en andere
gemeenten die in SOAG samenwerken, nog
steeds niet in staat het wettelijk vastgelegde
keuzerecht van de vrouw te honoreren. De
computer stelt zich op tegen de wet!!
Wat drijft mevrouw De Haseth, gelukkig ge
huwd, te blijven vechten? „Ik vind dat de
vrouw hetzelfde recht moet hebben als de
man. Waarom moet zij haar naam prijsgeven
als ze huwt? Wanneer een echtpaar nu samen
overeen kon komen welke naam ze na het hu
welijk zouden kiezen, die van de man of die
van de vrouw, zou ik er vrede mee hebben.
Maar waarom moet ik als ik trouw plotseling
door een andere naam iemand anders worden,
terwijl mijn man gewoon zichzelf blijft? Alleen
maar omdat ik een vrouw ben? Ik wil berei
ken dat alle vrouwen weten dat ze een keuze
kunnen maken".
Wanneer een vrouw kiest voor haar meisjes
naam, schept dit dan geen problemen als er
kinderen zijn? Kan het niet verwarrend wer
ken op scholen, bij inschrijvingen? Verschil
lende namen van ouders kan tot foute conclu
sies leiden.
„Onzin", zegt mevrouw De Haseth met klem.
„Kinderen zijn hierbij geen argument. Maar
het is een kostbare zaak om al die program
ma's te gaan wijzigen. Daar gaat 't om. Ik weet
er alles van, want ik heb in mijn werk ook met
computers te maken. Maar de wet zegt dat ik
keuze heb en de computer moet overeenkom
stig die wet gevoed worden! Het heeft niets
met feminisme of emancipatie te maken. Het is
gewoon een generatieverschijnsel. Iedere
vrouw wier wens het is onder eigen naam be
kend te zijn, moet dit laten weten aan de ge
meente waarin rij woonachtig is".
WOENSDAG 23 APRIL 1980 PAGINA 17
DOOR TINY FRANCIS
Zeer velen van ons hebben in de afgelopen weken de handen
flink uit de mouwen gestoken om de tuin weer tot leven te wek
ken. Het is al weer even geleden, maar wist u dat de mensen die
oude gebruiken in ere houden peterselie hebben gezaaid op Goe
de Vrijdag? Als we waarde moeten hechten aan een oud bijge
loof is dat namelijk de beste dag waarop dat kan gebeuren. Pe-
terseliezaden kiemen zo langzaam dat men vroeger zei: „De za
den gaan zeven keer naar de duivel en terug". Om deze duivelse
relatie tegen te gaan zaaide men het kruid op Goede Vrijdag. En
dat gebeurt nog.
Om peterselie zijn meer al dan niet geloofwaardige vertelsels ge
weven. Zo werd gezegd dat het verplanten van peterselie van
een oud naar een nieuw huis ongeluk zou brengen. En het
plantje zou beter groeien voor een goed dan voor een slecht
mens. Bekijk uw peterselie-perkje dus nauwlettend; u kunt er
aan zien tot welke categorie mensen u behoort.
Bijgeloof heeft eeuwen lang een grote rol gespeeld in de genees
kunst en er zijn maar weinig planten aan te wijzen waarover
niet de mooiste verhalen bestaan.
Peen
Neem onze eenvoudige peen; daarvan werd vroeger beweerd
dat die zweetverwekkend zou zijn, een geducht wapen tegen
wonden zou vormen, goed tegen nier- en galstenen en pijnstil
lend bij menstruatiepijnen.
Een ander verhaal over de wortel laat ons weten dat wortelsap
de lichaamsprocessen verhevigt en het urineren bevordert. De
Grieken noemden de peen 'Philon", wat afgeleid is van het
woord „philo" en dat betekent liefhebbend. Het bijgeloof wilde
dan dat wor
telen opge
diend wer
den als een
inleiding tot
een amou
reus samen
zijn. Men
was ervan
overtuigd dat
daardoor de
hartstochten
werden.
Bekend is
ook het grap
je dat je door
het eten van
wortelen een
beter ge
zichtsvermo
gen krijgt.
Als iemand
dan vraagt
hoe dat kan
is het ant
woord stee
vast: „Konijnen eten wortelen en heb je wel eens een konijn met
een bril op gezien?"
Toch schijnt juist in deze theorie wel iets waars te schuilen. Mo
derne biologen zeggen dat het carotheen dat in wortelen voor
komt goed is voor de ogen.
Ook over onze alledaagse aardappel is vroeger veel vreemds
verzonnen. De aardappel zou de hartstochten opwekken en me
nigeen wilde de aardappel vroeger niet eten omdat het gewas
niet in de bijbel wordt genoemd. Al snel beweerde men dat de
knol de afschuwelijke ziekte lepra veroorzaakte.
Familie van de aardappel is de tomaat en ook die plant heeft té
lijden gehad onder allerlei valse aantijgingen in de jaren dat ze
pas in Europa bekend was. De tomaat komt uit Peru en eeuwen
lang is ze in Europa alleen als giftige sierplant gekweekt. Pas in
de vorige eeuw werd de vrucht gegeten maar menigeen zei dat
dat zinloos en verderfelijk was. De naam „tomaat" komt van
„tomatl", de naam die de Azteken gebruikten. In Italië noemde
men de vrucht kort na de invoering „porno dei mori" wat „ap
pels van de Moren" betekent. Later verbasterde die naam tot
„porno d'ore"; gouden appel.
Waar peterselie volgens een oude wijsheid op Goede Vrijdag in
de grond moet ligt voor salie de zaaitijd in mei. „Zaai salie in
mei en 't zal groeien altij" zei men vroeger en wie die raad volgt
merkt dat ook nu nog een kern van waarheid in de spreuk zit.
Veel bijgeloof heeft een kern van waarheid. Wie over dit soort
zaken meer wil weten kan zich eens verdiepen in „Het plezier
van de tuinier". Een alleraardigst boekje van John Seymour met
prenten van Peter Morter. Voor de amateurtuinier die verliefd
is op zijn tuin.
Voet of enkel gebroken? Dan is het „blok aan het been" onver
mijdelijk. Tot nu toe kreeg men een zogenaamd loopverband
aangemeten. Daaronder werd dan een soort blokje gezet, waar
op de onfortuinlijke patiënt zich al draaiende kon voortbewegen.
Niet al te best voor knie of heupgewricht, als men tenminste nog
wat „maken" wil van zo'n gipstijd.
Prof. dr. A. Blömer, uitvinder van Neofrakt (het gips met een rits)
heeft nu in samenwerking met de firma Elastogran een loopzooi
ontwikkeld die met bandjes aan het loopverband kan worden be
vestigd. Bij het naar bed gaan „pelt" men de zool eraf en gaat
schoon tussen de lakens. Bovendien loopt men met deze zolen
gemakkelijker met het gipsbeen, terwijl door de daarin speciaal
gemaakte ronding een natuurlijker bewegingsverloop ontstaat
dan met het „blokje", dat er naarmate het meer wordt gebruikt,
ook al niet schoner op wordt...
Op de foto de losse loopzooi, die met bandjes aan het loopver
band kan worden bevestigd.
-INNENLAND LEIDSE COURANT
lyl vloerbedekking, die verend ie gemaakt door een inge-
uwde schuimlaag.
meubels van vandaag
niet meer die van mor
Op de televisie kunnen
het al bespeuren. In
-v*.Jnce fiction, in futuristi-
e toekomstbeelden, zien
.jnsen en meubels er heel
uit dan in de jaren
Zover als de plastic
en vrouwtjes met
:ongekleurde kleren
transparante vinyl
gaan we nóg niet.
als inleiding van nieu-
baanbrekende inzichten
paar woordjes over
vloerbedekking..., en
die van betere kwalitei-
een ingebouwde tus-
de zogenaamde
vinyls", in plavui-
waarop het wei
lopen is.
vinyl is verend door een
schuimlaag, die
voor luchtcirculatie
Daarmee wordt ook de
vastgehouden en niet,
een natuurstenen vloer,
Bovendien valt een
of een glas er niet gelijk
uk als het van de tafel
zoals dit bij een pla-
vloer vaak gebeurt.
zijn mooi, maar
bij kinderrijke gezin-
eisen ze hun tol aan ser-
Deze nieuwe vloer
bedekking is leverbaar zowel
op twee als op vier meter
breedte, al bijna voldoende
voor de zogenaamde „natte"
ruimte van keuken, badka
mer, toilet of gang. Kamer
breed wil het spul bij ons nog
niet van de grond komen (hoe
wel in Duitsland, Frankrijk en
België reeds veel toegepast).
Deze vinylsoorten zijn in vrij
wel elke kwaliteit „los" te leg
gen voor eenvoudige opper
vlakken. Voor keukens en an
dere ruimten waar meer preci
sie vereist is kan men beter
een vakman inschakelen, om
dat het hier om ruimten gaat
waar geen kieren mogen ont
staan.
Het oude komt te
rug
Op de Internationale Meubel
beurs in Keulen kon men
vaststellen dat het oude meu
beltype, de vitrinekast, er
weer is. Dit ten nadele van de
indrukwekkende aanbouwsys-
temen. Het glas is meestal ver
deeld door smalle latjes of roe
den. Nieuw is de rondboog die
deze kasten vaak vertonen. De
deuren zijn aan de bovenkant
half- of kwartrond en soms
heeft de kast naar oud model
een ronde kap. Je kunt er van
Het onderstel van het bed is geperforeerd, zodat de lucht door
de matras kan ventileren...
alles inzetten wat leuk staat:
van een verzameling halfedel
stenen of schelpen tot Saksisch
porselein of Wedgwood.
Omdat het aantal kleiqe huis
houdingen is toegenomen,
kunnen de eettafels groter
worden gemaakt. Een tegen
spraak in bewoordingen?
Neen, het is juist praktisch: als
het gezin (4 personen) bij el
kaar is, voldoet een eetgroep
met vier stoelen, maar komt er
een familiedinertje, dan is een
tafelblad dat zich laat vergro
ten onmisbaar. (Meer zitplaat
sen maken we door een stelle
tje stapel- of vouwstoelen aan
te slepen).
De zittingen van de eethoek-
stoelen zijn van achteren smal
ler dan van voren (trapeze-
vorm); de ruggen zijn gestof
feerd of voorzien van een ge
stoffeerde plank, zodat het
lekker achterover leunen is bij
het kopje koffie na het dessert.
(Er waren zelfs stoelen met
elektrisch verwarmde ruggen).
Wat de kleuren van gestof
feerde meubels betreft, viel
het op dat de duurdere genres
in zeer lichte tinten zijn uitge
voerd (off-white, cr|me, zand,
riet of resedagroen). Naarmate
de spullen goedkoper werden,
verdonkerden de kleuren.
Vaak zag je meubelstof, hout,
vloerbedekking en gordijnen
in één kleur, maar wel in ver
schillende nuances. (In de
mode heet dit „ton sur ton").
Bij de stoffen waren uni's en
dessins met diagonale strepen
of met kleine grafische motief
jes in trek.
Chroom bij antiek
Vroeger was het wachtwoord:
antiek bij antiek, modern bij
modern. Weg met deze vui
stregel en wel radicaal. Bij een
antieke secretaire mag tegen
woordig best een chroombuis-
meubel staan, waarmee men
comfort koppelt aan stijl. Zo is
er ook een stelling dat in elke
kamer iets lelijks moet voor
komen: een overjarige maho-
niekast, een plan té taf eitje
waaraan generaties poezen de
nagels hebben gescherpt of
een stoel, die duidelijk betere
dagen heeft gekend, 't Klinkt
gek, maar er zit een kern van
waarheid in. Al te „verant
woorde" kamers lijken te veel
op folder-pracht!
Boekenkasten horen feitelijk
in elk interieur. Voor zover
men ze niet als in een stu
dentenkamer van geverfde
sinaasappelkistjes wil maken,
zijn er tegenwoordig kamerho-
ge stellingsystemen (3 meter
met legborden van 3 centime
ter dikte), die gemakkelijk
door handige huisheren in el
kaar kunnen worden gezet. Ze
zijn er ook met een uitbreiding
van laden voor hangmappen,
dienstig voor werk- en stu
deervertrek.
Richting slaapkamermeubelen
dwalend, ontdekt men in Keu
len dat er een nieuw soort le
dikant is ontworpen. De impo
sante bedombouwen zijn min
der pompeus geworden. Bijna
vergeten nachtkastjes deden
weer hun intrede, maar dan
voorzien van praktische laden.
Nieuwigheidje is het bed met
„opengewerkt" voeteneinde.
Bovenaan is een strook hout
vrijgelaten, terwijl in die ont
stane opening een rij gedraai
de spijltjes is geplaatst.
De internationale Huishoud
beurs in de Amsterdamse RAI
had goed nieuws met de ortho
pedische Vit-a-Cel-matras van
polyurethaanschuim op een in
spuitgietwerk uitgevoerd pro-
pathene-polypropulene bed-
onderstel, uitgevonden door
James Secombe, een team van
orthopedische specialisten, en
ontwikkeld in nauwe samen
werking met de ICI Plastica
Devision (Oktober 1979).
Het gaat om een matras van
anti-statische ziekenhuiskwali
teit (trekt dus geen stofdeeltjes
aan), waarin gaatjes zitten op
die plaatsen waar minder
steun nodig is, zodat men bij
voorbeeld dieper met de
schouders in de matras kan
wegzakken dan met de benen.
De matras past zich aan de li-
chaamsdruk aan. Om de rug-
gegraat in de juiste vorm te
houden tijdens het slapen
dient een matras aan twee te
gengestelde eisen te voldoen:
heupen en schouders moeten
erin kunnen wegzinken, maar
het lichaamsgedeelte daartus
sen niet. De flexibele matras
ligt op een stijve ondergrond
met perforaties die zodanig
zijn gegroepeerd dat de lucht
vrij door de matras kan venti
leren. Het geheel (er kunnen
ook nachtkastjes aan worden
gebouwd), wordt door Caligan
Europe BV te Breda als pak
ket met losse componenten
zonder gereedschap in elkaar
te zetten op de markt ge
bracht voor 2000,-. Voor de
bekleding van het Secombe-
bed kan zowel velours, draion
als leer worden gebruikt. (De
keuze van het materiaal is na
tuurlijk wel van invloed op de
prijs. Leer is duurder).
Brandalarm
Nieuw voor woonhuizen is een
rookmelder van Siemens, te
bevestigen tegen plafond of
wand. Voor er brand uitbreekt
begint een smeulproces dat
door de rookafgifte nog ge
vaarlijker kan zijn dan de
brand zelf. Het is een sluipend
gevaar, omdat het waarne
mingsvermogen van slapende
mensen beduidend is vermin
derd. Door rookontwikkeling,
die uren aan de gang kan zijn,
is het verstikkingsgevaar
groot.
De nieuwe brandmelder voor
huishoudelijk gebruik reageert
door een gevoelige rookdetec-
tor, bestaande uit een foto-
elektrisch systeem, dat onmid
dellijk reageert op rook (geen
sigaretterook) bij beginnend
vuur. Met tussenpozen van en
kele seconden wordt steeds in
het apparaat een korte licht
flits uitgezonden. Eventuele
rookdeeltjes reflecteren het
licht, dat dan terecht komt op
een fotocel. Op dit moment
wordt een doordringend
alarmsignaal gegeven. „Bran
dalarm", (diameter 13 cm) is in
Nederland verkrijgbaar bij de
elektronische vakhandel
139,- zonder batterij).
Stellingsysteem van Haaghuishof. Het heeft op een meter
breedte een goedkope berging voor 170 grammofoonplaten,
liggend of staand. Ook met laden voor hangmappen. (Inlichtin
gen Vredelaan 12, 1250 AC Laren, telefoon 02153-89495).
Het Secombe-bed met variabele veerkracht, ontworpen door een team van orthopedische specialisten.
