De overwonnen moeilijkheden
van dromer Duncan Browne
Zullen de akten over
de voltooiing van
Bergs 9Lulu9ooit
nog gesloten worden?
PLATER
KLASSIEK
Popsprank
Rolling Stones Bill Wy-
man, de bassist van de Sto
nes. heeft in een interview
met de Engelse krant Daily
Mirror verklaard deze groep
in 1983 te zullen verlaten.
Wyman zei dat hij niet van
plan is zijn hele leven op te
offeren aan popmuziek. Hij
had de andere leden van de
Stones nog niet op de hoogte
gesteld van zijn besluit
„Daar is het nog veel te
vroeg voorHet is een per
soonlijke beslissing, die voor
mijn collega's nog niet van
belang is", aldus de bassist
De nieuwe Stones-elpee
moet volgens de laatste be
richten op 1 april in de win
kels liggen. Hopelijk is dat
geen grap.
The Police Onder de titel
„The First Anglo-American
Police Action Since World
War Two" is het Engelse
trio The Police op dit mo-
ment bezig aan een wereld
tournee. De BBC maakt een
documentaire van deze ge
beurtenis en er zal eveneens
een boek over deze tour uit
komen. Na shows in Bombay
en Caïro bevindt de groep
zich nu in het Midden Oos
ten. Binnenkort zal ook in
Athene worden opgetreden.
Gedurende het Europese on
derdeel van de reis (16 april
in Ahoy' en 17 april in de
Jaap Edenhal) zal een nieu
we elpee en single worden
opgenomen.
Hall en Fripp RCA
durft het nu toch aan de
reeds in '77 opgenomen el
pee „Sacred Songs" van
Daryl Hall uit te brengen.
Deze platenmaatschappij
vond aanvankelijk dat de
door Robert Fripp geprodu
ceerde plaat teveel „vreem
de" nummers bevatte, het-
feen de Hall Oats-fans be-
oorlijk zou kunnen af
schrikken. Gelukkig is men
nu op dit besluit terug geko
men.
Roxy Music Het is niet
zo verwonderlijk dat Bryan
Ferry altijd alle lof over de
Roxy-elpees naar zich toe
trekt. Verleden week werd
bij de firma Polydor een de
monstratie-bandje van de
nieuwe Roxy-elpee aangele
verd, waarop Ferry in z'n
uppie alle songs zelf had in
gespeeld. Piano, synthesizers
en gitaren, het stond er alle
maal piekfijn op.
Iggy Pop Iggy zit duidelijk in een overgangsfase. „The
Idiot" en „Lust For Life" waren nog bloedserieus te noe
men en op „New Values" toonde hij zich een bijtende sar-
cast De elpee „Soldier" gaat nog een stapje verder. De
plaat zit vol woordgrapjes, dubbele bodems, voetangels en
berenklemmen, maar kent kop noch staart Het lijkt of he
lollig doen op zich het doel van Iggy is geworden en da
lijkt me niet zijn bedoeling. Om zijn klanten tevreden U
houden blijft Iggy in veel nummers trouw aan zijn eenvou
dige rockwerk, dat ondanks de aanwezigheid van Giet
Matlock (ex-Sex Pistols en Rich Kids) en Barry Andrew,
(ex- XTC) nauwelijks imponeert, maar toch sympathie af
dwingt. Evenal „New Values" moeten we deze „Soldier'
wat tijd gunnen en niet direct afkeuren.
(Arista 201.150) M.P.
Lee Clayton Eens in de zoveel tijd komt er een plaa
uit, waarbij de rillingen je over de rug lopen. Jawel, kippe\
vel tot in de bilnaad. Bij de Amerikaanse zanger/componist
Lee Clayton is dat ook grotendeels het geval. Lee brach
geruime tijd van zijn leven door met het achterna holler:
van zijn grote voorbeeld Waylon Jennings. Toen hij deze
gevonden had, nam Waylon meteen Lee's Ladies Love
Outlaws" op, waarmee hij in Amerika een aardige hi
scoorde. Willie Nelson en Jerry Walker voegde eveneent
werk van Lee aan hun repertoire toe. Hierna mocht Leè
het van de maatschappij MCA zelf eens proberen. Na zijti
debuut brak er een moeilijke tijd voor hem aan, waarin h\
zich volledig voor de buitenwereld afsloot. In juli '77 ven
scheen hij pas weer met het ingetogen „Border Affair'l
wat meer als voorbereiding van zijn onlangs in Nederlani
verschenen „Naked Child" kan worden beschouwd. Ol
deze plaat weet Lee de kern van zijn gevoelens over tj
brengen in een aantal doorleefde, maar oprechte songs aJj.
„I Ride Alone" en „10.000 years/Sexual Moon". Zijn sten
is donkerbruin van klankkleur en houdt het midden fus
sen Neil Diamond en Lou Reed. Zijn slide-gitaarwerk ei
dat van gitarist Andy McMahon klinkt ronduit hartvei\
scheurend. De meer rustige nummers verraden een sterly
country-invloed en zijn een beetje op de grens van de ge
loof waardigheid. Nu zijn optreden in het voorprogramm\
van McGuinn Hillman niet kon doorgaan, moeten w
het met deze plaat doen. Maar voorlopig kunnen we 7iiejj[}|
mee vooruit Li_
(Capitol/ IA 062-85880) M.P. p,s
19
Lee Clayton.
Elvis Costello Elvis Costello maakte drie zeldzame i
pees waar menigeen van op z'n kop stond. Vanwege e bes
fikse ruzie met zijn werkgever Warner Bros. leek El\
echter de komende twee jaar buitenspel gezet. Misschi
was dat maar beter ook, want drie kanjers van platen bli\
tegenwoordig voor critici délimiet te zijn. Daarna is jurk
wat hun betreft afgelopen met je, ook als je Elvis Coste oek
heet. In de Engelse pop-pers is dat zelfs een traditie gewt ,boi
den. „They built them up to break them down"zei ex-pc hap
journalist Bob Geldof ooit. Maar genoeg daarover. Ondai fur
de voornoemde moeilijkheden verscheen Elvis toch JH800
een vierde elpee onder de opbeurende titel „Get Happ, n z
waarop maar liefst twintig nummers. Het is van de Enge korl
man bekend dat hij graag leentjebuur speelt bij andere acje
tiesten. Daarbij zijn onbekende Jamaïcaanse ska- en roi ;rp
steady groepen veruit favoriet. Complete thema's van d<e e
groepen zijn vaak in zijn werk terug te vinden. Het he jroe
daarom geen enkele zin hier aan te geven welke verka\
versies van bekende thema's Elvis nu weer hanteert, h dat
wel de naam Booker T The MG's steeds weer opduien
Wel is het zaak vast te stellen dat het merendeel van „4|pne
Happy" bestaat uit korte smaakvolle songs, waarbij Elft0f,
ook nieuwe mogelijkheden aftast. „Black White Worl at
„Motel Matches" en „Secondary Modern" zijn juweel t j0el
die best langer hadden mogen duren. In het prachtige ïent;
Movie" en „Opportunity" laat de maestro veel begeleid
achterwege en volstaat hier met een opmerkelijke bas
en subtiel orgelwerk, hetgeen deze nummers wat doorzi
tiger maakt dan de rest. Hier tegenover staan wat niem
dalletjes als „Man From Uncle" en „downtime is Ovt
maar denk nu niet dat Elvis van zijn troon gedonderd
Elvis is King, daar kunnen we nog steeds blij mee zijn
(WEA 58.114) M.P. J
gaai
i zit
t ol
„De muziek'moet tijdens een hele tournee
spontaan blijven klinken. Het publiek
mag, na een paar shows, niet bet gevoel
krijgen, dat de maagdelijkheid verdwenen
is,"zegt de Engelse zanger-gitarist Duncan
Browne een aantal weken voor zijn eerste
serie Engelse en Nederlandse optredens
van start gaat „Er zijn groepen, die eerst
twee jaar oefenen. Als de show dan einde
lijk geramd zit, is er muzikaal niets op
aan te merken, maar door bet eindeloos
oefenen is de spontaniteit wel verdwenen.
Andere bands, zoals mijn vroegere groep
Metro, werken weer niet hard genoeg,
waardoor de concerten een chaotisch ver
loop krijgen. Ik wil een serie spontane,
opwindende shows brengen. Het publiek
moet telkens intens van de muziek kun
nen genieten".
Op een regenachtige middag in Londen, na
een sessie met zijn nieuwe band (toetsenman'
Dave Skinner, bassist Colin Bass en drummer
Andy Ward) vertelt hij over de problemen,
die zijn groep de afgelopen weken heeft be
ziggehouden.
„In mijn muziek zitten veel verschillende
stemmingen. Hierdoor moeten de snaren van
mijn gitaar veelvuldig in een andere toon
soort worden gezet. Dat is tijdens een optre
den moeilijk, omdat je er niet rustig voor kan
gaan zitten, zoals in de studio bijvoorbeeld. Ik
heb een goed muzikaal gehoor, maar het
komt regelmatig voor dat ik mijn gitaar niet
goed gestemd krijg. Tijdens het concert met
allerlei geluid om me heen, gaat het helemaal
niet. Gelukkig is er een apparaat, waarmee je
kunt stemmen zonder te hoeven luisteren.
Een wijzer geeft aan of de verschillende sna
ren goed staan. Tijdens de eerste sessies heb
ben we uitgeprobeerd hoe lang het duurde,
maar het nam té veel tijd in beslag. Hierdoor
zou de vaart uit de show gaan en dat wil ik
niet Daarom heb ik enkele nummers van
nieuwe, meer eenvoudige arrangementen
voorzien en maak ik tijdens het concert ge
bruik van een aantal elektrische gitaren
geen akoestische die verschillend gestemd
zijn, waardoor die problemen voor het groot
ste deel zijn opgelost. Het is alleen te hopen,
dat de gitaren onder de hitte van de podium-
té veel zwakke plekken in de concerten heb
ben gezeten, als de tournees toen waren door
gegaan. Met de songs van „Streets Of Fire"
en een aantal andere nummers waren die
moeilijkheden opgelost".
Eén van de composities, die evenals „The
Wild Places" (het nummer waarmee Duncan
op het continent van Europa doorbrak) enig
opzien baart, is „Fauvette", de nieuwe single.
„Dat nummer werd tijdens een sessie voor de
laatste elpee geboren. Drummer Simon Phil
lips, bassist John Giblin en ik probeerden de
basis van een ander nummer op de band vast
te leggen. We improviseerden wat en waren
gewoon lekker bezig, toen er plotseling inter
essante akkoord wisselingen ontstonden. Ik
zette mijn cassetterecorder aan, terwijl we ge
woon verder speelden. Op weg naar huis in
John Giblin's auto draaide ik de cassette.
John en ik vonden allebei dat het een goed
nummer zou kunnen worden. Diezelfde
avond heb ik nog een tekst geschreven en de
volgende dag hebben we het stuk opgeno
men
Zenuwen
Duncan Browne is voor hij het podium op
gaat erg geconcentreerd. Hij wil het liefst nie
mand zien of spreken, zit wat zenuwachtig in
zijn kleedkamer en wacht tot het concert be
gint. Eenmaal op het podium ontpopt hij zich
dan als een supergitarist. De Engelse tournee,
die zich voornamelijk in kleine gelegenheden
afspeelde, heeft zijn vaderland niet onberoerd
gelaten. Hoewel de Engelsen sceptisch tegen
over zijn muziek stonden, lijken ze nu lang
zaam warm te lopen. Na acht jaar niet op de
radio gedraaid te zijn, werd die stilte door
BBC's Radio One disk-jockey Kid Jensen
doorbroken. Deze koos „Fauvette" en „Ame
rican Heartbeat" als plaat van de week. Al
zal Duncan Browne nooit een „hitmachine"
worden (hij is een elpee-artiest) doet het hem
zichtbaar goed toch nog enige erkenning te
vinden in zijn eigen land. ,Jk ben hierdoor
aangenaam verrast" zegt hij. „De hoop in En
geland door te breken, had ik al jaren gele
den opgegeven. Ik ben echter, geloof ik, wat
te voorbarig geweest".
HANS PIST.
Is Alban Berg's opera
„Lulu" er op vooruit ge
gaan nu de incomplete der
de akte door Friedricb
Cerha is voltooid? Drama
tisch natuurlijk wel, maar
ook muzikaal en dus als
muziektheater? De regi
stratie die de Franse tele
visie maakte van de Parij-
se première van het vol
tooide werk, welke regi
stratie vorig jaar Pasen
door de VPRO werd uitge
zonden, kon uiteraard niet
meer dan een voorlopige
indruk geven, in het bij
zonder ten aanzien van de
kwaliteiten van de mu
ziek. Nu een complete op
name van deze première
op 24 februari 1979 dankzij
DGG op zeven platenkan-
ten beschikbaar is geko
men, kan het resultaat van
Cerha's zevenjarige arbeid
beter worden beoordeeld,
ook omdat in de uitvoerige
documentatie in de box
2740 213 de voltooier uit
voerig beschrijft wat er al
aanwezig was. Dat is aan
zienlijk meer dan menig
een dacht.
Een eerlijk en zuiver oordeel
over deze voltooiing is noch
tans pas mogelijk als op pa
pier kan worden vergeleken
wat Berg achterliet en wat
Cerha daar mee deed. Maar
zouden we met zo'n welo
verwogen oordeel dan eigen
lijk veel opschieten? Zelfs
als zou blijken dat Cerha
voor zijn werk een 10 ver
dient en dat het niet beter
had gekund, dan nog blijft
dat pure theorie. Zijn werk
De proloog van Bergs 'Lulu'
legde Parljse première van
opera.
kan in de praktijk toch wel
een gevoel van onbehagen
en onbevredigdheid oproe
pen en dat is dan niet weg te
praten. Denk maar eens aan
het laatste deel van Bachs
„Kunst der Fuge", aan Mah-
lers tiende symphonie, aan
Puccini's „Turandot", aan
Bartóks altvioolconcert. Het
zijn allemaal stukken die de
componisten onvoltooid ach
terlieten, die met de grootst
mogelijke zorgvuldigheid
zijn afgemaakt en die toch
altijd Weer twijfels oproepen.
Ik vrees dat ook Cerha's
werk dit lot beschoren zal
zijn. Het gaat er om dat de
problematische derde acte
nu als een anti-climax
werkt, een anti-climax die
ten dele in het dramatische
gegeven lag opgesloten maar
die ook muzikaal en in dit
In de door DGG vastge-
de door Cerha voltooide
verband dus als artistieke to
taliteit zó overkomt. Nergens
in dit laatste bedrijf is de in
nerlijke spanning zo intens
als in de climaxen van de
eerste twee aktes, nergens
zijn personnages even mar
kant uitgebeeld. Boulez, die
een voorstander was van de
voltooiing en de genoemde
première dirigeerde, wijst in
zijn heel instructieve toe
lichting op de plaatopname
op de symmetrie in de han
deling: de omgekomenen,
Lulu's slachtoffers (de Medi-
zinalrat, de schilder en haar
beschermer dr. Schön) krij
gen in de derde akte drie te
genhangers in die klanten
van haar als Londense
straatprostituee: een profes
sor, een neger en Jack, die
Lulu tenslotte vermoordt
Waarom zijn deze drie figu
ren muzikaal zoveel zwak-
r ker dan hun voorgangers?
Was het te wijten aan het
werk aan zijn vioolconcert
dat Berg zijn opera niet vol
tooide of wist de componist
zelf niet goed hoe hij die slo
takte gestalte zou gevenHet
is niet van ondergeschikt be
lang dat Berg ?elf het libret
to voor zijn opera samenstel
de uit twee avondvullende
toneelstukken van Frank
Wedekind en dat hij daar
erg veel moeite mee heeft
gehad. In het libretto zitten
dramatische onhandigheden
en onduidelijkheden maar
ook vondsten zoals het met
name noemen van de perso
nen die wat voor Lulu bete
kenden en het anoniem aan
duiden van de personen die
in haar leven kwamen zon
der haar echt te raken.
Hiermee is globaal aange
duid waarom naar mijn me
ning de akten over de vol
tooiing van Bergs tweede o-
pera nooit gesloten zullen
worden. In elk geval lijkt
het verstandig de nodige re
serve te betrachten en zich
niet te laten imponeren door
de sensatie rond de voltooi
ing van het werk, een sensa
tie die wil dat we te maken
hebben met het belangrijk
ste muziekdramatische eve
nement van de nog niet vol
tooide 20ste eeuw. Wat Cer
ha heeft gewrocht zullen we
weldra ook „live" kunnen
ervaren als de Nederlandse
Operastichting op het eind
van dit jaar of in het begin
volgend jaar ook haar op
voering van „Lulu" gaat
completeren. Net als in de
lampen niet ontstemd raken. Af en toe benijd
ik pianisten. Die hoeven maar achter hun in
strument te gaan zitten en kunnen spelen".
Repertoire
Duncan Browne heeft de afgelopen week tij
dens zijn Nederlandse concert-reeks en eer
der in een vijftien optredens durende tournee
door Engeland, bewezen alle problemen de
baas te kunnen. De soms zweverig in het ge
hoor liggende akkoorden, die Duncan's mu
ziek op de elpees typeert, zijn flitsend omge
werkt. De nummers swingen veel meer en
staan als een huis. Het publiek was terecht
enthousiast over de compacte show.
Duncan Browne speelt tijdens de tournee
(gisteren was hij in het Paard van Troje te
zien en vanavond is zijn laatste Nederlandse
optreden in Almelo) nummers van zijn twee
solo-elpees „Wild Places" en „Streets Of
Fire", terwijl er ook oud materiaal van de
laatste Metro-elpee en enige nieuwe num
mers in de show zitten. „Een jaar geleden,
toen er plannen bestonden voor een Europese
en Amerikaanse tournee, heb ik wel eens ge
dacht: hoe stel ik een aantrekkelijk program
ma van ongeveer een uur samen. Ik vond dat
ik té weinig keus had, omdat mijn eigen ma
teriaal niet toereikend genoeg was. Er zouden
Teresa Stratas. die In Parijs de titeltol zong, zal dit
weldra ook weer doen bij de Nederlandse Operas
tichting, die een reprise van haar opvoering van
'Lulu' gaat completeren met de nu beschikbare der
de acte.
magnifieke DGG-opname
zal daarin de Grieks-Cana-
dese sopraan Teresa Stratas
de titelrol zingen.
Op de platen zijn verder im
ponerende creaties te horen
van de Duitse baritons
Franz Mazura (Dr. Schön en
Jack) en Toni Blankenheim
(Medizinalrat, de bedelaar
Schilogh en de politiecom
missaris), de Engelse bariton
Robert Tear (schilder en ne
ger), ^de Australische tenor
Kenneth Riegel (Aiwa), de
eveneens uit Australië af
komstige mezzo Yvonne
Minton (Gravin Geschwitz)
en nog verscheidene ande
ren.
Het spreekt vanzelf dat wer
kelijk geïnteresseerden zich
dit belangrijke DGG-docu-
ment niet mogen laten ont
gaan. Maar als zij echt geïn
teresseerd zijn, ontkomen zij
eigenlijk ook niet aan de vo
rig jaar verschenen Decca-
opname van de onvoltooide
„Lulu" onder Christoph von
Dohnényi met Anja Silja, die
,de titelrol veel afstandelijker
maar ook navranter en ca-
nailleuser opvat. Dat kan
heel goed. De Lulu van Al-
ban Berg is een andere Lulu
dan die van Wedekind, en
zeker Bergs personnage is
voor meer interpretaties vat
baar.
Ook wat dat betreft maakt
het verschil of de derde akte
in Cerha's voltooiing wordt
gegeven of, zoals de laatste
jaren gebruikelijk, als aan
hangsel met de tweede door
Berg voltooide symfonische
fragmenten bijgesloten doek
en de afgrijselijke doods
kreet van Lulu als slot.
JOHN KASANDER
Duncan
Browne:
...verschil
lende stem
mingen...
mm
