Dudley Moore en deBolero van Ravel
sJrwffia Dona Flor kan overleden
echtgenoot niet loslaten
Hoogwaardige linoleumsneden van
Sees Vlag in Galerie 'De Sluis'
DEZE WEEK IN LEIDSE BIOSCOPEN
Steracteurs in spionagefilm
met lawine-climax halverwege
„Tafel van Tien":
plezierig, maar
vaag
Vlaams constructivisme
in de Lakenhal
En verder
LEIDSE COURANT VRIJDAG 29 FEBRUARI 1980 PAGINA 9
LEIDSCHENDAM In Galerie
'De Sluis' worden in de maand
maart werken geëxposeerd van de
kunstenaar Sees Vlag. Zijn stijl is
realistisch maar in de vormgeving
enigszins gestyleerd en strak ge
houden. Vlag maakt gebruik van li-'
noleumsneden, maar dan tot een
dermate hoge graad van perfectie
gebracht dat ze dikwijls worden
verward met zeefdrukken. In de
werken van Sees Vlag staat Den
Haag en omgeving centraal.
Jetty Wery exposeert deze maand met
haar keramische plastieken. In het
werk van de kunstenares is de natuur
steeds als uitgangspunt terug te vin
den. Blauw/groen en gebroken wit
zijn de overheersende tinten in dit
werk. De sieraden van Roos van Al
ten, ook gedurende de maand maart
in 'De Sluis' te bewonderen, zijn wat
hoofdvormen betreft somber, maar
worden door het gebruik van spiegelt
jes opgefleurd zodat zij een levendig
en vrolijk karakter krijgen.
De prent van de maand maart werd
gemaakt door Hanny Reneman. Het is
een ets, getiteld 'Hannularia fructuo-
sa', die in een oplage van 30 exempla
ren is vervaardigd. Een kleine ten
toonstelling van ander werk van
Hanny Reneman is in de gang van de
galerie ingericht.
Galerie 'De Sluis', Sluiskant 24 in
Leidschendam, is woensdag tot en
met vrijdag van 12.00 tot 18.00 uur,
donderdagavond van 19.00 tot 21.00
uur, zaterdag van 11.00 tot 17.00 uur
en zondag van 13.00 tot 17.00 uur geo
pend.
Zeefdruk van Cees Vlag, voorstellende de Haagse
Prinsessegracht.
UXOR: 10 (16) met Dudley Moore en
ulie Andrews. Regie Blake Edwards.
ogen we de berichten uit Amerika gelo
en, dan heeft Blake Edwards' komedie
oor volwassenen „10" de Bolero van
aurice Ravel hoog op de nationale hit-
farade gebracht, het is immers op deze
nuziek, dat Bo Derek, het meisje met de
ioogste score in songwriter Dudley Moo
t's notitieboekje, in bed het beste warm
Dopt. En al heeft dan niet iedereen zoiets
raais als Bo Derek in huis, het is nooit
reg om voor alle zekerheid maar een
>laat van Ravel's Bolero aan te schaffen,
e weet niet of hij nog eens van pas
;omt....
Hake Edwards' het meest bekend om zijn ra-
endsnelle opeenvolging van grappen zoals in
The great race" en de Inspecteur Clouseau-
lms met Peter Sellers, begint „10" in een
oor zijn doen zeer gezapig tempo. De succes-
olie schlager-componist George Webber
e Engelse komiek Dudley Moore, die wat
/eg heeft van Woody Allen en ook diens
Play it again, Sam" in Londen op de plan-
en bracht is 42 geworden. Hoewel hij
ver een vaste vriendin beschikt, krijgt hij
toch het gevoel dat het leven aan hem voorbij
glipt, zeker als hij door zijn telescoop de or
gieën van zijn overbuurman gadeslaat.
Als hij wachtend voor een stoplicht een jong
bruidje gadeslaat, weet hij dat zelfs zeker en
hij heeft er zelfs een bezoek aan een tandarts
voor over om er achter te komen waar zij
haar wittebroodsweken doorbrengt en haar
dan heel stoutmoedig achterna te reizen.
Na enige tijd om haar te hebben heenge-
draaid, krijgt hij onverwacht de gelegenheid
om haar intiem te leren kennen, wat niet
precies wordt wat hij in zijn dagdromen ver
wachtte. Maar een ervaring rijker keert hij
weer terug bij zijn oude vriendin. Met de Bo
lero van Ravel.
Edwards moet het dit keer niet zo zeer heb
ben van de slapstick-effecten, dan wel van
vaak hele subtiele grapjes met zo nu en dan
een allergekst sketchje er tussen, zoals het be
zoek aan de componerende geestelijke en
diens oude huishoudster, een cruel joke in
een overigens verder heel lieve, zelfs roman
tische komedie. En wat Bo Derek betreft, de
sexbom van de jaren tachtig, geef ons toch
maar Marilyn Monroe die in Billy Wilder's
veel puntiger „The seven year itch" een
kwart eeuw gewleden de brave Tom Ewell
tot verhitte dagdromen bracht.
MILO
LEIDEN Toneelgroep Theater wordt een vaste klant
van de Schouwburg. Waren ze onlangs al te zien geweest
met „Het belang van Ernst", „Don Juan", en „Woyzeck",
vanavond zijn ze weer aanwezig met „Tafel van Tien" van
Alan Ayckbourn. Ayckbourn is een schrijver die goed ge
bruik weet te maken van toneelgrapjes, die soms afglijden
naar toneeltruukjes. Een geliefd grapje van hem is bijvoor
beeld het telkens verwijzen naar mensen die in het gehele
stuk niet op toneel verschijnen.
De trukendoos van Ayckbourn betreft voornamelijk de
vorm-kant van zijn stukken; zodra men over de inhoud
van zijn stukken zou praten, komt men in de knoei. Vaak
wordt een zekere betrokkenheid en diepgang gesugge
reerd, maar die wordt in feite nooit echt doorgezet. In „Ta
fel van Tien" is ook weer onduidelijk wat de schrijver nu
eigenlijk heeft gewild. Het stuk bevat vele kluchtige ele
menten, maar wordt geen echte klucht. Het bevat ook ver
wijzingen naar ideologische en politieke verschillen tussen
mensen, en de conflicten die daardoor ontstaan, maar ten
slotte blijken die verwijzingen slechts franje te zijn. Ayck
bourn doet alsof hij stelling neemt, maar doet dat in wer
kelijkheid niet. Het is die schijnbare oprechtheid die me zo
hindert in Ayckbourn.
Theater speelt „Tafel van Tien" omdat er best leuke en
speelbare momenten in voorkomen. „Het stuk" gaat over
de problemen die ontstaan binnen het organisatiecomité
van het Festival van Pendon. Meningsverschillen lopen uit
de hand, en tenslotte wordt de totale oorlog verklaard. De
ten tonele gevoerde scène duurt vrij lang en is erg traag; in
deze scène moet aan het publiek de situatie geschetst wor
den. Is dit eenmaal gebeurd, dan gaat het stuk wat sneller.
Omdat het zich echter rondom de vergadertafel afspeelt, is
het toneelbeeld weinig dynamisch. Er zijn een paar prach
tige rollen (Aryans als tragische dronkelap, Jan Verhoeven
als vervelende zeur) waar een paar zwakke tegenover
staan. Over het algeheel is het spel wel te genieten, het
stuk heeft weer een strak gestructureerde opbouw die ge
lardeerd is met een groot aantal grappen (zowel wat struc
tuur als wat inhoud betreft). Als de spelers eenmaal op
dreef komen, is het stuk echt leuk. Het decor is zorgvuldig
ontworpen en uitgevoerd: het is het interieur van een ty
pisch Engels plattelandshotelletje. Juist door de zorgvuldig
heid wat het decor aangaat, treft mij de onzorgvuldigheid
in het uitspreken van de Engelse namen bijzonder onaan
genaam (Evans, Newfoundland). Dergelijke dingen vor
men een smet op een verder redelijk doordachte voorstel
ling.
JACQUELINE MAHIEU
Scène uit de „Tafel van Tien"
LEIDEN Bij de tentoonstelling óver het constructi
visme in de Lakenhal, die van 1 maart tot en met 13
april duurt, komt zowel de oude als de jonge generatie
Vlaamse constructivisten aan de orde; van 1920 tot he
den. De basis voor deze kunstvorm, waarbij vlakken,
cirkels en lijnen van fundamenteel belang zijn, werd
in de jaren 1910-1920 in Rusland gelegd.
Oorspronkelijk was de term constructivisme alleen van
toepassing op het werk van Vladimir Tatlin, die de naam
'bedacht voor zijn eigen werk: reliëfs geconstrueerd uit ele
menten van verschillende materialen. Pas later gaat men
de term gebruiken voor de groep van Russische kunste
naars, die zich als eersten van de de traditionele inspiratie
bron van de kunst, de natuur, wisten los te maken. Zij
wijdden zich geheel aan het ordenen van beeldelementen
als lijn, vlak, en cirkel in enkelvoudige kleuren op het
-«vlak of in de ruimte.
ee Marvin op jacht naar de Rus Boenin.
Het zal ongetwijfeld toeval zijn geweest dat de
spionage-thriller „Avalanche Express" voor zo
wel regisseur Mark Robson als voor acteur Ro
bert Shaw de laatste film in hun carrière is ge
weest. Beiden overleden kort na of tijdens het
einde van de opnamen. Deze laatste rolprent
kan nauwelijks een waardige afsluiting van
hun filmloopbaan worden genoemd. Noch voor
Mark Robson, die ooit Humphrey Bogart regis
seerde in „The harder they fall" en die daar
naast de sensurround-rampenfilm „Earthqua
ke" op zijn naam had staan, noch voor Robert
Shaw die hoofdrollen vertolkte in een paar van
de grootste filmsuccessen aller tijden: Jaws en'
The Sting.
De titel „Avalanche (lawine, red.) Express" is
om onbegrijpelijke redenen niet vertaald. Het
verhaal is gebaseerd op een boek van Colin
Forbes, een Alister MacLean-achtige schrijver.
Robert Shaw speelt generaal Malenkov, het
Hoofd van de Russische Geheime Dienst KGB,
die met gegevens van een op handen zijnde o-
CAMERA Avalanche Express (12) met
Lee Marvin en Robert Shaw. Regie: Mark
Robson.
peratie overloopt naar het Westen. Onder bege
leiding van een aantal Amerikaanse geheima
genten stapt hij op de Atlantic Express, de trein
die koers zet van Milaan via het besneeuwde
Zwitserland naar Rotterdam, om tijdens de
lange rit als doelwit te fungeren voor zijn vroe
gere kameraden. Opzet is de executie van zijn
tegenstander Boenin, gespeeld door Maximilian
Sen ell. Een keur van andere bekende acteurs,
zoals Lee Marvin, Horst Bucholz en Mike Con
nors (uit de tv-serié Mannix) als publieksmag-
neet in dit kapitale, maar nauwelijks spannen
de en humorloze verhaal. Men moet bijna vijf
tig minuten wachten, voordat de actie op het
filmdoek goed losbarst (het torpederen van een
vrachtschip en natuurlijk een lawine). Jammer
dat die climax al halverwege plaatsvindt.
Tom van Rijswijk
.IDO I Spetters (16) Uit-
ekende nieuwe film van
aul Verhoeven vooral ge-
cht op een jong publiek. De
lm vertelt het verhaal van
ie jongemannen die zich
lieven in de motorcross,
remiere; een uitgebreide
icensie in de L.C. van afge-
ipen woensdag)
IDO II Die Blechtrom-
ai ti (ie) E n fascinerende
lik op het Duitsland van
di( tor en tijdens de Tweede
nj< Wereldoorlog, gezien door
p ogen van het dwergje Os-
ir. (vijfde week)
ia IDO III La luna (16)
egisseur Bernardo Berto-
301 icci gaat wat te ver in zijn
nn irfilming van een moeder-
1^0 ton relatie, (tweede week)
pg EX Zweedse porno-
achten (16) Pornofilm.
RIANON Tess (16) Uit-
nil ekende film van Roman
tlanski over het onsterfe-
ke - liefdesverhaal uit het
ictoriaanse Engeland, (vijf-
iwïeek)
30 UROCINEMA I en II (Al
ien aan den Rijn) Spet-
rs (16) zie Lido I.
UROCINEMA III (Alphen
n den Rijn) Bear Is-
nd (12) Zie Camera.
UROCINEMA IV (Alphen
in den Rijn) Als ade-
-~iars vielen ze aan (12)
tectaculaire film over een
oep geallieerde militairen
ie een hoge legerfunctiona-
s uit een onneembare Duit-
- gevangenis gaat be vrij-.
RÈENWAY-THEATER
^oorschoten) Odds and
vens (a.l.) (eerste week);
'k From hell to victory
2) (eerste week).
Brags. Regie: Bruno Baret-
to.
Sék
Bo Derek, gek op Ravel.
lllliiiiiil
We krijgen in ons land maar weinig Braziliaanse speel
films te zien en wat er nog over de grens komt, draagt
meestal een strijdlustig en realistisch karakter. Het is daar
om wel vérrassend een luchtig werkje als „Dona Flor en
haar twee echtgenoten" van regisseur Bruno Baretto tegen
te komen, een film die men het beste een erotische komedie
zou kunnen noemen, ware het niet dat de maker zijn grap
wel erg heeft uitgesponnen, terwijl via de titel, de begin
beelden en de reclamecampagne de clou van het verhaal de
toeschouwer al lang bekend is.
Na een wilde carnavalsnacht overlijdt de jonge Vadinho op
straat aan een hartverlamming. Hij was een losbol, die zijn-
vrouw Dona Flor zeven jaar lang het leven tot een hel maakte.
Maar toch wel een plezierige hel vergeleken bij het keurig geor
dende leventje dat de weduwe daarna krijgt als zij met een keu
rige apotheker trouwt. Dan verlangt ze terug naar de ondeugen
de, maar vitale Vadinho. En ziet, plotseling verschijnt hij, als
door de duivel gezonden, weer in haar bed. Alleen maar zicht
baar en tastbaar voor haar.
Bruno Baretto besteedt na de begintitels een heel lange flash
back aan deze Vadinho om te laten zien hoe verdorven hij wel
was. Een losbol, die het geld dat zijn vrouw met kooklessen ver
diende, vergokte. Een dronkaard en een rokkenjager. Dona Flor
slikte het jaren allemaal geduldig, maar na de dood van haar-
man hoopt zij een nieuw leven te beginnen aan de zijde van een
saaie apotheker. Weer neemt Baretto alle tijd om te laten zien
hoe saai deze etikettenplakkende Teodoro eigenlijk wel is. En
terwijl hij de wals uit Léhars „Lustige Witwe" op de fagot
blaast(!) weten we welke kant het met Dona Flor zal opgaan. Dit
soort kleine subtiele grapjes en een schilderachtig beeld van het
Braziliaanse burgerleven kunnen niet verhelen dat Baretto als
moppenverteller wel erg lang van stof is.
Dona Flor tussen haar twee echtgenoten
