at doet Nederland met
Nationaal Inkomen?
Kinderen van zuster
Lemmens in Karachi zijn
voor haar
de mooisten van de wereld
Parlement
INNENLAND/BUITENLAND
ZATERDAG 26 JANUARI 1980 PAGINA 9
LEIDSE COURANT
\TELLA 1
Up edendag samen.
pe ar zijn we weer. Na
rstii dikke maand kerst
ges heeft het parle-
-^ntaire circus aan het
inenhof de voorstel-
igen weer voor negen
ken hervat. Na die
•iode mag de so-
ianstem van opper-
Imeester Dolman op-
uw een rustperiode
^kondigen: het paas-
es. Maar laten we
ir voorlopig nog
ar over zwijgen,
spannende afwach-
r zaten we afgelopen
sdag op de perstribu-
Zo 'n eerste verga-
dag na een reces kan
jd aardige verrassin -
opleveren. Sommi-
mannelijke Kamer-
en hebben opeens
een baard, vrouwen
blijken hun kapsel in
grijpend te hebben ge
wijzigd of er zijn volks
vertegen woordigers
waarvan je zegt ,jEr is
iets geks mee, maar ik
zou niet weten wat",
totdat je er drie dagen
later achterkomt dat ze
een nieuwe bril hebben.
Het viel tegen, deze
keer. Afgezien van en
kele wintersporthruine
gezichten en het in Ma
rokko gebronsde gelaat
van VVD-er Ed Nijpels
was er op het eerste ge
zicht niet veel bijzon
ders te constateren. Een
tweede inspectie lever
de echter toch wat op.
De socialist Flip Buur-
meijer had zowaar zijn
linkerarm in een draag-
doek verpakt en stond
een aantal collegi's qp
kleurrijke wijze uit te
leggen hoe het allemaal
was gekomen. Er op af!
MITELLA 2
„Een gescheurd spaak
been. Het gebeurde op
10 januari, tijdens het
reces dus", vertelde
Flip ons. „Ik moest
even in de Kamer zijn
en toen ik 's avonds
weer weg ging, liep ik
in draf richting station
om de trein te halen. In
de haast struikelde ik
toen over een van de
kettingen die de par
keerplaatsen op het
Binnenhof afsluiten.
Bam, daar lag ik. Pijn
lijke arm, Haagse dok
ter bezocht en naar die
trein kon ik natuurlijk
fluiten. Maar weet je
nou wat de eigenlijke
oorzaak van die valpar-
wandelgangen dan ook
veel succes met zijn
vraag-en -an t woord-m o -
pje: Wat is het verschil
tussen een Kamerlid en
een trolleybus? Een
trolleybus stopt als hij
de draad kwijt is".
tij was? De slechte ver
lichting op het Binnen
hof. Die parkeerkettin-
gen zijn 's avonds nau
welijks. te zien. Als je
dat even wilt noteren?"
„Het is trouwens wel
goed voor je image
hoor, zo'n mitella", ge
kscheerde Flip. „Je valt
ontzettend op. Als die
doek eraf gaat, ga ik
een poosje met iets an
ders lopen. Een lapje
voor een oog of zoiets".
Over een ooglapje ge
sproken. Een journalis
tieke collega van het
ANP was ook niet ge
heel ongeschonden door
het kerstreces gekomen.
Een hagelwit vierkant
gaasje sierde zijn rech
ter oog. Niets ernstigs
hoor. Gewoon een gaat
je geboord in het pla
fond en een beetje afval
op z'n netvlies gekre
gen. Vroeg een andere
collega: „Heb je afgelo
pen zondagavond Koot
en Bie nog gezien?"
Antwoordde de éénoog:
„Nou, eigenlijk alleen
Bie".
sluiten, zo opperde
Roels, om de doorlaato-
peningen in de Ooster-
scheldedam groter te
maken dan nu het plan
is. Daarmee zijn trou
wens ook het watermi
lieu en de mossel- en
oestercultuur beter ge
diend.
De voorstellen van
Roels werden door de
eveneens Zeeuwse
CDA -afge vaardigde
Huib Eversdijk met
hoongelach ontvangen.
Hij rekende voor, dat
het bouwen van grotere
doorlaa topeningen
maar liefst een half
miljard meer gaat kos
ten zodat er van bezui
nigen dan nog niks te
recht komt. En dat le
verde een aardige dia
loog tussen de beide
Zeeuwen op.
de deel, namelijk de
moneymaking is beslist
de heer Eversdijk niet
gegeven
En zo ging dat maar
door. De Zeeuwen ble
ven elkaar verwijten
niet te kunnen rekenen,
onderwijl de toeschou
wers erover in het on
gewisse latend wie van
de twee ér nu het beste
met cijfers kan omgaan.
Later sloeg Eversdijk
nog even terug. Hij be
toogde dat de beslissing
om kleine doorlaatope-
ningen in de Ooster-
scheldedam te bouwen
was genomen door het
kabinet-Den Uyl. „Dat
is juist", repliceerde
Roels. „Ik zou het kabi
net-Den Uyl graag weer
'terug hebben, maar het
is nog steeds niet heilig
verklaard, ook niet
door ons". Waarna hij
uitlegde dat de PvdA
tijdens het kabinet-Den
Uyl ook al tegen de
kleine gaten in de Oos-
terscheldedam was.
Hetgeen de CD A-er
weer deed opmerken:
„Nee, het kabinet-Den
Uyl is niet heilig ver
klaard, maar het wordt
'nu wel bijna de hel in
geprezen. Dat vind ik
wat ver gaan". En ten
slotte merkte hij op:
„De heer Roels wil
sprookjespolitiek bedrij
ven. Maar het sprookje
van het grootste gat kan
nooit tot een gelukkig
einde leiden
We weten nu eindelijk
waar de naam „Zeeuw
se babbelaars" vandaan
komt.
DICK VAN
RIETSCHOTEN
ZEEUWEN 2
Eversdijk: „Kan de
heer Roels aangeven
waar dat half miljard
kan worden gevon
den?"
Roels: Van een be
roemde Zeeuw, name
lijk Jacob Cats, heeft
een negentiende eeuws
literair criticus gezegd,
dat hij een Godvrezen
de moneymaker was.
Jacob Cats was een
Zeeuw die kon reke-
ZEEUWEN 1
Bij de behandeling van
de begroting voor Ver
keer en Waterstaat had
de PvdA maar liefst vijf
sprekers het veld in ge
stuurd. Eén daarvan
was de Zeeuw Peter
Roels. Hij stelde voor,
de aanleg van de Oos-
terscheldedam maar
een paar jaar te vertra
gen. Zodoende zou er
geld vrijkomen voor
andere, meer dringende
zaken op het gebied van
verkeer en waterstaat.
Misschien zou de rege
ring zelfs wel willen be-
Het ging er gelijk weer
hard tegenaan in de po
litieke arena. De debat
ten over de afgekondig
de loonpauze en over de
begroting van Verkeer
en Waterstaat slokten
vele uren op. De diver
se woordvoerders ble
ken het langpraten nog
niet te zijn verleerd en
de niet van zelfkritiek
ontblote CD A-er Steef
Weijers (één der spre
kers tijdens het loon-
pauzedebat) had in de
Eversdijk: „Het beroer
de is juist dat ik nu heb
te maken met een
Zeeuw die niet kan re
kenen
Roels: „Ik hoop dat het
eerste deel van de kwa
lificatie op ons beide zal
slaan. (Roels bedoelde
het woord „Godvre
zend"). Maar het twee-
iWTcyaiiTil
werkgevers en werknemers er
zelf niet uitkomen. En dat
laatste gelooft ook al niemand
meer. Tenslotte zullen ook ma
tigingen in de vergoeding voor
de prijsstijgingen en de aftop
ping daarvan een matigend ef
fect hebben op de overdrachts
uitgaven.
AARDGAS
Toch is het niet alleen maar
matigen en bezuinigen wat de
klok slaat. Het kabinet denkt
er ook aan de prijs die buiten
landse afnemers van ons aard
gas moeten betalen drastisch
te verhogen, waardoor de
schatkist met miljarden ver
rijkt zal worden. Vrijwel alle
Kamerfracties drongen daarop
deze week sterk aan. De prijs
van ons aardgas is gekoppeld
aan de olieprijs. Wordt de olie
duurder, dan werkt dat dus
door in de prijs voor het aard
gas, maar dat gebeurt alleen
erg langzaam. Bovendien zit
ten we vast aan contracten uit
de tijd van toen het nog niet
op kon en ex-minister Luns en
de politieke geestverwanten'
in dit programma werden
geslagen. Toch zal de stof
zuiger waarmee men nu
weer de begrotingen moet
„schonen* over een enorm
vermogei moeten beschik
ken om 4it bedrag, waarvan
het nog maar de vraag is of
het voldoende zal blijken, op
te zuigen.
De niljarden kunnen op
twee mmieren gevonden wor
den: in de echte rijksbegroting
en in de zogenaamde over-
drachtsaitgaven, dat zijn de lo
nen, salarissen en uitkeringen
die de staat betaalt. Ongetwij
feld zullen alle departementen
hun steentje moeten bijdragen
waardnor dit jaar minder plan
nen lunnen worden uitge
voerd. Daarbij moet het kabi
net eenter voorzichtig te werk
gaan. Met veel van deze pro
jecten is werkgelegenheid ge
moeid en waar de overheid
hoog »pgeeft over de vele dui-
zendei banen die zij dit jaar
wil scheppen is het natuurlijk
onverkoopbaar, wanneer door
bezuinigingen weer arbeids
plaatsen verloren zouden gaan.
Het kan daarom bijna niet an
ders of een flink deel van het
geld moet uit de overdrachts
uitgaven in de collectieve sec
tor komen: uit de ambtenaren
salarissen en uitkeringen der
halve.
zit over twee jaar een op de
vijf werknemers in de WAO:
750.000 mensen. Tien jaar gele
den waren het er nog geen
200.000... Andere maatregelen
worden tussen de regels door
aangekondigd: de bestaande
werkloosheidsregelingen gaan
worden gemaakt, waardoor
men eerder een baan zal moe
ten aanvaarden of een stuk
van zijn uitkering verliest.
Dat scheelt op den duur mil
jarden, dat wil zeggen na 1984.
Maar daarmee is het kabinet
vandaag nog niet geholpen.
Gelukkig is er nog een manier
om de overheidsuitgaven aan
lonen en uitkeringen te beper
ken en dat is een forse mati
ging in de particuliere sector.
De stijging van ambtenarensa
larissen en de uitkeringen
hangt immers af van de loon
ontwikkeling in het particulie
re bedrijfsleven. Tot 11 maart
blijven daar de lonen min of
meer bevroren en in politiek
Den Haag twijfelt niemand
meer eraan dat het kabinet
ook voor de rest van het jaar
lonen en inkomens aan ban
den zal leggen. In het loonpau-
zedebat bleek dat het kabinet
ook bij een verdere loonmaa
tregel op een ruime steun uit
de Kamer kan rekenen als
N HAAG Van Agt en
zijnen staan dezer dagen
er eens voor de ondankba-
taak begrotingsposten te
jden waarin het mes gezet
iet worden. Ook al hebben
nmigen twijfels aan de
Stheid van de sombere
Irspellingen die de laatste
l over ons worden uitge-
rt, toch zal er worden om
togen. Binnen twee we-
'<4 moet voor 3 tot 4 mil-
i gulden aan bezuinigin-
worden gevonden om de
**Tt op te vangen van de
itionale verarming",
armee we zijn opge-
eept sinds een handjevol
[baronnen in Venezuela
prijs voor hun kostbare
jeistof een kwart omhoog
pht en daardoor het Ne-
lands nationaal inkomen
Hjéén klap met 7 miljard
Efaninderden. Sinds het ka-
■2 et twee jaar geleden met
1 moeite zijn Bestek'81
ïedde heeft het een rijke
jaring opgebouwd in het
van gaten die door
worden en dat scheelt de
schatkist al gauw honderden
miljoenen.
VUIST OP TAFEL
Toch moet met die honderd
duizenden uitkeringen (op
elke 10 werkende Nederlan
ders zijn er zes uitkeringstrek
kers) wat gebeuren. Ze kosten
de gemeenschap dit jaar meer
dan 80 miljard gulden. Al ja
ren vindt men het nodig het
leger van uitkeringstrekkers
in te krimpen, maar maatrege
len daartoe bleven uit. Daarin
lijkt nu verandering te gaan
komen. Vanuit de Tweede Ka
mer werd deze week opnieuw
met de vuist op de regeringsta
fel geslagen en de eerste maat
regel is op komst: een ver
plichting voor overheid en be
drijfsleven om van het totale
personeelsbestand tenminste 5
procent WAO-ers in dienst te
hebben. Deze arbeidsonge
schiktheidswet is het meest
sprekende voorbeeld van hoe
onze sociale zorg uit de hand
kan lopen. Als er niets gebeurt
zijn collega Joop den Uyl in
het kabinet-Cals ons aardgas
voor een appel en een ei aan
het buitenland verkochten.
Dit heeft tot gevolg dat de na
tionale aardgasopbrengst dit
jaar maar een half miljard (bij
na 6 procent) hoger zal uitval
len, terwijl de OPEC-olielan-
den hun prijs met pakweg 25-
30 procent optrokken. Sinds
begin 1979 stegen de olieprij
zen met ruwweg 90 procent,
maar kreeg de schatkist onge
veer 25 procent aan aardgasba
ten binnen. Minister Van Aar-
denne probeert nog steeds
onze EEG-partners de rede
lijkheid van prijsverhogingen
te laten inzien. „Nederland is
een semi-OPEC-land", hoor je
steeds meer in Den Haag zeg
gen. Daar zit heel wat in, maar
dan wordt het ook tijd dat we
in de geest van de OPEC-lan-
den gaan handelen en eenzij
dig de prijs van het Slochte-
rens vloeibaar goud dat onze
welvaart overeind houdt gaan
bepalen.
ARJEN BROEKHUIZEN
Hare Majesteits dienaren zul
len zeker een aardige veer
moeten laten. Nadat de Kamer
eind 1979 akkoord ging met de
kortingen op sociale uitkerin
gen valt in deze sector niet zo
veel meer te halen. Bovendien
ligt het verder „pakken" van
de uitkeringstrekkers in 'de
grootste regeringsfractie, het
CDA, uiterst gevoelig. In deze
fractie windt men er geen
doekjes om (en uit de VVD
kwamen deze week soortgelij
ke geluiden), dat de ambtena
ren in hun bevoorrechte posi
tie best een paar tientjes extra
kunnen missen. Dat zullen er
meer worden naarmate elders
minder geld gevonden kan
op de helling. Zij moeten over
4 jaar vervangen zijn door een
nieuw systeem. Het voordeel
van zo'n nieuwe bezem is dat
hij een stuk schoner kan ve
gen. Zo'n nieuwe regeling kan
en passant een stuk scherper
r(KARACHI We zijn amper ie
voort van het in een rose tint gesctil-
tierde tehuis aan de Kashmir Roadin
IKarachi gepasseerd, of een in inlard-
sari gestoken vrouw komt op ens
CLafgestevend. Hoewel ons enige ccn-
tact tot dan toe bestond uit een het
TIneer dan een halve minuuut dureid
c^telefoongesprek via een uiterst slech-
§fe lijn, begroet zij ons als oude bekei-
den.
inJDeze spontaniteit is karakteristek
gvoor zuster Tru Lemmens, verait-
woordelijk voor de opvang van D9
■geestelijk en lichamelijk gehandicap
te kinderen, verdeeld over vier e-
'e huizen in Karachi.
De wijze waarop zij haar levensvir-
fQ haal vertelt, waarom zij zich heift
ontfermd over mensen van wie né-
mand zich in Pakistan dan ook miar
aantrekt, doet eenvoudig a.n.
Wat overblijft na haar indrukwek-
Qofcend relaas van bijna twee uur (v\a-
hoefden nauwelijks te worcen
n gesteld), is een enorm respect vior
deze kordate vrouw die met haar66
jaren ongelooflijke hoeveelheden
}verk verzet.
j,Net voor de oorlog ben ik uit Nedir-
jand vertrokken om mijn broer ,iij
I^Jvas bisschop te helpen bij zjn
4g^verk. Mijn voornaamste taak betend
lit het geven van Engelse lessen an
■hinderen uit de sloppenwijken \an
Karachi. Ik trok me de problerren
__jan deze armsten onder de armsten
"^rg aan en ik was meer in de sl»p-
tienwijken te vinden dan in het ka-
llokaal. Dit werk heb ik tot 1969 »e-
laan. Met een paar onderbrekingen
n hele moeilijke periodes. De tweede
Vereldoorlog wij wisten vijf jiar
niet hoe het er in Nederlaid
lü"oorstond en het overlijden \an
nijn broer hebben me bijvoorbeeld
rg aangegrepen. Mijn broer is inde
Arabische Zee verdronken tijdens
let zwemmen met een groepje kinle-
!en voor wie wij zorgden,
pok het wegvallen van Engeland als
coloniale macht is een zware lijd
[oor me geweest. Blanken waren riet
(rg populair toen. De mensen ^an
.^ïijn congregatie waren zo bang lat
«-•k me tien jaar lang niet op straat leb
hogen laten zien. Ik heb het teen
leel erg moeilijk gehad.Ik wide
ceer gaan werken, maar ik moiht
liet. Terug naar Nederland wilde ik.
jchter ook niet, omdat ik vond datik
h Pakistan thuishoorde",
toen de verhoudingen zich wter
formaliseerden, pakte zuster Len-
haar oude taken weer op. £ij
f doorgaan met lesgeven en hilp
enen in de krottenwijken, tot in
i een toevallig incident haar toa-
:vensloop wijzigde,
naakt
had bij mij een meisje op de bs
vertelde dat zij nog een broerje
s .had, over wie zij niet moeit
ken. Ik kon dat nauwelijks gel»-
maar ik ben toch naar de oudeis
dat kind toegegaan. Aanvank»-
ontkender) ze, maar laten moes-
ze toch toegeven dat ze nog eei
telijk gehandicapt kind hadder.
veel vieren en vijven mocht it
ongetje eindelijk zien. De moede*
een luik open en uit een soor.
lehok van een meter bij een me
cwam een zielig, misijjaakt jonge-
gekropen. Hij bleef echter niei
bij ons, want toen hij op een van
tussens wilde gaan zitten, werd
r door zijn moeder afgeschopt en
iddellijk weer in zijn hok opge-
;n. Ik was er kapot van en ik heb
ele nacht liggen huilen. De ande-
ag stond mijn besluit vast. Ik zou
k moest voor die kinderen gaan
plaats is, neem ik kinderen op. Vroe
ger moest ik de kinderen van de
straat gaan halen, maar nu worden
sommigen ook door ouders of beken
den bij mij gebracht. Ze leveren ze af
en daarna zie je ze nooit meer. Ze
vinden het heel merkwaardig dat wij
voor die kinderen willen zorgen,
maar langzamerhand is het besef ge
groeid dat het toch wel gemakkelijk
is om naar ons toe te stappen. Zij hoe
ven er dan niet voor te zorgen en ze
hoeven zichzelf geen verwijten te
maken dat ze er slecht voor zijn ge
weest. Maar er over praten doen ze
nooit meer.
Ik had hier laatst een jongen uit La
hore op bezoek die mij vroeg of hier
een bepaald kind was. Ik zei dat dit
zo was. Hij vertelde mij dat hij al en
kele jaren verkering had met een
zuster van het jongetje dat bij ons
was, maar dat ze hem nog nooit over
het bestaan van haar broertje had
verteld. Die jongen is teruggegaan
naar Lahore en hij heeft de verke
ring onmiddellijk uitgemaakt".
Het is een van de vele schrijnende
voorbeelden van hoe geestelijk ge
handicapte kinderen worden behan
deld en doodgezwegen.
Zuster Lemmens kan er talloze op
noemen. Zoals bijvoorbeeld het kind
dat door zijn ouders uit het raam
werd gegooid of het meisje dat jaren
lang in een kistje heeft gelegen, met
als gevolg een totale vergroeiing van
haar mini-lichaampje. Ook de twee
broers van 27 jaar die door slechte
behandeling tot menselijke gedrocht
jes zijn uitgegroeid zijn een schok
kend voorbeeld.
„Ik heb ook veel moeite om voor de
kinderen een goede medische verzor
ging te krijgen. En onze kinderen
hebben natuurlijk veel medische ver
zorging nodig.
Meer interesse
Laatst werd er een kind met twee
hoofdjes binnengebracht. Er moest
vlug operatief worden ingegrepen,
wilde het niet doodgaan. Een Paki
staanse arts wilde helpen, tot het mo
ment dat hij hoorde dat het kind
geestelijk gehandicapt was. Toen was
het over. Een Parsi-dokter, lid van
een religieuze sekte, heeft me toen
geholpen. Die man doet heel veel
voor me. Maar ondanks alles merk ik
dat ook Pakistani zich meer voor
mijn werk gaah interesseren. De au
toriteiten bijvoorbeeld steunen me
dan wel niet officieel maar ze leggen
me ook niets in de weg. Het fijnste
vind ik echter dat de bevolking meer
begrip gaat tonen. Tijdens de vasten
periode zijn er steeds meer mensen
die het voedsel dat ze uit hun mond
sparen bij ons komen afgeven, ketels
vol".
Even later brengt zuster Lemmens
ons naar haar kinderen die voor haar
de mooisten van de wereld zijn, zoals
ze zelf zegt. Die relatie is dan weder
zijds, want de meesten brommen van
plezier wanneer ze haar zien en ze
zijn niet eerder tevreden dan wan
neer ze eens lekker geknuffeld zijn.
De naastenliefde en het volledig weg
cijferen van persoonlijk belang door
zuster Lemmens en haar helpsters
maken diepe indruk op haar Neder
landse gasten. Zij vinden het eigen
lijk gênant om terug te gaan naar
hun luxueuze hotel dat nagenoeg sy
mbolisch is voor het grote verschil
tussen arm en rijk in Pakistan. Zus
ter Lemmens heeft dat hotel nog
nooit van binnen gezien. Zij is tevre
den bij haar kinderen, met wie zij
hetzelfde eenvoudige voedsel eet.
HARRIE VERMEULEN
zorgen".
Dat was echter gemakkelijker gezegd
dan gedaan, zo ondervond zuster
Lemmens. In Pakista/i is er geen en
kele opvang voor geestelijk gehandi
capten die door hun eigen familiele
den als uitgestotenen worden be
schouwd. „Zelfs mijn eigen inlandse
bisschop", zo weet zuster Lemmens
zich te herinneren", raadde me aan
om er niet mee te beginnen. Ik kon
dit tehuis, waarin ik nu woon, van
hem krijgen maar verder hoefde ik
niet op steun te rekenen. Het kon me
allemaal niks schelen. Ik was allang
blij en vooral vast besloten om door
te zetten".
„ENGEL VAN KARACHI"
WIJDT LEVEN
AAN GEHANDICAPTEN
Willem Duys
In die eerste drie jaar hebben zuster
Lemmens en haar kinderen het erg
moeilijk gehad. Door financiële nood
gedwongen moest zij ook de opname
van het aantal kinderen beperken.
Daarin kwam verandering na een tv-
optreden in 1971 in het kader van de
actie „geef gezondheid".
„Ik was op vakantie in Nederland
toen ik van die actie hoofde. Ik nam
contact op met de Memisa, maar daar
kreeg ik te horen dat ik niet in aan
merking kwam voor een bijdrage
omdat ik geen lid was van een Ne
derlandse Congregatie. Ik had alle
hoop al opgegeven toen er een tele
foontje kwam van de Memisa. Of ik
die rare kleding nog steeds droeg?
Daar bedoelden ze mijn sari mee. Ze
vroegen ook of ik bereid was om met
die sari bij Willem Duys voor de tv te
verschijnen. Het was voor mij niet
moeilijk om daar ja op te zeggen, om
dat ik altijd zo gekleed ga. Ik heb
eerst met Willem Duys gesproken en
die vroeg mij om voor de tv net zo te
doen als tijdens ons gesprek. Toen
heb ik hem gezegd dat ik niet wist
hoe ik het anders zou moeten doen.
Ik vertelde alleen maar de waar
heid".
Zuster Lemmens hield aan de tv-ac-
tie 80.000 gulden over en een stuk po
pulariteit, die haar werk in de tehui
zen zeer ten goede kwam.
„Vooral de KLM is zich na die actie
over mij gaan ontfermen. Wat deze
mensen voor me doen is ongelooflijk.
Ze slepen alles voor me over en over
betalen wordt niet gesproken. Ste
wardessen komen me helpen wan
neer ze in Karachi zijn. Dat die jonge
mensen zichzelf zo kunnen opofferen
om met deze kinderen om te gaan,
daar heb ik veel respect voor. Ook
zijn er mensen in Nederland die een
kind hebben geadopteerd. Zij betalen
hiervoor maandelijks een bedrag van
vijf en twintig gulden. Bovendien
ben ik nu zelf ook een rijke vrouw.
Ik krijg mijn Nederlands pensioen
hier uitbetaald. Dat is 4800 roepi per
maand. In mijn ogen een kapitaal dat
mooi aan de kindertjes kan worden
besteed.
Ik vind dat ik op het ogenblik niet
mag klagen. Ik heb iedere dag te eten
voor mijn kinderen, al is het slechts
„zeer eenvoudig voedsel".
Meer ruimte
De ruimere financiële middelen
waarover zuster Lemmen kon be
schikken zorgden uiteraard voor
meer kinderen, waardoor zij weer
verplicht was om voor meer ruimte
te zorgen. Door een nieuwe verdie
ping op het gebouw aan de Kashmir
Road en drie tehuizen elders in Ka
rachi kunnen inmiddels 109 kinderen
door zuster Lemmens en haar inland
se zusters worden verzorgd.
„En ik weiger niemand. Zolang er
