UANHUSUI Henry Blackmon begon zijn zang carrière in 'n armoedige negerhut BINNENLAND „Om te „Mijn mama is nooit door de deur van overleven heeft ieder mens een motief nodig..." een blanke gegaan- Meubeltjes op kleur Geen barst Zo de ouden zongen.. Blaaskrik LEIDSE COURANT MAANDAG 17 DECEMBER 1979 PAGINa Wat zal het worden met de feestdagen...? Er zijn legio manieren om de kerstdagen en oud en nieuw te vieren. Thuis met de kinderen; op wintersport; lekker gezellig saampjes thuis (zonder de kinderen te vragen); dineren bij de baas van je man (of vrouw...); In de Intimiteit van een disco, verscheurd door knallende tophits... Maar wat trekken wij voor die speciale gelegenheid aan...? Lekker gek voor een houseparty bij je vriend met de Porsche en het ringetje in zijn oor, van wie de ouders 's zomers op de waterski's staan... Een satijnen clownspak, het Jasje dakpansgewijs doorgestikt, waaiertjes als oorringen en drie spelden rechtop in de kuif van het korte kapsel. Gisteren kocht u een houten tafel, bruin, vandaag een paar stoelen, bruin, morgen koopt u een kast, bruin. Wat ziet u, het is hetzelfde hout, het lijkt hetzelfde bruin, maar toch, er zit kleurverschil tussen die ta fel, die kast en die stoelen. Wel begrijpelijk, want die tafel komt misschien ergens uit Brabant, die stoelen uit België en dat wand- meubel uit Duitsland. Maar ook als u meu bels van eigen bodem kiest is de kans op kleurverschillen volop aanwezig. Iedere fa brikant heeft immers zijn eigen kleuren. Zo was het tenminste lange tijd. Iets extra's, tenzij u die uitnodiging van de „captain of industry" alsnog wilt afwijzen. Een zwart satijn lang avondpak of toch die zwarte taftjurk met over het décolleté een mousseline blouse (Frans Molenaar). Natuurlijk ongedwongen sportief bij kennissen, die op Eerste Kerstdag, na een wandeling door de bossen, 's middags graag een kopje thee drinken bij de open haard. Kasak blouse van naturel wollen etamine, die heerlijk los om de leden zit. De ecru-jerseybroek wordt in rijglaarzen gestopt. Een kleurige sjaal in de blouse en een geruite scarf casual rond de schouders. Tip 1 Als u huis leren dan Muziek zit de familie Black mon al8 het ware ingebakken. De grote zanger heeft nu nog alechta één wena: Zijn vrouw Ria moet haar kan» krijgen soliste te worden... Er rijn mensen, die worden gebo ren in een zekere welstand en uit eindelijk hun leven eindigen in ar moede, maar er zijn er ook, die in een hut ter wereld komen en het dank zij hard werken en eigen prestaties een heel eind brengen op de maatschappelijke ladder. Tot de laatste categorie behoort Henry Blackmon (57), de magistrale diri gent van het „Choir" in de Ameri kaanse Kerk (American Protes tant Church of The Hague) aan de Haagse Esther de Boer van Rijk laan. „Ik ben in een hut geboren," vertelt hij in zijn comfortabele bo venwoning aan de Van Diepen- burchstraat in Den Haag, waar hij met echtgenote Ria en drie kinde ren woont. Henry Blackmon, een formidabele bas-bariton, die ontel bare malen zong in de Matteus Passion, uitblonk bij oratoria, ze ven maanden een rol had in de o- pera Porgy and Bess en die na een leven van hard werken onder soms barre omstandigheden zijn carriè re-eindstation heeft bereikt in de Amerikaanse Kerk, waar hij nu al 21 jaar door zijn vocale inzet mede de sfeer bepaalt. „I am the Church, you are the Church, we are the Church" (ik ben de kerk, jij bent de kerk, wij zijn de kerk), zingt Henry door zijn uit zonderlijke lengte hoog uitstekend boven het koor in zijn purperrood gewaad. De toehoorders: Australiërs, Afrikanen, Nigerianen, Amerikanen, Hollanders en Canadezen (velen van het „Institute of Social Studies"). Ook op de avond vodr Kerstmis zal Black- mons stem weerklinken. Er worden dan twee diensten gehouden, een om zeven uur voor de kinderen en een om elf uur bij kaarslicht voor volwas senen. In het koor zingt dan ook de mezzo-alt Ria Blackmon, Henry's blonde, Nederlandse vrouw. De zo nen Timothy (9) en David (11) maken deel uit van het interkerkelijk jeugd koor. David studeert verder viool en Tim piano. Paul Henry (de jongste van drie en een half) moet nog een muzikale keuze maken... Zonder opsmuk Een gemakkelijke jeugd was niet weggelegd voor Henry Blackmon. Hij vertelt erover zonder opsmuk of spijt, nauwkeurig registrerend, zonder zijn rol in het gezin en dat'was beslist teen onbetekenende te benadruk- en. Het was een harde strijd om het bestaan met als enige kans om te overleven de vaste wil steeds be schikbaar te zijn. „Een motief heb ben", noemt hij het. Op zijn twaalfde jaar, toen zijn moeder alleen voor de opvoeding van haar vijf kinderen kwam te staan omdat haar man het gezin verliet, verzorgde Henry zijn broertjes en zusjes. „Mama ging uit werken, want er moest toch brood op diegeld verdiende hij als taxichauf feur). „Nadat ik mijn graad had ging ik terug naar Shaw voor drie jaar". Ontdekt... Op een talentenjacht werd de jonge Henry „ontdekt'Kort daarop kreeg hij een aanbieding voor een rol in „Porgy and Bess". Hij maakte toen een tournee van zeven maanden, waarbij hij optrad in Mexico, Rus land, Polen en Holland (1953). In ons land gaf hij later meer concerten, on der meer als solist bij het Frysk Phil- harmonisch Orkest, bij welke gele genheid hij werd gecomplimenteerd door koningin Juliana. Op een receptie ontmoette hij later de beroemde zangpedagoge mevrouw Zeegers de Bijl. Uit deze ontmoeting groeide weer een contact tussen Henry Blackmon en Freule van Len- nep, destijds presidente van de „Uni on des amis de Bel Canto". Dank zij haar steun werd Henry als solozanger uitgenodigd voor een concert in het Haagse Diligentia. Een contract volg de voor het dirigeren van een reeks oratoria in België. „Ik gaf achttien concerten per maand". Hij zong bij het Residentie-Orkest onder Willem van Otterlo; waar zong hij niet? Rijk werd de jonge Blackmon echter bepaald niet van zijn werk en huis vesting was moeilijk te vinden. „Ik kreeg uiteindelijk een mooie kamer bij het Leger des Heils en daarmee was ik dolgelukkig". Hij schudt zijn hoofd en lacht erbij, vriendelijk, van uit een innerlijke, onverstoorbare blijheid. „Mijn achtergrond verloo chende zich niet. Ik was opgegroeid in een diep geloof en daarom begon ik op dat moment in alle ernst uit te kijken naar een kerk waar Engels werd gesproken, zodat ik de preek kon verstaan. Ik kreeg de tip dat er een Engelse kerk was in het Haagse ziekenhuis Bronovo (dat toen een ka pel had afgestaan aan de Amerikaan se Kerk). Ik ging erheen en daar ont moette ik Ria, die als verpleegster in Bronovo werkte. Bovendien zat zij in het koor..." Het meisje van de zang vereniging Henry werd een trouwe bezoeker van de kerkdiensten, hielp Ria met zangproblemen (Ria: „Ik dacht ik moet daar eens met Mr. Blackmon over praten") en excelleerde met zijn stem in de prachtige hymnes die vooral in Engelse kerken zo fraai ten gehore worden gebracht. „Toevallig kwam ik op een zondag ochtend naast de secretaresse van de Amerikaanse ambassadeur te zitten. Ik zong gewoon met de kleine ge meente mee, helemaal niet extra uit bundig, helemaal niet om op te val len, maar gewoon zoals ik het altijd deed. Ik zong toch al mijn hele le ven...". Maar het gevolg was wel, dat deze secretaresse een der goede feeën werd, die Henry's leven vanaf de wieg hebben bewaakt. Ze vroeg hem voor een huisconcert en belde hem de dag daarna op met de mededeling dat de dirigent van het Choir er bin nenkort mee zou ophouden. Of Henry Blackmon soms zin had om diens plaats in te nemen? Het werd de plaats die hij nu nog steeds in neemt. Dat hij bijzonder gewaardeerd wordt en geliefd is bleek duidelijk bij zijn 20-jarig jubileum vorig jaar, toen de gemeente hem als dank voor zijn vele werk een piano schonk. De „tientjes voor Henry" stroomden bin nen en hij kreeg het instrument, waarnaar zijn moeder zo innig had verlangd. ...een droom Henry Blackmon trouwde „het meis je uit het koor", welk huwelijk geze gend werd met drie kinderen. Hij heeft nu nog maar één droom! „Je zou kunnen zeggen ,dat ik mijn doel heb bereikt. Ik ben tevreden met mijn werk, ik ben daar gekomen waar ik altijd vurig naar heb ver langd. Elk vrij uur geef ik les en daarmee kan ik mensen met mooie stemmen raden en steunen. Maar nu moet Ria een kans krijgen. Ze heeft een prachtige mezzo-alt. Ik droom er van dat ook zij eens als soliste in het koor zal komen te staan..." Henry Blackmon is een zachtmoedig mens. Er is in hem geen agressie, geen machtswellust, geen zucht tot protest in klein of groot verband. Vandaar de vraag: Wat betekent het woord geweld voor u? Hij denkt heel even ernstig na, het hoofd een beetje voorover gebogen zoals zijn gewoonte schijnt te zijn als hij zijn gedachten bondig wil formuleren. „Geweld is een motief voor geweld", zegt hij dan, „concreter kan ik mij niet uit drukken". Nog een jubileum... Henry Blackmon werkt nog steeds zoals hij het vanaf zijn vroegste kin derjaren heeft gedaan. „Henry, dat is die knaap die altijd werkte", zo pra ten ze nog steeds over hem op de Ho ward University, die hij onlangs nog bezocht. „Ach, zo herinneren ze zich mij nu eenmaal", lacht hij breed. Maar intussen wordt er druk door hem gerepeteerd met het Interkerke lijk Gemengd Koor in Maassluis, dat hij zelf heeft opgericht en dat in fe bruari 1980 zijn tienjarig jubileum viert. De NCRV heeft al een opname gemaakt van het koor, die met Kerst mis te beluisteren zal zijn. Bovendien zal grammofoonplatenmaatschappij Bovema ter gelegenheid van de vie ring een Engelstalige plaat op de markt brengen van Henry Blackmon, de zanger, die in een hut het levens licht aanschouwde. de plank komen. Dat wil zeggen: bo nen, bonen en nog eens bonen", zegt Henry, lachend bij de herinnering. „Mama zond ons wel eens naar papa. Zeg maar dat we honger hebben, was haar boodschap dan, maar het bleef bonen eten". „Ik heb mijn mama vaak zien bid den", zegt haar zoon na zoveel jaren. Hij wijst daarbij op een portret dat naast de schoorsteenmantel op een ereplaats aan de muur hangt. Een lief glimlachend gezicht in een ronde, ou derwetse, zwarte lijst. „Op haar knieën lag zij dan. Als ik nu daar bo ven sta als dirigent van het koor of wanneer ik zing, denk ik vaak aan haar. Mama, als je me nu eens kon zien, denk ik dan. Als je eens kon zien wat je met je gebeden voor je zoon bereikt hebt. Mijn mama", zegt hij dan kalm, „is nooit do<3r de deur van een blanke gegaan. Dat kon niet in die tijd. Er is ook nooit iemand ge weest die haar „mevrouw" Blackmon noemde. Ze was voor iedereen Ruth. Ook kinderen noemden haar gewoon Ruth". Koken en wassen... Moeder Blackmon werkte voor haar gezin van 's morgens 7 uur tot 's a- vonds 7 uur. Henry kookte, waste de kleren en hield het piepkleine huisje schoon in Raleigh North Carolina, waar de familie toen woonde. „En ik wilde altijd maar zingen", herinnert hij zich, „en mama pianospelen. Maar we hadden natuurlijk geen piano". Komt u uit een muzikale familie? „Helemaal niet. Mijn vader was stof feerder en mijn moeders vader was een dominee, die tegelijkertijd boer was. 's Zomers gingen we altijd bij hem logeren op de farm. Dat waren heerlijke dagen. Dan hielpen we hem met melken en met de verzorging van de dieren. En ik kon het niet la ten daarbij altijd uit volle borst te zingen". Henry Blackmon heeft weinig moeite met de Nederlandse taal; een enkele maal vervalt hij'in het Engels om iets beter te kunnen uitleggen. Als hij naar een woord zoekt, vult Ria het in, of ze voegt er een verklaring aan toe om een juist beeld te geven. Ze kent de levensgeschiedenis van haar man even goed als hijzelf. „Na de lagere school kreeg ik in de eerste klas van het college een paar vrienden. Niet bepaald het beste ge zelschap voor mij. Ik begon te spijbe len en we verspilden onze tijd. Niet gappen of stelen, maar rondhangen. Ik gaf de brui aan het leren". Toeval lig zijn er echter altijd mensen op zijn pad gekomen, die hem in de richting stuurden, welke hij onbewust zelf wilde inslaan. „Ik bleef wel zingen in het koor van het college. Op een keer kregen we een gastzanger die zei: „Hé, Henry, jij hebt een goede stem". En drie weken later zong ik solo. Vanaf die dag heb ik geen les in de klas meer gemist. Toen had ik een motief om te leren. En een motief heeft ieder mens nodig". Studeren Henry Blackmon kreeg zijn basisop leiding voor Frans aan de Alabama- universiteit, totdat de oorlog roet in het eten gooide... „Ik moest in dienst. Ik kwam terecht bij de ravitaillering- stroepen. Maar ik zong altijd als we weer een mars moesten maken. Miles and miles liepen we, door Frankrijk, door Holland en weer door Frank rijk". Na de oorlog kwam er een nieuwe kans. Hij ging naar de Shaw-univer- siteit waar zijn grootvader afstudeer de en daarna naar de Howard Uni versity, die een eigen conservatorium had met in de zomer twee maal zes weken les in Italiaans, Duits, Engels, muziekkennis, harmonieleer, dirige ren en fonetica. Na vijf jaar was hij „Bachelor of Music" met als hoofd vak zingen. „De Howard University is er voor „black men", maar het is een eer er te mogen studeren. Je komt er niet makkelijk op". (Het stu- Als gaat-aoliat bij het Friese Phylharmo- niach Orkest ontmoette hij koningin Julianadie hem hartelijk complimen teerde met zijn auccea. Dat lijkt nu verleden tijd. Enkele Nederlandse meubelfabrikanten zijn rond de tafel gaan zitten en werden het al spoedig eens over de noodzaak te komen tot vaste houtkleuren. Dit met de be doeling handel en consument de mogelijkheid te geven, zonder problemen meubels van verschil lende herkomst te combineren. Omdat de bruin tinten veel worden gevraagd is men begonnen met een kleur die de naam Bali*bruin kreeg. Sinds enige tijd krijgt blank hout steeds meer belangstelling en daarom ontstond behoefte aan een genormaliseerde blanke afwerking. De keus viel op een heel mooie, warme tint die de naam Bahama-blank kreeg. Dit idee om gezamenlijk met dezelfde houtkleuren te werken, is zo goed aangeslagen dat nu reeds meer dan zestig Ne derlandse meubelfabrikanten met deze stand aardkleuren werken. Als u nu dus meubels van verschillende fabrie ken wilt combineren of met grote tussenpozen meubels wilt aanschaffen, loopt u niet meer de kans dat de houtkleuren verschillen. De meu belwinkelier weet precies welke fabrikanten met standaardkleuren werken en als u vraagt naar Bali-bruin of Bahama-blank dan weet de verkoper wel wat u bedoelt. Wie gedacht heeft dat door het kleinste barstje of gaatje ee toruit reddeloos verloren is, zal vanaf nu zijn visie moeten^ zien. Uit Amerika komt de even nieuwe als revolutionair lossing voor beschadigde voorruiten: „Novus". Een sysra, waarmee de door opspringende steentjes veroorzaakte ga r „koeieogen" of „sterren" en andere ruitbeschadigingen zo g en fineerd worden gerepareerd, dat je precies moet weten wa wa beschadiging zat, wjl deze later nog op te sporen zijn. vari Het „Novus"-systeem is een procédé waarbij een speciaal doorzichtige hars onder druk in de beschadiging geïnjec;te. wordt. Deze hars heeft de optische kwaliteiten van glas en stand tegen alle weersomstandigheden. Een heuse ge reedschapskist met boor die wordt aangedre ven door een springveer, schroevedraaier, bouten, moeren en een werk bankje. Mijn liefje wat wil je nog meer als je een kleine doe-het- zelver bent. Want zo de ouden zon gen... Een goed voor beeld van educa tief speelgoed dat Tip 2 Het toch wel de ete nog uw Educatief speelgoed... de creativiteit meisjes van jongens en leert. Licht en letterlijk luchtig. Zo kan men de nieuwe hulp voo£™ tosleutelaars Cric'Air zeker wel noemen. Met deze opblaa®" krik kunnen alle personenauto's, caravans en boottrailers ii tele seconden worden opgekrikt op harde en zachte bodei zand of in sneeuw enz. Ook handig trouwens voor het s leggen van sneeuwkettingen. Cric'Air de eenvoud zelve is opgevouwen verpakt it a.* handige kleine draagtas, die rammelvrij in de kofferruimte bergen is. in luttele seconden.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1979 | | pagina 6