Joeri heeft zijn stil verdriet toe vertro u wd aan Sinterklaas De heilige koe van de koopkracht rijp voor het slachthuis buitensteBinnenhofbuitensteBinrienhofbuitensteBinnenhofbuitensteBinnenhofbuitensteBinne Postzegels Het CDA lijkt zich op te werpen als grote be schermer van de postze gel. Stelde het CDA- Tweede Kamerlid Wim Mateman onlangs vra gen over de vette stem pels die de PTT op de zo begeerde kleinoden zet, afgelopen maandag was het zijn collega Huib Eversdijk die voor de mini-schilderijtjes opkwam. Tijdens een vergadering van de Ka mercommissie voor Verkeer en Waterstaat over de PTT-diensten pleitte Huib voor uitgif- over energiebesparing en ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van de Vrije Universi teit in Amsterdam. Deze opmerkingen brachten zijn PvdA-col lega Frits Castricum echter op andere ge dachten. „De totstand koming van het CDA kan misschien ook wel aanleiding zijn voor een bijzondere zegel of mis schien een sluitzegel", zo riep deze uit. Evers- dijk, ietwat verrast, be weerde dat het CDA zelf de sluitzegels wel zou uitbrengen maar dat zijn partij zeer dankbaar was voor de suggestie van de socia listen. „Zelf zijn wij daarvoor te bescheiden maar als de PvdA de suggestie in een motie verwerkt zullen wij die zeker steunenaldus de CD A-er. Het gekra keel ging nog wat door zodat staa tssecretaris Neelie Smit-Kroes (be last met PTT zaken) zich met de samen spraak begon te be moeien. „Wat de CDA- zegel betreft zou ik wil len voorstellen dat de CDA-voorzitter daartoe een verzoek indient. Ie dereen krijgt antwoord, maar het is niet gezegd dat het een positief ant woord wordt", zo liet zij weten, waarna zich de volgende discussie ont spon: Eversdijk: „Neen, want ik denk dat dan met name de VVD en de PvdA veel van deze ze gels zouden kunnen ko pen om ze op hun post te plakken. Dat zou trouwens wel leuk zijn Castricum: „Ja,want zij worden geld waard". VVD-er Pol de Beer: „Ik neem aan dat de heer Eversdijk aan ze gels denkt met een toe slag voor het verkie zingsfonds van zijn par- W- Smit-Kroes: Misschien in het kader van de kinderzegels... Eversdijk: „Het gaat in derdaad om een jonge beweging". En hiermee eindigde de discussie. Het CDA-ver- zoek om een eigen zegel zal er wel niet komen. Tot groot verdriet wel licht van tal van filate listen. Klachten Na de uitglijder van Huib Eversdijk ging even later ook VVD- collega Pol de Beer het schip in. Hij kwam met een geheel nieuw idee, naar zijn eigen zeggen, dat hij dan ook met glinsterende oogjes bracht. Er moet een centraal klachtennum mer voor de PTT-dien sten komen, tezamen met een speciale post bus daarvoor. Helaas, het idee bleek niet nieuw zoals staatssecre taris Smit-Kroes haar partijgenoot meteen duidelijk maakte. Tele foonnummer 0017 is van maandag tot en met vrijdag en zelfs beperkt op zaterdag voor klach ten beschikbaar, zo liet zij weten. Zelfs schifte- lijk kunnen klachten op antwoordnummer 0017 ingediend worden. De telefoontjes zijn koste loos evenals schiftelijke klachten die aan ant- woordn ummer 0017 verzonden worden. Er hoeft geen postzegel op. Pol de Beer was duide lijk verrast. Onder het mompelen van wat te genwerpingen, waarbij hij wel moest toegeven dat deze zaken hem - als PTT-deskundige van de VVD - onbe kend waren, blies hij de aftocht. Jan Modaal Ook in deze rubriek ontkomen we er niet aan een enkel woord te wijden aan iemand dje zich in politiek Den Haag in een steeds gro tere populariteit mag verheugen: jawel, de bekende Jan Modaal. Want ook deze week maakten onze volksver- tegen woordigers zich weer uiterst druk over deze Jan en z'n koop kracht. Wat komt er van die koopkracht nog terecht bij al die belas tingverhogingen die aanstaande zijn? De borrel wordt duurder, het gas, de benzine, de krant, de sigaretten en zelfs het pakje van de weduwe, waar vooral Jan Modaal en iedereen beneden hem een lief hebber van schijnt te zijn. Dit keer leek Jan Modaal echter een zeer uitgebreide familie te hebben. Zo kon je ze op het Binnenhof horen spreken van een roken de Jan Modaal, een au torijdende Jan Modaal, een drinkende Jan Mo daal en natuurlijk ook een krantenlezende Jan Modaal. Voor al deze le den van de familie Mo daal is een financiële compensatie nodig om ze niet in koopkracht te laten inboeten. Je moet eigenlijk tot een totaal ander geslacht behoren om niet „gepakt of ge kort" te worden. Sommige Kamerleden kwamen met voorbeel den van zo'n familie. Ruud Nijhof, aanvoer der en enig lid van een zeer ijverige DS'70-frac tie constateerde dat 1980 voor fietsende, niet-rokende geheelon thouders een goedkoop jaar wordt. Een andere naarstige eenling in de Kamer, de GPV-er Verbrugh gaf jongeren die van plan zijn bin nenkort hun eerste si garet en eerste jonge klare te gaan consume ren de raad zich nog maar eens te bedenken en liever over te stap pen op karnemelk en chocola. We hebben het nog even voor u uitge zocht: alleen de fietsen de, niet-rokende, geen krantenlezende, op hout of kolen stokende ge heelonthouder, die luis tert naar de naam Jan Modaal en in een eigen huis met een hypotheek van minder dan 4 ton woont lijkt volgend jaar voorlopig nog goed te zitten. En zeg nou eens eerlijk..., bent u dat? Dynamiet Ooit gehoord van TNT? Menigeen in de Tweede Kamer alsmede op de pers- en publieke tribu ne keek wat verbaasd om zich heen toen dit begrip ineens door mi nister Til Gardeniers (CRM) tijdens een inter pellatiedebat over de intrede van commercië le TV in Nederland naar voren werd ge bracht. TNT is toch een afkorting van trinitro- tolueen, een scheikun dige benaming voor een stof gelijk aan het alou de, bekende dynamiet? „Deze stof is de meest gebruikte springstof in de wapenindustrie", vermeldt een encyclo pedie dan ook getrouw. Wakkere krachten op de tribune bracht dit feit er dan ook toe na het horen van het woord TNT driftig „boem" te roepen. Maar ze gokten mis, zoals la- zij bedoelde de Telefoon en Tele- graafwet. De boem bleek echter niet mis plaatst. De Omroepwet schudde weer eens op de wankele grondves ten en naar het zich laat aanzien zullen binnen kort enkele brokstuk ken van de wet op nieuw gevoegd moeten worden. En dat alle maal als gevolg van RTL, dat geen spring stof is, maar de afkor ting van Radio Télé Lu xembourg, de zender die onze ether wil be stormen met zware la dingen reclamespots, gelardeerd met snotter en vechtfilms. CA REL GOSELING ARJEN BROEKHUI ZEN BINNENLAND/BUITENLAND LEIDSE COURANT ZATERDAG 1 DECEMBER 1979 PAGINA 9 Hoe rechtvaardig misschien ook, een juridische molen kan wreed malen. Zeker als er een kind tussen zit. Dat ondervindt het Molukse gezin Ta- tipikalawan in Vaassen. Na tweeëneenhalf jaar procederen hebben de autoriteiten „nee" gezegd tegen het verzoek om de 10-jarige Joeri uit de om geving van Ambon te mogen adopteren. De moe der had haar zoon afgestaan aan haar zuster, me vrouw Tatipikalawan, omdat ze niet langer voor hem kon zorgen, hem althans geen goede toe komst kon geven. Staatssecretaris mevrouw Haars wil het kind nog dit jaar terugsturen naar Indonesië. Tot protest van het Landelijk Comité Zuid-Molukken, dat de Tweede Kamer een ver ontwaardigde brief geschreven heeft. En tot groot verdriet van Joeri zelf, zijn pleegzus en zijn „mama en papa". VAASSEN Joeri heeft zijn stil verdriet aan Sin terklaas toevertrouwd. Thuis uit school gisteren pakte hij een wit vel pa pier en tekende de kinder vriend. Naast het onbe holpen, vriendelijke hoofd van de grijsaard schreef hij: „Joeri, waar om moet je terug?" Daar onder meteen het ant woord: „Ik weet niet". Joeri snapt niet waarom „Oma" Haars, de staatsse- cretaris, hem terug wil sturen naar de negorij Sa- parua bij Ambon. „Ik ben erg verdrietig om terug te gaan", zegt hij. „Ik heb erom gehuild". Waarom wil je hier blijven? „Ik vind het hier leuk. Daar hebben ze geen speelgoed. Daar speel je altijd op de grond". Maar het is in Sa- parua toch lekker warm? Je kunt daar toch met je vriendjes in de zon spe len? Hij vindt het duide lijk een stomme vraag, en zegt: „Het is hier toch ook lekker warm bij de ka chel. En ik wil graag sneeuw. Ik woon hier in een stenen huis. En daar woonde ik in een bamboe huis. Hier is het fijner. Verlang je nooit naar je moeder en je broertjes? „Soms, iri het begin. Nu niet meer. Ik heb hier toch ook mijn zusje". Prima antwoord, lacht zijn pleeg zus je Ilona (25) breeduit. Maar je moeder dan?, drin gen ze aan. „Soms denk ik wel eens aan mijn moeder. Maar ik wil liever bij mama blijven". Hij blikt warm naar zijn pleegmoe der, mevrouw Tatipikala wan, die ogenblikkelijk in tranen schiet. „Als ik groot ben ga ik wel terug naar Saparua, maar niet voor al tijd", zegt Joeri beslist. Ilona, doktersassistente in een Apeldoorns ziekenhuis, is de onbetwiste woord voerster van de familie. Ze is enig kind. „Joeri heeft geen toekomst in Saparua. Dat is een eilandje bij Am- bon. De economische toe stand is daar belabberd. Joeri woonde er met zijn moeder en nog drie andere broers. De oudste is 21. Joe ri is de jongste. Zijn moe der is weduwe en hartpa tiënt. Toen zijn vader over leed was Joeri vier maan den oud. Het is ontzettend moeilijk voor haar om rond te komen. Ze ver koopt brood dat ze zelf bakt. In 197G bracht Ilona samen met haar moeder een be zoek aan Joeri's moeder, haar tante, op Saparua. „We hebben toen al over de overkomst van Joeri naar Nederland gesproken, maar nog niets afgespro ken. Het was daar wel ver schrikkelijk". In mei 1977 kwam Joeri naar Neder land. Samen met zijn moe- Joeri omringd door zijn „vader en moeder" en (staande) zus Ilona, die er alles aan probeert te doen om Joeri in Neder land te houden. der, die hier een medische behandeling onderging. Na zes maanden keerde moe der terug naar Indonesië. Joeri liet ze achter bij haar zus. „We hebben er lang en breed over gesproken, maar we vonden het alle maal beter dat Joeri hier bleef. Het is helemaal vol gens onze adat. Wij nemen de opvoeding van Joeri over omdat hij daar geen toekomst heeft". Niet omdat jullie er graag een broertje bij wilden heb ben? Haar ogen schieten vuur. „Natuurlijk vond mijn moeder het leuk er een zoontje bij te hebben, maar dat was beslist niet de reden. Daar is ze toch ook te oud voor geworden. Nee, het ging om Joeri, om zijn bestwil". Maar waarom Joeri daar niet gelaten en gewoon geld gestuurd voor zijn op voeding? „Dat hebben we ook gedaan, dat doen we nog wel als we het kunnen missen. Maar er heerst daar zoveel gebrek. Wie zegt dat het geld Joeri ten goede komt". Ze vertelt over de pogingen om Joeri geadopteerd te krijgen. „Alles is legaal gegaan. Hij was hier nog maar een paar maanden, toen we een officieel verzoek indien den. Zijn moeder had al of ficieel verklaard vrijwillig afstand van Joeri te doen. De Indonesische ambassa de heeft dat goedgekeurd. Maar na twee maanden werd ons verzoek om adop tie afgewezen. En later ook het herzieningsverzoek. En nu dan opnieuw door de Raad van Beroep. Dat is het einde. We weten niet hoe het verder moet. Joeri moet nog deze maand terug naar Indonesië, is ons ge zegd. Ze kunnen hem elke dag ophalen. We hebben er allemaal vreselijk om ge huild. Ik zie me al janken als ik straks alleen met Joeri in het vliegtuig zit. Een goed afscheid van het Jaar van het Kind", besluit ze cynisch. Aannemelijk Ze pakt de papieren waar in ae ambtenaren van me* vrouw Haars verklaren waarom Joeri niet mag blijven. Ik lees: „..dat niet voldoende aannemelijk is gemaakt dat het kind door in het land van herkomst wonende bloed- of aanver wanten niet kan worden verzorgd". En even verder op: „dat niet genoegzaam is gebleken, dat het kind in zodanige omstandigheden verkeert, dat in het land van herkomst geen aan vaardbare toekomst zou zijn weggelegd". En ten slotte: „In aanmerking ge nomen dat de moeder ken nelijk in staat is de drie zo nen daar, van wie de oud ste 21 jaar is, een schoolop leiding te laten volgen, het geen ook het geval was met de vreemdeling toen hij daar nog verbleef'. Kortom, besluit het kille ambtelijke stuk, er zijn „géén termen aanwezig om hem als pleegkind in Ne derland toe te laten". Twee ëneenhalf jaar nadat de ambtelijke molen begon te malen. Ik vraag mevrouw Tatipi kalawan, Joeri's „mama", wat zij ervan vindt. Ze barst in snikken uit. Na een lange tijd stilte zegt ze in gebrekkig Nederlands: „Ik vind het een beetje ver drietig voor Joeri". Waarop dochter Ilona aarzelt: „Ze is helemaal in de war. Ze kreeg gisteren toen ze het bericht hoorde een aanval. Ze lijdt aan suiker, ja, ze is ontzettend aan Joeri ge hecht en hij aan haar. Wij allemaal trouwens. Mijn vader ook. En Joeri was gisteren ook helemaal overstuur. Ik ben de enige die kalm is gebleven. Het moet wel, want ik moet al les regelen. Ik zet alles op alles om hem hier te hou den". Joeri heeft zich terugge trokken in een hoek van de kamer. Hij zingt zachtjes Sinterklaasliedjes uit een boek: „Pietje gluurt door iedere schoorsteen". Ilona: „Hij is er helemaal gek van. Hij zingt al twee we ken". HOMME KROL Al maanden lang is er een stille kracht die het Haagse Binnenhof in de ban houdt: de koopkracht. De hele ontwik keling van onze nationale economie en het eventueel voortzetten van de her steltekenen daarvan lijkt voor 1980 te staan of te vallen bij het handhaven van die koopkracht. Door de vakbewe ging en een groot deel van het parle ment is het op peil houden van het werkelijk besteedbaar inkomen van de onder cao's vallende werknemers en uitkeringstrekkers tot een heilige koe gemaakt, waar iedereen om heen danst. Het kabinet kqn niets doen zonder zich wel drie maal vergewist te hebben of de koopkracht van Jan Modaal niet in het gedrang komt. Maar hoe vaak Van Agt en zijn collega's ook roepen dat zij er alles aan doen deze heilige koe te ontzien, hoe minder hun gehoor het lijkt te geloven. Iedereen roept voor alle zekerheid maar vast om meer geld en als er omgebogen moet worden zeg gen we in koor: „na u Niemand zal ontkennen dat er nog altijd meer dan 200.000 geregistreerde werklo zen zijn en iedereen geeft toe dat de ver borgen werkloosheid minstens even groot is. Dat er omwille van deze werekloosheid gematigd moet worden onderschrijft ook ieder weldenkend mens. Toch blijft tege lijk de roep om meer en betere gemeen schapsvoorzieningen, arbeidstijdverkor ting en loonsverhogingen klinken. Het is uiteraard moeilijk om na een tijd van overvloed te wennen aan het idee dat de koek ook op kan raken. We horen wel iswaar al jaren dat de broekriem strakker moet worden aangehaald, maar in de praktijk bleken we aan 't einde van het jaar toch altijd weer zoveel méér te heb ben verdiend, dat we met Sinterklaas toch weer meer luxueuze artikelen konden ko pen. Ook al nam de stijging van de econo mische groei in de jaren zeventig af, er bleef sprake van een zekere groei. De loonstijging pakte altijd weer hoger uit dat berekend was, ook al ging dat op den duur ten koste van de positie van het be drijfsleven en veroorzaakte het een forse stijging van de werkloosheid. OMMEKEER Thans zijn echter steeds meer voorteke nen aan te wijzen dat bij het ingaan van de jaren tachtig een ommekeer intreedt: de vette jaren lijken echt achter ons te lig gen. De geldontwaaring stond in ons land mede door het matigingsbeleid tot voor een maand op een uitzonderlijk laag peil, net boven de 4 procent. Daarin komt nu al verandering: zelfs voorzichtige voorspel lingen komen al uit op 7 procent voor 1980. Dat betekent onherroepelijk rende- mentsverlies 'en werkloosheid, waar schuwde oud-minister Witteveen van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) vo rige week. Een andere Nederlandse auto riteit in de financieel-economische we reld, de directeur van de Organisatie voor Economische Ontwikkeling en Samen werking (OESO) jhr. Van Lennep, waar schuwde voor de verdere groei van de collectieve sector als aanwakkeraar van inflatie. En last but not least noemde ook de president van de Nederlandse Bankt dr. Jelle Zijlstra een aanhoudende infla- tiebestrijding prioriteit nummer 1. Het kabinet Van Agt is zeker doodrongen van de noodzaak van verdere matiging en inflatiebestrijding. Niet voor niets wringt het zich in allërlei bochten om de vakbe weging tegemoet te komen en extra loon eisen ter handhaving van de koopkracht overbodig te maken. Visjes die er toe moe ten dienen de kabeljauw van voortgaand economisch herstel en het terugdringen van werkloosheid te vangen. Bestek '81 en daarmee de geloofwaardigheid van deze centrum-rechtse coalitie staat im mers op het spel. Getuige het nog voort durende overleg tussen werkgevers en werknemers zijn beide sociale partners goed doordrongen van de noodzaak van een centraal akkoord voor meer jaren om de rust aan het loonfront en dus ook in de economie te garanderen. Tegelijk laten bewindslieden uit de sociaal-economische driehoek steeds krachtiger waarschuwin gen horen, die nieuwe, magere jaren aan kondigen. Zowel minister Andriessen (Fi nanciën) als zijn collega Albeda van Socia le Zaken hielden de Tweede Kamer de af gelopen week voor dat het kabinet onmo gelijk de koopkracht kan blijven garande- ren voor de jaren na 1980. MAGISCH Zij sluiten niet uit dat bij een tegenvallen de ontwikkeling (en die is er veel eerder dan je denkt) ook beneden die magische grens van 32.500 gulden echt ingeleverd zal moeten gaan worden. Daarmee beves tigden zij de uitspraken van prof. Weiten- berg, onderdirecteur van het Centraal Planbureau, dat de koopkracht in het ko mende decennium op geen stukken na is vast te houden zoals nu wordt nages treefd, als men de werkgelegenheidsdoel- stellingen tenminste wil handhaven. Het wordt steeds duidelijker dat waar ie dereen thans nog danst om het gouden kalf van de koopkracht dit dier zo lang zaam aan rijp raakt voor de slachtbank, 's Lands huidige oppositieleider voorzag het al in de qadagen van het naar hem ge noemde kabinet. Toen sprak Den Uyl, te rugblikkend op de economische bloei uit de jaren vijftig en zestig, de historisch woorden: „Die tijd komt nooit meer te rug". Het wordt niet meer zoals vroeger, ook de koopkracht niet. ARJEN BROEKHUIZEN

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1979 | | pagina 9