Joeri heeft
zijn stil
verdriet
toe vertro u wd
aan
Sinterklaas
De heilige koe van de koopkracht
rijp voor het slachthuis
buitensteBinnenhofbuitensteBinrienhofbuitensteBinnenhofbuitensteBinnenhofbuitensteBinne
Postzegels
Het CDA lijkt zich op te
werpen als grote be
schermer van de postze
gel. Stelde het CDA-
Tweede Kamerlid Wim
Mateman onlangs vra
gen over de vette stem
pels die de PTT op de
zo begeerde kleinoden
zet, afgelopen maandag
was het zijn collega
Huib Eversdijk die voor
de mini-schilderijtjes
opkwam. Tijdens een
vergadering van de Ka
mercommissie voor
Verkeer en Waterstaat
over de PTT-diensten
pleitte Huib voor uitgif-
over energiebesparing
en ter gelegenheid van
het 100-jarig bestaan
van de Vrije Universi
teit in Amsterdam.
Deze opmerkingen
brachten zijn PvdA-col
lega Frits Castricum
echter op andere ge
dachten. „De totstand
koming van het CDA
kan misschien ook wel
aanleiding zijn voor een
bijzondere zegel of mis
schien een sluitzegel",
zo riep deze uit. Evers-
dijk, ietwat verrast, be
weerde dat het CDA
zelf de sluitzegels wel
zou uitbrengen maar
dat zijn partij zeer
dankbaar was voor de
suggestie van de socia
listen. „Zelf zijn wij
daarvoor te bescheiden
maar als de PvdA de
suggestie in een motie
verwerkt zullen wij die
zeker steunenaldus
de CD A-er. Het gekra
keel ging nog wat door
zodat staa tssecretaris
Neelie Smit-Kroes (be
last met PTT zaken)
zich met de samen
spraak begon te be
moeien. „Wat de CDA-
zegel betreft zou ik wil
len voorstellen dat de
CDA-voorzitter daartoe
een verzoek indient. Ie
dereen krijgt antwoord,
maar het is niet gezegd
dat het een positief ant
woord wordt", zo liet zij
weten, waarna zich de
volgende discussie ont
spon:
Eversdijk: „Neen, want
ik denk dat dan met
name de VVD en de
PvdA veel van deze ze
gels zouden kunnen ko
pen om ze op hun post
te plakken. Dat zou
trouwens wel leuk
zijn
Castricum: „Ja,want zij
worden geld waard".
VVD-er Pol de Beer:
„Ik neem aan dat de
heer Eversdijk aan ze
gels denkt met een toe
slag voor het verkie
zingsfonds van zijn par-
W-
Smit-Kroes: Misschien
in het kader van de
kinderzegels...
Eversdijk: „Het gaat in
derdaad om een jonge
beweging".
En hiermee eindigde de
discussie. Het CDA-ver-
zoek om een eigen zegel
zal er wel niet komen.
Tot groot verdriet wel
licht van tal van filate
listen.
Klachten
Na de uitglijder van
Huib Eversdijk ging
even later ook VVD-
collega Pol de Beer het
schip in. Hij kwam met
een geheel nieuw idee,
naar zijn eigen zeggen,
dat hij dan ook met
glinsterende oogjes
bracht. Er moet een
centraal klachtennum
mer voor de PTT-dien
sten komen, tezamen
met een speciale post
bus daarvoor. Helaas,
het idee bleek niet
nieuw zoals staatssecre
taris Smit-Kroes haar
partijgenoot meteen
duidelijk maakte. Tele
foonnummer 0017 is
van maandag tot en met
vrijdag en zelfs beperkt
op zaterdag voor klach
ten beschikbaar, zo liet
zij weten. Zelfs schifte-
lijk kunnen klachten op
antwoordnummer 0017
ingediend worden. De
telefoontjes zijn koste
loos evenals schiftelijke
klachten die aan ant-
woordn ummer 0017
verzonden worden. Er
hoeft geen postzegel op.
Pol de Beer was duide
lijk verrast. Onder het
mompelen van wat te
genwerpingen, waarbij
hij wel moest toegeven
dat deze zaken hem -
als PTT-deskundige
van de VVD - onbe
kend waren, blies hij de
aftocht.
Jan Modaal
Ook in deze rubriek
ontkomen we er niet
aan een enkel woord te
wijden aan iemand dje
zich in politiek Den
Haag in een steeds gro
tere populariteit mag
verheugen: jawel, de
bekende Jan Modaal.
Want ook deze week
maakten onze volksver-
tegen woordigers zich
weer uiterst druk over
deze Jan en z'n koop
kracht. Wat komt er
van die koopkracht nog
terecht bij al die belas
tingverhogingen die
aanstaande zijn? De
borrel wordt duurder,
het gas, de benzine, de
krant, de sigaretten en
zelfs het pakje van de
weduwe, waar vooral
Jan Modaal en iedereen
beneden hem een lief
hebber van schijnt te
zijn. Dit keer leek Jan
Modaal echter een zeer
uitgebreide familie te
hebben. Zo kon je ze op
het Binnenhof horen
spreken van een roken
de Jan Modaal, een au
torijdende Jan Modaal,
een drinkende Jan Mo
daal en natuurlijk ook
een krantenlezende Jan
Modaal. Voor al deze le
den van de familie Mo
daal is een financiële
compensatie nodig om
ze niet in koopkracht te
laten inboeten. Je moet
eigenlijk tot een totaal
ander geslacht behoren
om niet „gepakt of ge
kort" te worden.
Sommige Kamerleden
kwamen met voorbeel
den van zo'n familie.
Ruud Nijhof, aanvoer
der en enig lid van een
zeer ijverige DS'70-frac
tie constateerde dat
1980 voor fietsende,
niet-rokende geheelon
thouders een goedkoop
jaar wordt. Een andere
naarstige eenling in de
Kamer, de GPV-er
Verbrugh gaf jongeren
die van plan zijn bin
nenkort hun eerste si
garet en eerste jonge
klare te gaan consume
ren de raad zich nog
maar eens te bedenken
en liever over te stap
pen op karnemelk en
chocola. We hebben het
nog even voor u uitge
zocht: alleen de fietsen
de, niet-rokende, geen
krantenlezende, op hout
of kolen stokende ge
heelonthouder, die luis
tert naar de naam Jan
Modaal en in een eigen
huis met een hypotheek
van minder dan 4 ton
woont lijkt volgend jaar
voorlopig nog goed te
zitten. En zeg nou eens
eerlijk..., bent u dat?
Dynamiet
Ooit gehoord van TNT?
Menigeen in de Tweede
Kamer alsmede op de
pers- en publieke tribu
ne keek wat verbaasd
om zich heen toen dit
begrip ineens door mi
nister Til Gardeniers
(CRM) tijdens een inter
pellatiedebat over de
intrede van commercië
le TV in Nederland
naar voren werd ge
bracht. TNT is toch een
afkorting van trinitro-
tolueen, een scheikun
dige benaming voor een
stof gelijk aan het alou
de, bekende dynamiet?
„Deze stof is de meest
gebruikte springstof in
de wapenindustrie",
vermeldt een encyclo
pedie dan ook getrouw.
Wakkere krachten op
de tribune bracht dit
feit er dan ook toe na
het horen van het
woord TNT driftig
„boem" te roepen. Maar
ze gokten mis, zoals la-
zij bedoelde
de Telefoon en Tele-
graafwet. De boem
bleek echter niet mis
plaatst. De Omroepwet
schudde weer eens op
de wankele grondves
ten en naar het zich laat
aanzien zullen binnen
kort enkele brokstuk
ken van de wet op
nieuw gevoegd moeten
worden. En dat alle
maal als gevolg van
RTL, dat geen spring
stof is, maar de afkor
ting van Radio Télé Lu
xembourg, de zender
die onze ether wil be
stormen met zware la
dingen reclamespots,
gelardeerd met snotter
en vechtfilms.
CA REL GOSELING
ARJEN BROEKHUI
ZEN
BINNENLAND/BUITENLAND LEIDSE COURANT ZATERDAG 1 DECEMBER 1979 PAGINA 9
Hoe rechtvaardig misschien ook, een juridische
molen kan wreed malen. Zeker als er een kind
tussen zit. Dat ondervindt het Molukse gezin Ta-
tipikalawan in Vaassen. Na tweeëneenhalf jaar
procederen hebben de autoriteiten „nee" gezegd
tegen het verzoek om de 10-jarige Joeri uit de om
geving van Ambon te mogen adopteren. De moe
der had haar zoon afgestaan aan haar zuster, me
vrouw Tatipikalawan, omdat ze niet langer voor
hem kon zorgen, hem althans geen goede toe
komst kon geven. Staatssecretaris mevrouw
Haars wil het kind nog dit jaar terugsturen naar
Indonesië. Tot protest van het Landelijk Comité
Zuid-Molukken, dat de Tweede Kamer een ver
ontwaardigde brief geschreven heeft. En tot groot
verdriet van Joeri zelf, zijn pleegzus en zijn
„mama en papa".
VAASSEN Joeri heeft
zijn stil verdriet aan Sin
terklaas toevertrouwd.
Thuis uit school gisteren
pakte hij een wit vel pa
pier en tekende de kinder
vriend. Naast het onbe
holpen, vriendelijke
hoofd van de grijsaard
schreef hij: „Joeri, waar
om moet je terug?" Daar
onder meteen het ant
woord: „Ik weet niet".
Joeri snapt niet waarom
„Oma" Haars, de staatsse-
cretaris, hem terug wil
sturen naar de negorij Sa-
parua bij Ambon. „Ik ben
erg verdrietig om terug te
gaan", zegt hij. „Ik heb
erom gehuild". Waarom
wil je hier blijven? „Ik
vind het hier leuk. Daar
hebben ze geen speelgoed.
Daar speel je altijd op de
grond". Maar het is in Sa-
parua toch lekker warm?
Je kunt daar toch met je
vriendjes in de zon spe
len? Hij vindt het duide
lijk een stomme vraag, en
zegt: „Het is hier toch ook
lekker warm bij de ka
chel. En ik wil graag
sneeuw. Ik woon hier in
een stenen huis. En daar
woonde ik in een bamboe
huis. Hier is het fijner.
Verlang je nooit naar je
moeder en je broertjes?
„Soms, iri het begin. Nu
niet meer. Ik heb hier toch
ook mijn zusje". Prima
antwoord, lacht zijn pleeg
zus je Ilona (25) breeduit.
Maar je moeder dan?, drin
gen ze aan. „Soms denk ik
wel eens aan mijn moeder.
Maar ik wil liever bij
mama blijven". Hij blikt
warm naar zijn pleegmoe
der, mevrouw Tatipikala
wan, die ogenblikkelijk in
tranen schiet. „Als ik groot
ben ga ik wel terug naar
Saparua, maar niet voor al
tijd", zegt Joeri beslist.
Ilona, doktersassistente in
een Apeldoorns ziekenhuis,
is de onbetwiste woord
voerster van de familie. Ze
is enig kind. „Joeri heeft
geen toekomst in Saparua.
Dat is een eilandje bij Am-
bon. De economische toe
stand is daar belabberd.
Joeri woonde er met zijn
moeder en nog drie andere
broers. De oudste is 21. Joe
ri is de jongste. Zijn moe
der is weduwe en hartpa
tiënt. Toen zijn vader over
leed was Joeri vier maan
den oud. Het is ontzettend
moeilijk voor haar om
rond te komen. Ze ver
koopt brood dat ze zelf
bakt.
In 197G bracht Ilona samen
met haar moeder een be
zoek aan Joeri's moeder,
haar tante, op Saparua.
„We hebben toen al over de
overkomst van Joeri naar
Nederland gesproken,
maar nog niets afgespro
ken. Het was daar wel ver
schrikkelijk". In mei 1977
kwam Joeri naar Neder
land. Samen met zijn moe-
Joeri omringd door zijn
„vader en moeder" en
(staande) zus Ilona, die
er alles aan probeert te
doen om Joeri in Neder
land te houden.
der, die hier een medische
behandeling onderging. Na
zes maanden keerde moe
der terug naar Indonesië.
Joeri liet ze achter bij haar
zus.
„We hebben er lang en
breed over gesproken,
maar we vonden het alle
maal beter dat Joeri hier
bleef. Het is helemaal vol
gens onze adat. Wij nemen
de opvoeding van Joeri
over omdat hij daar geen
toekomst heeft".
Niet omdat jullie er graag
een broertje bij wilden heb
ben? Haar ogen schieten
vuur. „Natuurlijk vond
mijn moeder het leuk er
een zoontje bij te hebben,
maar dat was beslist niet
de reden. Daar is ze toch
ook te oud voor geworden.
Nee, het ging om Joeri, om
zijn bestwil".
Maar waarom Joeri daar
niet gelaten en gewoon
geld gestuurd voor zijn op
voeding? „Dat hebben we
ook gedaan, dat doen we
nog wel als we het kunnen
missen. Maar er heerst
daar zoveel gebrek. Wie
zegt dat het geld Joeri ten
goede komt". Ze vertelt
over de pogingen om Joeri
geadopteerd te krijgen.
„Alles is legaal gegaan. Hij
was hier nog maar een
paar maanden, toen we een
officieel verzoek indien
den. Zijn moeder had al of
ficieel verklaard vrijwillig
afstand van Joeri te doen.
De Indonesische ambassa
de heeft dat goedgekeurd.
Maar na twee maanden
werd ons verzoek om adop
tie afgewezen. En later ook
het herzieningsverzoek. En
nu dan opnieuw door de
Raad van Beroep. Dat is
het einde. We weten niet
hoe het verder moet. Joeri
moet nog deze maand terug
naar Indonesië, is ons ge
zegd. Ze kunnen hem elke
dag ophalen. We hebben er
allemaal vreselijk om ge
huild. Ik zie me al janken
als ik straks alleen met
Joeri in het vliegtuig zit.
Een goed afscheid van het
Jaar van het Kind", besluit
ze cynisch.
Aannemelijk
Ze pakt de papieren waar
in ae ambtenaren van me*
vrouw Haars verklaren
waarom Joeri niet mag
blijven. Ik lees: „..dat niet
voldoende aannemelijk is
gemaakt dat het kind door
in het land van herkomst
wonende bloed- of aanver
wanten niet kan worden
verzorgd". En even verder
op: „dat niet genoegzaam is
gebleken, dat het kind in
zodanige omstandigheden
verkeert, dat in het land
van herkomst geen aan
vaardbare toekomst zou
zijn weggelegd". En ten
slotte: „In aanmerking ge
nomen dat de moeder ken
nelijk in staat is de drie zo
nen daar, van wie de oud
ste 21 jaar is, een schoolop
leiding te laten volgen, het
geen ook het geval was met
de vreemdeling toen hij
daar nog verbleef'.
Kortom, besluit het kille
ambtelijke stuk, er zijn
„géén termen aanwezig om
hem als pleegkind in Ne
derland toe te laten". Twee
ëneenhalf jaar nadat de
ambtelijke molen begon te
malen.
Ik vraag mevrouw Tatipi
kalawan, Joeri's „mama",
wat zij ervan vindt. Ze
barst in snikken uit. Na
een lange tijd stilte zegt ze
in gebrekkig Nederlands:
„Ik vind het een beetje ver
drietig voor Joeri". Waarop
dochter Ilona aarzelt: „Ze
is helemaal in de war. Ze
kreeg gisteren toen ze het
bericht hoorde een aanval.
Ze lijdt aan suiker, ja, ze is
ontzettend aan Joeri ge
hecht en hij aan haar. Wij
allemaal trouwens. Mijn
vader ook. En Joeri was
gisteren ook helemaal
overstuur. Ik ben de enige
die kalm is gebleven. Het
moet wel, want ik moet al
les regelen. Ik zet alles op
alles om hem hier te hou
den".
Joeri heeft zich terugge
trokken in een hoek van de
kamer. Hij zingt zachtjes
Sinterklaasliedjes uit een
boek: „Pietje gluurt door
iedere schoorsteen". Ilona:
„Hij is er helemaal gek
van. Hij zingt al twee we
ken".
HOMME KROL
Al maanden lang is er een stille kracht
die het Haagse Binnenhof in de ban
houdt: de koopkracht. De hele ontwik
keling van onze nationale economie en
het eventueel voortzetten van de her
steltekenen daarvan lijkt voor 1980 te
staan of te vallen bij het handhaven
van die koopkracht. Door de vakbewe
ging en een groot deel van het parle
ment is het op peil houden van het
werkelijk besteedbaar inkomen van de
onder cao's vallende werknemers en
uitkeringstrekkers tot een heilige koe
gemaakt, waar iedereen om heen danst.
Het kabinet kqn niets doen zonder zich
wel drie maal vergewist te hebben of
de koopkracht van Jan Modaal niet in
het gedrang komt. Maar hoe vaak Van
Agt en zijn collega's ook roepen dat zij
er alles aan doen deze heilige koe te
ontzien, hoe minder hun gehoor het
lijkt te geloven. Iedereen roept voor
alle zekerheid maar vast om meer geld
en als er omgebogen moet worden zeg
gen we in koor: „na u
Niemand zal ontkennen dat er nog altijd
meer dan 200.000 geregistreerde werklo
zen zijn en iedereen geeft toe dat de ver
borgen werkloosheid minstens even groot
is. Dat er omwille van deze werekloosheid
gematigd moet worden onderschrijft ook
ieder weldenkend mens. Toch blijft tege
lijk de roep om meer en betere gemeen
schapsvoorzieningen, arbeidstijdverkor
ting en loonsverhogingen klinken.
Het is uiteraard moeilijk om na een tijd
van overvloed te wennen aan het idee dat
de koek ook op kan raken. We horen wel
iswaar al jaren dat de broekriem strakker
moet worden aangehaald, maar in de
praktijk bleken we aan 't einde van het
jaar toch altijd weer zoveel méér te heb
ben verdiend, dat we met Sinterklaas toch
weer meer luxueuze artikelen konden ko
pen. Ook al nam de stijging van de econo
mische groei in de jaren zeventig af, er
bleef sprake van een zekere groei. De
loonstijging pakte altijd weer hoger uit dat
berekend was, ook al ging dat op den
duur ten koste van de positie van het be
drijfsleven en veroorzaakte het een forse
stijging van de werkloosheid.
OMMEKEER
Thans zijn echter steeds meer voorteke
nen aan te wijzen dat bij het ingaan van
de jaren tachtig een ommekeer intreedt:
de vette jaren lijken echt achter ons te lig
gen. De geldontwaaring stond in ons land
mede door het matigingsbeleid tot voor
een maand op een uitzonderlijk laag peil,
net boven de 4 procent. Daarin komt nu al
verandering: zelfs voorzichtige voorspel
lingen komen al uit op 7 procent voor
1980. Dat betekent onherroepelijk rende-
mentsverlies 'en werkloosheid, waar
schuwde oud-minister Witteveen van het
Internationaal Monetair Fonds (IMF) vo
rige week. Een andere Nederlandse auto
riteit in de financieel-economische we
reld, de directeur van de Organisatie voor
Economische Ontwikkeling en Samen
werking (OESO) jhr. Van Lennep, waar
schuwde voor de verdere groei van de
collectieve sector als aanwakkeraar van
inflatie. En last but not least noemde ook
de president van de Nederlandse Bankt
dr. Jelle Zijlstra een aanhoudende infla-
tiebestrijding prioriteit nummer 1.
Het kabinet Van Agt is zeker doodrongen
van de noodzaak van verdere matiging en
inflatiebestrijding. Niet voor niets wringt
het zich in allërlei bochten om de vakbe
weging tegemoet te komen en extra loon
eisen ter handhaving van de koopkracht
overbodig te maken. Visjes die er toe moe
ten dienen de kabeljauw van voortgaand
economisch herstel en het terugdringen
van werkloosheid te vangen. Bestek '81
en daarmee de geloofwaardigheid van
deze centrum-rechtse coalitie staat im
mers op het spel. Getuige het nog voort
durende overleg tussen werkgevers en
werknemers zijn beide sociale partners
goed doordrongen van de noodzaak van
een centraal akkoord voor meer jaren om
de rust aan het loonfront en dus ook in de
economie te garanderen. Tegelijk laten
bewindslieden uit de sociaal-economische
driehoek steeds krachtiger waarschuwin
gen horen, die nieuwe, magere jaren aan
kondigen. Zowel minister Andriessen (Fi
nanciën) als zijn collega Albeda van Socia
le Zaken hielden de Tweede Kamer de af
gelopen week voor dat het kabinet onmo
gelijk de koopkracht kan blijven garande-
ren voor de jaren na 1980.
MAGISCH
Zij sluiten niet uit dat bij een tegenvallen
de ontwikkeling (en die is er veel eerder
dan je denkt) ook beneden die magische
grens van 32.500 gulden echt ingeleverd
zal moeten gaan worden. Daarmee beves
tigden zij de uitspraken van prof. Weiten-
berg, onderdirecteur van het Centraal
Planbureau, dat de koopkracht in het ko
mende decennium op geen stukken na is
vast te houden zoals nu wordt nages
treefd, als men de werkgelegenheidsdoel-
stellingen tenminste wil handhaven.
Het wordt steeds duidelijker dat waar ie
dereen thans nog danst om het gouden
kalf van de koopkracht dit dier zo lang
zaam aan rijp raakt voor de slachtbank, 's
Lands huidige oppositieleider voorzag het
al in de qadagen van het naar hem ge
noemde kabinet. Toen sprak Den Uyl, te
rugblikkend op de economische bloei uit
de jaren vijftig en zestig, de historisch
woorden: „Die tijd komt nooit meer te
rug". Het wordt niet meer zoals vroeger,
ook de koopkracht niet.
ARJEN BROEKHUIZEN