Blacky is een wilde tornado
Wat er met je
na een stel kuilen,
allemaal kan gebeuren
hoofduitvoerder
woningbouw
Met de auto (en verderop per ezel) op weg naar de bazaar van de „metropool" Andkhui in het noorden bij
de Sowjetgrens.
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien 'en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
de meter niet op nul te
zetten als ze je tank gaan
vullen. Bij afrekening
proberen ze dan wel het
totale aantal liters af te
rekenen - dus ook de liters
die in de tank van je
voorganger zijn verdwenen.
Ik heb een paar keer boos
betaald met een afgerond
bedrag dat gegarandeerd
lager was dan waarvoor we
hadden getankt en ben
vervolgens weggereden,
daarbij niet gehinderd door
de in eerste instantie
protesterende
pompbedienden die
kennelijk toch wel eieren
voor hun geld kozen".
De auto begon nukken te
vertonen. Gekke geluiden.
Een scheur in de steunbalk
waaraan het linker
achterwiel was opgehangen.
Kon Munneke zich best
voorstellen eigenlijk, want
al in Turkije was hij (op een
prima asfaltweg) totaal
onverwacht een aantal
keren voor diepe kuilen
komen te staan waarin de
auto dan met 70 km
snelheid inbonkte. „Toen
we de toestand hadden
opgenomen besloten we
stapvoets verder te rijden
naar de eerstvolgende
plaats. Daar verzamelde
zich al vrij snel een grote
groep min of meer
deskundige personen rond
de auto die allemaal
moesten kijken. In die
plaats, Khinjan, kon niet
gelast worden, de
eerstvolgende plaats waar
dat wel mogelijk was lag
bijna 90 km verder en
Kabul 200 km achter ons.
We hebben toch maar het
zekere voor het onzekere
gekozen en besloten terug
te gaan naar de hoofdstad,
met het oog op eventuele
complicaties. Dan zit je daar
toch beter".
Terug rijden was echter
totaal onmogelijk en dus
werd een truck gehuurd.
„Bij zo'n gelegenheid steekt
dan ineens iedereen de
handen uit de mouwen. De
plaatselijke agent gaat alle
trucks aanhouden om
transport te zoeken en in
minder dan geen tijd was er
een knaap gevonden die ons
eerst voor 225 gulden en
tenslotte voor 170 gulden
terug wilde brengen naar
Kabul. Alleen hoe de auto
op de truck te krijgen De
oplossing was vrij snel
gevonden: de weg lag hoger
dan het omliggende terrein,
de truck zou van de weg
afrijden en wij zouden de
auto in de truck rijden. De
laadbak van de
vrachtwagen was echter
nog te hoog om er in te
kunnen rijden en
vervolgens zetten zo'n
twintig Afghanen even hun
schouders onder het geheel.
Dan zie je meteen al een
ramp, maar een Afghaan
haalt dan die schouders op
en zegt: „geeft niet, als er
wat stuk gaat wordt het wel
weer gerepareerd en als er
wat breekt lijmen we het
wel weer bij elkaar". Dat is
naar mijn idee ook de basis
waarop 90 pet. van het
Afghaanse wagenpark rijdt,
of niet zelden ook stil
staat..."
Het paste allemaal precies,
maar Munneke hield z'n
hart vast, zowat tot in
Kabul, een hele tijd later.
„De volgende dag afgeladen
bij een lasbedrijf. waar men
bereid was voor 100 gulden
de reparatie uit te voeren.
De baas van de zaak gaf toe,
dat het erg duur was en dat
hij bezig was een
vergelijkbare reparatie voor
een Afghaan voor 35 gulden
uit te voeren, maar hij
weigerde zijn prijs lager te
stellen. Hij deed het in één
dag, anderen konden pas na
een week aan het werk.
Dus we hadden geen keus.
Het karwei is goed
geklaard. Evenwel was er
iets bij een rem losgeraakt
Toen we de volgende dag
de remmen wilden laten
bijstellen bleek het bedrijfje
gesloten. Men had het
kennelijk er goed van
genomen, na dat
meevallertje van honderd
gulden Roelof en Mieke
waren toch niet ontevreden
en de auto heeft zich verder
voorbeeldig gedragen.
Alleen letten ze voortaan
wat beter op de kuilen in de
weg dan voorheen. Er
konden weer aardig wat
bazaars worden bekeken en
stukjes borduurwerk
gekocht.
Toen, later, afschuwelijke
zandstormen de verlaten
avenue's van Andkhui
teisterden, „zijn we bij de
pottenbakker geweest en
ook hebben we uitgebreid
rondgekeken bij een wever.
De volgende dag zijn we te
gast geweest bij een
blokdrukker, die met was
door middel van een soort
batikprocedé zijden doeken
bedrukt met patronen".
Daarna kwam Aqcha, met
een gemoderniseerde bazaar
die door Munneke in kaart
werd gebracht: ongeveer
900 permanente winkels en
werkplaatsen, nog afgezien
•van de straathandel;
„vooral de tapijtenmarkt
was er ongekend druk op
die marktdag". We zullen
nog wel meer van Roelof
Munneke vernemen. Ik heb
zo'n idee, dat dit vanuit
Faizabad zal zijn, met
vreemde belevenissen rond
een vliegreis. Die Munneke
is aardig te keer gegaan op
z'n reizen, zou je bijna
zeggen.
Wekelijks verschijnt in de Leidse Courant de rubriek
„Hond zoekt huis". In deze rubriek wordt een hond (of
soms ook wel een kat) beschreven die in het asiel verblijft
om daar een zekere dood tegemoet te gaan... tenzij het dier
een goed tehuis vindt. De in de rubriek beschreven hon
den zijn óf gevonden, óf door hondsnbezitters naar het
asiel gebracht. Ze worden om uiteenlopende redenen afge
staan, vaak begrijpelijk, maar soms ook volslagen onzinnig.
De in „hond zoekt huis" beschreven dieren zijn alle goed
gezond, hebben een wormkuur ondergaan en zijn volledig
ingeënt. Tegen betaling van circa 60 gulden ten bate van
zwerfdieren zijn ze af te halen. Adres: Nieuw Leids Diere
nasiel, Besjeslaan 6b, Leiden. Tel.: 411670. Geopend di. t/m
10 tot 12 en 14-16 uur. Zondag en
lopen. Ook moet hij leren het
interieur heel te laten als hij
alleen wordt gelaten. Blacky is
minder geschikt voor kinde
ren vanwege zijn felle onge-
zeglijkheid. Zijn toekomstige
eigenaar zal erg veel geduld
met hem moeten hebben en
moet enorm veel tijd voor
Blacky beschikbaar hebben.
Veel ruimte is ook wel aan
hem besteed. Eigenlijk is veel
ervaring met honden wel ge
wenst. Een echte hondenlief
hebber of liefhebster die in
staat is een strenge opvoeding
toe te passen moet van Blacky
weer een beschaafde hond
kunnen maken. Het is voor
Blacky de laatste kans, want
het asiel begint zo langzamer
hand het geduld met de in- en
uitlopende Blacky te verliezen.
Akim
Welgeteld één persoon nam de
afgelopen week de moeite om
Akim, de herder van vorige
week te bezoeken. Ongelukkig
genoeg moest deze aspirant-
hondenbezitter toegeven dat
hij Akim overdag wel alleen
moest laten vanwege het werk
en dat is voor geen enkele
hond goed, maar zeker niet
voor de eenzame Akim. Akim
blijft een grote, maar zeer goed
handelbare hond met een uit
stekend karakter en houdt
zich warm aanbevolen voor de
liefhebbers.
VERDERE BELEVENISSEN VAN
ROELOF MUNNEKE OP VERZAMELREIZEN
STAD/REGIO LEIDSE COURANT - ZATERDAG 1 DECEMBER 1979 PAGINA 5
Blacky, de ongedurige spring in '1 veld.
Op weg naar de grote
Afghaansp
bazaartentoonstelling, die
begin komend jaar geopend
wordt als inleiding op een
jaar lang uitheems en
uitgebreid kijkspel in het
rijksmuseum van
Volkenkunde in Leiden,
kwamen we vorige week
conservator Roelof
Munneke tegen op een van
diens verzamelreizen naar
dat verre oosterse land
Afghanistan. Dat daar veel
voor kwam kijken konden
we opmaken uit één van
zijn reisbrieven. Vandaag
heb ik weer zo'n „les",
genomen uit de brieven van
de conservator Roelof aan
zijn directeur in Leiden,
prof. Pott. Inmiddels ben ik
gerechtigd mee te delen, dat
de reisgenote waarvan
sprake was in feite
Munneke's eigen vrouw
Mieke was. De episode die
we nu onder ogen krijgen
speelde zich af in het
noorden van Afghanistan.
We ontmoeten Roelof
bestoft maar monter in de
nieuwe „metropool" van
Afghaans Turkistan,
Andkhui genaamd. De zon
is net onder, maar de
voorbije hitte heeft de
mensen uit het theehuis
naar buitengedreven en
alles zit op het „terras".
Heel dichtbij is de grens
met de Sowjet - Unie.
Andkhui is nog nieuw;
geschikt om de
„toekomstige
ontwikkelingen" aan te
kunnen en
„verkeersstromen" te
verwerken. Munneke:
„Vanuit de vier
windrichtingen rijdt men
naar het centrale plein,
over „wegen" met
gescheiden rijbanen. Tussen
de bazaarblokken aan
weerszijden van die wegen
is een afstand van ca. 50
meter, geheel ongeplaveid,
een soort heuvellandschap
dat alleen stapvoets te
passeren is en waar zoveel
stof omhoog kómt dat het
leven van lieden met
contactlenzen hier niet
steeds over rozen gaat. En
dan het centrale plein, met
een diameter van ongeveer
250 meter, met twee
concentrische rijbanen waar
vrachtwagen of een bus
over rijdt. Dat echter
meestal wordt gekruist door
voetgangers, ruiters en
kleine kameelkaravaantjes.
Als het niet waait is aan het
einde van de dag vanuit het
hotel aan één kant van het
circuit de cinema aan de
andere kant niet meer
zichtbaar. En als het wel
waait is die cinema „bij
vlagen" zichtbaar. Dat is
Andkhui, met zijn veel te
Het is inmiddels tamelijk
donker geworden. De
stofjachten hebben zich tot
nu toe voortgezet. „Het
witte (zand) landschap heeft
iets winterigs, een
sneeuwbeeld. Vleermuizen
flitsen voorbij en sommige
laten zich zelfs door de
herrie van de luidsprekers
niet 'afschrikken; ze
fladderen het theehuis in en
draaien rondjes onder het
plafond van
boomstammetjes, met
daarboven een vlechtwerk
van riet, waarschijnlijk een
goed plaatsje voor insecten.
Als je dat ziet, vergeet je
weer even dat je hier
vrijwel op de ruïnes van
een in uitzinnige
vernieuwingsdrift
neergehaald monument zit.
Ondanks alles blijft
Afghanistan, ook na alle
karakteristieke beelden van
Turkije en Iran, toch wel
een hoofdstuk apart".
Roelof Munneke had vanaf
Teheran een uitstekende
reis gehad, richting
Kaspische zee. In het Daf -
je. Oponthoud aan de Iraans
- Afghaanse grens. „In het
nieuwe Iraanse
grenskantoor kon je de tijd
doden met het bestuderen
van de inhoud van een
vitrine die liet zien hoe in
het verleden buitenlanders
in Iran tegen de lamp
waren gelopen bij het
smokkelén van hasjiesj. Bij
het illustere gezelschap was
ook een Nederlander, Paul
de Bruyn, die een aantal
vruchtenblikjes had gevuld
met tien kilo hasj. Aan de
Afghaanse kant van de
grens was de organisatie
weer ver te zoeken. Uit de
bewegwijzering valt niet
altijd alles op te maken. De
controle van de bagage was
globaal, zoals gewoonlijk.
Nieuw echter was, dat een
douanebeambte ons op de
man af vroeg of ik een
geschenk voor hem had.
Om te voorkomen dat ik
eventueel de hele auto zou
moeten uitruimen heb ik
maar aan dat verzoek
voldaan. Op zijn vraag of ik
drank bij me had
vervolgens geantwoord met
een ingetogen doch beslist
Na een paar dagen begon
Munneke met verzamelen.
„Als één van de eerste
aankopen voor zeven
gulden een uniformjasje
van het Amerikaanse leger
aangeschaft, met de strepen
van een sergeant eerste
klasse. Het gaat om een oud
type uniform dat kennelijk
in reusachtige partijen als
tweedehands kleding naar
Afghanistan is verkocht en
waarmee vele duizenden
Afghanen zich hebben
gekleed. Dat deden ze al
tien jaar geleden, toen ik
m'n eerste bezoek aan het
land bracht. Een
veelzeggend voorbeeld van
het Afghaanse contact met
de buitenwereld. Ook
zilveren sieraden gekocht
voor de zilversmid in de
bazaarexpositie".
Op weg naar Kandahar, via
een berucht droog en heet
gebied. Nieuw aspect van
Afghanistan: bij
benzinepompen proberen
de bedienden bij herhaling
je een loer te draaien door
zelfde allergische eigenaren.
Lijnrecht tegenover de wat
dubieuze inborst van Blacky
staat zijn zeer voordelige uiter
lijk. Blacky is een kerngezon
de jonge hond met een bijzon
der fraaie dikke vacht in beige
en zwart, heeft een leuke kop
met grote zwarte oren en is
ook goed gebouwd. Hij bezit
een enorme hoop energie, die
hij in ieder geval dagelijks
goed kwijt moet. Omdat hij de
neiging heeft ongehoorzaam te
zijn heeft Blacky een straffe
hand nodig. Hij moet als het
ware een heropvoeding krij
gen, hij moet leren op te hou
den met spelen als de baas dat
zegt, hij moet aan de lijn leren
Per Daf naar Noord - Afghanistan en op een beschilderde vrachtauto voor re
paraties terug naar Kabul; slechte stukken in de route hadden hun tol geëist.
LEIDEN Blacky maakt
altijd een bijzonder goede
indruk op de bezoekers van.
het asiel. Wild ronddansend
en enthousiast opspringend
met zijn aangename uiter
lijk verkoopt hij zichzelf
aan de lopende band. Het
probleem is echter dat hij
zich bij de mensen thuis ook
als een wilde tornado ge
draagt en dat is erg moeilijk
omdat Blacky daarbij nog
ongezeglijk en onopgevoed
is. Vandaar dat Blacky al
drie keer naar het asiel is te
ruggebracht omdat de kort
stondige eigenaars niets met
hem konden aanvangen.
Blacky is een kleine bastaard
herder met een schofthoogte
van ongeveer 45 centimeter,
een zeer handig middenslag
formaat. Hoewel hij pas acht
maanden oud is heeft hij al
heel wat huishoudens doorlo
pen. Oorspronkelijk werd hij
aan het asiel afgestaan wegens
allergie van de eerste eigena
ren, en dat zal dan wel een he
vige allergie jegens het onmo
gelijke gedrag van Blacky zijn
geweest, het gevolg van het
volkomen achterwege laten
van enige opvoeding door de-
M
