PE VERSTE
VERTEN
Schransen in
een omgekeerde
Chinese wereld
Met koude thee en koude rijst kun je teven, maar met koude woorden niet".
in het hemelse Chinese rijk
wordt door de grijs
gemoffelde gastheren
buitensporig veel tijd
uitgetrokken voor
gezamenlijke maaltijden,
die onveranderlijk uitlopen
op gigantische
schranspartijen, rijk
besproeid met de inhoud
van drie glazen, die naast
elk bord gereed staan als
een ijzersterk triootje op
Duindigt, waar bij voorbaat
al een hoofdprijs op is
gevallen. Een slimme zet,
want zolang kameraden
nog muizen, hebben ze te
veel smakelijke zaken in
de kop om daarnaast ook
nog eens te gaan miauwen
over op zich redelijke
verlangens, die toch niet
gehonoreerd zullen
worden. „Laat onze gasten
voortdurend In de olie
zijn", lijkt dan ook een
decreet, dat op last van de
partijtop is uitgevaardigd
en in de praktijk zijn
verwoestende uitwerking
niet mist.
De grote truc is namelijk,
dat de glazen, die
respectievelijk zijn gevuld
met bier, een mierzoete
rode wijn en maukau
een likeurtje op
ammoniakbasis, dacht ik
eerst, maar wel degelijk
gestookt uit rijstkorrels
gelijk communicerende
vaten weer vollopen, zodra
de zoveelste toast is
uitgebracht op de
vriendschap tussen de
boeren en arbeiders van
de Volksrepubliek en
Nederland.
En omdat ik aan tafel geen
Chinees heb getroffen, die
niet schaamteloos overliep
van de warmste gevoelens
voor het kleine, maar oh zo
dappere land aan die verre
Noordzee, wordt er zo
lustig en luidkeels op
losgeklonken, dat wat mij
betreft dat verhaal over die
holle vaten definitief naar
het rijk der fabelen kan
worden verwezen.
Als gast in China hoef Je
ook niet te proberen om
met voorzichtig nippen nog
enigermate ongehavend
het toetje te halen, want
op de gekste momenten
maakt de gastheer ook
nog eens een rondgang
langs de tafels om
persoonlijk zijn dank te
betuigen voor je komst
naar zijn vredelievend
vaderland. Het is de
bedoeling, dat je dan je
glas met een Innige blik
van verstandhouding In
één teug tot op de bodem
leegt.
„Kampee", roepen de
aanwezige Chinezen
daarop en de gast
antwoordt daarop met
friendshipof woorden
van gelijke nobele
strekking. Hij mag
natuurlijk ook volstaan met
een welgemeend „en dat
we ze nog maar lang
mogen lusten" of „het
klokt nog steeds lekker bij
je naar binnen he,' ouwe
zuiplap". Want het is
namelijk niet de bedoeling,
dat men elkaar verstaat:
daar hebben de Chinezen
in hun contact met
buitenlanders al te vaak
leergeld mee betaald.
Ze zijn al dik tevreden,
wanneer het gezelschap
via een vakkundige
drainage alleen nog In
staat is om een onschuldig
mei-regentje uit de mond
te laten dauwen. Het duurt
nog geen kwartier en we
zijn al roodborstjes onder
mekaar, lustig kwetterend
In onze kale volière.
Friendshipfriendship",
klinkt het allerwegen. En
zo mag ik het horen. Er
gaat toch maar niks boven
het vrijblijvend getjilp van
mensen, die het buikje
rond hebben.
En terwijl de voederbakjes
alweer gevuld worden door
stralende diensters in
popart-kieren overal in
de wereld herken je
horecapersoneel
onmiddellijk aan dit
uniform, maar in een land,
waar iedereen in hetzelfde
Mao-pak loopt, krijgt zo'n
dracht opeens iets
uitdagend frivools
raadpleeg ik opnieuw de
menukaart om te zien,
welke heerlijkheden ons nu
weer te wachten staan. We
zijn begonnen met
kersentaart, cake van
pekingeend, gebakken
pinda's, witte kool in chili
saus, een kerrieschotel en
eieren, die door hun
ongemeen lange kooktijd
met alle kleuren van de
regenboog zijn verrast.
Van boven is ons eitje
hardrood, alsof ie een
boerenzakdoek heeft
vóórgebonden, maar
halverwege verschiet ie
opeens tot
chocoladebruin. En als je
hem eenmaal op de kop
hebt getikt, blijkt hij ook
nog te beschikken over
een donkergroene
binnenvoering.
Voor Chinakenners zal het
ongetwijfeld een
overbodige toevoeging
zijn, maar ik stel er
niettemin prijs op mede te
delen, dat dit alles door
onze gastheren
beschouwd wordt als het
voorafje.
Op dat ondergrondje
bouwen we vervolgens
eensgezind ons culinaire
kasteel met wanden van
licht gesauteerde vissebuik
en krokant gefrituurde
garnalen en daarop
metselen we kantelen van
riviervis in chilisaus en
torens van schelpdieren.
Terwijl ik zuchtend die
wondermooie compositie
voltooi mijn stokvoerlng
kan op dit moment
moeilijk meer verbeterd
worden, zelfs niet door de
beste dirigenten. Sorry,
meneer Von Karajan
wordt er door één van de
Chinezen op de kop van
een microfoon getikt en
v
aandacht gevraagd voor
de gastheer. Bi) het
middagbanket bleek dit de
burgemeester te zijn, maar
tijdens de avondmaaltijd
laat de gastheer zich
aandienen als een hoge
ambtenaar van het
ministerie van cultuur.
Omdat hij hetzelfde grijze
pak van vanmiddag draagt
en ook dezelfde glimlach
naadloos tussen zijn
mondhoeken heeft gelegd,
denk ik, dat ik enkele uren
geleden al naar hem heb
geluisterd. En daarom
begrijp ik ook niks van die
snelle functiewisseling. Ik
zoek daar aanvankelijk
nog partijpolitieke
motieven achter, totdat ik
toevallig hoor, dat het hier
om twee totaal
verschillende mensen gaat.
Daar moet je in China
verrekt goed mee
uitkijken: voordat je het
weet, begroet je vrienden
van gisteren, die je op dat
moment voor het eerst
ziet.
Banketspeech
Er was trouwens niks op
tegen geweest, als de
burgemeester ook
vanavond de honneurs zou
hebben waargenomen,
want uit de Engelse
vertaling blijkt, dat er
letterlijk hetzelfde gezegd
wordt als vanmiddag. Er is
dus gewoon indertijd één
banketspeech gemaakt en
die wordt nu alweer jaren
tijdens officiële maaltijden
afgedraaid.
Het begint met een warm
welkom namens de 900
miljoen boeren, burgers en
Het de warmete gevoelen» voor elkaar wordt er flink op loa geklonken.
buitenlui van de
Volksrepubliek aan het
adres van de gasten.
Daarna pauzeert de
spreker om de tolk zijn
huiswerk te overhoren.
Vervolgens is er
gelegenheid tot spontaan
applaus.
Tijdens één banket begon
één der gasten, een
gepensioneerde off-shore
expert uit Texas al gelijk te
klappen, toen de gastheer
zijn eerste zinnen
nauwelijks had
uitgesproken. Die wilde de
rest gewoon even te vlug
af zijn. Maar later gaf hij
zelf toe, dat hij dat niet
kon maken. Hij had nota
bene tegen iedereen nog
lopen te verkondigen, dat
hij geen woord Chinees
verstond. Hij had dus geen
enkele reden om te
applaudisseren. Bijval
behoort de gast te
bewaren voor de
momenten, waarop de
vertaler heeft uitgelegd,
hoezeer de gastheer het
land bewondert, dat zovele
nobele zonen naar deze
zaal heeft afgevaardigd.
In de meeste gevallen
worden ook nog enge in
het oog springende
deugden van het
desbetreffende volk
opgesomd. Daar kan in
nuances wel verschil in
zitten, maar solidariteit,
friendship en wederzijds
begrip voor eikaars strijd
voor vrede en
gerechtigheid behoren
toch duidelijk tot de vaste
bestanddelen.
Als er Nederlanders onder
het gehoor zijn wordt
daaraan toegevoegd, dat
de Deltawerken voor de
gastheer het bewijs
vormen, dat de
Nederlanders ernst maken
met hun streven naar
vrede. Een zinnige
toevoeging, dunkt mij,
want in zo'n situatie kan hij
zijn gasten niet gaan
prijzen vanwege het feit,
dat ze de Eiffeltoren in
nauwelijks drie jaar
hebben gebouwd.
Verpieterde fazant
Die tweespraak gaat zo
nog wel een half uur door
en gedurende die periode
zit je maar tegen je
verpieterde fazant en die
Pekingeend met kippevel
aan te kijken. Want tijdens
de speeches gaat wel
degelijk de stelling van
Toon Hermans op, dat de
gasten wel aan het banket
zitten, maar er beslist niet
aan mogen komen.
Maak nu niet de fout om te
denken: Wat zonde van al
dat kostelijke voedsel",
want niet voor niets is er
een Chinese spreuk in
omloop, die zegt: „Met
koude thee en koude rijst
kun je leven, maar met
koude woorden niet".
Er is er weliswaar ook nog
één, die luidt: Drie glazen
wijn maken aan honderd
twisten een einde", maar
niemand van ons heeft de
geringste behoefte om
welke vete ook uit te
vechten. We hebben ons
behaaglijk genesteld in de
motregen van de
Internationale friendship
en likken de woorden van
de spreker gulzig op.
Straks bij de zoete rijst
met rode bonen en het
gesorteerde varkensvlees
volgt nog het dankwoord
namens onze groep en dat
betekent opnieuw drie
kwartier intens genieten. Ik
wil net een knapperige
vlerk van mijn Pekingeend
