Aiax beter hersteld van Cyprus
dan PSV van St. Etienne
iZ-Feyenoord duel van tomeloze inzet
TAHAMATA
DESTER
IN EEN
ONTHULLENDE
WEDSTRIJD
■■■HH
Ü0
Dick Schoenakers kopbal die Ajax op 10 bracht.
£eidóe Sowiant
onze sportre
gie)
STERDAM
be afgunst klonk
fe stem van Kees
ers toen hij zei:
hadden de te-
slag dat Tahama-
|aan de andere
speelde. Hij
|lt de doorslag ge-
De kleine
erspits manifes
te zich inder-
op grandioze
maar er kon
verheeld worden
\jax zich van het
acle op Cyprus
tr had hersteld
PSV van de af
in St. Etienne.
had het dan ook
gemakkelijker,
(nederlaag tegen
bnia was te wij-
laan gebrek aan
Vesse na de 10—
(Amsterdam, PSV
compleet om-
|espeeld en daar
noeilijker over-
te komen.
oach Jan Zwartkruis zal
ienoegen enige spelers
Jjt werk hebben gezien in
Hel dat Ajax steviger op
merstroon heeft gebracht,
is speelde een foutloze
iijd en gaf Ling geen
Ivan kans. René van de
pf, eerst op links spelend
hij het tegen de gecon-
|erd optredende Meut-
de woede van trainer
kker en de boete voor
elers hadden hun uit-
j dus niet gemist niet
blwerken, kwam later op
Jats van rechterspits veel
Hot zijn recht. Hij had uit-
|jp een treffer toen Ajax
2—0 was gekomen
hij mikte in de handen
Ichrijvers. Zijn succes
fltoch toen hij een verre
Brandts gebruikte om
onnavolgbare bewe-
één rush langs twee
i te rennen en Postu-
Hstaat te stellen de ach-
Simon Tahamata, die een briljante wedstrijd speelde en Ajax ook in de periode dat het moeilijk was, er
overheen tilde.
terstand te verkleinen tot 2— nog kansen", zei Rijvers die had wel verzuimd het gevaar- eredivisie van elke ervaring ge-
1. zijn mannen in de rust ernstig Tahamata in te dammen, al- speende Willy Scheepers
„Op dat moment hadden we had toegesproken. Maar hij thans dat te trachten. De in de pas één enkele wedstrijd in de
hoofdmacht had tot taak
gekregen Tahamata te schadu
wen. Hij kwam er nauwelijks
aan toe. Een sterkere en ge-
routineerder persoonlijke te
genstander zou wellicht voor
komen hebben dat Tahamata
tweemaal scoorde en aan de
basis stond van nog een Am
sterdamse treffer. Tahamata,
spelend als in de vorm waarin
hij tegen Argentinië in Bern fu
rore maakt, ontstak in Ajax de
vlam die zo hard nodig was.
Voorkomen
Dat PSV zich nogal angstval
lig opstelde, was geen verras
sing. Een tweede afgang
moest voorkomen worden.
Desondanks werd het 41
voor Ajax, dat het volle stadi
on wilde tonen dat Cyprus
een gruwelijke vergissing was
geweest.
Briljant spel toonde Ajax niet
maar het speelde wel zo veel
degelijker dan PSV dat de toch
nog fors uitgevallen winst vol
ledig verdiend was. In het be
gin had Ajax al kunnen toe
slaan maar het furieuze verzet
van de Eindhovense defensie
en een dosis geluk voorkwa
men dat. De onstuimigheid
verdween daarna weliswaar uit
het spel van Ajax maar de
druk op het doel van Van Be-
veren bleef. De kopbal van
Schoenaker uit een voorzet
van Meutstege was dan ook
voor Van Beveren niet te stop
pen. Het was de beloning voor
het energieke spel van de Am
sterdammers. PSV daarente
gen was een „zoekplaatje" bij
balbezit. Moeizame combina
ties en het zoeken van de ei
gen man vergden te veel tijd
om de actieve Ajacieden te
kunnen verontrusten. Boven
dien was Wim Meutstege, niet
de minst omstreden speler in
de hoofdmacht van Ajax, een
voortdurend gevaar door zijn
oprukken, ook al omdat René
van de Kerkhof speelde alsof
hij nooit van meeverdedigen
had vernomen.
Vier minuten nadat Rijvers in
de rust zijn mannen had opge
pept en René van de Kerkhof
naar rechts had gedirigeerd,
leek Ajax de genadestoot uit te
delen. Arnesen bereikte Taha
mata, die door Scheepers niet
kon worden gestopt en met
een simpele beweging van zijn
voet versloeg hij Van Beveren:
2—0.
Dat was het moment waarop
PSV een „ander gezicht"
kreeg. Het krampachtig
„handhaven" van die kleine
achterstand van 10, was
verdwenen. PSV moet ge
dacht hebben: 20 of meer,
dat maakt niet meer uit. Ajax'
tweede treffer bleek de be
vrijding voor PSV, dat ineens
ontspannen speelde en zo
waar de achterstand terugge
bracht. René van de Kerkhof
stelde Postuma in staat te
scoren: 2—1.
De gelijkmaker zat er zelfs in
maar Harry Lubse faalde alleen
tegenover Schrijvers. En weer
was René van de Kerkhof de
man die hem in stelling had
gebracht. „Inderdaad, we had
den het in die periode moei
lijk", beaamde Leo Beenhak
ker die evenwel zijn vreugde
over het herstel na Cyprus niet
wenste te verbloemen.
Weer was het Tahamata, die
Ajax op het rechte spoor zette.
Toen Scheepers de bal ver
speelde, zette hij Van Kraay
die overigens de enige gele
kaart kreeg, voor schut door
de bal tusseq diens benen te
spelen en stelde Arnesen in
staat de stand op 3—1 te
brengen. Dat Tahamata per
soonlijk de eindstand bepaalde
op 4—1 was een terechte be
loning voor zijn uiterst fraaie
optreden.
Ajax had zich de betere ploeg
getoond, zonder briljant spel
maar wel met de drang tot re
habilitatie. De ploeg was ook
meer een eenheid gebleken.
Tahamata was en bleef even
wel de ster van het duel. Zijn
treffer, de vierde, was een ju
weeltje. Na een schot van Ling
had Van Beveren de bal weg-
gestompt. De ver voor zijn doel
staande doelman van PSV zag
toen met een perfecte lob van
de voet van Tahamata de bal
over zijn hoofd in het doel ver
dwijnen. Zo spelend kan Taha
mata niet gemist worden in het
duel met Oost-Duitsland, waar
voor bondscoach Jan Zwart
kruis toch al zo in de zorgen
zit.
Of hij nog meer heeft gezien,
mag betwijfeld worden. De
„kandidaten" haalden een vol
doende op Ling na die dan
ook wel een (toch weer) René
van de Kerkhof zijn plaats zal
moeten afstaan nieuwelin
gen dienden zich niet aan in dit
duel van de giganten dat Ajax,
indien het woensdag de des
tijds afgelaste wedstrijd tegen
FC Twente winnend kan afslui
ten, een riante positie aan de
kop kan verschaffen.
Scoreverloop: 22. Schoenaker 1—0,
49. Tahamata 2—0, 58. Postuma 2—
1, 71. Arnesen 3—1, 90. Tahamata -
4—1. Scheidsrechter: Keizer. Toe
schouwers: 25.000.
Ajax: Schrijvers, Meutstege, Pen,
Krol. Everse; Schoenaker, Arnesen.
Jensen; Ling, Blanker, Tahamata.
PSV: Van Beveren; Postuma, Van
Kraay, Scheepers, Brandts; Wild
schut. v.d. Kuijlen. Valke; René v.d.
Kerkhof, Lubse, Stevens.
AAR Belangrijker
het ene puntje was
genomen spelvreugde
Woordvoerder Hugo
amp: „Jammer dat
chts gelijk gespeeld
maar het grote
Int was dat ik vana-
1 lekker heb kunnen
|l!en. Ik mocht einde
er eens gaan, zelfs zo
lis ik maar wilde. Een
Bvondje, voor het eerst
Iweken voelde ik me
lens vrij". AZ speelde
■het op na zaterdaga-
nog steeds ongesla-
feyenoord inderdaad
Ijk weer eens frank en
jêtbal. Perfect was het
al niet wat Kesslers
ngen lieten zien,
i vergelijking met de
|egen Willem II en FC
t was toch al een gro-
uitgang te bespeu-
kessler later: „Als ploeg
j we nog naar het juiste
kht. Inderdaad moet ik
fcn, dat vanaf de buiten-
pllicht te veel de indruk
lewekt, dat we met de
i aan voetballen. Ver-
[hter niet dat het nodig
|i wat meer discipline in
te brengen. Ik geef
echter volmondig toe, dat die
houding niet overdreven moet
worden. Vanavond heeft ieder
een kunnen zien, dat de jon
gens best aan mogen vallen.
Maar. en daar blijf ik wel op
hameren, ook op momenten
dat we aanvallen, moet toch
het oog gericht blijven op ach
ter. Met andere woorden: de
verdediging mag niet helemaal
verwaarloosd worden".
AZ '67 - Feyenoord (0-0) was
een boeiend spektakel. Welis
waar werd er zelden goed ge
voetbald, maar de tomeloze in
zet van beide ploegen stond
toch garant voor een gevecht
dat de bijna 20.000 tribunek
lanten tot aan het slotsignaal
van Bert Thomas op hun plaat
sen gekluisterd hield.
Jammer alleen dat AZ-Feyen-
oord tegelijkertijd een bikkel
harde slijtageslag werd, waar
bij over en weer overtredingen
werden begaan die eigenlijk
niet op een voetbalveld thuis
horen. De spelers zelf vonden
die hardheid overigens nogal
meevallen. Hugo Hovenkamp:
„Het hoort er allemaal een
beetje bij. Echt over de schreef
is echter niemand gegaan". En
de Feyenoorder Stafleu: „Het
was hard, ja, maar niet ge
meen".
Hard was het inderdaad. Bij
vlagen zelfs ronduit gemeen.
Scheidsrechter Thomas had
het duel nauwelijks in de hand.
Weliswaar wapperde hij tot
driemaal toe met geel (Notten,
Nielsen en Welzl), maar de
Amsterdammer verzuimde om
ook de rode kaart te trekken
op momenten dat daar alle re
den toe was.
Goed voor rood
Tenminste driemaal had Tho
mas tot het besluit moeten
komen om een speler te ver
wijderen. Eerst toen Hoven-
kamp invaller Troost met de
grond gelijk maakte, vervol
gens toen Stafleu de Weijs-
ters het ziekenhuis probeerde
in te trappen en tenslotte op
het moment dat Jaan de
Graaf een poging ondernam
om Feyenoords doelman Van
Engelen voorgoed onschade
lijk te maken.
In alle gevallen trad Thomas
echter lankmoedig op. Thomas
„Het was hard, maar niet un
fair. Voor mezelf heb ik het ge
voel dat ik goed gefloten heb.
Misschien had ik inderdaad
rood kunnen trekken, maar dat
zou in strijd geweest zijn met
de geest van de wedstrijd. Bin
nen de lijnen was het een
kwestie van geven en nemen,
zonder verder te zeuren. Daar
heb ik ook naar gehandeld".
Ten onrechte, want het liep zo
nu en dan practisch uit de
hand. De wedstrijd as zonder
meer boeiend, hoewel de doel
punten uitbleven. Kansen op
treffers waren er overigens ge
noeg. Op het beslissende mo
ment werden die echter niet in
doelpunten omgezet, waardoor
het scorebord tenslotte 0-0
aanwees en niet 3-3.
Twee mogelijkheden sprongen
er duidelijk uit. De eerste was
het moment dat Hugo Hoven-
kamp de Europese topscorer
Kees Kist met een schitterende
pass lanceerde. Kist ontdeed
zich op fabelachtoge wijze van
de voortreffelijk spelende Van
de Korput, maar oog in oog
met de uitstekend spelende
Ton van Engelen richtte Kist
net iets naast het doel.
Een tenminste even grote kans
kreeg de IJslander Petur Pe-
tursson. Bij veruit de beste
aanval van Feyenoord, ingezet
door de slimme Van Til, kwam
Petursson na wat goede bewe
gingen ineens alleen voor Trey-
tel. Tegen zijn gewoonte in ver
zuimde Petursson echter om
uit die positie te scoren, want
zijn inzet belandde een meter-
tje naast het doel.
Inzet
Die ogenblikken waren de
twee opvallendste acties van
de wedstrijd, die verder voor
al gekenmerkt werd door van
beide kanten tomeloze inzet.
Echte uitschieters waren er
nauwelijks. Bij Feyenoord:
doelman Van Engelen en de
nadrukkelijk naar een plek in
het Nederlands elftal sollici
terende Van de Korput en bij
AZ Hovenkamp en de spel
bepalende Nygaard.
AZ-Feyenoord moest het ver
der hebben van de spelers die
bereid waren om het onderste
uit de kan te halen. Notten en
Wijnstekers bij Feyenoord en
Weysters en Arntz bij AZ wa
ren in dat opzicht de exponen
ten. Feyenoords trainer Jezek
later: „Er is enorm gewerkt.
Wij moesten dat wel doen toen
met het vertrek van Wim Jan
sen een stuk kwaliteit werd in
geleverd". En zijn Alkmaarse
collega Kessler: „Er is voor
elke meter door ons geknokt,
maar het meest verheugende
was, dat er ook nog behoorlijk
gevoetbald werd. Ik ben er van
overtuigd, dat het publiek ge
noten heeft".
Met dat laatste heeft Kessler
ongètwijfeld gelijk. AZ - Feye
noord kwam allerminst in aan
merking voor de schoonheid
sprijs, maar desondanks was
er nog zoveel te genieten, dat
Soms had scheidsrechter Thomas het (te) moeilijk met het felle duel. Ditmaal maant
hij Michel v.d. Korput, die eindelijk wel eens door bondscoach Zwartkruis opgemerkt
mag worden, de bal op de juiste plaats te leggen voor een vrije trap.
na afloop slechts een enkele
kniesoor met een lang gezicht
naar huis ging.
ROB HARTOG
Scheidsrechter: Thomas; toeschou-
wers:20.000;
AZ '67: Treytel; Metgod, Reijnders.
Spelbos. Hovenkamp; Weijsters, Nyg
aard. Arntz; Schouwenaar(Tol), Kist,
Welzl(De Graaf).
Feyenoord: Van Engelen; Nielsen,
Wijnstekers, Van de Korput. Van
Delnsen; Van Til, Stafleu. Jansen-
(Troost), Notten; Van der Lerm. Pe
tursson.