Aiax beter hersteld van Cyprus dan PSV van St. Etienne iZ-Feyenoord duel van tomeloze inzet TAHAMATA DESTER IN EEN ONTHULLENDE WEDSTRIJD ■■■HH Ü0 Dick Schoenakers kopbal die Ajax op 10 bracht. £eidóe Sowiant onze sportre gie) STERDAM be afgunst klonk fe stem van Kees ers toen hij zei: hadden de te- slag dat Tahama- |aan de andere speelde. Hij |lt de doorslag ge- De kleine erspits manifes te zich inder- op grandioze maar er kon verheeld worden \jax zich van het acle op Cyprus tr had hersteld PSV van de af in St. Etienne. had het dan ook gemakkelijker, (nederlaag tegen bnia was te wij- laan gebrek aan Vesse na de 10— (Amsterdam, PSV compleet om- |espeeld en daar noeilijker over- te komen. oach Jan Zwartkruis zal ienoegen enige spelers Jjt werk hebben gezien in Hel dat Ajax steviger op merstroon heeft gebracht, is speelde een foutloze iijd en gaf Ling geen Ivan kans. René van de pf, eerst op links spelend hij het tegen de gecon- |erd optredende Meut- de woede van trainer kker en de boete voor elers hadden hun uit- j dus niet gemist niet blwerken, kwam later op Jats van rechterspits veel Hot zijn recht. Hij had uit- |jp een treffer toen Ajax 2—0 was gekomen hij mikte in de handen Ichrijvers. Zijn succes fltoch toen hij een verre Brandts gebruikte om onnavolgbare bewe- één rush langs twee i te rennen en Postu- Hstaat te stellen de ach- Simon Tahamata, die een briljante wedstrijd speelde en Ajax ook in de periode dat het moeilijk was, er overheen tilde. terstand te verkleinen tot 2— nog kansen", zei Rijvers die had wel verzuimd het gevaar- eredivisie van elke ervaring ge- 1. zijn mannen in de rust ernstig Tahamata in te dammen, al- speende Willy Scheepers „Op dat moment hadden we had toegesproken. Maar hij thans dat te trachten. De in de pas één enkele wedstrijd in de hoofdmacht had tot taak gekregen Tahamata te schadu wen. Hij kwam er nauwelijks aan toe. Een sterkere en ge- routineerder persoonlijke te genstander zou wellicht voor komen hebben dat Tahamata tweemaal scoorde en aan de basis stond van nog een Am sterdamse treffer. Tahamata, spelend als in de vorm waarin hij tegen Argentinië in Bern fu rore maakt, ontstak in Ajax de vlam die zo hard nodig was. Voorkomen Dat PSV zich nogal angstval lig opstelde, was geen verras sing. Een tweede afgang moest voorkomen worden. Desondanks werd het 41 voor Ajax, dat het volle stadi on wilde tonen dat Cyprus een gruwelijke vergissing was geweest. Briljant spel toonde Ajax niet maar het speelde wel zo veel degelijker dan PSV dat de toch nog fors uitgevallen winst vol ledig verdiend was. In het be gin had Ajax al kunnen toe slaan maar het furieuze verzet van de Eindhovense defensie en een dosis geluk voorkwa men dat. De onstuimigheid verdween daarna weliswaar uit het spel van Ajax maar de druk op het doel van Van Be- veren bleef. De kopbal van Schoenaker uit een voorzet van Meutstege was dan ook voor Van Beveren niet te stop pen. Het was de beloning voor het energieke spel van de Am sterdammers. PSV daarente gen was een „zoekplaatje" bij balbezit. Moeizame combina ties en het zoeken van de ei gen man vergden te veel tijd om de actieve Ajacieden te kunnen verontrusten. Boven dien was Wim Meutstege, niet de minst omstreden speler in de hoofdmacht van Ajax, een voortdurend gevaar door zijn oprukken, ook al omdat René van de Kerkhof speelde alsof hij nooit van meeverdedigen had vernomen. Vier minuten nadat Rijvers in de rust zijn mannen had opge pept en René van de Kerkhof naar rechts had gedirigeerd, leek Ajax de genadestoot uit te delen. Arnesen bereikte Taha mata, die door Scheepers niet kon worden gestopt en met een simpele beweging van zijn voet versloeg hij Van Beveren: 2—0. Dat was het moment waarop PSV een „ander gezicht" kreeg. Het krampachtig „handhaven" van die kleine achterstand van 10, was verdwenen. PSV moet ge dacht hebben: 20 of meer, dat maakt niet meer uit. Ajax' tweede treffer bleek de be vrijding voor PSV, dat ineens ontspannen speelde en zo waar de achterstand terugge bracht. René van de Kerkhof stelde Postuma in staat te scoren: 2—1. De gelijkmaker zat er zelfs in maar Harry Lubse faalde alleen tegenover Schrijvers. En weer was René van de Kerkhof de man die hem in stelling had gebracht. „Inderdaad, we had den het in die periode moei lijk", beaamde Leo Beenhak ker die evenwel zijn vreugde over het herstel na Cyprus niet wenste te verbloemen. Weer was het Tahamata, die Ajax op het rechte spoor zette. Toen Scheepers de bal ver speelde, zette hij Van Kraay die overigens de enige gele kaart kreeg, voor schut door de bal tusseq diens benen te spelen en stelde Arnesen in staat de stand op 3—1 te brengen. Dat Tahamata per soonlijk de eindstand bepaalde op 4—1 was een terechte be loning voor zijn uiterst fraaie optreden. Ajax had zich de betere ploeg getoond, zonder briljant spel maar wel met de drang tot re habilitatie. De ploeg was ook meer een eenheid gebleken. Tahamata was en bleef even wel de ster van het duel. Zijn treffer, de vierde, was een ju weeltje. Na een schot van Ling had Van Beveren de bal weg- gestompt. De ver voor zijn doel staande doelman van PSV zag toen met een perfecte lob van de voet van Tahamata de bal over zijn hoofd in het doel ver dwijnen. Zo spelend kan Taha mata niet gemist worden in het duel met Oost-Duitsland, waar voor bondscoach Jan Zwart kruis toch al zo in de zorgen zit. Of hij nog meer heeft gezien, mag betwijfeld worden. De „kandidaten" haalden een vol doende op Ling na die dan ook wel een (toch weer) René van de Kerkhof zijn plaats zal moeten afstaan nieuwelin gen dienden zich niet aan in dit duel van de giganten dat Ajax, indien het woensdag de des tijds afgelaste wedstrijd tegen FC Twente winnend kan afslui ten, een riante positie aan de kop kan verschaffen. Scoreverloop: 22. Schoenaker 1—0, 49. Tahamata 2—0, 58. Postuma 2— 1, 71. Arnesen 3—1, 90. Tahamata - 4—1. Scheidsrechter: Keizer. Toe schouwers: 25.000. Ajax: Schrijvers, Meutstege, Pen, Krol. Everse; Schoenaker, Arnesen. Jensen; Ling, Blanker, Tahamata. PSV: Van Beveren; Postuma, Van Kraay, Scheepers, Brandts; Wild schut. v.d. Kuijlen. Valke; René v.d. Kerkhof, Lubse, Stevens. AAR Belangrijker het ene puntje was genomen spelvreugde Woordvoerder Hugo amp: „Jammer dat chts gelijk gespeeld maar het grote Int was dat ik vana- 1 lekker heb kunnen |l!en. Ik mocht einde er eens gaan, zelfs zo lis ik maar wilde. Een Bvondje, voor het eerst Iweken voelde ik me lens vrij". AZ speelde ■het op na zaterdaga- nog steeds ongesla- feyenoord inderdaad Ijk weer eens frank en jêtbal. Perfect was het al niet wat Kesslers ngen lieten zien, i vergelijking met de |egen Willem II en FC t was toch al een gro- uitgang te bespeu- kessler later: „Als ploeg j we nog naar het juiste kht. Inderdaad moet ik fcn, dat vanaf de buiten- pllicht te veel de indruk lewekt, dat we met de i aan voetballen. Ver- [hter niet dat het nodig |i wat meer discipline in te brengen. Ik geef echter volmondig toe, dat die houding niet overdreven moet worden. Vanavond heeft ieder een kunnen zien, dat de jon gens best aan mogen vallen. Maar. en daar blijf ik wel op hameren, ook op momenten dat we aanvallen, moet toch het oog gericht blijven op ach ter. Met andere woorden: de verdediging mag niet helemaal verwaarloosd worden". AZ '67 - Feyenoord (0-0) was een boeiend spektakel. Welis waar werd er zelden goed ge voetbald, maar de tomeloze in zet van beide ploegen stond toch garant voor een gevecht dat de bijna 20.000 tribunek lanten tot aan het slotsignaal van Bert Thomas op hun plaat sen gekluisterd hield. Jammer alleen dat AZ-Feyen- oord tegelijkertijd een bikkel harde slijtageslag werd, waar bij over en weer overtredingen werden begaan die eigenlijk niet op een voetbalveld thuis horen. De spelers zelf vonden die hardheid overigens nogal meevallen. Hugo Hovenkamp: „Het hoort er allemaal een beetje bij. Echt over de schreef is echter niemand gegaan". En de Feyenoorder Stafleu: „Het was hard, ja, maar niet ge meen". Hard was het inderdaad. Bij vlagen zelfs ronduit gemeen. Scheidsrechter Thomas had het duel nauwelijks in de hand. Weliswaar wapperde hij tot driemaal toe met geel (Notten, Nielsen en Welzl), maar de Amsterdammer verzuimde om ook de rode kaart te trekken op momenten dat daar alle re den toe was. Goed voor rood Tenminste driemaal had Tho mas tot het besluit moeten komen om een speler te ver wijderen. Eerst toen Hoven- kamp invaller Troost met de grond gelijk maakte, vervol gens toen Stafleu de Weijs- ters het ziekenhuis probeerde in te trappen en tenslotte op het moment dat Jaan de Graaf een poging ondernam om Feyenoords doelman Van Engelen voorgoed onschade lijk te maken. In alle gevallen trad Thomas echter lankmoedig op. Thomas „Het was hard, maar niet un fair. Voor mezelf heb ik het ge voel dat ik goed gefloten heb. Misschien had ik inderdaad rood kunnen trekken, maar dat zou in strijd geweest zijn met de geest van de wedstrijd. Bin nen de lijnen was het een kwestie van geven en nemen, zonder verder te zeuren. Daar heb ik ook naar gehandeld". Ten onrechte, want het liep zo nu en dan practisch uit de hand. De wedstrijd as zonder meer boeiend, hoewel de doel punten uitbleven. Kansen op treffers waren er overigens ge noeg. Op het beslissende mo ment werden die echter niet in doelpunten omgezet, waardoor het scorebord tenslotte 0-0 aanwees en niet 3-3. Twee mogelijkheden sprongen er duidelijk uit. De eerste was het moment dat Hugo Hoven- kamp de Europese topscorer Kees Kist met een schitterende pass lanceerde. Kist ontdeed zich op fabelachtoge wijze van de voortreffelijk spelende Van de Korput, maar oog in oog met de uitstekend spelende Ton van Engelen richtte Kist net iets naast het doel. Een tenminste even grote kans kreeg de IJslander Petur Pe- tursson. Bij veruit de beste aanval van Feyenoord, ingezet door de slimme Van Til, kwam Petursson na wat goede bewe gingen ineens alleen voor Trey- tel. Tegen zijn gewoonte in ver zuimde Petursson echter om uit die positie te scoren, want zijn inzet belandde een meter- tje naast het doel. Inzet Die ogenblikken waren de twee opvallendste acties van de wedstrijd, die verder voor al gekenmerkt werd door van beide kanten tomeloze inzet. Echte uitschieters waren er nauwelijks. Bij Feyenoord: doelman Van Engelen en de nadrukkelijk naar een plek in het Nederlands elftal sollici terende Van de Korput en bij AZ Hovenkamp en de spel bepalende Nygaard. AZ-Feyenoord moest het ver der hebben van de spelers die bereid waren om het onderste uit de kan te halen. Notten en Wijnstekers bij Feyenoord en Weysters en Arntz bij AZ wa ren in dat opzicht de exponen ten. Feyenoords trainer Jezek later: „Er is enorm gewerkt. Wij moesten dat wel doen toen met het vertrek van Wim Jan sen een stuk kwaliteit werd in geleverd". En zijn Alkmaarse collega Kessler: „Er is voor elke meter door ons geknokt, maar het meest verheugende was, dat er ook nog behoorlijk gevoetbald werd. Ik ben er van overtuigd, dat het publiek ge noten heeft". Met dat laatste heeft Kessler ongètwijfeld gelijk. AZ - Feye noord kwam allerminst in aan merking voor de schoonheid sprijs, maar desondanks was er nog zoveel te genieten, dat Soms had scheidsrechter Thomas het (te) moeilijk met het felle duel. Ditmaal maant hij Michel v.d. Korput, die eindelijk wel eens door bondscoach Zwartkruis opgemerkt mag worden, de bal op de juiste plaats te leggen voor een vrije trap. na afloop slechts een enkele kniesoor met een lang gezicht naar huis ging. ROB HARTOG Scheidsrechter: Thomas; toeschou- wers:20.000; AZ '67: Treytel; Metgod, Reijnders. Spelbos. Hovenkamp; Weijsters, Nyg aard. Arntz; Schouwenaar(Tol), Kist, Welzl(De Graaf). Feyenoord: Van Engelen; Nielsen, Wijnstekers, Van de Korput. Van Delnsen; Van Til, Stafleu. Jansen- (Troost), Notten; Van der Lerm. Pe tursson.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1979 | | pagina 13