Videoband verkoopt Leiden als een stad die niemand links kan laten liggen i „Het is voor mij een uitdaging X EUROPESE PRIMEUR OP DE HOTELKAMER ^stad/regio' LEIDSE COURANT VRIJDAG 9 NOVEMBER 1979 PAGINA 5 Op mijn omwegen door stad en land kom ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel len wie u graag in deze rubriek zou willen tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar toestel 18 vragen. I* he 1 Je zult als vreemdeling in Leiden toch eens een keer de neiging krijgen om de stad in te gaan op een moment dat je toch niks anders te doen hebt. Je logeert ergens; in een motel laat ik maar zeggen, en je zit je op je hotelkamer te vervelen. Leiden is een stad, weet je; en daar moet toch wel iets te zien zijn, meen je. Wat doe je dan algauw Je loopt naar de vriendelijke receptie en vraagt foldertjes en stenciltjes en van al die voorlichtende en informatieve zaakjes nog meer. Gaat zitten in een fauteuil, nadat je eerst om een taxi hebt gevraagd. De eerste beelden van Leiden drink je dan in en je leert rijtjes van buiten, met musea, hofjes, openingstijden. Er moeten twee beknotte middeleeuwse kerken in de binnenstad staan. Er is een universiteit, een Rapenburg, als de mooiste gracht van Europa. Dat moet je zien. Goed. Je kunt ook even naar het Stationsplein lopen of rijden om dezelfde informatie professioneel voorgeschoteld te krijgen op het VVV - kantoor. Dan zet zo'n juffrouw een kerfje: zo, alweer een klant. En directeur Dekker, die de verzameling bij houdt mag weer niet mopperen. biedende hotelbalie. Maar je doen en ook een toeristische gast is liever lui dan moe. Nou, dat hoort over enige tijd allemaal mooi tot het verleden. Als je na 1 januari komend jaar toevallig voor enige tijd je basis hebt gekozen in Holiday Inn Leiden, kun je rustig achterover op je bed gaan liggen nadat je eerst de alom tegenwoordige teevee hebt ingeschakeld en kanaal eh, vooruit, kanaal 8 hebt gekozen. Daarna zie je twintig minuten achtereen zowat alles over Leiden, in suggestieve kleuren en begeleid door een verstrooiend muziekje. Leiden op video - cassette; in alle 200 kamers. Net zo vaak als je maar wilt. Toujours en desnoods de hele nacht. Onderhoudende en gedocumenteerde teksten. Prachtige vergezichten vanaf de Burcht, indringende kijkjes binnen een eeuwenoud stedeschoon. Alles. Musea ja; verreweg de meeste. De hofjes, molen De Valk, de Breestraat, het stadhuis, het Rapenburg, rondvaarten. Avifauna, dierenpark Wassenaar. Zowat niets is vergeten in Leiden, „gelegen in een bedrijvig deel van de randstad en dat z'n karakter van een kleinschalig dorp heeft behouden". Toeristische informatie via het teeveetoestel, met hier en daar ruimte voor een „commercial", een reclameboodschap van deze of gene. Gemaakt door Pers Video Reportage Dienst in Rotterdam, als een boeiend experiment dat 30 mille heeft gekost, en aangeschaft door een hotelbedrijf dat hiermee voor een Europese primeur heeft gezorgd. Manager Ed Rietveld van de P VRD heeft z'n winstgevende eersteling binnen en regisseur Wil Jansen mag tevreden zijn, evenals cameraman Bart Spijker, die zijn materiaal uitstekend heeft benut. Voor het geluid tekende Hans Baars, de montage was van Peter Geul en de tekst werd gemaakt door Albert de Haan. Jongens van het zowat eerste video - uur op dit terrein, doch laat ze maar begaan. De documentaire werd gemaakt „in nauwe samenwerking met de Leidse VVV" en het ziet er naar uit, dat die VVV zich ook van deze erg attractieve Leiden promotiefilm zal gaan bedienen. Toen ik voor de monitor zat, dezer dagen, was daar ook de heer J. Lijten, koffiebrander, oud - wethouder van economische Leidse aangelegenheden en penningmeester van de VVV Leiden. Directeur Dekker kon er niet bij zijn, maar hij zou het ongetwijfeld allemachtig interessant hebben gevonden. De heer Jan Lijten was er in elk geval helemaal weg van. „Ja, zo verkoop je pas Leiden", zei de heer Lijten. „Ik vind het zeer positief overkomen. Dit is volkomen nieuw en het moet 't doen. Bovendien is het een vrucht van particulier initiatief; of het nou een hotel is of niet. Ik sta hier erg sympathiek tegenover. Er is in Leiden veel te zien. Wel. dat zie je op deze film. Als dit geen toeristische stad is, weet ik het niet meer. Vind je zelf ook niet Die film continue laten draaien op het VVV - kantoor „Helemaal niet zo'n gek idee", meende de heer i hoop i Lijten, „maar ook instellingen zoals ziekenhuizen, warenhuizen, kledingmagazijnen, kappers, 't geeft niet wat voor winkeliers; ze kunnen met dit Leiden - en streekprogi televisie ee doen". Dit zonnige zomerwerk van een cameraploeg (drie maanden is men er mee bezig geweest) is uitstekend ontvangen. Voor Engelse en Duitse teksten zal worden gezorgd. Over een paar weken is er de presentatie voor B en W, raadsleden, VVV - mensen, pers. Verwacht wordt, dat burgemeester Adriaan Vis niet zal schromen een (Engels) voorwoord bij deze Leiden verkopende 'documentaire te spreken. „Dat doet ie vast", knikte H. I. - manager Spaargaren allerstelligst. Als je de vooruitzichten mag geloven, zit bijna iedereen over enige tijd op de meest vreemde plaatsen naar 'Dit is Leiden' op video te kijken. Tot onder de droogkap bij de coiffeur. Leuk ook, tijdens de bezoekuren in een ziekenhuis. Of in een ontmoetingsruimte van een bejaardenhuis. Leiden is het waard. Anders zou de organisatie van een Spaargaren nooit een dergelijke duit in het promotiezakje hebben gedaan. Twintig minuten „is, het geen plaatje Met de Pelgrimvaders tastbaar op het menu en het draaiorgel, dat „overal in het Leidse straatbeeld te vinden is". Veel vitaler dan informatie via folders en dergelijke kan zijn. We zijn op de goede weg. Bij een consequente doorvoering van deze Leiden Bevordering kan er geen enkele toerist meer zijn die Leiden links laat liggen. Of ie zou stekeblind i wezen. Of geen gevoel i het schilderachtige r hebben, of een a - cultureel zijn. Met de heersende opbrekingen in de city - so pretty - is geen rekening gehouden. Maar kijk eens, hoe je van Leiden kunt genieten voordat je van je kamer weggaat; in dat motel voorlopig. Met Nieuwjaar gaan Leiden en toeristische omgeving „de kamer op"; langs een gesloten teevee - circuit, dat door een cassetteband gevoed wordt. ,,Je moet blijven hameren", zei onverminderd actief bruisende Martin Spaargaren, die iets weg heeft van een fanatieke belegeraar; „het mag van z'n leven nooit meer voorkomen, dat mensen van buitenlandse ambassades zeggen: Leiden Nooit van gehoord Leiden staat er nu gekleurd op, en te kijk. Op elk gewenst moment. Het Rotterdamse team heeft voor een prikkel gezorgd. Een prikkel die doorgegeven mag worden. Werktheater belicht werkloosheid LEIDEN Over de spelkwaliteiten van de leden van het Werkthea ter hoeft weinig meer ge schreven te worden. Hun improvisatievermo gen, dat zij zowel bij re petities als in de voor stelling volledig uitbui ten, en hun betrokken heid bij de aangeroerde thema's, maken dat zij een unieke groep vor men binnen de Neder landse theaterwereld. Toch miste ik iets in de voorstelling „Etiketten plakken" die gistera vond in het LAK speel de. Groepen als Sater proberen in de eerste plaats structuren en machtsverhoudingen te laten zien. Wanneer de personages die zij daartoe neerzetten niet geheel uitgewerkt zijn, is dat functioneel, omdat de grote lijn zichtbaar moet blijven. Bij „Etiketten plakken" had ik ook het gevoel dat geen volle dige personages werden ge toond, hoewel het Werkthea ter niet op zoek was naar de grote lijn. Deze lijn had kun nen zijn de economische oor zaak van werkloosheid, of de maatschappelijke gevolgen van werkloos zijn. Dat laatste werd wel aangestipt, maar was niet zo wezenlijk aanwezig dat het tot thema bestempeld zou kunnen worden. Aan de ande re kant lag de nadruk weer niet zo sterk op Harry en/of Anna, dat men hen als hoofd figuren en onderwerp van de voorstelling kon beschouwen. Enkele hebbelijkheden en ka raktertrekken waren zeer her kenbaar, maar zorgden bij el kaar toch niet voor complete personages. Ik heb niet gezien vanuit welke hoek men het stuk benaderd heeft, op de grote lijn of op de personages gericht, waardoor ik de aan pak dualistisch vond. Het zingen van liedjes wordt ook vaak toegepast door groe pen die achterliggende struc turen zoeken. Het doel van het zingen kan tweeërlei zijn: of wel men vat in het lied de voorgaande scène(s) samen, zo dat de essentie goed tot het pu bliek doordringt. Jacqueline Mahia SASSENHEIMERH. H. DIJCKS NIEUWE COMMANDANT BLAUWBARETTEN' SASSENHEIM/SCHIPHOL Luite nant-kolonel H. H. Dijcks is gister ochtend van de luchthaven Schiphol afgereisd naar Libanon. Hij is de nieuwe commandant van het Neder landse Unifil-detachement en zal op 16 november het commando in het Zuidlibanese Haris - het Nederland se hoofdkwartier aldaar - overne men van luitenant-kolonel E. H. Lensink. Voor Lensink zit het er op na ruim acht maanden. De nieuwe 43-jarige commandant van de Ne- derlandse „blauwbaretten" is twee jaar batal jonscommandant geweest van het dit jaar 150 jaar bestaande Garderegiment Jagers dat is gelegen in Schaarsbergen. „Mijn benoeming als commandant van het Nederlandse deta chement hoorde ik op 1 juni. Het was een complete verrassing voor mij. Ik had me niet aangemeld voor deze functie en stond ook niet te dringen om naar Libanon te gaan", vertelt hij in zijn woning in Sassenheim. „Waarom juist ik ben uitverkozen, weet ik niet. Maar zuiver beroepsmatig gezien, vind ik deze functie een uitermate grote uitdaging. Immers er zullen straks situaties ontstaan die gelijk zijn aan crisissituaties", aldus de com mandant. De reeds 22 jaar in de militaire dienst verke rende Dijcks - hij was destijds ook gedeta cheerd in Suriname en Nieuw-Guinea - zal tenminste voor zes maanden in Zuid-Libanon blijven. Dat betekent dan wel dat de VN het mandaat van Unifil zal moeten vernieuwen en dat ook de Nederlandse regering het Ne derlandse detachement een jaar langer zal moeten laten blijven. Dijcks verwacht dat het kabinet hierover in december een beslissing De commandant heeft zich twee maanden volledig in zijn nieuwe functie ingeleefd. Hij kreeg films te zien, sprak met vele deskundi gen, woonde tal van briefings bij en ging ook bij buitenlandse zaken zijn licht opsteken. „Ik ben nog niet in het gebied zelf geweest en het zou nogal prematuur zijn om nu al een be paald oordeel te geven. Pas over een maand weet ik meer", aldus de bijzonder joviale en vlot causerende Dijcks. Persoonlijk heeft ook hij zijn opvattingen over het gebied waar Unifil opereert. „Er is een sterk ingewortelde verwevenheid van verschillende belangen. De vermoedelijke oplossing ligt veel moeilij ker dan op het eerste gezicht is aan te geven", stelt hij. Naar zijn oordeel zal de wankele situatie voorlopig nog wel voortduren. Daartoe is het nodig dat Unifil als internationale strijdmacht een zeker respect afdwingt en een zekere sta tus quo garandeert. „Unifil is één van de in strumenten om een groeiproces mogelijk te maken. Dat is het grote nut van Unifil. De huidige situatie schept de mogelijkheid par tijen elkaar te leren waarderen", zo redeneert hij. Terugtrekking van Unifil zou zijns in ziens een aanzienlijk negatief effect op de sta biliteit in de hele omgeving betekenen. Hij zal in de beginperiode vooral aandacht gaan besteden aan het bruikbaar houden van het rijdend materieel vam het bataljon. „De omstandigheden, met de regentijd in aan tocht, het gebrek aan goede wegen en de on- derhoudscapaciteit leggen een dermate zware wissel op het materieel dat hieraan alle aan- Luitenant-kolonel Dijcks (rechts) met enkele verlofgangers op weg naar Libanon. dacht dient te worden besteed", stelt hij. Vooral garageonderhoud is noodzakelijk. Deze taak acht hij op dit moment, na die van de handhaving van de vrede, het meest ur gent voor het bataljon. Over het optreden van Unifil-militairen heeft hij een duidelijke visie. „Uitgangspunt is de vrede handhaven, maar in uiterste noodzaak is geweld toegestaan. Primair zeg ik, in principe geen geweld gebruiken, want geweld lokt geweld uit. Maar dat houdt niet in dat je je als een zwak schaap moet gedra gen. De oosterse mentaliteit waarbij altijd iets moet worden vereffend, houdt in dat er bij zondere terughoudendheid is geboden bij het initiatief nemen tot geweld", benadrukt hij. Hij zou het toejuichen als de Libanese rege ring het gezag over eigen land, vooral in het zuiden, zou kunnen herstellen met medewer king van de bevolking. Op korte termijn ziet hij dat echter niet gebeuren. Volgens Dijcks zal er veel tijd nodig zijn om alle groeperin gen te overtuigen van onderlinge samenwer king. De verlofregeling voor de Unifil-gangers vindt hij redelijk. Hoewel er nauwelijks spra ke is van een volledige compensatie van de weekeinden, aangezien men in Zuid-Libanon deze rustperiode niet kent Dijcks: „Als ik een aantal overuren vergelijk met Nederland, dan worden de jongens niet eens zo best be taald. Maar we dienen dat uiteraard niet zo te zien. Het mag ook niet zo zijn dat de vrede wordt gehandhaafd om wille van de inkom sten". Wel vindt hij het reëel dat zijn jongens eens in de drie maanden met verlof gaan. Ge zien de toch zeer gespannen situatie waarin ze dagelijks verkeren moeten ze er af en toe eens helemaal uit, zo meent hij. Dijcks oordeelt, dat Nederland trots moet zijn op de mentaliteit van de Hollandse jongens in dit gebied. Voor het Nederlandse volk kan het Libanese gebeuren een positieve uit werking hebben. „Jongeren moeten niet te veel worden gewantrouwd of ze het wel aan kunnen. Ze kunnen het, dat blijkt, want het dagelijkse gevecht tegen de frustratie van- maar-moeten-toezien komt iedere dag terug", benadrukt hij. Luitenant-kolonel Dijcks hoopt na zijn Liba- non-periode een functie te krijgen in Den Haag. Hij heeft eerder dit jaar het commando van het Garderegiment Jagers in Schaarsber gen overgedragen aan zijn opvolger. „Op dit moment is de toekomst nog een vraagteken, maar ik neem aan dat ik een eerbare functie zal krijgen binnen organisatie", zo zegt hij tenslotte. Voorwaar delijke straf voor drugs gebruikster LEIDEN/DEN HAAG „De verdediger heeft ken nelijk geen begrip over de ellende die wordt veroor zaakt door verslaving aan verdovende middelen als hij praat over geluk en ontspanning die verdachte heeft bij gebruik van hero ïne", aldus de kritiek van de officier van justitie op het pleidooi van de verde diger van een 25-jarig meis je uit Leiden, dat zich voor de Haagse politierechter had te verantwoorden we gens overtreding van de Opiumwet. Zoals de officier eiste, ver oordeelde de rechter de ver dachte tot voorwaardelijk drie weken gevangenisstraf met proeftijd van 2 jaar en toezicht van de reclassering. De verdediger vond een voorwaardelijke straf onjuist, omdat hierdoor verdachte onder druk wordt gezet en dat is allesbehalve prettig. Hij vroeg te volstaan met een geldboete. De officier wees erop dat het hier ook gaat over de be scherming van de volksge zondheid die door de verdo vende middelen in ernstige mate wordt aangetast. Men kan niet het standpunt inne men als van de verdediger, dat een ieder zelf maar moet weten wat hij wil doen; hier is ook sprake van een zelfbe scherming voor verdachte en de jeugd. Daarom mag dwang worden uitgeoefend om zich aan verpleging te onderwerpen. De verdediger betoogde dat de Leidse politie bekend is door het gemakkelijk volgen van aanwijzingen bij het be trappen van gebruikers van drugs, die daardoor juist in de clubs verzeild raken.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1979 | | pagina 5