Videoband verkoopt Leiden
als een stad die niemand
links kan laten liggen
i
„Het is voor
mij een
uitdaging
X
EUROPESE PRIMEUR OP DE HOTELKAMER
^stad/regio'
LEIDSE COURANT
VRIJDAG 9 NOVEMBER 1979 PAGINA 5
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
I*
he
1
Je zult als vreemdeling
in Leiden toch eens een
keer de neiging krijgen
om de stad in te gaan op
een moment dat je toch
niks anders te doen
hebt. Je logeert ergens;
in een motel laat ik
maar zeggen, en je zit je
op je hotelkamer te
vervelen. Leiden is een
stad, weet je; en daar
moet toch wel iets te
zien zijn, meen je. Wat
doe je dan algauw Je
loopt naar de
vriendelijke receptie en
vraagt foldertjes en
stenciltjes en van al die
voorlichtende en
informatieve zaakjes nog
meer. Gaat zitten in een
fauteuil, nadat je eerst
om een taxi hebt
gevraagd. De eerste
beelden van Leiden
drink je dan in en je
leert rijtjes van buiten,
met musea, hofjes,
openingstijden.
Er moeten twee
beknotte middeleeuwse
kerken in de binnenstad
staan. Er is een
universiteit, een
Rapenburg, als de
mooiste gracht van
Europa. Dat moet je
zien. Goed. Je kunt ook
even naar het
Stationsplein lopen of
rijden om dezelfde
informatie professioneel
voorgeschoteld te
krijgen op het VVV -
kantoor. Dan zet zo'n
juffrouw een kerfje: zo,
alweer een klant. En
directeur Dekker, die de
verzameling bij houdt
mag weer niet
mopperen.
biedende hotelbalie. Maar je
doen en ook een toeristische
gast is liever lui dan moe.
Nou, dat hoort over enige
tijd allemaal mooi tot het
verleden. Als je na 1 januari
komend jaar toevallig voor
enige tijd je basis hebt
gekozen in Holiday Inn
Leiden, kun je rustig
achterover op je bed gaan
liggen nadat je eerst de alom
tegenwoordige teevee hebt
ingeschakeld en kanaal eh,
vooruit, kanaal 8 hebt
gekozen. Daarna zie je
twintig minuten achtereen
zowat alles over Leiden, in
suggestieve kleuren en
begeleid door een
verstrooiend muziekje.
Leiden op video - cassette; in
alle 200 kamers. Net zo vaak
als je maar wilt. Toujours en
desnoods de hele nacht.
Onderhoudende en
gedocumenteerde teksten.
Prachtige vergezichten
vanaf de Burcht,
indringende kijkjes binnen
een eeuwenoud stedeschoon.
Alles. Musea ja; verreweg de
meeste. De hofjes, molen De
Valk, de Breestraat, het
stadhuis, het Rapenburg,
rondvaarten. Avifauna,
dierenpark Wassenaar.
Zowat niets is vergeten in
Leiden, „gelegen in een
bedrijvig deel van de
randstad en dat z'n karakter
van een kleinschalig dorp
heeft behouden".
Toeristische informatie via
het teeveetoestel, met hier
en daar ruimte voor een
„commercial", een
reclameboodschap van deze
of gene. Gemaakt door Pers
Video Reportage Dienst in
Rotterdam, als een boeiend
experiment dat 30 mille
heeft gekost, en aangeschaft
door een hotelbedrijf dat
hiermee voor een Europese
primeur heeft gezorgd.
Manager Ed Rietveld van de
P VRD heeft z'n
winstgevende eersteling
binnen en regisseur Wil
Jansen mag tevreden zijn,
evenals cameraman Bart
Spijker, die zijn materiaal
uitstekend heeft benut. Voor
het geluid tekende Hans
Baars, de montage was van
Peter Geul en de tekst werd
gemaakt door Albert de
Haan. Jongens van het
zowat eerste video - uur op
dit terrein, doch laat ze maar
begaan.
De documentaire werd
gemaakt „in nauwe
samenwerking met de
Leidse VVV" en het ziet er
naar uit, dat die VVV zich
ook van deze erg attractieve
Leiden promotiefilm zal
gaan bedienen. Toen ik voor
de monitor zat, dezer dagen,
was daar ook de heer J.
Lijten, koffiebrander, oud -
wethouder van economische
Leidse aangelegenheden en
penningmeester van de
VVV Leiden. Directeur
Dekker kon er niet bij zijn,
maar hij zou het
ongetwijfeld allemachtig
interessant hebben
gevonden. De heer Jan
Lijten was er in elk geval
helemaal weg van. „Ja, zo
verkoop je pas Leiden", zei
de heer Lijten. „Ik vind het
zeer positief overkomen. Dit
is volkomen nieuw en het
moet 't doen. Bovendien is
het een vrucht van
particulier initiatief; of het
nou een hotel is of niet. Ik
sta hier erg sympathiek
tegenover. Er is in Leiden
veel te zien. Wel. dat zie je
op deze film. Als dit geen
toeristische stad is, weet ik
het niet meer. Vind je zelf
ook niet Die film
continue laten draaien op
het VVV - kantoor
„Helemaal niet zo'n gek
idee", meende de heer
i hoop i
Lijten, „maar ook
instellingen zoals
ziekenhuizen, warenhuizen,
kledingmagazijnen, kappers,
't geeft niet wat voor
winkeliers; ze kunnen met
dit Leiden - en
streekprogi
televisie ee
doen".
Dit zonnige zomerwerk van
een cameraploeg (drie
maanden is men er mee
bezig geweest) is uitstekend
ontvangen. Voor Engelse en
Duitse teksten zal worden
gezorgd. Over een paar
weken is er de presentatie
voor B en W, raadsleden,
VVV - mensen, pers.
Verwacht wordt, dat
burgemeester Adriaan Vis
niet zal schromen een
(Engels) voorwoord bij deze
Leiden verkopende
'documentaire te spreken.
„Dat doet ie vast", knikte H.
I. - manager Spaargaren
allerstelligst. Als je de
vooruitzichten mag geloven,
zit bijna iedereen over enige
tijd op de meest vreemde
plaatsen naar 'Dit is Leiden'
op video te kijken. Tot onder
de droogkap bij de coiffeur.
Leuk ook, tijdens de
bezoekuren in een
ziekenhuis. Of in een
ontmoetingsruimte van een
bejaardenhuis. Leiden is het
waard. Anders zou de
organisatie van een
Spaargaren nooit een
dergelijke duit in het
promotiezakje hebben
gedaan. Twintig minuten „is,
het geen plaatje Met de
Pelgrimvaders tastbaar op
het menu en het draaiorgel,
dat „overal in het Leidse
straatbeeld te vinden is".
Veel vitaler dan informatie
via folders en dergelijke kan
zijn. We zijn op de goede
weg. Bij een consequente
doorvoering van deze
Leiden Bevordering kan er
geen enkele toerist meer zijn
die Leiden links laat liggen.
Of ie zou stekeblind i
wezen. Of geen gevoel i
het schilderachtige r
hebben, of een a - cultureel
zijn. Met de heersende
opbrekingen in de city - so
pretty - is geen rekening
gehouden. Maar kijk eens,
hoe je van Leiden kunt
genieten voordat je van je
kamer weggaat; in dat motel
voorlopig. Met Nieuwjaar
gaan Leiden en toeristische
omgeving „de kamer op";
langs een gesloten teevee -
circuit, dat door een
cassetteband gevoed wordt.
,,Je moet blijven
hameren", zei
onverminderd actief
bruisende Martin
Spaargaren, die iets weg
heeft van een fanatieke
belegeraar; „het mag
van z'n leven nooit meer
voorkomen, dat mensen
van buitenlandse
ambassades zeggen:
Leiden Nooit van
gehoord Leiden staat
er nu gekleurd op, en te
kijk. Op elk gewenst
moment. Het
Rotterdamse team heeft
voor een prikkel
gezorgd. Een prikkel die
doorgegeven mag
worden.
Werktheater
belicht
werkloosheid
LEIDEN Over de
spelkwaliteiten van de
leden van het Werkthea
ter hoeft weinig meer ge
schreven te worden.
Hun improvisatievermo
gen, dat zij zowel bij re
petities als in de voor
stelling volledig uitbui
ten, en hun betrokken
heid bij de aangeroerde
thema's, maken dat zij
een unieke groep vor
men binnen de Neder
landse theaterwereld.
Toch miste ik iets in de
voorstelling „Etiketten
plakken" die gistera
vond in het LAK speel
de.
Groepen als Sater proberen in
de eerste plaats structuren en
machtsverhoudingen te laten
zien. Wanneer de personages
die zij daartoe neerzetten niet
geheel uitgewerkt zijn, is dat
functioneel, omdat de grote
lijn zichtbaar moet blijven. Bij
„Etiketten plakken" had ik
ook het gevoel dat geen volle
dige personages werden ge
toond, hoewel het Werkthea
ter niet op zoek was naar de
grote lijn. Deze lijn had kun
nen zijn de economische oor
zaak van werkloosheid, of de
maatschappelijke gevolgen
van werkloos zijn. Dat laatste
werd wel aangestipt, maar was
niet zo wezenlijk aanwezig dat
het tot thema bestempeld zou
kunnen worden. Aan de ande
re kant lag de nadruk weer
niet zo sterk op Harry en/of
Anna, dat men hen als hoofd
figuren en onderwerp van de
voorstelling kon beschouwen.
Enkele hebbelijkheden en ka
raktertrekken waren zeer her
kenbaar, maar zorgden bij el
kaar toch niet voor complete
personages. Ik heb niet gezien
vanuit welke hoek men het
stuk benaderd heeft, op de
grote lijn of op de personages
gericht, waardoor ik de aan
pak dualistisch vond.
Het zingen van liedjes wordt
ook vaak toegepast door groe
pen die achterliggende struc
turen zoeken. Het doel van het
zingen kan tweeërlei zijn: of
wel men vat in het lied de
voorgaande scène(s) samen, zo
dat de essentie goed tot het pu
bliek doordringt.
Jacqueline Mahia
SASSENHEIMERH. H. DIJCKS
NIEUWE COMMANDANT BLAUWBARETTEN'
SASSENHEIM/SCHIPHOL Luite
nant-kolonel H. H. Dijcks is gister
ochtend van de luchthaven Schiphol
afgereisd naar Libanon. Hij is de
nieuwe commandant van het Neder
landse Unifil-detachement en zal op
16 november het commando in het
Zuidlibanese Haris - het Nederland
se hoofdkwartier aldaar - overne
men van luitenant-kolonel E. H.
Lensink. Voor Lensink zit het er op
na ruim acht maanden.
De nieuwe 43-jarige commandant van de Ne-
derlandse „blauwbaretten" is twee jaar batal
jonscommandant geweest van het dit jaar 150
jaar bestaande Garderegiment Jagers dat is
gelegen in Schaarsbergen. „Mijn benoeming
als commandant van het Nederlandse deta
chement hoorde ik op 1 juni. Het was een
complete verrassing voor mij. Ik had me niet
aangemeld voor deze functie en stond ook
niet te dringen om naar Libanon te gaan",
vertelt hij in zijn woning in Sassenheim.
„Waarom juist ik ben uitverkozen, weet ik
niet. Maar zuiver beroepsmatig gezien, vind
ik deze functie een uitermate grote uitdaging.
Immers er zullen straks situaties ontstaan die
gelijk zijn aan crisissituaties", aldus de com
mandant.
De reeds 22 jaar in de militaire dienst verke
rende Dijcks - hij was destijds ook gedeta
cheerd in Suriname en Nieuw-Guinea - zal
tenminste voor zes maanden in Zuid-Libanon
blijven. Dat betekent dan wel dat de VN het
mandaat van Unifil zal moeten vernieuwen
en dat ook de Nederlandse regering het Ne
derlandse detachement een jaar langer zal
moeten laten blijven. Dijcks verwacht dat het
kabinet hierover in december een beslissing
De commandant heeft zich twee maanden
volledig in zijn nieuwe functie ingeleefd. Hij
kreeg films te zien, sprak met vele deskundi
gen, woonde tal van briefings bij en ging ook
bij buitenlandse zaken zijn licht opsteken. „Ik
ben nog niet in het gebied zelf geweest en het
zou nogal prematuur zijn om nu al een be
paald oordeel te geven. Pas over een maand
weet ik meer", aldus de bijzonder joviale en
vlot causerende Dijcks. Persoonlijk heeft ook
hij zijn opvattingen over het gebied waar
Unifil opereert. „Er is een sterk ingewortelde
verwevenheid van verschillende belangen.
De vermoedelijke oplossing ligt veel moeilij
ker dan op het eerste gezicht is aan te geven",
stelt hij.
Naar zijn oordeel zal de wankele situatie
voorlopig nog wel voortduren. Daartoe is het
nodig dat Unifil als internationale strijdmacht
een zeker respect afdwingt en een zekere sta
tus quo garandeert. „Unifil is één van de in
strumenten om een groeiproces mogelijk te
maken. Dat is het grote nut van Unifil. De
huidige situatie schept de mogelijkheid par
tijen elkaar te leren waarderen", zo redeneert
hij. Terugtrekking van Unifil zou zijns in
ziens een aanzienlijk negatief effect op de sta
biliteit in de hele omgeving betekenen.
Hij zal in de beginperiode vooral aandacht
gaan besteden aan het bruikbaar houden van
het rijdend materieel vam het bataljon. „De
omstandigheden, met de regentijd in aan
tocht, het gebrek aan goede wegen en de on-
derhoudscapaciteit leggen een dermate zware
wissel op het materieel dat hieraan alle aan-
Luitenant-kolonel Dijcks (rechts) met enkele verlofgangers op weg naar Libanon.
dacht dient te worden besteed", stelt hij.
Vooral garageonderhoud is noodzakelijk.
Deze taak acht hij op dit moment, na die van
de handhaving van de vrede, het meest ur
gent voor het bataljon.
Over het optreden van Unifil-militairen
heeft hij een duidelijke visie. „Uitgangspunt
is de vrede handhaven, maar in uiterste
noodzaak is geweld toegestaan. Primair zeg
ik, in principe geen geweld gebruiken, want
geweld lokt geweld uit. Maar dat houdt niet
in dat je je als een zwak schaap moet gedra
gen. De oosterse mentaliteit waarbij altijd iets
moet worden vereffend, houdt in dat er bij
zondere terughoudendheid is geboden bij het
initiatief nemen tot geweld", benadrukt hij.
Hij zou het toejuichen als de Libanese rege
ring het gezag over eigen land, vooral in het
zuiden, zou kunnen herstellen met medewer
king van de bevolking. Op korte termijn ziet
hij dat echter niet gebeuren. Volgens Dijcks
zal er veel tijd nodig zijn om alle groeperin
gen te overtuigen van onderlinge samenwer
king.
De verlofregeling voor de Unifil-gangers
vindt hij redelijk. Hoewel er nauwelijks spra
ke is van een volledige compensatie van de
weekeinden, aangezien men in Zuid-Libanon
deze rustperiode niet kent Dijcks: „Als ik een
aantal overuren vergelijk met Nederland,
dan worden de jongens niet eens zo best be
taald. Maar we dienen dat uiteraard niet zo te
zien. Het mag ook niet zo zijn dat de vrede
wordt gehandhaafd om wille van de inkom
sten". Wel vindt hij het reëel dat zijn jongens
eens in de drie maanden met verlof gaan. Ge
zien de toch zeer gespannen situatie waarin
ze dagelijks verkeren moeten ze er af en toe
eens helemaal uit, zo meent hij.
Dijcks oordeelt, dat Nederland trots moet zijn
op de mentaliteit van de Hollandse jongens in
dit gebied. Voor het Nederlandse volk kan
het Libanese gebeuren een positieve uit
werking hebben. „Jongeren moeten niet te
veel worden gewantrouwd of ze het wel aan
kunnen. Ze kunnen het, dat blijkt, want het
dagelijkse gevecht tegen de frustratie van-
maar-moeten-toezien komt iedere dag terug",
benadrukt hij.
Luitenant-kolonel Dijcks hoopt na zijn Liba-
non-periode een functie te krijgen in Den
Haag. Hij heeft eerder dit jaar het commando
van het Garderegiment Jagers in Schaarsber
gen overgedragen aan zijn opvolger. „Op dit
moment is de toekomst nog een vraagteken,
maar ik neem aan dat ik een eerbare functie
zal krijgen binnen organisatie", zo zegt hij
tenslotte.
Voorwaar
delijke straf
voor drugs
gebruikster
LEIDEN/DEN HAAG
„De verdediger heeft ken
nelijk geen begrip over de
ellende die wordt veroor
zaakt door verslaving aan
verdovende middelen als
hij praat over geluk en
ontspanning die verdachte
heeft bij gebruik van hero
ïne", aldus de kritiek van
de officier van justitie op
het pleidooi van de verde
diger van een 25-jarig meis
je uit Leiden, dat zich voor
de Haagse politierechter
had te verantwoorden we
gens overtreding van de
Opiumwet.
Zoals de officier eiste, ver
oordeelde de rechter de ver
dachte tot voorwaardelijk
drie weken gevangenisstraf
met proeftijd van 2 jaar en
toezicht van de reclassering.
De verdediger vond een
voorwaardelijke straf onjuist,
omdat hierdoor verdachte
onder druk wordt gezet en
dat is allesbehalve prettig.
Hij vroeg te volstaan met een
geldboete.
De officier wees erop dat het
hier ook gaat over de be
scherming van de volksge
zondheid die door de verdo
vende middelen in ernstige
mate wordt aangetast. Men
kan niet het standpunt inne
men als van de verdediger,
dat een ieder zelf maar moet
weten wat hij wil doen; hier
is ook sprake van een zelfbe
scherming voor verdachte en
de jeugd. Daarom mag
dwang worden uitgeoefend
om zich aan verpleging te
onderwerpen.
De verdediger betoogde dat
de Leidse politie bekend is
door het gemakkelijk volgen
van aanwijzingen bij het be
trappen van gebruikers van
drugs, die daardoor juist in
de clubs verzeild raken.