Warmondse tieners
zijn creatief
een stuk op weg
\Hugo de Groot bakt zeker tienduizend
rentebollen voor vijf centen 't stuk
Volgend jaar aangepast
busvervoer voor bejaarden
en minder-validen in Leiden
[LEIDENAAR P. VAN GAALEN WON CULINAIRE SHOW
teun aan actie 'Leiden tegen apartheid'
STEUN VOOR BUSPROJECT JUNIOR KAMER
■NfTAD/lREGIÖ
LEIDSE COURANT
DINSDAG 23 OKTOBER 1979 PAGINA 5
„VERGETEN GROEP" ROERT DE TROM
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
De Warmondse jeugd
van pakweg, nou ja
pakweg, 15 tot omtrent
18 jaar, komt er creatief
beschouwd maar
bekaaid vanaf. Dit
moest ik beluisteren van
15 - jarige Anke Ten
Kleij, inwoonster, die
zich een maand geleden
voor een
vooruitstrevend karretje
heeft gespannen. Anke
is bijna 16 jaar, leerlinge
derde klas Havo aan het
Rijnlands Lyceum in
Oegstgeest. En
levenslustig. Bijna
trappelend van
ongeduld- om de handen
uit de korte mouwen te
steken. Wat is daar in
Warmond aan de hand
Heel wat, natuurlijk,
maar in het geval van
Anke en andere
leeftijdgenoten nog een
stuk meer.
Ze vertelt ervan, terwijl
haar moeder recht van
spreken heeft en zit te
schilderen aan houten
vaasjes die ze „in de
minuutjes over" voorziet
van ragfijne „boeren" -
motiefjes, zo ongeveer als de
oude en nieuwe Hindelopers
dat deden en doen en wier
stijl in bredere lagen van het
neder - landse volk ingang
heeft gevonden. De
Warmondse jeugd wil
scheppend vooruit tijdens de
uren dat ze „niets om
handen heeft".
Anke dan vertelde me een
verhaal, dat al eerder
summier terug te vinden is
in de plaatselijke pers. „Het
kwam tijdens de afgelopen
Kaagweek weer eens goeci
tot uiting. Je hebt er allerlei
■activiteiten op allerlei
gebied: exposities en
dergelijke. Daar kan vrijwel
iedereen aan meedoen. Maar
het is weer eens gebleken,
dat de jongeren tussen de 15
en 18 jaar niet aan bod
kunnen komen. Een
verschijnsel, dat om een
uitweg vroeg. Uit
„hulpbehoevende" kringen
werd mij gevraagd, eens een
stukje te schrijven in het
plaatselijke blaadje om
gemotiveerde jongelui te
zoeken". Het ging om jonge
mensen die echt creatief
wilden bezigzijn. Anke
noemt een „dwarsstraat":
linoleumsnede, gipsen,
spinnen, foto - en
teke'ntèchniekbn, kleien,
emailleren en zo. „We
hebben intussen mannen en
vrouwen gevonden die ons
dit willen leren. Vrijwillige
„docenten", zal ik maar
zeggen. Die willen graag
gratis bijspringen om ons
iets bij te brengén. Per keer
betaalt een „cursist" een
gulden. Die gaat dan in een
pot, waaruit grotere
activiteiten betaald kunnen
worden".
Mevrouw Ten Kleij: „ik ben
het er helemaal mee eens, al
denk ik weieens, dat die
meisjes ook eigenlijk
moesten leren sokken te
stoppen". Maar ze lacht
erbij. Dus ze meent er geen
syllabe van. Op het ogenblik
is het zo, dat om de twee
weken, op een vrijdagavond,
in Het Meerpunt speciaal
voor de Warmondse jeugd,
deze „een beetje
ondergeschoven groep"
aardig op weg wordt
geholpen door lieden die
van wanten weten. Dat
vinden tenminste Anke (die
eigenlijk best de
journalistiek in zqu willen;
ik heb haar even onthutst
aangekeken, maar ze liet
zich niet uit het veld slaan)
n haar medestanders.
„Deze week bijvoorbeeld
gaan we gipsen. We zijn nu
een week of vier bezig en de
groep bestaat uit twee
jongens en vijf meisjes,
ofschoon er meer
belangstelling bestaat. Nu
moet men goed weten, dat
het geen meidenclub is,
maar dat de groep ook
uitstekend geschikt is voor
jongens. Ook al laten die
zich nogal gauw afschrikken
door dingen waarvan ze
denken dat „alleen meisjes
die leuk vinden en zo".
Anke Ten Kleij, die spreekt
namens een „creatief
allegaartje, maar dan wel
van serieuze jongelui", wil
per se geen professioneel
.opgezette lesjes. „Echt voor
jongens en meisjes uit
Warmond. Bijvoorbeeld
Oegstgeest kan voor die
.leeftijdsgroep terecht bij K
O, maar dat is onze
bedoeling niet". Het groepje
Warmondse creatievelingen
in de wat veronachtzaamde
tienerjaren houdt zich warm
aanbevolen voor meer
instructeurs en instructrices
op pro Deo - basis en doet
ook graag een beroep op
bezitsters van desnoods oude
spinnewielen. Anke vraagt
zich en passant af, wie er
misschien ergens op zolder
nog een of andere curiositeit
heeft staan die de creatieve
Warmondse jongerengroep
van dienst zou kunnen zijn.
Oude spullen zijn altijd
welkom.
En: wie zelf creatieve ideeën
heeft en die „om niet" zou
willen overbrengen op
jongeren, wel, die is van
harte welkom. Men kan zich
altijd opgeven bij Anke Ten
Kley (te beschouwen als de
„eerste hoeksteen" van de
creatieve Warmondse
jongerenbezigheiÖ),
Nassaupark 2, Warmond, tel.
01711 - 111. 86.
Hans Uit de Fles is buiten
|de prijzen gevallen. Dit te
"uwer informatie. Kok
Hans van de Centrale
[Keuken van het
Academisch Ziekenhuis
eiden is de Zilveren
[instellingknoop kwijt. De
knoop, een fijne eerste
prijs, is nu over genomen
door een collega van
Hans, kok P. van Gaaien
uit Leiden, die als hij geen
vrij heeft werkt in de
keuken van het St.
Elisabethziekenhuis in
Leiderdorp.
Toch maar mooi in de streek
gebleven, die koksknoop, die
sinds vorig jaar wordt
uitgeloofd tijdens de
culinaire show van de
Vereniging van
Keukenhoofden van
Ziekenhuizen en
Instellingen (VKZI) in het
Nederlands Congresgebouw
in Den Haag.
P. van Gaaien won de titel
met als inzending een
visschotel. In de categorie
Visschotel won het team van
het Leiderdorpse ziekenhuis
(Van Gaaien en z'n makkers
werken daar onder leiding
van J. Visser) vorig jaar ook
al de eerste prijs. Uit de Fles
houdt de moed erin:
„jammer", zei hij, „dat het zo
gelopen is, maar volgend
jaar zien we wel weer
verder". Verder bleef hij
sprakeloos.
I „EDELHERT" ONDER BAKKERS VIERT 55 - JARIG BESTAAN
lakker Harry zal zich bijkans
[een ongeluk moeten bakken, wil
'lij tenminste z'n „leuke ideetje"
Iten uitvoer leggen: minstens
;ienduizend krentebolletjes eruit
draaien" om ze aan een belust
lubliek te slijten tegen de ver
'öör de oorlogse prijs van een
ituiver de bol. Daar vliegt men
atuurlijk op af. Je betaalt
tegenwoordig al gauw een cent
f 45 voor zo'n produktje. Geen
nood: bakker Harry is bereid tot
op de bodem te gaan en er
eventueel nog ee.ns tienduizend
'an die baksels tegenaan te
[ooien. Allemaal om de
dandizie in het feest te laten
delen.
■„Misschien wordt het een
[noodtoestand en ga ik eraan failliet,
inaar wie woensdag, donderdag
Irrijdag en zaterdag bij mii langs komt
lom krentebollen voor vijf cent per
■stuk, nou die krijgt ze ook. Ik tuf door
■tot ik een ons weeg desnoods". En dat
Bllemaal omdat de zaak aan de De
Kempenaerstraat in Oegstgeest
igeheel verbouwd is", maar niet
Hinder ook omdat Hugo de Groot
[zoals de bakkerij van stonde af aan
Theette) dezer weken vijfenvijftig jaar
toestaat.
Hugo de Groot en Harry de Groot. Je
verwacht, als niet - intimus, figuren
met die naam te ontmoeten uit de
vervlogen wereld van slot Loevestein
(men had daar indertijd boekenkisten,
waar staatsgevaarlijke
rechtsgeleerden gemakkelijk in
vervoerd konden worden) en uit de
kring van orkestleiders. Maar nee
hoor. Vader Hugo bakte een andere
reputatie en deed in '65 de eigendom
over aan zoon Harry, die de naam
zo mooi vond dat ie 'm liet
bestaan aan de gevel en op
eerekeningen en briefpapier. Dan is er
)OJnu nog wel Harry's zoon Hugo van 17
e;jaar, „maar die ziet het bakkersvak op
moment nog niet zo zitten. Mocht
lie zinnigheid later nog komen, dan
loeven we in elk geval de naam van
^dè zaak niet weer te veranderen".
dacht vader Harry de Groot, telg van
r|een oud bakkersgeslacht, dat in 1847
in Wateringen het vak introk en in
iet Westland nu aan de vierde
generatie toe is. De eerste Hugo kwam
55 jaar terug naar Oegstgeest en
Harry heeft het inmiddels
Jgeschopt tot „echte bakker", „wat niet
wil zeggen, dat die andere bakkers
UQ »een echte bakkers zouden zijn, maar
.het is nu eenmaal een*soort
keurselectie", vertelt mevrouw De
ti root yan haar man die we daarom
beschouwen als een edelhert
onder de bakkers.
Hier dan een beroep, dat-weer eens
van vader op zoon werd 'doorgegeven.
Een stuiver per stuk kosten deze krentebollen van bakker Hugo de Groot.
Harry de Groot: „mijn vader vertelde,
.dat hij, toen hij ruim vijftig jaar
geleden voor de winkeldeur stond, het
station van Leiden kon zien liggen. In
de buurt was toen praktisch alles nog
onbebouwd. Dat Oegstgeest bestaat
ook niet meer. Overigens zit ikzelf
ook al weer ruim 35 jaar in het vak.
In '63 hadden we nog tien
bezorgwijken, met een groot aantal
bakfietsen die door het dorp reden.
Sindsdien doen we dat bezorgen
helemaal niet meer; alles wordt in de
winkel afgehaald". Mevrouw De
Groot: „Het leven is wel veel drukker
geworden. Mijn man moet nog elke
nacht om 3 uur op en het weekeinde
wordt bij ons ingeluid om 10 uur
vrijdagsavonds". „Ja zeker", voegt
haar man Harry daar aan toe, ,;het
laatste brood wordt zaterdagsochtends
om een uur of 10 uit de oven
geschoven. Zo'n nacht werken we met
ons tweeën; met een personeelslid
dan". Terug naar dat Oegstgeest zou
onze nukkige, registrerende vrind
Wolkers niet eens meer willen, moet
ik aannemen, want die is intussen ook
wel wat beters gewend. t
Een vrij bekend verschijnsel bij
warme en echte bakkers, die in beide
categorieën omgekeerd evenredig
zowel echt als warm zijn, is, dat zij om
de haverklap bezoek krijgen van
scholieren. Zo ook bij „Hugo de
Groot": „zowat 15 keer per jaar",
schat bakker Harry; „zoals ook 30 en
31 oktober. Dan komen er weer twee
klassen en de moeders komen dan
vaak mét de kinderen mee. De
jongens en meisjes - ach, u weet hoe
dat gaat - krijgen allemaal een stukje
deeg waar ze mee kunnen werken,
kneden en vormen maken. Soms heel
leuk, hoor, maar er zijn er ook bij die
vreselijk staan te knoeien. Enfin, die
werkstukken worden gebakken en
mee naar huis genomen".
Dat is eigentijdse Harry de Groot, die
nog steeds Hugo voor ogen heeft. Het
is niet meer zoals een halve eeuw
terug, toen een bakkersknecht door
een „mevrouw in de wijk" werd
teruggeroepen na de bezorging, omdat
ze wenste, dat de bakker „alleen
brood kwam brengen en verder geen
praatje met de.dienstmaagd hield".
Dat gebeurde onder Hugo. Toen had
je ook nog de specialiteit in
„japonnaises en progrèstaarten" en,
uiteraard, suikerwerken. Toen
kostten cerises nog 30 cent het ons en
Hugo wekte in zijn annonceringen op
tot het „eens proberen van mijn
Appelsleedjes of Eikeblaadjes". Dat
was ook de tijd van de MacMahon -
taarten (ik herinner me uit boeken
MacMahon alleen als vechtjas in de
armee van Napoleon III) en Mathilda
- taarten; dancing Mathilda.
Bakker Harry de Groot viert nu feest
op z'n eigen weloverwogen manier.
„Geen receptie, want dan komen
sela'ties aanzetten met een of andere
fles drank of bloemstuk of een doos
sigaren. Goed bedoeld, maar eigenlijk
heeft niemand daar wat aah. Ik denk
maar: als je jarig bent, tracteer je. Mijn
vrouw en ik vonden het leuker als de
klant nou eens een keer iets kreeg.
Het is een „weggevertje" geworden,
een krentebol, tegen de prijs van 55
jaar geleden. Vier dagen lang. Vijf
cent. Een mevrouw, onlangs, hoorde
ervan en zei tegen me: bakker, dat
klopt niet, want toen kostte een
krentebol'nog een plak of
tweeèneenhalve cent. Nou, daar ga je
dan. Ik houd het maar op die stuiver.
Dat is eigenlijk nog krankjorem, want
de prijs van. de krenten in één bol is
inkoop al- negen cent".
Nogmaals, waar het op uit moet lopen
van de week, met die aardige
gedachte van Harry van Hugo de
Groot: niemand weet het. Maar de
toeloop kan de man knakken.
Twintigduizend bollen met krenten
die aan de prijs zijn. Bolknak bijna, -
maar dan nog duurder. Ik moet er
niet aan denken. Harry blijkbaar wel
en hij heeft zich jubilérend gewapend
tegen een aanslag op het budget.
Volgaarne zelfs en zich vriendelijk
aanbevelend, zoals, vader Hugo nog
zou zeggen. Tienduizend bollen in
principe, vertelde de bakker me. Nou,
Harry de Groot zal het weten, wat ik
'm brom. Dat wordt een regelrechte
belegering, in de De
Kempenaerstraat. Hij is in geen geval
krenterig te noemen. Dat is eens en
nooit weer. Maar De Groot, Hugo of
Harry, is te prijzen. Zoals onlangs een
bezoekende bakgrage kleuter
neerschreef in een „getekende
opdracht" in Harry's plakboek: „De
bakker is lief want hij bakt brood
voor de mensen en dat is heel lief van
1 IDEN Aan de actie 'Leiden
en apartheid', waaraan door
l Leidse gemeentebestuur 10.000
i Iden beschikbaar,is gesteld, ne-
n steeds meer groeperingen
1 tl. De Leidse Wereldwinkel, de
rkgroep Zuidelijk Afrika en de
ycot Outspan Aktie, die de ac-
organiseren, hebben er goede
i op op dat zij in de actieweken
in zullen slagen het grootste
ieelte van de Leidse bevolking
omtrent de problematiek van
Zuid-Afrika te bereiken via aller
lei manifestaties.
Een lesboekje voor de bovenbouw van het
voortgezet onderwijs ligt bij de drukker
en de Leidse studentenvereniging S.S.R.
schenkt tien procent van de netto-winst
van de bar aan een school in Morogoro.
Ook in de were'ld van de kunstenaars zijn
de activiteiten doorgedrongen. Minstens
tien'beeldende kunstenaars nemen deel
aan een tentoonstelling die van 7 tot 22
december in De Waag wordt gehouden.
Het merendeel van het daar te presente
ren werk is speciaal ter gelegenheid van
de actie vervaardigd. De schrijvende kun
stenaars werken aan de uitgave van een
bundel, die op Zuid-Afrika is toegespitst.
Het Waaggebouw zal ook het toneel, van
diverse politieke partijen zijn. De geza
menlijke kerken houden zondag. 16 de
cember speciale thema-diensten en boven
dien wordt de Rijksuniversiteit van Lei
den aptief. Voorts verwacht de organisatie
nog toezeggingen tot medewerking van
buurtbewoners en wijkcomités.
mumminu
itaalbare
ntermode
jiea Egger
LEIDEN' Op initiatief
van de Junior Kamer Lei
den gaat er in de Sleutelstad
een speciale bus voor bejaar
den en minder-validen rij
den. De Junior Kamer wil
bewerkstelligen, dat deze be
volkingsgroepen door dé
aangepaste bus uit hun iso
lement gehaald worden. De
bus is bedoeld voor degenen,
die niet in staat zijn van het
gangbare openbaar vervoer
gebruik te maken. De stich
ting Dienstencentrum en de
gemeente Leiden hebben
Steun voor het busproject
toegezegd. Een informatief
boekje, dat over enkele we
ken wordt gepubliceerd,
moet de te maken kosten ten
dele opvangen. De inmiddels
opgerichte stichting 'Sterbus
Leiden' gaat zich bezighou
den met de dagelijkse uit
voering van de ritten.
De Junior Kamer (Junior
Chamber International), is een
wereldomvattende organisatie
van jonge mensen, waarvan de
leden zich ten doel stellen an
dere dingen te doen, dan in
hun dagelijkse omgeving ge
bruikelijk is. De uitvoering
van het busproject is daar één
yan de resultaten van.
Het ligt in de bedoeling, dat
behalve aangepaste zitplaatsen
inde bus ruimte voor rolstoe
len wordt gecreëerd. De bus
vergroot op die manier de mo
gelijkheden tot bezoek aan fa
milie, maatschappelijke instel
lingen, artsen, bibliotheken,
winkelcentra enzovoort.
Momenteel wordt in het kader
van het busproject een Meree-
des-bus verbouwd. De stich
ting 'Sterbus Leiden' gaat in
samenwerking met het Dien
stencentrum voor de exploita
tie (administratie, uitvoering
van de ritten, e.d.) van de bus
zorgen. In deze stichting 'Ster
bus Leiden' hebben vertegen
woordigers van kruisvereni
gingen, gemeente, diensten
centra en huisartsen zitting.
Boekje
Het boek 'Leiden door Lei
den', dat door Hans van Oos-
terom, in samenwerking met
de leden van de Juniorkamer
werd samengesteld en dat vol
gende maand wordt gepubli
ceerd, moet een bijdrage gaan
leveren aan de financiering
van het project. Geïllustreerd
met vele foto's en tekeningen,
geeft het boekje een rondgang,
door de Sleutelstad en haar
:gdehuis Thea Egger hield
in de Stadsge-
irzaal voor een kleine drie-
i'iderd belangstellenden een
nlaagde modeshow. Bij de
n ling werden tevens bijbe-
3'ende accessoires gesho-
tassen, hoeden, hand
oenen, laarzen, enzovoorts,
n getoonde, meestal betaal-
e kleding -in prijs variërend
sen 150 en 200 gulden- en
s >e accessoires bleken ook
dlerljng goed te combineren,
ist de betaalbare en toch
ilusieve kleding maakten
enkele duurdere jurken
i om en nabij vierhonderd
den van de wintercollectie
I uit.-De kleuren, die Thea
|er gisteren presenteerde
en goudkleuren, bordeaux,
ise, mint-groen en zwart.
hun isolement gehaald kunnen
omgeving; het heden wordt
gedurende de rondleiding te
genover het verleden ge
plaatst. Bovendien bevat de
uitgave aanvullende informa
tie ovër theaters, restaurants,
musea, zwembaden en andere
uitstapjes. Vanaf half novem
ber is het boekje in de Leidse
boekhandels verkrijgbaar.
Er worden tijdens de ritten
ongeveer dertig vaste halte-
aan worden.
plaatsen aangedaan. Bij uitzon
dering kunnen reizigers van
huis worden afgehaald. Tij
dens de werkdagen wordt er
van negen tot vijf gereden.
Per kwartaal wordt aan de
deelnemers een bijdrage van
ongeveer vijfentwintig gulden
gevraagd. Voor de busritten
hoeven de bejaarden en min
der-validen dan niets te h-'
