Bobby houdt niet van katten
Belgen en Nederlanders bekampen
elkaar volgende week met vogelpikken
Louise Schamper
laat haar
touwwerken
metzeehout"
bewonderen
STAD/REGIO
LEIDSE COURANT
ZATERDAG 1 SEPTEMBER 1979 PAGINA 5
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
vijftien touwwerken in Sint
Antoniushove, wandkleden
met veel ..zeehout" en wat
ze noemt hennep. Alles in de
natuurlijke kleuren. Aan
andere kleuren waagt ze
zich nog niet. omdat ze geen
vertrouwen heeft in die
synthetische kleurstoffen. Ik
wil het hooguit eens
proberen met plantaardige
kleurstoffen. Ik zie wel. Dat
is weer iets voor later".
Gemiddeld is ze anderhalve
maand zoet met het
componeren van een touwen
wandkleed, dat ligt aan de
grootte. Louise is
verschrikkelijk benieuwd
naar eventuele reacties. Ze
exposeert (..het was geen
sinecure om deze
gelegenheid te krijgen") in
Leidschendam samen met
een schilderes en een
mevrouw de kleiwerken
maakt Dan is het voor
Louise Schamper niet
afgelopen, want in oktober
mag ze in het Haagse
Congresgebouw tot half
november haar kleden
tentoonstellen.
Een lachende Louise Schamper is trots op haar werk
EXPOSITIE VAN
BEZIGHEIDS THERAPEUTE
Het enthousiasme is van
haar gezicht af te lezen.
Dat moet ook eigenlijk
wel, als je na een
betrekkelijk korte
„praktijkperiode" van
twee jaar voor je eerste
grote expositie staat.
Louise Schamper, een 28-
jarige Leidse, is
bezigheidstherapeute aan
het ziekenhuis Sint
Antoniushove in
Leidschendam. Daar
maakt ze lange middagen.
Maar haar tweede leven is
opwindender: 's
Ochtends ben ik bij
mezelf in dienst", vertelt
ze me, „dan maak ik
boven op m'n kamertje
wandkleden. Ik werk aan
een muur die daar groot
genoeg voor is".
Daar
ontstaan de expressieve
touwwerken, waarmee
(een stuk of vijftien)
Louise vanaf volgende
week tot 28 september te
zien zal zijn in de
tentoonstellingsruimte
van het Leidschendamse
ziekenhuis.
Het zijn lange, geknoopte en
soms grillig aandoende
resultaten waarvan in feite
de basis op het strand te
vinden is. want Louise
Schamper geeft zich op
gezette tijden met veel
geduld en opmerkingsgave
over aan een zekere
strandjutterij: „daar ligt hout
in de meest denkbare en
ondenkbare vormen;
ongelooflijk wat je op het
strand in hout vindt", aldus
jutster Schamper, die zich na
het vinden thuis aan het
knopen en fantaseren zet.
De bezigheidstherapeute
kreeg interesse voor knopen
en vlechten via het
macramé. „Daar hielp ik op
de therapie de mensen ook
mee. Meestal waren dat
plantenhangers en
lectuurbakken". Allengs
bekroop haar het idee om
eens wat meer in de richting
van de knopen te gaan. Zo
kwam er een bamboestok te
hangen en daaraan kwamen
lange draden van touw en zo
is Louise Schamper
tastenderwijs gaan werken.
Van het toepassen van
allerlei knopen groeide haar
variaties. Daar is op het
ogenblik haar grote hang
naar touwwerken, maar
even zo goed verwierf zijn
vier jaar lang op de Leidse
teken- en schilderacademie
Ars Aemula Naturae
vaardigheid in het
schilderen en tekenen en
daarbij komt dan nog een
zijdelingse interesse voor het
artistiek kneden van klei.
„Kijk. het heeft allemaal
met handenarbeid van doen.
Dat schilderen wil ik erg
graag ook weer gaan doen
als het werken met touw en
hout wat bezonken is. Het is
eigenlijk met alles zo, maar
ook in mijn hobby moet je
lef en durf hebben. Daar
schort het bij mij nog
weieens aan. Je moet
eigenlijk veel vrijer kunnen
werken en je door het touw
laten leiden, het voor
zichzelf laten spreken. Ik zit
echt wel eens voor niks te
knopen; dan haal ik het
weer uit en begin opnieuw".
Volgende week gaat het
gebeuren, dan hangt Louise
Schamper met ongeveer
inspiratie uit naar het
vrijere werk en het
experiment; grof werk, niet
dat fijne, „dat ligt me
helemaal niet", vindt ze zelf.
„Ik zag dat je veel meer met
touw kunt doen. Later
ontdekte ik op een gegeven
moment dat hout op het
strand. Prachtig hout
werkelijk, met schitterende
nerven en soms in de meest
fantastische vormen,
gedeformeerd en gepolijst
door de zee. Daar was ik
meteen door geboeid. Ik
spoelde de vondsten af, maar
liet het verder naturel. Ruim
een maand drogen en dan is
het hout verwerkbaar. Ik
boor ga»en (soms is het
materiaal zo keihard dat er
nauwelijks doorheen te
komen valt) en verwerk het
hout dan in de kleden".
Louise Schamper begon er
steeds meer plezier in te
krijgen; „je merkt hoe
langer hoe meer
mogelijkheden". Overigens
kent de liefde voor
handvaardigheid bij Louise
een hoofdthema met
f
Wekelijks verschijnt in de Leidse Courant de rubriek „Hond zoekt huis". In
deze rubriek wordt een hond beschreven die in het asiel verblijlt om daar
een zekere dood tegemoet te gaan... tenzij het dier een goed tehuis vindt.
De in de rubriek beschreven honden zijn alle door hondenbezitters naar het
asiel gebracht. Om uiteenlopende redenen, vaak begrijpelijk, maar soms
ook volslagen onzinnig. De in „hond zoekt huis" beschreven dieren zijn alle
goed gezond, hebben een wormkuur ondergaan en zijn volledig ingeënt.
Tegen betaling van ca. 60 gulden ten bate van zwerfdieren zijn ze af te ha
len. Adres: Nieuw Leids Dierenasiel, Besjeslaan 6b, Leiden. Tel.: 131670. Ge
opend di. t/m vr. 10.00-12.00 en 14.00-16.00 uur. Zondag en maandag geslo
ten.
DARTSPORT HOUDT STEEDS MEER LIEFHEBBERS AAN HET GOOIEN
Het gooien met pijltjes in georganiseerd
verband heeft een grote vlucht
genomen. Was het een jaar of drie
geleden nog niet zo vreselijk florissant
met de „darts" - een Britse hebbelijkheid
die zich vanuit een duister verleden aan
heel wat van die eilandbewoners heeff
opgedrongen en na de laatste
wereldoorlog ook het Continent bereikte
- thans maakt deze cafésport
opmerkelijk furore. Dit kunnen we
vernemen van een uiterst bevoegde
autoriteit op dit terrein,
Noordwijkerhoutse hoteleigenaar Frans
van der Geest, die een jaar of negen
terug nog werpend en organisatorisch
zendingswerk verrichtte maar alras
voorzitter werd van de Nederlandse
Darts Bond. „Destijds startten we vanuit
Estec met zeven teams hier in hotel Van
der Geest, dat daarmee één van de
oudste dartcentra van het land werd.
Van een exclusieve groep is het vandaag
een pure, echte cafésport geworden.
Neem nu eens bijvoorbeeld de afdeling
Den Haag, waarin ook Leiden zit. Daar
heeft men op het moment al zeventig
café's waar gegooid wordt. Met darts
dan. bedoel ik. Hier, in de afdeling
Bollenstreek, hebben we tweeëntwintig
teams van zes man elk".
Zo kun je doorgaan, door zowat het hele
land; alleen in het noorden is men
terughoudender. Alles bijeen zijn het
zelfstandig draaiende afdelingen onder
de overkoepelende vleugels van de
Nederlandse Darts Bond, met om en
nabij de elfhonderd aangesloten teams.
Dit begint op massarecreatie te lijken,
geconcentreerd (per gooiveld) op luttele
vierkante meters. Van de darts is een
sterke wervingskracht uitgegaan en er
kan nog meer bij. Zeker volgens Frans
van. der Geest. „Het is een feit, dat we in
Nederland redelijk internationaal
gooien. Dat gaan we bijvoorbeeld
volgende week weer beklemtonen met
de interland NederlandBelgië die voor
de derde keer wordt gehouden op
zaterdag 8 september hier in het hotel in
Noordwijkerhout. Dan reizen van 30
oktober tot 13 november vier man naar
Las Vegas in de Ver. Staten voor het
wereldkampioenschap voor teams, met
daaraan verbonden de
kampioenschappen van Californië en
Nevada. Er gaat een aantal supporters
mee, ik zal daar ook privé bij zijn. Op
eigen kosten, uiteraard, want de bond is
niet gek. Die betaalt alleen de reis van
de vier deelnemers".
In Amerika zijn er bovendien enkele
vergaderingen teneinde de dartszaken
nog eens goed op een rijtje te zetten en
de al bestaande goede betrekkingen te
verstevigen. De Westeuropese bonaen
hebben hiertoe gezamenlijk een vliegtuig
gecharterd naar Las Vegas waar dus
gegooid wordt. Onvermoeibaar gaat het
vervolgens door naar Londen, voor de
individuele kampioenschappen in
december. Daar doen dan ook vier leden
van de Nederlandse bond aan mee. „Een
best najaarsprogramma, mag ik wel
zeggen", aldus voorzitter Van der Geest;
„trouwens, begin van de winter wordt
een groots Amsterdams kampioenschap
op touw gezet, in de hotels Schiller en
Caransa. Radio Stad Amsterdam werkt
mee evenals een stel hoofdstedelijke en
annexe kranten die ook belangstelling
tonen. Deze grote toernooien zien we
eigenlijk zuiver als promotie van onze
dartsport, net zo goed als de jaarlijkse
open Nederlandse kampioenschappen op
Hemelvaartsdag die telkens in een
andere plaats worden gehouden".
De derde interland
Dartsgooien/Vogelpikken (want dat is
de goed-Nederlandse benaming die men
in België aan deze sport geeft) in
Noordwijkerhout belooft een stevige
happening te worden. Bondsvoorzitter
Frans van der Geest: „De vorige
ontmoetingen, in '77 en '78, hebben we
beiden verloren. Die Belgen kunnen er
wat van, meneer. Ze hebben een bond
die al meer dan dertig jaar bestaat. De
Belgische vogelpikkers zijn praktisch
uitsluitend Vlamingen; ik ben tenminste
nog nooit een Waal tegengekomen die
darts gooit. Zaterdag 8 september begint
het feest 's middags om half vier. Dan
worden de deelnemers en aanverwanten
(de Belgen zijn er met ongeveer vijftig
man) op het gemeentehuis ontvangen
door burgemeester Bosma, die zelf
bijzonder dartsminded is, trouwens zijn
zoon gooit ook. Het gemeentebestuur
biedt ons een receptie aan, waarna we
achter de muziek van de plaatselijke
harmonie St. Jeanne d'Arc aangaan. Op
weg naar het betere gooi- en smijtwerk".
Bij Van der Geest vinden aansluitend de
lotingen plaats en zet men zich aan het
diner. Voldaan denkt men zich
vervolgens op te stellen voor het
aanhoren van de twee volksliederen en
het ceremonieel met de nationale
vlaggen, waarbij misschien ook de
klauwende Vlaamse leeuw aanwezig is.
Allemaal behorend tot het vriendelijk
welkom van sportbond tegenover
sportbond. En dan moet het gebeuren:
venijnig scherp en uitgekiend zullen tot
ongeveer half elf de darts en
vogelpikken op het wedstrijddoel
afvliegen. Schijnbaar is men daarna nog
niet verzadigd, want Van der Geest
heeft het over een koud buffet en
afrondend dansje, „en dat zit het erop.
En of ze gewonnen hebben of niet, de
volgende zondag zullen de Belgen wel
naar het strand willen, als het goed weer
is tenminste; anders staat, naar ik
aanneem, Amsterdam op het
programma. Toen wij vorig jaar in
KnokkeHeist waren zijn we naar de
"vogeltjesmarkt van Antwerpen geweest
en daar vonden we het een aangename
zaak. En hier heb je een set darts van de
bond; dan kun je thuis alvast even
oefenen".
De lieftallige Jolanda Bakker oefent op het Dartbord
LEIDEN Honden en katten liggen el
kaar van nature niet zo, dat is altijd al zo
geweest en dat zal wel altijd zo blijven
ook. De langharige teckel Bobby maakt
op deze vuistregel geen uitzondering en in
zijn geval kunnen we zelfs van een soort
kattenhaat spreken. De kortpotige reu
Bobby demarreert zodra hij maar een poe
zen beest ziet, blijkbaar een aangeboren
jachtinstinct dat hij niet kan onderdruk
ken.
Bobby is niet meer één van de jongste honden met
de zes levensjaren die hij achter de langwerpige rug
heeft, maar hij kan zijn korte pooties nog behoorlijk
snel bewegen. Bobby is in het asiel terecht gekomen
door inmiddels overbekende omstandigheden.
Bobby's verhaal is dat van de flat, het alleen zijn, het
daar niet tegen kunnen, het gegil en de zenuwen van
de turen en tenslotte de verbanning naar de Besje
slaan. In dit geval werd het alleen zijn in de hand
gewerkt door de vrouw des huizes die van haar man
wegliep. De achterblijvende echtgenoot en dochter
waren respectievelijk de gehele dag op werk en op
school en Bobby kon zich alleen niet vermaken. Het
afscheid van Bobby in het asiel was hartverscheu
rend, dus van hardvochtige en luchthartige eigena
ren was geen sprake.
Bobby zit nu twee weken in het asiel en omdat hij
een beetje een lefgosertje is, is hij nog niet bepaald
aangeslagen. Gezien zijn leeftijd is het echter toch
beter dat hij weer spoedig in een huiselijke omgeving
komt. Bobby heeft een compacte hoogte van ruim
dertig centimeter en is een echte rashond, tevens een
dashond, de Nederlandse benaming voor „Teckel".
De langharige vacht is egaal bruin. Bobby is nog al
tijd speels et) vrolijk en een echte liefhebber van
mensen, ongeacht de leeftijd. Ook met kinderen kan
hij uitstekend overweg. Van auto's moet Bobby niets
hebben, daar draait zijn kleine maag van om. Bobby
is ook erg waaks. Gehoorzaamheid staat niet zo hoog
geschreven in het vaandel van een jachthond en
daarom heeft Bobby wel eens een straffe stem nodig.
Het spreekt vanzelf dat Bobby beter niet te lang al
leen kan zijn maar dat geldt natuurlijk voor de
meeste honden. Bobby kan door zijn afmetingen te
recht in vele soorten huishoudens. Hij kan in ieder
geval goed terecht bij mensen die de auto niet als het
enige aanvaardbare alternatief voor de benenwagen
zien en die niet teveel katachtigen in de buurt heb
ben rondlopen.
Bobby
De Bobby van vorige week, het boerenhondje is
nieuwe teleurstellingen niet bespaard gebleven. Er
kwamen mensen speciaal voor Bobby, maar die za
gen als ze verder in het asiel rondkeken honden die
eigenlijk nog liever wilden hebben en dan was
Bóbbv weer sn. vergeten. De door ernstige aanval
len van heimweL I gen Bobby kon daar niet bij
ster enthousiast over zijn en hoopt nu op iemand die
niet zo snel wordt afgeleid door het hoop ongeregeld
dat zich in de omliggende kooien bevindt
Teckel Bobby kan op zijn korte pootjes erg goed uit de voeten.
