Eigenaar Toon Timp heeft het lachen verteerd, in afwachting van de Chinezen Joop Riethoven sponsort invalide sporters ,;t karrewiel" sterft een vlugge dood 43ste VeBo zaterdag in Groenoord- hallen Daar komen de schutters mm ^iTAD/REGIO LEIDSE COURANT WOENSDAG 29 AUGUSTUS 1979 PAGINA 5 IJ On Op mijn omwegen door stad en land kom ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel len wie u graag in deze rubriek zou willen tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar toestel 18 vragen. Hotel-restaurant 't Karrewiel aan de Steenstraat. Laten we vooropstellen, dat het doodzonde is van 't Karrewiel". Op 7 september gaat de deur aan de Leidse Steenstraat symbolisch dicht om even later weer even symbolisch in een sneltreinvaart te worden geopend door een stel Chinezen van de Veluwe. Maar 't Karrewiel" is dan wel goed naar de knoppen. Weg met de pannekoeken, zo groot als een karrewiel (zoals het management gewoon was te propageren), weg met de bitterballen, de bitterkaas en de bitterpinda's. De boom in met die malse runderlapjes of andere gestoofde toestanden. Niet meer even lekker nabomen over de film van kwart over negen, bij een keurig en geurig kopje koffie of een goed glas rode wijn, zaken die werden geserveerd door enigszins gereserveerde obers, wie het geen moeite kostte er als heren uit te zien. De partijen zijn voorbij en de roos, die elektrisch en wellicht vaak onbetrouwbaar aangaf uit welke hoek de wind waaide, zullen we ook wel kunnen afschrijven; trouwens, als je eenmaal zult moeten opboksen tegen enorme rijsttafels met twaalf of meer ondefiëerbare gangen, heb je toch geen gelegenheid meer om daar rustig op te letten. Dag Karrewiel. Door omstandigheden is het met je gedaan. De heer Antonius Timp, die bij ons gesprek door enkele mede aanwezige calculerende vazallen Toon wordt genoemd, is in een grafstemming. Althans, zo wil hij het doen voorkomen. Op de foto „Van m'n leven niet. Voor geen goud. Zeker bij m'n overlijdensbericht? Kom nou. Die fotomeneer mag best een plaatje schieten van binnen of buiten, dat is mij om het even. Maar ik ga er niet bijstaan. Laten we er geen grapje van maken". 't Karrewiel" zou niet meer rendabel zijn. „Dat mag je wel zeggen, ja", vindt Toon Timp, „maar veel verder zult u bij mij toch niet terecht kunnen. Privé - omstandigheden speelden ook een rol. Daar houden we het maar op. Wat mij betreft, heeft u uw zaakje nu we) bijeen en kan het onderhoud afgelopen zijn. De sluiting is geen doodwond, maar wel heel erg spijtig". Geen boeiend verhaal dus van een horecabedrijf, dat sinds 1953 een gezellig trefpunt en een aanloop is geweest bij de Leidse binnenstad die toch al niet overrijk is aan dergelijke gelegenheden. De koop is gesloten en het geld vindt z'n weg. Een aanmerkelijk bedrag, waarover uitgekiende partijen het eens zijn geworden. De gezellig aandoende grote huiskamer met de dessotapijtjes, de sfeer die niet uitnodigde tot grote uitbundigheid („over de gedragslijn van onze kelners was niet iedereen het eens. Sommigen vonden de heren te saai, anderen voelden zich erbij thuis", aldus de heer Timp), de opgewarmde Dame Blanche en de „sterke" coffee's, van Irish, Scottish tot French en nog meer, zullen na die zevende september ook wel bijgezet kunnen worden in de annalen van't Karrewiel. En je krantje of tijdschrift lezen aan de lange verlichte tafel Geloof het maar rustig, daar zullen we bij die Veluwse Chinezen (de heer Timp houdt vol, dat ze van die heidegronden afkomstig zijn) ook geen kans meer voor krijgen. Kijk ze nog zitten, die aanlopers. Gistermiddag bij handenvol tegelijk. Zaterdag hoorden de vijftien personeelsleden, dat ze konden opkrassen. „Dat kwam voor hun niet als een donderslag bij heldere hemel, want ik was al ruim een jaar bezig met het vinden van een koper. Met een Nederlandse exploitant is het niet gelukt. U moet maar denken, dat het niet ging om een zakje snoepgoed; het is hier een vrij fors geheel. Ik heb geen idee, wat hier verder gaat gebeuren. Maar dat café - idee kunt u wel schrappen. Toen men van Chinezenwege kwam kijken, werden er al meteen hoofden geschud. Nee, zeiden ze, aan dat café kunnen we niks verdienen. In een Chinees restaurant moet je snel kunnen eten, de omzet gaat er in een groot tempo. Natafelen is er niet bij, want dan kijken ze je weg. Dat is in schrille tegenstelling met wat wij altijd gedaan hebben", meent scheidende Toon Timp, en de calculerende vazallen zijn 't er helemaal mee eens. Hoe het begon Ach, de heer Timp laat me een ingelijste foto zien van het perceel in het jaar van de stadhuisbrand. Dat was in '29. Toen ontstond er ook brand bij de buren. De vader van de heer Timp had eerder, in 1922, ter plaatse de Leidsche Garage Lato aangekocht. „Hij veranderde toen de pui en die is, met een geringe wijziging, nog steeds dezelfde. Die brand bleef gelokaliseerd tot de buren. M'n vader dreef destijds een kouwe winkel van Biesot, met een American Lunchroom ernaast. Zo kwam ik in '53 aan het pand en ik maakte er 't Karrewiel van. Een heel klein Karrewieltje, dat door de jaren heen gegroeid is, en het hotel heb ik er sinds '56 step by step bij gefabriekt. Ja, het waren mooie tijden. Niet alleen in Leiden, maar ook landelijk hebben we grote bekendheid gekregen. Je kon zowat nergens komen, of men had wel in 't Karrewiel gegeten of er minstens van gehoord. Het is hier nu een beetje een sterfhuis. Nee, ik ben er niet blij mee, dat het is afgelopen. Maar het is één van die dingen in 's mensen leven". De mee aanzittende vazallen betuigen hun bijval. Waar moeten we over ruim een week nu naar toe, als we niet per se aan de nasi rames of Foe Yong Hai overgeleverd willen zijn Joost mag het weten, in elk geval Toon Timp niet. „Met het hotel hadden we een aardige bezettingsgraad met door het jaar heen zowat zeventig procent. Of Leiden nou te veel of te weinig hotelaccommodatie heeft Ik zou het niet kunnen zeggen. Die twijfels laat ik aan anderen over; of ze nu gunstig of niet gunstig liggen ten aanzien van de stad. Ik zou Nieuw Minerva willen vergelijken met t Karrewiel en ik meen, dat madame Favier met haar prima behuizing onze vaste Karrewielklantjes wel zal overnemen". Toon Timp is bijna uitgepraat. Het is over. Uit. „Op de korte termijn gaat het hard. Je moet opeens beslissen. Ik zal het gaan missen allemaal. Soms, vaak zelfs, hadden we 's morgens om acht uur al gasten. Dan kwam het personeel van het Academisch Ziekenhuis na de nachtdienst hier een borrel halen, of een Irish Coffee, of een voortreffelijke kop koffie, om even bij te komen alvorens de koffer thuis in te duiken. Die zullen nu een andere haven moeten zoeken, want de Chinezen zullen hen niet opvangen. Of ik verder leuke dingen hier heb meegemaakt Meneer, denkt u nu werkelijk, dat ik op het ogenblik een knus praatje wil gaan ophangen De heer Toon Timp is allang blij, dat hij geen manke poot heeft en nog geen 65 is; ,,dat is nog een voordeel". De vazallen vragen zich af, of het nu wel zin heeft om iets dergelijks in een krant te laten zetten, maar de heer Timp heeft er geen enkel bezwaar tegen, omdat hij het per slot meent. „Met veel plezier en met trots heb ik 't Karrewiel groot kunnen maken, en dat is nu in één keer over. Het personeel bleef volkomen rustig, toe het te horen kreeg van de sluiting. Men had de bui zien aankomen. Zoals één van die oude garde, Pieter Noordman, die een paar weken terug z'n toevlucht nam tot m'n buurman in 't Pannekoekenhuisje. Groot gelijk had- ie. Twee van de drie kokjes hebben alweer een nieuwe baan. Daar wordt om gegild. En anderen, ach die komen ook weer aan de slag, want het is weer zó vooijaar. Sinds een week of zes waren we al de zaterdag en zondag gesloten; dat gaf al verruiming in het personeel. Ik dacht wel, dat u nu klaar bent. Veel meer valt er niet te vertellen. Ik leg het bijltje er even bij neer, daarna ga ik wel wat anders doen. Maar niet meer in de horeca. Ik groet u zeer". Beneden, aan het buffet, worden bestellingen doorgegeven. Ik heb niemand zien lachen. Zo zullen de Chinezen tóch komen. LEIDEN Prachtige schapen, koeien, geiten, pony's, echte Leidse ka zen en andere zuivelpro- dukten, maar ook een uitgebreide markt met oud-hollandse ambach ten zijn zaterdag vanaf zeven uur 's morgens te bewonderen tijdens de 43ste VeBo in de Leidse Groenoordhallen. De en treeprijs is ook dit jaar weer laag gehouden. Volwassenen betalen slechts 2,50 gulden en kinderen 1,50 gulden- Wie in groepjes van min stens 10 personen komt, krijgt ook nog eens tien procent korting. Behal ve de dierenpracht en de zuivelshow is er verder een tentoonstelling over kunstmatige insemina tie. De tentoonstelling is het enige onderdeel dat nog door de Provincie wordt gesubsidieerd. Ten aanzien van de rest van het gebeuren in de Groenoord hallen is dit jaar de subsidie kraan dicht gedraaid. Dit bete kende voor de organisatoren een gat van 6500 gulden. Daar om moest dit seizoen voor het eerst een beroep worden ge daan op het bedrijfsleven. Met de komst van de oud-Holland se markt, zo'n 400 schapen, 130 dwerggeiten en ongeveer 130 melkgeiten, de prachtige zwartbonte runderen, de jong veekeuringen en shetland- pony's hoopt de VeBo (Vee en Bodemprodukten) ook veel Leidenaren te trekken. Dit jaar is voor het eerst eën officiële uierkeurmeester aan wezig die een echte kenner is op het gebied van het zachte aanhangsel van de koe. Op dit onderdeel zijn ook diverse prijzen te winnen. De gehele ochtend, de beurs is ongeveer om half drie afgelopen, zullen er minstens 60 juryleden in touw zijn om de mooiste exem plaren te kunnen bekronen. Door echte fijnproevers wor den de ingezonden kazen ge test. Ook hiermee zijn prijzen te winnen. Een ouderwetse originele kaaswagen die vroe ger met zijn kaas naar de Waag ging zal tevens te zien zijn in de hal. Voor de jong veekeuringen, waar de kampi oenen voor de paasveekeurin- gen al bij zitten, komen geïn teresseerden uit heel het land. Hieraan hebben de organisato ren evenwel geen gebrek; nog steeds komen de aanmeldin gen binnen. Grepen uit de Leidse %iuziekgeschiedenis W' lapp i Z\ Daar komen de schutters, daar komen ze an. mannetjesputters van Burgerdam. Wat hebben ze een branie 'at hebben ze lef. lat komt door de bitter en het plichtsbesef. ,'cj Daar komt de generaal en hij gebiedt te zwijgen. 2!r roept er een brutaal 'kijk lij maar naar je eigen "de> hoor het in mijn herinne- von< and uist' Het Vierde Regiment Infanterie anno 1890. beetje van de Leidse muziek geschiedenis aan de weet ge komen ben en de Koninklij ke Militaire Kapel niet meer in de 3 oktoberparade meelo pen kan, omdat men de waanzinnige gedachte koes tert, dat een militaire parade niet meer in de leefsfeer van Leiden zou passen, hoor en zie ik hele andere dingen, maar op de achtergrond blijft het lied altijd klinken„daar komen de schutters, daar ko men ze an". Alhoewel ik me eigenlijk meer thuisvoel in de muziek van heel vroeger dan in wat zo duur de „contemporaine plaatselijke cultuurgeschiede nis" heet geschiedenis van net achter de rug), wil ik vandaag toch een beetje de recensent uithangen, die zojuist een majorettencon- v cours heeft moeten uitzitten en geen holle meisjesrug meer kan zién Want dat is ook een onderdeel van onze Leidse muziekgeschiedenis en wanneer u het me op de man af zou vragen, zou ik zeggen „helaas wel". Die uit Amerika overgewaaide mooie benenparade vóór de muziek uit, vind ik toch iets verschrikkelijks. Paul van Vliet noemde dat in de jaren zestig in een liedje van zijn Leids Studentencabaret „op en neer hollen en stilstaan Laten we wèl wezen, de peri ode waarin de VVSL (dat was vroeger de Vereniging voor Vrouwelijke Studenten in Leiden) liet zingen „Leye, Leye, ik zit met mijn hak in je keien, Leye, Leye, ik zit met mijn hart' w aan je vast" was eigenlijk veel aardiger dan tegenwoordig. Nu ram pestampen voor de muziek uit de meiden uit de Kooi, ook al heten ze lekker bui tenlands „Kooigirls"; hoort u een Engelsman die naam al uitspreken? Ik niet. Of de Fourtyfour Degrees, ook al zo'n naam, die ontsproten is aan de geest van iemand met 44 graden koorts. In onze tijd vol vrouwenemancipatie gaan de dames niet meer met de muziek mee, neen, ze lo pen vóór de muziek uit. En hoe.' Heeft u er wel eens op gelet? Kent u dat mopje van die twee merries, die naar het Wereldmuziekconcours in Kerkrade staan te kijken? Zegt de ene merrie tegen de andere: „Als ik mijn benen zo zou neerzetten als dié meisjes daar, kreeg ik op mijn ziel. want als je zó drachtig loopt, kan je je be nen nooit zo neerzetten". Waarop de andere merrie hinnikt „daar komen de schutsters, daar kommen ze an". Neen, geef dan maar de schutters uit het Vierde Regi ment Infanterie, die een ei gen muziekkorps hadden. Die muzikanten marcheer den de troep niet alleen op zondag af naar de kerken (voor d$ katholieken de Pe- truskerk en voor de „gewo nen" ja, u leest het goed, zo heette dat de Hoogland se kerk), maar gaven concer ten in zowel Zomerzorg aan de Stationsweg als de mu ziektent in het Plantsoen. Er zijn honderden programma's van die concerten bewaard gebleven. Daar zit zoveel echt „Leidse" muziek bij, dat bijvoorbeeld K. en G. op het komende wereldkampioen- schapstoernooi in Kerkrade een prijs voor het origineelste muziekprogramma zou win nen wanneer die muziek weer op het repertoire zou worden gezet. Maar misschien kan dat anno 1979 en later helemaal niet meer. Alles moet uit het bui tenland komen natuurlijk, te genwoordig. We hebben im mers nog niet geleerd uit de vorige eeuw. Toen werd in Nederland ook al gezegd, dat muziek uit het buitenland moest komen, wilden de Ne derlanders het goed vinden. In de vorige eeuw was dat Duitsland, tegenwoordig is het meer op Amerikaanse leest geschoeid. Misschien wordt het volgende eeuw weer echt Nederlands, want dan is het echt antiek en u weet het: antiek is „in". J£N DOOVE De Leidse atleet Andrè Moedig (links) en vijf andere invalide sportlieden ontvingen gisteravond uit handen van sport-organi- sator Joop Riethoven een bedrag van 3000 gulden waarmee kan worden deel genomen aan de „Superstarwedstrijden" in Canada. De overhandiging vond plaats in het huis van André Moedig aan de Leidse Muiderkring. Andrè Moedig en de vijf andere atleten zijn door Canada uitgenodigd om deel te npmen aan de „Superstarwedstrijden". Dat was al een keer eerder aebeurd en toen werd de volledige reis door de Ca nadese organisatie betaald. Dit jaar kon de Canadese bond alleen het traject Lon- den-Montreal bekostigen, zodat de zes invalide sporters zelf voor het geld voor de reis vanuit Nederland naar Engeland moesten zorgen. Na een aantal mislukte pogingen vond het zestal uiteindelijk ge hoor bij Joop Riethoven, die via een snel le inzamelingsactie de benodigde 3000 gulden bij elkaar kreeg. De Nederlandse atletiekselectia vertrekt 11 september naar Canada.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1979 | | pagina 5