Eigenaar Toon Timp
heeft het lachen
verteerd, in afwachting
van de Chinezen
Joop Riethoven sponsort
invalide sporters
,;t karrewiel" sterft een vlugge dood
43ste
VeBo
zaterdag
in
Groenoord-
hallen
Daar komen de schutters
mm
^iTAD/REGIO
LEIDSE COURANT
WOENSDAG 29 AUGUSTUS 1979
PAGINA 5
IJ
On
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
Hotel-restaurant 't Karrewiel aan de Steenstraat.
Laten we vooropstellen, dat het doodzonde
is van 't Karrewiel". Op 7 september gaat
de deur aan de Leidse Steenstraat
symbolisch dicht om even later weer even
symbolisch in een sneltreinvaart te worden
geopend door een stel Chinezen van de
Veluwe. Maar 't Karrewiel" is dan wel
goed naar de knoppen. Weg met de
pannekoeken, zo groot als een karrewiel
(zoals het management gewoon was te
propageren), weg met de bitterballen, de
bitterkaas en de bitterpinda's. De boom in
met die malse runderlapjes of andere
gestoofde toestanden. Niet meer even
lekker nabomen over de film van kwart
over negen, bij een keurig en geurig kopje
koffie of een goed glas rode wijn, zaken die
werden geserveerd door enigszins
gereserveerde obers, wie het geen moeite
kostte er als heren uit te zien. De partijen
zijn voorbij en de roos, die elektrisch en
wellicht vaak onbetrouwbaar aangaf uit
welke hoek de wind waaide, zullen we ook
wel kunnen afschrijven; trouwens, als je
eenmaal zult moeten opboksen tegen
enorme rijsttafels met twaalf of meer
ondefiëerbare gangen, heb je toch geen
gelegenheid meer om daar rustig op te
letten. Dag Karrewiel. Door
omstandigheden is het met je gedaan.
De heer Antonius Timp, die bij ons gesprek
door enkele mede aanwezige calculerende
vazallen Toon wordt genoemd, is in een
grafstemming. Althans, zo wil hij het doen
voorkomen. Op de foto „Van m'n leven
niet. Voor geen goud. Zeker bij m'n
overlijdensbericht? Kom nou. Die
fotomeneer mag best een plaatje schieten
van binnen of buiten, dat is mij om het
even. Maar ik ga er niet bijstaan. Laten we
er geen grapje van maken". 't Karrewiel"
zou niet meer rendabel zijn. „Dat mag je
wel zeggen, ja", vindt Toon Timp, „maar
veel verder zult u bij mij toch niet terecht
kunnen. Privé - omstandigheden speelden
ook een rol. Daar houden we het maar op.
Wat mij betreft, heeft u uw zaakje nu we)
bijeen en kan het onderhoud afgelopen zijn.
De sluiting is geen doodwond, maar wel
heel erg spijtig".
Geen boeiend verhaal dus van een
horecabedrijf, dat sinds 1953 een gezellig
trefpunt en een aanloop is geweest bij de
Leidse binnenstad die toch al niet overrijk
is aan dergelijke gelegenheden. De koop is
gesloten en het geld vindt z'n weg. Een
aanmerkelijk bedrag, waarover uitgekiende
partijen het eens zijn geworden. De gezellig
aandoende grote huiskamer met de
dessotapijtjes, de sfeer die niet uitnodigde
tot grote uitbundigheid („over de
gedragslijn van onze kelners was niet
iedereen het eens. Sommigen vonden de
heren te saai, anderen voelden zich erbij
thuis", aldus de heer Timp), de
opgewarmde Dame Blanche en de „sterke"
coffee's, van Irish, Scottish tot French en
nog meer, zullen na die zevende september
ook wel bijgezet kunnen worden in de
annalen van't Karrewiel. En je krantje of
tijdschrift lezen aan de lange verlichte tafel
Geloof het maar rustig, daar zullen we bij
die Veluwse Chinezen (de heer Timp houdt
vol, dat ze van die heidegronden afkomstig
zijn) ook geen kans meer voor krijgen.
Kijk ze nog zitten, die aanlopers.
Gistermiddag bij handenvol tegelijk.
Zaterdag hoorden de vijftien
personeelsleden, dat ze konden opkrassen.
„Dat kwam voor hun niet als een
donderslag bij heldere hemel, want ik was
al ruim een jaar bezig met het vinden van
een koper. Met een Nederlandse exploitant
is het niet gelukt. U moet maar denken, dat
het niet ging om een zakje snoepgoed; het is
hier een vrij fors geheel. Ik heb geen idee,
wat hier verder gaat gebeuren. Maar dat
café - idee kunt u wel schrappen. Toen
men van Chinezenwege kwam kijken,
werden er al meteen hoofden geschud. Nee,
zeiden ze, aan dat café kunnen we niks
verdienen. In een Chinees restaurant moet
je snel kunnen eten, de omzet gaat er in
een groot tempo. Natafelen is er niet bij,
want dan kijken ze je weg. Dat is in schrille
tegenstelling met wat wij altijd gedaan
hebben", meent scheidende Toon Timp, en
de calculerende vazallen zijn 't er helemaal
mee eens.
Hoe het begon Ach, de heer Timp laat me
een ingelijste foto zien van het perceel in
het jaar van de stadhuisbrand. Dat was in
'29. Toen ontstond er ook brand bij de
buren. De vader van de heer Timp had
eerder, in 1922, ter plaatse de Leidsche
Garage Lato aangekocht. „Hij veranderde
toen de pui en die is, met een geringe
wijziging, nog steeds dezelfde. Die brand
bleef gelokaliseerd tot de buren. M'n vader
dreef destijds een kouwe winkel van Biesot,
met een American Lunchroom ernaast. Zo
kwam ik in '53 aan het pand en ik maakte
er 't Karrewiel van. Een heel klein
Karrewieltje, dat door de jaren heen
gegroeid is, en het hotel heb ik er sinds '56
step by step bij gefabriekt. Ja, het waren
mooie tijden. Niet alleen in Leiden, maar
ook landelijk hebben we grote bekendheid
gekregen. Je kon zowat nergens komen, of
men had wel in 't Karrewiel gegeten of er
minstens van gehoord. Het is hier nu een
beetje een sterfhuis. Nee, ik ben er niet blij
mee, dat het is afgelopen. Maar het is één
van die dingen in 's mensen leven". De
mee aanzittende vazallen betuigen hun
bijval.
Waar moeten we over ruim een week nu
naar toe, als we niet per se aan de nasi
rames of Foe Yong Hai overgeleverd willen
zijn Joost mag het weten, in elk geval
Toon Timp niet. „Met het hotel hadden we
een aardige bezettingsgraad met door het
jaar heen zowat zeventig procent. Of
Leiden nou te veel of te weinig
hotelaccommodatie heeft Ik zou het niet
kunnen zeggen. Die twijfels laat ik aan
anderen over; of ze nu gunstig of niet
gunstig liggen ten aanzien van de stad. Ik
zou Nieuw Minerva willen vergelijken met
t Karrewiel en ik meen, dat madame
Favier met haar prima behuizing onze
vaste Karrewielklantjes wel zal
overnemen".
Toon Timp is bijna uitgepraat. Het is over.
Uit. „Op de korte termijn gaat het hard. Je
moet opeens beslissen. Ik zal het gaan
missen allemaal. Soms, vaak zelfs, hadden
we 's morgens om acht uur al gasten. Dan
kwam het personeel van het Academisch
Ziekenhuis na de nachtdienst hier een
borrel halen, of een Irish Coffee, of een
voortreffelijke kop koffie, om even bij te
komen alvorens de koffer thuis in te
duiken. Die zullen nu een andere haven
moeten zoeken, want de Chinezen zullen
hen niet opvangen. Of ik verder leuke
dingen hier heb meegemaakt Meneer,
denkt u nu werkelijk, dat ik op het
ogenblik een knus praatje wil gaan
ophangen
De heer Toon Timp is allang blij, dat hij
geen manke poot heeft en nog geen 65 is;
,,dat is nog een voordeel". De vazallen
vragen zich af, of het nu wel zin heeft om
iets dergelijks in een krant te laten zetten,
maar de heer Timp heeft er geen enkel
bezwaar tegen, omdat hij het per slot
meent. „Met veel plezier en met trots heb
ik 't Karrewiel groot kunnen maken, en
dat is nu in één keer over. Het personeel
bleef volkomen rustig, toe het te horen
kreeg van de sluiting. Men had de bui zien
aankomen. Zoals één van die oude garde,
Pieter Noordman, die een paar weken
terug z'n toevlucht nam tot m'n buurman
in 't Pannekoekenhuisje. Groot gelijk had-
ie. Twee van de drie kokjes hebben alweer
een nieuwe baan. Daar wordt om gegild.
En anderen, ach die komen ook weer aan
de slag, want het is weer zó vooijaar. Sinds
een week of zes waren we al de zaterdag en
zondag gesloten; dat gaf al verruiming in
het personeel. Ik dacht wel, dat u nu klaar
bent. Veel meer valt er niet te vertellen. Ik
leg het bijltje er even bij neer, daarna ga ik
wel wat anders doen. Maar niet meer in de
horeca. Ik groet u zeer". Beneden, aan het
buffet, worden bestellingen doorgegeven.
Ik heb niemand zien lachen. Zo zullen de
Chinezen tóch komen.
LEIDEN Prachtige
schapen, koeien, geiten,
pony's, echte Leidse ka
zen en andere zuivelpro-
dukten, maar ook een
uitgebreide markt met
oud-hollandse ambach
ten zijn zaterdag vanaf
zeven uur 's morgens te
bewonderen tijdens de
43ste VeBo in de Leidse
Groenoordhallen. De en
treeprijs is ook dit jaar
weer laag gehouden.
Volwassenen betalen
slechts 2,50 gulden en
kinderen 1,50 gulden-
Wie in groepjes van min
stens 10 personen komt,
krijgt ook nog eens tien
procent korting. Behal
ve de dierenpracht en de
zuivelshow is er verder
een tentoonstelling over
kunstmatige insemina
tie.
De tentoonstelling is het enige
onderdeel dat nog door de
Provincie wordt gesubsidieerd.
Ten aanzien van de rest van
het gebeuren in de Groenoord
hallen is dit jaar de subsidie
kraan dicht gedraaid. Dit bete
kende voor de organisatoren
een gat van 6500 gulden. Daar
om moest dit seizoen voor het
eerst een beroep worden ge
daan op het bedrijfsleven. Met
de komst van de oud-Holland
se markt, zo'n 400 schapen, 130
dwerggeiten en ongeveer 130
melkgeiten, de prachtige
zwartbonte runderen, de jong
veekeuringen en shetland-
pony's hoopt de VeBo (Vee en
Bodemprodukten) ook veel
Leidenaren te trekken.
Dit jaar is voor het eerst eën
officiële uierkeurmeester aan
wezig die een echte kenner is
op het gebied van het zachte
aanhangsel van de koe. Op dit
onderdeel zijn ook diverse
prijzen te winnen. De gehele
ochtend, de beurs is ongeveer
om half drie afgelopen, zullen
er minstens 60 juryleden in
touw zijn om de mooiste exem
plaren te kunnen bekronen.
Door echte fijnproevers wor
den de ingezonden kazen ge
test. Ook hiermee zijn prijzen
te winnen. Een ouderwetse
originele kaaswagen die vroe
ger met zijn kaas naar de
Waag ging zal tevens te zien
zijn in de hal. Voor de jong
veekeuringen, waar de kampi
oenen voor de paasveekeurin-
gen al bij zitten, komen geïn
teresseerden uit heel het land.
Hieraan hebben de organisato
ren evenwel geen gebrek; nog
steeds komen de aanmeldin
gen binnen.
Grepen
uit de Leidse
%iuziekgeschiedenis
W'
lapp i
Z\
Daar komen de schutters,
daar komen ze an.
mannetjesputters van
Burgerdam.
Wat hebben ze een branie
'at hebben ze lef.
lat komt door de bitter en
het plichtsbesef.
,'cj Daar komt de generaal en hij
gebiedt te zwijgen.
2!r roept er een brutaal 'kijk
lij maar naar je eigen
"de> hoor het in mijn herinne-
von<
and
uist'
Het Vierde Regiment Infanterie anno 1890.
beetje van de Leidse muziek
geschiedenis aan de weet ge
komen ben en de Koninklij
ke Militaire Kapel niet meer
in de 3 oktoberparade meelo
pen kan, omdat men de
waanzinnige gedachte koes
tert, dat een militaire parade
niet meer in de leefsfeer van
Leiden zou passen, hoor en
zie ik hele andere dingen,
maar op de achtergrond blijft
het lied altijd klinken„daar
komen de schutters, daar ko
men ze an".
Alhoewel ik me eigenlijk
meer thuisvoel in de muziek
van heel vroeger dan in wat
zo duur de „contemporaine
plaatselijke cultuurgeschiede
nis" heet geschiedenis van
net achter de rug), wil ik
vandaag toch een beetje de
recensent uithangen, die
zojuist een majorettencon-
v cours heeft moeten uitzitten
en geen holle meisjesrug
meer kan zién Want dat is
ook een onderdeel van onze
Leidse muziekgeschiedenis
en wanneer u het me op de
man af zou vragen, zou ik
zeggen „helaas wel". Die uit
Amerika overgewaaide
mooie benenparade vóór de
muziek uit, vind ik toch iets
verschrikkelijks. Paul van
Vliet noemde dat in de jaren
zestig in een liedje van zijn
Leids Studentencabaret „op
en neer hollen en stilstaan
Laten we wèl wezen, de peri
ode waarin de VVSL (dat
was vroeger de Vereniging
voor Vrouwelijke Studenten
in Leiden) liet zingen
„Leye, Leye,
ik zit met mijn hak in
je keien,
Leye, Leye,
ik zit met mijn hart'
w aan je vast"
was eigenlijk veel aardiger
dan tegenwoordig. Nu ram
pestampen voor de muziek
uit de meiden uit de Kooi,
ook al heten ze lekker bui
tenlands „Kooigirls"; hoort u
een Engelsman die naam al
uitspreken? Ik niet. Of de
Fourtyfour Degrees, ook al
zo'n naam, die ontsproten is
aan de geest van iemand met
44 graden koorts. In onze tijd
vol vrouwenemancipatie
gaan de dames niet meer met
de muziek mee, neen, ze lo
pen vóór de muziek uit. En
hoe.' Heeft u er wel eens op
gelet? Kent u dat mopje van
die twee merries, die naar
het Wereldmuziekconcours
in Kerkrade staan te kijken?
Zegt de ene merrie tegen de
andere: „Als ik mijn benen
zo zou neerzetten als dié
meisjes daar, kreeg ik op
mijn ziel. want als je zó
drachtig loopt, kan je je be
nen nooit zo neerzetten".
Waarop de andere merrie
hinnikt „daar komen de
schutsters, daar kommen ze
an".
Neen, geef dan maar de
schutters uit het Vierde Regi
ment Infanterie, die een ei
gen muziekkorps hadden.
Die muzikanten marcheer
den de troep niet alleen op
zondag af naar de kerken
(voor d$ katholieken de Pe-
truskerk en voor de „gewo
nen" ja, u leest het goed,
zo heette dat de Hoogland
se kerk), maar gaven concer
ten in zowel Zomerzorg aan
de Stationsweg als de mu
ziektent in het Plantsoen. Er
zijn honderden programma's
van die concerten bewaard
gebleven. Daar zit zoveel
echt „Leidse" muziek bij, dat
bijvoorbeeld K. en G. op het
komende wereldkampioen-
schapstoernooi in Kerkrade
een prijs voor het origineelste
muziekprogramma zou win
nen wanneer die muziek
weer op het repertoire zou
worden gezet.
Maar misschien kan dat anno
1979 en later helemaal niet
meer. Alles moet uit het bui
tenland komen natuurlijk, te
genwoordig. We hebben im
mers nog niet geleerd uit de
vorige eeuw. Toen werd in
Nederland ook al gezegd, dat
muziek uit het buitenland
moest komen, wilden de Ne
derlanders het goed vinden.
In de vorige eeuw was dat
Duitsland, tegenwoordig is
het meer op Amerikaanse
leest geschoeid. Misschien
wordt het volgende eeuw
weer echt Nederlands, want
dan is het echt antiek en u
weet het: antiek is „in".
J£N DOOVE
De Leidse atleet Andrè Moedig (links) en
vijf andere invalide sportlieden ontvingen
gisteravond uit handen van sport-organi-
sator Joop Riethoven een bedrag van
3000 gulden waarmee kan worden deel
genomen aan de „Superstarwedstrijden"
in Canada. De overhandiging vond plaats
in het huis van André Moedig aan de
Leidse Muiderkring.
Andrè Moedig en de vijf andere atleten
zijn door Canada uitgenodigd om deel te
npmen aan de „Superstarwedstrijden".
Dat was al een keer eerder aebeurd en
toen werd de volledige reis door de Ca
nadese organisatie betaald. Dit jaar kon
de Canadese bond alleen het traject Lon-
den-Montreal bekostigen, zodat de zes
invalide sporters zelf voor het geld voor
de reis vanuit Nederland naar Engeland
moesten zorgen. Na een aantal mislukte
pogingen vond het zestal uiteindelijk ge
hoor bij Joop Riethoven, die via een snel
le inzamelingsactie de benodigde 3000
gulden bij elkaar kreeg. De Nederlandse
atletiekselectia vertrekt 11 september
naar Canada.