•■l
Voorschotense
bibliotheek
exposeert werk
van „Ars-leden
LEIDSE BIOSCOPEN
Beklemmende
veredelde
rampenfilm
Zeer persoonlijke
film van melancholieke
Herman van Veen
DEZE WEEK IN
Borgers, Harkes
en Regout in
galerie De Sluis
En Verder
VRIJDAG 17 AUGUSTUS 1979 PAG IN A 7
Een ets van Piet de Boer.
LUXOR The
China syndrome
(16) met Jane
Fonda, Michael
Douglas en Jack
Lemrnon. Regie:
James Bridges.
VOORSCHOTEN Van 24 augustus tot 21 september
wordt in de bibliotheek te Voorschoten, Wijngaarden-
laan 4, een expositie gehouden met werken van Ruud
Augustinus en Piet de Boer. Beide kunstenaars zijn lid
van de Leidse teken- en schilderacademie „Ars Aemu-
la Naturae".
De in Voorschoten woonachtige Augustinus presenteert
zich met aquarellen, tekeningen, plastieken en ook met in
brons gegoten penningen, waarin zijn grootste kracht is ge
legen. De werken van deze kunstenaar, die van een gede
gen vakwerk en een hoge arstistieke begaafdheid getuigen,
zijn internationaal verspreid. Hij heeft tentoonstellingen in
Helsinki. Krakow, Budapest, Lissabon. Zuid-Afrika en Ja
pan op zijn naam staan. Werken van hem zijn aangekocht
door het Koninklijke Penningkabinet. Den Haag, het pen
ningmuseum te Wroclaw (Polen) en de Goldsmith Hall te
Londen.
De bekende Leidse schilder Piet de Boer komt voor de dag
met schilderijen, aquarellen en etsen. De werken van De
Boer zijn figuratief en doortrokken van sfeer, zeker daar
waar het het landschap betreft. Ook worden er enkele
stadsgezichten tentoongesteld. Opvallend is een reeks ge
wassen tekeningen en etsen van dieren die zich in de vrije
natuur niet gemakkelijk laten waarnemen en getuigen van
een raak observatievermogen.
Een bezoek aan deze tentoonstelling is alleszins de moeite
waard. De tentoonstelling is van maandag tot en met vrij
dag geopend van 14.00-17.30. Bovendien op dinsdag en vrij
dag van 19.00-21.00 en op donderdag en zaterdag van 10.00-
13.00 uur. De toegang is vrij.
"v I-"
Een krijttekening van Ruud Augustinus
LEIDSCHENDAM Galerie de Sluis aan de
Sluiskant 24 in Leidschendam biedt de kuns
tliefhebbers in de maand september een geva
rieerd kunstaanbod bestaande uit email van
Frans Borgers, Lia Harkes met olieverf en Jos-
je Regout met keramiek. De expositie wordt op
1 september om 15.00 uur geopend met fluitspel
van Abbie de Quant.
Frans Borgers gaat voor zijn grote emaille plaquettes uit
van het menselijk lichaam. Dit abstraheert hij tot fel con
trasterende kleurvlakken, die door een soepele lijn be
grensd worden. Hoe abstract de uiteindelijke compositie
ook mag zijn, mede door het soepel vloeiende karakter van
deze contourlijhen blijft toch steeds iets mensdelijks aan
wezig. Borgers gebruikt voornamelijk de primaire kleuren
wit, rood en blauw, af en toe aangevuld met roze, geel en
groen. De composities staan als het ware in een wit passe
partout dat ook in em^il is uitgevoerd. Frans Borgers werd
in 1937 geboren en volgde een opleiding aan de academie
„Artibus" te Utrecht.
Harkes
De olieverfschilderijen en zeefdrukken van Lia Harkes
moeten worden gerekend tot het zogenaamde fotorealisme.
Het gaat bij deze stijl om de fotografische perfectie. Lia
Harkes combineert de vrouw, opgevat als een symbool,
met symbolen uit de mannelijke wereld, zoals glimmende
sportwagens en motoren. Een voorbeeld daarvan is het
schilderij dat de torso van een vrouw in een paars corset te
zien geeft die poseert voor een zilveren Mercedes Benz.
Het gaat dan ook niet om de vrouw maar om het corset.
Lia Harkes werd in 1948 geboren en volgt een opleiding
aan de vrije acdemie aan Den'Haag.
Regout
Josje Regout maakt behalve de porceleinen sieraden die al
eerder in De Sluis te Zien waren ook keramische objecten
en reliëfs in heldere tinten. Haar inspiratie vindt zij dicht
bij huis. Het gaat om eenvoudige, alledaagse onderwerpen
zoals de zon die op- en ondergaat, een drachtige koe, kat
ten, ganzen en zo meer. Deze zaken worden enigszins ge
stileerd zodat er een geheel ontstaat dat sterk decoratief is
en tengevolge van het kleurgebruik iets opgewekts uit
straalt. Josje Regout werd in 1948 geboren en volgt een op
leiding op de Vrije Academie „Psychopolis" in Den Haag.
Journalist Guido de Moor tracht de kunstenaar Vincent (Herman van Veen) aan de praat te
krijgen.
Een groepje vrouwen staat
op het schoolplein verza
meld om hun kinderen af
te halen. Eenzaam in een
t hoekje zit een lange, mage
re figuur in het zwart met
een droefgeestige kop. Het
is de gescheiden man, die
de woensdagmiddag kreeg
toegewezen om zijn zoon
tje te zien, daar geen mi
nuut van wil missen en
van plan is er een waar
feest voor de jongen van te
maken. Dat is het voor
treffelijke begin van de
film „Uit elkaar" van Her
man van Veen en je gaat
er even rechtop voor in je
stoel zitten.
Ook tijdens een interview
met een gladde riooljourna
list - een prachtig nummer
van Guido de Moor - die de
man. de kunstenaar Vincent,
allerlei uitspraken in de
mond tracht te leggen, ter
wijl deze alleen maar melan
choliek glimlachend zwijgt,
krijg je het gevoel dat de ca
baretier Herman van Veen
geslaagd is, waar collega's
vóór hem faalden. Immers
Toon Hermans' „Moutarde
van Sonüansee" verdronk na
het eerste half uur in een
sentimenteel liefdesverhaal-
tje en Wim Sonneveld's po
ging om de populaire rqdio-
figuur, de orgelman Willem
Parel op het bioscoopdoek
TRIANON,
EUROCINEMA I en II
(Alphen) Uit elkaar
(12) met Herman van
Veen en Monique van cie
Ven. Regie: Herman van
Veen.
gestalte te geven werd een
pijnlijke mislukking. Om
dan nog maar te zwijgen van
Sonneveld's lollig bedoelde
„Op de Hollandse toer".
Herman van Veen heeft -
met Ralph Boumans aan de
camera en zo nu en dan bij
de regie assisterend - een
echte film willen maken,
niet louter voortbordurend
op zijn theatersuccessen.
Maar omdat het zo'n ver
schrikkelijk persoonlijke
film is geworden, zullen ve
len vaak moeite hebben om
- na het vlijmscherp gete
kende begin - verband tus
sen de scènes te leggen en
dat wat Van Veen niet laat
zien, in te vullen
Herman van Veen, die in de
film de naam Vincent
draagt, wil namelijk de emo
tionele crisis schetsen waar
in een gevoelig kunstenaar
komt te verkeren na zijn
echtscheiding en hij doet dit-,
door telkens terugkerende
flash-backs, waarbij werke
lijkheid en verbeelding nog
-■
al eens door elkaar worden
gehaald.
Het huwelijk van Vincent is
stuk gelopen omdat hij ge
heel in zijn theatercarrière
opging en zijn vrouw ten
slotte liever met „een gewo
ne man" getrouwd zou wil
len zijn. Omdat de film zo'n
sterk autobiografisch karak
ter draagt en geheel vanuit
de man redeneert, kan Mo
nique van de Ven de vaag
gehouden rol van de echtge
note niet waarmaken. Dui
delijker is de band tussen de
vader en het zoontje, dat hij
erg mist en waarvoor de
man zich enorm uitslooft -
de gigantische pandabeer is
daar een voorbeeld van - om
hem toch maar niet te ver
liezen. Deze angst vinden we
terug in het droombeeld,
waarin het jongetje een do
delijk ongeluk overkomt.
„Uil elkaar" is door zijn
sprongen van heden naar
verleden, van realiteit naar
bange verbeelding, zo nu en
dan een chaotische film ge
worden, die de emotionele
chaos, waarin Vincent ver
zeild raakt, tracht te schilde
ren en eigenlijk geen afge
rond verhaal vertelt.
Zo'n film staat of valt met
de hoofdfiguur, die afwezig
en triest yoor zich uitstaart,
onbereikbaar voor diegenen,
die tegen hem aanpraten
(zoals bijvoorbeeld Joop Do-
derer in een nogal overbodi
ge sexclub-sekwentie) en
Herman van Veen met zijn
vogelverschrikkersjas is dat
helemaal.
De plotselinge herinnerin
gen, die bij hem opduiken,
tijdens zijn theateroptreden
.of de repetities daarvan, zijn
sedert Al Jolson's „The sin-
ging fooi" al geen filmische
nieuwigheid mèer, maar zul
len bij de Van Veen-fans
hun emotionele werking
niet missen.
De bioscoopbezoeker echter,
die een afgerond verhaaltje
in zijn films zoekt en niet
bereid is -al te veel zelf in te
vullen, zal op den duur niet
langer bereid zijn Herman
van Veen op zijn ego-trip te
volgen en daarin schuilt het
gevaar dat „Uit elkaar" niet
dat succes zal opleveren dat
Harlekijn - dat de film fi
nancierde zonder het Pro
ductiefonds aan te klampen
- er van verwacht.
MILO
CAMERA De twaalf
veroordeelden (12) Lee
Marvin en Charles Bronson
in een indrukwekkende film
over twaalf veroordeelden
die bij een kwalijk zaakje
worden ingezet (reprise, eer
ste week).
LIDO I Moonraker (12)
Het nieuwste avontuur van
geheim agent 007, James
Bond, is een schot in de roos.
Liefhebbers van spanning
en sensatie kunnen genieten
van de verrichtingen van de
niet meer zo piepjonge held,
wederom druk in de slag
met wulpse vriendinnetjes
en een levensgevaarlijke
anaconda (zesde week).
Na alle filmrampen als aardbevingen,
brandende wolkenkrabbers en omgesla
gen passagiersschepen over ons heen te
hebben laten gaan zonder er nu bepaald
van ondersteboven te raken, laat James
Bridges met „The China syndrpme" zien
hoe zo'n film je wel degelijk bij de strot
kan grijpen. Het gaat dit keer over eert
mankement aan een kerncentrale en al
heeft dit onderwerp door de ramp van
Harrisburg een griezelige actualiteit ge
kregen, ook zonder dit recente voorbeeld
van „human error" is „The China syn
drome" een film, die voor- en tegenstan
ders van kernenergie tot diep nadenken
zal stemmen.
„The China syndrome" is de benaming, die
de leiding van een kerncentrale in Zuid-
Californië heeft gegeven aan het onver
hoopte geval, dat er een lek zou ontstaan.
Er zou dan een gat in de bodem worden ge
slagen tot aan China toe en de gehele staat
zou radioactief worden besmet. Maar zoiets
kan met alle getroffen veiligheidsmaatrege
len natuurlijk nooit gebeuren, zegt men.
Bridges' film begint met een verrukkelijke
steek in de richting van de televisie, als de
populaire presentatrice Kimberley Wells
„even" haar programma met onbenullig
dagelijks nieuws voor de camera brengt.
Tijdens een bezoek aan een kerncentrale is
tv-presentatrice Kimberley Wells (Jane Fon
da) getuige van een „storing".
Kimberley - weer een voortreffelijke rol
van Jane Fonda - heeft echter hogere am
bities, ze wil „het harde nieuws in" en
krijgt daar onverwacht de gelegenheid toe
als bij een routine-bezoek aan een nieuwe
kerncentrale het noodlot bijna toeslaat.
Terwijl ze met haar cameraman achter glas
een blik op de controlekamer mag werpen,
ziet ze aan de paniekerige reacties dat er
iets mis dreigt te gaan. De cameraman
heeft het heimelijk allemaal op film vastge
legd, maar terug in de studio blijkt dat de
hoge bazen er niets voor voelen de film uit
te zenden, omdat er helemaal geen melding
is gemaakt van enige ongeregeldheid in de
kerncentrale.
De kordate Kimberley laat het daar niet bij
zitten en zoekt de chef van de controleka
mer Jack Godell op, die wel degelijk ge
schokt blijkt te zijn door het gebeuren,
maar niet bereid is enig commentaar te le
veren, omdat de kerncentrale zijn troetel
kind is. Niettemin gaat Godell op zoek naar
de oorzaak van de „storing" en komt tot de
ontstellende ontdekking, dat de aannemer
ondeugdelijk materiaal heeft geleverd. Zijn
grote bazen echter blijken niet van zins een
miljoenenproject tijdelijk stil te leggen en
de aannemer bedreigt Godell zelfs met zijn
privé knokploeg.
Dit alles doet de gekwelde Godell tenslotte
besluiten wèl met Kimberley en haar ca-_
meraman samen te werken aan een uitzen
ding, die echter van alle zijden met harde
middelen wordt geboycot. Als Kimberley
er tenslotte in slaagt toch nog iets „op het
scherm" te krijgen, is het commentaar van
de directie, dat het om een „overspannen
paniekzaaier" ging, die geliquideerd moest
worden....
Michael Douglas, de zoon van de oude
Kirk, moet naar Hollywoodse begrippen
een gouden handje hebben als producent.
Eerst scoorde hij geheel onverwacht met
„One flew over the cuckoo's nest", nu heeft
hij met „The China syndrome" - waarin hij
zelf de rol van de cameraman speelt - we
derom in de roos geschoten. Jack Lemmon
toont als de integere Godell, dat hij niet al
leen over een komisch, maar zoals hier ook
over een sterk dramatisch talent beschikt,
wat er bijvoorbeeld als de gezagvoerder in
„Verloren in de Bermuda-driehoek", popu
lair gezegd „Airport 3', niet helemaal uit
kwam.
Regisseur James Bridges, die we hier eigen
lijk alleen r\pg maar kennen van „The pa
per chase" - onlangs nog op tv te zien -
heeft dit rampenverhaaL met vaste hand
geregisseerd, de humor van het begin be
kwaam laten overvloeiend in een benau
wende spanning als het drietal zich tegen
het establishment keert om de mensheid
voor een dreigende catastrofe te waarschu
wen, die vanwege de zakelijke belangen
door de hoge heren wordt gebagatelliseerd.
MILO
De spanning stijgt in de controlekamer als men de oorzaak van „de storing" niet snel
genoeg kan vinden. Rechts Jack Lemmon als de gewetensvolle Jack Godell.
LIDO II Martijn en de
magiër (a.l.) Nieuwste Ne
derlandse jeugdfilm met
vele bekende acteurs en ac
trices in de hoofdrollen (ma
tinee, zevende week); The
deer hunter (16) Robert de.
Niro en John Savage in een
beklemmende film, waarin
de Verenigde Staten van nu
hun frustraties over de oor
log in Vietnam afreageren
(negentiende week).
LIDO III Tom and Jerry
(a.l.) Het bekende tekenfilm
duo dat de uitdrukking „le
ven als kat en muis" op
overtuigende wijze gestalte
geeft (matinee, zevende
week); Animal House (a.l.)
Dolle komedie rond een zich
doorgaans keurig netjes ge
dragende student, die de
bloemetjes een flink buiten
zet (negentiende week).
STUDIO 50 jaar Mickey
Mouse (a.l.) Speciaal aan de.
eerste zingende en dansende
tekenfilmfiguur, die dit jaar
Abraham ziet, opgedragen
feestprogramma (matinee,
zevende weekk Haastige
spoed is zelden goed (a.l.)
Vakantiefilm met de Franse
komiek Pierre Richard in de
hoofdrol. De film haalt bij
lange na niet het niveau van
een Louis de Funès (reprise,
derde week).
REX Zweedse porno
nachten (16) Matige sexfilm.
(eerste week).
EUROCINEMA III (Alphen
aan den Rijn) Moonraker
(12) Zie Lido I (zesde week).
EUROCINEMA IV (Alphen
aan den Rijn) Pas op of
we slaan erop (a.l.)
