tkikker
kikker
Bikker
kker
ïkker
IS KKER
KIKKER
KIKKER
ÏKIKKER
FKIKKER
TKIKKER
TKIKKER
'TKIKKER
FTKIKKER
iFTKIKKER
IFTKIKKER
RI FT KIKKER
DRIFTKIKKER
DRIFTKIKKER
IS DRIFTKIKKER
}l DRIFTKIKKER
DRIFTKIKKER
DRIFTKIKKER
jaar 65
üaar
jaar
jaar
jaar
jaar
INTES De
heet „Os-
de hoofd-
Jspeler is een
B in, kalend,
rt geknipt ke-
met een
miek alsof een
jgedraaide
1 mputer zijn
aatsspieren
stuurt. Hij
rdt behandeld
or een gorilla
een mas-
jr, raakt met
aan het
ckeleien en
st los in een
ordeloze
le-scène
irbij zijn han-
DRIFTKIKKER DRIFT
driftkikker dri
driftkikker
DRIFTKIKKER
DRIFTKIKKE
DRIFTKIKKE
DRIFTKIKKER
DRIFTKIKKER
DRIFTKIKKER
DRIFTKIKKER
DRIFTKIKKER
DRIFTKIKKER S
DRIFTKIKKER
DRIFTKIKKER
DRIFTKIKKE
DRIFTKIKK
DRIFTKIK
DRIFTKI
DRIFT
DRE
Dl
mineert
jggestieve ver-
ilding van
meters uit-
■Bekte neus die
I de schaar aan het kortste eind geholpen wordt. Lachen, gie-
brullen. Commedia dell'arte pur sang. Een volbloed komiek,
kleine driftkikker: Louis de Funès.
31 juli is hij 65 haar geworden. Onbereikbaar voor de pers
aft hij die verjaardag naar alle waarschijnlijkheid doorgebracht
zijn grootste liefhebberij, tuinieren. Maar in ruste is de pensi-
ïgerechtigde acteur allerminst. Hij is alweer bezig energie te
zamelen voor een nieuwe film. De dokter heeft hem verboden
meer dan één film per jaar te werken. Het publiek mag ze
esteren. Want zelfs in het flauwste verhaaltje weet De Funès
die onweerstaanbare, komische momenten te doseren die je
jjd bij blijven. De Funès kan nu al bijgeschreven worden in de
van de Hele Groten. En we hebben ze nog maar zo weinig, die
bloedkomieken. Juist in een tijd van kommer en kwel die em-
oi te over heeft voor lach-gasten, blijft de deur vergeefs open.
Mrvertoningen van oud werk moeten de leemte vullen. Chaplin
1 consorten draven weer regelmatig over doek of buis; Woody
vV sn, 's werelds hoop in lacharme dagen, gaat ook al op de ern-
|e toer, dus laat Louis de Funès nog maar lang dolgedraaide
ikebekkentrekkers bedenken voor zijn galerij van malle man-
jes.
ar staan al de gendarme uit St.-Tropez, zijn eerste grote suc-
en nog steeds levend, gezien een recente nieuwe versie „De
idarme ziet ze vliegen" (Le gendarme et les extra-terrestres);
Hibernatus;, zijn wraaklustige Don Salluste de Bazan uit „La
[1§e des grandeurs" en enkele dozijnen rolletjes van kortere,
j lengte.
Wat maakt een
komiek ko
misch? Louis de
Funès: „Er zijn
een hoop men
sen met zo'n ta
lent. Maar hoe
dat proces werkt
weet ik niet. Op
school kreeg ik
de ene straf na
de andere om
m'n óren omdat
ik iedereen aan
het lachen
maakte. Dat ta-
lent heeft met si-
n tuaties te ma-
L* ïJEt&L". T ken, een unieke
eigen manier om
op de dingen om
je heen te reage
ren, ze anders te
zien dan ande
ren. Chaplin bij
voorbeeld, had
zo'n heel aparte
manier. Net
zoals Tati, ge
weldig. Maar zij
stoppen zichzelf
in het silhouet
dat ze creëren.
Ik heb geen be-
ild beeld van mezelf dat ik neerzet, niet één vast kostuum,
is mijn manier van zijn, van bewegen, mijn manier van den
die bizar is. De allerkleinste gebeurtenis kan een lach ople-
en. Daar hou ik van. Heel gewone, alledaagse dingen die ko-
ch worden doordat er opeens een mannetje in die situatie
rdt gezet, dat er helemaal niet thuishoort".
loembollen
mieken zijn, volgens het boekje, privé nooit de lolbroeken die
professioneel moeten uithangen. Louis de Funès idem dito. De
ite nse pers heeft hem zelfs eens de jaarlijkse prijs voor de
,rj{ est tegenwerkende, zuurste figuur in de publiciteit toegekend,
lt,i citroen. Een Hollandse publiciteitsman heeft eens zeer slim
inticipeerd op die onwillige, gereserveerde privé-De Funès: hij
urde een pakket Nederlandse bloembollen aan de Franse ko
lk vóórdat een aantal journalisten uit de Lage Landen bij op-
nen in Parijs zouden verschijnen. Zij troffen een De Funès aan
opeens in volle bloei stond.
carrière van Frankrijks komiek nummer één is niet- altijd over
rozen gegaan die hij nu koestert. Na baantjes als etaleur,
inisch tekenaar en barpianist, speelde De Funès maar liefst
iderddertien rolletjes op het tweede plan in de schaduw van
nmalige groten als Bourvil en Fernandel voor hij tot ster kon
iden verheven.
gebeurde pas in 1963 met de komedie „Pouic Pouic" en
iral een jaar
65 JAim
65 JAAR
65 JAAR
65 JAAF'
65 JAA'*
65 J/J
jj
65 JAAR 65
65 JAAR 65
65 JAAR 65
JAAR 65
lAR 65
ry.
en het
irme succes
„De eend en
cadillac"
hij ge-
ipeld werd
i het regieta-
van Gérard
onder
er ook ver-
woordelijk
successen
„Samen uit,
len thuis" en
avonturen
Rabbi Ja-
werd hij
ikomiek num-
één.
65 J A
65 JA
65 jal
65 JA Ai
65 jaa
JAAR 65
JAAR 65
JAAR 65
JAAR 65
JAAR 65
JAAR 65
JAAR 65
R 65
jaa!^
JAAR 61
JAAR (ij
JAAR.
JAA]
JA,
55
R 65
rAR 65
9AAR 65
JAAR
JAAR
JAAR
JAAR
JAAR
JAAR
JAAR
JAAR
JAAR
R
£eidóc(2owumt
AR
if AAR
MAAR
JAAR
JAAR
Een van de fijn
ste collega's die
ik gekend heb.
En een ouder
wets vakman.
Helaas erg jong,
op z'n vijftigste
overleden. Maar
het meest heb ik
aan Fernandel te
danken. Die
hielp me op een
belangrijk mo
ment in mijn
carrière. Via
hem kreeg ik de
eerste rollen die
een beetje allure
hadden. Waar
voor zes of ze
ven opnameda-
gen nodig wa
ren. Hij mocht
me erg graag".
„Ik ben op m'n
31ste met filmen
begonnen, na al
lerlei kleine rol
letjes op het to
neel. Rolletjes
van niks. Van
een minuut
soms, als ze niet
voortijdig op de
vloer van de montagekamer sneuvelden. Maar elke rol ging wat
verder en na een jaar of tien beheerste ik pas echt wat ik aan het
doen was. Een ster heb ik eigenlijk nooit willen worden. Ik hou
niet zo van dat begrip. Maar ik werd in die rol gedwongen. Toen
ik begon te filmen dacht ik dat 't een makkie zou zijn. Ik kreeg
behoorlijk de kous op m'n kop. Maar ik vond 't werk fijn. Als jon
ge mensen me nou vragen hoe ze in 't vak terecht moeten ko
men, zeg ik dan ook: Klein beginnen. Zo is 't bij iedereen ge
gaan; Maurice Chevalier, noem maar op".
Hartaanval
De carrière van het serieuze, kleine baasje met het gezicht van
rubber dat geen moment rust kent, heeft in 1975 aan een zijden
draadje gehangen. In maart van dat jaar werd De Funès met een
hartaanval in een Parijs ziekenhuis opgenomen. De doktoren za
gen het somber in; het einde van een carrière, waarin hij (sinds
1968) alleen al in Frankrijk een recordaantal van 72 miljoen land
genoten naar de bioscoop trok, leek voorbij. Na drie maanden
ziekenhuis mocht De Funès terug naar zijn kasteeltje in Nantes.
De Funès zou waarschijnlijk nooit meer filmen. Maar een jaar la
ter was het weer raak, een nieuwe film voor De Funès.
Terugkijkend vindt het Franse idool: ,,lk ben sneller beter gewor
den door het aanbod dat producent Christian Fechner me op
m'n ziekbed kwam doen. De hoofdrol in een film van Claude Zidi
"L'aille ou la cuisse". Dat gaf me een geweldige optater in de
goede richting.
De angst dat ik
nooit meer zou
kunnen filmen
was op slag ver
dwenen".
Wie toen nog
wel angst had
den waren de
filmbazen die
hun geld in de
nieuwe De Funès
moesten steken.
Want een verze
kering bleek niet
meer af te slui
ten op het drift
kikkertje met het
zwakke hart. Als
hij halverwege
de film zou in
storten, zouden
er honderddui
zenden franken
in het niet ver-
dwijnen.Vijf in
ternationale film
verhuurkanto
ren, waaronder
het Haagse Con
corde Film, dat
ook De Funès'
nieuwste film
straks weer gaat
uitbrengen,
spraken toen af de strop te delen. Maar De Funès bleek op en
top in orde. Zelfs milder en vriendelijker tegen z'n omgeving dan
voordien. En bovendien nog altijd perfectionistisch een half uur
te vroeg op de set aanwezig. Onder de titel „Wie dan leeft, wie
dan zorgt", ging de film in Nederland met Kerstmis 1976 in maar
liefst 26 plaatsen tegelijkertijd in première. Alweer een groot sue-
Woorden
Humor is internationaal. Maar als Louis de Funès in de tijd van
de stomme film had geleefd, zou zijn succes inmiddels legendari-
scher vormen aangenomen hebben. In de meeste rollen is hij
toch te afhankelijk van het radde Frans, en dat vindt hij zelf ook
een bezwaar. De Funès: „Ik hou niet van woorden. Op het toneel
zijn ze onmisbaar, natuurlijk, maar in de film ligt 't anders. Neem
de grote komieken, Chaplin, Buster Keaton. Humor zonder woor
den. Muziek zou voldoende zijn, of geluidseffecten. Geen woor
den. We praten ai de hele dag lang. Politici praten, iedereen
praat en vaak voor het grootste gedeelte onzin. Praten is niets,
verplaatsing van lucht. Ik heb er een hekel aan,. Ik probeer zelf
de dialoog altijd terug te dringen,. Probeer met m'n ogen, visueel
te praten".
„Humor is voor mij altijd 't belangrijkste geweest. En dat geldt
eigenlijk voor iedere komiek: die heeft er van jongsaf aan van ge
droomd de mensen te laten lachen. Het is toch iets van een roe
ping. En je moet
er hard voor
werken. Het
klinkt gek, maar
je moet soms
iets twintig of
dertig keer repe
teren voor het
echt spontaan
is".
Louis de Funès,
65 jaar oud, mag
nu elk jaar éèn
film maken van
zijn dokter. Het
is te hopen dat
hij er nog wat
filmjaren uit
sleept, al zullen
die voor het op
gewonden
standje zeker
dubbel tellen.
Want De Funès
is een van de
weinige pure ko
mieken die e
nog rondlopen.
„Ondanks mijr
sinistere uiter
lijk", voegt hij ei
grijnzend aar
BERT JANSMA
