Veel overbodige
poespas rond
de wedstrijden
Wim
Suurbier:
„Het
is geen
vakantie
reisje"
Nederlandsevoetballers
verafschuwen 35
yardslij
■ËSi
SPORTTRIBUME
DEEL
4
(slot)
Lex Schoenmaker: „Het is een ramp"
'o; LA.AZTECS
LEIDSE COURANT/
MAANDAG 6 AUGUSTUS 1979 PAGINA 14
Dit is de
laatste
aflevering
van een
reeks
verhalen 1
over het
Amerikaanse
voetbal,
waarover
deze krant
eerder op
zaterdag 28 i
juli,
maandag 30 j
juli en
woensdag 2 j
augustus
artikelen
publiceerde.
LOS ANGELES - Geen onsje
teveel weegt Wim Suurbier.
Het typeert hoe serieus
Suurbier zich in Amerika
met het voetballen bezig
houdt. En dat mag verras
send genoemd worden, want
zelfdiscipline is niet altijd
Suurbier's sterkste kant ge
weest. Daarom lag het min of
meer voor de hand, dat de
frivole Suurbier het er in het
nog frivolere Californië eens
lekker van zou nemen. Niets
is minder waar. De 34-jarige
Suurbier gedraagt zich als
een serieuze prof. Zijn afge
trainde bekkie is er het beste
bewijs van. „Dat moet ook
wel", grinnikt Suurbier.
„Tenslotte is Michels hier.
Dan krijg je niet zo snel de
kans om de kantjes er van af
te lopen. Want dan kan je zo
vertrekken. Daar is Michels
keihard in."
Geen verwijt aan het adres van Rinus Mi
chels. Het tegendeel is eerder waar. Suur
bier opgetogen: „Ik ben dolblij dat Michels
hier is. Ten eerste omdat zo'n strenge dis
cipline voor mij goed is, ten tweede omdat
Michels toevallig wel een houtje verstand
heeft van voetballen. Die hoef je echt niets
wijs te maken. Voor mij een verademing
na dat jaartje Frankrijk. Die mensen be
grijpen er werkelijk de ballen van. Die rot
zooien maar aan. Ongelofelijk. Wat dat be
treft is het een waar genot om weer eens
met een vakman als Michels samen te
werken. Leer je tenminste weer eens wat."
Wim Suurbier voelt zich als een vis in het
water in het altijd zonnige Californë.
„Heerlijk toch", roept Suurbier opgetogen
uit, terwijl hij nog eens naar het zonnetje
knipoogt. „Een waar paradijs. Bevalt me
prima hier. Lekker dichtbij het strand en
een leuke ploeg om in te voetballen. Wat
wil een mens nog meer. Beter dan dat
Franse Metz. Daar telde ik echt de dagen
af. Hier niet. Elke ochtend is het weer een
waar genoegen om gedag te zeggen tegen
die heerlijke zon. Geweldig gewoon."
Fanatiek zelfs
Op het veld werkt Suurbier, net zoals tij
dens de training, serieus, fanatiek zelfs.
De scheidsrechters moeten het dan ook
nog wel eens ontgelden. Suurbier: „Die
mannen hier begrijpen er niets van. Nog
een graadje erger dan in Frankrijk. Het is
werkelijk om te huilen. Ze nemen de
meest vreemde beslissingen. Gelukkig
verstaan ze geen Nederlands. Dan kan je
tenminste even lekker schelden zonder
dat je dat op geel of rood komt te staan."
Het voetbal in Amerika valt Wim Suurbier
niet tegen. Sterker nog, in het gesprek
merkt hij doorlopend op dat niemand de
fout mag maken om het Amerikaanse
voetbal te onderschatten. „De meeste
clubs hebben aanvallers vanuit Europa ge
haald. En er zitten erg goeie bij, zoals
Kristensen, Chinaglia, Granitza en Francis.
Mannen die niet gemakkelijk af te stoppen
zijn. Omdat er nu eenmaal meer geld geïn
vesteerd wordt in aanvallers dan in verde
digers, hebben spelers zoals ik het niet
gemakkelijk.
CHICAGO - Drie uur voor de wedstrijd is
er nog geen enkele activiteit te bespeu
ren. De tribunes zijn nog leeg. De kas
sa's buiten zijn trouwens nog gesloten.
Het is dan ook nog vroeg. Pas over drie
uur begint de NASL-competitiewedstrijd.
Toch valt op het veld zelf al enige bedrij
vigheid te bespeuren. Niet van voetbal
lers, maar van jonge, vaak beeldschone
juffertjes. Zo'n twintig fraai gevormde
dametjes lopen op de klanken van uit de
luidsprekers schetterende muziek heup
wiegend over het veld rond. Het zijn de
cheerleaders van de club. Alle 24 NASL-
clubs hebben zo'n gezelschap knappe
poppetjes in dienst.
De cheerleaders zijn volledig ingeburgerd
in het Amerikaanse voetbal. Trouwens, in
vrijwel alle sporten kom je die juffertjes te
gen, want alle sponsors zijn er heilig van
overtuigd dat de cheerleaders niet alleen
de gezelligheid op het sportveld verhogen,
maar dat zij ook als publiekstrekkers
dienst doen.
Het Amerikaanse voetbal heeft de cheerle
aders overgenomen. Daarom melden zich
bij elke wedstrijd ruimschoots vantevoren
zo'n twintig jonge vrouwen om onder lei
ding van een veredeld dirigent de dans- en
huppelpasjes van die dag door te nemen.
Chicago-eigenaar Lee Stern: „Het hoort er
gewoon "bij. In elke wedstrijd is er wel een
periode waarin er vrijwel niets gebeurt. Op
die momenten krijgen de meisjes een sein
tje om hun kunsten te vertonen. Dat is
fe^k voor het publiek".
Tsnoveer vijf kwartier voor het begin van
4oo ffdstrijd melden de eerste gasten zich.
<0(i" n kleine jongetjes, die een voorwed-
oeten spelen. Dat is gebruikelijk in
i. Vrijwel elke club probeert op die
klanten te werven. Het niveau van
o. ;orwedstrijden is overigens matig. In
alle. valt te bespeuren dat voetbal voor de
Amerikaanse jeugd maar een moeilijke
sport is omdat de voeten gebruikt moeten
worden en niet de handen.
Inmiddels druppelen de eerste spelers
en de eerste toeschouwers het stadion
binnen. Het spel gaat bijna beginnen. De
cola-verkopers en de popcorn-tenten
doen het goed, want vooralsnog vindt
het volk cola en popcorn interessanter
dan het geklungel van de kinderen op
het veld. Alleen de trotse ouders vormen
daarop een uitzondering.
Meteen na afloop van de voorwedstrijd
begint het spektakel. Niet binnen, maar
buiten de lijnen. Alhoewel zich maximaal
tienduizend toeschouwers op de tribunes
verzameld hebben en het niet meer dan
een normale competitiewedstrijd betreft,
doet het enthousiasme van de speaker
vermoeden dat er een wereldgebeurtenis
staat te wachten, aanschouwd door mil
joenen toeschouwers.
Op dat moment komen de cheerleaders
ook in actie. De ver voor de aanvang ge
leerde dans- en huppelpasjes worden in
de praktijk gebracht. Dat alles op keiharde
muziek, die stereo uit de luidsprekers
komt. De dametjes beperken hun aandeel
in het voetbalgebeuren overigens niet tot
de vlotte bewegingen op de muziek. Ook
de hoepel komt er regelmatig aan te pas.
Kortom: een vrolijk circusnummer op het
voetbalveld.
De spelers lopen zich inmiddels warm in
de catacomben. Ruim een kwartier voor
het begin worden zij op het veld geroe
pen door de speaker. Een voor een roept
hij de namen van de spelers af, begin
nend bij de tegenpartij. Een voor een ko
men de spelers ook het veld op. Geflan
keerd door de cheerleaders die de meest
waanzinnige capriolen uithalen als zo'n
voetballer het veld op loopt.
Wim van Hanegem: „Belachelijk natuurlijk,
ai dat gedoe. Zelfs de scheidsrechter en
de grensrechters moeten een voor een het
veld op komen. Het is allemaal show. Met
voetballen heeft het niets te maken. De
Amerikanen zijn er echter verzot op. Die
hele openingsceremonie wordt tot in de
perfectie ingestudeerd. Meisjes die fouten'
maken krijgen ongelooflijk op hun kop. Er
mag werkelijk niets mis gaan".
Als al dat gedoe achter de rug is kan het
spel nog altijd niet beginnen. Eerst wordt
het Amerikaanse volkslied gespeeld.
Rinus Michels: „Ach, het hoort er allemaal
bij. Voor mij hoeft het allemaal niet, maar
als die Amerikanen dat nou willen dan
moet je dat maar slikken. Je leeft tenslotte
in een andere wereld, dan moet je je ook
aanpassen aan hun gedragsregels. Ik geef
toe dat het allemaal wennen is, maar met
een beetje goeie wil is over die poespas,
want dat is het natuurlijk, wel heen te ko
men".
Het spel begint. Als argeloze Europeaan
denk je dat de cheerleaders het niet in de
gaten hebben gehad dat de scheidsrech
ter voor de eerste maal gefloten heeft.
Hun dans- en huppelpasjes rond de zijlijn
gaan immers gewoon door. Dat blijkt ech
ter zo te horen, want de dames houden
het de gehele wedstrijd vol.
„Michels wil ons zo Europees mogelijk la
ten spelen. Dat betekent wel dat niet al
leen de middenvelders, maar ook de ver
dedigers extra belast worden. Het is voor
mij dan ook geen vakantiereisje, dit Ame
rikaanse voetbal. Het is keihard werken
om je hoofd boven water te houden. Het
klinkt misschien ongeloofwaardig voor Ne
derlandse oren, maar het is toch echt
waar."
Onder indruk
Suurbier ia werkelijk onder de indruk
van het Amerikaanse voetbal. Hij is er
dan ook van overtuigd, dat het niet zo
erg lang meer zal duren voordat elke
Amerikaanse club het op kan nemen te
gen Europese topploegen. „Let wel, ik
praat niet over het nationale elftal", rea
geert Suurbier.
„Het zal inderdaad nog wel even duren
voordat dat op niveau is, omdat er nog
niet zoveel Amerikanen zijn die kunnen
voetballen. Het clubpeil daarentegen gaat
snel omhoog. Nog 3, 4 jaar en onze top
kan zich meten met de Europese top. Daar
ben ik van overtuigd. Indien althans de
Amerikanen blijven investeren. Dat is na
tuurlijk wel een voorwaarde. Op het mo
ment heb ik echter geen reden om te ver
onderstellen dat de Amerikanen op korte
termijn stoppen met hun investeringen in
het voetbal. Het spelpeil zal daardoor de
komende jaren wel snel blijven stijgen."
Wim Suurbier hoopt dat proces mee te
kunnen maken. „Ik wil hier nog wel een
paar jaar blijven", geeft Suurbier toe. „Het
is erg aantrekkelijk om dat hele proces
mee te maken. Jammer alleen dat het pu
bliek nog zo lauw reageert. Wij bij de Az
tecs merken het helemaal. Tienduizend
toeschouwers in een stadion met een ca
paciteit van over de honderdduizend is ei
genlijk geen gezicht. De echte doorbraak
moet nog komen. De jeugd begint er iets
van te begrijpen. De ouderen niet. Die ko
men met hun kinderen mee, maar snap
pen doen ze het spel niet. Vandaar dat al
die vaders alleen maar op popcorn zitten
te knagen. Gaat de tijd sneller om."
Scholen bezoeken
Ook buiten de lijnen houdt Wim Suurbier
zich met het voetballen bezig. Hij is dat
contractueel verplicht.
„Scholen bezoeken, dat doen we regelma
tig", reageert Suurbier. „En dat uitleg ge
ven over het voetbalspel. Slaat erg aan bij
de jeugd. Zeshonderd kinderen op zo'n
dag vormt geen uitzondering. De jeugd
raakt echt geïnteresseerd in het voetbal
len. Je merkt het aan alles. Daarom zijn er
perspectieven voor het Amerikaanse voet
bal. Leuk dat ik mee kan helpen om het
van de grond te krijgen."
ROB HARTOG
Rustig naar het voetballen kijken is er niet
bij in Amerika. Al vanaf de eerste minuut
bemoeit de speaker zich uiterst nadrukke
lijk met het spel. Zijn mond staat niet stil.
Doorlopend geeft hij uitleg, zelfs bij situa
ties waar de arme man zelf door gebrek
aan kennis ook niets van begrijpt. Helaas
beperkt zijn woordenstroom zich niet tot
het voetballen zelf. Voetbal is business,
dus rrtoet er doorlopend reclame gemaakt
worden. Voor de sponsor, maar ook voor
eenieder die daar goed geld voor over
heeft.
Amerikanen zijn dol op cijfertjes. Alles,
maar dan ook werkelijk alles wordt tijdens
het voetballen bijgehouden. De goals uit
eraard, maar ook de schoten op doel, de
geslaagde en mislukte passes en het aan
tal malen dat de keepers de bal tegenhou
den.
Uitgebreid
Alle NASL-club8 hebben een uitgebreide
staf die de public relations moet beharti
gen. Bij de Aztecs is dat een groep van
zes man en een secretaresse. Bij de
Cosmos zijn zelfs tien mensen dag in
dag uit bezig om de New York Cosmos
optimaal aan de man te brengen. Erg
handig is het informatieboekje dat elke
club voor de competitie laat maken. Alle,
maar dan ook werkelijk alle gegevens
over de clubs zijn daarin handig
verwerkt.
De NASL zelf biedt trouwens ook voldoen
de informatie. Eenmaal per week komt het
blad Kick uit. Een professioneel aandoend
blad in kleurendruk. Ongeveer tachtig pro
cent van Kick (toch snel zo'n zestig, zeven
tig pagina's dik) wordt gevuld met algeme
ne informatie, uitslagen, standen en inter
views. De resterende twintig procent bevat
pure clubinformatie, samengebracht in
een apart katern en vol geschreven door
de p.r.-staf van de club. Die informatie is
uiteraard per stad verschillend. In New
York wordt geschreven over de Cosmos,
in Los Angeles over de Aztecs en in Chica
go over de Stings.
Party
De wedstrijd zit er op. Ongeveer een uur
na afloop verzamelt het gehele voetbal
gezelschap zich in de dichtstbijzijnde
Hilton of Holiday Inn. Leiding, arbitrale
trio, oefenmeester8 en spelers, zowel
van de thuisspelende als de bezoekende
club, maken zich op voor een party. Ook
de supporters, die al tijdens de wedstijd
om de vijf minuten door de speaker wor
den uitgenodigd, om na afloop met de
spelers kennis te maken.
Een succes, zo'n party. Met erg veel sup
porters en spelers die niet moe lijken te
worden van alle vragen die over het spel
worden gesteld. Wim Suurbier: „Daar na
afloop wordt het voetbal verkocht. De spe
lers zijn ook verplicht er heen te gaan. Dat
staat in het contract. Klantenbinding noe
men ze dat hier. We moeten ook vriende
lijk en behulpzaam zijn. De klant moet ten
slotte bij de volgende thuiswedstijd terug
keren".
Rinus Michels gaat Wim Suurbier voor naar een vólgende oefening tijdens de training van de Aztecs.
Wim Suurbier verlaat met een ploeggenoot een
Angeles Aztecsstadion.
achteruitgang
(Van onze verslaggever)
New York Amerika is geen paradijs
voor middenvelders. In de Verenigde
Staten voetballende Nederlanders die de
pech hebben op het middenveld te moe
ien spelen klagen dan ook steen en
been, en niet zonder-reden, want het is
in vergelijking met de rest van de voet
balwereld allerminst een pretje om in
Amerika middenvelder te zijn.
De oorzaak daarvan is de 35-yardslijn, een
voor Nederland onbekend begrip. Het Ne
derlandse voetbal kent een aantal lijnen,
zoals de achterlijn, de zijlijnen, de midden
lijn en de lijnen die het strafschopgebied
aangeven, het Amerikaanse voetbal heeft
daar een extra lijn aantoegevoegd: de 35-
yards lijn.
De 35-yards-lijn ligt ongeveer op de helft
tussen het strafschopgebied en de mid
denlijn. In het Amerikaanse voetbal is be
paald dat spelers pas na de 35-yards-lijn
in buitenspelpositie kunnen komen te
staan. Beduidend anders dus dan in de
rest van de wereld, waar aanvallers al van
af de middenlijn buitenspel gezet kunnen
worden.
De gevolgen van het invoeren van die 35-
yards-lijn zijn vrij groot. Een belangrijk wa
pen in het hedendaagse voetbal is immers
het als een harmonica in en uit elkaar
schuiven van het gehele elftal. Aansluiten
noemt de Nederlands trainer dat met een
modewoord. Een belangrijk, verdedigend
wapen omdat tegenstanders al vanaf de
middenlijn buitenspel gezet kunnen wor
den.
Veel groter
Dat kan in Amerika dus niet. Het aanslui
ten van de linies is daardoor nauwelijks
mogelijk omdat het veld per definitie
veel en veel groter is dan in Nederland.
Het gat tussen de 35-yardslijn in de mid
denlijn bedraat immers zo'n twintig me
ter. Ruimte die in Amerika door de aan
vallers benut kan worden zonder ooit
buitenspel te kunnen staan.
Dat alles verzwaart de taak van vooral de
middenvelders. Uiteraard posteren aanval
lers van de ploeg die in de verdediging ge
drukt wordt, zich rond de 35-yards-lijn. En
even begrijpelijk posteert de ploeg die in
de aanval is enkele bewakers rond die
vooruitgeschoven posten van de tegenpar
tij. De ruimte tussen de frontstrijders en
de defensie is daardoor altijd vrij groot,
beduidend groter in elk geval dan in Ne
derland. Een ruimte die uiteraard steeds
opnieuw overbrugd moet worden door de
middenvelders, die nu eenmaal als taak
hebben de aanval te assisteren indien
daar mogelijkheden toe zijn, maar ook as
sistentie moeten verlenen irrdien de eigen
defensie dan via een lange pass van de te
genstander aan het werk gezet wordt.
Waanzinnig
Rinus Michels: „Een waanzinnige regel.
Je legt een enorme druk op je midden
velders. Die worden veel te zwaar belast.
Vrijwel alle taktische concepten die in
hét normale voetbal goed functioneren
moet je overboord zetten omdat die door
de 35-yardslijn toch niet goed werken.
De organisatie van de verdediging is ont
zettend moeilijk. Eigenlijk zou je het spel
op deze manier met twaalf spelers moe
ten spelen. Wil je althans kunnen terug
grijpen op Europese spelconcepten".
„Het is een ramp", oordeelt Lex Schoen
maker, de middenvelder van dé Drillers.
„Je loopt doorlopend van voor naar achter
en van achter naar voor. Het is echt geen
doen. Je ploeg lekker aan laten sluiten is
er niet bij. Daar is de ruimte te groot
voor". En Wim van Hanegem, middenvel
der van de Chicago Sting: „In het Neder
landse voetbal behoeft de spelverdeler in
verhouding tot de waterdragers weinig
werk te doen omdat zijn. arbeid voor een
belangrijk gedeelte door de overige mid
denvelders wordt overgenomen. In het
Amerikaanse voetbal is een dergelijke
houding bijna asociaal te noemen. Want
dan bezorg je je mede-middenvelders nog
meer werk. En nu al is het vrijwel niet bij
te sloffen. Je moet doorlopend hele af
standen overbruggen omdat je niet of
nauwelijks op buitenspel kunt spelen. En
daar de verdediging natuurlijk niet aan
kan sluiten door die 35-yards-lijn heb je
als middenvelder eigenlijk geen leven. Je
moet echt een loopwonder zijn om het al
lemaal bij te benen".
Peperduur
De 35-yards-lijn was er één van de be
langrijkste oorzaken van dat New York
Cosmos dit seizoen niet draaide. Het pe
perdure Cosmos kent nauwelijks water
dragers, waardoor de defensie van de
Cosmos doorlopend voor moeilijke pro
blemen kwam te staan omdat de heren
vedetten weigderden te hulp te schieten
zodra de tegenstander via een lange
pass de aanval overnam.
Pas sinds de komst van Johan Neeskens
is dat beduidend verbeterd. In tegenstel-
van het
ling tot zijn ploeggenoten is de immer
rige Neeskens wel bereid om kilometers
vreten. Hij alleen verzorgt zo'n beetje
schakelwerk tussen de defensie en
aanval van Cosmos.
Oefenmeester Mazzei: „Daarom ben ik
verschrikkelijk blij met Neeskens. Ons
te probleem was dat we geen
werkers hadden. In elk geval te
steeds succes te boeken. Nu met
kens erbij loopt het een stuk beter,
kens is weliswaar ook een vedette,
wel eentje die bereid is om een hele
strijd lang te sjouwen. Het is dan ook
toeval dat we sinds de komst van
kens een stuk beter draaien".
hoofdbrekens
De 35-yards-lijn bezorgt niet alleen
middenvelders, maar ook de
hoofdbrekens. Michels berustend
ben nog steeds op zoek naar een
taktisch concept waarin die
niet langer storend werkt. Het
niet mee. Ik ben er nog niet uit. He
net zoals met zaken al3 de verlenging
de shoot-outs: je moet er mee leren
ven. Er zit niets anders op. Die
bestaan nu eenmaal. Daar moet je je
neerleggen."
Vrijwel unaniem zijn de in Amerika
vende Nederlanders het er over eens
de 35-yards-lijn zo snel mogelijk
boord gegooid moet worden indien
ka tenminste de aansluiting met de
reldtop wil verkrijgen. lp
Van Hanegem: „Deze regel is in de interp-
nationale voetbalwereld een lachertje. Defr
NASL zou er verstandig aan doen volgencj&
seizoen de FIFA-reglementen te hanteren]^
Anders groeit het Amerikaanse voet bak
nooit naar het Europese toe. Domweg om{'
dat het met die 35-yards-lijn niet kan."
Voorlopig ziet het er echter niet naar uito
dat de 35-yards-lijn inderdaad afgeschaf f
wordt. De NASL-bonzen zijn zelf nog a__
gecharmeerd van hun eigen regel. Zij beS
togen dat defensief voetbal er mee word
verbannen. En omdat de sponsors vee
geld in het voetballen hebben gestoker ut
moet er spektakel gemaakt worden. Da
de 35-yards-lijn het voor het Amerikaanse^'
voetbal alleen nog maar moeilijker maak
om de aansluiting met de internationalen-
voetbalwereld te bewerkstellingen, word
op de koop toe genomen. Het gaat imfe
mers om het spektakel, en dus de toe^e
schouwers.
