De fanmail van Tom Robinson
fW*
c
PLATEI
THUTHa 1UIIKE
THE MANCUNIAN WAlf
LEIDSE COURANT
ZATERDAG 21 JULI1979 PAGINA 16|
Het belang van fanmail is
onbeduidend. Het is voor de
artiest hoogstens een bevestiging,
dat hij een aantal aanbidders
heeft. Tom Robinson krijgt
dagelijks stapels brieven. De
inhoud verschilt echter nogal van
wa t er normaal geschreven wordt.
Inplaats van „Ik hou van jou, wil
je met me trouwen" staat er maar
al te vaak „Ik zie geen uitweg
meer, kun je me helpen
Tom Robinson
Tom Robinson heeft op zijn
vlucht van Engeland naar
Nederland brieven zitten
beantwoorden van Japanse
fans. Hij heeft daar begin
dit jaar een korte tournee
gemaakt, die erg is
aangeslagen. „Ik krijg
zo veel postzegt hij nadat
hij zijn bandrecorder naast
die van de interviewer
heeft neergezet om „later te
kunnen controleren of zijn
woorden niet verdraaid in
de kran t zijn gekomen
Hij laat een grote stapel
brieven zien en zegt
vervolgens: „Dit is ongeveer
het achtste deel van de post
uit Japan. Je hoort heel
vaak van andere artiesten,
dat het zo leuk is om in dat
land op te treden, maar je
gelooft het pas als je er zelf
geweest bent. De mensen
zijn zo aardig. Ze hebben
een ongelooflijk gevoel voor
humor. De Westerse
maatschappij heeft het idee
dat Japanners nogal
geheimzinnig zijn, maar dat
is niet zo. Je kunt grappen
met ze maken en veel
plezier met ze beleven.
Hoewel ze erg amusant zijn,
is de keerzijde van de
medaille, dat ze ook
ontzettend neerslachtig
kunnen zijn. Je moet wel
beleefd tegen ze zijn, want
ze zijn zo af en toe
ontzettend gedeprimeerd. Ik
krijg brieven van fans, die
zeggen: Ik werk op kantoor
en moet de hele dag, ja
meneer, nee meneer zeggen
en in het gareel lopen. Ik
vind dat zo vernederend. Ik
haat het. Ik heb geen
vrienden en voel me zo
eenzaam. Wat moet ik doen
Tom. Wat kan ik daar op
zeggen. Ik ben een popster,
geen raadsman
Om zijn Japanse fans te
laten weten, dat hij de
brieven, heeft ontvangen en
gelezen, heeft hij een brief
door een Japanse vriend
laten schrijven en deze
vervolgens honderden keren
gecopiëerd. Er is wa t ruim te
opgelaten voor Tom om er
zelf wat persoonlijks bij te
schrijven. In de brief staat
een gezellig babbel o.a. over
hoe langde Tom Robinson
Band al op tournee is en in
1980 naar Japan hoopt terug
te keren. Andere
onderwerpen die worden
aangesneden gaan over
vrouwen-emancipatie en
zelfmoord.
„Japan heeft het hoogste
aantal zelfmoorden per jaar.
Dat komt voornamelijk door
de afschuwelijke examens,
(He de jongens en meisjes
moeten afleggen. Ze worden
daar zo gedeprimeerd van.
Een onaangetaste eer is voor
de Japanner zo belangrijk,
dat als er iets mis loopt, het
beter is om je zelf van kant
Concert-agenda
Woensdag 22 augustus
Concert van Amerikaan
Joe Tex in het Marriot
Hotel in Amsterdam.
Vrijdag 24 augustus
Gigantische jongeren-
beurs Casa Nova tot 2
september in het Ahoy'
Sportpaleis in Rotterdam.
Opgetreden wordt door
Cheap Trick, Van Morri
son, Commodores, Inner
Circle, Randy Newman,
The Golden Earring,
Sniff Tears, The New
Adventures en Flairck.
Zondag 26 augustus
Laatste concert van Joe
Tex in het Sonesta Hotel
in Amsterdam.
Dinsdag 4 september
Concert van Patty Smith
in Carré in Amsterdam.
Zondag 9 september
Voor de derde achtereen
volgende keer het Rotter
dam New Pop Festival
in het Zuiderpark. Het
festival is gratis toegan
kelijk. Aanvang 13.00
uur.
Donderdag 27 september
Woodstock in Europa
met Joe Cocker, Joe
McDonald, Arlo Guthrie
en Richie Havens in de
Edenhal in Amsterdam.
Woensdag 24 oktober
Enige concert in Neder
land van de Zweedse for
matie Abba in het Ahoy'
Sportpaleis in Rotterdam.
temaken, dan te blijven
leven. Ik schrijf in die
copie: Volgens mij heeft het
leven meer waarden dan
jezelf te doden. Denk niet
da t ik niet weet waarover ik
praat want toen ik zestien
was wilde ik ook zelfmoord
plegen. Ik had er geen idee
van hoe mooi het leven kon
zijn op mijn
drieëntwintigste. Ik wist niet
hoe bevredigend het was om
als ambtenaar op een
kantoor te werken en op
mijn 27e beroemd te zijn.
Dus wees niet zo arrogant.
Je weet niet hoeveel vreugde
het leven nog kan brengen".
„Het zijn meestal heel jonge
kinderen, tussen de dertien
en de zestien, die de in het
Engels geschreven brieven
sturen. De adressen bewaar
ik want als ik dan in Japan
ben, stuur ik ze een kaart
waarmee ik zoveel wil
zeggen als ik ben er weer,
kom je ook naar het
concert".
„De briefschrijvers die het
inhoudelijk alleen maar
hebben over het concert in
Saporo, stuur ik een copie,
de anderen krijgen een
uitgebreid persoonlijk
schrijven".
The Tom Robinson Band i
in Japan nog geen groot
succes en heeft slechts een
kleine groep aanhangers.
We hebben ongeveer 20.000
exemplaren van de eerste
elpee „Power in the
darkness" verkocht Dat is
natuurlijk niets als je weet,
dat de Japanse markt tot de
grootste ter wereld behoort.
Het betekent echter wel
20.000 fans. Ik vind het nog
altijd ongelooflijk, dat
mensen aan de andere kant
van de wereld geld betalen
om mijn elpee te kopen, of
geld neertellen om de band
te zien. Ik ben nietzo'n
figuur, die wereldberoemd
wil worden en over de hele
wereld wil reizen, maar je
heb te maken met fans en
ook met een
platenmaatschappij die een
bepaald bedrag in de band
gestoken heeft en dat geld
graag terug ziet. Da t gaa t
alleen als er een hoop elpees
verkocht worden. Dus spelen
we overal ter wereld".
The Tom Robinson Band is
politiek getint. In de teksten,
die Robinson schrijft, laat
hij duidelijk merken hoe hij
over bepaalde politieke
zaken zoals bijvoorbeeld
Noord-Ier land denkt Door
zijn uitgesproken
denkbeelden is hij ook vaak
te gast op de concerten van
de „Rock against Racism
organisatie. Er wordt vaak
genoeg door ander groepen
beweerd dat politiek en
muziek niet samengaan.
Tom Robinson denkt daar
echter anders over: „Mensen
die beweren dat politiek en
muziek of sport en politiek
niet samen gaan, willen
alleen maar zeggen: hou de
linkse politiek uit de muziek.
Ik ben ook van mening dat
er wel degelijk naar mijn
teksten geluisterd wordt,
anders waren er nooit
150.000 exemplaren van
„Power in the darkness"
verkocht. Ik hoop alleen wel
dat de fans veel waarde aan
de muziek hechten. Anders
zouden we geen geld mogen
vragen voor concerten of
platen.
Er wordt wel gezegd dat het
moeilijk is om in Engeland
en Europa te spelen, maar
dat vind ik onzin. De winst
zit niet alleen in Amerika.
We verdienen geld met
tournees door Engeland en
Europa. Onze prijzen zijn
zelfs lager dan die van
bijvoorbeeld The Buzzcocks
of Elvis Costello. Uiteraard
hebben wij geen gigantische
lichtshow, 500 roadies en
grote vrachtwagens met
apparatuur. Wij huren een
volkwagenbus, die bestuurd
wordt door onze manager.
We hebben drie mensen die
de apparatuur opzetten en
we gebruiken de lich ten in
de zaal. Wie heeft ër
eigenlijk een lichtshow
nodig, niemand toch Er is
nog nooit iemand geweest,
die er over geklaagd heeft,
dat wij het niet hadden. Ik
weet wel dat een optreden
met een lichtshow misschien
aardiger is en misschien
maak ik er ooit nog eens
gebruik van, maar voorlopig
doen wij het gewoon met
alle witte lichten in de zaal.
Wat je dan krijgt is dat
iedereen in de hal goed kan
zien wa t er precies op het
podium gebeurt. Als ik
bijvoorbeeld mijn plectrum
oppak kan iedereen dat zien.
De zaal wordt dan een soort
huiskamer met een heleboel
mensen. Dan kun je ook
grapjes maken met de
mensen achterin de zaal. Ik
kan bijvoorbeeld zeggen: er
wordt achteraan niet
meegezongen, waarop de
voorste rijen meestal
reageren met boeh-geroep.
Zulke grappen haalde ik in
Japan ook uit en daar
reageerden ze zeer spontaan
en enthousiast op ondanks
de taalbarrière. Ik heb ook
een aantal Japanse woorden
geleerd, zodat ik af en toe
ook iets in die taal de zaal
in kon schreeuwen
The Tom Robinson band,
zoals die in Japan tourde en
onlangs een serie concerten
afsloot in Amerika, bestaat
niet meer Tom Robinson
(basgitaar en zang), Ian
Parker (piano en orgel) en
Danny Kostow (gitaar) zijn
vorige week uit elkaar
gegaan.
Tom Robinson schrijft
momenteel nieuwe nummers
voor de derde elpee, die
begin 1980moet uitkomen.
Hij wil eerst een tijd rust
nemen, voordat hij op zoek
gaat naar nieuwe bandleden
waarmee hij volgend jaar
weer wil gaan toeren. Zijn
commentaar door de
telefoon was: „Ik heb te
weinig tijd gehad voor
andere dingen, omdat ik
constant aan het optreden
was. Je vervreemdt zo van
de wereld waarin je leeft en
dat is nooit mijn bedoeling
geweest".
HANS PIET
A WW') TfcS i-j i- Q
j J
t -z\ -fc-s-x.cS*-1j e
ft..
i< r
5 f C
lr;
Is5
5 s
Si i v -*
co* PANIC
EU
E3SU.M-.
Dixon House Band De
Amerikaanse Dixon House
Band werd in 1977 opgericht
door Edward Dixon House.
Ooit had hij in de groep
Songbird gespeeld waarin
ook Howard Leese zat. Deze
werd na de opnamen van de
eerste Heart elpee gevraagd
in deze groep ie komen spe
len. Hij nam dat aanbod
met beide handen aan. Di
xon House wilde op de solo
tour, maar vond het eigen
lijk leuker om in een band
te spelen. Na een speurtocht
vond hij een aantal musici,
die met hem wilde spelen.
Het waren Chuck Gardner
(gitaar), Fred Zeufeldt
(drums), James Kenfield
(basgitaar) en Chrissy Shifts
(gitaar). De band kwam in
1978 bij elkaar om de eerste
plaat op te nemen. Dixon
House, die zelf piano speelt
en zingt, had al eerder ken
nis gemaakt met producer
Mike Flicker (hij produceer
de ook Heart) en zo kon het
werk beginnen. Wat er uit
de bus kwam was de elpee
„Fighting alone". Dixon, die
erg veel naar Engelse rock
luistert, lijkt sterk beïnvloed
te zijn door Queen. Bij be
luistering van de langspeler
is een vergelijking met deze
Engelse band bijna onver
mijdelijk. Niet alleen lijkt
Dixon's stem af en toe sterk
op die van Freddie Mercury,
ook de compositie-opbouw
past in het Queen-straatje.
Zo vinden we in „Feelin' no
pain" Queen-achtige piano
partijen en zang. Dixon 's
stem is echter in de lage re
gionen niet zo rauw als die
van Freddie en hij kan ook
niet zo hoog zingen. Om de
hele elpee af te spiegelen als
een copie van wat Queen op
de plaat zet, zou oneerlijk
en onterecht zijn. De Dixon
House Band heeft wel dege
lijk ook een eigen gezicht.
De muziek moet gezocht
worden in de Engelse sym
fonische hoek. De band is
een intelligente musii
eenheid, die zijn mam
staat. De plaat wordt ge\
met interessante ballads
ivullende strijkers en
aantal lekkere rockers
goede gitaar- en piano
tijen. Slechts een van
composities is instrumen
en gaat de jazz-rock i
op. En nu maar af wad
hoe de volgende elpee e
komt te zien. Missel
toont de groep dan
meer haar echte gezi
(EMI/Infini ty Records).
The Knack Ongecompli
ceerde powerpop brengt de
Amerikaanse formatie The
Knack op de eerste elpee
„Get the Knack". Op deze
plaat grijpt de band eigen
lijk terug naar muziek uit
de jaren zestig. In de groep,
afkomstig uit Los Angeles
en opgericht in mei 1978,
zijn Doug Fieger (gitaar) en
Berton A verre (solo-gitaar)
de belangrijkste personen.
Ze schrijven niet alleen de
nummers maar nemen ook
de vocalen voor hun reke
ning.
Verder bestaat de band uit
Bruce Gary (drums) en
Prescott Niles (basgitaar).
De muziek is en blijft een
voudig. Er zijn bijvoorbeeld
geen moeilijke gitaarlicks.
De teksten hebben allemaal
te maken met de problemen,
die tieners ondervinden als
ze een vriendinnetje krijgen.
De liefdesliedjes werden ge
produceerd door de Engelse
Mike Chapman, die Blondie
aan de eerste hit in Ameri
ka hielp, maar ook Exile en
Nick Gilder produceerde.
Kant twee is misschien wat
leuker dan de eerste plaat-
The Tunes In Engeland
bestaat de mogelijkheid om
als band toch een plaat te
maken. Ook als je de grote
platenmaatschappijen nog
niet hebt kunnen overtuigen
van je kwaliteiten. Er zijn
namelijk een groot aantal
kleine labels zoals Illegal
Records, The label, Step Fo-
ward Records en Raw Re
cords, om de droom werke
lijkheid te laten worden. De
uit Manchester afkomstige
Tunes hebben een e.p. „The
truth, justice mancunian
way" opgenomen voor het
Rhesus Record Label, een
van de vele kleine platen-
maatschappijtjes. Het label
is ook gevestigd in Manches
ter. The Tunes bestaat uit
Colin Thorpe (zang, gitaar),
George Budd (Basgitaar),
Anne Webley (piano, orgel)
en Bernard Nuttall (drums).
De muziek die deze e.p. vult
is afkomstig uit de new
wave-hoek. Vooral de piano
en het orgel spelen een be
langrijke rol. Beide instru
menten zijn sterk naar vo
ren gehaald en verdrukken
hierdoor enigzins het gitaar-
li- i 1
spel. De muziek blijft een
voudig. Zanger Colin Thorpe
zegt de teksten meer op dan
dat hij ze zingt. Hij schreef
alle vier de nummers. Waar
schijnlijk horen we in
toekomst meer van The
nes. Het is in ieder
een groep om in de gatei
houden. (Rhesus Records).
VOMIT J COPELJ
Joni Mitchell De Ameri
kaanse zangeres Joni Mit
chell heeft zich steeds meer
verwijderd van de popmu
ziek en-naar nieuwe muzika
le wegen gezocht. Het zat er
dus dik in dat ze zich op
een gegeven moment zou
gaan bezighouden met jazz
muziek. Dat is inmiddels ge
beurd op de elpee Mingus".
Via de popmuziek, tijdens
haar vriendschap met
Crosby, Stills, Nash
Young, knipoogde ze al naar
de jazz-rock toen ze kennis
maakte met Tom Scott's
L.A. Express. Toen ze een
jaar geleden tijdens een ses
sie contra-bas virtuoos Char
les Mingus ontmoette, zat
het er dik in dat de jazz
haar volgende muzikale reis
zou bepalen. Charles en Joni
besloten samen een elpee te
maken. Helaas stierf Charles
Mingus op 5 januari van dit
jaar op 56-jarige leeftijd, ter
wijl de plaat nog niet hele
maal af was. Samen met
Joni schreef hij wel vier
nummers. De rest vulde
Joni zelf aan zoals het num
mer „God must be a boogie
man", dat ze schreef naar
aanleiding van de eerste vier
pagina's van Mingus eigen
biografie „Beneath the un
derdog". Het is eigenlijk
vreemd dat hij iemand als
Joni Mitchell uitkoos om
mee te werken omdat hij
een hekel had aan blanken
(en stak dit niet onder stoe
len of banken). Daarbij
komt dat zij ook niet afkom
stig is uit de jazz. Mingus
was een naam in de jazz,
die iaren lang heeft moeten
knokken om bekend te wor
den. Hij is echter nooit bij
het grote publiek doorgebro
ken. Op de elpee „Mingus"
wordt al snel duidelijk dat
Joni Mitchell geen echte
jazz-zangeres is. Hierdoor
ontstaat er een vreemde wis
selwerking van muziek en
zang. Joni heeft een mooie
stem, die melancholiek
klinkt, maar niet het jazz-ge-
voel heeft om in te spelen
op de af en toe vreemde
passages. De muziek op de
plaat klinkt lekker met bij
voorbeeld een zweefende pi
ano op „Sweet Sucker Dan
ce". Joni werd begeleid di
een aantal uitstekende
ci van o.a Weather Rep
Verder vinden we Hei
Hancock op piano, Emil
chard op percussie, J(
McLaughlin op gitaar,
Hammer op mini moog
Stanley Clark op basgits
De nummers worden ai
wisseld door stukje
waarop o.a de viering
Mingus 53e verjaardag st
en hij enkele uitspral
doet over de dood. „Ming
is een gevoelige elpee,
niet echt goed is, maar
sfeer heeft. (Asyl
Records/WEA).
