1
'SISTERMARY F RAK GIS
OF THE FIVE WUPM&S.
BSED 24? twm,-
Zeventiende Rietveld derby
in buurtschap Hazerswoude
Sassenheimer wil zieke meenemen
naar Margaret Sinclair en hoopt
op een 'laatste wonder'
LUtokrakers weer actief
ioete voor veroorzaken
an botsing
3 r AD/REGIO
LEIDSE COURANT
DINSDAG 17JUL11979 PAGINA 5
OP PELGRIMSREIS NAAR GRAF VAN (BIJNA ZALIG) SCHOTS FABRIEKSMEISJE
i Nog één geregistreerd
en vanwege de Heilige
[e Stoel erkend wonder
en Margaret Sinclair -
op aarde eens een
3 geschoolde politoerster
- kan bevoraerd
bl|worden van Dienaresse
Gods tot Zalige zuster
Mary Francis van De
LjVijf Wonden. Nu hoopt
een Sassenheimer de
aandrager van dat
voorlopig beslissende
wonder te ziin. Niet
om een goddelijke
Premie m de wacht te
;unnen slepen, o nee,
zo is de gelovige
Sassemse magazijn
employee Willem
Langeveld helemaal
niet, „maar ik moet
reclame voor Margaret
maken, zieken zoeken.
Ik ben ervan overtuigd,
dat iedereen baat zal
hebben bij het vereren
van die jonge vrouw
die een schat van een
meid is geweest. Mijn
leven wordt heel erg
door haar bepaald en
ik sta nu voor een
opgave die ik moet
honoreren. Daarom wil
ik een zieke helpen en
meenemen naar het
fraf van Margaret
inclair, in de buurt
van de Schotse
hoofdstad Edinburgh.
Of er dan een wonder
zal gebeuren weet
alleen Onze Lieve
Heer, maar we kunnen
het allicht proberen".
Een jaar of negen geleden
vond Willem Langeveld bij
een schoonzus op zolder een
boekje liggen, dat in z*n
verdere leven als een soort
leidraad, een rode draad
misschien, zou functioneren.
Het roodgekafte boekje ging
over „Margaretha Sinclair,
een heilig fabrieksmeisje",
naar 't Erigelsch door J. J.
M. van Doornik M. S. F.,
vierde druk, 1932. Langeveld
was voordien al een
verzamelaar van
heiligenlevens. „Ik heb een
beetje een ouderwets rooms
geloof, hè, maar dat kan
geen kwaad en dat zal O. L.
Heer ook wel niet erg
vinden. In elk geval vond ik
het (want ik ging meteen
zitten lezen) een heel aardig
boek, overeenkomend met de
nostalgische gevoelens van
weleer. Dit leven boeide me
bovenmatig". Aldus de heer
Langeveld. Nu hoef je je
voor dergelijke gevoelens
zelfs vandaag de dag nog
niet te schamen. Ik hoorde
dit van een lid der jongere
generatie, een meisje dat niet
van een voorbeeldig
heiligenleven zal wakker
liggen, maar ze zei er toch
wel iets opmerkelijks over:
„Het feit, dat de katholieke
kerk heiligen kent, vind ik
vertederend. Zelf geloof ik er
niet zo hard in, maar
misschien is het de nestgeur
die ik van huisuit nog bij me
heb. Ik ben ook in dat
v X
1 Margaret Sinclair.
boekje gaan lezen en heb het
niet zonder meer naast me
neer gelegd".
Een redelijk gezelschap voor
Willem Langeveld, die vijf
jaar geleden de behoefte
kreeg, naar dat graf toe te
gaan. „Ik ging op avontuur
naar Edinburgh, met de
nachtboot, op de sterfdag
van Margaret. Het graf zou
wel niet meer bestaan,
meende ik, maar na
omzwervingen en toevallige
ontmoetingen met mensen
die zomaar mijn weg
kruisten (dat kunnen in mijn
ogen geen toevalligheden zijn
geweest, maar er zat wat
„anders" achter) kwam ik
wel degelijk bij het graf op
het Mount Vernon-kerkhof
uit. Ik heb er nog met een
juffrouw, die ik onbewust op
dat kerkhof was gevolgd en
die me „stomtoevallig" naar
het graf loodstehet lied
van St Patrick, de Schotse
patroonheilige, gezongen en
„Te Lourdes in de bergen",
in de Engelse versie dan;
zoiets als Lourdes in the
mountains. Onbegrijpelijke
dingen zijn er verder die
twee dagen gebeurd. Zonder
het te weten liep ik
rechtstreeks op de kerk af
waar Margaret gedoopt was,
één van de drieefttwintig
roomse parochiekerken van
Edinburgh. En niet minder
toevallig was mijn
ontmoeting met de Ierse
father Denis O'Connell uit
Glasgow, die postulator is in
het proces dat de
zaligverklaring van Margaret
inmiddels eerbiedwaardig,
voorbereidt. Zo ontmoette ik
in zeer korte tijd alles wat
voor mijn kennis omtrent
haar nodig was. Ik zie daar
een vinger der
Voorzienigheid in".
Langeveld was niet de eerste
pelgrim naar Margarets graf.
Behalve hulpbehoevende en
vrome zielen van Britse
origine waren ook
Nederlanders hem al
voorgegaan, getuige sommige
„ex voto's" op en bij de
grafsteen: „Dank om
genezing", viel er te lezen.
Hij zal ook niet de laatste
zijn; desnoods „sleept" hij
zieken mee naar de laatste
rustplaats van die Schotse
jonge vrouw, een „eigentijdse
getuige" van Christus.
Schotse kardinaal Gordon
Gray sprak al van „nieuwe
gezichten die zich op de
Universele Kalender
aandienen; we kunnen
heiligen verwachten uit de
werknemers wereld. Matt
Talbot bijvoorbeeldeen
havenarbeider, die enige tijd
een alcoholist was, kwam tot
bekering. Margaret Sinclair
zou weieens de eerste
kunnen zijn die de titel krijgt
van een heilig fabrieksmeisje.
Een heilige uit de vakbond
zou ze ook kunnen zijn, ze
bezocht als lid van die bond
vergaderingen en moest
ervaren wat het te betekenen
heeft overbodig te zijn toen
de meubelfabriek in Cowgate
de poorten sloot".
Margaret Sinclair werd in
1900 in een achterbuurt van
Edinburgh geboren, in het
midden van een verdachte
omgeving en temidden van
diepe armoe. Moeder was
katholiek, vader Andrew, een
vuilnisman, was vóór z'n
trouwen katholiek geworden.
Soms had de hardwerkende
moeder aanvallen van
depressie en de drie jaar
oude Margaret knielde dan
naast haar neer en zei: „Huil
niet moeder. Sla me als je
wilt, moeder, maar huil niet".
Voorbeelden van een
deugdzaam leven te over; ze
staan in het boek
opgetekend. Een rustig,
vriendelijk en spiritueel
meisje, dat er van hield goed
gekleed te gaan, bedreven in
het hanteren van naald en
draad en houdend van de
simpele pleziertjes, zoals
dansen. Maar al was er een
feestavond: Margaret bad
altijd haar rozenkrans voor
ze naar bed ging. Ik heb mij
zo vermaakt, zei ze
weleens^iu moet ik God zijn
deel geven. En hoeveel zielen
heeft God tot zich geroepen
terwijl wij dansten en ons
vermaakten
Zo ging dat met de jonge
Margaret Sinclair eraan toe.
„Waarom ben jij altijd de
r
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel- Aa
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi- fggff
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen OOOr Ion HieterS
OMWEGEN
eerste om het goed te maken
vroeg zusje Bella eens na
een ruzie. „Men moet zich
kunnen vernederen", was
Margarets antwoord. Dan
waren er natuurlijk ook „de
verleidingen van de wereld".
„Want ook Margaret had
haar bekoringen. Ofschoon
het wel zo was dat geen bij
haar een kans had. Wanneer
ik word bekoord, denk ik
aan de kracht van de heilige
Naam. Dan zeg ik de naam
van Jesus tien maal heel
langzaam, vertelde ze haar
zuster". Dan denkt een
minder deugdzaam mens
tegenwoordig al gauw: nou,
zo kan het dan wel weer;
maar wie in het meisje
Sinclair een heilzaam licht
zien, zullen gesticht knikken
als ze vernemen, dat
Margaret zelfs een keer -
uiteraard tevergeefs -
verloofd is geweest toen ze
19 was. Met een ex-soldaat,
na de eerste wereldoorlog.
Daar had je het al weer: het
was een wonderlijke
eenzijdige affaire, want de
jongeman wilde graag
trouwen, maar Margaret
weigerde alleen met hem te
zijn en „belette zoveel
mogelijk dat hij haar kuste".
Ze bereikte alleen, dat hij
„een vurig katholiek werd en
een harde werker". Maar
Margaret had 't niet zitten en
raadpleegde vertrouwde
pater Agius s. j., die tot haar
grote opluchting tot de
conclusie kwam dat ze niet
gebonden was met de knaap
te trouwen.
Ze bleef het Hoogste kiezen.
De kloosterroeping werd
steeds duidelijker. Zus Bella
was toen al ingetreden bij de
Kleine Zusters van de
Armen. Margaret ging naar
het Arme Clarissen-klooster
in Notting Hill bij Londen.
Ze was toen 23 en had nog
twee jaar te leven. Vasten en
onthouding, gebrek aan
warmte, maar vooral
heimwee en eenzaamheid. Ze
kreeg een vermoeiende en
vernederende taak: het
bedelen van aalmoezen, uren
lopend door de straten van
Londen, met een paar
shilling als beloning voor de
moeite terug kloosterwaarts.
Maar wie haar toen
ontmoetten waren
eenstemmig in hun oordeel
en kwamen onder de indruk
van haar „stralende
verschijning; ze zag er zo
onschuldig, eenvoudig,
oprecht, volgzaam en nederig
uit". Twéé maanden na haar
MARGARET SlNCLMSL
aged jgg mms..
De grafsteen van het heilige fabrieksmeisje.
professie werd ze al naar het
sanatorium gebracht: keel
tuberculose; met nog zeven
maanden van lijden, met
ademnood en pijn voor de
boeg. Een priester die haar
bezocht vertelde:„na een
zware aanval van pijn was
ze gewoon uit te roepen: het
is alles voor de zielen".
Twee jaar na haar dood
werd ze (reeds in de geur
van heiligheid) herbegraven
tussen haar eigen mensen in
Edinburgh. De interesse van
het publiek was gewekt. Er
kwamen gebedsverhoringen.
Gods opgeruimde dienares
op aarde kreeg haar proces.
Het fabrieksmeisje, dat
waarschijnlijk allang in de
hemelse blijdschap is
opgenomen, wacht op de
uitslag. Of liever gezegd: vele
betrokkenen, zoals Willem
Langeveld, wachten daarop.
Nog één wonder van de Heer
en het is voorlopig gepiept.
„Ik ben een paar keer terug
geweest", vertelt Langeveld
me, „en in 1977 heb ik in
Lourdes Annette uit
Rotterdam leren kennen, een
invalide huismoeder, die al
heel wat af geleden heeft. IK
heb haar aangeboden, in
september mee te gaan naar
het graf van Margaret Nu
vermoed ik, dat zij en haar
man me niet financieel willen
belasten en daarom wil ik
buiten hun weten om aan
een som van ongeveer 1600
gulden zien te komen om die
twee mee te kunnen nemen.
Pastoor Vreeburg van de
Leidse Lodewijkskerk wil me
wel helpen. Ik mag van hem
achter in de kerk een standje
inrichten met materiaal over
Margaret Sinclair; ik wil
daar ook wel dia
voorstellingen geven over
mijn avonturen in
Edinburgh. Als mijn actie
slaagt, kan ik met het
resultaat naar Rotterdam om
Annette te laten profiteren.
Als zij het niet is, dan maar
een andere zieke. Maar het
moet slagen". Nog één
wonder is nodig; misschien
een tweede, maar dat zou
dan in Rotterdam moeten
gebeuren. Willem Langeveld
die van de pastoor ook een
collecteblokje mag plaatsen
„voor de reis van een zieke
naar Edinburgh", wil graag
informatie verstrekken:
J.P.Gouverneurlaan 43,
Sassenheim, teL 02522 -14
191.
iORDWIJK Het beruchte gilde van autokrakers blijkt de
ste week genadeloos toe te slaan in de badplaats. Het is
ware plaag. Dagelijks komt een reeks meldingen binnen
automobilisten, die hun wagen op straat of op een par
te rrein onbeheerd achterlieten en de auto later openge-
ken aantroffen. Soms werd het portier op geraffineerde
i geforceeren in andere gevallen verschafte men zich toe
tot het voertuig door het kapot maken van het portier-
Geld, fotoapparatuur, cassette-recorders, en dergelijke
levolle goederen, werden door de grijpgrage krakers
euvel doet zich niet alleen voor in de kom van het dorp,
|ar ook op de parkeerterreinen in het Langeveld en aan de
gen naar het strand.
lor de politie is een en ander aanleiding de automobilisten
Ingend te verzoeken geen voorwerpen van waarde in gepar-
jrde auto's achter te laten. Het open en bloot laten liggen
ji waardevolle zaken in de wagens werkt dit soort diefstal-*
in de hand. Zo werd in een geval, behalve een flink be-
aan geld, ook betaalcheques en... de betaalpas uit de
j ontvreemd. Dit moet niet kunnen gebeuren. Het leegma-
i van de auto is het enige middel om het kwaad effectief
nen bestrijden.
N HAAG/BODENGRAVEN Een 26-jarige inwo-
van Bodegraven is door de Haagse rechtbank ver
deeld tot zeshonderd gulden boete, een week gevan-
ïisstraf en vier maanden intrekking van het rijbe-
beide voorwaardelijk met proeftijd van twee
De man werd het veroorzaken van lichamelijk
1 door schuld ten laste gelegd.
I Bodegraver reed met zijn vrachtwagen de Goudseweg op
ider voorrang te verlenen aan een auto. Bij de botsing die
gde werd de auto zwaar gehavend en de bestuurder liep
hersenschudding op.
biier van justitie had tegen verdachte een week gevange-
geëist en voorwaardelijk zes maanden intrekking van
gitrijbewijs. y»
HAZERSWOUDE De be
woners van de Hazerswoudse
buurtschap het Rietveld en
degenen die met deze buurt
een binding hebben treden
donderdag 19 juli aan voor
de 17e Rietveld roei-derby.
Op deze dag worden op de
Rietveldse vaart nabij het
restaurant Klein Giethoorn
de jaarlijkse kampioenschap
pen gehouden. Dit waterspek
takel dat langzamerhand is
uitgegroeid tot een folkloris
tisch gebeuren wordt al sinds
mensenheugenis georgani
seerd door de (oud) Rietvel-
ders Gijs van de Lip, Piet
van der Werf en Reinier van
Vliet.
De bewoners van het Riet
veld, een nog ongerept stukje
Hazerswoude, gaan nog steeds
prat op de vaardigheid met
de roeiriemen. Deze handig
heid dateert nog uit de jaren
dat de 35 veehouders- en
boomkwekersgezinnen het wa
ter rond de huizen en stallen
met? de roeiriemen moest
doorklieven. De houten rie
men hebben in de loop der
jaren plaats gemaakt voor
een zoveel-pk buitenboordmo
tor. Zoniet het sportieve ele
ment. De traditionele roeiwed-
strijden worden nog jaarlijks
in de diverse klasses uitge
vochten door de Rietveldse
inboorlingen en aanverwante
postbode en melkboer.
Jan van de Lip is dé grote
favoriet bij de wedstrijd voor
de heren, die om zeven uur
's avonds begint. Deze telg uit
een roemrucht roeigeslacht
eiste vier maal op rij de
hoogste eer voor zich op. Ge
makkelijk krijgt deze Van de
Lip het echter niet, want de
concurrentie is enorm groot
Zijn broers Gijs en Hugo, bij
voorbeeld, de coming man
Arie de Groot, Gerard van
Zuylen, de „vaste" kampioen
V^n de jaren zestig; Sjaak
van de Neut Arie de Wit en
De Rietveldse roeiwedstrijden trekken jaarlijks vele honderden toeschouwers
Arie Boer zijn er, net zoals
de drie voorgaande keren, op
gebrand de beker uit handen
van Hazerswoudes, dus ook
Rietvelds, burgemeester J. ten
Heuvelhof te ontvangen.
Bij de dames zou het weieens
een open strijd kunnen wor
den. Aantrekkelijk voor de
lieden op de wallekanten die
vaak bij honderden hun
„jaarlijks tripje" naar het
Rietveld maken, te meer om
dat de weergoden de organi
satoren en de deelnemers
vrijwel steeds gunstig gezind
zijn. Een open roeigevecht bij
de dames. Want Jeannet van
Zuylen, die in 1976, 1977 en
1978 als eerste over de finish
ging, krijgt geen startvergun
ning. Zij is intussen ge
trouwd, woont in Alphen aan
den Rijn en heeft geen enkele
zakelijke binding met haar
geboortedorp meer.... Hard,
maar reglementair. Dus komt
er in elk geval een nieuwe
kampioene op het schavotje
bij Klein Giethoorn. En ze
krijgt ook een nieuwe wissel
beker, want genoemde Jean
net nam het kleinood defini
tief mee, na die drie zeges
achter elkaar. Kansen dus
voor Marga Out, Adri van de
Lip, Petra van de Lip, de
dochter van organisator Rei
nier van Vliet en ander vrou
welijk schoon, om de nieuwe
cup voor de eerste keer naar
zie)» toe te trekken. De roeis-
trijd voor de dames (vanaf
zestien jaar) neemt trouwens
rond de klok van zeven uur
's avonds eveneens een aan
vang.
De roeiboten van Klein Gie
thoorn worden in de middag
uren, vanaf half drie, door de
jeugd de Rietveldse Vaart op
gestuurd. In vier categorieën
gaan jongens en meisjes el- i
kaar de loef proberen af te
steken.
Behalve roeien in de avond
uren een waterfestijn, dat se
dert enkele jaren „in" is op
de enige dag van het jaar dat
het Rietveld luidruchtig van
zich doet horen. Het schouwk-
loeten. Een vaarwedstrijd met
schouwen (destijds het tran
sportmiddel bij uitstek in de
nog niet ontsloten boomkwe-
kersgebieden), die worden
voortbewogen met een lange
vaarboom.
Gijs de Hertog, géén Rietvel-
der, maar wel vaar-actief van
wege zijn bezig zijn in deze
buurt als postbode, verdedigt
de vorig jaar behaalde titeL
Zeventiger Van de Lip, vader
van de roeiprominenten,
moest hem in 1978 voor laten
gaan. Heel het Rietveld houdt
er een tikkeltje rekening mee
dat hij weer van de schouwk-
loetenpartij is, aanstaande
donderdag 19 juli. Want hij
„maakte" de wedstrijd vorig
jaar, van begin tot eind. Met
de sigaar in de mond....
