Hou ze in de gaten!
VROUWEN:
Cees
Bantzinger
tekent
ervoor
„Zolang mijn moeder
nog noppen op
d'r armen krijgt
als ik zing, zit het
wel goed met me"
deelnemers Laura weer van start
Kinderen zijn kinderertWaarschuwen is niet genoeg.
WIM HOGENKAMP:
MARKTEN
BINNENLAND LEIDSE COURANT DINSDAG 3 JUL11979 PAGINA 12p
Met 1260 T
ALPHEN AAN DEN RIJN
De 32e LAURA is vanmorgen
in alle vroegte van start ge
gaan met 1260 deelnemers.
Zij zullen vier dagen lang op
hun fiets een fiks aantal
kilometers moeten afleggen
door de Randstad. Het groot
ste gedeelte legt per dag 100
kilometers af terwijl zich
voor de 150 kilometers, 132
man hebben opgegevea Het
fietsleger koerste vandaag
richting kust met als centrale
plaats de picknick-plaats
„Noord Aa". Voor morgen
staat de route richting Am
sterdam op het programma.
Twee deelnemers, de heren
Bontje en Poedel van Dam
hebben tot nu toe alle 32
LAURA's meegefietst Dirk
Sacco mag er trouwens ook
zijn. Hij is voor de 20e keer
present met „zijn" reparatie-
ploeg. De 32e LAURA werd
gisteravond officieel geopend
met een massaal barbecue-
feest voor de Alphense bevol
king op het Lauraplein. Onge
veer 1000 mensen verslonden
1000 porties saté, 700 worst
jes, een speenvarken, 110 kilo
salade en 90 liter saus. Ver
der vloeide ook de drank rij
kelijk. Volgens de voorzitter
van LAURA, H. Dirkzwager,
voimde de barbecue toch niet
de hoofdschotel. Die was vol
gens hem voor de deelnemers
weggelegd. Zij alleen konden
genieten van de fraaie natuur
in de Randstad liet Dirkzwa
ger weten. „Het is een mis
verstand om te veronderstel
len dat er in de Randstad al
leen maar autowegen zijn.
Eerste paal in Bouwlust II
NIEUWKOOP Burgemees
ter mr. T. R. Seinstra sloeg
gisteren de eerste paal voor
een complex van 136 nieuw
te bouwen woningen. Deze
woningen zullen verrijzen in
het plan Bouwlust II, ten
westen van de Aarlander-
veensweg te Nieuwkoop. Het
betreft een verscheidenheid
aan woningtypen, waarvoor
de plannen zijn ontwikkeld
in het kader van de zoge
naamde bouwstroom IV,
waaraan verschillende ge
meenten in de regio deelne
men.
De bouw omvat in totaal 70
premiekoopwoningen en in de
huursector 48 eengezinshuizen
en 18 kleine wooneenheden.
Vooral de kleine wooneenhe
den zijn in Nieuwkoop vrij(
uniek. De appartementjes, af-'
gestemd op één of tweeper
soonshuishoudens, worden na
melijk ondergebracht in aan
de buitenzijde normaal ogen
de gezinswoningen.
Voor de 70 premiekoopwonin
gen hebben zich in totaal al
160 gegadigden gemeld, die
aan de door de gemeenteraad
gestelde eisen voldoen. De
eerste verdeling vindt plaats
via loting. Voor de verkoop
heeft de gemeente het make
laars- en assurantiekantoor
Holland-West in Alphen aan
den Rijn ingeschakeld.
"s-Gravenzande - Westland-Zuld.
maandag 2 juli 1979 Glassla: 10—
30,5, Natuursla: 11,5—24,5, Ijsbergsla
80. Suikermeloenen: 5 700—660, 6
790—820, 8 590, Oogmeloenen: 6
490-530, 8 410-460, 10 420, 12
340, Netmeloenen: 4 260—280, 6
290—340, 8 210—260, 10 210, Toma
ten: A. 390/550, B. 440/480, C.
330/480, CC. 310/420. Snijbonen:
330-410, Bloemkool: 6. 290/385, 8.
235/270, 10. 170/190, 12. 135, 15. 90,
Komkommers: 91 45, 76 44/46, 61
35/38, 51 28/29, 41 24/26, Aubergi
nes: 500. 200, 400. 270, 300.
300/320, 225. 320/335, 175. 320, 100.
290, Vleestomaten: B. 370—430, BB.
650-750, BBB. 800-980, Andijvie:
50/70, Postelein: 30/65, Bospeen:
95/160, Waspeen: 110/175, Pepers
groen: 520/590, rood: 1440, Prinses-
sebonen: 550/750, Koolrabi: 10/20,
Prei: 245/270, Rettich: 30/75, Perzi
ken: 40/100, Tuinbonen: 80/90, Aard
appelen: 65/100, Kroten: 25/30,
Courgettes: 25/55, Broccoli: 460—
580. A. Venkel/210, Paprika resp.
rood en groen: 85 380/450, 310, 75
380/390, 345, 65 360, 355, 55 170,
Radijs: 46-68, Alicanten: 1080/1110,
Pruimen: 430/670, Selderij: 20. Peter
selie: 35. Ch. kool: 55/70, Rabaroerl:
37/42.
Later ontmoet hij in de Kurzaal
Gregor Frenkel Frank, zoon van
een hoogbejaarde Stehgeiger en
broer van de modieuze doe-het-
zelver Dimitri. Gregor blijkt
ondanks de tegenvallende
weerberichten van de laatste
maanden toch reeds te kunnen
beschikken over een
donkerbruin hoofd, dat
tegenwoordig alleen nog is
voorbehouden aan stervelingen,
die periodiek op de Bahama's al
hun plannen op een rijtje
zetten, alvorens ze ten uitvoer
te brengen.
,,Ha, die Cees".
„Ha, die Gregor. Wat doe je
eigenlijk tegenwoordig?"
„Nou je ziet", ventileert Gregor,
wijzend op enkele hoogpolige
dames, die zojuist op verzoek
van een fotograaf van
Maandblad Avenue bij de
portiersloge een pose hebben
aangenomen, waarvoor een
ander al gauw zou worden
verwezen naar een orthopedisch
chirurg.
„Oh zeg, doe je dat", zegt
Bantzinger bewonderend. Zijn
blik verraadt nu duidelijk, dat
hij voor een dergelijke
broodwinning zelf ook graag
tekent.
Onbreschreven blad
Even later op het plein
Kurhausplein, Gevers
Deynootplein: nee, namen
noemen we niet zegt hij:
„Het is eigenlijk verrukkelijk om
je leven zo vol te krabbelen.
Het enige wat je er voor nodig
hebt is een potlood met een
scherpe punt en een leeg blad
houthoudend papier. De rest vul
jezelf in.
Ik ben ook altijd blij met de
reacties achteraf. Ik had laatst
een tentoonstelling in
Amstelveen. En daar kwam een
echtpaar binnen, dat door de
tijd vakkundig was afgebrand.
Toen ik hen in mijn bundel zag
bladeren, zei ik: „Drie en
negentig vrouwen voor drie en
twintig vijftig. Zeg nou zelf
meneer, dat is toch een
koopje."
Naast hem schudde zijn vrouw
haar hoofd. „Ach gunst", riep
ze, „wat moet ie daar nou
meè? Hij heeft al zo'n moeite
metéén."
LEOTHURING
Songfestival met het
liedje „Mallemolen". En
de tekst was toevallig
wel gemaakt door het
onbekende talent Wim
Hogenkamp. Juist, die
dromer van huisuit, die
overigens al knap
ongedulidg was
geworden en vaak had
gedacht „komt er nou
nog wat van?". 1>
Op de langspeelplaat van I
Heddy, die daarna werd
uitgebracht, stonden vijf
liedjes van mij. En dat
zette mij aan het
denken: „je moet eens
ophouden met M
weggeven", zei Ik tegen re
mezelf, „je moet het zelf in
gaan doen". n;
En dat heb ik dus Le
gedaan. Ik stond met
een one-manshow in de r
Suikerhof in Amsterdam. W
En het enige fcr
commentaar achteraf d
was: „het is eerder pi
teveel dan te weinig". Ik [Jr
had inderdaad zoveel op
mijn lever dat ik niet fj'
meer van ophouden wist
en maar door bleef
zingen. Pi
Op een avond zit ook de 6a
directeur van een ya
platenmaatschappij in de ha
zaal en die biedt mij een be
contract aan. „Graag tcx
morgen op kantoor om no
te tekenen", zei ie na ee
afloop. „Rustig vader", p
dacht ik, „ik heb al zo '19
lang gewacht op
erkenning: die paar Ai
weken bedenktijd kunnen ge
er nog wel bij. „Hij wilde H'
toch hoop ik een goeie Ti
langspeelplaat met me vc
maken?". !he
Nou, dat bleek inderdaad ha
zijn bedoeling te zijn In
geweest. En toen die lm
plaat uit was kreeg ik
gelijk de Louis
Davidsprijs.
Dat zijn de moeilijkste
momenten. Als het
wereldje begint te
vermoeden, dat je het
gaat maken, wordt er
gelijk van alle kanten
aan je getrokken. Dan
komen de adviseurs en
de goede raadgevers in
drommen op je af. En
voordat je het weet ben
je al een publieksdrol,
die doet, wat anderen
leuk vinden.
Gelukkig heb ik zulke
dingen zelf ook door. En
voorzover ik het kan
bekijken is er nog steeds
geen man over boord. Ik
ben 32 jaar geleden
tsjilpend geboren en in
de box stond ik al de
maat te bonken met zijn
hoofd. Mijn moeder heeft
me nog eens verteld, dat
ze op visite ging bij een
vriendin. We woonden
toen in een hoekhuis in
Amsterdam. Als ze
terugkwam zag ze uit de
verte al, dat ik vóór het
raam de maat stond te
bonken met mijn hoofd.
Dat geeft de burger dus
weer even moed. Ik bonk
gewoon door en het
liefst op de maat, die ik
aangeef.
Mijn moeder zegt ook:
zolang ik nog noppen op
mijn huid krijg als ik jou
hoor zingen denk ik:
„Het gaat goed met
Wim".
En zo is het: moeders
hebben gelukkig altijd
Zanger Wim Hogen-
kamp: „als de Vader i
Abrahams het
redden, is voor ml| i
de hoop nog niet
verloren".
SIRE
Rjblicane aangeboden doa du bad in samenwerking mei de Siichnng Ideele Reclame
met hoppige pils. Zojuist heeft
hij met een assistent in een
Rotterdams ziekenhuis zijn
muurschildering opgelapt, die
zware averij had opgelopen
door een frontale aanvaring met
een ziekenhuisbed. De broeder,
die met de patiënt aan de rol
was gegaan, taxeerde de bocht
verkeerd en had vervolgens een
forse hap uit Bantzinger's
kunstwerk gereden. „Het is
overigens voor een artiest een
troostrijke gedachte", meent hij,
„als zijn werken nog door
hemzelf hersteld kunnen
worden."
Cees Bantzinger in
Scheveningen: „Het
is verrukkelijk, als je
je leven zo mag vol
krabbelen."
Nauwelijks had zanger
Wim Hogenkamp
indertijd de huig ontbloot
en de eerste volzin
welluidend over zijn
lippen van goede
vaderlandse makelij
gelanceerd of de critici
hadden hun eindoordeel
al rond: „Net Robert
Long", constateerden ze,
„als je je ogen dicht
hebt zou je zweren, dat
je Long hoort zingen. Of
in elk geval zijn
tweelingbroer".
Voor Hogenkamp kwam
dit vonnis niet eens meer
als een verrassing. „Ik
heb nooit de intentie
gehad om ook maar
iemand te imiteren",
verzekert hij, „maar ik
schijn nu eenmaal een
stem te hebben, die
sprekend lijkt op die
van... en daarna kun je
blijven invullen. Ik ben al
vergeleken met Wim
Sonneveld en Toon
Hermans. Alleen Heintje
Davids ontbreekt nog in
het rijtje. De rest heb ik
onderhand al afgewerkt.
Pas nog riep Iemand
enthousiast: „hier staat
de nieuwe Willem
Nijholt". „Had je
gedacht", heb ik toen
gezegd, „hier staat de
oude Willem
Hogenkamp".
En wat de betweters en
de bla-bla-roepers verder
over me denken en
zeggen moeten zij weten.
Daar trek ik me, met
permissie, geen moer
van aan. Want ik ga toch
mijn eigen gang en doe,
wat ik leuk vind.
Hogenkamp is inderdaad
eendromer. Ik was een
jongen die vroeger op
school altijd met andere
dingen bezig was dan
met mijn huiswerk. Maar
het waren weldingen,
die ik zelf verzonnen had
en die nergens in de
boekjes stonden. Je mag
me dan ook zonder al te
veel risico's een nuchtere
dromer noemen. Van mij
hoeft niks, maar als het
toch gebeuren moet,
komt het er vanzelf uit".
Gelujkenissen
Ik zal je een voorbeeld
noemen. Toen Seth
Gaaikema begon met zijn
musical SWINGPOP
vroeg ie aan mij, of ik
de „under-study" van
hoofdrolspeler Robert
Long wilde zijn. Die
Seth. Ook hij had dus
kennelijk enige
gelijkenissen ontdekt
tussen mij en Robert. Ik
weigerde, want ik voel er
niks voor om ineen
kleedkamer te gaan
zitten wachten, totdat
iemand acute pijn in zijn
strot krijgt. Daar ben ik
het type niet voor. Zo'n
dromer ben ik dus ook
weer niet. Wat gebeurt
er een paar maanden
later? Robert Long gaat
dwars liggen en rottige
interviews weggeven.
Swingpop zou niet door
de recensenten zijn.
gekraakt omdat de
hoofdrolspeler niet
deugde. Welnee, het lag
aan de musical, aan
Gaaikema, aan de sfeer
in de troep en ga zo
nog maar een half uurtje
door. Ik loop op een
middag de AVRO-studio
uit en zie producer Hans
Sleeswijk staan. „Weetje
het al?", vraagt Ie.
„Long heefter mee
gekapt. Wat ga jij nou
doen?".
Zijn vrienden karakteriseren hem
bij voorkeur als een geboren
„loner". „Bantzinger", menen ze
met grote stelligheid, „is een
ras-individualist, die het liefst in
zijn dooie eentje de horizon
afstroopt". Toch heeft hij bijna
niets tegen mensen; hij drinkt
graag een glas met ze en
wisselt bij die gelegenheid een
handvol wise-cracks uit. Maar
als het menens wordt er
danst een vrouw langs het
caféraam of aan de overkant
heft een Arabier zijn handen in
de richting van een wolk.
waarachter hij Allah vermoedt
dan gloeit achter zijn
samengeknepen ogen het licht
aan, dat alleen aan zieners
wordt geopenbaard. Als hij op
zo'n moment in gezelschap is
Cees wat drink je van me?
probeert hij zich vrijwillig te
isoleren. En om dat doel te
bereiken maakt hij gebruik van
alle beschikbare middelen.
Tijdens de ontmoeting in
groepsverband begint hij
plotseling over zijn dijbeen te
wrijven en als hij even later
opstaat hinkt hij reeds, en moet
hij zich bij de reisleiding
verontschuldigen.
Of hij last eigenhandig een
bezoek aan het plaatselijke
hospitaal in, waar de
geneesheer-directeur volgens
zijn zeggen klaar staat om zijn
appendix uit zijn buikholte te
wippen.
Zodra hij zich met een dergelijk
rookgordijn onttrokken heeft
aan de waarnemingen van de
overigen in de verte hoor je
nog een enkeling tevergeefs
jammeren: Hè toe Cees. doe
nou niet zo flauw heeft hij
zijn schetsboek al gegrepen en
is hij in feite reeds op weg naar
zijn volgende ontdekking.
Er altijd bij
Hans Redeker schreef in 1964
in zijn inleiding op een map
met prenten van Bantzinger:
„Waar anderen zich binnen de
autonomie van hun atelier
opsloten, was Bantzinger er
altijd bij. Hij zag het Vaticaan
en de Acropolis, maar ook de
afbraak van de Amsterdamse
Galerij. Hij zwierf door
Griekenland, Portugal of Parijs,
dronk zijn glas wijn op een
pleintje in Meursault, zijn koffie
in Americain, versloeg in
Friesland de Elfstedentocht.
Maar hij bleef daarbij tekenaar
en dichter en maakte zijn
mooiste bladen, wanneer het
menselijke en tijdloze de
actualiteit binnendrong en haar
van haar hoogmoedswaanzin
beroofde."
Cees Bantzinger authentiek
apostelhoofd met getwijnde
baard, razend nieuwsgierige
ogen achter het brandglas van
zijn bril, een lichaam, dat in de
stroom van het goede leven zijn
definitieve bedding heeft
gekregen heeft tijdens zijn
zwerftochten door een leven van
alweer 65 jaar ook altijd een
neer dan open oog gehad voor
vrouwen. En om hen aan zijn
Kladboek te kunnen toevoegen,
verbrak hij telkens weer met
liefde zijn eigen eenzaamheid.
Een representatief deel van de
collectie schoon en schijn, die
hij deels in koolzwart, deels
met verdwijnende, gewassen
kleuren opbouwde, heeft hij
nu gebundeld voor zijn kijkboek
„Bantzinger tekent vrouwen",
(en uitgave van Luyten in
Amstelveen, prijs f 23,50).
„Bantzinger tekent vrouwen",
merkt inleider Simon Carmiggelt
fijntjes op, „en het etiket, dat
daardoor op hem geplakt wordt,
hoeft hem, naar mijn gevoel,
niet te hinderen. Want het is
zijn beste kant."
Na een vluchtige ontmoeting
met Anne Rose, de meisjes in
Scheltema, Marie-Louise,
Evelien, Marcelle Meulema, Won
Kyung Cho, zijn eigen vrouw
Jettie „Jetje van Radio Oranje-
Paerl en de vele andere
gratieën, die ooit door hem zijn
aangestift, is men geneigd om
Carmiggelt ook deze keer weer
gelijk te geven. Bantzinger heeft
in elk geval het wettig en
overtuigend bewijs geleverd, dat
hij zijn tijd op aarde goeddeels
heeft gevuld met datgene, weat
in de lijn van zijn
verwachtingsvolle tekenpen lag.
In de Scheveningse Kurhaus-bar
blust hij op een wankelmoedige
zomermiddag zijn werkdrift af
Onder wiskundeles
maakte ik tekeningen In
de kantlijn van mijn
schrijft. Zeer
verdienstelijke
tekeningen, mag ik wel
zeggen. Maar op het
eindexamen geven ze
helaas niet de doorslag.
Dat eindexamen heb ik
trouwens niet eens meer
gehaald. Na de achtjarige
Mulo heb ik in het
schoolcabaret wat leraren
voor schut gezet en toen
kregen mijn ouders een
brief thuis, waarin stond,
dat hun zoon Wim in de
kerstvacantie zijn boeken
mocht komen inleveren.
Het hoefde niet meer.
Casserolier
„Nou zul je het voortaan
toch echt zelf moeten
doen", zei pa. En ik:
„Kalm maar pa, dat
wordt allemaal puntgaaf
geregeld". Ik nam dus
een baantje als
casserolier in een
restaurant. Dat is een
fraai woord voor
pannenkrabber. Honderd
en tachtig gulden in de
maand en collega's, die
om tien uur 's morgens
al de eerste slok namen.
Ik had het er eigenlijk
best naar mijn zin.
Voor mij hadden ze dan
ook nooit aan die testen
behoeven te beginnen.
De psycholoog en de
psychiater, ik heb ze
allemaal met een bezoek
mogen vereren en
eensluidend kwamen ze
tot de conclusie, dat ik
een zeer behoorlijk IQ
had. Boven de 130 als ik
me goed herinner. En
dat was ruim voldoende
om het gymnasium op je
sloffen te halen. Had ik
pa toch nog tuk.
Ik op naar de
etaleurschool in Almelo.
Prima, lekker ver van
Vierdagen later stond Ik
al in SWINGPOP. nadat
ik hooguit een uur in het
décor had kunnen
repeteren. Daarna
kwamen de kritieken los
en kon je lezen, dat de
musical alsnog een
succes genoemd kon
worden. Denk je toch
weer: „wat komen moet,
dat komt vanzelf".
Knap terecht
Ik voel er in elk geval
niks voor om me in
allerlei bochten te
wringen voor een
mogelijk succesje. Lijk ik
op Robert Long? Ze
gaan hun gang maar.
Het enige wat ik er over
zeg is: „als er maar
gepraat wordt". Dat zei
meneer Ford indertijd
ook al. En die is
achteraf ook nog knap
terecht gekomen.
Er zijn trouwens ook
mensen, die me vaderlijk
aanraden om van
repertoire te veranderen.
„Niet zo serieus Wim,
gooi d'r nou ook eens
een hupsakee-nummer
tegenaan".
Als ik zoiets hoor denk
ik: „En dan zeker de
zoveelste in de rij
worden, weer zo'n
kwijlebabbel, die zich de
toptien binnenjankt met
verstoten liefdes en
verwelkte rozen. Nou,
over mijn lijk. Ik zing
waar ik zelf trek in heb.
Want toevallig heb je
ook stronteigenwijze
dromers.
Dat wist mijn vader
trouwens al. Die was
inspecteur op Schiphol,
een keurige baan met
veel vastigheid. En die
zag ie ook voor zijn
zoon Wim weggelegd.
Toen hij dan ook
hoorde, dat ik het liefst
aan het toneel ging,
heeft hij van narigheid
zijn gebit half
opgevreten. „Waarom
heb ik nou zo'n
afschuwelijk kind", zag
je hem denken.
Van de zenuwen bleef ik
prompt op de Mulo in
elke klas een keer zitten.
huls. Het eerste jaar
slaag ik als de beste van
de klas, het jaar erna
moest ik die eer delen
met een ander. In elk
geval kon ik daarna met
vlag en wimpel de
reclamewereld
binnenstappen.
Dat heb ik zes jaar
volgehouden en toen
baalde ik er van. Je zat
de hele dag teksten te
maken, die nergens op
sloegen en na kantoor
ging je in het snelle pak
achter de secretaresses
aan, die zonder
uitzondering behoorden
tot de categorie
„modieuze treurwilgen".
Om niet helemaal weg te
kwijnen heb ik in die tijd
wel steeds teksten voor
mezelf geschreven. Drie
musicals bijvoorbeeld,
waarvan er prompt twee
werden afgekeurd. En
veel liedjes, die ik na
lezing 's nachts van
woede in een
Amsterdamse gracht
gooide.
Gek, toch had ik in die
periode ook al het idee
„het lukt eens, het zal er
ooit uitkomen". Dat
geloof zit er zo diep bij
me Ingeramd: dat krijgt
geen mens er meer uit.
Ik had al wat lessen bij
de actrice Fientje
Berghegge en was bezig
om mijn bewegingen bij
te schaven. En
ondertussen natuurlijk
denken: „als de Vader
Abrahams het al redden
met teksten in de trant
van „de lucht is blauw,
de zee is grauw, ik hou
van jou", is voor
Hogenkamp nog niet alle
hoop verloren.
Mallemolen
Je weet, wat er daarna
gebeurde: Heddy Lester
wint de nationale finale
van het Eurovisie