Charles Bronson
doet het rustig aan
Trinity-duo kan
geen behoorlijke
vuist maken
DE
BLAUWE
HUZAAR
Deens Boulevardconcert
Maritieme expositie in
Noordwijkse Kapel
DEZE WEEK IN DE BIOSCOPEN
Verbouwing
is geheel
en al klaar
Komiek Pierre Richard
op de vlucht in rumoerig
Frankrijk anno 1968
LEIDSE COURANT
VRIJDAG 29 JUN11979 PAGINA 7
ALPHEN (EUROCINEMA I
EN II) Pierre Richard,
die zelf regisserend dan wel
onder leiding van de van de
Chariots overgenomen Clau
de Zidi een aantal geslaag
de filmkomedies maakte
met veel visuele humor,
werd voor „La carapate"
geregisseerd door Gerard
Oury, de man die met films
als „Le corniaud" (De eend
en de Cadillac) en „La gran
de vadrouille" (Samen uit,
samen thuis") Louis de Fu-
nès aan de top bracht. Je
verwachtingen zijn Han
hoog gespannen, maar het
blijkt toch dat het gemak
kelijker is een filmklucht
rond een kleine driftkikker
te schrijven voor Oury dan
een verhaal rond een onhan
dige, schuchtere komiek als
Richard. Zijn tegenspeler
Victor Lanoux komt er dag
ook eigenlijk beter van af.
Richard speelt in „La cara-
pate" een stuntelige advo
caat, die als hij tegen zijn
cliënt de doodstraf heeft ho
ren eisen, nog maar één op-"
lossing ziet, de president om
gratie te vragen. Maar de
cliënt heeft er niet het min
ste vertrouwen meer in en
neemt tijdens een gevangeni-
soproer de benen, zijn „mai-
tre" in zijn kielzog meevoe
rend. Door het verhaal te la
ten spelen in het Frankrijk
van 1968 met zijn stakingen,
oproeren en demostraties,
legt Oury handig het tweetal
nog een aantal extra moei
lijkheden in de weg op hun
vlucht van Lyon naar Parijs.
Tot grote ergernis van een
aantal Amsterdammers, die
meenden dat je geen kome
die mocht maken met een
dergelijke ernstige demon
stratie als achtergrond, haalt
Oury het maximum aan ko
misch effect uit de situtie,
waarbij een echtpaar dat
zwart kapitaal naar het bui
tenland tracht te smokkelerf
voor de „running gag" zorgt,
doordat zij door het vluch
tende tweetal - bewust en
onbewust - systematisch
worden geruïneerd. Een van.
de beste grappen is wel als
de mannen op de barricade
in plaats van met stenen
met goudstaven naar de or
depoli tie gaan gooien, om
dan van deze voor „Rijke
luiszoontjes" te worden uit
gescholden. Een grap die
zelfs de boze Amsterdam
mers konden waarderen. Zo
zie je maar wéér.
MILO
ÉÉiMMMiMM!
LUXOR - De prijsvechter
(12) Clint Eastwood heeft
een aardige bijverdienste
gevonden door zich uit te
geven als straatvechter.
Confrontaties met heli's an-
een sheriff gaat hij
niet uit de weg. De rolprent
is vooral gericht op een
lach- en actiepubliek, dat
zonder meer ruim aan haar
trekken zal komen (tweede
CAMÉRA - 2001 Space
Odyssey (12) Boeiende
science-fiction film aan de
hand van het beroemde
boek. (reprise)
LIDO II - The deer hunter
(16) Robert de Niro en John
Savage in een aangrijpende
film, waarin Amerika van
nu de frustraties over de
oorlog in Vietnam afrea
geert Rijkelijk overladen
met Oscars, (twaalfde week)
LIDO m - Animal House
(a.l.) Een dolle komedie
over een zich doorgaans
keurig netjes gedragende
student, die de bloemetjes
eens flink buiten zet
(twaalfde week)
STUDIO - Waterschapsheu
vel (a.l.) Ontroerende teken
film over een aantal konij
nen dat de streek waar ze
vandaan komen verlaat op
zoek naar meer leefruimte.
Naar de gelijknamige ro
man van Richard Adams.
Enkele maanden geleden
draaide deze film ook al in
Leiden. (reprise, derde
week)
REX Ik zal je pakken (16)
Sexfilm van het gebruikelij
ke en derhalve lage niveau.
EUROCINEMA III (Alphen
aan den Rijn) Halleluja
voor een paar vuisten (12)
Zie Trianon.
EUROCINEMA IV (Alphen
aan den Rijn) De zoon van
de piratenkoning (al.)
Avonturenfilm van niet al
te bijzondere klasse.
NOORDWIJK Morgen
gaan de deuren van de
oude Kapel aan de Hoofd
straat open voor een bij
zondere expositie, die de
naam „De Zee" heeft mee
gekregen. Het betreft mari
tieme kunst, in de vorm
van aquarellen, olieverf
schilderijen. bronsplastie
ken, keramiek en antieke
scheepsmodellen.
Nadat de schilderkunst, spe
ciaal in de noordelijke Ne
derlanden, in de zeventien-
NOORDWIJK Op de Noordwijkse Koningin Wilhelmi-
naboulevard wordt maandag 2 juli een concert gegeven
door het Deense Harmonieorkest „Aarhus Pigegarde".
Het orkest dat bestaat uit 70 Deense meisjes in de leef
tijd van 12 tot 20 jaar heeft al eerder succesvol opgetre
den in Nederland. In 1970 behaalde de „Aarhus Pigegar
de" de eerste prijs op een nationaal muziekconcours. Zè
zijn nu voor de tweede keer te gast in Noordwijk. Voor
afgaande aan het concert dat om 19.30 uur begint, wor
den er twee rondwandelingen gemaakt door de Noord
wijkse Dorpskern.
Orgelconcert in Lissese Agathakerk
LISSE Organist Simon Jansen en bas-bariton Pieter
Vis geven donderdag 12 juli onder auspiciën van de Or
gelkring Bollenstreek een concert in de Lissese Sint
Agathakerk.
Voor zang en orgel staan er op het programma werken
van Huygens, Van der Eist, Meima, Dvorak en Andries-
sen. Het concert wordt besloten met de Sonata Brevis
van Cyril S. Christopher.
De toegangsprijs voor het concert dat om 20.15 uur be
gint, bedraagt 6 gulden. Scholieren en 65-plussers betalen
drie gulden.
Taffehtempel: monumentaal succes
LEIDEN De tempel van Taffeh, die te bewonderen is
op de binnenplaats van het museum voor Oudheden,
blijkt een kassucces te zijn. Sinds de inauguratie van de
tempel door H.KH. prinses Beatrix en Z.KJH. prins
Claus hebben meer dan vijfentwintigduizend bezoekers
het bouwwerk bezocht; mensen die even om het hoekje
van de binnenplaatsdeur hebben gekeken niet meegere
kend.
De Egyptische tempel die in het begin van onze jaartel
ling is gebouwd, is in 1969 door Egypte aan Nederland
geschonken voor de geboden hulp. Nu is het samen met
de 4 april geopende afdelingen met Egyptische kunst de
trekpleister van het museum voor binnen- en buitenland.
Bijzonder aardig in dit verband is de film van Wim van
der Velden die hij in opdracht van CRM heeft gemaakt
In deze vijfendertig minuten durende film vormt het re
laas van de Taffehtempel de rode draad. De film draait
dagelijks in het museum voor Oudheden dat te vinden is
op het Rapenburg 28.
TRIANON: Halleluja voor
een paar vuisten (14)
met Terence Hill en
Bud Spencer.
Toen de eerste „Trinity-
western" verscheen, bleek
dat voor heel wat mensen
die uitgekeken waren op de
steeds stereotyper wordende
Italiaanse western een vera
deming. Lekker lachen om
western-slapstick met wei
nig schiet maar des temeer
vuistwerk.
In de hoofdrollen stonden
een luie Terence Hill en een
sterke Bud Spencer klaar
om elke saloon aan barrels
te helpen, klappen te incas
seren of het verdwaalde
vliegen waren en ze uit te
delen alsof ze lood in hun
vuisten hadden. „Trinity is
my name", we kregen „Tri
nity is still my name" en
omdat succes nu eenmaal
verleidelijk is werden er
een paar oudere films met
het duo Hill/Spencer opge
diept om mee te delen in
de winst
Maar het succes kwam niet
alleen van beide komische
heren. Erachter school ene
E. B. Clutcher (pseudoniem
voor Enzo Bar boni) als re
gisseur en soms als scenari
oschrijver. Nu is er dan
weer zo'n Trinity-werkje op
gedoken onder de titel
„Halleluja voor een paar
vuisten", waarin Spencer en
Hill twee heel andere heren
spelen, niet eens familie
van elkaar, verwikkeld in
een wraakneming via een
reizend circus. Regisseur is
niet E. B. Clutcher maar
Giuseppe Colizzi en daar
begint de ellende. Want Co
lizzi weet dan wel één vuist
gevechtscène in beeld te
brengen die op een exacte
kopie van de „originele"
lijkt, voor de rest heeft hij
een mager scenariootje op
gesierd met beeldovergan
gen die van elke toeschou
wer een constant vraagte
ken maken omdat je nau
welijks meer weet of een
scène nu de volgende is of
de vorige. Het circus biedt
tenminste enig visueel ver
tier met 'n stel acrobatische
dwergen en als verrassing
Woody Strode (de neger uit
o.a. „Spartacus") op de Ita
liaanse toer. Daartussendoor
is het slaapverwekkend. Je
kan alleen nog even uit je
stoel overeind veren als het
circus personeel in de stijl
van de toneelspelerscène uit
Shakespeare's „Hamlet" via
een pantomime de misda
den van de schurk van het
verhaal bewijzen.
BERTJANSMA
de eeuw aandacht was gaan
besteden aan alledaagse
dingen en gebeurtenissen,
kregen het landschap en
het stadsgezich, maar voor
al het zeegezicht een grote
zelfstandigheid. Trouwens,
een op het water gerichte
schilderkunst behoeft in een
land „ontworsteld aan de
zee" geen verwondering te
wekken. Iedereen kent na
men als Jacob Maris en
Mesdag
In de uit diezelfe tijd date
rende Kapel, die onder
meer met geld van Noord
wijkse vissers is gebouwd,
laten nu de zeeschilders van
de twingtigste eeuw hun
werk zien. De romantische
aquarellen en dynamische
tekeningen van professio
nals als Hans Èschauzier,
Nico Benschop en Jan Bom
passen wonderwel in het
oude bedehuis, zo direct
verbonden met de zee en
het strand. Evenzeer geldt
dit voor de prachtige plas
tieken van Louk en Geer-
tjan van Meurs. Daarnaast
zijn er aquarellen te bewon
deren van Monique Vansta-
en. Reint de Jonge, Jan
Camphuis, en Cees Boer-
sen; grafiek van Hans Pe
ters; gouaches van Hugo
Liebe, tekeningen van Wil
lem Muysert en keramiek
van Tosca van der Haak.
Aan verscheidenheid van
kunstenaars en kunstwer
ken ontbreekt het niet. Een
bloemlezing uit de voorstel
lingen: een haven langs
onze kust, een windsurfer
in aktie, een zeilschip, va
rend aan de einder, een
sleepboot, een duin met
wuivende helm, een vogel,
of zo maar een straatje met
een vissershuisje.
Deze tentoonstelling onder
de noemer van „De Zee"
zal niet alleen de kust- en
duinstreekbewoners boeien,
maar zeer zeker ook de
vele badgasten, die Noord-
wijk de komende weken
verwacht. De expositie is
tot en met 15 juli a.s. dage
lijks te bezichtigen van 14-
17 uur en van 19-21 uur (za
terdag en, zondag van 13-16
uur). De toegang is gratis.
Rod Steiger als stotterende maffiabaas
LIDO I De ijzervreter (16) met Charles Bronson en Rod Steiger. Regie:.
Stuart Rosenberg
Charles Bronson heeft een
reputatie als onverschrokken
bestraffer van het kwaad.
Doorgaans heeft hij te ma
ken met brute maffiosi, die
stuk voor stuk onschadelijk
gemaakt worden zodat het
goede uiteindelijk overwint
In 'De ijzervreter' is er uit
eraard weer niets nieuws
onder de zon. Bronson blikt
weer veelvuldig in de came
ra, terwijl rondom hem al
lerlei verschrikkelijks wordt
uitgehaald. Rod Steiger is
dit keer de maffiabaas. Stei
ger weet-er iets heel aardigs
van te maken ^ls een schut
terende, hevig stotterend be-
ndehoofd.
Een uitschieter is de nieuw
ste rolprent van Bronson ze
ker niet Liefhebbers van
het genre zullen ook niet
volledig aan hun trekken ko
men. Daarvoor is 'De ijzer
vreter' te traag en zit er
toch nog te weinig actie in
om het gebrek aan verhaal
te camoufleren. Dat verhaal
tje uiterst simpel. Politie-in-
specteur Bronson moet het
vriendinnetje van de maffia
baas ophalen van een schui
ladres in Zwitserland. Dat
lukt, maar het tweetal wordt
achtervolgd door de moor-
lustige bende. Een paar aar
dige vondsten heeft regis
seur Stuart Rosenberg wel
verwerkt: onder meer een
blaaspijp met pijltjes die
een met spijkers verstevigde
punt hebbea Het verhaaltje
eindigt met een reusachtige
knal, maar ook wat dat be
treft is er niets nieuws on
der de filmzon. W.B.
Als we met Kees Hoff pra
ten dan gaat het bijna al
tijd om verbeteringen of
vernieuwingen. Verleden
jaar in „Getapt"was het een
gesprek over het welbeken
de café de Gouden Leeuw
aan het Noordeinde. Een
leeuw die zijn manen kam
de, zijn fraai uiterlijk dus
nog meer fatsoeneerde. Put
tend uit en niet al te be
trouwbare herinnering ging
dat over een aantal noodza
kelijke vertimmeringen en
een nieuw behangetje. Deze
keer betreft het verbete
ringsplan van de kastelein
echter niet de Gouden
Leeuw, maar „De Blauwe
Huzaar", een etablissement
dat vooral de laatste jaren
nogal ,Jn" was bij scholie
ren, liefhebbers van een uit
gebreide collectie genotsarti
kelen, waarbij het eenvoudi
ge biertje zeker niet als
nummer één óp de ranglijst
stond. Kees Hoff wilde van
het scholieren-imago af. „De
Blauwe Huzaar" moest
weer terugkomen in de re
gionen van de hogere hore
ca, die met een hoofdletter
,JT'. Een ontspanningsoord
voor de wat oudere stap
pers en dansers. Leeftijd: in
ieder geval boven de twin
tig jaar. Gisteren is deze
wens concreet geworden.
Na twee maanden intensief
vertimmeren is de vlam van
de wispelturige soldaat we
derom ontstoken. De Hu
zaar zit thans weer als ge
beiteld in het zadel. De ope
ning van deze bar-dancing
voltrok zich gisteravond
zonder overdreven fanfare,
maar wel met groot enthou
siasme van het toekomstige
publiek.
Kees Hoff hier tussen alle
drukte door even over aan
gesproken. „Ik heb de Hu
zaar eigenlijk een beetje la
ten versloffen destijds. In
de loop der jaren heeft hij
steeds een wisselende ge
daante aangenomen. Eerst
kwamen er de wat oudere
mensen, die lekker ontspan
nen wilde zitten en daarna
werd de zaak overgenomen
door voornamelijk scholie
ren. Een uitstekend publiek
overigens, dat het wel dui
delijk in de vingers had,
maar het toch niet helemaal
in de hand kon houden.
Vandaar deze gewijzigde
opzet. We gaan nu weer
mikken op de twens en
misschien nog wat oudere
uitgaanders. Mensen die
zich leuk opdoffen als ze op
stap gaan en die er echt zin
in hebben. Het moet wel
lekker kunnen swingen als
ze hier komen. Daarom heb
ik de Huzaar zo ingericht
dat er meer ruimte is dan
vroeger, de twee bars zijn
efficiënter ingedeeld, zodat
er een flink dansgedeelte is
ontstaan. We zijn van plan
om alle soorten muziek te
gaan draaien. Disco tot en
met goud van oud. Zelfs
avondjes loutere dixieland-
muziek versmaden we niet.
Zo nu en dan een wijna
vondje zou waarschijnlijk
ook wel te proberen zijn.
Bij Kees Hoff schiet je als
je zo van zijn plannen
hoort altijd een bepaalde
beeldspraak tebinnen.
Zoiets van de Blauwe Hu
zaar heeft zich in een
nieuw uniform gehesen, of
de Huzaar poetst zijn kno
pen. Nou ja en ga zo maar
door. In ieder geval is een
ding zeker. Kees wil zijn
bar-dancing na een paar
maanden uit de roulatie ge
weest te zijn op een volko
men nieuwe wijze onder
zijn gelijken terugbrengen.
Voor deze opdracht zullen
■ongetwijfeld geen huzaren-
staaltjes te hoeven worden
verricht Vanaf vandaag zal
Kees in zijn discotheek an
de 2e Binnenvestgracht zelf
permanent de scepter
zwaaien. De ervaring heeft
hem dat geleerd: Ik zal
mijn zaak geen seconde
meer uit het oog verliezen.
Ik hou de Huzaar voortaan
constant in de gaten. In dat
opzicht ben ik net een gene
raal".
Bar-Dancing „De Blauwe Huzaar"
2e Binnenvestgracht 15, Leiden
Open: alle dagen van de week van
's avonds acht uur tot de gebruike
lijke sluitingstijden van een of twee
uur na middernacht.
I
