Henny Hemmes
laat zich
door
geldgebreken
mannen
niet temmen
„Volgende
grens pas
in
2000
gepasseerd'
Roger Bannister
van de
magische mijl:
DEN HAAG Sommige momenten uit de
geschiedenis van de sport zijn zo geladen,
zo intens, dat de spanning ervan nooit we
gebt Iets maakt die momenten onvergete
lijk. Het kan de glans van een Olympische
finale zijn, een voetbalwedstrijd die in de
laatste seconde wordt beslist of een ge
vecht van Mohammed All. Tot die momen
ten behoort ongetwijfeld ook het doorbre
ken van de barrière van vier minuten op
de Engelse mijl. Het is nu vijfentwintig jaar
geleden dat Roger Bannister dat deed op
een sintelbaan In Oxford. Bijna negen jaar
waren verlopen sedert Gunder Haogg het
wereldrecord op de 1609 meter had ge
bracht op 4 minuten en 1.4 seconde.
In de oorlogsjaren was het jagen op werel
drecords in de atletiek in Europa voorbe
houden aan atleten uit Zweden. Zweden, dat
zich betrekkelijk veilig wist in zijn neutrali
teit, kende geen ondervoeding, zoals in de
meeste andere landen. In de oorlogsjaren
hadden Gunder Haogg en Arne Andersson
het wereldrecord van Sydney Wooderson
(4.06.4) in een drie jaar durend duel omlaag
gebracht naar 4 minuten en 1.4 seconde.
Het record van Haogg doorstond bijna ne
gen jaar alle aanvallen. Op 6 mei 1954 werd
ook dit record geschiedenis. Roger Bannis
ter, een 25-jarige Engelse student in de me-
Sir Roger Bannister verlaat met zijn gezin Buckingham Palace, nadat hij door koningin
Elisabeth in de adelstand is verheven.
dlcijnen, keek op de morgen van de dag
dat hij zijn aanval op de barrière van vier
minuten wilde doen, mismoedig uit het
raam van zijn kamer. De temperatuur was
laag en er stond een flinke wind.
Het sprookje dat volgde, is nu een kwart
eeuw oud. Op het laatste moment besloot
Bannister de aanval te wagen. Hij werd
door mede-studenten en atletiekvrienden be
hoedzaam door de eerste drie ronden ge
voerd. Toen volgde de laatste ronde waarin
Roger Bannister zichzelf tot bijna totale uit
putting opzweepte. En toen de aankondi
ging van de speaker: en wereldrecord.
Tijd 3 minuten en 59.4 seconden.
John Walker
Vijfentwintig jaar later staat het wereldre
cord op de mijl op 3 minuten en 49.4 se
conden. Het is in handen van de Nieuw-
zeelander John Walker en op 12 augustus
alweer vier jaar oud. „Pas na het |aar 2000
zal de mijl binnen de 3 minuten en 30 se
conden worden gelopen", zegt de nu 50-ja-
rlge Bannister, inmiddels Sir Roger en een
bekend neuroloog in Londen.
„Het is mogelijk voortdurend wereldrecords
te verbeteren zonder kunstmatige hulpmid
delen, maar er komt een grens aan de
zuurstofschuld waarondser een atleet kan
lopen. In 25 jaar zijn er slechts tien secon
den van mijn record afgegaan. Records
worden altijd schoksgewijs gebroken".
Bannister houdt van gangmaking, kunststof-
banen en alle andere dingen die de snel
heid van een atleet kunnen vergroten en de
onderlinge strijd kunnen verscherpen. Het is
volgens hem de sleutel, die de deur opent
naar records. Daarom betreurt Sir Roger
ook dat Olympische atletiekfinales meestal
geen records opleveren. Atleten willen zo'n
finale liever winnen dan een record verbete
ren. Hij denkt aan één Olympische finale te
rug.
Het was die van de 1500 meter in Rome,
die door de Australiër Herb Elliot op over
tuigende wijze werd gewonnen. „Het was de
mooiste demonstratie van madht en atletisch
vermogen, die ik ooit heb gezien".
Roger Bannister is nog steeds bezeten van
atletiek en hij wendt zijn medische kennis
voortdurend aan bij het analyseren van het
huidige atletiekklimaat en zijn eigen presta
tie. „Atleten met uitzonderlijk hoge kwalitei
ten komen met een zekere regelmaat voor
in elke bevolking. Hoe groter de bevolking
van een land is des te groter is ook de
kans dat een super-atleet opstaat. In elke
recordrace zit een zekere hoeveelheid emo
tioneel drama.
De eerste mijl onder de vier minuten was
een hoogtepunt tussen vele andere hoogte
punten, een psychologische barrière. Er was
een zekere spanning in, die bepaald niet
plezierig was. Maar toch vond ik het vrese
lijk fijn om het gedaan te hebben".
Teleurgesteld
Zijn vriend Chris Chataway, die In 1954 een
van de gangmakers was in de historische
wedstrijd, is echter van mening dat er
meer achter zat „Bannister was verschrik
kelijk teleurgesteld dat hij bij de Olym
pische Spelen van 1952 in Helsinki de 1500
meter niet had gewonnen. Zijn studie in de
medicijnen stond voor alles. Hij wilde in
Helsinki winnen en dan stoppen. Hij wilde
niet nog eens vier jaar wachten op een
Olympische finale. Hij moest een doel di
rect in de toekomst hebben en dat was die
mijl onder de vier minuten. Hij wilde op
zijn hoogtepunt afscheid nemen van de at
letiek".
Roger Bannister is overigens niet onmiddel
lijk gestopt. Op de Spelen van het Britse
Gemenebest van 1954 in Vancouver ont
moette hij de Australiër John Landy, die
hem zes weken na zijn recordrace in Ox
ford bij een wedstrijd op 21 juni in het Fin
se Turku had onttroond als recordhouder:
3.58.0. In de finale van de 1500 meter in
Vancouver versloeg Bannister de man die
hem zijn wereldrecord had afgenomen.
Sir Roger Bannister is als neuroloog ver
bonden aan drie van de belangrijkste Lon-
dense ziekenhuizen. Hij erkent, dat de roem
die hij kreeg na zijn eerste mijl onder de
vier minuten, soms remmend heeft gewerkt
opzijn carrière.
„Mijn leraren vonden het maar moeilijk om
mij als een toekomstig arts te zien", herin
nert hij zich. „Ik ben er overheen gekomen.
De atletiek heeft mijn studie in de medicij
nen nooit naar het tweede plan kunnen ver
dringen". Misschien was het juist die gewel
dige zelfdiscipline, die Roger Bannister op 6
mei 1954 als eerste mens de Engelse mijl
binnen vier minuten deed lopen. De herin
nering daaraan is nog steeds levend.
SPORT
LEIDSE COURANT
WOENSDAG 13 JUN11979 PAGil
DEN HAAG Op ditzelfde ogenblik had
Henny Hemmes temidden van andere brul
lende bolides haar rondjes kunnen draaien
in het wereldvermaarde, 24 uur durende ra
cecircus van Le Mans. Héd, want een bij
vrijwel iedere deelnemer aan deze snel-
heidssport bestaand geldgebrek veroor
zaakt door vergeefse pogingen een spon
sor te vinden heeft de enige vrouwelijke
coureur van ons land thuis gehouden. Om
nu te zeggen dat Haagse Henny nagel bij
tend en handen wringend de berichten
over het illustere racegebeuren via de ra
dio volgt is sterk overdreven. Maar dat het
haar spijt dat zij vanmiddag niet op de
startstreep heeft gestaan in het kleine
Franse stadje met de grote historie in haar
zware Camaro is overduidelijk. „Ik had het
misschien nog wel voor eigen rekening
kunnen doen", vertelt Henny Hemmes,
"maar dat zou mijn kansen in het Neder
landse kampioenschap hebben kunnen
schaden. En daarin gaat het juist erg goed
op het ogenblik. Vandaar dat ik er de voor
keur aan heb gegeven niet naar Le Mans
te gaan. Eind juli ga ik wel naar Francor-
champs. Daar is dan ook een 24-uursrace".
De 29-jarige Henny Hemmes, al enige jaren
een witte raaf in het vaderlandse autosport
wereldje, had toen zij inschreef voor Le
Mans haar oog op dit tot de verbeelding
sprekende evenement laten vallen, omdat zij
daar nog nooit heeft gereden. Francor-
champs liet zij al twee keer onder de wie
len doorglijden in een race van een etmaal
en met een zeer verdienstelijk gevolg. In
'76 werd ik in mijn Toyota Celica tweede in
mijn klasse", vertelt Henny Hemmes met
een vaak tevoorschijn komende lach op
haar blozende gezicht. "En twee jaar gele
den finishte ik met een Camaro als vijfde in
de totaaluitslag. Dat was de eerste keer in
de historie dat een Amerikaanse wagen na
een race van 24 uur over de eindstreep
kwam. Een goed resultaat dus". Dat kan
overigens ook worden gezegd van haar op
treden in wedstrijden om het Nederlands
kampioenschap, voor welke titelstrijd Henny
Hemmes dit jaar voor het tweede seizoen
uitkomt in de superzware toerwagens. Twee
jaar geleden leek deze klasse tot uitsterven
gedoemd, zodat de paar resterende zware
bolides werden ondergebracht in .een ge
combineerde race. „Op een gegeven mo
ment reden alleen Rob Slotemaker en Fred
Frankenhout nog in die grote auto's", herin
nert Henny Hemmes zich. „Dat kwam vooral
doordat een aantal mensen formulewagens
was gaan rijden. Toch hadden enige lieden
nog wel belangstelling voor die klasse, zo
dat de koppen bij elkaar werden gestoken
en er ineens toch weer tien coureurs waren
die er in wilden rijden. Nu zijn er al weer
achttien en kunnen we een aparte race
houden. Dat is wel zo leuk".
Geaccepteerd
Henny Hemmes, die na haar entree vijf
jaar geleden in het snelle gebeuren inmid
dels volledig is geaccepteerd door haar
mannelijke collega's, heeft zich tot dusver
in het superzware werk opmerkelijk goed
geweerd. Na vijf races in haar klasse bezet
zij de eerste plaats in het klassement en
dat mag te meer knap worden genoemd,
doordat zij het vrijwel zonder financiële
steun van buitenaf moet stellen.
Nadat zij vier jaar werd gesponsord door
een firma in filmartikelen kreeg zij vorig
jaar oktober te horen dat de relatie niet kon
De historie van het wereldrecord op de mijl Is:
4.14.4
4.12.6
4.10.4
4.09.2
4.07.6
4.06.8
4.06.4
4.06.2
4.06.2
4.04.6
4.02.6
4.01.6
4.01.4
3.59.4
3.58.0
3.57.2
3.54.5
3.54.4
3.54.1
3.53.5
3.51.3
3.51.1
3.51.0
3.49.4
J. P. Jones (VS)
N.S. Faber (VS)
Paavo Nurmi (Fin)
J. Ladoumegue(Fra)
J. Lovelock (Nw.-Zee)
C. Cunningham (VS)
Sydney Wooderson (Gbr)
Gunder Hagg (Zwe)
Arne Andersson (Zwe)
Gunder Hagg (Zwe)
Arne Andersson (Zwe)
Arne Andersson (Zwe)
Gunder Hagg (Zwe)
Roger Bannister (Gbr)
John Landy (Aus)
Derek Ibbotson (Gbr)
Herb Elliot (Aus)
Peter Snell (Nw-Zee)
Peter Snell (Nw-Zee)
Michel Jazy(Fra)
Jim Ryun (VS)
Jim Ryun (VS)
Filbert Bayi (Tanz.)
John Walker (Nw-Zee)
Cambridge (M
Cambridge (M
Stockholm
Parijs
Princetown
Princetown
Motspur Park
Gothenburg
Stockholm
Stockholm
Gothenburg
Malmö
Malmö
Oxford
Turku
Londen
Dublin
Wellington
Auckland
Rennes
Berkeley
Bakersfield
Kingston
Gothenburg
i
id
rs
De huidige neuroloog Rogér Bannister was
de eerste atleet die de Engelse mijl binnen
de vier minuten liep. Hij leverde deze
prestatie op 6 mei 1954.
De Australiër John Walker is
wereldrecordhouder met een
minuut.
Henny Hemmes: „Het is opvallend hoeveel agressie je oproept als je als vrouw in een Daf rijdt en dan
bovendien wat harder gaat dan anderen.
worden verlengd. „We zijn in goede harmo
nie uit elkaar gegaan", meldt Henny Hem
mes. „Maar het was te laat voor mij om
nog ergens anders onderdak te komen. De
meeste in autosport geïnteresseerde zaken
hebben hun budget al veel eerder rond, zo
dat ik buiten de boot viel. Bovendien is me
gebleken dat je soms toevallig tegen een
sponsor aan moet lopen. Het is een kwestie
van op het juiste moment op de juiste
plaats te zijn. In Amsterdamse kroegjes kom
je nog wel eens mensen tegen die een mo
gelijkheid weten om ergens geld los te krij
gen. Dat is mij helaas nog niet gelukt".
mogelijk doen. Je haalt het alleen als je
een beetje zeker van jezelf bent. Als je als
vrouw pas begint in de racerij moet je je
niet uit de baan laten drukken, want je
wordt wel uitgeprobeerd. Toen het mij eens
een keer overkwam heb ik degene die mij
pakte gewoon teruggepakt. Daarna heb ik
er eigenlijk geen last meer van gehad. Toch
blijf je een uitzondering. Laatst was ik nog
in Zweden om aan een race deel te nemen.
Er werd daar in de kranten een geweldige
ophef van gemaakt. Vrouwen rijden daar
wel in een race voor mini's, maar niet in
die grote zware wagens".
Snelle dame
Toch lijkt het slechts een kwestie van tijd
voor Henny Hemmes op haar witte bolide
weer de naam van de een of andere firma
door de bochten van de diverse circuits
zal sturen. Want, zou je zeggen, wat is er
voor een reclamebewuste zakenman mooier
dan zijn produkten te zien aangeprezen
door een snelle dame, bovendien de op dit
moment enige vrouwelijke coureur in ons
land.
Niet alleen in Nederland is een vrouwen
hand aan een racestuur een uitzondering.
Ook in andere, over zelfs meer autosporttra
ditie beschikkende naties is een "coureuse"
een uitzonderlijke verschijning. „Ik ken er
maar een paar", geeft ook Henny Hemmes
toe. „Vroeger had je de Italiaanse Lella
Lombardi. Die werd de Tijgerin van Turijn
genoemd. Nu rijdt de Zuidafrikaanse Desiré
Wilson, die een paar jaar geleden nog een
tijdje bij mij heeft gewoond, nadat mijn te
amgenoot Loek Vermeulen haar naar Neder
land had gehaald, zo nu en dan zelfs in
Formule Eenraces. Desiré heeft dezelfde
ideeën over autoracen als ik. Je moet bij
voorbeeld niet zeuren als vrouw. Vooral om
dat je een eenling bent moet je zo normaal
Nederlandse makelij
In het dagelijks leven, waarvan een groot
deel wordt opgesoupeerd door haar - voor
een vrouw ook al wat bijzondere - baan als
fusie- en overnameadviseuse, verplaatst
Henny Hemmes zich overigens in een auto
van Nederlandse makelij, een Daf.
„Het is opvallend hoeveel agressie je op
roept als je als vrouw in zo'n auto rijdt en
dan bovendien doorgaans wat harder gaat
dan anderen. Laatst werd ik door een man
compleet ondersteboven gescholden toen ik
hem had ingehaald en in een gaatje voor
hem was gedoken. Toen we verderop voor
een verkeerslicht moesten wachten kreeg ik
het nodige te horen. Maar afgelopen winter
was het lachen geblazen. Ik was toen puur
volksvermaak, zoals ik met mijn Daf op die
gladde wegen door de bochten ging. Ik rijd
op de gewone weg overigens wel iets har
der dan eigenlijk is toegestaan. Je moet na
tuurlijk wel scherp opletten tegenwoordig
met die snelheidscontroles. Ze rijden nu in
burgerauto's, maar ik weet zo'n beetje waar
ik op moet letten. In de winter bijvoorbeeld
zitten die controleurs altijd in hun overhemd
in de auto, omdat je ze anders kunt herken
nen aan de strepen op hun uniform. Ik zou
In deze zware bolide stuurt Henny Hemmes haar mannelijke concurren
ten op achterstand.
het trouwens beter vinden als de politie
eens wat meer ging letten op fouten die in
het verkeer worden gemaakt in plaats van
zo op jacht te zijn naar mensen die wat te
hard rijden".
Specialisten
Maar even terug naar het "echte" racen
van Henny Hemmes, die daarbij wordt ge
steund door haar man Peter. Deze prepa
reert haar auto, waarbij hij zijn technische
kennis put uit zijn HTS-opleiding. Het tu-
nen(correct afstellen van de motor) wordt
overgelaten aan specialisten.
Bij het optimaal prepareren van de bolide
speelt Henny Hemmes een kleine, doch niet
Dat was niet het geval bij een incideler
Henny Hemmes recentelijk overkwaïnr
was uitgenodigd voor de zogenaamd*e>
minentenrace bij de rallycrosswedsl
in Valkenswaard.
„Ik bleef vlak bij èèn van de andere 61
neemsters", vertelt Henny Hemmes
brede glimlach op het gezicht.
leuk voor de t.v.. Maar op een bepaal
ment krijg ik een duwtje van die da k
ik ga ondersteboven. Daar heb ik lat<
wel het een en ander over te horen
gen". Dit soort "slordigheden" overkc
Haagse coureur in een echte race
lijks. Daarom ook staat zij op
plaats in het Nederlands
Een positie die zij niet graag meer a
FRANH
te verwaarlozen rol. Zij heeft zich inrr A
zo eigen gemaakt met het racegebeuri1
zij waardevolle adviezen kan geveil8
naarmate het aantal PK's van een auti '8
neemt is het belangrijker dat de rijdt01
opinie over eventuele mankementen ei,0
gelijke correcties kan overbrengen. 0
grote Camaro is haar inmiddels
trouwd .ondanks het feit dat ze meeijM
een vrouwelijke coureur vijf jaar achtet»3
heeft op haar mannelijke concur^1*
„Een jongen begint op zijn zestien M
sleutelen aan een brommer en rijdt va 'i
zijn achttiende al in een auto.
ginnen daar doorgaans wat later meef"
Camaro is na die veel lichtere
enorme uitdaging voor me. Je
deze wagen nooit voluit gaan, dus
hem goed onder controle hebben,
lang getwijfeld aan mezelf wanneer he
wat minder ging. Daar ben ik nu
je overheen. Het ligt ook wel eens
materiaal".
Incident
