99
Cha Cha99 inAmsterdam verfilmd
99Eissstein on the Reach" op drie platen
Concert-agenda
Philip Glass, de Amerikaan die minimal
music maakt en ook in ons land met eigen
groepen sensatie verwekte, heeft enkele op
merkelijke dingen gezegd. Ze staan in bet
album dat zich bevindt in een box met
drie platen waarop de muziek staat van
„Einstein on the Beach". Glass vertelt dat
hij al geruime tijd geleden merkte dat er
mensen zijn die geld maken door zijn
ideeën toe te passen op manieren waartoe
hij zelf niet in staat en niet bereid is. Zijn
geestverwanten kwamen tot dezelfde con
clusie. Je beluistert een beetje Glass, een
beetje Terry Riley, een beetje Steve Reich,
een beetje La Monte Young in Tangerine
Dream, Pink Floyd en dozijnen andere
roek-bands", zegt bij.
Glass maakt onderscheid tussen serieuze
concert- en popmuziek. De makers van con
certmuziek, zo stelt hij, scheppen nieuwe
muzikale taal en expressieve waarden. „Pop
musici verpakken taal", meent hij en hij
voegt er aan toe dat dit best tot goede mu
ziek kan leiden. Wat de popmusici doen,
vindt hij, ondanks de beperkte creativiteit,
wel nuttig. Doordat Engelse en Duitse groe
pen zich inspireerden op de muziek van
hem en zijn geestverwanten, maakten zij die
muziek toegankelijker. „Als de mensen al
leen bleven luisteren naar Fleetwood Mac,
moeten ze onze muziek ervaren als komende
uit de wereldruimte", aldus Glass die ge
looft dat de kloof tussen scheppende en uit
voerende musici steeds smaller zal worden.
Reeds nu willen hedendaagse componisten
hun muziek veelal eerst zelf uitvoeren, ook
omdat die muziek vaak in samenhang met
een uitvoering ontstaat of definitieve gestal
te krijgt. Ook gelooft hij dat concertmuziek
en pop elkaar dichter zullen naderen. De
belangstelling voor „Einstein on the Beach",
het stuk muziektheater dat hij in 1976 sa
men met Robert (Bob) Wilson maakte en
opvoerde, kan daar inderdaad op wijzen. Er
kwamen zowel intellectuele avant-gardisten
als anti-intellectuele popliefhebbers en mys-
tiekelingen op af. Dat was op de moderne
festivals in Avignon en Venetië, waarvoor
het stuk werd gemaakt, niet anders dan bij
de herhalingen in Rotterdam en Amsterdam
en in de deftige Metropolitan Opera in New
York waar het tenslotte ook nog werd gege-
De meningen over „Einstein on the Beach"
liepen uiteen van „aangrijpend en adembe
nemend indringen" tot „stomvervelend be
drog". Nu was noch de uit schilderkunst en
architektuur voortgekomen Wilson noch de
uit de seriele componeerkunst afkomstige
Glass er op uit toeschouwer en luisteraar
hapklare brokken voor te zetten. Door asso
ciaties op te roepen en een sfeer te schep
pen willen ze een geestesgesteldheid doen
ontstaan die leidt tot eigen interpretatie. Vi
sueel draait de opera (een woord dat oor
spronkelijk niet meer dan „werk" betekent)
om drie zich herhalende beelden met elk
hun eigen zich quasi herhalende muziek. Er
zijn de treinen waar Einstein als kind mee
speelde en die hij later gebruikte om er zijn
relativiteitsheorie aan te demonstreren. De
rechtbankscènes met het bed staan voor de
maatschappelijke gevolgen van pure weten
schap. Kon Einstein nog slapen toen hij
wist meegeholpen te hebben aan de catas
trofe van de atoombom? Het ruimteschip,
verwijzend naar de nucleaire holocaust in
Nevil Shute's roman „On the beach", is
eventueel het symbool van een bevrijding
die wetenschap en techniek de menselijke
geest bij een juiste toepassing kan bieden.
Ziehier een interpretatie zoals er tientallen
mogelijk (en bedoeld) zijn.
De drie platen die de New Yorkse Tomato
Music Company dit voorjaar uitbracht en
die hier en daar in ons land nu te koop
zijn, pretenderen alle muziek en tekst te be
vatten van de originele opvoering. Die duur
de echter zonder pauze bijna vijf uur en in
derdaad moest de muziek hier en daar zo
danig worden gecomprimeerd dat ze in een
kortere tijdsduur kon verlopen. Volgens de
componist leidde dit echter niet tot „signifi
cante coupures".
Porter heeft in The New Yorker aardig
opgemerkt dat elke luisteraar op een punt
komt waarop hij denkt dat de naald in de
groef is blijven steken. Tot hij zich even la
ter realiseert dat de herhalingen geen exacte
herhalingen zijn. Wie dat punt is gepas
seerd, kan vervolgens tot het eind blijven
luisteren, meent Koster, wat overigens Glass
niet verlangt zomin als Wilson verlangde dat
u onafgebroken bleef kijken.
Einsteinbetekende voor Glass een harmo
nische verrijking van zijn aanvankelijk nog
al eenzijdig ritmische muziek. Welke verrij
king zou zijn Gandhi-opera opleveren die in
opdracht van Rotterdam werd geschreven
en volgend jaar door de Nederlandse Opera
zal worden opgevoerd? Het Utrechtse orkest
heeft de psurtituur al gezien. Moeilijk te spe
len zijn de noten niet, wat ook niet behoef
de te worden gevreesd, maar zij vergen wel
een grote en sterke concentratie voor het
vasthouden van de spanning.
J. KASANDER
MET HERMAM, MM A EMLEMA SM DE HOOFDROLLEM
„Mir ist
noodkreet van de vuurrood
gelokte Nina Hagen klinkt
alleszins redelijk, maar er is
eigenlijk niemand die enige
aandacht schenkt aan haar
ongemak. Op een filmset is
het nu eenmaal bloedheet
door de royaal opgestelde
filmzonnen en schijnwerpers.
Of je nu de eenvoudige
geluidstechnicus bent of de
aankomende filmster het
ongerief is collectief en er is
niets dat daar verandering
in kan brengen. Zolang haar
meer dan overvloedig
aangebrachte make-up het
nog uithoudt in deze
tropische temperaturen is er
voor de film jongens
trouwens geen reden voor
ongerustheid.
Plaats van handeling is de
kelderbarin het
Amsterdamse Sonesta Hotel.
De filmploeg van de kersvers
opgerichte filmmaatschappij
Black Tulip is er
neergestreken om een aantal
proefscènes op te nemen
voor de rolprent Cha Cha
het filmdebuut van Herman
Brood. Neerlands rockhoop
in bange discodagen weet
zich in de film omringd door
een tweetal hoogst
opmerkelijke tegenspeelsters.
In de eerste plaats is daar de
reeds genoemde Nina Hagen:
zangeres van Oost-Berlijnse
komaf die aan deze kant van
de muur in snel tempo
furore maakt als opponent
van het kunstgebeuren. Niet
minder opvallend is het
meespelen van Lene Lovich.
Deze dame, voorzien van
bizar hoofddeksel en
vlechtjes, heeft zich eveneens
in sneltreinvaartin degrade
■van het popminnend deel der
natie gezongen. Haarvriend,
de Kojak-kale Les, speelt ook
rol in „Cha Cha".
Onontbeerlijk voor het
welslagen van de produktie
is verder de muzikale
inbreng van Wild Romance,
Herman 's bloedeigen groep.
Koos van Dijk, de energieke
manager van Herman en een
van de twee producenten van
„Cha Cha", de andere is
Marcel Kerkhof, heeft
onlangs alle begroeiing van
zijn hoofd laten verwijderen.
Koos vertelt over de
turbulente voorgeschiedenis
van „Cha Cha": „Een idee
om Herman in een film te
laten spelen bestond al lang.
Ongeveer een jaar geleden
werden we benaderd door
Virginia films. Ze waren van
plan om een film temaken
van Vitesse drummer
Herman van Boeyen en
Dianne Marchal van
Rainbow Train. Ze vroegen
of Herman zin had om ook
mee te doen. Nou,
aanvankelijk leek het ons
een prima idee. Het zou een
soort detective-story worden
en de film moest uitmonden
in een groot feest met een
aantal popgroepen. Het feest
moest een grote Fong-Leng-
achtige toestand worden.
Maar ja, je weet hoe dat
gaat met dat soort films: het
script verandert bijna van
dag tot dag. Toen we
uiteindelijk het definitieve
verhaal onder ogen kregen,
bleek het zo slech t te zijn
dat Herman geen zin meer
had om mee te spelen. Hij
was trouwens niet de enige
die er zo over dach t, wan t
regisseur Herbert Curiël zag
de zaak ook niet méér zitten.
Gelukkig had Herman op dat
momen t nog niet getekend en
dus stapten Hij en Herbert
er uit. Ze besjoten zelf maar
een film te gaan maken. Met
als gevolg, dat we twee
weken geleden zijn begonnen
met de opnamen van „Cha
Cha".
Over het eindresultaat, dat
tegen Kerstmis de bioscopen
moet bereiken, valt geen
zinnig woord te zeggen
omda ter nog iedere dag
veranderingen in het script
worden aangebracht. Zoals
de zaken er vorige week
voorstonden ziet het verhaal
er als volgt uit: Herman
Brood en de Wild Romance
komen muzikaal in
Nederland niet aan de bak.
Met lede ogen moeten zij
toezien hoe groepen als
Gruppo Sportivo en Sweet
d'Busterhet wel „helemaal
maken". Herman raakt
ontmoedigd en ontmoet
vervolgens Nina Hagen en
Lene Lovich. Beide dames
zien de toekomst nu ook niet
bepaald rooskleurig in en op
een gegeven moment
vertrouwt Nina, zanger
Herman toe: „Kop op man,
muziek maken brengt geen
geld in het laad je, misdaad
wel". Herman neemt deze
raad ter harte, groepeert een
bende om zich heen en trekt
Nina Hagen, die ruzie heeft met manager en band is komen uithuilen in Amster
dam, waar ze nu met Herman Brood werkt aan de film „Cha Cha".
vervolgens banken berovend
door het land. Moraal:
misdaad loont wel degelijk.
Terug op de filmset. Een
veel te kleine ruimte, waar
veel te veel mensen hun
werk moeten doen. Vooreen
buitenstaander een weinig
opwekkend tafereel.
Verveling is troef. De
momenten dat werkelijk
gefilmd wordt zijn uiterst
zeldzaam. De talrijke
figuranten, gehuld in
paasbeste zondagse kledij,
staren verveeld met een glas
in de hand voor zich uit.
Hoofdrolspeler Herman, die
er voor zijn doen prima
uitziet, maakt een vermoeide
indruk. Nippend aan een
bit ter lem on zegt hij:
„Natuurlijk, het zijn slopende
dagen. Hele dagen filmen en
dan vaak 's avonds nog
optreden. Morgenochtend om
zeven uur moet ik weer
aanwezig zijn. Vaak slaap ik
niet meer dan drie a vier
u ur per dag. Maar het filmen
bevalt me uitstekend. Het is
net zoiets als een plaat
opnemen".
Nina Hagen en Lene Lovich
zitten kleurige drankjes
drinkend en gezellig koutend
aan de bar. Van enige
vermeende rivaliteit tussen
de beide zangeressen blijkt
niets. Ze komen de hele
middag niet van hun plaats
en hun aandeel blijkt niet
boven het figurantenniveau
uit te komen. Van verbaal
contact tussen hen en een
argeloze buitenstaander kan
geen sprake zijn.
Goedmoedig grijnzende, maar
daarom niet minder
indrukwekkende bodyguards
maken zulks onmogelijk.
Koos van Dijk vertelt: Vier
maanden geleden hebben we
de eerste contacten gelegd
met Nina Hagen. We
kwamen haar toevallig tegen
in Dortmund, waar Herman
opnamen maakte voor het
Duitse tv-programma
„Rockpalace". Ze was direct
erg enthousiast. Daarna
hoorden we een tijd niets
meer van haar. Tot overmaat
van ramp liet ze ook verstek
gaan bij een afspraak die we
met haar hadden in het
Amsterdamse hotel
American. We begonnen al
het ergste te vrezen tot ze
begin van de week opbelde:
„He Koos, zijn jullie nog
bezig met die film Ik zei:
„Ja man, we zitten er
midden in. Ik ben toen op
een dag heen en weer naar
Berlijn gevlogen om Nina op
te halen".
Vorige week woensdag kwam
ook Lene Lovich met vriend
Les op Schiphol aan voorde
film. Koos van Dijk: We
wilden Lena erg graag in de
film hebben. Aanvankelijk
konden we haar helemaal
niet bereiken. Contacten met
het Britse Stiff Label, waar
Lene Lovich onder contract
staat, leverde niets op. We
kwamen haar toen toevallig
tegen in een kleedkamer in
Brussel. Ook zij liet toen
weten graag mee te willen
spelen in de film
Een krachtdadig verzoek om
stilte smoort Koos de mond.
„Opname vijf tellen na nu",
galmt de stem van de
regisseur Herbert Curiël over
de set. Zelfs de directeur van
het Sonesta Hotel, die
opgetogen en neutraal
fluitend de trap komt
afdalen, wordt onverbiddelijk
terecht gewezen. De scène
blijkt een monoloog van een
zwartgallige komiek a la
Lenny Bruce te zijnEen
heerschap met het zwarte
haar glad en vet naar achter
gekamd laat in rap
Rotterdams een groot aantal
etnologische minderheden op
niet mis te verstane wijze de
revue passeren. Herman
komt de bar binnenlopen en
voegt zich bij de dames aan
de bar. Einde scène.
Herman Brood lijkt
buitengewoon ingenomen met
de aanwezigheid van met
name Nina Hagen. Zelfs voor
een niets vermoedende
toeschouwer legt hij voor
zijn Duitse vakgenoten een
meer dan louter professionele
affectie aan de dag. Koos
van Dijk zegt: „Herman is
gewoon verliefd op Nina. Dat
blijkt uit alles. Ze hebben
ook erg veel dingen gemeen
zowel op muzikaal gebied als
daarbuiten".
Het is half zes als de
opnamedag erop zit.
Zichtbaar vermoeid beklimt
de hoofdrolspeler de trap om
bijna direct daarna af te
reizen naar het concert dat
hij die avond geeft. De
coryfeeën vinden nog maar
net even tijd om te poseren
voor de fotograafNina
Hagen slaakt vervolgens een
kreet van ontzetting bij het
aanvangstijdstip van de
volgende dag, „Sieben uhr?"!.
Er is echter niets dat daar
verandering in kan brengen.
Eind mei moet de film op
het celluloid staan. Het
draaischema is
onverbiddelijk.
Nadat het erg rustig is geweest rond Steve Harley komt aan
het begin van de zomer zijn nieuwe elpee uit. die in Londen
werd opgenomen. Zijn vriendin Yvonne Keeley is momenteel
in Nederland druk bezig met de voorbereidingen van het UNI-
CEF-gala.
10 jaar Pinkpop
Ter gelegenheid van het 10-jarig bestaan van Pinkpop
brengt platenmaatschappij Phonogram een elpee uit
waarop Nederlandse en buitenlandse groepen voorkomen,
die ooit op Pinkpop hebben gespeeld zoals Golden Ear
ring, Thin Lizzy, Graham Parker en Status Quo. Het pro-
gramma van de tiende Pinkpop is ook rond. De groepen
die optreden zijn Massada, Average White Band, The Po
lice, Dire Straits, Elvis Costello the Attractions, Rush
en Peter Tosh. De presentatie is in handen van de Engel
se Radio 1 disc-jockey John Peel.
The Damned breken recoivls
De Engelse new wave-band The Damned breekt in Enge
land records. Zonder veel promotie is hun nieuwe single
„Love Song" de snelst verkopende plaat sinds de hoogtij
dagen van The Beatles. Er worden ongeveer 24.000 exem
plaren per dag verkocht. EMI, die in Engeland de distru-
butie verzorgt voor Chiswick het platenlabel van de
band, kan de vraag niet aan. De single zal in Nederland
pas begin juni door Ariola worden uitgebracht
Dare Edmunds getrouwd
Dave Edmunds is vorige week dinsdag getrouwd met zijn
vriendin Lesley. De trouwpartij voltrok zich in het Mary-
lebone Register Office in Londen.
1"weede Bit d€tssier
Voor alle statistiek-liefhebbers is een tweede uitgave van
Hit dossier verschenen. Het boek bevat net als het eerste
exemplaar, dat vorig jaar werd uitgegeven, alle noterin
gen die ooit in de Nederlandse Top 40, de tipparade of
de elpee Top 50 zijn verschenen. In de nieuwe uitgave
zijn de lijsten echter bijgewerkt tot 31 december 1978 en
is de elpee Top 50 uitgebreid tot de 60 best verkochte
langspelers. Daarnaast staat er in het boek ook achter
grond informatie over platenmaatschappijen en zaken die
met de hitparade te maken hebben. Dit naslagwerk werd
opnieuw samengesteld door Robert Briel en Sieb Kroes-
Zee.
RONALD SPAAK
Zaterdag 19 mei Tweede concert van
Paradiso te Amsterdam.
Zondag 20 mei Optreden van Planxty i
i de Doelen te
Woensdag 23 mei José Feliciano bezoekt ons land. Hij
treedt op in het Nederlands Congresgebouw in Den
Haag. Aanvang20.15 uur.
Donderdag 24 mei John Mayall geeft een concert in
Paradiso te Amsterdam.
De Haagse Gruppo Sportivo treedt op in het Nederlands
Congresgebouw in Den Haag.
Zaterdag 26 mei Optreden van de Radio Stars in de
Eksit te Rotterdam.
Zondag 27 mei De Ierse formatie Thin Lizzy treedt op
in de Jaap Edenhal in Amsterdam.
Vrijdag 1 juni Laatste concert van Gruppo Sportivo
voor de rustperiode in de Ton Menkenhal in Rotterdam.
Vrijdag 15 juni Concert van de Amerikaanse Van Ha
len Band in de Jaap Edenhal in Amsterdam.
Zondag 17 jxmi Joe Jackson geeft een concert in Para
diso te Amsterdam.
Maandag 4 juni Pinkpop met Dire Straits, Rush, Elvis
Costello, Massada, Peter Tosh, Average White Band en
The Police. Aanvang 11.00 uur.
Concert van Steel Pulse in Paradiso te Amsterdam.
Woensdag 6 juni Optreden van The Only Ones in de
Eksit te Rotterdam.
Lena Lovich in de belangstelling gekomen door haar hit „Lucky Numbers" werd
ook gevraagd om een rol te spelen in „Cha Cha".
Herman Brood speelt de hoofdrol in zijn eigen filmCha Cha
