I Spotty eet zichzelf op Missiegroep Zuidhof in de weer voor Zoeterwoudse missionarissen hond zoekt: huis roep in voor oudse arissen Kapper Hoek knipte vandaag zijn allerlaatste klant STAD/1REGI0 LEIDSE COURANT Op mijn omwegen door stad en land kom ik graag mensen tegen. Elk^ morgen tussen tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel len wie u graag in deze rubriek zou willen tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar toestel 18 vragen. KALENDERVERKOOP MOET DE POT VERSTERKEN Het meer dan zevenhonderd jaar oude Zoeterwoude (en nog zo groen als gras) heeft al sinds jaar en dag een grote voorliefde voor een groep „uitgevlogenen" die eens uit het Zoeterwoudse nest kwamen. De gemiddelde Zoeterwoudenaar heeft een bijzonder zwak voor „zijn" missionarissen. In het verleden moet het helemaal bar zijn geweest. Toen zwermden de jongelui, gedreven door een apostolisch vuur, bij bosjes tegelijk uit. Mill Hill was toen erg in trek. Ik heb wel eens gemeend, dat deze congregatie voor een goed deel op Zoeterwoudenaars dreef. Dat is alles wat anders geworden. O tijden, o zeden. Maar in bepaalde Zoeterwoudse kringen is men er trots op, dat in de Zoeterwoudse missionarissengeledingen geen enkel geval van ..uittreding" bekend is. De mensen van de Zoeterwoudse stam zijn niet zo „los in de bloes", zou één van onze Nederlandse cabaretiers zeggen; ze kunnen zich hardnekkig aan een zaak van geestelijk en lichamelijk welzijn vasthouden. Hoewel de spoeling dunner aan het worden is, zijn er altijd nog tien missionarissen die door Zoeterwoude gesupporterd worden en bepaaldelijk gekoesterd door de missiegroep Zuidhof, in de schaduw van de „Sint Jan" in de Zuidbuurt. De leden fvan de missiegroep kunnen achter elkaar de namen van „de jongens" op noemen en dat gaat dan m het idioom van een oude gemeenschap waar iedereen de ander kent. Het zijn dan pater Schuur, pater Rekelhof, drie „Salmen", namelijk Jan, Wim en Leen, Jo Bosman, Bavo van der Ham en drie Vanemannen: Han, Antoon en Joop. Dat zijn de mannen die hun werkterrein veelal in de tropen hebben liggen en nu en dan voor een verdiend verlof naar het vaderland en het moederdorp terug keren en daar wat krijgen toegestopt om nadien weer fris van de lever en „gesubsidieerd" aan de arbeid te kunnen gaan. Zo'n missiegroep weet wat koesteren is en de dames blijven in de weer om hun Anna Langelaan maakt pakjes voor de grabbelton. paters niet in de kou te laten staah. Een patertje langs de kant is er niet bij, ze moeten aan de slag kunnen en daar zijn dan centjes voor nodig, is het niet zo? Daar, in de parochie van St. Jan's Onthoofding, worden de koppen nog geteld. Ze tellen allemaal mee en iedere priester die voor vakantie overwipt, ligt er meteen in de voeding, als het ware. Mevrouw Anna Langelaan van de Zuidhof is daar zeven jaar geleden mee begonnen. Ze zette toen met haar man Frans de missiegroep op poten. Het zijn nu Anna en Frans als de kern en er wordt mee geijverd door mevrouw Tilly van Leeuwen en de dames Onderwater, Vaneman en Den Eisen. Voor Anna vooral is het gewoon gesneden koek. Die heeft, volgens Tilly van Leeuwen, een andere jaartelling dan de meesten van ons: „Anna leeft van fancy-fair tot fancy-fair". Tja, Anna Langelaan zou niet weten wat daar nou zo bijzonder aan is. „Het is gewoon werken voor de missionarissen van ons dorp en die thuis komen. Die krijgen dan geld van me. Dit jaar hadden we er vijf thuis, vier Vanemannen (ik dacht, dat er maar drie waren, T.P.) en Bosman. Straks komen er weer." Je zou kunnen denken, dat Anna het over ooievaars had die het vertrouwde veilige nest somtijds opzoeken. Dan zijn ooievaars en missionarissen maar hetzelfde, dat zal Anna zwaar zitten. Ze komen nu eenmaal weer even op het thuishonk en dan moeten ze iets toegestopt krijgen: „zakgeld, zeg maar, een centje voor thuis, en als ze weer weg gaan hebben we ook nog wat voor ze uit de pot van de fancy-fair die steeds half augustus wordt gehouden", aldus Anna Langelaan, die ook wel eens Ploeg wordt genoemd, van huis uit. Anna en Tilly waren van de week druk in de weer met het inpakken van leuke kleine prijsjes voor de grabbelton. Snuisterijtjes in tweedehands geschenkverpakking, met plakband tot pakjes verwerkt. Die grabbelton komt te staan op de braderie, die op 12 juni in het dorp wordt opgezet. „Daar staan we ook, zogezegd. En dan organiseren we op 9 juni ook nog eens een kinderfeest, bij de officiële opening door wethouder Maan van de Zoeterwoudse week, die om de twee jaar plaatsvindt omdat die braderie van Zoeterwoude 700 jaar in '77 zo ontzettend geslaagd is verlopen", vertelt Anna. Maar er staat voor de missiegroep Zuidhof nog meer op het programma. Daar vertelt Tilly van Leeuwen over. „We gaan maandkalenders verkopen. Er komen er 750 bij de drukker vandaan. Voor 5 gulden heb je zo'n kalender met de foto's van onze missionarissen er op, foto's die ginds, waar ze werken, gemaakt zijn." Anna knikt instemmend: „Nou is het dorp wel erg missie-achtig, maar we zullen goed langs de deuren moeten gaan met die kalenders. We moeten er een aardige cent van over kunnen houden als we die missionarissen wat extra's willen geven". Op 31 mei worden de eerste kalenders aangeboden aan twee ouders van missionarissen: vader Vaneman en moeder Van der Salm, in Huize Emmaus, het bejaardencentrum. Dat doen de dames van de missiegroep met wat genodigden er bij. Heel wat om naar uit te kijken. Voorlopig hebben Anna en Tilly de handen vol aan de grabbel tonvoorzieningen Verder worden er kleedjes gehaakt en pannelappen en Tilly van Leeuwen heeft pas een paar schorten gecreëerd. Wat dat alles bijeen gaat opbrengen? Anna zou het niet weten. ,Nou in elk geval veel geld, heel veel geld, hopen we. We moeten gewoon afwachten. Ligt ook erg veel aan het weer dat je treft. Maar we gaan ons best weer doen. We verdelen wat we hebben ontvangen. Echt teleurgesteld zijn we nog nooit. Onze missionarissen hoeven niet met lege handen weer terug, het „veld" in. Wekelijks verschijnt in de Leidse Courant de rubriek „Hond pekt huis". In deze rubriek wordt een hond beschreven die in het asiel verblijft om daar een zekere dood tegemoet te gaan... tenzij het dier een goed tehuis vindt. De in de rubriek beschreven honden zijn alle door hondenbezitters naar het asiel gebracht. Om uiteenlopende redenen, vaak begrijpelijk, maar soms ook volslagen onzinnig. De in „hond.zoekt huis" beschre ven dieren zijn alle goed gezond, hebben een wormkuur ondergaan en zijn volledig ingeënt. Tegen betaling van ca. 60 gulden ten bate van zwerfdieren zijn ze af te halen. Adres: Nieuw Leids Dierenasiel, Besjeslaan 6b, Leiden. Tel.: 131670. Geopend di. t/m vr. 10.00-12.00 en 14.Ö0-17.00 uur. Zaterdag van 10.00-12.00 en 14.00-16.00 uur. Zondag en maandag gesloten. r (OOP 'ERSTERKEN tweedehands geschenkverpakking, met plakband tot pakjes verwerkt. Die grabbelton komt te staan op de braderie, die op 12 juni in tiet dorp wordt opgezet. ,Daar staan we ook, zogezegd. En dan organiseren we op 9 juni ook nog eens een dnderfeest, bij de officiële opening door wethouder Maan van de Zoeterwoudse veek, die om de twee jaar plaatsvindt omdat die oraderie van Zoeterwoude 100 jaar in '77 zo ontzettend geslaagd is /erlopen", vertelt Anna. Maar er staat voor de nissiegroep Zuidhof nog neer op het programma. Daar vertelt Tilly van _#eeuwen over. „We gaan naandkalenders verkopen. Sr komen er 750 bij de irukker vandaan. Voor 5 julden heb je zo'n calender met de foto's van >nze missionarissen er op, 'oto's die ginds, waar ze verken, gemaakt zijn." \nna knikt instemmend: ,Nou is het dorp wel erg nissie-achtig, maar we :ullen goed langs de leuren moeten gaan met lie kalenders. We moeten ir een aardige cent van •ver kunnen houden als ve die missionarissen wat xtra's willen geven". Op il mei worden de eerste :alenders aangeboden aan wee ouders van nissionarissen: vader laneman en moeder Van Ier Salm, in Huize Smmaus, het >ejaardencentrum. Dat loen de dames van de nissiegroep met wat [enodigden er bij. leel wat om naar uit te ijken. Voorlopig hebben inna en Tilly de handen ol aan de Tabbei tonvoorzieningen herder worden er kleedjes ehaakt en pannelappen en 'illy van Leeuwen heeft ias een paar schorten ecreëerd. Wat dat alles lijeen gaat opbrengen? cnna zou het niet weten. Nou in elk geval veel eld, heel veel geld, hopen 7e. We moeten gewoon fwachten. Ligt ook erg eel aan het weer dat je reft. Maar we gaan ons est weer doen. We erdelen wat we hebben ntvangen. Echt ïleurgesteld zijn we nog ooit. Onze missionarissen oeven niet met lege anden weer terug, het veld" in. De laatste klant van kapper Hoek Afscheid bij 40-jarig jubileum VOORHOUT Herenkapper M. A. Hoek viert vandaag het feit dat hij veertig jaar ge leden in het kappersvak begon. In café Boer- haave knipte hij ter nagedachtenis van dit heugelijke feit, zijn laatste klant. Tenminste, de laatste kappersklant, want klanten voor boeken of sigaren blijven welkom bij de la conieke Voorhouter. Meer zelfs dan vroeger. De winkel aan de Herenstraat wordt dras tisch verbouwd en uitgebreid ten behoeve van de boeklezende en rokende cliënt. Een brancheverschuiving die de heer Hoek nau welijks aan het hart gaat. „Ach", zegt hij desgevraagd, „ik zal het pe- soonlijk contact wel missen, maar iedereen begrijpt dat het zo niet langer kan. Ik moet steeds meer tijd en ruimte geven aan de boe ken. De winkel is na verloop van tijd te klein geworden en ik heb steeds minder tijd om te knippen. Op een gegeven moment moet je kie zen of delen. En veertig jaar vind ik een mooi moment om er een punt achter te zetten". Op zijn veertiende jaar begon Martin Hoek op bescheiden wijze in het kappersvak. In de herenkapsalon van zijn vader debuteerde hij met inzepen van de scheerklanten. In die tijd was de winkel tot tien uur geopend. Als alle klanten dan van een vakkundige schuimlaag waren voorzien, mocht de kapper-in-spé naar bed. In de vooroorlogse jaren volgde hij de kappersvakschool en ging aan het werk in een herenkapperszaak aan de Leidse Mors- straat. „Na de spoorwegstaking kon ik niet meer naar Leiden en ging dus maar bij mijn vader werken. In de oorlogsjaren is het scheren bij de kapper eigenlijk verdwenen. De bezetters stelden een winkelsluitingswet in, waardoor 's avonds scheren niet meer mogelijk bleek. Hierdoor begonnen de mensen zichzelf te scheren. Voor die tijd was het echt traditie om je bij een kapper te laten scheren. Een kapsalo was in die jaren ook het trefpunt bij uitstek. In die tijd heb ik leren meepraten over bloembollen en zo". Na de oorlog onderhield kapper Hoek een compagnie Nederlandse soldaten met mes en schaar in „Indië". Teruggekeerd uit „de oost" vat de heer Hoek in 1950 de schaar weer op in de zaak van zijn vader. Voor 37 en een halve cent werden de klanten geknipt en ge schoren. „Gewoon recht toe, recht aan", verzekert kap per Hoek. „Voor poespas hadden we ook voor de oorlog geen tijd. Je moet niet vergeten dat we op een zaterdag wel 150 klanten afwerk ten. Voor de oorlog ging de zaak pas dicht als de burgemeester en de pastoor geweest wa ren". In 1960 neemt de heer Hoek de kapsalon van zijn vader over en verhuist een paar deurtjes verder in de Voorhoutse Herenstraat. Niet lang daarna haalt een Leidse vertegenwoordi ger hem over om op maandag een paar sport kranten te verkopen. Dat worden er van lie verlee meer. In razendsnel tempo volgen daar op de rookartikelen, tijdschriften, pockets, boeken en tenslotte de officiële erkenning als boekhandelaar. Vijf jaar geleden breidt de huidige CDA-voorzitter uit. Het kappersgebeu- ren is dan teruggebracht tot één stoel. De po litieke interesse van de heer Hoek dateert van na de oorlogsjaren. Teruggekomen in Neder land begint hij met de Voorhouters Warmer- hoven en De Groot een achtie om jonge men sen in de gemeenteraad te krijgen. De politie ke vrienden worden inderdaad raadslid en de heer Hoek werkt in KVP en later in CDA-ver- band achter de schermen. Warmerhoven en De Groot verdwijnen later naar de fracties Gemeentebelangen en PPR, maar de vriend schap blijft. „In het kappersvak is in 40 jaar veel veran derd", vindt kapper Hoek tenslotte. „Bij de komst van de moderne kapsels heeft „het vak" een dieptepunt gekend. Door het ontbre ken van aanpassingsvermogen zijn er in de steden veel bedrijven gesneuveld. In de dor pen viel dat wel mee. Persoonlijk mis ik de flair om moderne kapsels te verkopen. Je moet er tenslotte ook achter kunnen staan. Maar als ik hier iemand aanbood om z'n haar te wassen, werd er altijd gekeken alsof ik voorstelde hem midden op straat te verscho nen....". Ed Olivier Scotty moet snel een andere baas vinden, anders blijft er niets van hem over. in UT Ir. 'ij ip et jn m in et li e n EIDEN De eenzame opsluiting in d dierenasiel -brengt honden tot de «est vreemdsoortige bezigheden om de erveling te verdrijven.In eerdere afle eringen van deze rubriek werd al mel ting gemaakt van ontsnappingskunste- bars en van honden die er een gewoon- k van hadden gemaakt om de tijd te toden met het opkauwen van hun hon- enhok. Ipotty.de hond die deze week door het kiel warm wordt aanbevolen heeft be goten na anderhalve maand verblijf in *t asiel uit pure verveling een soort uinibalisme op zichzelf toe te passen- •H'j likt zich zijn poten rauw en hoewel iet allemaal weer goed geneest zou het "eter zijn als Spotty zijn aandacht aan •w nieuwe eigenaar zo gaan wijden in plaats van aan de onttakeling van zijn eigen hondenlichaam. Spotty, is een Dalmatiér,een reu van on- afeveer drieëneenhalf jaar oud.De naam jg afgeleid van het Engelse Spotty, wat Uteveel als „vlekkerig" betekent en zeker [raster van toepassing is op deze zwartge lakte hond dan de naam die zijn vorige ffgenaren hem hadden gegeven.Dit had den zijn geslacht waarschijnlijk verkeerd ingeschat en hem de naam „Cora" toebe- dacht.Asiel-beheerder Wil Tiele en zijn vrouw Miejce zijn druk bezig om hem aan zijn nieuwe naam te wennen. Spotty is oorspronkelijk afkomstig uit Den Haag. Hij werd daar uit het Haagse asiel gehaald door de mensen die hem nu aan het Leidse asiel afgestaan hebben.De re den was zoals zo vaak dat de hond te veel alleen zat en daar middels snerpend geblaf de hele omgeving van op de hoog te stelde. Spotty heeft aan zijn vorige eigenaren gelukkig weinig trauma's overgehouden. Hij is lief voor kinderen, speelt met an dere honden en erg rustig wat het blaf fen aangaat. Alleen bij het zien van kat ten komt zijn jachtinstinct weer boven drijven en het is daarom niet raadzaam om hem daarmee te confronteren. Spotty is nu wat somber maar normaal gespro ken is het een levenslustige hond die veel aandacht nodig heeft. Als een echte gezelligheidshond vroeger werden Dal- matiërs veel gezien als begeleiders van de koetsen van edellieden is hij in een jong, druk gezin best op zijn plaats. Spotty kan met iedereen overweg^ Hij heeft als extra bijzonderheid de beschik king over een soort glimlach, die hij te voorschijn tovert middels het optrekken van het tandvlees aan de zijkant zonder dat zijn tanden daarbij agressief blootko- men. Al met al wordt het hoog tijd dat Spotty na het zwervende bestaan dat hij ruim drie jaar heeft geleid tot rust kan komen bij mensen die wat tijd voor hem over hebben zodat hij zich niet meer hoeft op te eten. Astor Het leven van een cycloop gaat niet over rozen.dat heeft de hond van vorige wee- kastor aan den lijve ondervonden.Diver- se mensen kwamen naar Astor kijken maar zijn éénogigheid schrikte de poten tiële eigenaren toch steeds weer af. As tor zoekt dus nog steeds iemand die be reid is voor hem een oogje dicht te doen. De vijf jaar oude dwergpoedel Blacky- ,die een drietal weken geleden in deze rubriek stond heeft even geduld moeten oefenen, maar is uiteindelijk toch door een mevrouw uit Katwijk de afgelopen week naar f-isn ruimere huisvesting ge voerd. „Ik had ook niet anders verwach- t",was zijn commentaar voordat hij het asiel verliet. Het Leids Dierenasiel is onderhand weer aardig volgeraakt; er bevinden zich 43 honden en ook vrij veel katten in de diverse hokken. Asiel-beheerder Wil Tiele wijt dat aan de „ruitijd".„Om- streeks deze tijd van het jaar gaan de dieren verharen en sommige mensen ZATERDAG 12 ME11979 PAGINA S hebben daar zo'n verschrikkelijke hekel aan dat ze hun huisdier wegdoen. Meest al is dat verharen binnen een paar we ken afgelopen,zeker als je je huisdier re gelmatig kamt", aldus Tiele.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1979 | | pagina 5