Zilveren Auberge „De Kieviet" pronkt in het nieuw
„Liever 10 verdachten vrij dan één onschuldig opgesloten"
Hert ha:
rustig en
opvallend
zindelijk
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uür kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
'Wekelijks verschijnt in de Leidse Courant de rubriek „Hond
zoekt huis". In deze rubriek wordt een hond beschreien die
in het asiel verblijft om daar een zekere dood tegemoet te
gaan... tenzij het dier een goed tehuis vindt. De in de rubriek
beschreven honden zijn alle door hondenbezitters naar het asiel
gebracht. Om uiteenlopende redenen, vaak begrijpelijk, maar
soms ook volslagen onzinnig. De in „hond zoekt huis" beschre
ven dieren zijy alle goed gezond, hebben een wormkuur
ondergaan en zijn volledig ingeënt. Tegen betaling van ca. 60
gulden ten bate van zwerfdieren zijn ze af te halen. Adres:
Nieuw Leids Dierenasiel, Besjeslaan 6b, Leiden. Tel.: 131670.
Geopend di. t/m vr. 10.00-12.00 en 14.00-17.00 uur. Zaterdag van
J0.00-12.00 en 14.00-16.00 uur. Zondag en maandag gesloten.
STAD/REGIO LEIDSE COURANT ZATERDAG 23 APRIL 1979 PAGINA 5
Een schaap met vijf poten, dat is de
taakomschrijving, die de heer J. J.
Flamman zelf van zijn functie als poli-
tiefotograaf geeft. Een beroep dat op
het eerste gezicht voor zich spreekt,
maar bij nadere kennismaking bijzonder
veelomvattend blijkt te zijn. Ruim 22
jaar heeft de heer Flamman dit werk
bij het Wassenaarse politiekorps in zijn
eentje gedaan. Momenteel houden vijf
politiefunctionarissen zich met dezelfde
werkzaamheden bezig.
Naast het fotograferen van de stille ge-
tuigen op de plaats van de misdaad, het
I dagelijks ontwikkelen van de massale
hoeveelheid foto's en het af en toe repa
reren van fotocamera's vormden spore-
nonderzoek en dactyloscopie (het identifi
ceren van personen door middel van vin
gerafdrukken) zijn voornaamste bezighe
den.
Tot juni van vorig jaar, toen een hartin
farct hem velde. Dat is ook de reden dat
hij op 1 mei aanstaande, de dienst op
61-jarige leeftijd als technisch hoofdamb
tenaar vroegtijdig gaat verlaten. In ver
band hiermee werd hem gistermiddag op
het politiebureau aan de Hofcampweg
een afscheidsreceptie aangeboden.
Een uitpuilende ordner en een stapel fo
to's vormen naast de kleurrijke toelich
ting van de heer Flamman een illustratie
van de vele criminele zaken, die zich in
de loop der jaren in Wassenaar hebben
voorgedaan en dié hij op de gevoelige
plaat heeft vastgelegd. Steeds weer werd
onzorgvuldigheid dieven en inbrekers,
maar ook moordenaars noodlottig. Een
afdruk van een schoen, een lakdeeltje of
glas van een auto, of een vingerafdruk
was over het algemeen voldoende voor
een reconstructie van het gebeurde en
het sluitend maken van het bewijs tegen
een bepaalde verdachte.
Enthousiast vertellend over zijn - inmid
dels vroegere - werkzaamheden, kijkt hij
.jif en toe olijk op, zijn ogen over zijn
halve bril richtend op zijn toehoorder.
„Het was leuk werk. Je boekte leuke re
sultaten, maar toch was het soms bijzon
der frustrerend als de dader door de
rechter werd vrijgesproken, omdat het
bewijs onvoldoende werd bevonden.
Zoals in het geval van die inbreker,
wiens vingerafdrukken werden gevonden
op een raam van De Wittenburg. Hij
voerde toen ,als excuus aan dat hij
's nachts langs was gekomen en het
raam geopend had gevonden. Hij dacht
er te gaan slapen en was naar binnen
gegaan. Tot zijn schrik zag hij dat er
was ingebroken en onmiddellijk verliet
hij het pand weer. Met die smoes is hij
vrijgesproken." De frustratie staat een
glimlach echter niet in de weg. „Ik ga er
maar van uit dat het beter is dat er tien
verdachten vrij rondlopen, dan dat één
mens onschuldig opgesloten zit"
In de vingers
Zijn opleiding tot politiefotograaf ontving
de heer Flamman na de oorlog bij de
Haagse politie van de heer A. Ringoir.
„Die man had het in de vingers." Nog
altijd ziet de heer Flamman een oplei
ding in een grote stad als een voordeel.
„Je weet tenminste overal van, ook al
heb je het in een kleinere gèmeënte niet
direct nodig." Ondanks de betrekkelijke
rust in Wassenaar - vergeleken met de
landelijk gemiddelde criminaliteit springt
Wassenaar er gunstig uit - kende de heer
Flamman nauwelijks rustige tijden.
Naast zijn vele werkzaamheden is hij
met commissaris G. J. Boven ook zeer
nauw betrokken geweest bij de ontwik
keling van het fotograferen van snelheid
sovertreders. Wassenaar werkte ?ds eer
ste gemeente in Nederland met zoge
noemde „robot-fotografie". Later kwam
daar de toepassing bij van infraroodfoto-
grafie. In opdracht van de Stichting We
tenschappelijk Onderzoek Verkeersveilig
heid (SWOV) in Voorburg voerde hij fo
tografie-experimenten met retro-reflecte-
rende (de gele) kentekenplaten uit.
Puzzelaar
De heer Flamman heeft bijna veertig
dienstjaren volbracht. Na enige tijd bij
een electro-techriisch bedrijf gewerkt te
hebben, kwam hij in februari 1941 bij de
politie terecht. „Dat was de enige manier
om niet bij de Duitse arbeidsinzet te
moeten." In de kerstnacht van 1944 werd
hij desalniettemin bij een razzia opge
pakt en op transport gesteld naar Duits
land. Iq Hannover werd hij ingedeeld bij
de BB. Bij terugkomst in Nederland ging
zijn wens in vervulling: hij werd inge
deeld bij de Technische Recherche. Daar
kon hij zijn hobby fotografie met zijn
werk combineren. „Ik ben altijd een puz
zelaar geweest, wat ook nodig is voor
technisch werk. Bovendien... alles wat
mechanise;i is, heeft mijn belangstelling."
De lange ervaring als politiefotograaf -
„politiefotografie is een bijkomstige zaak,
dactyloscopisch en spooronderzoek is het
voornaamste" - deed de heqr Flamman
in de loop der jaren zijn werk makkelij
ker verrichten, hij zag bepaalde facetten
vlugger, „maar het bleef zoeken".
Mooie leeftijd
„Ik heb met veel plezier gewerkt Het is
druk geweest Ik heb leuke en minder
leuke dingen meegemaakt. Eenenzestig is
een mooie leeftijd om er mee op te hou
den." Een reis naar het stille eilandje
Formentera, nabij Ibiza, op 10 mei staat
het eerst op het programma, na zijn offi
ciële pensionering. Aan bezigheden zal
het hem in de komende tijd niet ontbre
ken. Reizen, wandelen en natuurlijk foto
graferen zijn enkele hobby's, waaraan
hij zich met veel overtuiging wijdt. Op
bijeenkomsten van de Nederlandse Vere
niging van Stereofotografie toont hij zijn
prestaties op het gebied van de driedi
mensionale fotografie. De heer Flamman
heeft geen problemen met het vullen van
zijn vrije tijd.
Een opmerking van de Fransman Daniél
Auber lijkt op de heer Flamman van
toepassing: „Het is verdelend oud te wor
den, maar toch is het 't enige middel,
dat men gevonden heeft om lang te le
ven." Tom van Rijswijk
LEIDEN Het Nieuw Leids Dierena
siel kampt weer eens met een overbe
zetting. Vooral bij de hondenafdeling
is er geen plaatsje meer over. Beheer
der Will Tiele is de mening toegedaan
dat voornamelijk door het aanhou
dend slechte weer, de mensen niet
gauw geneigd zijn om naar het asiel
te komen voor het uitzoeken van een
hond of kat Het is bovendien niet al
leen opvallend dat er weinig dieren
worden afgehaald, maar ook dat er
naar verhouding veel dieren worden
gebracht die juist bezig zijn hun win
tervacht voor een zomerpels te ruilen.
Vooral bij de katten die naar het asiel
gebracht worden komt dit veel voor.
Beheerder Will Tiele vraagt zich wel
eens af hoeveel procent van de ge
brachte dieren om deze reden zijn af
gestaan. Helaas, voor hem is er geen
manier om daar nu eens achter te ko-
Waar Tiele wel van overtuigd is, is
dat Hertha, een bastaard herder, niet
voor iets dergelijks in het asiel zit.
Een goede maand geleden belde de ei
genaar van Hertha het asiel iop met
de vraag of hij zijn beide honden
(herders) kon brengen, omdat hij we
gens huiselijke omstandigheden, hier
niet nader te noemen, zijn dieren on
mogelijk langer bij zich kon' houden.
Twee honden ineens vond Will Tiele
echter wat veel omdat hij ook al be
hoorlijk vol zat. De eigenaar v,an de
honden kreeg van Tiele de raad om
via particuliere wegen een nieuwe
baas voor zijn honden -te zoeken. De
man volgde deze raad op, en inder
daad vond hij iemand die geïnteres
seerd was. Het vervelende van het ge
val was echter dat deze persoon maar
een van de twee honden kon nemen
wegens plaatsgebrek. Hertha had pech
dat niet zij, maar haar kameraad de
uitverkorene werd. Voor Hertha zou
echter verder gezocht worden. Het ge
luk had zich blijkbaar tegen hen ge
keerd, want er was niemand in Her
tha geïnteresseerd.
In arren moede belde Hertha's baas
Will Tiele weer op met de vraag of
deze zijn hond dan zou willen nemen.
Hierin stemde Tiele natuurlijk toe,
ook wel wetend dat d«? man zijn uiter-
POLITIEFOTOGRAAF VERVROEGD MET PENSIOEN
De heer J. J. Flamman houdt zich
intensief bezig met stereo-fotogra
fie.
ste best had gedaan om ook voor Her
tha een nieuwe baas te vinden. Zo
kwam het dat Hertha op 17 maart in
het asiel belandde. Sindsdien is Her
tha een van Tieles liefste honden ge-
worden. Ze is in het hok opvallend
rustig. Ze blaft bijna nooit, en als ze
het doet is het om haar tijdelijke baas
te begroeten. Het is duidelijk aan deze
hond te zien dat ze altijd goed behan
deld is. Ze toont geen spoor van
angst, ook niet bij onverwachte bewe
gingen, en is, ondanks haar vier jaren,
nog bijzonder speels. Het spreekt van
zelf dat Hertha goed met andere die
ren overweg kan. Vroeger was ze niet
anders gewend. Het ligt ook voor de
hand, hoewel dat niet uitgeprobeerd
is, dat ze goed met kinderen kan om
gaan. In tegenstelling tot andere mid
delgrote honden heeft Hertha weinig
ruimte nodig, zodat ze ook op een flat
goed zal aarden.
Het uiterlijk van Hertha ziet er piek
fijn uit. Ze heeft een mooie glanzende
vacht in de bekende kleuren van de
herder. Voor elk wat wils, want ook
de kenmerkei van de rasechte bast
aard zijn aanwezig. De kwieke fla-
poortjes en de klassieke krulstaart.
Voor een herder is ze iets te klein,
haar hoogte bedraagt zo'n veertig cen
timeter. Tot slot valt nog op te mer
ken dat Hertha opvallend proper is.
Andere honden willen nog wel eens
door wat minder frisse zaken die in
hun hok liggen, heen banjeren: Zo
niet bij Hertha. Zij schijnt nooit te
vergeten waar ze deze bepaalde zaken
heeft neergelegd, en Will Tiele heeft
haar er nooit op kunnen betrappen
dat zij een „misstap" beging. Het is
dan ook aan deze buitengewone zinde
lijkheid te danken dat zij er zo keurig
uitziet.
De hond van de vorige week, Blacky
het dwergpoedeltje, heeft helaas mee
moeten delen in de algehele malaise
die in het asiel momenteel heerst.
Slechts een enkele reactie mocht zij
slechts ontvangen. Blacky zou echter
veel te veel alleen zijn als ze naar
deze baas zou gaan, en dat is nu net
iets waar dit dwergpoedeltje niet te
gen kan.
BART SPIJKER
Het sfeervolle interieur waar van de culinaire hoogstandjes genoten kan worden.
In het „weonpark" De
Kievit in Wassenaar, waar
de uiterlijke
bekommernissen net zo
onbekend zijn als destijds in
de Hof van Eden, grijpt de
lente om zich heen. Ook het
oude. wordt er weer jong en
op tal van
ambassadeursresidenties
krijgen de ontstoken
feestelijkheden (daar is
altijd wel het één en ander
te doen) het aparte cachet
van het voorjaar. Even jong
eigenlijk nog is de Auberge
De Kieviet, maar nu met
zilver in het aureool als
dat mogelijk was, want een
aureool is van goud. De
Auberge en de school in de
buurt zijn de enige plaatsen
in de woonwijk die hun
naam, wellicht dankzij een
administratieve dwaling, met
een „e" extra schrijven:
Kieviet. Wellicht daarom al
is de Frans getinte herberg
al apart; „parfait" is al
bijna een sleutelwoord. Ooit
zullen de kieviten het in
deze omgeving voor het
zeggen hebben gehad, nu
gaat men er de straten op,
de lanen in, omgeven door
een waardige rust en een
rustige waardigheid. Enfin,
Auberge De Kieviet bestaat
vandaag op de kop af
vijfentwintig jaar.
Nog even levendig en
voorkomend, leidend en
begeleidend, is Luigi
Gandini, telg van een
Italiaans geslacht van, naar
ik mag aannemen,
„gourmands". Hij nam in
dat voorjaar van 1954 „De
Kieviet" over, zonder zich te
bekommeren over een juiste
schrijfwijze. Vandaag staat
zijn etablissement er als een
frisse jonge deerne bij. Een
.^spirituele" deerne van
goeden huize dan wel te
verstaan, want De Kieviet is
qua interieur bijkans
onherkenbaar geworden
voor degenen die er een
tijdje niet zijn
neergestreken. Op een
„aardse verhoging" is een
herboren culinaire tempel
der kostelijke ervaring
gerealiseerd. De tuin er
omheen is nog in aanleg,
maar ook dat belooft een
bijzonder plekje voor het
verpozen te zullen worden.
Luigi Gandini en zijn vrouw,
madame Malou, van
Ondanks haar vier jaren is Hertha nog bijzonder speels.
Fransen bloede, die met een
vriendelijke vleug a la Pays
Bas de meest verstokte
Nederlander op zijn gemak
weet te stellen, staan hun
gasten op te wachten.
Als we nu de geschiedenis
even op de voet volgen,
beginnen we in het
mobilisatiejaar 1916. Destijds
was ter plaatse een
theeschenkerij gevestigd met
een kievit in haar blazoen, 's
Zondags kwamen de vaste
gasten er een steevaste neut
innemen, anderen rustten er
uit bij een wat degelijker
verversing. Kortom, het was
in die vrij gezapige tijden
een pleisterplaats voor, zeg
maar, de gegoede Haagse
burgerij, die op de zondagse
tochtjes met de
paardenkoets graag aanlegde
voor het sinds 's mensen
heugenis bekend staande
„versterken van de
inwendige mens". Ook de
„gele tram" heeft er
ontelbare keren aangedaan,
van 1923 tot 1961. Lujgi
Gandini moest bij de
machtsovername wel enkele
dingen aanpassen. Zo werd
de aloude theesalon tot
restaurant omgetoverd en
uit de paardenstal ontstond
de tegenwoordige lounge.
De heer Gandini kreeg het
keukenvak in de vingers bij
zijn oom in het Franse
Cavalaire-sur-Mer. Luigi
ging onverdroten verder en
bekwaamde zich in hotels en
restaurants in Zwitserland,
Engeland, Frankrijk en
België. Op de een of andere
manier durfde hij het toch
in het Holland van de
boerenkool met spek, de
stamppot en de dubbele
boterham aan. Hij sloot zijn
ogen voor de meest
onverfijnde lagelandse
eetgewoonten en werd
bedrijfsleider bij restaurant
De Beukenhof in Oegstgeest,
dat hij schraagde met zijn
kennis van de Franse
keuken, een know how die
hij later uitdroeg naar
Wassenaar. Hier vestigde hij
voorgoed zijn faam. Er was
in '54, toen Luigi „De
Kieviet" met hoop op zegen
overnam, een habitué die
per briefje liet weten, dat
hij „weinig ingenomen was
met de overschakeling van
theeschenkerij naar hotel
restaurant. En ik voorspel u,
toch wel „relevant".
Auberge De Kieviet sloot
enige tijd geleden de deuren.
Zie staan nu weer wijd open
en men betreedt er een
interieur dat de meest
verwende restaurantbezoeker
niet teleur zal stellen. Men
kan er ook slapen. De
hotelkamers, slechts zes in
getal, ademen een heel
aparte sfeer: van vrouwelijk
rose tot iets mannelijker
groen met sterkere motieven
aan de muren en op het
plafond. Elke kamer is
anders, maar als gast zou je
er willen blijven. Over ruim
een maand is ook de tuin
klaar, met nieuwe terassen
en een kruidentuintje, een
vijver met fontein en een
stel „romantische hoekjes".
Toen de Guide Michelin (een
equivalent van Giscard
d'Estaing zowat, in de
zoveelste Franse Republiek)
hier achter kwam, dook
opnieuw een aangepaste
kwalificatie op. De Auberge
kreeg voor haar nieuwe
ynterieur vier rode
„couverts", wat zo ongeveer
wilzeggen.dat die
onverbeterlijke Fransen „De
Kieviet" „aangenaam en
luxueps van karakter"
achtten.
Op het moment kookt en
braadt er de keuken aan
een jubileummenu: 25 jaar
Auberge en 25 jaar Gandini.
Welk couvert men ook mag
kiezen, men mag verwachten
volkomen bevredigd uit het
park te kunnen vertrekken,
na een laatste koffie of
cognac met feestelijk
toebereide sigaar, die
aangestoken wordt met een
strookje cederhout en
waarvan het mondstuk even
in de veredelde wijn is
gehouden. Wie dan nog een
open oog heeft, kan kijken
naar de specimina van
exposities, die De Kieviet
voortaan op gezette tijden
aan een ieder wil
voorschotelen. Begonnen
werd (tot en met 18 mei)
met een collectie van met de
hand vervaardigde zilveren
sier- en gebruiksvoorwerpen
van de Rotterdamse
kunstenaar Johan Poulisse.
Als u gaat kijken, ziet u
ongetwijfeld ook de
geschilderde lenteboden van
een aantal Wassenaarse
scholieren.
De oude theetuin De K
qi Gandini.
dat vanaf nu „De Kieviet"
geen lang leven meer
beschoren zal zijn".
De habitué, waarschijnlijk
aan de thee verslaafd, heeft
geen gelijk gekregen. Maar
na twee jaar leek het einde
al gekomen. In april '56
legde een felle brand de
Auberge geheel in de as.
Gandini,.die nog steeds
brandde van heilig vuur.
had een jaar nodig voor de
wederopbouw. Toen werd de
hérberg als nieuw
opgeleverd. De keuken werd
uitgebreid en de zes
hotelkamers werden
voorzien van een modern
comfort. De speurders van
de niet te veronachtzamen
Guide Michelin achtten het
vier jaar later al verdiend;
De Kieviet met een ster in
hun kometenbaan op te
nemen. Omtrent die tijd ook
werd de waardige stulp van
Gandini opgenomen in
„Relais et Chateaux", een
betrouwbare en gewijde
keten van bijna driehonderd
restaurants en hotels in
drieëntwintig landen over de
hele wereld. Al die
vestigingen moesten voldoen
aan hoge normen wat
betreft keuken, comfort,
gastvrijheid en rustige
ligging en bovendien een
persoonlijke begeleiding van
de gast.
„De Kieviet", die inmiddels
geen windeieren heeft
gelegd, ofschoon Luigi
Gandini z'n „verhevenheid"
geen moment uit het
zakelijke oog verliest, is in
die keten van „Relais et
Chateaux" hoe
onbeduidend dat voor or^,
aardappeleters, ook mag
wezen voor onze
et voor de coup van Lui-
vaderlandse eetgelegenheden
slechts een zeer sobere
plaats ingeruimd. In
Nederland kent deze
gerenommeerde schakel van
lekkerbekken Slechts twee
eetplaatsen: buiten
Wassenaar is daar
Beetsterzwaag met
„Lauswolt", met een
aangenaam oponthoud
temidden der Friezen. Maar
neem dan eens België:
dertien gelukzalige
nederzettingen; Luxemburg,
twee Nederlandse provincies
groot, met twee „relais";
Denemarken in de koelere
sferen, vijf van die
onderscheiden rustpunten.
Het is om kriegel van te
worden, maar de
opsomming liegt er niet om.
Eten en eten is twee.
Daartoe mogen we toch wel
besluiten. Bij de Auberge
ik heb dit aan den mage
mogen ervaren is eten
alleen maar één. Je betaalt
er voor een waardevolle
adempauze „iets" meer dan
bij een snackbar, maar je
kunt er op terugkijken. En
dat zegt heel wat.
Terug naar de zilveren
pleisterplaats De Kieviet,
goed voor het verzorgen van
een „innemend deel" van
mensen die het „savoir
vivre" niet willen ontberen.
De Auberge maakt sinds '76
deel uit van de MAB
Hotelgroep bv in Den Haag,
die onder andere ook Hotel
en Drugstore Babyion en
het over enkele maanden te
openen City Hotel
Zoetërmeer onder haar
berusting heeft Misschien
weinig interessant voor de
eters en genieters, maar
