Raas ontzenuwt geruchten Het improvisatietalent van Ovind Dahl Milaan voor John McEnroe EERSTE AANSPREKENDE ZEGE VAN WIELERPLOEG POST Wielerzeges Maas/ Koersen NOREN BEHEERSEN CITY-PIER-CITY-LOOP Volleybaldames naar fraaie zege LEIDSE COURANT MAANDAG 2 APRIL 1979 PAGINA 22 PHILIPPINE Peer Maas heeft zaterdag een saai verlopen Omloop van de Braakman gewonnen. De Brabander was de snelste van een kopgroepje van zeven renners, dat twintig kilometer voor de finish in Philippine aan de aandacht van het peloton was ont snapt. Uit de kopgroep probeerde de 19-jarige Gino Acnmer- laan. die afgelopen woens dag de Omloop van de Gla zen Stad op zijn naam bracht, twee maal te ont snappen. Hij werd beide ke ren echter teruggehaald. De zeven koplopers verloren in de slotfase nog wel veel terrein maar hielden uitein delijk elf seconden voor sprong over. Ammerlaan werd zevende. Egbert Koersen uit Emmel- oord heeft zaterdag de Ronde van Groningen een amateur-wielerwedstrijd voor clubteams met start en finish in Groningen over 150 kilometer gewonnen. Koersen versloeg in de eindsprint Jans Vlot met wie hij enkele kilometers voor de finish uit een kop groepje van acht renners was ontsnapt. Het tweetal legde de 150 kilometer af in 3 uur 25 minuten en 10 se conden. Met een achter stand van tien seconden werd Jan Feiken derde. De Hagenaar Nico Hilbrink werd vierde. De Pool Ryszard Szurkowski heeft de Grote Prijs van An- naba gewonnen. Deze voor de twaalfde keer gehouden etappewedstrijd voor ama teurs voerde de zes dagen lang door woestijnen en bergen in Oost-Algerije. Szurkowski, 33 inmiddels, droeg de gele trui van het begin tot het einde. In de zelfde tijd eindigde Zagret- dinov uit de Sovjet-Unie op de tweede plaats. MEERBEKE Eindelijk lukte het weer. Terwijl de geruchten In de internationale wielerwe- reld wilden, dat het met Tl-Ra- leigh door interne moeilijkhe den gedaan zou zijn in te genstelling tot het vorige sei zoen werden namelijk geen aansprekende overwinningen behaald sloegen de renners van ploegleider Peter Post op nieuw toe. Via een geweldige gezamenlijke krachtsinspanning werd Jan Raas in een uitste kende uitgangspositie gema noeuvreerd, waarna de Zeeuw op de hem geheel eigen wijze vernietigend uithaalde. Met een magistrale solo van een kleine dertig kilometer legde hij het snel groeiende leger critici het zwijgen op, en bracht de 63ste Ronde van Vlaanderen op zijn Terecht glunderend stond hij, na afloop van deze buitenge woon boeiende klassieker, de pers te woord en zwaaide niet alleen zijn ploegmakkers, onder wie in het bijzonder Franky de Gendt, maar ook Peter Post alle hulde toe. „Post is de laatste dagen voor mij een grote steun geweest. Hij heeft mij. na de mislukte coup op de Poggio tij dens Milaan-San Remo geadvi seerd rustig te blijven en zei: „Lukt het vandaag niet, dan morgen wel". Dat in hem ge stelde vertrouwen werkte in de finale van de vijf jaar geleden ooit door Cees Bal gewonnen ronde, goed door. Hoewel Raas in zijn hart bang was, dat een solo van dertig kilometer te veel zou zijn, waagde hij de sprong toen het wedstrijdbeeld dat nopdzakeiijk maakte. Alleen Thurau Op het beslissende moment van zijn ontsnapping reageerde namelijk aanvankelijk alleen Didi Thurau. De verguisde Duit ser, die alles in het werk stelt om zijn faam terug te krijgen, naderde Raas tot op korte af stand, en moest toen door een lekke band van fiets verwisse len. Raas zette fel door en slaagde er in de aanval van zijn ex-ploegmakker af te slaan. Ook al, omdat de eerder al twee keer gevallen Thurau in een later stadium opnieuw door een lekke band werd ge troffen. Dat laatste feit was voor hem fataal. Mismoedig het hoofd schuddend verliet hij de arena. Ook een andere uitblinker in deze sprankelende wedstrijd kon in de slotfase van de klassieker niet de beloning in ontvangst Terwijl de vermoeidheid duimendik op het gezicht ligt van Jan Raas reikt ploeglei der Peter Post hem een verfrissing aan. nemen, die hij verdiende. Dat was Francesco Moser. De Itali aan reed een prachtige koers. Steeds was hij in de voorste li nies te vinden. Met indrukwek kend gemak controleerde hij het hele spektakel. Zelfs een aflo pende ketting op één van de meest cruciale ogenblikken tijdens de beklimming van de befaamde Muur van Geraerd- sbergen remde hem niet af. Met groot machtsvertoon kwam hij terug, om vervolgens door domme pech definitief tot de kanslozen te worden gedegra deerd. De mecaniciën die Thu rau na het verwisselen van fiets een duw in de goede richting meegaf, ontging het dat Moser zich precies achter hem bevond, met het gevolg dat de ex-we reldkampioen tegen de kasseien sloeg. Genoeg drama's Drama's waren er genoeg. Voor de ogen van de dolenthousias te toeschouwers gingen vele renners tijdens de beklimming van de Koppenberg een ge mene uit kasseien opgebouw de, vierhonderd meter lange recht uit de femen aarde oprij zende bult een beetje dood. Alleen Jan Raas, Mare de Meijer en Moser kwamen fietsend bo ven. De anderen werden gede gradeerd tot ridders te voet. Een verbolgen, goed van zijn bronchitis herstelde Hennie Kui per: „Ik moest lopend naar bo ven, omdat enkele renners voor mij vielen. Zo'n soort berg in het parkoers is onreglementair. Ik heb lang moeten rijden om mijn opgelopen achterstand goed te maken. Toch ben ik wel tevreden. Dit was goed weer voor mij om te koersen. Ik ben steeds met de eersten mee- geweest en durf volgende week voor Parijs-Roubaux weer hoop te koesteren". De aanloop van deze 267 kilo meter lange 63ste Ronde van Vlaanderen was overigens niet bijzonder aantrekkelijk. De milde weersomstandigheden hielden het veld van 180 coureurs be hoorlijk in tact. Pas toen hel heuvelgebied werd genaderd ontstond er onrust in de ver schillende gelederen. De vedet ten moesten toen laten zien, dat de door de knechten getrooste inspanningen zinvol waren ge weest. Dat gebeurde dan op niet minder dan acht hellingen, waarbij zich onder andere de beruchte Kwaremont, de Polke- gemberg, de Koppenberg en de gevreesde Muur van Geraerd- sbergen bevonden. Opnieuw streden de Nederlanders voor aan. Walter Godefroot, de win naar van vorig jaar, Moser, de met een hinderlijke oogblessure tobbende Roger de VLaminck, Thurau en lastige Walter Planc- kaert moesten steeds erkennen, dat zij met name in Raas, Lub- berding, Schipper (hij wordt langzamerhand de kopman van Marc-zeepcentrale), Kuiper en Piet van Katwijk lastige rivalen hadden. Opdreef Vooral laatstgenoemde was grandioos op dreef. Na bergen werk te hebben verzet moest hij zijn inspanningen tijden* één van de vele beklimmingen echter met een inzinking beko pen. Onvervaard vocht hij zich door de moeilijkheden heen, en kreeg in de finale samen met de Fransman Cybille toch weer aansluiting met de kopgroep. En ook daar bleek hij nog sterk genoeg om de zaken voor de weggesprongen Raat te controleren. Ook Henk Lub- berding maakte zijn nationale trui meer dan waar. Overigens werden zij in deze fase van de strijd wel in de kaart gespeeld door de rivaliteit tussen Roger de Vlaminck en Moser. Deze ex-ploegmakkers gunden liever Jan Raas dan el kaar de overwinning, met als gevolg dat zij vrede hadden met de ontwikkeling van het wed strijdverloop. Dat had ook Joop Zoetemelk. De in grote vorm verkerende Mercier-coureur was ditmaal blij, dat hij kon volgen. „Deze ronde is mijn koers nu eenmaal niet. Ik ben geen kasseienman". Mede daardoor werkte het tacti sche plan van ploegleider Post voortreffelijk. Piet van Katwijk daarover: „Er was afgesproken dat Raas, Lubberding, Priem (door een val schoot zijn arm uit de kom), Knetemann en ik ons voor de finale zouden spa ren. Vandaag is bewezen dat er in onze ploeg geen onenigheid heerst. Natuurlijk, er zijn in de voorgaande wedstrijden fouten gemaakt, maar dat is menselijk. Het is echter geen reden, om tegen elkaar te gaan koersen. Vandaag of morgen krijg ik zelf wel een kans. Het ging trou wens allemaal volgens de rich tlijnen. Ik was in de finale de tweede man, die rustig de strijd kon aanzien. Had Jan een inzin king gekregen, en Godefroot het gat dicht gereden, dan had ik de ronde met mijn eindsprint alsnog in mijn voordeel kunnen beslissen". Zo ver hoefde het echter niet te komen. De aanvankelijk zo ner veuze Raas was er vijf kilometer voor de eindstreep al zeker van, dat hij zijn eerste klassiekerzege van 1979 zou halen. Hij riep toen Post al bij zich een brulde hem toe: „Zet de champagne maar vast klaar!" PETER VAN PUTTEN DEN HAAG Af en toe zijn er buitenlandse atleten, die ont hutsend eenvoudig aantonen hoe onterecht er in Nederland meestal over trainingsfaciliteiten wordt gezeurd. De afgelopen I strenge winter was een voor treffelijke voedingsbodem voor het geklaag dat de aandacht af moet leiden van het bijna chro nische gebrek aan echt talent. Uitgerekend in de sector van het lange-afstandlopen waar Gerard Tebroke en Jos Her mens het tegendeel proberen te bewijzen, was de City-Pier- City-loop zaterdag weer eens zo'n aangelegenheid waar het verschil in benadering naar vo ren kwam. Noorwegen leverde de winnaar, Ovind Dahl. Scandi navië, waar toch al veel grote atleten vandaan komen, is de voorbije maanden vrijwel dage lijks geconfronteerd met tempe raturen van meer dan veertig graden onder nul. Omstandighe den die buiten trainen onmoge lijk maakten. Dahl, een 27-jarige kruidenier, demonstreerde zijn improvisatietalent en vond een alternatief in het langdurig op en af rennen van de trap. Ge- estodende arbeid binnenshuis waarmee hij wel de basis legde voor een uitstekende conditie waardoor hij op het Lange Voorhout een door niémand meer verwachte zege behaalde. Dahl bepaalde het gezicht van de vijfde halve marathon door de Haagse en Scheveningse straten. Hij begon in een tempo dat voor de Nederlanders veel te hoog lag, maar vreemd ge noeg ook voor de Westduitser Poschmann .winnaar van vorig jaar. Waar de Nederlandse coach Wim Verhoorn voor zijn pupillen (waarbij toppers als Veld. Van de Weyde, Vriend en Kneppers ontbraken) na vijf kilo meter een tussentijd van 14.40 had gepland, passeerde Dahl in 14.16. De Noor, die tussen zijn vreemdsoortige trainingsarbeid De Noor Ovind Dahl wint de vijfde City-Pier-City-loop. Achter hem op het Lange Voorhout de West duitser Schirmer (tweede) en Dahls landgenoot Simonsen (derde). door sporadisch op een sneeuwvrij gemaakte autoweg in zijn woonplaats Sörum had ge lopen, sleurde het veld meteen uit elkaar. In zijn gezelschap bleven alleen de Westduitser Schirmer (winnaar in 1977), de Engelsman Wright en Dahls landgenoten Simonsen en Pe- dersen.. Een Noorse overheersing waar door het verloop van de wed strijd goeddeels te voorspellen was. Ook al ontkende manager Spielberg, dat de Noren een ploegentaktiek volgden, de drie sloten de zaak keurig af. Dahl bleef op kop lopen, Pedersen en Simonsen hielden de niet- Noren scherp in de gaten. Kilo- mters achter elkaar was dat het beeld dat de lustrum-editie van de loop opleverde. Wright wilde nog wel eens een demarrage proberen, maar hij was kansloos temidden van zoveel Noors ge weld. Daar tegenover verhoog den de Noren ieder keer het tempo als het parkoers enigs zins helde. Spielberg: „Als je over taktiek wilt praten, dan is dat het enige dat we hadden af gesproken. Op die manier wil den we de anderen proberen „kapot" te maken. We wisten dat we goed de winter door wa ren gekomen, dus we durfden wel iets." In de duinen, waar een forse heuvel zowel op de heen- als terugweg genomen moest wor den, verwachtte iedereen dan ook de beslissing. Dahl: „We versnelden, raakten Schirmer en Wright inderdaad kwijt, maar in de 'afdaling' kwamen ze weer bij". Dat leek Dahl te knakken. De laatste kilometers ging hij voor het oog steeds verkrampter lopen terwijl Si- de souplesse zelf was en de Westduitser Dörrenba- cher zich met een geweldige krachtsinspanning bij -de kop groep had weten te voegen. In de slotfase kwam hij er niet meer aan te pas. Simonsen (Spielberg: „In de lente loopt hij altijd sterk") manifesteerde zich op het laatste traject, waar volgens insiders de strijd pas echt begint, als de toekomstige winnaar. Het gemak waarmee hij het groepje aanvoerde werk te echter bedriegelijk. Dahl: „Ik ben geen sprinter, dus ik wist, dat ik kort voor het einde iets terug moest nemen, een beetje moest ontspannen, wilde ik ge noeg kracht voor de laatste honderd meter hebben. Ik loop hoofdzakelijk op de baan vijf en tien kilometer en daarbij heb je altijd zo'n soort finish. Dit is mijn stijl van lopen". Een perfecte dosering van Dahl. die hem aan de zege hielp, (in 1 uur. 3 minuten en 17 secon den) voor Schirmer, Simonsen. Dórrenbacher en Pedersen. Dahl, bij de EK in Praag zes tiende op de 10.000 meter: „Vo rig jaar heb ik één marathon gelopen. Toen merkte ik dat ik door de baan-afstanden veel snelheid had voor het langere werk. De overwinning in Den Haag heeft me gestimuleerd om te proberen me te kwalificeren voor de marathon op de Spelen van Moskou." De gedevalueerde Nederlandse afvaardiging werd aangevoerd door Ad Buys. Zijn veertiende plaats geeft precies de beschei den rol weer die de meste Ne derlanders spelen zodra er spra ke is van een buitenlandse af vaardiging van enig niveau. Henk Kalf, met zijn 32 jaar nog bezig aan een voorzichtige come-back na blessures, werd zeventiende. Coach Verhoorn: „Ik wil beslist niet zeggen dat we met een tweede garnituur aan de start zijn verschenen, maar ik heb natuurlijk wel moe ten sleutelen. Deze wedstrijd was voor ons meer een gevecht om aan te tonen dat we in de breedte groeien. Als ik dan zie dat er ook bij de ouderen nog altijd progressieviteit is, dan mag je niet spreken van een mislukking. Het is misschien wel een kwestie van mentaliteit waardoor wij vaak achter blijven bij buitenlanders. Want als lo pers als Vriend en Veld in vorm zijn, dan geloof ik dat ze best met deze Noren mee kunnen". DICK HOFLAND John McEnroe tilt het stoffelijk bewijs van zijn zege in Milaan boven het hoofd, terwijl John Ale xander met gebogen hoofd toekijkt. John McEnroe heeft zich niet laten afbluffen door John Alexander. De 20-jarige Ameri kaan versloeg in de eindstrijd van het WCT- toemooi in Milaan de zeven jaar oudere Aus traliër, die dankzij overwinningen op Björn Borg en Adriano Panatta was doorgedrongen tot de eindstrijd met 64,63. Het was de tweede achtereenvolgende toernooizege voor McEnroe. Een week tevoren zegevierde hij in New Orleans. Alexander stond in de hele partij slechts eenmaal voor: met 2—1 in de tweede set. Toen maakte McEnroe drie games achtereen, waardoor Alexander gedwongen was de feiten on der ogen te zien. „Ik had werkelijk gedacht dat ik hem zou kunnen verslaan", vertelde de Australiër. „Maar ik kwam pas goed op gang toen het te laat was. McEnroe is behoorlijk vooruitgegaan en ik geloof dat hij nog beter zal worden. Maar Connors is nog altijd nummer een in mijn boek". De imponerende zegereeks van McEnroe, die in de halve fina les de boven hem geplaatste Gerulaitis slechts drie games gunde (60 63) nam in het klassement van de WCT met 390 punten de leiding over van Connors, die door zijn afwe zigheid in Milaan op 360 punten bleef stana. Met zijn partner Peter Fleming won John McEnroe ook de eindstrijd van het dubbelspel. De Argentijn Jose Luis Clerc en de Tsjech Tomas Smidz werden met 6—3,6—1verslagen. Wojetek Fibak komt naar Rotterdam met twee Grand Prlxze- ges op zijn naam. De Pool won In Filderstadt bij Stuttgart zijn tweede hoofdprijs. Hij versloeg In de finale, die tweeen- eenhalf uur In beslag nam, de als eerste geplaatste Argen tijn Guillermo Vilas met 6—2,6—2,3—6,6—2. Deze revanche voor de nederlaag in de finale van Hamburg, van vorig jaar leverde Fibak 15.000 dollar en 75 ATP-punten op. Fibak bereikte de finale door overwinningen op de Span jaard Munoz, de Brit Cox, de Tsjech Slozil en de Indiër Amri- traj. Veertig minuten na zijn zege in het enkelspel trad Wojtek Fi bak samen met Tom Okker aan voor de finale van het dub belspel. De Pools/Nederlandse combinatie zegevierde in een dramatische partij met 6—3, 5—7, 7—6 over Brian Teacher- /Bob Carmichael. De Amerikaans/Australische combinatie had in de derde set bij 65 een matchpoint, maar de wereldkam pioenen van 1978 deden dat koeltjes teniet en wonnen. Voor Okker betekende dat een versterking van zijn eerste plaats op de wereldranglijst van de dubbelspelers. Zijn naaste concur rent is daarop overigens zijn eigen partner Fibak. Deze maak te van de vier spelers in Filderstadt de beste indruk, ook al had hij er dan al een partij opzitten. De jeugdige Mlchiel Schapers Is er in het tenniscentrum Ho- gendijk in Vlaardingen net niet in geslaagd zich te kwalifice ren voor het internationale tennistoernooi, dat vandaag In het Rotterdamse sportpaleis Ahoy' Is begonnen. Schapers, die als één van de laatste spelers werd toegelaten tot het kwalificatietoernooi, werd uiteindelijk in de halve finales ver slagen door de Australiër Dick Crealy. Desets tanden waren 2—6 62 60. Behalve Crealy plaatste ook de Engelsman John Feaver zich voor het hoofdtoernooi. In de andere hal ve eindstrijd versloeg Feaver de Australiër Cliff Letcher met 6-0.6-2. Programma Rotterdam Het programma voor het proftoernooi in Rotterdam vanavond en morgen luidt als volgt: 18,30 uur: Brian Teacher (VSt)Geoff Masters (Aus) Björn Borg (Zwe)Mark Cox (GBr) Raul Ramirez (Mex)—John Feaver (GBr) Vijaj Amritraj (Ind)—Andrew Pattison (RHO) dinsdag 12.00 uur: Robert Reininger (Oos)Jose-Luis Clerc (Arg) Wojtek Fibak (Pol)—Uli Pinner (WDI) Peter Fleming (VSt)Anand Amritraj (Ind) Vitas Gerulaitis (VSt)Peter Feigl (Oos) 18.30 uur: Louk Sanders (Ned)—David Schneider (Zaf) John McEnroe (VSt)—Heinz Günthardt (Zwi) Tom Okker (Ned)Gene Mayer (VSt) Hie Nastase (Roe)Rolf Gehring (WDI) DEN HAAG Het Nederlands dames volleybalteam heeft •en oefen-Interlandwedstrijd in Oss tegen Canada met 5-2 (15-13, 10-15, 9-15, 15-10, 15-12) gewonnen. In de eerste set, toen de bondscoaches Jaap Akkerhuls en Johan van der Haar hun sterkste zestal In het veld brachten, startte Neder land overdonderend. In een korte spanne tijdsstond een voorsprong van 10-2 voor Nederland op het bord. Canada, dat op het laatste wereldkampioenschap, vorig jaar in de Sovjet-Unie op de veertiende plaats eindigde (drie plaat sen hoger dan Nederland) kwam via 13-13 knap terug, maar greep toch naast de setwinst. In de tweede en derde set viel het Nederlandse team, mede omdat er driftig werd gewisseld, ver terug. Vooral verdedi gend was Oranje onder de maat. In de vierde set leek Cana da de strijd te gaan beslissen. Maar bij een achterstand van 8-3 van Nederland kwam Caroline Keulen aan de opslag en zij serveerde met verschillende „aces" Nederland naar een voorsprong van 10-8. De Canadese ploeg was daarna zo ge demoraliseerd dat Nederland via 15-10 een vijfde en beslis sende set wist te forceren. Canada had met een voorsprong van 12-10 in die vijfde set goede kansen op die winst, maar moest uiteindelijk toch via 15-12 de eer aan Nederland laten. De komende dagen heeft het Nederlandse team nog een trai ningsstage voordat het vrijdag naar het Turkse Ankara ver rekt voor het toernooi om de L*ntebek*r. ■E2BBHBEI

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1979 | | pagina 22