Molenmaker Henk van de
Loopbaan vol pronkstukjes.
115 jaar huwelijkse trouw
ONZEKERHEID OVER HUISVESTING
Leids Vrouwenhuis bestaat vijf jaar
Fourty Four Degrees nu ook bereikbaar
voor erg prille majorettes en pom pomsters
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
LEIDSE COURANT
VRIJDAG 9 MAART 1979 PAGINA 5
Henk van de Vegte bij het molenmodel
het timmervak en na het
overlijden van m'n
schoonvader heb ik dat
molenmakersbedrijf
voortgezet. Samen met
zwager Favier. We hadden
erg veel werk in de
Alblasserwaard en omdat je
beter niet op eikaars lip
kunt zitten, verhuisde Nico
Favier naar Arkel, in de
Alblasserwaard zogezegd.
Daar is nu de grootste
concentratie van ons
bedrijf'.
Vanwege de precaire
gezondheidstoestand van
Henk van de Vegte moest
men in het rayon rond
Leiden en in de provincie
Utrecht, ongeveer veertig
molens, opgeven. „De ploeg
die ik hier in Valkenburg
had, is nu verdwenen.
Daarom kreeg ik, bij wijze
van afsluiting van mijn
activiteiten, dit certificaat.
Dan kun je eigenlijk niet
staan juichen, ook al is het
nog zo goed bedoeld. Ik heb
zo'n twintig jaar in de
molens gezeten. In die tijd
hebben we ongeveer veertig
molens gerestaureerd, dat is
zowat twee per jaar. Daar
kwam veel onderhoud bij,
want die dingen kun je niet
aan hun lot overlaten. De
Katwijkse molen „De
Geregtigheyd" hebben we in
'69 vernieuwd: die staat er
nog puik bij, die stenen
korenmolen die rtog
veelvuldig gedraaid wordt,
omdat er een geestdriftige
molenaar achter zit".
„Eigenlijk zijn wij
specialisten in wind
watermolens, in de polder
dus. Er zijn nog ongeveer
25,30 van die
molenmakersbedrijfjes m
ons land over, waarvan wij
wel één van de grootste zijn.
Er is volop werk, want het
aantal molens om en
nabij de 960 in het hele
land; hoofdzakelijk
achtkanters en de „wippen",
geschilderd in de eigen
kleuren der verschillende
provincies vermindert niet
meer. Dat molenbestand
mag niet meer verloren
gaan. Daar zorgen de
stichtingen wel voor. We
hebben plenty werk, zeker
voor een jaar van tevoren
volgeboekt. Een bliksems
mooi vak; het heeft me wel
wat gedaan om daarmee te
moeten ophouden. Zie je: je
maakt meestal van een wrak
geval weer een
pronkstukje".
Wat lieden zoals Henk van
de Vegte in dienst hebben
zijn mensen die of op een
molen zijn geboren, of op
een andere manier
molenbloed in de aderen
hebben. In elk geval moet
de molen een echte hobby
zijn: „Eens in de molen en
je blijft er hangen", zou
Henk van de Vegte zeggen.
Wat er uit zijn handen is
gekomen is veel meer dan
een show. Een Hollandse
molen of ze nu werkelijk
functioneel is of niet
blijft onverminderd een
lustig malende getuige op de
wind der lage landen, een
wiekend feest dat overigens
maling heeft aan elke
technologische ontwikkeling
op het terrein der malerij.
Het mooist zou dan ook zijn,
te malen met de wieken die
je hebt. Henk van de Vegte
ziet men op de foto als de
meester bij het naar de
wind gezette model in zijn
tuintje aan het Boonrak.
- STAD/REGIO
■N
Het echtpaar Wouters is nog slechts èén
maand van een halve eeuw huwelijkse
trouw verwijderd.
Het echtpaar Feddema kreeg gisteren burgemeester Vis en
echtgenote op bezoek.
LEIDEN Het echtpaar M. Feddema-
Tamboer, woonachtig in de Leidse servi
ce-flat Schouwenhove kreeg gistermiddag
bezoek van burgemeester Vis en zijn
echtgenote in verband met het 65-jarig
huwelijksfeest. Het echtpaar woont sinds
twee jaar in Leiden, vanaf het moment
dat de service-flat werd geopend. Daar
voor woonden beide echtelieden onder
meer in Den Haag. De heer Feddema, 88
jaar oud, heeft zijn hele leven als boek
houder en kassier voor de Shell gewerkt
In de jaren voor de Tweede Wereldoor
log verbleef het echtpaar in Indië, waar
de heer Feddema was gestationeerd. Om
streeks 1938, na 13 jaar Indië, kwamen
de echtelieden voorgoed naar Nederland
Serug.
Het echtpaar is oorspronkelijk afkomstig
uit de noordelijke provincies en daar
hebben de heer en mevrouw Feddema
elkaar ook leren kennen. Het echtpaar
heeft twee kinderen en drie kleinkinde
ren, het eerste achterkleinkind wordt
binnenkort verwacht. Beide echtelieden
zijn goed gezond. Het huwelijksfeest
wordt maandag gevierd.
Dat is niet het geval met het echtpaar
Wouters-Van der Bent. Het echtpaar, dat
29 maart op de kop af een halve eeuw
geleden aantekende op het stadhuis in
Katwijk, viert 10 april het gouden huwe
lijksfeest. Van die vijftig jaar woont het
echtpaar er al ruim -Veertig in Leiden.
Het grootste deel van zijn arbeidzame le
ven was de 69-jarige bruidegom werk
zaam als landarbeider, bloemenverkoper,
havenwerker en de laatste jaren voor
zijn pensionering als inpakker. Vervelen
is er nog steeds niet bij, want de heer
Wouters is een fervent tuinier. De 67-ja-
rige bruid zit evenmin stil. Haar grote
passie is het borduren van wandkleden.
Dinsdag 10 april zullen tuin en borduur
werk even terzijde moeten worden ge
legd, want dan wordt in gebouw Cees
Ineke in Sassenheim feest gevierd. Rus
tig zal het daar zeker niet worden. Het
echtpaar heeft namelijk tien getrouwde
kinderen, 37 kleinkinderen en 6 achter
kleinkinderen. De receptie vindt plaats
tussen 17.00 tèur en 19.00 uur.
LEIDEN Het Leidse vrou
wenhuis viert morgen feest.
Het feest van zijn 5-jarig be
staan. Dit lustrum echter zal
door de Leidse vrouwen met
gemengde gevoelens worden
gevierd omdat er over de
toekomst grote onzekerheid
bestaat. Het vrouwenhuis is
nu gevestigd in het pand aan
de Nieuwe Rijn 20a, maar
het onderkomen is verwaar
loosd en moet bovendien ge
deeld worden met de NVSH
en de Leidse Werkgroep Ho
mofielen (LWH). Twee jaar
overleg met de gemeente
heeft weinig resultaat opgele
verd. De nieuwste plannen
van de gemeente houden in
dat het vrouwenhuis in het
pand aan de Nieuwe Rijn ge
vestigd blijft en dat er voor
de beide andere organisaties,
andere woonruimte wordt ge
vonden. Het vrouwenhuis
krijgt dan een krediet van
een ton om het gebouw op te
knappen.
Hoewel de vrouwen met dit
voorstel akkoord gaan, is er
tot nu toe geen enkele zeker
heid dat er ook daadwerkelijk
uitvoering aan gegeven kan
worden, gezien het algemene
gebrek aan ruimten in Leiden
en dus ook voor de NVSH en
de LWH en gezien de vraag
of met een ton alle noodzake
lijke werkzaamheden om het
pand als vrouwenhuis ge
schikt te maken. De ruimten
die nu gebruikt kunnen wor
den zijn veel te klein. Dat be
tekent dat de kolossale zolder
door middel van het aanbren
gen van een dakkapel en het
verstevigen van de vloer als
ruimte geschikt moet worden
gemaakt. De huidige opgang
blijkt in de praktijk voor veel
vrouwen een bezoek aan het
vrouwenhuis onaantrekkelijk
te maken, deze moet dus ook
bij de. renovatieplannen be
trokken worden. Verder moe
ten de sanitaire voorzienin
gen, de keuken en de brand-
voorzieningen worden uitge
breid. Al met al lijkt een ton,
de vrouwen niet voldoende.
Topacteurs samen in Don Quichotte
LEIDEN Gelukkig toch eigenlijk, dat er
een Mickery-circuit is en dat het LAK-theater
daarin is opgenomen. Een talrijk publiek kon
daar gisteravond genieten van „Don Quichot
te", een voorstelling van de gelegenheids-
groep Short Circuit Company. Achter die on
bekende naam gaat het fenomeen Carlos Tra-
fic schuil, die zich met andere bekende ar
tiesten als Katie Duck en Hector Malamud
vol vuur op de geschriften van Cervantes
heeft geworpen. Bekende artiesten althans
voor mensen die Mickery-circuit en Festival
of Fools enigszins hebben bijgehouden.
De produktie van de in totaal vier acteurs en
drie technici draagt als ondertitel: een bijna
technologisch sprookje. Waaruit mag blijken,
dat de spelers allerminst een natuurgetrouwe
weergave van Cervantes' vertelling pogen te
geven. Integendeel: er worden vanuit een zeer
vrije associatie haarscherpe paralellen getrok
ken naar de samenleving anno 1979. De huidi
ge verworvenheden van de techn&ek zijn de
nieuwe windmolens waar de ridder van de
droeve figuur tegen vecht. Droogkappen,
vliegtuigen, computers en raadselachtige eli
xers moeten het ontgelden, ofschoon de held
en zijn makker Sancho Pansa het niet altijd
even gemakkelijk hebben. Soms worden ze
zelf het slachtoffer van de techniek en soms
dreigen ze hun eigen idealen te vergeten. Aan
hun zwakheden kan het publiek zich spiegelen
en uit het feit dat er voor dat doel een im
mense spiegel in concreto aanwezig was, moge
de speelsheid van de voorstelling blijken.
De onduidelijkheid in de keuze tussen „vor
ming" en speelsheid vormt samen met de
langdradigheid van sommige scènes mijn eni
ge bezwaar tegen deze voorstelling. Een zeke
re tendens is in het hele gebeuren niet waar
te nemen en de voorstelling moet dan ook in
de eerste plaats gewaardeerd worden vanwege
de briljante acteursprestaties. Wie van derge
lijk Engels theater houdt neemt daar al gauw
genoegen mee.
JOSNIJHOF.
Ellen Ou boter, woordvoerster
van het vrouwenhuis: „Als al
deze plannen doorgaan kun
nen we eindelijk iedere dag
open zijn. Onze activiteiten
kunnen dan worden uitge
breid. We denken aan een
timmercursus en een cursus
zelfverdediging. We zijn er al
leen erg bang voor dat het
nog heel lang gaat duren
voor het zover is". Waar
schijnlijk wil de gemeente
proberen de NVSH en de
LWH in het voormalige pand
van dè Reinwardt-academie
aan de Ceciliastraat onder te
brengen. Het is ooit de bedoe
ling geweest dat het vrouwen
huis van dat gebouw de bo
venverdieping zou betrekken.
1 Intussen is het echter in ge
bruik genomen als wissel-
school, waardoor er in ieder
geval geen ruimte overbleef
I voor de Leidse vrouwen. Mis-
j schien dat de beide andere
I organisaties nog wel op de
benedenverdieping terecht
kunnen.
Het feest van de onzekerheid
I morgen kan door alle vrou-
i wen worden bijgewoond van
s' af 3 uur 's middags tot 3 uur
j 's nachts, 's Middags kan men
over allerlei zaken die het
vrouwenhuis betreffen infor
matie inwinnen, zoals over de
VTDO groepen (Vrouwen In
De Overgang), de Fem-Soc-
groepen (Feminisme-Socialis-
me) en de praatgroepen. Van
af ongeveer 17.30 uur kunnen
er soep en broodjes genuttigd
worden en 's avonds is er ca
baret, een zanggroep en tot 3
uur dansen. Wel moet er met
dansen worden opgelet* dat
^ien niet door de vloer zak*
is een „wipmolen" met
een waterhoofd, maar
een gegeven molen
mag je niet al te zeer
op de keper
beschouwen, zullen we
maar zeggen". Henk
van de Vegte, met het
beginnende grijs van
zijn 48 levensjaren in
de haardos, werd
afgelopen week
begif tigd met de
waardering van „De
Hollandsche Molen",
de Vereeniging tot
Behoud van Molens in
Nederland. Hij kreeg,
met nog vijf andere
molenlustigen, het
certificaat van
verdienste. Dat is een
gecalligr af eerde
handdruk, ter
gelegenheid van het
feit, „dat hij ruim 30
jaar als zodanig
werkzaam is geweest
in het
molenmakersbedrijf fa
J. de Gelder te
Oegstgeest en in die
tijd vooral in het
Rijnland en in de
provincie Utrecht tal
van molens heeft
gerestaureerd en
onderhouden".
Henk van de Vegte is met
die onderscheiding maar zo
zo gelukkig. Om te beginnen
is hij pas twintig jaar met
molens bezig en die
Oegstgeestse firma is ook
niet helemaal z'n carrière
dekkend, want hij runt al
vele jaren samen met z'n
zwager Nico Favier (die
inderdaad ooit in Oegstgeest
z'n stek had) een eigen
molenmakersbedrijf in de
Alblasserwaard. En dan is
dat certificaat eigenlijk ook
nog een streep ondereen
loopbaan, een afsluiting, een
schouderklopje voor „ouwe
kerels die ermee gekapt
hebben". In Van de Vegte's
geval was het ophouden met
het molens maken een
noodzaak. Jarenlang
achtereen om zes uur 's
morgens beginnen en pas
om zes uur 's avonds thuis
komen, heeft z'n tol geëist
De rug wilde niet meer. Van
de Vegte moest het over een
andere boeg gooien:
administratief werken met
veel rust. „Van technisch
directeur ben ik sinds een
paar jaar administratief
directeur van de B. V.
geworden".
De gezondheid laat het
molens restaureren en
onderhouden niet meer toe.
Dat was wel even een
domper op Van de Vegte's
enthousiasme; tot dan toe
was hij uitsluitend bezig
geweest met het opknappen
van windmolens en „wat
sluisdeuren", maar dat was
allemaal „vlak bij de molen
eigenlijk". „Mijn zwager
Favier en ik zijn allebei met
een molenmakersdochter
getrouwd. Ik zat zelf al in
De ..meiden'' van de Fourty Four Degrees vormen inmiddels een vertrouwd beeld bij de vele feestelijke
gebeurtenissen in Leiden en omgeving. Maar de volgende „generatie" staat te trappelen van ongeduld
Je zult maar als
meisje van een jaar of
tien zitten te springen
om erkend majorette
te kunnen worden en
daartoe geen
gelegenheid krijgen.
Dat is op z'n minst
fnuikend. Vooral als je
ziet, dat je oudere zus,
nichtje of vriendin van
een „oudere"
leeftijdsklasse lustig
haar stapjes zet en
haar batonnetje zwaait
omdat ze „de jaren
heeft bereikt".
Krankzinnig natuurlijk
Een meiske van een
jaar of elf kan net zo
aardig uit de gelaarsde
voetjes als haar iets
oudere zus. Voor deze
waarheid als een kalf
heeft de wetgevende
vergadering van de
Leidse Pom Pom Girls
Fourty Four Degrees
en bijbehorend
majorettenpeloton een
open oog getoond. Het
is een „openbaar
lichaam" dat al enkele
jaren grote triomfen
viert, altijd
gedisciplineerd en niet
zelden oogverblindend.
De manoeuvres waren
tot dusver erg
succesvol, maar men
zat te kijken met de
jongere zusjes en
aanverwante
vrouwelijkheden die
moesten wachten
totdat ze 15 jaar
waren om deel te
kunnen hebben in de
geneugten die de
Fourty Four Degrees
doorgaans ten toon
spreiden.
De organiserende koppen
werden onlangs op de
jaarlijkse algemene
vergadering bijeengestoken.
Men toonde een warm
kloppend hart voor de
meiskes van tien tot vijftien
jaar die zo dolgraag 44
Degrees-majorette wilden
worden. Welnu zo
verneem ik de
kopstukken hebben het
hoofd er niet over gebroken.
Men kwam tot een redelijke
overeenstemming en er werd
besloten tot het oprichten
van een Junioren-groep,
teneinde de wachtende en
popelende meisjes net als de
„grote zussen" een kans te
geven om zich te storten in
het bloeiende
majorettenwezen. Om te
bouwen ook aan de
toekomst van een „klinkend"
korps.
Die toekomst ziet er niet
slecht uit, want besloten
werd een Juniorengroep in
het leven te roepen. Een
nieuwe groep met een eigen
gezicht en een eigen (nieuw)
uniform en aangesloten bij
de en daar komt het
WZMG, in den brede
aangeduid als de Vereniging
Van Zelfstandige Majoretten
Groepen, die uiteindelijk alle
belangen behartigt van de
majorettes in Leiden. Nu
zou je je kunnen afvragen
welke belangen dat allemaal
zouden kunnen wezen, maar
daar zijn wij als
buitenstaanders voorlopig
nog niet aan toe.
Vanzelfsprekend kunnen ook
nieuwe (en ervaren)
majorettes, vanaf 15 jaar,
(„en ouder", zegt de leiding)
zich voor de seniorengroep
opgeven. Voorts zoekt
Fourty Four Degrees nog
wat pittige jongens vanaf 16
jaar om de Vaandelwacht te
kunnen uitbreiden.
Fourty Four Degrees, dat in
z'n ruim driejarig bestaan
toch al zoveel lauweren
heeft geoogst in allerlei
toonaangevende
uitmonsteringen en is
uitgegroeid tot meer dan
veertig leden, krijgt er een
nieuw uniform (men heeft er
al twee) bij, dat op de
Taptade in november 1979
zal worden getoond. Kortom,
Fourty Four Degrees blijft
de trom roeren en de benen
hoog heffen, gesponsored en
al door een aansprekelijke
firma die haar omvangrijke
klandizie kleedt althans
steekt in
doodgemakkelijke broeken
(jeans) en jasjes (jackets).
Dat is nou het grote verschil
met vroeger, toen je alles op
eigen kracht moest zien te
doen. Tegenwoordig moetje
je waar zien te maken met
een reinigingsmiddel of een
topscorer als ruggesteun.
Maar goed: Fourty Four
Degrees doet het toch maar
eventjes ..Die „eigen
kweek" is helemaal niet zo
gek in feite. Inlichtingen
over een eventueel intrede
worden verschaft via
Jacques de Knegt, tel. 071-
311165, of via Ton Siera,
071-123568.
Je hoeft niet
onmiddellijk aan t^
nemen, dat in de tuin
van een molenman
ook per se een
miniatuur windmolen
moet staan. Dat dit bij
Henk van de Vegte in
Valkenburg (Z.H.) wel
het geval is, berust op
een toevallige
omstandigheid. „Ik heb
die molen een keer
cadeau gekregen. Het
